ALGEMEEN NIEUWS- EN ADVERTENTIEBLAD VOOR ZEEUWSCH-VLAANDEREN
Minister COLIJN over den Volkenbond
Het Mysterie van Giesford Hall.
No. 9454
WOENSDAG 20 MEI 1936
76e Jaargang
Binnenland
Feuilieton
n* "AJdcfrifye"
e*vLL aejUt,
ne66-&t+Vcut
Uw Henuut-eti'
NEUZEN
COURANT
ABONNEMENTSPRUS: Binnen Ter Neuzen 1.25 per 3 maanden Buiten Ter Neuzen
r. per post f 1,55 per 3 maanden Bg vooruitbetaling fr. per post 5,60 per jaar
Voor Belgie en Amerika 2,overige landen 2,35 per 3 maanden fr. per post
Abonnementen voor het buiten J and alleen bg vooruitbetaling.
Citgcefster: Firm a P. J. VAN DE SANDE
GIRO 38150 TELEFOON No. 25.
ADVERTENTIeNVan 1 tot 4 regels 0,80 Voor elken regel meer 0,20
KLEINE ADVERTENTIeN: per 5 regels 50 cent bg vooruitbetaling.
Grootere letters en cliches worden naar plaatsruimte berekend.
Handelsadvertentien bij regelabonnement tegen verminderd tarief, hetwelk op aanvraag
verkrijgbaar is. Inzending van advertentien liefst een dag voor de uitgave.
I)IX BLAD VERSCHIJNT IEDEREN MAANDAG- WOENSDAG- EN VRIJDAGAVOND.
DRANKWET.
Burgemeester en Wetbouders van TER
NETUZEN brengen ter openbare kennis inge-
volge artikel 16, eerste lid, der Drankwet,
dat bij ben is ingekomen een verzoek om een
tapvergunning voor den verkoop van sterken
drank in het klein voor gebruik ter plaatse
van verkoop van ANDRe LEONARDUS LAU-
RET, van beroep hulpmachinist, wonende te
Ter Neuzen, voor de beneden voorlokaliteit
van het perceel plaatselijk gemerkt no. 57 en
gelegen aan de Dijkstraat.
Binnen twee weken nadat deze bekend-
making is geschied, kern ieder tegen het ver-
leenen van deze vergunning schriftelijk be-
zwaren indienen bij Burgemeester en Wethou-
ders.
Ter Neuzen, 20 Mei 1936.
Burgemeester en Wethouders voornoemd,
L. J. GEEL/HOEDT, Voorzitter.
B. I. ZONNEVIJLLE, Secretaris.
DE EEDEN VAN DE NED. ROODE KRUIS
AMBULANCE TE ROTTERDAM
AANGEKOMEN.
Dinsdagochtend is het stoomschip „Falem-
bang" van de Rott. Lloyd met aan boord de
leden van de Ned. Roode Kruis ambulance in
Abessynie te Rotterdam binnen geloopen.
In het restaurant was Prinses Juliana met
de leden van het hoofdbestuur van het Roode
Kruis aanwezig. Zij stonden op het balcon van
het restaurant de aankomst van het stoom
schip af te wachten.
Langs de kade stond een enorme menschen-
menigte om de ambulanceleden te verwel-
komen.
In een interview met een redacteur van het
A. N. P. zeide Dr. te Winckel glimlachend, dat
hg tia de vele rapporten en berichten nog
slechts kon vertellen, dat de overtocht van
Londen naar Rotterdam een vlot verloop had
gehad.
Als him eindoordeel over de ambulance zei-
tien Dr. te Winckel en Ir. de Vries, dat de
Nederlandsche ambulance ongetwijfeld de
beste was geweest, de Nederlandsche ambu
lance heeft meer kunnen doen dan welke an-
dere ook.
Er zijn dagen geweest, dat de ambulance op
een groot stadsziekenhuis geleek; 37 nieuwe
opnamen en 12 operaties zijn dingen waar men
niet licht over moet denken.
