ALGEMEEN NIEUWS- EN AOVERTENTIEBLAD VOOR ZEEUWSCH-VLAANDEREN.
EEN DAG BIDDER
Eerste Slad.
No. 8759
VRIJDAG 13 NOVEMBER 1931
71 e Jaargang.
De Qogen
van den Eeuwigen Broeder.
F EH ILL ET ON,
BINNENLAND.
.4 •'iLEVERTR/
BUITENLAND.
20)
DRAiSMvANVALKTOURG^S;
NA DE TAR WE DE INLANDSCHE GERST.
£\i,. f-.*.*- T7/vn» ollron rACftl
ABONNEMENTSPRIJS: Binnen Ter Neuzen 1,40 per 3 maanden - Buiten Ter Neuzen
fr per post f 1,80 per 3 maanden Bij voor uitbetaling fr. per post 6,60 per jaar
Voor Belgie en Amerika f 2,25, overige lan den 2,60 per 3 maanden fr. per post -
Abonnementen voor het buitenland alleen bjj vooruitbetaling.
Uitgeefster: Firma P. J. VAN DE SANDE. GIRO 38150 - TELEFOON No. 25.
AD VERTENTIeNVan 1 tot 4 regels /0,80 Voor elken regel meer f 0,20.
Grootere letters en clichAs worden naar plaatsruimte bereken
Handelsadvertentlen bij regelabonnement tegen verminderd tanef, hetwelk op aanvraag
verkrijgbaar is. - Inzendlng van advertentien liefst 6en dag voor de uitgave.
DIT BI.A1) VERSCHIJNT IEDEREN MAA NDAG-, WOENSDAG- en VRIJDAGAVOND,
i.
In een fijn, klein boekje, waarvan in-
houd en vorm weer zoo sterk afwijken
van andere werken en werkjes, die deze
uiterst vruchtbare schrijver reeds heeft
gegeven, gaf Stefan Zweig „de geschie-
denis van Virata, dien zijn volk roemde
met de vier namen van de deugd, maar
over wien nog niet is geschreven in de
kronieken der heerschers, noch in de boe-
ken der wijzen, terwijl de menschen de
herinnering aan hem vergaten
Virata was een Indische Hindenburg,
dapper boven alle anderen, en een jager,
wiens pijl nimmer miste. Hij diende als
een zeer getrouwe zijn Koning, en zijn
slaven hadden op hun beurt eerbied voor
hem. De menschen, die zijn huis pas-
seerden, deden dat met ontzag, en de kin-
deren lachten tegen hem, vol vertrouwen.
Maar er trof den koning, dien hij dien
de, een groot ongeluk. Zijn zwager, dien
hij had aangesteld als stadhouder over de
helft van zijn rijk, kreeg lust in de alleen-
heerschappij, en het was dezen gelukt om
heimelijk de beste krijgers des konings
door geschenken om te koopen, zoodat zij
tot hem overliepen. Er kwam burger-
oorlog. De koning scheen het te zullen
verliezen, zoo velen waren er tegen hem,
maar toen dacht de vorst aan Virata; zou
die hem ook verlaten
Hij liet den aanvoerder roepen, en deze
weigerde geen oogenblik. Virata gelukte
het om de vijanden, ook al overtroffen die
de zijnen in aantal verre, ten strijde te
rusten en te voeren; zij overvielen den
tegenstander, die nergens op bedacht was;
Virata zelf was de eerste, die de tent van
den tegen-koning binnenstormde, waar hij
enkelen versloeg, die wakker waren ge-
worden, en ook een paar, die waren blij-
ven slapen. Toen Virata na het aanbreken.
van den dag, zijn bebloede handen en
kleeren in de rivier gewasschen had, en
hij weer in de tent terugkwam, herkende
hij onder de mannen, die hij met eigen
hand gedood had, zijn eigen broeder. Het
was alsof die doode oogen, waar hij zoo
vaak in gezien had, hem het hart door-
boorden.
Intusschen kwam men hem huldigen,
immers, de definitieve overwinning was
behaald Men had het den koning reeds
bericht, en deze kwam zelf, in hoogst
eigen persoon, om Virata te danken.
