ALGEMEEN NIEUWS- EN ADVERTENTIEBLAD VOOR ZEEUWSCH-VLAANDEREN
kou
ASPIRIN
Feuilleton- vertellin gen
No. 9554
WOENSDAG 13 JANUARI 1937
77e Jaargang
Binnenland
Feuilleton
Het Gehesm van de
Zeven Schoorsteenen
Buitenland.
TWEEDE BLAD
BRABANTSCKE BRIEVEN.
helpt snel
en zeker
baisjes van 20 tabl. - 70 cent
zakjes van 2 tabl. - 10 cent
>«zraetf»XMa?3r!»-i*n? mmt. am tn-i&jw. mm mmmmmp
NEUZENSCHE COURANT
VF.RBI.I.1K VAN PRINSES JULIANA
EN PRINS BERNHARD.
Daaromtrent meldt men uit Warschau aan
de N. R. CSrt.
De Poolsche wintersportplaats Krynica was
Zondag vol toeristen, die in Bet heerlijke zon-
nige winterweer uit het in de nabijheid liggen-
de Krakau gekomen waren om Prinses Juliana
en Prins Bemhard te begroeten. Het incognito
kon niet lang duren, daar de geheele Poolsche
pers de hooge gasten herkend bad.
Het hotel Patria, dat eigendom is van den
bekenden Poolschen zanger Kiepura doet edi
tor alles om bet verblijf van de hooge gasten
boo aangenaam mogelijk te maken.
Saterdagavond laat zrjn de gasten aange-
kowi-en; Zondagmorgen half 12 gebruikten zij
het ontfbgt. Prinses Juliana verscheen in blauw
ski-costuum tezamen met prins Bemhard en
twee heeren van het gevolg in de hall van het
hotel, waar de directeur van het hotel Haar
bloemen ajanibood. Daama begaf het gezel-
•chap zich op een ski-tocht in de buurt van
Kirynica tot 's middags.
Toen zij's middags de eetzaal van het hotdl,
dat versierd was, betraden, verhieven de gas
ten zich van hun zetels en riepenEs 1-ebe die
Prinzessin und der Prinz.
tEen Poolsche joumaliste slaagde erin een
kort onderhoud met prins Bemhard te heb
benDe prins sprak natuurlijk slechts als
graaf v. Sterreiiberg en verklaarde dat zij
opgetogen zijn van Krynica en van plan zijn
er twee of drie weken te verblijven. Daarna
will-en zij naar Krakau gaan van welke stad
zij reeds zooveel gehoord hebben en vervolgens
naar een andere Poolsche wintersportplaats
Zakopane.
Toen de fotografen vroegen even te posee-
ren, verklaarde prinses Juliana daartegen geen
betzwaar te hebben en liet zich daarop in ski-
costuum met prins Bemhard aan den arm
fotografeeren.
De directeur van het hotel verklaarde, dat
kg zeer verheugd was dat zijn gasten zich zoo-
eeer thuis gevoelen. Een gramofoon met Ne-
derlandsche platen speelde Zondagmiddag in
de kalner van Prinses Juliana. Des avoiids be-
gaven de Prinses en de Prins zich naar een ijs-
hockeywedstrijd, die in Krynica werd gehou-
den tusschen een ploeg van den Wiener Eis-
lajufverem en een ploeg van Krynica. Op ver-
Boek van beide ploegen deed Prins Bemhard
den eersten slag van den wedstrijd.
Verder wordt medegedeeld, dat het hotel
binnen een dag geheel uitverkocht is. Uit alle
deelen van Polen hebben zich gasten aange-
flrield. Het Prinselijk paar is hier zeer bekend,
doordat de Poolsche pers aan de huwelijks-
feesten veel aandacht heeft geschonken.
Verder wordt medegedeeld, dat de burge
meester van Krynica zijn opwachting bij prins
Bemhard gemaakt heeft. De prins verklaarde
eehter dat hij geheel onofficieel en incognito
hier verbleef, ook tegenover de verdere auto-
riteiten in de plaats.
