Ter Neuzensche Courant
Binnenland
Feuilleton
Het Geheim van de
Zeven Schoorsteenen
Gemengde Berichten
Maandag 1 Febr. 1937 No. 9562
TWEEDE BLAD
TER NEUZEN, 1 FEBRUARI 1937.
VAN
DE LUST DER C. D. TJ.
De Chr. Democratische Unie zal voor de a.s.
Tweede Kamerverkiezingen in alle kieskringen
de volgende candidatenlijst indienen: 1. H. v.
'Houten, Groningen; 2. H. PoStuma, Leeuwar-
dem; 3. R. van der Brug, Gouda; 4. 'H. Steke-
tee, 's Gravenhage; 5. J. J. Geitz, 's Graven-
hage; 6. Ds. I. Faber, Schoonoord; 7. A. D.
Veenhof, Groningen; 8. L. P. du Boia, Am
sterdam; 9 J. K. Riemersma, Enschede; 10.
S. Noordhoff. Zwalle; 11. G. B. Neering,
Ouder-Amstel12. E. de Haan, Heerenveen.
VEROORDEELDEN VAN „ZEVEN
PROVINCIEN" IN VRIJHEID.
Een aantal veroordeelden van „De Zeven
Provincien", die tweederde van hun straf heb-
ben ondergaan in de bijzondere strafgevange-
nis te Leenwarden, zijn Zaterdag voorwaarde-
lijk in vrijheid gesteld. Zij profiteerden van de
gratieverleeniing ter gelegenheid van het hu-
weiijk der Prinses. Met den trein van 8.28 zijn
de mannen naar bun woonplaatsem vertrokken.
DE B.V.L EN DE N.S.B.
Aan bet Voorloopig Verslag der Eerste
Kamer nopens de begrooting van binnenland-
scbe zaken wordt ontleend
Enkele leden (blijikbaar de beide N.S.B.-ers
Red.) merkten op dat de bijzondere vrijwillige
landstorm meer en meer een partijleger wordt,
waartoe wel naar eenzijdige ontwapening stre-
vende en dergelijke personen, doch niet leden
der nationaal-socialistische beweging, die bet
communisme bestrijden en voor een sterk
leger ijveren, mogen beboorem. Men bereidt
op deze wijze een strijd tusschen de burgers
van bet eigen land voor, doch vergeet de ver-
deddging tegen bet buitenland. Hiertegen werd
van verscihillende zijden opgemerkt, dat de
bijzondere vrijwillige landstorm in geen enkel
opzicht bet karakter van een partijleger"
draagt, doch een voor de bescherming der
volksvrijheden in hooge mate gewenscbt insti-
tuut is, dat ten doel beeft, zoo noodig, de bin-
nenlandsche rust en orde te bandbaven, ook
tegenover de nationaal-socialistisohe bewe
ging, zoo deze die mocht pogen te verstoren.
EEN MILLIOEN RADIOLUISTERAARS
IN ONS LAND.
Volgens de voorgeschreven aangifte aan de
postkantoren waren op 31 December 1936
622.228 personen in ons land in bet bezit van
een radio-ontvangtoestel. Meer dan een derde
gedeelte van deze toestellen bevond zicb in de
drie grootste steden. Vergeleken bij den stand
vein 31 December 1935 is bet aantal toestel-
bezitters toegenomen met 30.295 of ruim 5
procent.
Het aantal aangeslotenen aan de radiocen-
trale beliep op 31 December j.l. 366.887. Ver
geleken by het vorige jaar beteekent dit een
toeneming met ongeveer 3,4 procent.
Het totaal aantal raddoluisteraars op 31
December j.l. bedroeg derhalve bijna een mil-
lioen of 116 per 1000 inwoners (op 31 Decem
ber 1935 112 per 1000 inwoners).
DE VERBINDING
ZEELAND—MOERDUKBRUG.
Dezer dagen zijn naar de „Tel." meldt de
trace's der wegen van het rijkswegenplan
welke Zeeland, West-Brabant en Belgie aan-
sluiting geven op de Moerdijkbrug definitief
vastgesteld.
Het trace van den weg Moerdijkbrug
Zeeland is als volgt vastgesteld. Beginnend
bij bet station Lage Zwaluwe, gaat de weg
in Zuidwestelijke richting, passeert ten Noor-
dien van Zevenbergen de Roode Vaart, buigt
ten Westen van Zevenbergen (na de bestaan-
de verbinding ZevenbergenKlundert te heb-
ben gekruist) naar bet Zuiden af, overbrugt
even bezuiden Standdaarbuiten de haven van
Oudenboscb, passeert de gemeente Oud-
Gastel en snijdt na ook nog de Roosendaal-
scbe en Steenbergscbe Vliet te hebben over-
brugd, den Rijksweg RoosendaalWouw.
