ALGEMEEN KiEUWS- EN ADVERTENTIEBLAD VOOR ZEEUWSCH-VLAANDEREN Klachten over ons onderwijs OM DE KONINGIN Wegens het Pinksterfeest No. 9146 VRIJDAG 18 MEI 1934 74e Jaargang zal a.s. Maandag GEEN aummer van dit blad ver- schijnen, Aankondiging. Feuilleton EERSTE BLAD wegen en voetpaden met de kunstwerken. 18 Mei Volkenbondsdag. TER NEUZENSCHE COURANT ABONNEMENTSPRIJS: Binnen Ter Neuzen 1,25 per 3 maanden Buiten Ter Neuzen fr. per post f 1,55 per 3 maanden Blj vooruitbeUllng fr. per post f 5,60 per jaar Voor Belgie en Amerika 2,overige landen 2,35 per 3 maanden fr. per post Abonnementen voor het buitenland alleen bij vooruitbetaling. Uitgeefster: Flnna P. J. VAN DE SANDE GIRO 38150 TEEEFOON No. 25. .ADVERXENTIeNVan 1 tot 4 regels f 0,80 Voor elken regel meer 0,20. KLEINE ADVERXENXKNper 5 regels 50 cent by vooruitbetaling. Grootere letters en clicM's worden naar plaatsruimte berekend. Handelsadvertentien bij regelabonnement tegen verminderd tarief, hetwelk op aanvraag verkrrjgbaar Is. Inzending van advertcnticn llefst 6cn dag voor de ultgavc. DFT BI.AD VERSCHIJNX IEDEREN MAANDAG-, WOENSDAG- EN VRIJDAGAVOND. Burgemeester en Wethouders der gemeente HOEK. brengen ter kennis van belangbebben- den, dat te beginnen op 22 Mei 1934, van- wege de gemeente een algemeene opneming zal worden gebouden van de Hoek. 15 Mei 1934. Burgemeester en Wethouders van Hoek, Mr. J. A. v. TIENHOVEN, Burgemeester. DREGMANS, Secretaris. Wij zouden het niet wagen over dit onderwerp te schrijven, indien niet meer bevoegden uit de eigen kringen van het onderwijs zich reeds openhartig tot woord- en penvoerders hadden gemaakt, en wij willen dus in dit artikel vooral ook weer- 8even wat b.v. niemand minder dan Prof. L Casimir reeds enkele jaren geleden heeft gepubliceerd, nog aangevuld met enkele opmerkingen uit eigen kring en ervaring. De klachten over ons onderwijs zijn veel en velerlei en zij verschillen nogal sterk naar dat het de eene of andere soort van onderwijs betreft. Ten opzichte van het lager onderwijs overheerschen vooral de klachten, dat de resultaten van dit onderwijs zoo onvoldoende zijn; dat het kind, als het de school verlaten heeft, nog zoo weinig kent van het eigenlijke leven, dat er van het geleerde maar zoo weinig wordt onthouden, en vooral ook dit, dat de kinders niet zelden het slachtoffer worden van allerlei proefnemingen en van nieuwe methodes. Er wordt niet alleen geklaagd over de kinderen; ook de onder wijzers klagen niet zelden over weinig waardeering en groote miskenning, zij zijn dikwijls ook zelf ontevreden over hun opleiding, en in de school voelen zij hun persoonlijkheidsontplooiing belernmerd, omdat hoe langer hoe meer voorschritten van-boven-af de school overheerschen qaan. Van eenig medezecingschap bij het opmaken en bij de vaststelling van net leerplan is zoo goed als geen sprake. dit mat zoo af en trekt zoo naar beneden. Ook door de ouders wordt geklaagd. en men is niet zelden ontevreden over de onderwijzers. Men vindt hen vaak zoo weinig beschaafd, men merkt dikwijls zoo weinig van takt bij hen, zij begrijpen de kinderen dikwijls zoo slecht en gaan zoo houterig met hen am. Voorstanders van fichamelijke opvoeding zien (vooral in den tegenwoordigen tijd van bezuiniging) zoo weinig verwezenlijkt van hun ideaal van 'n gezonde ziel, die zou komen wonen in een gezond lichaam. Bij het middelbaar en zoogenaamd. voorbereidend hooger onderwijs vrijwel dezelfde klachten, alleen wat anders ge- schakeerd. Bij veel leeraars een gevoel van achteruitgezet te worden, massa's flinke leerkrachten b.v., die tegenwoordig