ALGEMEEN MEUWS- EN ADVERTENTIEBLAD VOOR ZEEUWSCH-VLAANOEREN OM DE KONINGIN No. 9164 MAANDAG 2 JULI 1934 74e Jaargang Feuilleton EERSTEIBLAD RAADSVERGADERING. Het Vredesverdrag van Versailles. MEDICU5 en PRAKTICUS HEBBEN ELKAAR DE HAND GEREIKT mB?ranw«raB(narc*»KsnE iuwvMNwaRnv*j NEUZENSCHE COURANT ABONNEMENTSPRIJSBinneo Ter Neuzen 1,25 per 3 maanden Buiten Ter Neuzen fr. per post f 1,55 per 3 maanden Bij vooruitbetaling fr. per post 5,60 per jaar v'oor Belgie en Amerika 2,overige landen f 2,35 per 3 maanden fr. per-post Abonnementen voor het buitenlaud alleen bij vooruitbetaling. Uitgeefst«rFirma P. J, VAN DE SANDE GIRO 38150 TELEFOON No. 25. AD VERTENTIeNVan 1 tot 4 regels f 0,80 Voor elken regel meer f 0,20. KLEINE ADVERTENTIeNper 5 regels 50 cent bij vooruitbetaling. Grootere letters en clichd's worden naar plaatsruimte berekend. Handelsadvertentien bij regelabonnement tegen verminderd tarief, hetwelk op aanvraag verkrijgbaar is. Inzending van advertentien liefst een dag voor de uifgave. DIT BLAO VERSCHIJNT IEDEREN MAANDAG-, WOENSDAG- EN VRIJDAGAVOND. De Burgemeester van TER NEUZEN maakt bekend, dat eene openbare vergadering van den gemeenteraad is bglegd op Donder- dag 5 Juli 1934, des namiddags twee mir. Ter >feuzen, 29 Juni 1934. De Burgemeester voomoemd, J. HUIZINGA. KIEZERSLIJSTEN KAMGR VAN KOOPHANDEL. Vanaf 1 Juli 1934 zijn gedurende veertien dagen op de gemeente-secretarie voor bet publiek ter inizage nedergelegd afschriften van de kiezerslijsten voor de afdeelingen Groot- en die voor bet Kleinbedrijf der Kamer van Koophandel en Fabrieken voor Zeeuwscb- Vlaanderen. Bventueele verzoeken om verandering of verbetering der kiezerslijsten, moeten voor vijftien Juli 1934 worden toegezonden aan de Kamer van Koophandel en Fabrieken voor Zeeuwsch-Vlaanderen te Ter Neuzen. Ter Neuzen, 30 Juni 1934. De Burgemeester van Ter Neuzen, J. HUIZINGA. Het is beden 35 jaren geleden, dat in den loop van den namiddag het gebulder der ka- nonnen aan de Parijzenaars verkondigde, dat in de spiegelzaal van bet. bistorisoh kasteel van Versailles de plechtige, maar geenszins indrukwekkende onderteekening had plaats gehad van bet vredesverdrag van Versailles, dat, althans op papier, tusscben Duitschland, de voornaamste der centrale machten, en de geallieerden. de vredelievende betrekkingen berstelde. Niet te Versailles intusschen zijn de beraadslagingen gevoerd, die tot den m- boud van dit verdrag hebben geleid. Te Parijs, voor i .'at de algemeene werkzaambeden be treft in bet ministerie van buitenlandsehe zaken aan den Qusi d'Orsey, voor wat de onderiinge besprekingen betreft in de hotels, waarin de legaties waren gehuisvest, beeft deze voorbereiding plaats gehad. Duitschland was daarfbij niet aanwezig; het werd eerst, nadat de Geallieerden overeenstemming had den verkregen, opgeroepen om te Versailles te verschijnen, waarin de groote zaal van het hotel Trianon op 7 Mei 1919 de historische zitting plaats had, die tragischeherinnerin- gen heeft achtergelaten bij degenen, die daar- aan deelnamen. TenvoUe heeft het vredes verdrag van Versailles beantwoord aan de pelssdmistischie verwaohtingen, die van vele zijden daarover werden vernomen, nadat bet was tot stand gekomen. Beter gezegd, het beeft deze, al dadelijk economisoh gesproken, overtroffen! Wie aan Keynes verweten, dat bij een ongeluksprofeet was, zal nu moeten