Prachtige weersomstandigheden.
Men telefoneerde Maandagochtend uit War-
aehau:
Prinses Juliana en Prins Bemhard zijn van-
•chtend reeds om acht uur opgestaan om brj
heerlrjk weer met hun ski's de bergen in de
buurt van Krynica in te gaan. Ski-joering was
vanochtend de eerste sportgeheurtenis voor
bet Prinselijk paar.
Men kan zich te Krynica sedert langen tijd
*iet zulke prachtige weersomstandigheden
kerinneren als er thans heerschen en Prinses
Juliana verklaarde dan ook tegenover Pool
sche persvertegenwoordigers, dat Zij in langen
tijd niet zoo heerlijk had ski geloopen en Zij
had evenmin in langen tijd zulk een idealen
sneeuwtoestand gevonden als te Krynica.
Prins Bemhard verzocht vanochtend de pers
hem niet met verdere interviews lastig te val^
ten en hem meer als particulier te behande-
ten. Hij heeft gisteren tjwee interviews toe-
gestaan en ook tegen fotografische opnemin-
gen geen bezwaar gemaakt. De Prins ver
klaarde thans met de Prinses wat te will-en
uitrusten en niet meer door de pers bestormd
te willen worden. Aan dezen wensch van Z. K.
H. zal tegemoet worden gekomen. Veertig
Poolsche joumalisten waren gisteren uit War
schau, Krakau en Lemfoerg naar Krynaci ge-
•eisd en men had moeite om hen op een af-
stand te houden.
De Poolsche daglbladen publiceeren lange
door
AGATHA CHRISTIE.
15) Vervolg.
De onverscbilligbeid van den gerant was
als bij tooverslag verdwenen.
,,'Daar heb ik niets van gehoord", riep hij
uit. „Hoe komt het, dat mrj dat niet dadelijk
gem eld is?"
„De man en ik raakten slaags. Hij was ge-
wapend met een lang mes, maar na even
-worstelen, lukte 't m©, hem dat afhandig te
maken. Toep mkte hij zich los en wist door
de ibalkondeuren te ontsnappen."
„En wat heeft u toen gedaan, Mr. Mc
Strath?"
„Ik heb mijn koffer geinspecteerd."
„En miste u iets?"
Niets... van... waarde," gaf Anthony veel-
beteekenend ten antwoord.
De gerant leunde met een zucht van ver-
lichting ach-terover.
„Gelukkig!" zei hij. ,,Maar, neem me niet
kwalijk, Mr. McGrath. Uw houding in deze
begrijp ik niet. U heeft niet gescheld? U
heeft niet om hulp geroepen U is den dief
niet achtema gegaan!"
Anthony haalde zijn schouders op.
,,Zooals ik u al gezegd heb, was ik niets
van de werkelijke waarde kwijt. Natuurlijk
begrijp ik wel, dat dit feitelijk een geval is,
waarvan aangifte bij de politie behoort ge
daan te worden..."'
Hij wachtte even. De gdrant berbaalde
zonder veel enthousiasme.
berichten over het bezoek. De regeeringspers
ondenstreept, dat het voor Polen een grodte
eer is, dat de Prinses en de Prins Polen heb
ben uitgekozen en dat Krynica door dit be
zoek carridre kan maken. Alle kranten publi-
ceemn groote foto's op de eerste pagina en
ook op de andere bladzijden vindt men foto's
van de Prinses en den Prins. Eenige dagbladen
geven zelfs artikelen over Nederland enz.
Vanochtend hebben te Krynica de boeren,
de zoogenaamde Poolsche gurallen, in hun
volksdracht en met hun volksinstrumenten
voor hotel Patria een auibade gebracht en gu-
rallendansen uitgevoerd. Prinses Juliana toon-
de zich zeer erkentelijk, toen haar een natio-
naal costuum van de Poolsche gurallen werd
overhandigd.
Gisteravond laat helbben de Prinses en de
Prins een telefonisch gesprek van een half uur
gehad met Den Haag en Berlijn.