geen vaste aanstelling meer krijgen. En de klachten der ouders zijn niet minder ernstig. Wat is het een dagelijksch getob en verdriet met het huiswerk, met de eeuwigdurende repetities, met de zenuw- verterende proefwerken! Elk rapport brengt haast ontstemming. Hoe vaak komt het niet voor, dat een ijverig kind toch teleurgesteld wordt. Onder dat alles lijdt de huiselijke samenleving, de gele- genheid tot vrije ontwikkeling van lichaam en geest; vooral ook de toon in huis. Een massa vaders en moeders moeten mee huiswerk-maken, en dan zijn de resul taten dikwijls nog maar gering. En als het werk eens extra goed was geleerd en ge- lukt, dan krijgt juridisch een ander een beurt. Neen, voor veel jongelui is de school geen oord van blijdschap, en de vreunden die zij smaken, komen uit ver- keerde bronnen; het plagen van een leeraar, het maken van herrie, of het spie- ken en jokken in heviqe mate. Daar komen dan nog bij allerlei klachten over de leerstof en nu ook nog over de ver- zwaarde eindexamens. Bovendien acht men de school verkeerd georganiseerd. Het zijn waarlijk niet de slechtste lee raars, die er ernstig over klagen, dat er tusschen leerlingen en leeraar maar zoo weinig innerlijke aanraking bestaat, dat de leeraars veel te veel les-uitleggers les-opgevers, les-overlhoorders en dan punten-gevers zijn, maar dat er van een verhouding tusschen de ouderen en de jongeren geen sprake is. Ouders, die opmerkingen h ebb en en met bezwaren komen, vinden vaak maar weinig gehoor bij de school, en niet zelden zijn zij bang, dat wat zij klaagden of vroegen op hun kind zal worden verhaald. Dan komeh daar ook nog bij de klachten der leerlin gen zelf. Zij zijn over-kritisch. zij heb- ben op iedereen en op alles wat aan te merken. Zij spreken hoonend over het ,,hok" en over hun leeraars, zij voelen zich vaak Izeg gerust te vaak) onrecht- vaardig bejegend en ook als zij reeds lang van school zijn, blijft vaak nog een sterk gevoel van wrevel achter. Ook menschen, die boven en buiten de school staan, klagen. Heel wat profes- soren klagen er over, dat zij hun studen- ten onvoldoende voorbereid ontvangen, en zij vragen zich niet zelden met verwon- dering af: wat is er toch eigenlijk op die gymnasia en H.B.S.'en nebeurt? Wat er vooral gemist wordt, is een zekere inner lijke eenheid. Waar ..synthese" het ge- liefkoosde woord is van velen in dezen tijd, vraagt men ernstig en dringend. wat er toch geschiedt of geschieden kan, am aan onze jonge menschen die diepere syrtthese bij te brengen, waardoor toch door VICTOR BRIDGES. (Nadruk verboden.) 8) Vervolg. „Lk get oof, dat je gelijk habit", zei Tony. „Een zekere roakelooisbedid in geldzaikem Hij Meld plotseling op en hleaf een ooge n - blik staan, waar bp was, terwijl bij strak naar den overkant van do straat staardfe. In de belle liebtcirkel van de groote, veel- armige eleotrische lamtaam zag hij de ge- dJaante van een meisje, dat bem op een af- stand sterk aan Molly Monk deed denken. Zij was blijkbaar zoo juiat uit een der flats gekomen en stond daar met een koffertje in haar band, in onizekere, besluitelooze bonding, ate.ef zij niet wist, wat zij zou gaan dtolan. Bedenkende, dat bet Molly niet kion zijn, omdat die natuurlijk in de schouiwburg was, maiaikte Tony een beweging om zijn weg te ▼ervoigen, toen iets bijzonders zijn aandacht. trok. Uit een donkere poirtieik waren plotseling twee goed geikleecb heeren te voorscbijn ge- taomen en vlug naar die plaats geloopen, waar bet meisje stand. Een oogenblik keken ztj aile drie elikaar aan en tioen nam een van hen ■jjn hoeid af en sprak