erkennen, dat zijn toekomstbeeld nog te licbt was gekleura. Het resultaat van Versailles beeft met zich gebracht, dat men van de voorafgegane vredesconferentie te Parijs 6en onjuist beeld heeft behouden. Onjuist niet in zooverre, dat men van „onderhandelen" met de Duitschers niet kan spreken. Maar dit mag er niet toe leiden te denken of te zeggen, dat de vredesconferentie te Parijs een comedie is geweest. Hder zeker geen congres, dat danste. Integendeel hard is er gewerkt, en bard moest er gewerkt worden, omdat in be- trekkelijk korten tijd moest worden getracht de wel meer uiteenloopende eischen van de door VICTOR BRIDGES. (Nadruk verboden.) 25) (Vervolg.) ..Maar ik weet alles nog niet", wierp Tony baar tegen. „Zou het niet het beste zijn, als je bij het begin wilde beginnen en mij alles zei Een oogeniblik aarzelde Isabel. „Welnu", begon zij langzaam. „Ik geloof, dat wat u zotidt willen noemen, het begin bet eigenlijke begin een langen tijd voor mijn geboorte ligt. U moet weten, dat mijn grootvader aitijd het idee met zioh ronddroeg, dat hij koning van -Livadia beboorde te zijn, omdat, zoo zei hij, er iets met iemandls huiwe- lijk niet in orde was; dat dateerde uit zestien honderd vijftig ik geloof, dat dat het juiste jaartal iwas." ,,Dat was een zeer zorgelooze eeuw", zei Tony. ..Hijzeif maakte er zich niet druk over", vervolgde Isabel, omdat hij Livadia haatte en liever in Parijs of Londen woonde. Mijn vader was echter gehee! anders. Hij had er aitijd naar verlangd, koning te worden en zoo- dra mijn grootvader was gestorven, stelde hij alles in het werk, om, zooals hij het noemde, zijn rechten te doen gelden." „Ik kan nooit begrijpen, dat er iemand gaarne koning zou zijn", merkte Tony pein- zend op. „Men moet aitijd met officieele men- scben omgaan en die zijn aitijd zoo vreeselijk ambtelijk en stijf." „Maar mijn vader was niet verstandig", ver- klaarde Isabel, „in het minst niet. Hij wets alleen maar halsstarrig. Hij was er vast van overtuigd, dat hij recht op den troon had en als iemand ergens vast van overtuigd is boe onzinnig het dan ook moge zijn vindt men aitijd geheele groepen menscben die dat steunen." Even rustte zij. ..Bovendien" ver volgde zij, „toen de oude koning stierf en de vader van Pedro op den troon kwam, stonden de zaken in Livadia heel anders. De belastin- gen werden hooger opgedreven en bet land werd toch steeds armer en armer, tot op het iaatst. een zekere groep menschen zich afvroeg of het niet beter zou zijn, dat er eens een ver andering in gebracht werd. Ik geloof niet, dat zij speciaal mijn vader op bet oog hadden. Ik veronderstel, dat zij van gevoelen waren, dat zij er met hem niet slechter aan toe zouden zijn." ,,Ik bewonder je geschiedkundig talent, Isabel", verklaarde Tony. ,,Het is zoo wars van vooroordeelen". Isabel aanvaardde hpt compliment in alien eenvoud. ,,Ziet u, ik kende mijn vader door en door", zei ze openhartig. Hij zou een zeer slecbt vorst geweest zijn. Hij had een manier waar- op hij met iedereen twistte, die zijn belangen erg dwarsboomde. Toendertijd had hij bijna evenveel aanhangers als de koning, maar na korten tijd gaven de meesten van hen bet op. Toen wierp iemamd bet idee van een repu- bliek op. In het begin was het slechts een zeer kleine partij, maar geleidelijk kreeg zij van beide andere partijen nieuwe aanhangers, tot zij eindelijk de sterkste