Toch had men er zieh in sommige opzich-
ten meer van voorgesteld. Maar een arbeid
in een land als Abessynie brengt zeer veel
moeilijkheden mee.
Wanneer we onze arbeid vergelijken met
andere ambulances, zelfs met Engeland, dan
zijn we ver in het voordeel.
Prinses Juliana, als presidente van het Ned.
Roode Kruis, sprak de leden van onze ambu
lance toe. Zij zeide, dat het Roode Kruis hen
van verre steeds gespannen had gevolgd en
gedeeld in de beproevingen en ontberingen die
alien hadden doorstaan en de gevaren die hen
in zoo velerlei vorm hadden omringd.
Dr. te Winckel dankte in een korte rede
waarna alien met hun familie huiswaarts
keeraen.
DE BRUG OVER HET HOLLANDSCH DIEP.
De rijkswa ter staat heeft Dinsdag aanbe-
steed het maken van de verharding op den
noordelijken oprit naar de brug over het Hol-
landsch Diep bij Moerdijk met bijkomende
werken. Laagste inschrijfster was de N.V.
Koning's wegenbouw te Oss, met 31.975.
Des middags omstreeks 12 uur is de negen
de overspanning voor de verkeersbrug over
het Hollandsch Diep van de werf van Penn en
Bauduin te Dordrecht naar haar pijlers ver-
sleept. Het vertrek geschiedde zonder eehige
stagnatie. Daar er veel wind werd verwacht
was de afvaart van het door de Wit s Trans-
portbedrijf geleide convooi een uur vervroegd.
In het gebouw voor K. en W. te 's Graven-
hage, dat vrijwel geheel gevuld was met be-
langstellenden, heeft Maandagavond de Ver-
eeniging voor Volkenbond en Vrede ter gele-
genheid van den Volkenbondsdag een open -
bare bijeenkomst gehouden, waarin o.a. als
spreker optrad minister Colijn.
Onder de aanwezigen werden opgemerkt de
ministers de Graeff, Oud, Deckers en Slingen-
berg, staatsraad mr. Limburg, eenige leden
van het corps diplomatique en verschillende
Kamerleden. Na een kort openingswoord van
den voorzitter van het hoofdbestuur der ver-
eeniging, mr. J. C. A. Everwijn, was het woord
aan minister Colijn, die bij hel verschgnen op
het podium met een hartelijk applaus werd
begroet.
Spreker achtte het geen eenvoudige taak
in dezen tijd en dan nog wel op een herinne-
ringsdag, te spreken over den Volkenbond.
Ook over dien bond en de daarmede samen-
hangende vragen heerscht een oneindige be-
gripsverwarring. Men kan zeggen, dat dit een
dubbele aansporing is om er wel over ,te spre
ken, maar niet alle spreken brengt te alien
tijde verheldering van inzicht. Daarbij komt
nog voor een regeeringspersoon, dat hij zich
aitijd de Salomonische waarschuwing moet
herinneren, dat de bedachtzaamheid over hem
de wacht dient te houden.
De opmerking, waarmede spreker aanving,
was deze, dat Nederlanders nog wat onwennig
zijn, zich niet bijzonder thuis gevoelen, op het
terrein der Internationale politiek.
Geheel onbegrijpelijk is dit niet. Een erva-
ring van bijna drie en een halve eeuw had ons
toen het jaar 1814 aangebroken was en we
in den tegenwoordigen vorm weer op eigen
beenen kwamen te staan, intemationaal niet
veel vreugde bereid.
Zoo als spreker het elders eens gezegd heeft:
De Nederlander van na 1814 zag het inter-
nationaal gebeuren als een kleurrijke proces-
sie, die aan ons voorbij trok en die hij, gezeten
in een behaaglijken armstoel, plaeht gade te
slaan uit een knus hoekje, in een knusse huis-
kamer.
Is het dan zoo te verwonderen, dat men zich
wat onwennig voelde, toen men na 1919, na de
oprichting van den Volkenibond, genoopt was
zeif in dien optocht mede te loopen?