Door den weg dan nog verder Zuidelijk door
te trekken wordt de bebouwde kom van Wouw
vermeden. Dan komt de eerste spoorweg-
overgang in den weg, doordat men de spoor-
lijn RoosendaalVlissingen moet passeeren en
parallel met dezen spoorweg mondt de nieuwe
weg ten slotte, even ten Westen van het sta
tion Wouw, uit op den Rijksweg Wouw—
Bergen op Zoom.
Een afta.kking van dezen nieuwen weg zal
gaan via Steenbergen naar het Anna Jacoba-
veer (St. Philipsland)Het kan echter nog
jaren duren eer met den aanleg van deze we
gen begonnen zal kunnen worden.
door
AGATHA CHRISTIE.
22) Vervolg.
Die eenvoudige vraag bleek Lord Cater-
ham zeer te verontrusten. Hij deed een, twee
maal zijn mond open en sloot hem daama
weer. Na een paar ke^r op die manier naar
lucht te betoben gehapt, vroeg bij, met een
benepen stem:
,,Bedoelt u... dat u wilt weten... eh... hoe
by heet?"
,,Ja, mylord."
,,Tja", overdacbt Lord Caterbam, terwijl bij,
op zoek naar een gelukkige ingeving, de ka
mer rondkeek, „tja... hij beet... o ja, positief,
zoo heet hij... graaf Stanislaus."
De geheele manier van doen van den beer
en meester van „De Schoorsteenen" was zoo
eigenaardig, dat de inspecteur met schrijven
opbield en hem met groote, ronde oogen aan-
keek. Gelukkig voor de gemoedsrust van den
ouden heer werden ze op dat oogenblik ge-
stoord. De deur ging open en een jong meisje
kwam de -kamer binnen.
Het jonge meisje was groot en slank en heel
donker. Ze bad een aantrekkelijk jongensach-
tig gezicht en zeer besliste manieren. Dit was
Eileen Brent, bijgenaamd Bundle, de oudste
dochter van Lord Caterbam.
Ze knikte Dr. Cartwright en den inspec
teur en zijn helper vriendschappelijk toe en
wendde zicb tot haar vader.
RADIO-AMATEURISME.
Radio-amateur?" Nooit van gehoord",
ziegt „the man in the street" en hij schakelt
baloorig zijn ontvangtoestel uit, omdat er
zoo'n. weergasche seiner tusschendoor ge-
komen is.
Radio-amateurzegt neef Nurks. „Dat
is iemand die er zicb met hart en ziel op toe-
legt om bet radiogenot als we tenminste
van genot kunnen spreken van zijn buren
op afdoende wijze te verstoren".
En de radio-amateur Hij zwijgt, maakt
verbindingen met Australie, Noord-Amerika,
Oosterbierum en Piershil, beluistert s.o.s.-
seinen, experimenteert bij nacbt en ontij, ont-
dekt dat de 20 meter kortegolfband zoo uit-
stekend geschikt is om| er practisch onbe-
grensde afstanden mee te overbruggen, en...
Ergens in bet Noordpoolgebied is een film-
expeditie vastgevroren in het eeuwige ijs. Op
eanigen afstand van het schip, een but, waar-
in de marconist zijn rapporten aan de bewoon-
de wereld doorgeeft.
Op een rotsachtig eilan-dje in de Stille Zuid-
zee, op meer dan 9000 Engelsche mijlen van
de poolhut, een radio-amateur, die op afge-
sproken tijden verbinding beeft met den mar
conist.
Op zekeren dag beluistert Laughlin, de ama
teur, het rapport dat marconist de Vienna uit-
seint. Eensklaps aarzelen de morse-teekens,
om plotseling geheel op te houden. Laughlin
is er zeker van dat den marconist iets over-
komen is. Snel scaakelt bij zijn zender in, doet
een algemeenen oproep, krijgt contact met
een luisteraar te Honoloeloe, geeft een s.o.s.
door en Honoloeloe bereikt draadloos een
amateur op Teller Island, op geringen afstand
van de Poolhut. De amateur van Teller Is
land springt in zijn hondenslede, rijdt in razen-
den vaart naar de hut en komt juist op tijd
am de Vienna het leven te redden. Een
kacbeltje dat tot verwarming van de hut
diende, bad kolendamp verspreid en den mar
conist bedwelmdIn minder dan tien mi-
naiten was deze redding over een afstand van
ruim 16.000 kilometers tot stand gekomen.
Een bezoek aan een ,Jhanishack".
„U kunt wel binnenikomen", zegt ons een
Zorgzame huismoeder, ,,maar U moet stil
wezen. Mijn zoon zit ergens boven, gaat U
de trap maar op."