van de drie was. Mijn vader gaf het den eersten tijd echter niet op. Hij was vreeseljjk hardnekkig en ik ge loof niet, dat hij wist, wat vrees was. Dat was een van zijn beste eigenschappen. Hij hield vol tot bijna iedereen, die hem tegen- werkte, was omgekomen en eindelijk werd hij zeif zwaar gstroffen en kon nog juist bgtijds over de grens komen." ,,En waar was jij gedurende dien veel be- wogen tijd?" vroeg Tony. „Ik", zei Isabel, „o, ik woonde in Parijs met miss Watson, mijn gouvemante." ,.Bedoel je degene, die je in Long-Acre niet thuis trof?" Isabel knikte. „Zij heeft vijftien jaar voor mjj gezorgd. U moet#weten, dat mijn vader, toen hij joag was, langen trjd in Londen meer dan 10 geallieerde landen met elkander in overeenstemming te brengen. Reeds dadelijk werd het werk der conferen- tie door enkele cngunstige factoren minder goed belnvloed. Het trof ongelukkig, dat de vredesconferentie te Parijs werd gehouden en dat daardoor de Fransche invloed overbeer- schend was. Dit' sprak nog te sterker, wijl de conference in Clemenceau wel een doortas- tend, maar zeker niet in alle opzichten leiding gevend president had, en wij de algemeene secretaris, de Franschman Eutasta, slechts de dienaar was van Clemenceau en geenszins een eigen rol speelde of eigen gedachten ontwik- kelde. Harold Nicholson, een der jongere secretarissen van de Engelsche delegatie, wiens boek Ponco making 1919 terecht de aandacht heeft getrokken, vertelt ens, dat van Fransche zijde reeds in den loop van Decem ber 1918 door den Franschen gezbnt te Was hington aan president Wilson een memoran dum werd aangeboden, dat betrekking bad op den gang van zaken ter Vredesconferentie. Nu is Clemenceau van den aanvang af geen groote bewonderaar geweest van de Volken- bondsgedacbtemen herinnert zich wellicht zijn uitlatingen daarover in oorlogstijd, die zoodanig scberp waren, dat zijn minister van buitenlandsehe zaken Pichon ze soms moest rechtzetten. Clemenceau maakt zich in dit memorandum min of meer cynisch, min of meer wat grapjes, van de verwezenlijking van de Valkenbondsgedachte af, en deze, niet tact- voile uitlatingen bracbten Wilson er toe op bet Fransche memorandum niet nader terug te komen. Zoodoende begon men te Parijs zonder vastgesteld programma, ondanks alles wat de Franschen, getraind in de techniek van diplomatieke conferences, ook beproef- den. Voor den cningewijde is bet ietwat ver- bijsterend uit bet boek van Nicholson te ver- nemen, dat tot omstreeks half April niet vast- stond of men te Parijs zou komen tot een ontwerp-tractaat, dat aan de Duitschers zon der meer zou worden opgelegd dan wel tot een ontwerp-tractaat waarover met ben op de gebruikelijke wijze zou worden onderhandeld Zij die grieven hebben tegen de te Parijs en Versailles gevolgde methode, verzuimen wel eens te bedenken, dat bet op zichzelf begrij- pelijk was, dat de talrijke geallieerden zich onderling wilden verstaan alvorens zij met Duitschland aan de tafel gingen zitten, en dat de grief vooral daarin is te zoeken, dat te Versailles niet slechts alleen schriftelijk werd onderhandeld, doch nauwelijks iets gedaan werd wat op onderhandelen geleek. Nichol son brengt ons de bedenkelijke gevolgen van bet een en ander naar voren, ook en in het bijzonder bet gemis aan een centraal gezag ter conference. De commissies verdeelden zich in sub-commissies. Bijna