En is het nu werkelijk te verwonderen, dat
de neiging om naar het oude terug te kee-
ren, groeiende werd, toen de schitterende pro-
cessie van ruim 50 landen, in den Volkenbond
vereenigd, het heeld ging vertoonen van een
verregenden optocht, waarbg de imponeeren-
de eenheid overgaat in ordeloaze groepssplit-
sing, de eene met opgestoken parapluies, de
andere omhangen met kletsnatte regenjassen,
een derde zich trachtend op te bergen in de
portieken van nabije gebouwen?
Daanbg kwam nog, dat de lange af te leg-
gen weg tot vermoeidheid aanleiding gaf en
bovendien oorblazers zich beijverden, bij bet
eerste sein van weifeling door hen waarge-
nomen, om er aan te herinneren, dat het met
dien Volkenbond niets gedaan was en dat er
ook nooit iets uit worden zou.
Het zijn deze factoren: ongeoefendheid van
het huidige Nederlandsche volk op intematio
naal staatkundig gebied, teleurgestelde ver-
wachting hij de velen, die er meer van ho op ten
dan aanvankelijk hereikt kon worden en ten
slotte ook wel de innerlijke afkeer van den
Volkenbond, die aanwezig bleek hij meer
menschen dan men verwachten zou.
Het valt niet te ontkennen, dat de iaatst-
bedoeld'en den wind in de zeilen hehben ge-
kregen. Bovenal het jammerlijk falen van den
Volkenbond bij sommige gebeurtenissen in den
laatsten trjd heeft hun prognose tot op zekere
hoogte gerechtvaardigd.
Dit is op zichzelf te overkomen, omdat te-
leurstellingen nu eenmaal onvermijdelijk wa-
ren. Uit en te na is door de nuchteren onder
ons, die overigens van harte den bond gene-
gen waren, de leer gepredikt: verwacht er
niet teveel van, span uw verwachtingen niet
Naar het Engelsch van
SIR WILLIAM MAGNAY
(Nadruk verboden.)
30j Vervolg.
Hoofdstuk XXI.
On rust en geheimzinnigheid.
Archer Cardon en Marion vertrokken tegen
edven en reden bijna zwijgend naar huis. Het
meisje, hoewel in gedachten verdiept, merkte
op dat haar vader ongewoon langzaam reed
en scherp naar beide zijden van den weg uit-
keek. Ze schonk er echter geen verders aan-
dacht aan. Als rentmcester van het landgoed
was zijn opmerkzaamheid niet meer dan na-
tuurlgk. Eenmaal sprak Archer haar aan.
,,Wat denk je van de verhouding ginds?"
„Ik heb mij er vanavond nog geen idee over
gevormd", antwoordde Marion.
,,Wat een ongelukkige geschiedenis met
Sti'lemans stier", merkte hij somber op. „Hrj
is natuurlijk geweldig in haar achting geste-
gen en dat is niet in ons voordeel. Ik wilde
maar dat we den jongen hij ons hadden kun
nen houden tot we onze slag geslagen had-
den."
Marion gaf geen antwoord; en na enkele
minuten bereikten ze het huis, ieder vervuld
van gedachten, die niet tot hun rust hijdroe-
gen.
Marion kon niet in slaap komen. Twee ge-
te hoog, de bond kit niet meer geven, dan
zijn leden hem toestaan te doen. Er waren er,
die het kind reeds een marathonrace wilden
doen vertoonen, voordat het nog loopen bui
ten de kinderbox had geleerd. Dat waren de
gevaarlijke vrienden van den bond, want nu de
zichtbare ontgoocheling van hun visioenen
kwam, nu valien juist zij licht ten prooi aan
de oorblazingen van hen, die met zeker em-
phase zeggen: I told you so. Tot diegenen,
die thans slechts smalend over den Volken
bond weten te spreken en zeif aani'oevelen, om
er ons maar dadelrjk van los te maken, stelde
spreker de vraag: W&t is het altematief
De vrijwel ongebrdken eenheid in het sta-
tenstelsel van Europa, die bg de eeuwenwente-
ling omtrent 13&0 nog besiond, is in de daar-
op volgende 3 eeuwen geleidelijk teloor ge-
gaan. Wil men nu wder naar dien tijd terug?