We trachten onboorbaar de trap te bestij-
gen en verwenschen de treden die op bijna
menschelijke wijze onder onze voeten kreunen.
In het halfduister van den zolder ontwaren
we een afgeschoten gedeelte. ,,Opkamertje" is
een te grootscbe uitdrukking. Met wat kraal-
deelen en bet schuine dak als plafond is bier
een boekje afgezonderd waar onze amateur
zijn stille triomfen viert.
Nauwelijks hebben we bet deurtje dat toe-
gang itot dit beiligdom verleent, behoedzaam
geopend, of onze gastbeer, die gewapend met
koptelefoon aandacbtig zit te luisteren en te
schrijven, wijst met uitgestrekten arm naar
een wandbordje waarop meer duidelijk dan
artistiek, het woordje „silence" is geschilderd.
Amateurs werken internationaai, bedienen
zich van de Engelsche taal om zich in de lucht
verstaanbaar te maken en rekenen met Green
wich tijd.
Een zekere nervositeit maakt zich van ons
meester, bang als we zijn om gerucbt te
maken. Een kleine, vreemde wereld doemt
voor ons oog op. In het vertrekje is een tafel
geplaatst waarop de vreemdsoortigste voor-
werpen in de meest schilderachtige wanorde
zijn verstrooid. Ons leekenoog aanscbouwt een
drietal radio-toestellen zonder eenig „com-
fort". Geen keurig afgewerkte mahoniehouten
kasten, geen afzonderlijka stijlvolle luidspre-
kers, geen verlichte afstemschalen, kortom de
grootste soberheid is bier ibetracht. En naast
en op deze toestellen, schroevendraaiers, tan-
gen, ander klein gereedschap, een tabakspot,
pijpen, lampvoetjes, eindjes draad, een passer,
boeken, een scbaar, potlooden en tal van voor
ons niet nader te definieeren, scbijnbaar on-
misbare voorwerpen die des amateurs zijn.
"Fin verderdraad, veel draad. Dikke
draden, dunne, groene, zwarte, roode, enkele
en gevlochten. Draden die naar de toestellen
gaian, draden die naar een stopcontact gaan
alwaar ze als een bijenzwerm in elkander klu-
wen. Middels een veelwegstekker levert dit
stopcontact stroom aan een acculader, plaat-
spanningsapparaat, onvangers, zendinstallatie,
electrische kachel en theelichtje. En dan dra
den die naar buiten loopen en verbonden zijn
met de antennepaal, een goedgetuide Riga-
spar die been en weer zwiept onder den druk
van den stormacbtigen Zuidwestenwind.
De ruwgetimmerde wanden van het ver
trekje zijn behangen met tallooze kaarten die
bedruikt zijn met groote letters en namen. Het
geheel maakt een rommeligen indruk op ons
en we kunnen niet begrijpen hoe onze ama
teur zoovele kostbare uren in dezen Augius-
stal kan doorbrengentotdat hij een tipje
van den sluier oplioht die -kortweg aether
wordt genoemd en een wondere, bedrijvige
wereld aan ons geestesoog voorbijtrekt.
„Ik heb 'm", kondigde ze aan.
Het had weinig gescbeeld of inspecteur
Badgworthy was, in de meening, dat de jonge
dame voor hem den moordenaar in haar een-
tje gevangen genomen had, op haar toege-
stapt" Maar gelukkig drong het nog bijtijds
tot hem door, dat ze iets geheel anders be-
doelde.
Lord Caterham zucbtte verlicht.
„Dat hij onmiddellijk hierheen zou komen.
En dat we ons zscr gereserveerd moeten hou
den."
Haar vader liet een geknor van ergernis
booren.
„Dat is weer iets voor George Lomax. Zegt
altijd van zulke idiote dingen. Enfin, laat hij
maar komen, dan ben ik van de verantwoor-
delijkheid af."
Bij die gedachte helderde zijn geheele ge
zicbt op.
„De naam van den vermoorden man is dus
graaf Stanislaus, niet?" vroeg de dokter.
Vader en dochter wisselden een blik. Dan
zei de eerstgenoemde, met zekere waardig-
beid:
,,Ja, dat heb ik zooeven gezegd, nietwaar?"
,,Ik vroeg bet, omdat u er zooeven niet be-
paald zeker van was", legde Cartwright hem
uit.
Bij dat antwoord kwam er even een oolijke
tinteling in zijn oogen. Lord Caterhem keek
hem verwijtend aan.
,,Ik zal u eerst maar eens naar de Vergader-
zaal brengen", zei hij geanimeerd.
Achter hem aan liepen ze de hal en een
korte gang door. Inspecteur Badgworthy
vormde de achterhoede. Onder het loopen keek
bij *met adelaarsoogen rond, alsof bij in de
schilderijen of achter de deuren aanwijzingen
zocht.