Bijzonderheden over Krynica en
hotel Patria.
Tegen een berghelling op behoorlijken af-
stand van den weg, vrij van stof, met heer-
lijke, afdalende terrassen, ligt hotel Patria,
het eigendom van Jan Kiepura. Van de front-
zijde heeft men een heerlijk uitzicht over de
bosschen, de achterzijde geeft een blik op het
berglandschap.
Toen wij Jan Kiepura spraken, vertelde hij
ons met trots van zijn hotel.
„Ik ben overal in de wereld geweest. Ik heb
gewoond in het Adlon-hotel in Berlijn, in het
Ritz te Parijs, in het Grosvenorhouse te Lon-
den, alles wat de wereld aan goeds en gemak
kan bieden, heb ik ondervonden en overal heb
ik het goede, dat ik vond, onthouden en het
onaangename dat mij trof, ook. En toen ik
dan eindelijk besloot, zelf een hotel te bou-
wen, heb ik getracht, dit te maken tot een
combinatie van alle goede factoren en elemen-
ten, welke ik op mijn toumdes over heel de
wereld had verzameld.
Inderdaad Patria is het laatste woord
van de meest verfijnde, luxueuze en modeme
hotel-architectuur en -techniek.
Beneden is alles van rozig marmer; de hail,
de eetzaal, de danszaal zij doen den bezoe-
ker zich afvragen, of men in een sprookjes-
paleis is aanf;ekomen. Er zijn five-o'clock teas,
gala-soirees, een romantische coctail-bar, een
jazz-band, tot laat in den nacht.
Men vergeet de ruige vlakten van Polen,
men vergeet de betrekkelijk armoedige om-
standigheden waarin men in Polen leeft, men
vergeet de bescheiden eischen, welke men hier
aan hotels en pensions moet stellen, men ver
geet de arme Galieische bevolking, evenals het
armeiyke stationnetje van Krynica.
Dat zou in Parijs kunnen staan, had iemand
ons verteld, toen wij over Patria spraken, en
inderdaad, Patria detoneert eigenlnk in Kry-
nica, het is eigenlijk: Parijs 'in de Poolsche
verlatenheid.
GELCKWENSCH VAN BRUSSELSCHEN
BURGEMEESTER.
Burgemeester Max van Brussel heeft aan
den burgemeester van Den Haag een telegram
gezonden, waarin hij uit naam van de Brussel-
sche bevolking uiting geeft aan zijn gevoelens
van sympathie en zijn gelukwenschen aan-
biedt ter gelegenheid van het huwelijk van
Prinses Juliana.
DE RIJMPRENT" GEWEIGERD.
De Rijmprent, bedoeid als een geschenk aan
de Nederlandsche jeugd, ter herinnering aan
het huwelijk van 'H.K.H. Prinses Juliana met
ZJC.H. Prins Bemhard, zal aan de r.k. scholen
te Lindenheuvel-Geleen niet worden uitge-
reikt, meldt de Maandagmorgen. Ook op de
r.k. scholen te Groningen is de prent niet uit-
gereikt.
MINISTER COLIJN NAAR DE CINEAC.
De minister-president dr. H. Colijn, heeft
Maandagochtend een bezoek gebracht aan de
Cineac te 's Gravenhage, waar de film van de
huwelijksfeesten werd gedraaid.
DRI ED LIZ END JAPANSOHE
VRI rWILLJO ERS NAAR OADIX?
Tokio ontkent het.
Volgens geloofwaardige berichten zouden
3000 Japansche vrijwiiligers binnenkort te
Cadix en Jerez verwacht worden. Deze vrij
wiiligers zouden naar het front van Madrid
..Zeker... een geval voor de politie...
zeker.
,,Maar ik heb zoo geredeneerd: De man
is ontsnapt en ik mis niets van werkelijke
waarde, dus, waarom zouden we de politie er-
mee lastig vallen.
De gdrant glimlachte even.
„U heeft blijkhaar begrepen, Mr. Mc Grath,
dat ik niet graag de politie ergens in haal.
