ALGEMEEN MEUWS- EN ADVERTENTIEBLAD VOOR ZEEUWSCH-VLAANOEREN
OM DE KONINGIN
No. 9164
MAANDAG 2 JULI 1934
74e Jaargang
Feuilleton
EERSTEIBLAD
RAADSVERGADERING.
Het Vredesverdrag van
Versailles.
MEDICU5 en PRAKTICUS
HEBBEN ELKAAR DE HAND GEREIKT
mB?ranw«raB(narc*»KsnE
iuwvMNwaRnv*j
NEUZENSCHE COURANT
ABONNEMENTSPRIJSBinneo Ter Neuzen 1,25 per 3 maanden Buiten Ter Neuzen
fr. per post f 1,55 per 3 maanden Bij vooruitbetaling fr. per post 5,60 per jaar
v'oor Belgie en Amerika 2,overige landen f 2,35 per 3 maanden fr. per-post
Abonnementen voor het buitenlaud alleen bij vooruitbetaling.
Uitgeefst«rFirma P. J, VAN DE SANDE
GIRO 38150
TELEFOON No. 25.
AD VERTENTIeNVan 1 tot 4 regels f 0,80 Voor elken regel meer f 0,20.
KLEINE ADVERTENTIeNper 5 regels 50 cent bij vooruitbetaling.
Grootere letters en clichd's worden naar plaatsruimte berekend.
Handelsadvertentien bij regelabonnement tegen verminderd tarief, hetwelk op aanvraag
verkrijgbaar is. Inzending van advertentien liefst een dag voor de uifgave.
DIT BLAO VERSCHIJNT IEDEREN MAANDAG-, WOENSDAG- EN VRIJDAGAVOND.
De Burgemeester van TER NEUZEN
maakt bekend, dat eene openbare vergadering
van den gemeenteraad is bglegd op Donder-
dag 5 Juli 1934, des namiddags twee mir.
Ter >feuzen, 29 Juni 1934.
De Burgemeester voomoemd,
J. HUIZINGA.
KIEZERSLIJSTEN KAMGR VAN
KOOPHANDEL.
Vanaf 1 Juli 1934 zijn gedurende veertien
dagen op de gemeente-secretarie voor bet
publiek ter inizage nedergelegd afschriften
van de kiezerslijsten voor de afdeelingen
Groot- en die voor bet Kleinbedrijf der Kamer
van Koophandel en Fabrieken voor Zeeuwscb-
Vlaanderen.
Bventueele verzoeken om verandering of
verbetering der kiezerslijsten, moeten voor
vijftien Juli 1934 worden toegezonden aan de
Kamer van Koophandel en Fabrieken voor
Zeeuwsch-Vlaanderen te Ter Neuzen.
Ter Neuzen, 30 Juni 1934.
De Burgemeester van Ter Neuzen,
J. HUIZINGA.
Het is beden 35 jaren geleden, dat in den
loop van den namiddag het gebulder der ka-
nonnen aan de Parijzenaars verkondigde, dat
in de spiegelzaal van bet. bistorisoh kasteel
van Versailles de plechtige, maar geenszins
indrukwekkende onderteekening had plaats
gehad van bet vredesverdrag van Versailles,
dat, althans op papier, tusscben Duitschland,
de voornaamste der centrale machten, en de
geallieerden. de vredelievende betrekkingen
berstelde. Niet te Versailles intusschen zijn
de beraadslagingen gevoerd, die tot den m-
boud van dit verdrag hebben geleid. Te Parijs,
voor i .'at de algemeene werkzaambeden be
treft in bet ministerie van buitenlandsehe
zaken aan den Qusi d'Orsey, voor wat de
onderiinge besprekingen betreft in de hotels,
waarin de legaties waren gehuisvest, beeft
deze voorbereiding plaats gehad. Duitschland
was daarfbij niet aanwezig; het werd eerst,
nadat de Geallieerden overeenstemming had
den verkregen, opgeroepen om te Versailles
te verschijnen, waarin de groote zaal van het
hotel Trianon op 7 Mei 1919 de historische
zitting plaats had, die tragischeherinnerin-
gen heeft achtergelaten bij degenen, die daar-
aan deelnamen. TenvoUe heeft het vredes
verdrag van Versailles beantwoord aan de
pelssdmistischie verwaohtingen, die van vele
zijden daarover werden vernomen, nadat bet
was tot stand gekomen. Beter gezegd, het
beeft deze, al dadelijk economisoh gesproken,
overtroffen! Wie aan Keynes verweten, dat
bij een ongeluksprofeet was, zal nu moeten
erkennen, dat zijn toekomstbeeld nog te licbt
was gekleura. Het resultaat van Versailles
beeft met zich gebracht, dat men van de
voorafgegane vredesconferentie te Parijs 6en
onjuist beeld heeft behouden. Onjuist niet in
zooverre, dat men van „onderhandelen" met
de Duitschers niet kan spreken. Maar dit mag
er niet toe leiden te denken of te zeggen,
dat de vredesconferentie te Parijs een comedie
is geweest. Hder zeker geen congres, dat
danste. Integendeel hard is er gewerkt, en
bard moest er gewerkt worden, omdat in be-
trekkelijk korten tijd moest worden getracht
de wel meer uiteenloopende eischen van de
door
VICTOR BRIDGES.