Voor de massief houten deur bleef Lord
Caterham staan, haalde een sleutel uit zijn
zak en sloot de deur open. Nu zagen ze een
groote, met eikenhout beschoten kamer, die
met drie openslaande deuren op het terras
De seinsleutel staakt haar lied van punt en
streep, de koptelefoon wordt afgezet en de
amateur wendt zich tot ons.
,,Ik had juist verbinding met Australie",
zegt onzen* radio-amateur. ,,Machtig interes-
sant. Daarom verzocht ik U stil te zijn.
Doch ga zitten". Een stoel wordt van den
zolder gehaald en met het oog op het plaats-
gebrek nemen we in de deuropening plaats.
Hij vertelt ons hoe een verbinding tot stand
komt en dat het de gewoonte is om elkaar na
iedere communicatie een z.g. Qsl-kaart toe te
zenden, dezelfde kaarten die we in zoo'n
grooten getale aan den wand hebben zien
prijken. ,,Ziet U die kaart daar?" Dat is
SM6VA, dat zijn de roepletters van de 78-
jarige Mr. Karlson uit Gotenburg, de oudste
radio-amateur ter wereld. Daar hangt
ON4KD, de man uit Lokeren die de zwakke
seinen van den Italiaanschen generaal Nobile
opving, toen deze met zijn luchtschip op weg
was naar de Pool en gedwongen was een nood-
landing te maken. In bonte volgorde hangen
hi-er de kaarten van Duitschers, Russen, Ita-
lianen, Spanjaarden, Finnen, Nederlander3,
kortom de wand is een staalkaart van alle
mogelijke landen ter wereld.
We luisteren even beneden de 200 meter
golf waar de draadlooze telefonie hoogtij
viert. Tengevolge van den zwaren Zuidwes-
terstorm heerscht hier heel wat bedrijvigheid.
Kuststations zijn in verbinding met loodsiboo-
ten en vuurschepen. Vlissingen geeft tele-
grammen door. Een vuurschip meldt dat men
vanwege het slingeren het licht beeft laten
zakken. „We benne een paar maal een piet-
sie schuin gegaan", zegt de schipper. 'Het
was op dezen dag dat het lichtschip ,,Elbe I"
kapseisde en de ,,Sch. 68" bleef. Verder
zwoegt het Duitsche stoomschip ,,Nordburg"
aan de Hollandsche kust tegen den zwaren
storm op. Onze amateur gaat over op de
scheepvaartband en beluistert de sleepboot
„Hollan-d" die uitgevaren is om het stoomschip
hulp te verleenen. ,,Konnen Sie uns sehen?"
seint de Hollander die dicht bij het in nood
verkeerende stoomschip zit. Ook de red-
dingsboot ,,Brandaris" is buitengaats en ver-
zoekt Scheveningen de juiste positie van het
stoomschip op te geven.
Een binnengekomen loodsboot rapporteert
te IJmuiden dat ze een mast boven water
heeft zien uitsteken, dicht bij de haven. En
onze amateur neemt de seinen op. Rijen van
letters komen op het papier, die woorden vor-
men welke wij niet kunnen begrijpen. Wel
begrijpen we dat de eeuwenoucje strijd die ons
volk steeds met zijn vriend en vijand de zee
gestreden heeft, hier nogmaals in alle heftig-
heid gevoerd wordt, dat langs de geheele kust
dappere mannen den gezichtseinder afturen
en met de radio, het modeme hulpmiddel,
luisteren of er bijstand verleend moet worden,
aan hen die in nood verkeeren.
,,Doch nu moet ik weer in de lucht", zegt
onze amateur. „Ik heb n.l. een afspraak met
Middelburg, we hebben nog vereenigingszaken
te bespreken". We nemen afscheid en geheel
onder den indruk verlaten we den zolder waar
PAOSS in een handomdraai verbinding heeft
met de geheele wereld, waar vriendschaps-
banden worden aangeknoopt en waar men niet
let, op stand, afkomst, ras, politieke gezind-
heid, en wat ons menschen meer scheidt.
Slechts een kleinen blik hebben we in deze
groote, onzichtbare en bedrijvige wereld
mogen werpen. Het idee dat we er van mee-
dragen, stemt ons tot nadenken. Nog beter
begrijpen we de zegeningen die de radio voor
ons kan meebrengen.
Als weer een parel aan den kroon der Neder-
landsche zeesleepvaart is toegevoegd en het
in nood verkeerende stoomschip behouden de
haven is binnengesleept, zet PAOSS met een
zucht van verlichting de koptelefoon af. Het
seinverkeer dat tijdens de worsteling van het
stoomschip heeft stilgelegen, wordt vrijgege-
ven. Het leven gaat verder.
SMGKKELEN
IN ZEEUWSCH-VLAANDEREN.