Volgens mg heeft dat altijd, voor ons althans,
fatale gevolgen. Als de kranten iets derge-
lyks, als vannacht hier gepasseerd is te weten
kamen... U begrijpt, een gTOot hotel als dit,
dan probeeren ze er munt uit te slaan, blijven
er op tamboureeren tot iedereen het weet..."
,,Dat begrijp ik," zei Anthony. ,,Maar...
er komt voor mij een maar by, ik hob u zoo-
even verteld, dat ik niets van waarde miste
en dat is tot op zekere hoogte de waarheid.
De dief heeft niets van werkelijke waarde
meegenomen, doch iets, dat voor mij waarde,
groote waarde zelfs, heeft."
„Zoo...!"
„Ja. Brieven!"
Het gezicht van den Franschman werd een
masker van disoretie.
,,Ik begrijp 't volkomen" zei hy deelnemend.
,,Nee, dan is het zeker geen geval voor de
politie."
„Daarover zijn we het eens," zei Anthony.
,,Maar aan den anderen kant hen ik niet van
plan in dezen toestand te berusten. Ik wil,
ten koste van alles, mijn brieven te-rug heb
ben. Nu kom ik uit een land, waar we ga-
wend zijn ons zelf recht te verschaffen. Dat
wil ik in dit geval ook doen. Maar daarvoor
heb ik uw voile medewerking noodig, Om te
beginnen, moet ik uitvoerige informaties over
Giuseppe hebben."
„Die kunt u met het meeste genoegen krij-
gen," zei de gerant, na even nadenken. ,,Maar
natuurlijk gaat dat niet z6d maar, ik moet
zelf eerst inlichtingen inwinnen, maar als u
gezonden worden, waar zich de 10.000 Italia-
nen by hen zouden voegen, die onlangs te Ca-
aix ontscheept zouden zijn en zich thans nog te
Sevilla moeten hevinden.
Voorts wordt vernomen, dat talrijke kisten
met gedemonteerde vliegtuigen van Italiaansch
faibrikaat te Cadix en Jerez aangekomen
zouden zijn om daar in elkaar gezet te wor
den.
Gfficieele kringen te Tokio spreken for-
meel het bericht tegen, dat Japansche vrij
wiiligers op weg naar Spanje zouden zijn. Men
wijst er op, dat de .Japansche regeering zich
sinds den aanvang der vyandelijkheden steeds
zeer nauwgezet heoft gehouden aan de neu-
traliteitsbepalingen en men herinnert er in dit
verband aan, dat de Japansche regeering geld-
inzamelingen ten behoeve der strijdende par-
tijen in Spanje heeft verboden. Voorts heeft
de Japansche regeering de regeering van Bur
gos niet erkend.
Ulvenhout, 4 Januari 1937.
Amico,
Trui „werkt"
't heele jaar met
„veurgevoelens"
die alty uitkomen.
Want komen ze
nie uit, dan plooit
en dan draait ze
net zoolang, tot
ze w61 uitkomen.
Komt er iemand
binnen, dan zegt
ze ijskoud: ,,nee-
maar! Da's sterk!
'k Zat sjuust aan
oe te denken...!"
Mot ik 'ns weg,
dan beweert ze: als ik 't nie gedocht had...!"
Heeft ze in langen tijd genen brief ontvangen
van de kinders en zegt ze dan op 'nen avond:
„wat hebben we in langen Vniks gehoord van
onzen Kees" en komt er dan den anderen
morgen iets "van den Kees, ocherm! ,,Wat
heb ik oe gezeed, DreGisteravond? 'k Had
er zo'n veurgevoel van!"
En komt dieen brief 'n week later, dan be
weert ze precies 't zelfde! ,,Wat heib ik oe ge-
zeed', Dre? Verlejen week? 'k Had er zo'n
veurgevoel van!"
Wa 'k daar mee zeggen wil, amico?
Da'k vandaag ook kens 'n veurgevoel heb!