(Nadruk verboden.)
25) (Vervolg.)
..Maar ik weet alles nog niet", wierp Tony
baar tegen. „Zou het niet het beste zijn, als
je bij het begin wilde beginnen en mij alles
zei
Een oogeniblik aarzelde Isabel.
„Welnu", begon zij langzaam. „Ik geloof,
dat wat u zotidt willen noemen, het begin
bet eigenlijke begin een langen tijd voor
mijn geboorte ligt. U moet weten, dat mijn
grootvader aitijd het idee met zioh ronddroeg,
dat hij koning van -Livadia beboorde te zijn,
omdat, zoo zei hij, er iets met iemandls huiwe-
lijk niet in orde was; dat dateerde uit zestien
honderd vijftig ik geloof, dat dat het juiste
jaartal iwas."
,,Dat was een zeer zorgelooze eeuw", zei
Tony.
..Hijzeif maakte er zich niet druk over",
vervolgde Isabel, omdat hij Livadia haatte
en liever in Parijs of Londen woonde. Mijn
vader was echter gehee! anders. Hij had er
aitijd naar verlangd, koning te worden en zoo-
dra mijn grootvader was gestorven, stelde hij
alles in het werk, om, zooals hij het noemde,
zijn rechten te doen gelden."
„Ik kan nooit begrijpen, dat er iemand
gaarne koning zou zijn", merkte Tony pein-
zend op. „Men moet aitijd met officieele men-
scben omgaan en die zijn aitijd zoo vreeselijk
ambtelijk en stijf."
„Maar mijn vader was niet verstandig", ver-
klaarde Isabel, „in het minst niet. Hij wets
alleen maar halsstarrig. Hij was er vast van
overtuigd, dat hij recht op den troon had en
als iemand ergens vast van overtuigd is
boe onzinnig het dan ook moge zijn vindt
men aitijd geheele groepen menscben die dat
steunen." Even rustte zij. ..Bovendien" ver
volgde zij, „toen de oude koning stierf en de
vader van Pedro op den troon kwam, stonden
de zaken in Livadia heel anders. De belastin-
gen werden hooger opgedreven en bet land
werd toch steeds armer en armer, tot op het
iaatst. een zekere groep menschen zich afvroeg
of het niet beter zou zijn, dat er eens een ver
andering in gebracht werd. Ik geloof niet, dat
zij speciaal mijn vader op bet oog hadden. Ik
veronderstel, dat zij van gevoelen waren, dat
zij er met hem niet slechter aan toe zouden
zijn."
,,Ik bewonder je geschiedkundig talent,
Isabel", verklaarde Tony. ,,Het is zoo wars
van vooroordeelen".
Isabel aanvaardde hpt compliment in alien
eenvoud.