Ook nu, in onzen trjd, met zoo geheel gewij-
zigd wereldbeeld en met zoo tot onherkenbaar
toe veranderde potentialitei'.en op het gebied
der oorlogvoering Moet men dan alle pogin-
gen tot het verwerven van een intemationale
rechtsorgani^atie, to-t gemeenschappelijke v?r-
zekering van elkandtrs veiligheid. maar op-
geven, alle Hoop aaarop iaien varen?
Voor een antwoord bracht spreker eerst nog
eens de preambule van het handvest van den
Volkenbond in herinnering: ter bevordering
van de Internationale samenwerking en ter
verwerving van intemationale vrede en veilig
heid verbinden de staten zich om de verplich-
ting te aanvaarden niet him toevlucht te
nemen tot het voerer van oorjog, om hunne
wederzijdsche hetrekkingen te baseeren op eer
en recht, om de intemationale rechtsregelingen
ten grondslag te leggen voor hunne gedragin-
gen jegens anderen, om rechtvaardigheid te
betrachten jegens elkander en om alle geslo-
ten verdragen met angstvallige nauwgezetheid
na te komen.
Spreker vroeg, wanneer men zegt dat er
van al die fraaie beginselen niets is terecht
gekomen: is men dan bereid, deze grondrege-
len voor het statenverkeer geheel prrjs te
geven? Zoo neen, meent men dan dat de toe-
passing daarvan heviA'derd zal worden door
de afwetzigheid van een collectief orgaan, dat
in het leven werd geroepen om te waken voor
de handhaving -van die regelen? Ook hderop
verwachtte spreker geen toestemmend ant
woord. Maar wat blijft er dan over? Den Vol
kenbond in zijn huidigen vorm geheel doen
verdwijnen en dan van nieuiws aan weer begin-
nen met den opbnuw van wat anders? Die
oplossing zou toch van weinig practischen zin
getuigen en dient reeds daarom terzijde te
worden gesteld. Wel is volgens sommigen de
Bond reeds ter ziele. maar daarbij doelt men
toch meer op zijn zedelijke beteekenis dan
op zijn formed bestaan. We moeten thans
afwachten, het hoofd koel houden en naden-
ken over mogelijke wijzigingen in het hand-
vest, die de werkzaamheden van den Bond op
meer reeelen grondsiag zullen kunnen vesti-
gen. Het ligt niet op sprekers weg thans de
daarbrj te volgen richting aan te geven. Al
dadelijk is hier weinig te bereiken als bet ini-
tiatief niet van een der groote machten uit-
gaat en al ware dit anders, dan nog zou een
Nederlandsch regeeringspersoon het probleem
langs anderen weg aan de orde moeten stellen
dan via een vergadering als deze.
Zeker zal zulk een herziening groote moei
lijkheden opleveren. maar het altematief is
zoo afschri kwekkenddat een uitweg moet
worden gevonden.
Ten slotte roerde spreker de herhaaldelijk
gehoorde grief aan. dat de Volkenbond ieidt
tot een verslappend mtemationalisme en dat
hij daardoor schade berokkent aan een krach-
tigen national-rai geest. Metterdaad zijn ei
vormen van internationalisme, die daartoe
kunnen leiden. Dat is het geval met hat in-
temationalisme. dat pleegt op te komen uit
een sfeer van romantiek en mysticisme, dat
opgaat in een sentiment eel werel-dburger-
dachten spookten door haar hoofd. De eene
was dat de prrjs die ze begeerde, aan haar
voonbg zou gaan, de ander ean heftig, alles
overbeerschend verlangen om een wanhopige
poginig te doen haar doel toch te bereiken.