baar aan. Met een licbt gefooar van sdbrtk, dednsde het meisje terug naar den muur en keek angstig om zioh been, ate zocht zij naar een middol cm te ontsnap- pen. De man die baar bad toegesproken vioigde baar verder en deed, nog steeds met zijn hoed in zijo band blijklbaar pogingen, om bear gerust te stellen. Tony wemdide zidh tot Bugg. ,,Zooaets kun- aen wy in Long Acre toch niet toelaten verklaarde hij. „Het is altijd een bijzonder nette straat geweest". Hij gooide zijn sigaret weg en sltak, gevolgd door dlen toe-komstiigen kamipioen van Engie- lanid, drif tig. de straat over. Toen zij hi in vo etstappen hoorden, keerden de mannen zich pltiaseling om. Het was bun duidelijk aan te zien, dat zij vreemdelin- °ien wiaren em de gele kleur van hun gelaat vervuidli Tony met 'n soort vaderlandislievend verantw;oordelijkibeidEgevoel. Zondier een van beiiden eemge aandacht te scbenken, liep by recbt naar bet huisje toe en maakite, terwijl hij zijn hoed afnam, een lichite (buiging voor baar. ..Neemt u my niet ktwalijik", sprak hij, „maar van den overkant van de straat leek bet, of deee heeren het u lastig maakten. Kan ik u missohien van eenigen dienst zijn? Zij staarde hem met dankibare oogen aan. Vain nabij gezdea, was haar ge'lijikenis met Moby, ofscboon merkrwaardig sterk, toch niet geheel misleidenid. Zg was ie'ts jonger en ten- gerdler; ook lag over geheel haar uiterlijk een gratie van aangeboren vooraaamheid. ,,0, als u zoo vriendeiyk zoudt willen zijn sprak zij met welluidenide zachte stem. „Ik wiensch niet met deze maanen te spreken. Wiilt u hen wegzenden direct wegzendan ,j:a, natuurlijk", amtiwnordide Tony met een van z'yn vriendelijkste glimlachjes. „Maak u maar niet ongerust". Hy wendde zich tot de geelbruine vreemdle- iingen, die d'cor zijn ptobseling optreden bdijk- baar z&ev omtistemKi waiT€!n. „Pak je weg", zed hy, ,,en probeer het met wieer". IV. Als een sprookje. Er volgdie een korte pauize en toen deed die toor-tote van de twee een stap voorwaarbs Hij 0ag er strij'dlustig uit en keek loensch. Met een licht vreemd accent sprak hij Tony aan. Mrnheer, u vergiet zich. Wij zijn niet voomemens deze dame te beleedigen. Wij zijn werkelijk haar beste vriend'en. Als u dus zoo goed wilt zijn uiw's weegs te gaan Met een vonk van vecbtlust in zyn oogen. pas de persoonlijkheid gevormd wordt en tot haar recht komt. Maar ook boven dit onderwijs, bij het hoogere en hoogste, zijn de klachten menigvuldig, ja misschien daar nog wel het menigvuldigst, Zudht tot breedere ontwikkeling bestaat ook daar slechts bij zeer weinigen; de mooiste colleges, b v. over kunstgeschiedenis of wijsbegeerte worden slecht bczocht. Met schrik en angst ziet menigeen naar heel wat ,,stu- denten" als zij Jos" komen, als er in den groentijd allerlei slechte praktijken worden getoond, en wanneer men dan bedenkt," hoe dit de toekomstioe leids- lieden van ons volk zullen moeten worden. En de jongelui, die neen corpslid worden, missen maar al te vaak de opvoedende factoren, die in den omgang met anderen gelegen zijn, en die staan dikwijls met een zekere kleinburgerlijke gezindheid en tegenover hun studie en tegenover het leven, waardoor er later ook van hen geen verheffende invloed zal uitgaan. Nu na geduldig het oor te hebben geleend aan velerlei klachten, die gemak- kelijk nog met drie- of viermaal zooveel zouden te vermeerderen zijn, rest ons na te gaan: waar de oorzaak schuilt voor dit alles? Men moet voorop stellen, dat een groot aantal dezer klachten wel nooit geheel zal zijn weg te nemen. Klachten zullen er altijd blijven in deze