Een, dat vast uitkomt! 'k Heb zo'n veurge
voel, dat deuen uitvalt aan den korten
kant!
Ochja!
Dieen eersten Maandag van 't jaar
Amico, ik wil er nie om liegen: ik ben altij
zo'n beetje „Maandaghouwer" geweest! En
ik geneei; me nie veur die bekentenis; daaA
veur is me den Zondag telief! En nou
we zooveul Zondagen gehad hebben, allee,
't is nou vandaag ook zoo „erg" Maandag!
'n Zwarte locht, tries-tig weer, 'n stil wijf
(en ik zelf, ik ben ook nie zoo bezonder spraak-
zaam, nou alle kinders weer pas weg zijn)
allee, m'n ziel verdrinkt in den killen Maan-
dag. J
Alles om me henen ziet er zoo anders uit.
Zoo eh leeg. Nuchter. Somberkes, mee
dat trieste weer ook. d'Oogen zijn aan dieen
killen duister nog nie gewend. Ze knipperen
teugen den nuchteren dag, die in mistdrop-
kens van den valen hemel siepert.
d'Oogen zgn nog te veel verwend aan den
gouwen wemel van feestelijk keersenlicht,
waar oew ziel in kroelde als poes in de zon!
En toch toch heb ik vol goeien moed van
den morgen den zwaren groentenwagel bij z'n
lurven gepakt en 'm over den durpel van 't
nieuwe werkjaar gedouwd. 't Ging zwaar ef-
kans, maar na 'n uur begost ie vaneigens weer
te rollen. En 'k was dankbaar veur m'nen
zwaren wagel, die 'k weer douwen moest naar
m'n klantjes naar den Zaterdag, naar de Zon
dagen, naar de dagen van gouwen wemel en
diep geluk. En zoo geren als ik 'm veur de
feesten had gestald, zoo greet heb 'k 'm van
den morgen over de zwarte straten gedouwd
van 't verregende stadje, waar de nevels van
de gevels dropen.
Ik voelde m'nen hoofd blinken van t fijne
nat, dat uren en uren deur de locht poeierde.
over een half uur terugkomt, zal ik zorgen,
dat het gevraagde voor u klaar ligt."
„Vriendeiyk dank. Dan kom ik over een
half uur nog even terng."
Toen Anthony op- den afgesproken tijd
terugk/wam, hie- k Mthet,-- dat de gerant zijn
woord gehouden had. Dp een vel papier met
een officieel „hoofd" stond een heel rijtje
wetenswaardigheden -.over Giuseppe, kellner in
„Blitz".
,,Zooals u ziet, is hg drie maanden geleden
hier4 gekomen. Hy -is een geroutineerde kell
ner, op zijn werk is niets aan te merken. Hij
is ongeveer vijf jaar in Engeland geweest."
Samen namen ze de lijst van de hotels, waar
Giuseppe gewerkt had, door. Daarbij viel An
thony 6en feit op. In drie van de hotels had-
den er gedurende den tijd, dat Giuseppe daar
werkzaam was, diefstallen plaats gehad. Geen
van de keeren was er op hem verdenking ge-
vallen, maar het feit zelf gaf te denken, vond
Anthony.
Was Giuseppe misschien een gewone ge
routineerde hotel-dief? Was het doorzoeken
van zijn Anthony's koffer misschien
niets dan een demonstratie van zijn gewone
langvingerige tactiek geweest Het kon zijn,
dat hp, juist toen Anthony het licht opdraaide,
't bewuste bundeltje in zijn hand gehad had
en dat hij het toen in zijn zak gestopt had
om zijn handen vry te hebben.
Neen, Anthony was er van overtuigd, dat
Giuseppe de afgezant van de een of an-dere
politieke party was. Misschien, dat het hem
Anthony lukte om aan de hand van de
gegevens, hem door den gerant verstrekt, wat
meer van zijn particuliere leven te weten te
komen en z66 te ontdekken, waar de man zich
schuil hield.
Anthony vouwde het papier in vieren en
stond op.