Want ze moest zich hekennen, dat in het spel,
dat ze gespeeld had, haar hart mee gesproken
had; dat ze van Richard was gaan houden, in
hem niet den eigenaar van Gresford Chase
ziend, maar een main, een goed vriend, wiens
karakter haar hart verovend had. Ze had in
haar afwisselend leven veel mannen ontmoet,
die haar begeerd hadden en waarvan ze zich
met haar scherp waamemingsvermogen, bij de
gedachte aan een huwelijk vol afschuw had
atfgekeerd.
Dat was in de eerste jaren van haar volwas-
sen-zgn, toen zij en haar vader in het buiten-
land woonden om daar met hun klein mkomen
gemakkelijker ite kunnen leven dan in Enge
land. Toen was, na een paar Jaar, de kennis-
making met Sir Percy Brayshaw gekomen.
Van dien tijd af was hun leven prettiger ge-
worden; ze konden zich iets ruimer bewegen,
zich beter kleeden. Marion vroeg niet en
het kon haar niet schelen ook hoe dat
kwam, en welk soort zaken Sir Percy en haar
vader deden. Zg had in Sibyl Brayshaw een
vriendin gevonden en de vriendschap was niet
minder hartelijk om het feit dat hun natuur
en karakter zoo verschillend waren.
Op een dag werd hun verteld, dat ze naar
Engeland terugkeerden, naar het familieland-
goed in Long Gresford, waarover haar vader
Jarenlang het bebeer had gevoerd voor den
eigenaar, die daartoe, door zwakke geestver-
mogens niet in staat was. Zij namen hun in-
trek op de Grange, een verwaarloosd, verval-
len huis; een somber, kil, maar toch een
eenigszins welkom contrast met hun kamers
in Montmartre.
Haar vader had het, evenals v66r hun ver-
schap en voor nationale verschillen en eigen-
aardigheden geen oog meer schrjnt te hebbeh.
Daamaast bestaat echter een nationaldsme,
dat de waarde en de beteekenis van de inter-
nationale gemeenschap ten eenenmale mis-
kent. Niet lang na 1500 leerde een Machiavelli
daarin mim 2 eeuwen later door de Vattel
gevolgd dat de staat, als drager van een
nationale cultuur, onbeperkte heerschappij
mag oefenen over alles en over alien.
Die leer vindt ook in onzen tijd warme aan-
hangers en verdedigers. Maar wie ze aanhangt
ontkomt niet aan de ijzeren consequentie, het
gelijke recht en de gelijke waarde van andere
staatsgemeenschappen te miskennen. Daar-
mee is de toegangspoort tot een ongebreideld
imperialisme ontsloten. Zulk een nationalis-
me is niet minder eenzijdig en niet minder
schadelijk, dan het terecht, veroordeelde sen-
timenteele internationalisme.
Op de binnenldnie staande, zal men naar
beide uitersten front hehhen te maken, maar
tusschen die beide buiten-linien, door de ex
treme richtingen beszet, is overvloedig ruimte
om zoowel werkzaam te zijn tot bevordering
van een krachtig nationaal bewustzijn, als tot
de schepping van betere hetrekkingen tus
schen de staten onderling, door te streven naar
algemeene rechtsorganisatie.
Die algemeen menschelijke rechtsorganisa
tie mag niet naar het» rijk der on'vervulbare
idealen verwezen worden, hoe moeilijk het ook
moge blijken, er toe te komen. Zij heeft recht
op een plaats naast en niet boven de
rechtsgemeenschap der afzonderlijke staten.
De ontplooiing van het menschelijke leven in
zijn rijke vormverscheidenheid brengt mede,
dat elke staat de hem alleen betreffende za
ken zelfstandig te regelen heeft, maar dat
daarnaast tal van zaken zijn aan te wijzen,
waarbg belangen betrokken zijn aan alle sta
ten gemeen. Daarvan is het behoud van den
vrede tusschen de volken thans wel het voor-
naamste. Dit is een levensbelang van de aller-
eersite orde voor de volken en daarom, omdat
dit aller belang is, moet men ook het inter-
nationale gemeenschapsorgaan aanvaarden,
dat daartoe werkzaam kan zrjn.