al deze com missies werkten op eigen gezag en min of meer naar eigen inzicht. Het is een open- bartige bekentenis, die Nicholson doet wan- neer hij zegt, "Sat de geweldige verliezen aan grondgebied, die Hongarije krachtens bet Tractaat van Trianon heeft moeten lijden, voor 'n deel en zelfs een groot deel verband bouden met vooropgezette bedoeiingen, maar toch ook voor een niet onbelangrijk deel zijn toe te schrijven aan bet feit, dat commissies van elkander niet wisten welke opofferingen zij aan het overwonnen Hongarije oplegden. Had- den zij tijdig te voren haar conclusies uitge- wisseld, en was er een centraal gezag geweest, dat daartoe geleid had, dan zou het eenigszins anders zijn geloopen. Dat nu werd in het Verdrag van Versailles territoriaal aan Duitschland ontnomen? Elzas en Lotharingen, gelijik deze in 1871 bij Duitschland waren gevoegd, kwamen aan Frankrijk terug, eene conditie sie qua uon, ten aanzien waarvan Duitschland zich het vragen van een volksstemming had kunnen besparen. Ongetwijfeld had Frankrijk gaarne gezien, dat het den linker-Rijnoever in bezit kreeg, gelijk het dien in het Napoleontisch tijd- perk heeft gehad, maar Wilson en de Engel- scben verzetten zich daartegen al even hard nekkig als tegen afstand van het Saargebied, Zoodoende volstaat het Tractaat met de demi- lisarisatie van het gebied van den linker-Rijn oever, tegelijk met een gebied op den rechter- oever tot 40 K.M. uit qen stroom te eiscben. Het Saargebied werd tot een voorloopige on- afhankelijke organisatie gemaakt, onder de hoede van een regeeringscommissie, met toe- kenning van den eigendom der kolenmijnen aan Frankrijk en met bepaling, dat bet 15 jaren later, gelijk in 1935 zal geschieden, over het verder lot bij volksstemming zal beslissen. Ter rectificatie van de DuitschBelgische grens bij Eupen en Malmedy, na een z.g.n. volksstemming, aan Belgie toegevoegd. In het Oosten moest Duitschland de vroeger aan Polen ontnomen gebiedsdeelen aan het op- nieuw onafhankelijk geworden Poolsche Rijk teruggeven, betgeen leidde tot den afstand van de voormalige provincie West-Pruisen, vormend het gebied tusscben Danzig en Polen. scheppend den Poolschen Corridor. Aanvanke- lijk was het de bedoeling geheel Sileizie bij Polen te voegen, uit voomamelijk economische overwegingende Duitsche protesten badden tot resultaat, dat een volksstemming werd voorgeschreven, die in 3921 Opper-Silezie in twee deelen, een Duitsch en een Poolsch, split- ste, terwijl de reeds vroeger gehouden volks- stemmingen in Marienwerder en Allenstein ten voordeele van Duitschland uitvielen. Zich herinnerende, dat de in het vredestraetaat van 1866 Ivoorgeschreven volksstemming in Slees- wijk nimmer had plaats gehad, werd dieze alsnog voorgeschreven met het gevolg, dat het Noordelijkst gedeelte van Sleeswijk aan Dene- marken toeviel. Duitschland verloor voorts alle, met moeite veriworven koloniale gebie- den, de mandaaCanden werden onder het man- daat van die mogendheden, wier koloniale be- zittingen daaraan grensden. Het verloor eveneens alien politieken en economischen in vloed, dien het zoowel in den Balkan en Tur- kije als in exotische gebieden buiten Europa had bezeten. Het verldor tevens een groot deel van de eigendommen, door Duitsche onderdanen daar in den loop der tijden ver- worven. Tegenover den afstand van grondgebied, die door Duitschland's