,,Ziet u, ik kende mijn vader door en door",
zei ze openhartig. Hij zou een zeer slecbt
vorst geweest zijn. Hij had een manier waar-
op hij met iedereen twistte, die zijn belangen
erg dwarsboomde. Toendertijd had hij bijna
evenveel aanhangers als de koning, maar na
korten tijd gaven de meesten van hen bet op.
Toen wierp iemamd bet idee van een repu-
bliek op. In het begin was het slechts een
zeer kleine partij, maar geleidelijk kreeg zij
van beide andere partijen nieuwe aanhangers,
tot zij eindelijk de sterkste van de drie was.
Mijn vader gaf het den eersten tijd echter niet
op. Hij was vreeseljjk hardnekkig en ik ge
loof niet, dat hij wist, wat vrees was. Dat
was een van zijn beste eigenschappen. Hij
hield vol tot bijna iedereen, die hem tegen-
werkte, was omgekomen en eindelijk werd hij
zeif zwaar gstroffen en kon nog juist bgtijds
over de grens komen."
,,En waar was jij gedurende dien veel be-
wogen tijd?" vroeg Tony.
„Ik", zei Isabel, „o, ik woonde in Parijs met
miss Watson, mijn gouvemante."
,.Bedoel je degene, die je in Long-Acre niet
thuis trof?"
Isabel knikte. „Zij heeft vijftien jaar voor
mjj gezorgd. U moet#weten, dat mijn vader,
toen hij joag was, langen trjd in Londen
meer dan 10 geallieerde landen met elkander
in overeenstemming te brengen.
Reeds dadelijk werd het werk der conferen-
tie door enkele cngunstige factoren minder
goed belnvloed. Het trof ongelukkig, dat de
vredesconferentie te Parijs werd gehouden en
dat daardoor de Fransche invloed overbeer-
schend was. Dit' sprak nog te sterker, wijl de
conference in Clemenceau wel een doortas-
tend, maar zeker niet in alle opzichten leiding
gevend president had, en wij de algemeene
secretaris, de Franschman Eutasta, slechts de
dienaar was van Clemenceau en geenszins een
eigen rol speelde of eigen gedachten ontwik-
kelde. Harold Nicholson, een der jongere
secretarissen van de Engelsche delegatie,
wiens boek Ponco making 1919 terecht de
aandacht heeft getrokken, vertelt ens, dat van
Fransche zijde reeds in den loop van Decem
ber 1918 door den Franschen gezbnt te Was
hington aan president Wilson een memoran
dum werd aangeboden, dat betrekking bad op
den gang van zaken ter Vredesconferentie.
Nu is Clemenceau van den aanvang af geen
groote bewonderaar geweest van de Volken-
bondsgedacbtemen herinnert zich wellicht
zijn uitlatingen daarover in oorlogstijd, die
zoodanig scberp waren, dat zijn minister van
buitenlandsehe zaken Pichon ze soms moest
rechtzetten. Clemenceau maakt zich in dit
memorandum min of meer cynisch, min of
meer wat grapjes, van de verwezenlijking van
de Valkenbondsgedachte af, en deze, niet tact-
voile uitlatingen bracbten Wilson er toe op
bet Fransche memorandum niet nader terug
te komen. Zoodoende begon men te Parijs
zonder vastgesteld programma, ondanks alles
wat de Franschen, getraind in de techniek
van diplomatieke conferences, ook beproef-
den. Voor den cningewijde is bet ietwat ver-
bijsterend uit bet boek van Nicholson te ver-
nemen, dat tot omstreeks half April niet vast-
stond of men te Parijs zou komen tot een
ontwerp-tractaat, dat aan de Duitschers zon
der meer zou worden opgelegd dan wel tot
een ontwerp-tractaat waarover met ben op de
gebruikelijke wijze zou worden onderhandeld
Zij die grieven hebben tegen de te Parijs en
Versailles gevolgde methode, verzuimen wel
eens te bedenken, dat bet op zichzelf begrij-
pelijk was, dat de talrijke geallieerden zich
onderling wilden verstaan alvorens zij met
Duitschland aan de tafel gingen zitten, en dat
de grief vooral daarin is te zoeken, dat te
Versailles niet slechts alleen schriftelijk werd
onderhandeld, doch nauwelijks iets gedaan
werd wat op onderhandelen geleek. Nichol
son brengt ons de bedenkelijke gevolgen van
bet een en ander naar voren, ook en in het
bijzonder bet gemis aan een centraal gezag
ter conference. De commissies verdeelden
zich in sub-commissies. Bijna al deze com
missies werkten op eigen gezag en min of
meer naar eigen inzicht. Het is een open-
bartige bekentenis, die Nicholson doet wan-
neer hij zegt, "Sat de geweldige verliezen aan
grondgebied, die Hongarije krachtens bet
Tractaat van Trianon heeft moeten lijden, voor
'n deel en zelfs een groot deel verband bouden
met vooropgezette bedoeiingen, maar toch ook
voor een niet onbelangrijk deel zijn toe te
schrijven aan bet feit, dat commissies van
elkander niet wisten welke opofferingen zij
aan het overwonnen Hongarije oplegden. Had-
den zij tijdig te voren haar conclusies uitge-
wisseld, en was er een centraal gezag geweest,
dat daartoe geleid had, dan zou het eenigszins
anders zijn geloopen.