onvol- maakte wereld en tusschen zoo onvol- komen menschen. Een tekort blijft onver- mijdelijk. In de tweede plaats hebben wij hoogere idealen gekrenen zoo langzamer- hana, rijkere eischen en diepere behoef- ten. Er wordt mee verlangd naar een innige verhoudino tusschen ouders en kinderen, en ook tusschen onderwijzers en opgevoeden. En daarom mag toch wel dankbaar veel vooruitgang worden gecon- stateerd. De ouderen onder onze lezers moeten hun school uit hun jeugd, die ban- ken. die leermiddelen, die schooltijden en opvattinoen maar ee:.s vergelijken met alles uit den tegenwoordigen tijd Wie dan geen enormen vooruitgang ziet, moet wel blind zijn en doof. Bovendien is heel ons volk in al zijn geledingen veel meer ontwikkeld gewor- den, vrijwel heel ons volk kan lezen, schrijven en rekenen, wie wat rustig de toestanden bekijkt. zal het Prof. Casimir toestemmen, dat ,,ons onderwijs toch wel zeer veel gepraesteerd heeft' En dan noemen wij in dit artikel nog een derde alaemeene oorzaak, en wel: het verzet tegen een te sterk accentueeren van het verstandelijke. Men gelooft tegen woordig niet meer zoo.grif en algemeen dat .kennis" macht is. Men is gaan in- zien. dat bij al die overladen verstands- ontwikkeling de aemoedsbehoeften niet voldoende bevrediod werden. de wil zeker niet versterkt werd en het levensgeluk dus niet vermeerderde. Men roept overal om ..karakters". evenwichtige menschen, die krachtig weten te handelen, vooral in dezen tijd, nu een zeker gebrek aan acti viteit, een inzinking van blijvende op merkzaamheidsconcentratie, een verwaar loozino van de rechtstreeksche en meest afcapte Buigg naaat den spieker en tikte hem op zijn elietoog". .Zrg! heb je niet giehoord, wat mynheer zegt Hij wetss met zijn duirn over zijn lin- kersobou'der. ,,Hoepel op. Ms je niet afge- drcogd wil worden". Tony keerde zich naar het meisje. ,,U moet niet in een str.aatgeveoht gewikkeld worden", sprak hp, .,ais u bet mij dus wilt toestaan, zal ik eien taxi aanroepenmijn vrienid zal die cogunistig uifcziende heeren wel beleifaten ons te volgen". Hij bood haar zijn arm aan en na een oogeniblik van aarzeien,legdo zg haar kleine gehanidschoendie hamid op zijn meuw. „Het is zeer vrienidebjik van u", etamelde zij. ,,Ik vrees, dat ik u te veel moeite zal veroorzaken" ,,In het geheel naet", antiwoordide Tony. ,,Ik help gaame menschen, die in moeilijk- heden verikeenan". Met een vlugge stap sneed de loensche beer bun den pas af. ,,Neen, neen", riep by onstuimig. „U moet niet naar dien man luisteren. U Met een krachitiigenstag van zijn vrijen arm, (teed Tony hem .achteruit wamkelen tot aan den ranid van bet trotitoir, waar bij over d<en bardsteenen band tuimeld'e en in de straatgoot terectatkrwam. Zg metgesel uitte, op bet zien van de nederlaag van zijn vriend een kreet van wioede. Hij hief zijn wandelstok op, om Bugg te lijf te gaan. Even kalm als- o£ hij in de bokszaal was, ontidOok de „Tijger" den slag en gaf zgn aaravaller een prachtigen lankscben stoat,' die hem tegen de lantaazn- paal de-ed bonzien. Tony spraik ih6t meisje weer aan. ,,Het zal het beste zijn. dat ,wg on weggaan", venklaar- d'e hij, „wiaht binnen enkele oogembldkken heltiben wij half Eondbn hier". Reeds ldonk in de vsrfce een schrdl fluitje en kwamen de menschen luand aantgetoopea. Zonder zich om de®5 waarschuwende geluiden te bekemmeren, nraalcten de towee vreemdelin- gen, die nu roekeloos van woede waren, aan- stial'ten voor ©en niieuwcn i aanval. „Houid' ze maar bezig, Bugg", zed Tony kai'm. Het voligende oogeniblik liep bij haas- tig met het meisje over het