bondgenooten moest geschied^, valt de territoriale behandeiing van Duitschland niet als een bij uitstek harde te beschouwen. De Donau-monarchie werd, mede tengevolge van cfe onafhankelijksheids- verlflaring van Polen, dat Galicie tot zich had getrokken en Tsjechoslowakije, dat Bo- hemen met Moravie en Slowakije met Kar- pathen-Rusland tot zich bad genomen, in twee deelen geseheurd. Aan Oostenrijk werd, ten voordeele van Yougosiavie, het voormalig Servie, geheel het bezit laags de Dalmatische kust ontnomen, ten voordeele van Italie Istrie, geheei het gebied rond Triest en tevens het Zuidelijk, historisch meest sprekendf gedeel te van Tyrol, uit strategische overwegingen, aan de aanwezigbeid van den Brenner-pas ontleend. In Krain en Korinthie hadden volks- stemmingen plaats, die grootendeels ten voor deele van Oostenrijk uitvielem. Aan Hongarije werd Slowakije ontnomen ten voordeele van den Ssjechoslowaakschea Staat; Kroatie en Slavonie ten bate van Yougosiavie; het Ba- naat en Zevenburgen ten bate van Roemenie, dat intusschen ten aanzien van het eerste met Yougosiavie had te deelen. Bulgarije kwam er, territoriaal gesproken, beter af; wel moest het de Dobroedsja aan Roemenie teruggeven. wel moest het de grens jegens Servie rectificeeren, en kreeg het niet den gewenschten uitgang naar de Aegeische zee, heeft vertoefd en hij zei aitijd, dat de Engel sche vrouwen de eenige waren, die men kon vertrouwen, omdat zij zoo koel waren. TOen dan mijn moeder sCerf, stelde hij miss Wat son aan en vertrouwde mij geheel aan haar toe. ,,Naar de resultateci te oordeelen", zei Tony, ,,schijnt het een zeer gelukkige keuze ge weest te zijn." „Zij was een allerliefste vrouw", zei Isabel met vuur; „in een woord een schat. Ik zou niet weten, wat er van' mij zou geworden zijn zonder haar, want vader stand er aitijd op. dat zijn eigen gevolg mij aitijd als een prinses zou bejegenen en wij spraken nooit iemand anders. Als het niet am haar geweest was, zou ik waarschijnlijk alles geloofd hebben, wat zij mij vertelden." Zij hield even op, blijkbaar om na te denken. „Ik was werkelijk zeer gelukkig, tot oom Philip haar wegzond." „Is oom Philip onze indringerige vriend uit het Riohmondpark?" ,,Ja, dat is hij", zei Isabel. ,,Hij is de bree der van mijn moeder en zijn ware naam is Count de Se. Hij kwam bij ons iniwonen, toen vader gewond was. Hij is een onaardig, hate- lijk, laagstaand mensch. maar vader was zeer met hem ingenomen, omdat hij vader als een koning beha.ndelde. Oom Philip redeneerde aitijd met hem en vleidde hem en eindelijk bracht hij hem er toe, een wilsbesehikking te maken, waarin hij hem tot mijn voogd aan- stelde. Het eerste, wat hij na vaders dood deed was, miss Watson wegzenden." „Ik geloof niet, dat ik veel van je oom Philip houd", zei Tony. ,,Ik ben blij, dat ik hem van de auto heb afgeduwd." ,,Ik ook", zei Isabel met verrassende kwaad- aardigheid. ,,Hij vj^l op den rijweg, is het niet?" vroeg zij nieuwsgierig. ,.Ik geloof het wel", zei Tony. ,,Ik kan het niet helpem, maar ik heb een afschuw van hem'1, vervolgde zij. ,,Het is zijn schuld, dat alles verkeerd geloopen is." ,,Ik ben blij, dat ik tenminste iets in zijn voordeel hoor", zei Tony. ,,0, ik bedoel niet, dat ik hier ben en ken- niaar verdere gebiedsafstand werd niet voor- genomen. Turkije daarentegen werd van bijkans ge heel zijn Europeesch