Dat nu werd in het Verdrag van Versailles
territoriaal aan Duitschland ontnomen? Elzas
en Lotharingen, gelijik deze in 1871 bij
Duitschland waren gevoegd, kwamen aan
Frankrijk terug, eene conditie sie qua uon,
ten aanzien waarvan Duitschland zich het
vragen van een volksstemming had kunnen
besparen. Ongetwijfeld had Frankrijk gaarne
gezien, dat het den linker-Rijnoever in bezit
kreeg, gelijk het dien in het Napoleontisch tijd-
perk heeft gehad, maar Wilson en de Engel-
scben verzetten zich daartegen al even hard
nekkig als tegen afstand van het Saargebied,
Zoodoende volstaat het Tractaat met de demi-
lisarisatie van het gebied van den linker-Rijn
oever, tegelijk met een gebied op den rechter-
oever tot 40 K.M. uit qen stroom te eiscben.
Het Saargebied werd tot een voorloopige on-
afhankelijke organisatie gemaakt, onder de
hoede van een regeeringscommissie, met toe-
kenning van den eigendom der kolenmijnen
aan Frankrijk en met bepaling, dat bet 15
jaren later, gelijk in 1935 zal geschieden, over
het verder lot bij volksstemming zal beslissen.
Ter rectificatie van de DuitschBelgische
grens bij Eupen en Malmedy, na een z.g.n.
volksstemming, aan Belgie toegevoegd. In het
Oosten moest Duitschland de vroeger aan
Polen ontnomen gebiedsdeelen aan het op-
nieuw onafhankelijk geworden Poolsche Rijk
teruggeven, betgeen leidde tot den afstand
van de voormalige provincie West-Pruisen,
vormend het gebied tusscben Danzig en Polen.
scheppend den Poolschen Corridor. Aanvanke-
lijk was het de bedoeling geheel Sileizie bij
Polen te voegen, uit voomamelijk economische
overwegingende Duitsche protesten badden
tot resultaat, dat een volksstemming werd
voorgeschreven, die in 3921 Opper-Silezie in
twee deelen, een Duitsch en een Poolsch, split-
ste, terwijl de reeds vroeger gehouden volks-
stemmingen in Marienwerder en Allenstein
ten voordeele van Duitschland uitvielen. Zich
herinnerende, dat de in het vredestraetaat van
1866 Ivoorgeschreven volksstemming in Slees-
wijk nimmer had plaats gehad, werd dieze
alsnog voorgeschreven met het gevolg, dat het
Noordelijkst gedeelte van Sleeswijk aan Dene-
marken toeviel. Duitschland verloor voorts
alle, met moeite veriworven koloniale gebie-
den, de mandaaCanden werden onder het man-
daat van die mogendheden, wier koloniale be-
zittingen daaraan grensden. Het verloor
eveneens alien politieken en economischen in
vloed, dien het zoowel in den Balkan en Tur-
kije als in exotische gebieden buiten Europa
had bezeten. Het verldor tevens een groot
deel van de eigendommen, door Duitsche
onderdanen daar in den loop der tijden ver-
worven.