De grensscheiding tusschen Zeeuwsch-Vlaan-
deren en Belgie, die op sommige plaatsen mid
den door de dorpsstraten loopt zoodat men als
het ware uit de voordeur op Hollandsch, door
de achterdeur op Belgisch grondgebied terecht
komt, biedt een bijzonder gunstige gelegenheid
om smokkelwaar in grootere of kleinere hoe-
veelheden onopigemerkt over de streep te
brengen. Tijdens de Duitsche bezetting in Bel
gie is het wel voorgekomen, vertelt de N. R.
Crt., dat over de hoofden van de Duitsche
grensposten pakjes smokkelwaar van de eene
zijde naar de andere werden ge^orpen door
de -dakramerx. Tegen deze Wijze van smokke-
len had zelfs -de boven- en ondergrondsche
electrische draad niet de minste uitwerking.
Het Zeeuwsch-Vlaamsche land met zijn vele
wegjes en boschrijke gedeelten, biedt bovendien
alle terreinvoordeel aan de kleine smokike-
laars, die hier opereeren. Want groote par-
tijen zijn het meestal niet, die worden overge-
bracht. Er zijn midden in het land wel opslag-
plaatsen aangetroffen in oude schuurtjes, -doch
de daders bleven meestal onvindbaar.
Talrijk zijn degenen, die met smokkelen een
aardige bijverdienste hebben of in hun huis-
houdelijke behoeften trachten te voorzien.
Voor laatstgenoemde doeleinden worden vaak
uitkwam. In het midden stond een lange ref-
ter-tafel en langs de wanden een paar heel bij
zondere eiken kasten en verscheidene mooie
antieke stoelen. De wanden zelf waren ver-
sierd met schilderijen van verscheidene gene-
raties, reedis lang tot stof en assche vergane
Caterhams.
Bijna tegen den wand, aan hun linkerhand,
midden tusschen de ramen en de deur, lag een
man, op zijn rug, met zrjn armen wijd uitge-
spreid.
Dr. Cartwright liep de kamer door en
knielde naast het lichaam neer. Inspecteur
Badgworthy ging naar de openslaande deuren
en keek ze, een voor een, na. De middelste
was dicht, maar niet afgesloten; op de ter-
ras-steenen buiten waren voetafdrukken in
verschillende richtingen zichtbaar.
„Da's duidelijk genoeg", zei inspecteur Bad
gworthy met een tevreden knikje, ,,maar bin
nen moesten er ook voetstappen zijn. Op een
parketvloer als deze zou je ze prachtig kun
nen zien."
,,Daar is misschien een reden voor", zei
Bundle. ,,Het kamermeisje heeft mij verteld,
dat ze den halven vloer al gewreven had, voor
ze het lichaam zag. Het was nog donker toen
ze vanmorgen hier binnen kwam, ziet u... en
toen is ze regelrecht naar de deuren geloo-
pen, heeft de gordijnen opengetrokken en is
gaan wrijven. Ze zag het lichaam pas, toen
ze er vlak bij was."
Ipspecteur Badgworthy knikte.
,,Nu... eh... Badgworthy", zei Lord Cater
ham, verlangend om eraf te komen, „dan
laat ik jullie hier, he? Als je trie noodig hebt,
kun je me altijd vinden. Maar Mr. Lomax
komt zoo dadelijk... hij logeert op Wyveme
Abbey... en die kan je beter helpen dan ik.
De zaak gaat hem meer aan dan mij. Waar-
om, dat kan ik je nu niet uitleggen..., dat zal
hij straks, als hij komt, wel doen. Adieu,
hoor."
IBn zonder een antwoord af te wachten
verdween Lord Caterham overhaast door de
kinderen er op uit gestuurd. Het is uiterst
moeilijk dezen kleinen smokkelhandel tegen
te gaan. De weinige ambtenaren kunnen de
geheele grensstreek niet bestrijken en meer-
malen worden ze ook door allerlei trucjes op
een dwaalspoor gebracht. Rijikspolitie en
crisis-ambtenaren verleenen steun, doch deze
vertoonen zicih meestal slechts op de hoofd-
wegen, waar aanihoudingen tot de zeldzaam-
heden behooren, daar de smokkelaars over een
voldoenden inlichtingendienst schijnen te be-
schikken. Aanhoudingen in de dorpen en in
het centrum geven veelal aanleiding van mis-
noegen van het putatiek, dat met smokkelen
niets uitstaande heeft. Een nadeel is ook, dat
de vreemde hulpkommiezen weinig of geen
ervaring hebben in de plaatselijke toestanden
en terreinomstandigheden.