p^ttoir in de voor de hand lianende plichten, een opper- vlakkige liefhebberij voor allerlei bijkom- stigheden de kenmerkende eigenschappen zijn geworden van een jong en nieuw ge- slacht in onderscheiding van vroegere. Men voelt heel sterk en heel juist, dat al leen verstandelijke ontwikkeling oeen ver- betering meer brengen kan of zal. En waar men veel reden heeft tot rechtmatige klachten, kriiot de arme school dat alles op haar hoofd, en moet zij het ontgelden Het is terecht oooemerkt, dat als iemand eens alles samenbracht wat er aan klach ten over de gezinnen -*%ordt geuit, dit alles in omvang en er^^rzeker niet zou onderdoen voor wat thans over het onder wijs wordt neklaagd, over wat er intus- schen zal kunnen geschieden tot verbete- ring hopen wij iets te schrijven in een vol- gend artikel. Wie ditmaal op 18 Mei, der gewoonte ge- trouw, zich gehoor tracht te verschaffen voor een opVekkend woord ten aanzien van den Volkenbond, moet wel meer dan ooit het ge voel hebben de stem eens roependen in de woestijn te zijn. Het is immers in den laatsten tyd reeds bijna een gemeenplaats geworden om te spre ken van de crisis vein den Volkenbond en velen acbten dit op zichzelf reeds voldoende om aan het instituut als zoodanig den rug toe i te keeren of met alle macht mee te roepen in het koor van hen, die dringend om reorga- nisatie vragen. 1 Het is niet ondienstig op den 18den Mei, bp j de herdenking van de opening der eerste vre- deseonferentie in 1899, zich eens af te vragen of de Volkenbond als vredesinstituut na de teleurstellende ervaringen van den laatsten tpd nog onze belangstelling en steun verdient. Graaf Apponyi, de bekende Hongaarsche staatsman, heeft in zijn memoires den Vol kenbond wat zijn vorm betreft een ontijdige geboorte genoemd en wie billijk wil zijn in zyn oordeel moet ongetwijfeld zoowel het ont- staan, als de betrekkelijke jeugd van den Bond streng in het oog houden. Na een verbitterden strijd van vier jaren kon wel moeilijk een geest van vertrouwen en saamhoorigheid in Europa heersehen, zooals die toch voor een wezenlijken Volkenbond on- ontbeerlijk is. De Volkenbond is den Europeesehen staten door de taaie volharding van Wilson opge- drongen, die hierin zijn ideaal tot het besten- digen van den vrede vertvezenlijkt zag. De kampvechters voor den vrede, die in elk land zoowel onder de geleerden als de ongeletter- den werden gevonden, hebben een waarlijk heroischen strijd gevoerd om de mentaliteit der volken aan te doen passen bij de yolken- bondsgedachte. Tot dusver is dit echter niet gelukt. De kiemen van haat, wantrouw^- onrust vonden een al te gereeden voediaps- bodem. De na-oorlogsche geest wilde zelfs binnen bet kader van den Volkenbond niet wijken. Te lang hebben de volken in scherpe anti- these tegenover elkaar gestaan, te zeer zijn eeuwenlang hun belangenconflicten door de machthebbers op de spits gedreven. dan dat zicb nu in enkele tientallen jaren een geeste- lpk proces zou kunnen voltrekken, waarop een nieuwe intemationale samenleving zou kun nen worden gebaseerd. Psychologisch bezien is de crisis van den Volkenbond slechts een gevolg van het feit, dat de geesten zich eerder in nationalen dan richting van Martin's Lane. Dieee mooie wel- varende straat was slechts eenige meters ver, maar voor zij haar beraiikt hadden, brak ©r een waar tiumult achter hen los. Het meisje keek zenuiwachtig over haar schouder en haar greep op den arm van Tony werd klemmen- der. ,,0!" hijigcte zij, .moeten wij niet terug? Uiw vrienid zal letsel bekomen!" Tony lachte geruatstellend. >rAls er iemand