Tegenover den afstand van grondgebied,
die door Duitschland's bondgenooten moest
geschied^, valt de territoriale behandeiing
van Duitschland niet als een bij uitstek harde
te beschouwen. De Donau-monarchie werd,
mede tengevolge van cfe onafhankelijksheids-
verlflaring van Polen, dat Galicie tot zich
had getrokken en Tsjechoslowakije, dat Bo-
hemen met Moravie en Slowakije met Kar-
pathen-Rusland tot zich bad genomen, in
twee deelen geseheurd. Aan Oostenrijk werd,
ten voordeele van Yougosiavie, het voormalig
Servie, geheel het bezit laags de Dalmatische
kust ontnomen, ten voordeele van Italie Istrie,
geheei het gebied rond Triest en tevens het
Zuidelijk, historisch meest sprekendf gedeel
te van Tyrol, uit strategische overwegingen,
aan de aanwezigbeid van den Brenner-pas
ontleend. In Krain en Korinthie hadden volks-
stemmingen plaats, die grootendeels ten voor
deele van Oostenrijk uitvielem. Aan Hongarije
werd Slowakije ontnomen ten voordeele van
den Ssjechoslowaakschea Staat; Kroatie en
Slavonie ten bate van Yougosiavie; het Ba-
naat en Zevenburgen ten bate van Roemenie,
dat intusschen ten aanzien van het eerste
met Yougosiavie had te deelen. Bulgarije
kwam er, territoriaal gesproken, beter af;
wel moest het de Dobroedsja aan Roemenie
teruggeven. wel moest het de grens jegens
Servie rectificeeren, en kreeg het niet den
gewenschten uitgang naar de Aegeische zee,
heeft vertoefd en hij zei aitijd, dat de Engel
sche vrouwen de eenige waren, die men kon
vertrouwen, omdat zij zoo koel waren. TOen
dan mijn moeder sCerf, stelde hij miss Wat
son aan en vertrouwde mij geheel aan haar
toe.
,,Naar de resultateci te oordeelen", zei Tony,
,,schijnt het een zeer gelukkige keuze ge
weest te zijn."
„Zij was een allerliefste vrouw", zei Isabel
met vuur; „in een woord een schat. Ik zou
niet weten, wat er van' mij zou geworden zijn
zonder haar, want vader stand er aitijd op.
dat zijn eigen gevolg mij aitijd als een prinses
zou bejegenen en wij spraken nooit iemand
anders. Als het niet am haar geweest was,
zou ik waarschijnlijk alles geloofd hebben,
wat zij mij vertelden."
Zij hield even op, blijkbaar om na te denken.
„Ik was werkelijk zeer gelukkig, tot oom
Philip haar wegzond."
„Is oom Philip onze indringerige vriend uit
het Riohmondpark?"
,,Ja, dat is hij", zei Isabel. ,,Hij is de bree
der van mijn moeder en zijn ware naam is
Count de Se. Hij kwam bij ons iniwonen, toen
vader gewond was. Hij is een onaardig, hate-
lijk, laagstaand mensch. maar vader was zeer
met hem ingenomen, omdat hij vader als een
koning beha.ndelde. Oom Philip redeneerde
aitijd met hem en vleidde hem en eindelijk
bracht hij hem er toe, een wilsbesehikking te
maken, waarin hij hem tot mijn voogd aan-
stelde. Het eerste, wat hij na vaders dood
deed was, miss Watson wegzenden."
„Ik geloof niet, dat ik veel van je oom
Philip houd", zei Tony. ,,Ik ben blij, dat ik
hem van de auto heb afgeduwd."
,,Ik ook", zei Isabel met verrassende kwaad-
aardigheid. ,,Hij vj^l op den rijweg, is het
niet?" vroeg zij nieuwsgierig.
,.Ik geloof het wel", zei Tony.
,,Ik kan het niet helpem, maar ik heb een
afschuw van hem'1, vervolgde zij. ,,Het is zijn
schuld, dat alles verkeerd geloopen is."
,,Ik ben blij, dat ik tenminste iets in zijn
voordeel hoor", zei Tony.