grondgebied, voorname- lijk ten voordeele van Griekenland, beroofd. Griekenland kreeg vender een belangrijk deel in Klein-Azie met Smyrna als middenpunt, terwijl Italie behield dat gedeelte van de eilanden, die het eigenlijk na den oorlog van 1911-12 had moeten teruggeven. Maar eveuzeer als het met Turkije te Se vres gesloten verdrag het kortst heeft stand- gehouden, zelfs nimmer is geratificeerd, even- zeer zijn het vooral de moeilijkheden in de Adriatische zee geweest, die de conferentie hebben verontrust. De Geallieerden hadden eerst bij het uitbreken van den oorlog Servie beloften gedaan, om daama bij bet geheim tractaat van Londen van April 1915, aan Ita lie, teneinde de deelneming van dat land aan den oorlog te verkrijgen, dezelfde gebieden nog eens weggeschonken. Over die geheime tractaten zijn de moeilijkheden te Parijs vele geweest; zij culmineerden in Fiume, gelijk zij terzake van Oost-Azie in het lot van het schiereiland Linotang hebben geculmineerd. En zij zijn slechts voorioopig afgesloten, en hebben in de sedert verstreken 15 jaren ruim hun aandeel bijgedragen aan de moeilijkheden van Europa. Naast de overige reeds omvangrijke terri toriale verplichtingen in de vredestractaten, in elk dezer verdragen natuurlijk verschillend, stonden een reeks verplichtingen op uiteen- loopend gebied, in het meerendeel deizer trac taten vrijwel gelijk. Zij betroffen de uitleve- ring, wat Duitschland betreft van den ge- vluchten keizer, en voorts van alle centrale landen van z.g.n. oorlogsschnldigen, zijnde de personen, daartoe door de Geallieerden aan te wjjzen en ter bereohting aan ben uit te leveren. Zij betroffen de z.g.n. herstel ver plichtingen van economischen en finanoieelen aard; •verplichtingen, die de betaling eener gebruikelijke oorlogsschatting zouden vetvan- gen, maar, juist omdat zij herstelverplichtin- gen dienden te zijn, niet voor 1 Mei 1921 ge- preciseerd zouden kunnen worden. Zij betrof fen het terugbrengen van de bewapening der overwonnen landen tot een buitengewoon laag peil. Voor wat Duitschland betreft tot een leger, dat geen militieleger meer zou mogen zijn, yan 100.000 man, op nauwkeurig om- schreven wijze geencadreerd en geadmini- streerd, zonder luchtvloot, gelijk de oorlogs- vloot het onderzeeiwapen moest missen. Zij betroffen voorts een paar hoofdstukken, waar in eenzijdige economische, financieele en soci- ale verplichtingen op de centrale landen wer den gelegd, o.a. vrijheid van verkeer, waaraan de intemationalisatie van belangrijke rivieren als Donau, Elbe, Oder aansloot. Zij betroffen de panden, die men van Duitschland vroeg voor de bezetting, 15 jaren lang, van het Rijn- land van Keulen to*t Mainz. En zij betroffen voorts een reeks van ietwat kinderaohtige onderdeelen, betrekking hebbende b.v. op de teruggave van in den oorlog van 1870-71 ver- overde vaandels en, ten bate van den nieuw opgetreden koning van Hedsjas, van Moham- medaansche reliquieen, die zich in Duitsch be zit bevonden Wat is er van dit alles terechtgekomen De territoriale gebiedsafstand heeft plaats ge had, ten deele waren deze gebieden reeds bezet, ten deele geschiedde dit na den wapen- stiistand. De volksstemmingen tot een groo- ter aantal dan de iwereld ooit gezien bad, hebben op minder of meer regelmatige wijze plaats gebad, en aanleiding gegeven tot moei lijkheden, waanbij intusschen excessen konden worden