Het is ook wel voorgekomen, dat personen
werden aangehouden, die hun vrachtje aan-
gaven als gevonden goederen, die dan bij een
plaatselijken veldwachter als „gevonden" wer
den gedeponeerd. Later werd het vrachtje dan
weer afgehaald.
Er bestaat ook weil naijver onder de .smok
kelaars, die blijkbaar goed op de hoogte zijn
van elkanders handel en wandel. Het is wel
gebeurd, dat in donkere nachten pseudo-kom-
miezen opdoken, die anderen een vrachtje
waar iets aan vast zat, trachtten afhandig te
maken.
Massaal wordt er in deze streek over het al-
gemeen niet gesmokkeld, doch in het klein
wordt er nogal wat aan gedaan. Te verwon-
deren is dit eigenlijk niet bij de groote werk-
loosheid, die in den winter in deze streek
heerscht. Hier komt nog bij, dat velen het
smokkelen beschouwen als een bezigheid, waar
men nu eenmaal niet meer buiten kan, wil men
het hoofd boven water houden.
EEN SPOOK VAN VLEESCH EN BLOED.
Een argelooze schilder, op zoek naar een
onderwerp voor een nieuw schilderij, is, schrijft
de Tel., ongewild oorzaak geweest, dat de be-
woonsters van het Begijnenhofje te Leuven
slapelooze nachten hebben doorgemaakt.
Mat was n.l. het geval? Op de koude win-
teravonden sloop een geheimzinnige gestalte
door de nauwe straatjes van het hofje en
hield zich op vreemde wijze bij de verlichte
kruisbeelden op. Zoodra er echter iemand
aankwam of er werd een raam opgeschoven,
maakte het spook, zooals men de verschijning
dra ging noemen, zich haastig uit de voeten.
Ten slotte werd het den Begijntjes toch te
bar. Zij riepen de hulp van de politie in. Deze
die uit den aard der zaak niet aan spoken ge-
looft, beloofde den doodelijk beangsten vrouw-
tjes het raadsel te zullen oplossen. Eenige
mannen der wet stelden zich op een avond
verdekt op in een dear huisjes en wachtten
daar op de dingen die komen zouden. Hun ge-
duld werd niet te lang op proeF gesteld, want
weldra verscheen het spook. De politiemannen
snelden naar buiten en grepen het spook, dat
onder de hardhandige aanraking van de agen-
ten zelfs ,,au" riep, beet. Het spook kon dus
praten, hetgeen ook bleek uit een hevig pro
test, dat de geest uitte tegen zijn arrestatie
Op het bureau kwam de zaak al spoedig tot
klaarheid. Men bleek hier niet met een spook
te doen te hebben, maar met een mensch van
vleesch en bleed, of beter gezegd met een
schilder, die de lichteffecten op het Begijnen
hofje wilde bestudeeren. Thans is de rust op
het Begijnenhof weergekeerd.
EEN PARACHUTESPRIN1GER BRENGT
SERUM TEGEN TYPHUS.
De parachutespringer William Klier is bo
ven Paducah in Kentucky in het overstroom-
de gelbied omlaag gesprongen met 100 pond
serum tegen typhus. De stad is geheel door
het water ingesloten en vliegtuigen kunnen
in de omgeving niet landen. Als gevolg van
de overstroomingen dreigde een typhus-epide-
mie uit te breken, zoodat men dringend be-
hoefte had aan het serum.
EEN ONGELUK IN DE OPERA TE
NEW-YORK.
Tijdens een repetitie in de Metropolitan
Opera te New York heeft een bijzonder droe-
vig ongeluk plaatsgevonden. De beroemde zan,-
ger Lawrence Tibbet moest met een dolk
naar den bariton Joseph Stemizi gebaren,
doch hij had daarbij het ongeluk zijn beweging
onjuist te berekenen, zoodat hij zijn collega
inderdaad een verwonding toelbracht. Sterzini
trok zich van het tooneel terug om zich te
laten varbinden. Naar het oordeel van de dok-
toren was de wond niet van ernstigen aard,
zoodat men geneigd was het voorval als een
klein ongeval te beschouwen.. De zaak heeft
echter een emstige wending genomen, door
dat vijf uur nadat het ongeluk was geschied,
Sterzini overladen is.
Later heeft de politie medegedeeld, dat de
dood van den bariton Joseph Sterzini een na-
tuurlijke oorzaak heeft gehad. De zanger Tib-
bett is van alle schuld ontheiven.
deur naar de gang.
,,Gewoonweg schandelijk van Lomax", mom-
pelde hij, „om me voor zooiets te laten op-
draaien. Wat is er, Tredwell?"
De butler met het eerbiedwaardige witte
haar was uit een van de deuren van de hal
te voorsohijn gekomen en liep nu, een ander-
halven pas achter hem, met hem mee.