,,0, ik bedoel niet, dat ik hier ben en ken-
niaar verdere gebiedsafstand werd niet voor-
genomen.
Turkije daarentegen werd van bijkans ge
heel zijn Europeesch grondgebied, voorname-
lijk ten voordeele van Griekenland, beroofd.
Griekenland kreeg vender een belangrijk deel
in Klein-Azie met Smyrna als middenpunt,
terwijl Italie behield dat gedeelte van de
eilanden, die het eigenlijk na den oorlog van
1911-12 had moeten teruggeven.
Maar eveuzeer als het met Turkije te Se
vres gesloten verdrag het kortst heeft stand-
gehouden, zelfs nimmer is geratificeerd, even-
zeer zijn het vooral de moeilijkheden in de
Adriatische zee geweest, die de conferentie
hebben verontrust. De Geallieerden hadden
eerst bij het uitbreken van den oorlog Servie
beloften gedaan, om daama bij bet geheim
tractaat van Londen van April 1915, aan Ita
lie, teneinde de deelneming van dat land aan
den oorlog te verkrijgen, dezelfde gebieden
nog eens weggeschonken. Over die geheime
tractaten zijn de moeilijkheden te Parijs vele
geweest; zij culmineerden in Fiume, gelijk zij
terzake van Oost-Azie in het lot van het
schiereiland Linotang hebben geculmineerd.
En zij zijn slechts voorioopig afgesloten, en
hebben in de sedert verstreken 15 jaren ruim
hun aandeel bijgedragen aan de moeilijkheden
van Europa.
Naast de overige reeds omvangrijke terri
toriale verplichtingen in de vredestractaten,
in elk dezer verdragen natuurlijk verschillend,
stonden een reeks verplichtingen op uiteen-
loopend gebied, in het meerendeel deizer trac
taten vrijwel gelijk. Zij betroffen de uitleve-
ring, wat Duitschland betreft van den ge-
vluchten keizer, en voorts van alle centrale
landen van z.g.n. oorlogsschnldigen, zijnde de
personen, daartoe door de Geallieerden aan
te wjjzen en ter bereohting aan ben uit te
leveren. Zij betroffen de z.g.n. herstel ver
plichtingen van economischen en finanoieelen
aard; •verplichtingen, die de betaling eener
gebruikelijke oorlogsschatting zouden vetvan-
gen, maar, juist omdat zij herstelverplichtin-
gen dienden te zijn, niet voor 1 Mei 1921 ge-
preciseerd zouden kunnen worden. Zij betrof
fen het terugbrengen van de bewapening der
overwonnen landen tot een buitengewoon laag
peil. Voor wat Duitschland betreft tot een
leger, dat geen militieleger meer zou mogen
zijn, yan 100.000 man, op nauwkeurig om-
schreven wijze geencadreerd en geadmini-
streerd, zonder luchtvloot, gelijk de oorlogs-
vloot het onderzeeiwapen moest missen. Zij
betroffen voorts een paar hoofdstukken, waar
in eenzijdige economische, financieele en soci-
ale verplichtingen op de centrale landen wer
den gelegd, o.a. vrijheid van verkeer, waaraan
de intemationalisatie van belangrijke rivieren
als Donau, Elbe, Oder aansloot. Zij betroffen
de panden, die men van Duitschland vroeg
voor de bezetting, 15 jaren lang, van het Rijn-
land van Keulen to*t Mainz. En zij betroffen
voorts een reeks van ietwat kinderaohtige
onderdeelen, betrekking hebbende b.v. op de
teruggave van in den oorlog van 1870-71 ver-
overde vaandels en, ten bate van den nieuw
opgetreden koning van Hedsjas, van Moham-
medaansche reliquieen, die zich in Duitsch be
zit bevonden
Wat is er van dit alles terechtgekomen
De territoriale gebiedsafstand heeft plaats ge
had, ten deele waren deze gebieden reeds
bezet, ten deele geschiedde dit na den wapen-
stiistand. De volksstemmingen tot een groo-
ter aantal dan de iwereld ooit gezien bad,
hebben op minder of meer regelmatige wijze
plaats gebad, en aanleiding gegeven tot moei
lijkheden, waanbij intusschen excessen konden
worden vermeden. Maar voor het overige zijn
de vredesverdragen zelven in gebreke geble-
ven. Het bleek b.v. niet mogelijk de gecon-
diticiaeerde tropheeen uit den vroegsren o-or-
nis met u gemaakt heb; dat is de goede kant
ervan. Ik bedoel Richmond en Pedro en Da
Freitas en en o! al dien vreeselijken tijd
welken ik de laatste maanden heb doorleefd."