latsel bekomt", beweerde hij, „is het meer dan waarscMjnlijk, dat het een van die andere heeren is". Zij sloegen den hoek om en zagen een ledige taxi. Tcny wenkite den chauffeur am te stop- pen. „2ie zoo", sprak hij. Er verscheen een trek van plotselingen sohrik op het JieftaMige gelaat van zijn ge- zellin. „Wat scheeit er aan?" vraeig Tony. ,^Ek vcrgat stamelde zij. „Ik kan geen taxi nemen. Ik heb gean geld bij mij". Eenige secomden zwegen beiiden, terwyi de chauffeur met belangstelling naar het tumult in Long Acre luisterde. „0, dat is nieits", zei Tony. „Daar spreken wij wel over ,als wij in de taxi zitten". Hij wendde zich tot 'den chauffeur. „Brenig oms naar Restaurant Verrier", zei hp. Dit was het eerste wat hem voor dm mond kwam. De chauffeur iknikite met zijn hoofd in de richitimg van hot rumoer. ,JIet sohijnt daar nog al warm toe te gaan", zei hij ladhend. Tony knifcte. ,,Ja, 't is een ruzieachtige wereld .tegenwoordig". Hij Melp zpn gezellin bp het instappen en volgde haar, waama hij hot portier didht trok. Hlet voertuig zette zich met een ruk in beweging en toen het den hoek van Coven- trystreet omsloeg konldien de inmbtenden juist noig een blik werpen op de plaats, welke zij zooeven hadden verlaten. Zij zagen een be- trekikelijk klein groepje opgewonden menschen temiiidlden waarvan eenige zwaaiende en kron kedende geidaanten elkaar bestookten. Tony hioorde het meisje angstig zuchten ,,'t Is niet erg", zed hij. ,,Bugg is gewoon te veohten. Hij dloet het gnaiag". Zp keek hem nieuwsgierig aan. ,,Is hij sol- in intemationalen zin hehben ontwikkeld De overwinnaars en overwonnenen hebben elkaar niet, zooals door velen vurig gehoopt werd, in het milieu van den Volkenbrajd gevonden om eendrachtig als ge 1 ijkberjMhn saam te werken aan den wederopbom^ van Europa. Er is onmiskenbaar een antogonisme blp- ven bestaan, dat door geen pogingen tot ver- zoening kon worden weggevaagd. De verhou- dingen hebben zich wel gewpzigd, de vroegere Entente en Centralen staan zeker niet meer in een aaneengesloten front tegenover elkaar, doch ondanks deze innerlijke breuk, is hij hen, die verloren de wrok om de nederlaag blijven voortwroeten, terwpl zp die de boven- hand behielden uit alle macht trachten de bevoorrechte positie te bebouden. Van meet af is het door velen gevoeld en ook ter bevoegde plaatse uitgesproken, dat het Volkenbonds-statuut geen assurantie- verdrag van de vredesverdragen van Ver sailles, St. Germain en Trianon mochten zpn, En was het aan den Volkenbond gelukt op vreedzame wijze de herziening der vredesver dragen aan de orde te stellen en die naar recht en bOlijkheid te wijzigen, dan zouden wij thans ten opzichte van de intemationale volkerengemeenschap ongetwpfeld blpder tonen kunnen laten hooren. Mede onder den druk van den economischen nood en ten ge- volge van het gebrek aan intemationalen ge- meenschapszin, waarult wantrouwen en na- ijver voortsproten, hebben de volken de gren- zen om eigen land scherper gemarkeerd, de muren der tarieven hooger opgetrokken en houden zij met een sterk bewapende leger- macht daarbij de wacht. Het meerendeel der volken beeft zich innerlijk van den lossen. band, die hen te Geneve althans nog eenigs- zins bijeen hield, losgemaakt en zoekt in isole- ment zijn kracht. Het merkwaardige bp dit alles is echter, dat men dit djaet onder voile erkenning van hier- bij een verkeerden "weg in te slaan, voorzoo- ver men tenminste niet geheel en al door modem chauvinisme verblind is. Het zou veel beter zpn, indien de volken tezamen een uitweg zoehten uit de impasse, waarin de