,,Vriendelijk bedankt voor uw bereidwillig-
heid," zei hy. „Ik hoef zeker niet te vragen,
of Giuseppe nog in het hotel is."
Dat m'n honker zwaar maakte op 't end,
dat als 'nen druivenschimmel op m'n groentes
kleefde.
Vort ging't deur de smalle straten, die alle-
maal schijnen uit te loopen op den hoogen
toren, waarvan den piek vervaagde in de lage
lochten.
Vort ging 't langs de langzaamopengaande
deuren, mee de stugge klantjes, die allemaal
den Maandag nog moesten verstouwen; deur-
slikken!
,,Wat zal 't zgn, juffrouw, vandaag
„Iets da'k rap klaar heb, Dre; geef maar
wat boerenkool."
,,Niks noodig vandaag, 'k doei 't maar mee
den snert van gisteren."
,,Geef me maar 'n bus princeskes, die zijn
gauw gereed."
Lachende verstond ik ze, die trage wefkes,
die er vandaag geen zin in kosten krijgen!
,,Geef me maar wat eiers, dan hoef ik nie
naar den slager, deur dat vuile weer."
,,Zijn de kinders weg, Dr6? De mijn ook en
geef me maar 'n savooike, dan kan 'k stam-
pen!"
Ja, amico, 't was veul .Maandag" van
daag!
Gisteren, mee den Zondag, ben 'k met den
kleinen Dre naar 'nen... voetbalwedstrijd ge
weest!
D'n brak was nog hier, alleen, en heel 't
jaar op kostschool, wou ie nou toch 'ns geren
'nen ,,echten mets" zien, zee ie.
Nou, 't was .bekans 'nen menschenleeftijd
gelejen, da'k zooiets had bijgewoond, dus ook
veur my was 't wel 'ns plazierig, om te zien,
mee eigen oogen, hoe er teugenwoordig teu
gen den bal wordt aangetrapt.
't Was kolossaal, in een woord.
Drommels, wat ,,werkten" die twee-en-
twintig jongkearels! Die hebben daar in an-
derhalf uur 'nen vracht arbeid verzet, allee,
genoeg om heel m'n land om te spaaien!
En toen was 't nul-nul!
"t Veld was zwaar en zacht van 't water.
Heele graszoden vlogen nou en dan mee den
bal de locht in. Den bal wie-r zoo zwaar, of ie
van beton was! Den scheidsrechter floot als
'nen kanarie. Nie zoo schoon, maar even hard-
nekkig. 't Was 'n lust zooals dieen kearel
floot. Vast 'nen zeun van 'nen ouwen stations-
chef, die zijnen spruit veul op de fluit had
laten toeteren. Nou en dan floten de gasten
langs de lijn mee, maar dat kon ie goed heb
ben, den scheidsrechter.
Dre HI, die veul vlugger mee z'n oogskes
is dan ik, vertelde me dan weer waar die fluit-
jes veur dienden. ,,Maar die fent ken nie
fluiten", zee Dre III.
,,Dat hen ik niet mee oe eens, Dre, hij fluit
als 'nen schorrgn ekster, alleen n^e zoo mooi.
Maar hij gaf me geen antwoord, den lekke-
ren brak. Z'n kopje draaide met den bal mee
als 'nen wind'vaantje, z'n zwarte glanzend'
oogskes, zaten vast aan den bal.
Geen oogenblik stond z'n moeleke stil!
,,Naar den vleugel, kaffer!" „Hier die
bal!" „Weg die bal!" ,,Let op je center-voor".
,,Nie alleen, nie alleen, kever!" ,,Daar gaat ie...
pang! Is dat schiten?" ,,Mooi geplaatst! Oow!"
„He, wat 'n knoeiers!" ,,Te lui, te lui!" ,,Nou!
Schiet dan, stommeling! De kans van je leven."
Toen schoot' ik in den lach.
Maar hij had geen erg in me. Z'n kopke
draaide, draaide, z'n oogskes lieten den bal nie
los.
Toen floot den scheidsrechter weer 'n deun-
tjie of den tram moest stoppen.