Schadelijk voor het nationale leven kan dit
niet zijn, als men oog heeft voor de natuur-
lijke grenzen van het nationale, zoowel als
van het intemationale.
Zeker, er zijn onverstandige intemationa-
listen, maar evenzeer onverstandige nationa-
listen. Men moet intusschen zijn gedragslijn
niet laten bepalen door de onverstandigen in
(J0 beide kampen, maar door hen, die de din
gen reeel zien. Reeel is dan, dat er ook be
langen zijn die alle staten gemeen hetoben en
dat de behartiging daarvan een zelfstandig in
temationaal gemeenschapsorgaan eischt. In
de oprichting van den Volkenbond is dat be-
sef tot uiting gekomen. Wel heeft de Volken
bond ernstig teleurgesteld en is de overschat-
ting van den enkelen staat sinds zijn oprich
ting niet af- doch wel toegenomen, en daar
mede bet oorlogsgevaar, maar moet dit nu
leiden tot een moedeloos bij de pakken neer-
zitten, of tot een verhoogde krachtsinspanning
van regeering en volk, om over alle teleur-
stellingen heen den begeerden bergtop te be
reiken? Het antwoord kan niet twijfelachtig
zijn. De groote Zwijger heeft het reeds voor
ons gegevenPoint n'est besoin d"esperer
pour entrependre, ni de reussir pour perse-
verer".
De ondervonden teleurstelling mag ons niet
ontmoedigen, den strijd doen opgeven, doch
moet veeleer tot vemieuwde en verhoogde
krachtsinspanning aansporen.
Het is de taak van deze vereeniging in die
richting leiding te geven aan het denken van
hel Nederlandsche volk.
DE HEFFINGEN OP MARGARINE.
De Nederlandsche Bund van rnargarine-
mengbedrgven heeft een adres gezonden aan
den Minister van Landbouw, waarin dringend
wordt verzocht ten spoedigste over te gaan
tot het verlagen der beffingen op margarine,
en wel zoodanig dat dit volksvoedsel wederom
onder het bereik der massa kan komen.
trek naar het buitenland. druk met de ver-
vulling van zijn plichten, maar zijn rentmees-
terschap scheen nog steeds niet bijster veel
in te brengen; ze moesten, gelijk voorheen,
uiterst zuinig leven. top het armoedige af.
Dat zorgelgke en vrij vreugdelooze bestaan
had zich voortgesleept tot plotseling Gresford
Hall welks bezitter in een gesticht was opge-
nomen, aan Sir Percy Brayshaw werd ver-
huurd.
,,Nu zal het voor ons prettiger woraen,
meisjelief', zei haar vader.
Hij had gelijk; Sir Percy en zijn dochter
gaven veel partijen; meestal waren het rijke,
en dikwijls vrij ordinaire menschen uit Lon
den, waar de Brayshaws dikwrjls een week
gingen doorbrengen. Eens namen ze haar, als
Sibyl's vriendin mee te logeeren in een deftig
hotel, waar ze kennissen te lunchen vroegen
en haast iederen avond uit dineeren gingen.
En toen kwamen de> menschen, die hen als
gast hadden ontvangsn, voor korte bezoeken
op Gresford Hall. Sir Percy leek vermogend,
een reden, meende zg, waarom hij toch beter
in kringen kon verlceeren, die niet in hoofd-
zaak uit parvenu's bestonden.
„Dat komt", legde haar vader eens uit, toen
ze hem er over sprak, „dat er twijfel bestaat
omtrent Sir Percy's recht op de titel. Een
neef, die zich Sir Francis noemt, maakt er
aanspraak op en het zou mij niet verwonde
ren als hij gelijk heeft. Het is voor ons toch
hetzelfde wie de rechtmatige baronet is. Maar
omdat er eenige twijfel bestaat, houdt men
zich liever op een afstand. Men wil zelfs de
kans vermrjden om hem in hun midden op te
nemen. Hij houdt van gezelsehap en schijnt
beter te kunnen opschieten met parvenu's
dan met die stijve troep, die bang is om vrien-
delgk te zijn."