Zij brak huiverend haar zin af; het was
duideiijk, dat de herinnering haar onaange-
naam was. Tony rookte zijn sigaret onder
sympathiek stilzwijgen en wachtte geduldig,
tot zij zou doorgaan met haar verhaal.
,,Toen miss Watson weg was, had ik nie-
mand, om mij te helpen. Oom Philip gaf mij
geen zakgeld en de eenige, met wie ik kon
spreken, was een vreeselijke, oude Fransche
dame, die mij geregeld als een kat bespiedde.
Dat leven duurde ongeveer een jaar en toen
kondigde oom Philip op zekeren dag aan, dat
hij een huis had gehuurd te Richmond in En-
geland en dat wij er direct heengingen, om
daar voortaan te wonen. Alles leek mij beter
dan Parijs en ik wist natuurlijk niet, wat
werkelijk zijn plannen waren."
Er volgde een kort stilzwijgen.
,,Het duurde niet lang, voor ik hem door-
zag", ging zij op bitteren toon voort. „De
dag na onze aankomst zat ik in de huiskamer
en wie dienkt u, dat daar binnen kwamen?
Oom Philip met Da Freitas! U kunt zich
voorstellen, hoe verbaasd ik was, toen oom
hem aan mij voorstelde. Natuurlijk was ik op-
gevoed met het idee, dat hij onze felste vijand
was. Hij maakte echter een hoffelijke bulging
en maakte mij gldmlachend allerlei compli-
mentjes en vertelde mij, dat aangezien Liva
dia nu een republiek was, de twee takken der
koninklijke familie, vrienden behoorden te
zijn. Hij deed uitkomen, hoe verlangend
koning Pedro was, kennis met mij te maken
en eindelijk kwam het er uit, dat hij en de
koning ook te Richmond woonden en dat wij
werden uitgenooddgd, den volgenden middag
te komen dineeren."
„Zelfs toen vermoedde ik nog niet, wat daar
achter stak", vervolgde zij langzaam. ,,Doch
toen Da Freitas was vertrokken en ik met
mijn oom alleen bleef, werd mij de waarheid
duideiijk."
Zij wachtte even.
,,Hoezoo?" Vroeg Tony.
want AKKER-CACHETS kunt Ge
nu aitijd bij U dragen in zoo'n
klein plat practisch metalen zak-
doosje met 3 "AKKERTJES"
Ze komen telkens van pas, want
ze helpen verrassend snel bii
hoofdpijn, kiespijn, migraine, spier-
pijnen, zenuwpijnen, vrouwenpijn.
Zakdoos Glazen buis met 12 stuks slechis 52 cent
10 cenl Ge kunt hieruil 4 x Uw zakdoosje vullen.
(Ingez. MM.)
log aan Frankrijk te overhandigen, want zij
werden door onverantwoordelijke studenten
verbrand, gelijk enkele dagen voor de onder
teekening van Versailles, bij Scapa Flow de
geintemeerde Duitsche oorlogsbodems tot
zinken werden gebracht. De economische, fi
nancieele en sociale bepalingen hebben, ge
heel naar de voorschriften der tractaten, vijf
of tien jaren gewerkt; zij behooren met de
eommissien en organen, die ter uitvoering
daarvan in het leven werden geroepen, tot het
verleden. De almachtige commdssie van her
stel, waarvan aanvankelijk Poincare zelf het
voorzitterschap vervulde, behoort eveneens
tot het verre verleden, al is de meer formeel
juiste dan tactische wijze, waarop zij haar
taak heeft vervuld, allermindt vergeten. Het
bleek al evenmin mogelijk om de uitlevering
van den Keizer, door Nederland geweigerd, te
verkrijgen als de oorlogsschuldigen der ver-
schillende landen aan een geallieerd gerecht
over te leveren; men vergenoegde zich ten-
slotte met een procedure voor het Rijksge-
rechtshof te Leipzig, die aan geen van beide
partijen bevrediging schonk. Voor 1 Mei 1921,
fatale datum, kon omtrent de herstelverplicb-
tingen van Duitschland geen overeenstemming
worden verkregen; tegenover de 100 milliard
van Duitschland stelden de Geallieerden er
aanvankelijk 269, later 132. Het herstel-
vraagstuk is een langdurig drama geworden.