,,Ik ben zoo vrij geweest, mylord, om het
ontbijt, wat u betreft tenminste, eenigszins te
vervroegen. Het staat in de eetzaal klaar."
,,Ik geloof niet, dat ik op het oogenblik
iets kan eten", zei Lord Caterham neerslach-
tig, terwijl hij van richting veranderde en
naar de deur van de eetkamer ging. ,,Na alles
van vanmorgen...!"
Bundle stak haar arm door den zijne en
ging met hem de eetkamer in. Op het buffet
stond een half dozijn zwaar-zilveren schalen,
die op een zeer vindingrijke manier warm ge-
houden werden.
„Omelet", zei Lord Caterham, terwijl hij
edn voor een de deksels van de schalen nam.
„Spek en eieren, gebakken nieren, gevogelte-
hache, haddock, koude gekookte ham, koude
fazant. Neen, geen van alle, Tredwell. Vraag
den chef, om een paar eieren voor me te po-
cheeren, wil je
„Ja, mylord."
Tredwell verdween. Lord Caterham bedien-
de zich, in gedachten, overvloedig van spek en
gebakken nieren, schonk zich zelf een kop
koffie in en ging aan de lange eettafel zitten.
Bundle zat al op haar plaats met een bord
vol eieren-met-spek.
,,Verduiveld, wat heb ik een honger", zei
Bundle. „Zeker door de opwinding."
„Jij hebt gemakkelijk praten", klaagde
haar vader. ,,Voor jullie jongelui is opwinding
goed. Maar ik ben zwak, heel zwak. ,,Vooral
niet tobben", heeft Sir Abner Willis gezegd,
,,vooral niet tobben... en geen zorgen..."
Maar die heeft makkelijk praten! Die is baas
in zijn eigen* huis, die zit in zijn spreekkamer
in Harley Street en vertelt den menschen, hoe
EEN PANIHK.
Naar Renter uit Colombo (Ceylon) meldt,
zijn daar honderden vrouwen, kinderen en
oude mannen gekwetst bij een paniek, die ver-
oorzaak werd doordat een olifant bij een Boed-
dhistisch festijn omrustig werd. Het festijn ge-
schiedde 's avopds bij voile maan voor den
tempel nabij Kelaniga nabij Colombo. 25
prachtig opgetuigde olifanten, vergezeld van
dansers en danseressen, toortsdragers, vaan-
deldragers en vijftig priesters vertrokken van
den tempel in een processie op het sein van
het schot van een oud kanon.
Ongeveer twintig duizend geloovigen keken
vtoe. Toen de olifant onrustig werd, klonk
plotseling de kreet: „Een dolle olifant!" waar
op de toeschouwers holderdebolder alle rich
tingen uit vluchtten. Verscheidene honderden
menschen geraakten onder den voet en wer
den min of meer emstig gewtmd.
DE BEVROREN OOIEVAAR.
In een besneeuwde weide bij Lubeck vond
men, meldt de Telegraaf, eveneens met een
dikke witte vacht omhuld, een merkwaardig
beeld, dat men er enkele da.gen te voren niet
had opgemerkt. Het stond er onbeweeglijk
urenlamg in kou en sneeuw en het scheen wel
iets weg te hebben van een vogelfiguur. Toen
men de bevroren sneeuwlaag had verwijderd,
bleek het inderdaad een vogel te zijn. Het
was een ooievaar, die stijfbevroren op een
kleine verhooging in het land stond. Boeren
namen het beest mede- naar een fabriek in de
nabijheid en hier gelukte het hun inderdaad
den vogel weer te ontdooien
EEN Zl'GEUNER SNIJDT ZIJN
ECHTGENOOTE DEN NEUS AF.
Roemenie is een van de weinige Europee-
sche landen, waar de zigeuners nog vrij kun
nen rondzwerven en hardnekkig weigeren hun
Nomadenleven op te geven. Dit vrije leven is
ook de oorzaak geweest, dat hun aloude ge-
wponten hier zijn blijven bestaan. Hoe weinig
deze gewoonten met onze Europeesche begrip-
pen overeenkomen, blijkt uit een zeldzaam
voorval, dat zich onlaxngs afspeelde in een
Roemeensche rechtzaal.
De zigeuner Alexander Varga had den neus
afgesneden van zijn echtgenoote en werd hier-
voor voor het gerecht gedaagd.
Voor de rechtbank verklaarde zijn vrouw
■echter; Zonder mijn neus ben ik een verach-
telijke vrouw; zoo zal ik voor de rest van mijn
leven een trouwe echtgenoote zijn. Mijn echt-
genoot heeft het recht om zijn mes te trek
ken."
Het verwonderde haar ten zeerste, dat de
rechters niet naar haar verklaring wilden
luisteren en haar man tot 6 maanden gevan-
genisstraf veroordeelden. De verminkte, trou
we echtgenoote heeft zich nu tot den minister
van justitie gewend om gratie voor haar man
te verkrijgen.