Meer werd er niet meer over gezegd. De
kwestie van een wel of niet rechtmatige titel
EEN AMBTENAAR VAN HET O. M.
BUITEN ZIJN BOEKJE?
Het Eerste Kameriid Hermans heeft de vol
gende vragen gesteld aan den Minister van
Justitie
1. Heeft de Minister kennis genomen van
een artikel in „Het Volk" van 15 Mei 1.1.
(Avondblad, buiteneditie), getiteld; Justitie en
N.S.B., ontleend aan ,,De Standaard" van 14
Mei 1.1. (biz. 5) waarin wordt beschreven een
procedure voor het Hoomsche kantongerecbt,
betreffende overtreding van de Motor- en Rij-
wielwet door den Enkhuizer predikant, Ds. B.
E. J. Bik, waarbij na afloop van het requisi-
toir van den ambtenaar van het openbaar
ministerie, Mr. H. B. de Brueys Tack, het vol
gende zou zijn geschied;
Met nadruk verklaarde Ds. Bik het volste
vertrouwen te hebben in de Nederlandsche
rechterlijke macht in het algemeen en in deD
Hoornschen kantonrechter in het bijzonder.
Nu Mr. de Brueys Tack echter mededeelin-
gen had gedaan uit een gesprek onder vier
oogen, achtte Ds. Bik zich gerechtigd om mede
te deelen, dat deze ambtenaar van het O.M. in
datzelfde gesprek hem toegevoegd had: Waar
om kom je niet bij ons, bij de N. S. B.
2. Wil de Minister een nauwkeurig onder-
zoek omtrent de uiting van dezen ambtenaa>
bij het O.M. doen instellen?
3. Mochten de aangehaalde feiten juist zijn,
acht de Minister het dan oirbaar, dat een jus-
titieel regeeringsambtenaar, in zijn functie,
propaganda maakt voor toetredingtot de
N.S.B.?
4. Is de Minister niet van meening, dat deze
manier van handelen ten hoogste schadelijk is
voor het geloof in de onpartgdigheid, de recht
vaardigheid en de waardigheid van de rechter
lijke macht?
5. Zoo ja, welke maatregelen denkt de
Minister dan te nemen, opdat aan zulk optre-
den radicaal een einde wordt gemaakt?
Ook het Tweede Kameriid van der Heide
heeft den Minister van Justitie vragen ge
steld over deze kwestie, nJ. de volgende:
1. Heeft de Minister kennis genomen van
een Kantongerechtszaak in Hoom, die dezer
dagen diende en waar, volgens een verslag, de
verdachte zou hebben gezegd, dat de ambte
naar van het O. M. hem zou hebben ^toege
voegd: Waarom kom je niet bij ons, bij de
N.S.B.?
2. Wil de Minister onderzoeken of de be-
doelde ambtenaar van het O.M. zich inderdaad
op deze wijze heeft uitgelaten?
3. Mocht het resultaat van het onderzoek
dit zijn, dat de bedoelde woorden gebezigd zijn,
welke maatregelen denkt de Minister dan
tegen dezen ambtenaar van het O.M. te
nemen?
ALGEMEENE VERGADERING
VRIJHEIDSBOND.
Bij de opening van de algemeene vergade
ring van de liberale staatspartij „De Vrij-
heidsbond" werd opgemerkt door den voor
zitter, Mr. W. C. Wendelaar, naar aanleiding
van de weigering der radio-uitzending van
zijn openingsrede, dat hij, instede van een
nieuwe rede te maken en gemuilkorfd door
de radio te speechen, er de voorKeur aan ge
geven had, in een onveranderde rede zijn mee
ning weer te geven.