wereld geraakt is, zoo hoort men prediken. Werkloosheid en armoede kunnen slechts internationaal doelmatig bestreden worden. De bewapeningswedloop is een ramp voor de menschheid. Allemaal stellingen, die welhaast geen bestrijding vinden. In arren moede wendt men zich af van Geneve, zonder de minste zekerheid te hebben, dat het inge- slagen pad inderdaad naar een betere toe- komst leidt. De Volkenbond heeft evenwel ook in dezen tijd nog getrouwe vrienden over. Zij die Mer- toe behooren, sluiten niet het oog voor wat in vorm en samenstelling verbetering be- hoeft. Zij Weten, dat de Volkenbond in het Oost-Aziatisch conflict gefaald heeft. Zij er- kennen, dat de Volkenbond niet bp machte geweest is een sfeer te scheppen, waarin de beperking van bewapening van reeele betee- kenis kon worden. Zij betreuren den gang van zaken, die tot het uittreden van Duitschland leidde. Zij kennen de fouten en gebreken beter nog misschien dan zij wier oppervlakkig oordeel reeds genoeg steun vindt in een alge meen verguizen. Wanneer er geroepen wordt om reorganisa- tie van den Volkenbond dan spitsen zijn vrienden de ooren. Want een waarachtige verbetering van dit vredesinstituut kan hen niet anders dan welkom zijn. Doch toegeven aan den eisch om den Volkenbond te hervor- men in dien zin, dat daarin de leiding zou worden toevertrouwd aan enkele groote mo- gendheden, lijkt een gevaarlpk experiment. Het gezag van enkelen moge dan in den geest van den tijd zijn, zoolang de volken nog niet geleerd hebben vrijwillig met de belangen eener intemationale gemeenschap rekening te houden, zal dwang ten dezen op- daat?" vroeg zij met haar aantrekkietlpik stemimeitje. Tcny oniderdrukite intpds een laoh. „Iets in diien geest", antiwiooirdde hij. Toen met het aangename gevoel, dia.t het avo-nituur eeniigs- eins initereesant begon te worden, voegde hij er bij: ,,Ik hab den chauffeur gezegd, ons naar Verrier te brengen; ik hoop, dot u geen haast heeft en mij het genoegen wilt doen, met mij te soupeeren. Ik heb werkelijk trek." Bij het licht van een lanttaam, waar zij Langs kwamen, zag hij ptateeJing de verlegen uiitdrukikiing, welke in haar oogen was ge- komen. ,,U kunt natuurlijk dioen, wat u verkiest"* zed hp vlug. „Inidien u liever direct maar huis wilt ,,De ziaak is", zei het meiiisije met een soort wanfliopdge kalmte, ,,dat iik geen tlhuis heb, am been te gaan." Wederoim een korte pauae. „Welnu, in dat geval1", zed Tony vriendelijk, „kan er bp u ook geen bezwaar bestaan om te gaan scfUpeeren. ndet waar?" Zij keek een oogeniblik uit het venster, zon der arutwoord te geven. Heit was duidelpik, dat zij ten prooi was aan tegenstrijdige gemoeds- beiwegingen, waarvan een vage, onrustbarende. vrees, de meest op den voorgrond tredende was. „Ik weet nipt, wat ik doen moet", zei ze meewarig. „U is zeer vriendeiyk, maar „Er is cip 't ooganblik maar een mcgelijk ding te doen", onideibrak Mj haar, ,,en dat is naar Verrier gaan. Als wij daar zpn, kunnen wij kalm overleggen, wat te doen." Juist terwijl hij spraik, sioeg de taxi den hoek van de straat am en reed naar het groote ondergrondsehe restaurant. Alvorems uit te stappen sloeg het me'isje een vluggen, gejaagden bdik naar beiide zijden van de straat. „Zou u denken, dat een van die mannen* ons gevolgd is?" fhiistende zij. Tony schudde onbeaorgd zijn hoofd. „Zoo- ver ik Bugg ken", sprak hij, ,,beschouw ik dat als hoogsnt orwaarscfhynlijk." (Wordt vervolgd.

Krantenbank Zeeland

Ter Neuzensche Courant / Neuzensche Courant / (Algemeen) nieuws en advertentieblad voor Zeeuwsch-Vlaanderen | 1934 | | pagina 1