AMERIKA BOUWT SNELLE
VRACHTSOHEPEN.
Naar verluidt, zijn de deskundigen der
United Maritime Commission thans gereed
gekomen met het aamgekondigde scheeps-
bouwprogram. Volgens dit program zou men
voorloopig veertig snelle vrachtschepen willen
bouwen met een totalen inhoud van 360.000 ton
en een snelheid van 16 tot 20 knoopen, waar-
van de kosten op zestig millioen dollar wor
den geraamd. Inzake de snelheden volgt Ame-
rika het Japansche voorbeeld, want ook op het
Japansche scheepsbouwprogram komen in de
eerste plaats snelvarende vrachtschepen voor
van middelbaar en zelfs klein formaat. Was
de gemiddelde snelheid van een vrachtsehip
tot dusver 11 tot 13 knoopen, thans valt het
streven te bespeuren de snelheid tot minstens
15 knoopen op te voeren en nog eenige reserve
te behouden.
DE MISSISSIPPI GETEMD DOOR
DE TECHNIEK?
Zullen de dijken langs den benedenloop van
den Mississippi het houden en zullen in de
komende dagen de vele millioenen dollars, die
indertijd werden gespendeerd aan den aanleg
van een omvangrijk stelsel van waterweringen
hun rente gaan opbrengen?
In spanning wachten de Vereenigde Staten
af. Het overstroomings-„veld" dat langzaam
naar het Zuiden afzakt doet thans reeds zijn
invloed op den benedenloop gelden ende
ingenieurs slaan de komst van het water met
kalmte gade.
De dijken zullen het houden! hebben zij
verklaard. De „01' Man river" ligt geketend
aan onverbreekbare banden, die de modeme
wetenschap smeedde. Het eenige, wat hun nog
vrees inboezemt, is de mogelijkheid van nieu
wen regenval.
De komende dagen zullen het dus moeten
uitwijzen, of de machtige rivier, die reeds
zoovele malen haar oevers overspoelde, thans
in de techniek haar meerdere zal moeten er-
kennen.
Intusschen houdt de verbetering in het
Ohio-dal aan. Het klinikt als bittere ironie van
verbetering" te spreiken, want juist nu het
water langzaam zakt, treedt eerst duidelijk
aan den dag, van welk een ontstellenden om-
vang de catastrofe is geweest, die de staten
hij het hebben wil... Maar hier! Hier speelt
Lomax de baas, voordat je 't weet, levert hij
je zooiets... iets als dit! Maar ik had ook flin-
ker moeten zijn. Ik had bij 't eerste woord
moeten zeggen: 't Gebeurt niet!"
Lord Caterham schudde zijn hoofd in zelf-
beklag, stond op en bediende zich verstrooid
van de koude ham.
,,Ja, Codders heeft zich dezen keer leelijk in
de vingers gesneden", overdacht Bundle met
een zeker leedvermaak. ,,Je hadt hem door de
telefoon moeten hooren! Stond gewoonweg te
stotteren! En nu komt hij hier... om te sput-
teren over voorzichtig-zijn en discretie-be-
trachten en om het zaakje te sussen."
Lord Caterham steunde bij dat vooruitzicht.
,,Was hij al op?" vroeg hij.
,,Ja", gaf Bimdle ten antwoord. ,,Ondanks
al de narigheid heeft-ie nog tijd gevonden om
me te vertellen, dat hij van zeven uur af al
aan 't brieven-dicteeren en aanteekeningen-
maken geweest was."
,,Trotsch erop natuurlijk", zei haar vader.
,,'n Ras-echte politicus! Nooit zulke onmoge-
lijke, egoiste mepschen gezien. Laten him
prive-secretarissen op de onmogelijkste uren
van den nacht opstaan om hun den grootst
mogelijken onzin te dicteeren. Er moest een
wet gemaakt worden, waarbij hun verboden
werd, v66r elven uit hun bed te komen
Neem Lomax bijvooribeeldZou me nog zoo
veel niet kunnen schelen als de man maar niet
zoo'n onzin kletste. Altijd heeft-ie 't over mijn
positie. Net of ik een positie heb! Wie voelt in
den tegenwoordigen tijd er nog iets voor om
groot-grondbezitter te zijn?"
,,Niemand", gaf Bundle ten antwoord. ,,Ze
hebben tien keer liever een cafe, dat goed
loopt..."
Op dat oogenblik kwam Tredwell met een
zilveren sehaaltje, waarop de gepocheerde
eieren lagen, de kamer binnen. Hij liep on
boorbaar naar de tafel en zette het sehaaltje
naast Lord Caterham neer.
(Wordt vervolgd.)