Drd IH zette z'n vingers in den mond en
floot den echo. Ik zag dat ie kwaad was!
„Waarom laat die fent nie doorspelen?" foe-
terde-n-ie! „Die hal had moeten zitten!" Maar
'n seconde later was ie dat weer vergeten en
voetbalde weer dapper mee! ,,Naar je mid-
voor, prul." ,,Kijk uit, suff-ert!" ,,Zie je wel,
kwijt die bal!"
Toen duikelde er 'nen voetbalder drie keer
over "t veld. 'Hoe ie 't 'm lapte is me 'n raad-
sel! En mee verwondering keek ik naar dieen
acrobaat. Maar toen sprong den Dre omhoog
en kwam boven op m'n teenen. Den bal zat!
Maar den scheidsrechter floot, zwaaide met
z'n hand, 't punt telde nie! 'k Had spijt veur
m'n baaske, dat al zoo blij was geweest mee
dat ,,kooltje". ,,Docht ik wel", zee ie: ,,'t was
'n achttienkaraats afzijtbal."
Toen was 't rust.
En als we in de cantine zaten, aan 'n kom-
meke thee, dan vroeg ik: „zeg, Dre, jammer
ee
De gdrant glimlachte.
,,Zijn bed was niet beslapen; al zijn heb
ben en houden heeft hg aehtergelaten. Na
zijn aanval op u is hij zeker meteen van het
tooneel verdiwenen. Ik voor mij geloof ten-
minste niet, dat we hem nog zullen terug-
zien."
„Dat geloof ik ook niet... Enfin, de eerste
paar dagen blijf ik nog hier... En nog wel be
dankt voor uw hulp."
Een van de eerste onderdeelen van zijn plan
de campagne, dat Anthony ten uitvoer bracht,
was het ondervragen van Giuseppe's collega's.
Maar op die manier kwam hij niets te weten.
Daarna stelde hij een advertentie op en stuur-
de deze naar een half dozijn van de meest-
gelezen dagbladen. Toen dit gebeurd was,
wilde hij zich juist gaan verkleeden om de
restaurants, waar Giuseppe v66r hij in het
Blitz" kwam, werkzaam geweest was, te
gaan afweTken, toen de telefoon, luid-rinke-
lend, zijn aandacht vroeg. Hij nam den hoom
van den haak.
Hallo! Met wien?"
Een zachte, klanklooze stem gaf hem ant
woord.
,,Spreelc ik met Mr. McGrath?"
,,Ja. Met wie spreek ik?"
,,Met Balderson Hodgkins. Wacht u
even, ik zal u verbinden met Mr. Balderson."
,,Mijn geachte uitgever," dacht Antbony.
,,Zit 'm zeker te knijpen. 'k Begrijp alleen niet
waarom! 'k Heb nog een week den tijd."
Een luide joviale stem begon opeens aan
zijn oor te praten.
Hallo! Met Mr. McGrath?"
,,Ja."
„U spreekt -met Balderson van de firma
Balderson Hodgkins. Hoe staat het met
het manuscript, Mr. McGrath?"
,,Goed," zei Anthony. Waarom vraagt u
dat?"
„Dat zal ik u vertellen. U komt pas uit
Zuid-Afrika en dus bent u niet thuis in den
Let op oranje band en Bayerkruis
41
(Ingez. Med.)
Watte opa?"
,,Dat ge zo'nen prulwedstrgd treft."
,,Prulwedstrijd... Prachtmets!
,,En ge staat die voetbalders allemaal uit te
schelden?"
„Uitschelden, Opa?"
„Ja, veur knoeiers, prutsers, kevers, kaf-
fers!"
Toen lachte-n-ie me uit! Zee niks, dronk 'ns
van z'nen thee.
,,Nou?" vroeg ik.
„Neem ze thuis, opa!"
Na de rust lette-n-ik wat scherper op. Die
twee-en-twintig jongkearels tooverden mee
dieen bal, amico, da'k mee open mond me te
verwonderen stond. Ze haalden 'm tusschen
tien voeten uit soms, da'k in den lach schoot.