Voorgesteld werd een telegram met betui-
ging van verknochtheid- te zenden aan 'H.M.
is niet iets, waar een jong meisje zich het
hoofd over breekt. Bovendien maakte de aan-
wezigheid van de Brayshaws op de Hall het
leven dragelijker dan het ooit geweest was
voor ze uit Engeland weggegaan waren. Lang-
zarrierhand leek het haar ook dat hun inkom-
sten ruimer waren. Haar vader had de Grange
wat laten restaureeren, oude meubels hadden
plaats gemaakt voor smaakvolle stukken, de
tafel prijkte nu met zilveren eetgerei, waar-
voor Archer Cardon een zwak had en modern
comfort werd in het huis aangehracht. Haar
vader had haar nieuwsgierigheid bevredigd
door te zeggen dat hij een grooter inkomen
had; hij was niet rijk en zou dat ook wel nooit
worden; maar als ze kalm leefden, zouden ze
zich zoo nu en dan <?en luxe kunnen permit-
teeren. Kort daarop had hij haar de waarde-
volle diamant gegeven, die ze om de hals
droeg en had er op gestaan dat ze naar de
duurste winkels in Gilchester ging om kleeren
en ondergoed te koopen.
„Je moet zorgen, dat je er chic uitziet,
kindje", had hij gezegd. „Het heeft geen zin
om een knap gezicht te hebben, als je je sma-
keloos en slordig kleedt."
Bijgevolg was Marion Cardon een van de
best gekleede jonge meisjes in de streek. Ver
schillende veronderstellingen werden geop-
perd aangaande Archer Cardon's verbeterde
omstandigheden. Hij vertelde rond dat hij geld
geerfd had en daar dat zeer aannemelijk leek
geloofde men dat.
Het leven ging zoo plezierig voort, maar na
eenigen tijd maakte zich een toenemende mat-
heid en ontevredenheid van Marion meester.
De lange wintermaanden waren bijna ondrage
lijk saai voor het meisje. dat de vroolijkheid
en de afwisseling van het Parijsche leven had
leeren kenntn. De jachtpartijen waren een
vreugde, hoewel ze te weinig voorkwamen om
een tegenhang te vormen voor de saaie avon-
"Te^£*vw<rrfoC<^
O+ixze^i'iTv^c'C
(Ingez. Med.)
den, grijze luchten en modderige lanen. Ze
was altijd welkom op de 'Hall, maar was te
trotsch om zich daar dikwijls te laten zien.
In dien tijd werd het haar duidelijk, dat
Frank Destorook veel notitie van haar nam.
Met al zijn goede eigenschappen was hij verre
van haar ideaal; daarbij kwam dat hoewel hij
een uitgestrekt landgoed bezat, haar toe-
komstdroomen verder gingen. Maar een betere
kans deed zich niet voor, dus zag zij zich
genoodizaakt hem aan te moedigen. Ze moest
wel, wilde ze niet het risico loopen er nog
slechter af te komen, met dezen goedhartigen,
laag-brj-den-grondschen landjonker tevreden
zijn. Zoo kwam het dat ze den armen Des-
brook maandenlang aan het iijntje hield
Zijn geduld raakte nooit uitgeput, terwijl zijn
verliefdheid bij den dag toenaim.
Eindelijk, beu van de ondragelijke verhou
ding en misschien uit medelijden, liet Marion
haar tegenstand varen en hg nam gretig de
kans waar, toen hem de gelegenheid geboden
werd en vroeg haar ten huwelgk. Ze nam
hem aan onder voorwaarde dat de verloving
voorloopig geheim zou blrjven. Haar vader,
zei ze, had andere plannen wat haar toekbmst
betfof; die konden niet zoo plotseling m de
war gestuurd worden.
Zoo ging het leven voort. De eigenaar van
Gresford Chase stierf en een moment hada.-ii
ze een vurige hoop dat Archer Cardon de erf-
genaam zou zijn. Deze werd echter spoedig
door den familie-advocaat vemietigd. Richard
Cardon, die naxler stond, werd spoedig in
New Zeeland opgespoord en Archer's kans
was gevloden. Ten deele, want de nieuwe eige
naar was ongetrouwd. Archer's dochter Was
een bijzonder mooi meisje, en wat van Veel
belang was, een meisje met intelligentie.
Wordt vervolgd.