dat via tal van conferenties heeft geleid tot
de Ruhrbezetting en via Dawes-plan en
Young-tractaat tot de eenzijdige verklaring
van Duitschland, dat het ni-et bij machte was
om verder te betalen. Aan de eenzijdige ont-
wapening van Duitschland en de andere cen
trale machten is, ingevolge de bepalingen van
het Vredestraetaat, krachtdadig de hand ge
houden; gealieerde eommissien hielden toe-
zicht op de ontwapening, al zijn nimmer Vol-
kenbondsorganen in haar plaats getreden.
nadat haar tijd was uitgediend. Maar thans
staat het wel vast, dat evenzeer als Duitsch
land tot geen Jierstelbetalingen meer zal over-
gaan, de eenzijdige oplegging aan Duitsch
land van ontwapeningsverplichtingen tot het
verleden behoort.
Over de wijze waarop, en de mate waarin
de Duitsche herhewapening zal en kan ge
schieden, moge verschil van meeming bestaan,
dat aan het betreffende Ve hoofdstuk van
Versailles en van de overige vredestractaten
9 Isabel haalde opnieuw diep adem.
,Zij waren overeengekomen dat Pedro met
mij zou trouwen en dat het huwelijk binnen
een paar maanden zou voltrokken worden."
Een zacht sissend fluitje was de vertolker
der verrassing, welke zich van Tony meester
inaakte. Allemachtig", zei hij zacht. „AUe-
machtig!"
Een oogenhlik bleef hij zwijgend zitten en
keek met blikken van blijde bewendering naar
Isabel; dan wierp hij zijn sigaret weg en ging
recht op zitten.
„Het is", zei hij, „zonder eenigen twijfel een
beschikking der Voorzienigheid, dat ik op dien
bewusten avond in Long-Acre zou komen."
„Misschien wel", zei Isabel. „Hoe het ook
mocht zijn en wat er ook gebeuren zou, dit
stond reeds bij mij vast van af het eerste
oogenhlik, dat ik hem zag; trouwen zou ik
hem nooit."
,,Heb je hem dat gezegd?" vroeg Tony.
,,Ik zei het, zoodra wij thuis waren tegen
oom Philip. Natuurlijk was hij zeer boos,
maar ik geloof niet, dat hij mij au sgrieux
nam. Hij zei mij,«dat dit gesn verschil maak
te en dat, of ik er mede ingenomen was of
niet, het huwelijk toch gesloten zou worden
en dat het dus het beste was, dat ik mij maar
zoo spoedig mogelijk met het denkbeeld ver-
trouwd maakte."
Tony knikte peinzend.
„Het klopt allemaal uitstekend op een ding
na", zei hij. ,,Ik kan nog maar niet inzien,
wat je oom en Da Freitas daarmede hopen
te bereiken. Een of ander doel moet toch den
achtergrond van hun streven vormen."
„Dat begrijp ik ook niet", zei Isabel eenigs
zins verward. ,,Hoe het ook zij, !t is alles hun
drijven. Pedro verlangt er niet naar mij te
trouwen; in het geheel niet. Hij doet maar,
wat Da Freitas hem voorschrijft."
Zij aarzelde.
„Als ik dat niet geweten had, zou ik het
zoo lang niet uitgehouden hebben", verklaar
de zij.
,,Hoe lang duurde dat?" vroeg Tony vrien-
delijk.
(Wordt vervolgd.)