vermeden. Maar voor het overige zijn de vredesverdragen zelven in gebreke geble- ven. Het bleek b.v. niet mogelijk de gecon- diticiaeerde tropheeen uit den vroegsren o-or- nis met u gemaakt heb; dat is de goede kant ervan. Ik bedoel Richmond en Pedro en Da Freitas en en o! al dien vreeselijken tijd welken ik de laatste maanden heb doorleefd." Zij brak huiverend haar zin af; het was duideiijk, dat de herinnering haar onaange- naam was. Tony rookte zijn sigaret onder sympathiek stilzwijgen en wachtte geduldig, tot zij zou doorgaan met haar verhaal. ,,Toen miss Watson weg was, had ik nie- mand, om mij te helpen. Oom Philip gaf mij geen zakgeld en de eenige, met wie ik kon spreken, was een vreeselijke, oude Fransche dame, die mij geregeld als een kat bespiedde. Dat leven duurde ongeveer een jaar en toen kondigde oom Philip op zekeren dag aan, dat hij een huis had gehuurd te Richmond in En- geland en dat wij er direct heengingen, om daar voortaan te wonen. Alles leek mij beter dan Parijs en ik wist natuurlijk niet, wat werkelijk zijn plannen waren." Er volgde een kort stilzwijgen. ,,Het duurde niet lang, voor ik hem door- zag", ging zij op bitteren toon voort. „De dag na onze aankomst zat ik in de huiskamer en wie dienkt u, dat daar binnen kwamen? Oom Philip met Da Freitas! U kunt zich voorstellen, hoe verbaasd ik was, toen oom hem aan mij voorstelde. Natuurlijk was ik op- gevoed met het idee, dat hij onze felste vijand was. Hij maakte echter een hoffelijke bulging en maakte mij gldmlachend allerlei compli- mentjes en vertelde mij, dat aangezien Liva dia nu een republiek was, de twee takken der koninklijke familie, vrienden behoorden te zijn. Hij deed uitkomen, hoe verlangend koning Pedro was, kennis met mij te maken en eindelijk kwam het er uit, dat hij en de koning ook te Richmond woonden en dat wij werden uitgenooddgd, den volgenden middag te komen dineeren." „Zelfs toen vermoedde ik nog niet, wat daar achter stak", vervolgde zij langzaam. ,,Doch toen Da Freitas was vertrokken en ik met mijn oom alleen bleef, werd mij de waarheid duideiijk." Zij wachtte even. ,,Hoezoo?" Vroeg Tony. want AKKER-CACHETS kunt Ge nu aitijd bij U dragen in zoo'n klein plat practisch metalen zak- doosje met 3 "AKKERTJES" Ze komen telkens van pas, want ze helpen verrassend snel bii hoofdpijn, kiespijn, migraine, spier- pijnen, zenuwpijnen, vrouwenpijn. Zakdoos Glazen buis met 12 stuks slechis 52 cent 10 cenl Ge kunt hieruil 4 x Uw zakdoosje vullen. (Ingez. MM.) log aan Frankrijk te overhandigen, want zij werden door onverantwoordelijke studenten verbrand, gelijk enkele dagen voor de onder teekening van Versailles, bij Scapa Flow de geintemeerde Duitsche oorlogsbodems tot zinken werden gebracht. De economische, fi nancieele en sociale bepalingen hebben, ge heel naar de voorschriften der tractaten, vijf of tien jaren gewerkt; zij behooren met de eommissien en organen, die ter uitvoering daarvan in het leven werden geroepen, tot het verleden. De almachtige commdssie van her stel, waarvan aanvankelijk Poincare zelf het voorzitterschap vervulde, behoort eveneens tot het verre verleden, al is de meer formeel juiste dan tactische wijze, waarop zij haar taak heeft vervuld, allermindt vergeten. Het bleek al evenmin mogelijk om de uitlevering van den Keizer, door Nederland geweigerd, te verkrijgen als de oorlogsschuldigen der