Ze kopten 't ding, da'k niks begreep van die
kearels d'r ,,dakpajinen".
Soms kwam den bal in geen drie minuten
op den grond. Buts, klots, bing, boets
titste-n-ie van kop naar kop, van voet naar
voet. En ik hoorde roepen prutsers, leert
voetballen!" Stommeling, loopen!" En dan
liep ie, dan liep ie lijk 'nen haas! Naast me
stond 'n kort dik manneke. In 'nen leer en jas.
Sportpet op een oor. Z'nen asem piepte. zoo
dik was dat propke.
'k Weet zeker, dat ie z'n eigen schoenen nie
vast kost maken. En toen 'nen vo-etballer als
'nen slangenmensch den bal trapte mee z'nen
hak, in 'nen boog over z'nen eigen kop en
daarna den bal 'n ,,lel" gaf (da's 'nen voet-
balterm!) 'n „lel" gaf, dat 't bonsde, toen
kwekte dat dikke, leeren rolpenske: ,,zoo kan
m'n grootmoeder 't ook, koei!"
Afgn!
Ik heb wel geanorken, amico, de beste voet-
ballers stonden allemaal aan den buitenkant
van de lijnen.
'k Heb me bedooid!
't Is daar al net mee, als met alles in de
wear-eld: critiek, critiek, critiek!
Ze geven d'r geld uit, de menschen, nie om
te genieten, maar om te critiseeren, naar 't
schgnt.
'k Heib er veul plazier om g'ad. En als gg
ook 'ns gaat kijken naar 'nen voetbalwed-
strgd, doe dan als ik: neem 'nen expert mee
en luistert naar 't publiek!
Ge lacht oew gezicht moei!
En nou schei ik er af.
Ge ziet: m'n veurgevoel komt uit
Veul groeten van Trui en als altg geen haar-
ke minder van oewen
toet a voe,
DRE.
toestand hier. We krggen moeilgkheden met
dat manuscript, Mr. McGrath, groote, em-
stige moeilijkheden. Er zijn oogenblikken, dat
ik wou, dat ik er niets mee te maken had."
„Zoo!"
,,-Ja. Daarom zou ik het graag zoo gauw
mogelgk in mijn bezit willen hebben, dan kon
ik 't een paar maal laten kopieeren. Wordt
het origineel dan gestolen of vemietigd, dan
is het niet zoo erg."
„Tjonge jonge!" zei Anthony.
,,Ja, ik begrijp natuurlijk, dat u dat nogal
overdreven vindt. Maar dat komt, omdat u
de situatie hier niet kent. Er is een bewe-
ging op touw gezet, die ten doel heeft, u te
verhinderen, hier hg ons op kantoor te komen.
Ik waarschuiw u ibij deze... en heusch, van
overdrijving is geen sprake! dat, als u een
poging doet ons ons kantoor bedoel ik
te bezoeken, er groote kans bestaat, dat u
het niet levend bereikt."
,,Dat klinkt geweldig verontrustend, maar
't hoeft gelukkig niet waar te zgn," gaf An
thony ten antwoord. ,,Als ik ergens wil komen
lukt het me meestal."
,,Dat is best mogelijk, maar dezen keer
heeft u met gevaarlijke menschen te doen.
Een maand geleden zou ik het zelf niet ge-
loofd hebben. Maar in dien tijd zijn we op
alle manieren bewerkt zijn er z66veel po-
gingen gedaan om ons door dreigementen of
omkooperij te drwingen, door bside partijen
dat wij niet meer weten, waaraan we ons moe
ten houden. Daarom zou ik u den raad wil
len gevenbreng het manuscript niet zelf hier-
h£en. Wat dunkt u »wan als we eens iemand
stuurden, om het te halen?"
„Gesteld, dat de beide competeerende par
tijen met elkaars zeer gewaarde :rde hulp den
man naar de andere wersid helpen?" vToeg
Anthony.
(Wjordt vervolgd.)