ver- schillende landen aan een geallieerd gerecht over te leveren; men vergenoegde zich ten- slotte met een procedure voor het Rijksge- rechtshof te Leipzig, die aan geen van beide partijen bevrediging schonk. Voor 1 Mei 1921, fatale datum, kon omtrent de herstelverplicb- tingen van Duitschland geen overeenstemming worden verkregen; tegenover de 100 milliard van Duitschland stelden de Geallieerden er aanvankelijk 269, later 132. Het herstel- vraagstuk is een langdurig drama geworden. dat via tal van conferenties heeft geleid tot de Ruhrbezetting en via Dawes-plan en Young-tractaat tot de eenzijdige verklaring van Duitschland, dat het ni-et bij machte was om verder te betalen. Aan de eenzijdige ont- wapening van Duitschland en de andere cen trale machten is, ingevolge de bepalingen van het Vredestraetaat, krachtdadig de hand ge houden; gealieerde eommissien hielden toe- zicht op de ontwapening, al zijn nimmer Vol- kenbondsorganen in haar plaats getreden. nadat haar tijd was uitgediend. Maar thans staat het wel vast, dat evenzeer als Duitsch land tot geen Jierstelbetalingen meer zal over- gaan, de eenzijdige oplegging aan Duitsch land van ontwapeningsverplichtingen tot het verleden behoort. Over de wijze waarop, en de mate waarin de Duitsche herhewapening zal en kan ge schieden, moge verschil van meeming bestaan, dat aan het betreffende Ve hoofdstuk van Versailles en van de overige vredestractaten 9 Isabel haalde opnieuw diep adem. ,Zij waren overeengekomen dat Pedro met mij zou trouwen en dat het huwelijk binnen een paar maanden zou voltrokken worden." Een zacht sissend fluitje was de vertolker der verrassing, welke zich van Tony meester inaakte. Allemachtig", zei hij zacht. „AUe- machtig!" Een oogenhlik bleef hij zwijgend zitten en keek met blikken van blijde bewendering naar Isabel; dan wierp hij zijn sigaret weg en ging recht op zitten. „Het is", zei hij, „zonder eenigen twijfel een beschikking der Voorzienigheid, dat ik op dien bewusten avond in Long-Acre zou komen." „Misschien wel", zei Isabel. „Hoe het ook mocht zijn en wat er ook gebeuren zou, dit stond reeds bij mij vast van af het eerste oogenhlik, dat ik hem zag; trouwen zou ik hem nooit." ,,Heb je hem dat gezegd?" vroeg Tony. ,,Ik zei het, zoodra wij thuis waren tegen oom Philip. Natuurlijk was hij zeer boos, maar ik geloof niet, dat hij mij au sgrieux nam. Hij zei mij,«dat dit gesn verschil maak te en dat, of ik er mede ingenomen was of niet, het huwelijk toch gesloten zou worden en dat het dus het beste was, dat ik mij maar zoo spoedig mogelijk met het denkbeeld ver- trouwd maakte." Tony knikte peinzend. „Het klopt allemaal uitstekend op een ding na", zei hij. ,,Ik kan nog maar niet inzien, wat je oom en Da Freitas daarmede hopen te bereiken. Een of ander doel moet toch den achtergrond van hun streven vormen." „Dat begrijp ik ook niet", zei Isabel eenigs zins verward. ,,Hoe het ook zij, !t is alles hun drijven. Pedro verlangt er niet naar mij te trouwen; in het geheel niet. Hij doet maar, wat Da Freitas hem voorschrijft." Zij aarzelde. „Als ik dat niet geweten had, zou ik het zoo lang niet uitgehouden hebben", verklaar de zij. ,,Hoe lang duurde dat?" vroeg Tony vrien- delijk. (Wordt vervolgd.)

Krantenbank Zeeland

Ter Neuzensche Courant / Neuzensche Courant / (Algemeen) nieuws en advertentieblad voor Zeeuwsch-Vlaanderen | 1934 | | pagina 1