Maar Virata was de brug over de rivier
reeds overgekomen, en had toen zijn
zwaard in den bruisenden stroom doen
verzinken. Het was niet meer gelukt om
het terug te vinden. De koning had een
door
K. R. G. BROWNE.
Vervolg.)
ander, een heel beroemd zwaard, voor
Virata meegebracht, het zwaard van den
zeer bekenden Rajputa, dat zevenmaal
zevenhonderd jaren reeds in s konings
schatkamer had gelegen, een zwaard,
waarvan de greep bezet was met edel-
gesteenten.
Maar Vitara had als grootste gunst-
bewijs gevraagd, dat dit zwaard in het
schathuis zou blijven rusten, omdat hij zelf
een gelofte had gedaan in het diepst van
zijn hart, dat hij geen zwaard meer zou
voeren, sedert hij zijn eenigen broeder
zelf had gedood, zijn broeder, die met hem
gespeeld had bij moeders schoot. En ook
aanvoerder-worden zonder dat
,,Ik moet aldoor oppassen, zonder
bretels kan er alles gebeuren". Hij keerde
zich om en wuifde den vogelverschrikker
een beleefd vaarwel toe. „De eigenaar
van dat speciale stukje grond mag me
wel heel dankbaar zijn. Die strepen
zouden een olifant op de vlucht jacjen
Zullen we nu maar verder gaan?
„We moeten er bijna zijn", gaf Jane
ten antwoord. „We hebben den dien
wegwijzer af vast al drie kilometer ge-
loopen".
Het bewijs dat die afstandschatting
juist was, kregen ze vijf minuten later,
toen ze een vrije scherpe bocht in den
weg omsloegen. Voor hen, op een af-
stand van een paar honderd meter, zagen
ze het soort van grasveld, dat men in de
kom van kleine dorpjes aantreft en onmid-
dellijk daarachter ae zee. Rechts van dat
grasveld stond een half dozijn visschers-
hutten en links een vrij lang wit-gestuct
gebouw met twee verdiepingen, een
breede veranda, die er rondomheen liep
en boven de deur een groot bord waarop
met groote, vergulde letters de ietwat
zonderlijke benaming „Het Golf Hotel"
prijkte. Achter het huis streken zich,
ongeveer parallel met de zee, goed-onder-
houden golf-links uit. Op het strand
stond een rijtje badkoetsjes en een paar
kilometer uit de kust lag een klein wit-
geschilderd jacht voor anker. Op het
grasveld was een collectie witte eenden
bedrijvig met toilet-maken bezig; overi-
een
zwaard had Virata beslist geweigerd. Hij
wilde, zoo had hij verklaard, liever brood
bedelen dan onrecht te doen. Voortaan
wilde hij niet anders dienen dan het recht.
En ook al was 's konings gelaat verduis-
terd na het hooren van deze verklaring,
toch legde hij zich bij Virata's wensch
neer, al had men een dergelijk verzet en
zoodanige weigering nog nimmer ver-
nomen. Maar de koning wenschte hem
toch blijvend aan zijn dienst te verbinden,
en zoo maakte hij Virata tot opperrechter,
opdat de waarheid bevestigd zou worden
binnen zijn muren en het recht in het land
bleve gewaarborgd.
Zoo was Virata nu geen strijder meer,
doch was hij rechter. Zijn vonnis en uit-
spraak waren als een weegschaal, die
langen tijd beeft, voordat zij beslist; hel-
der ging zijn blik als door den schuldige
heen, en streng was zijn uitspraak, maar
nooit velde hij een vonnis op denzelfden
dag van het onderzoek; hij zorgde er
steeds voor, dat een koele spanne tijds lag
tusschen verhoor en rechtspraak. En
nimmer ook sprak Virata een doodvonnis
uit, zelfs niet over den meest schuldige,
daarvoor was hij nooit te vinden. Want
van bloedvergieten had hij een afschuw.
Hij liet de misdadigers opsluiten in een
rotsachtigen kerker of hij liet ze zwaar
werk doen in de bergen, maar hij eerde
het leven, en de menschen eerden hem,
omdat zijn uitspraak nooit onbillijk mocht
heeten.
In het zesde jaar van zijn rechter-zijn
gebeurde het, dat men een jongeling bij
hem bracht uit den stam der Kazaren, die
wilden, die achter het gebergte wonen, en
die andere goden dienden. De klaaers
maakten zich bekend als herders, die heel
in de verte vreedzaam woonden, maar
deze had om een liefdesgeschiedenis een
aantal moorden gedaan. Hij had er we!
elf omgebracht. Virata onderzocht de
zaak. De schuldige durfde hem echter te
vragen: „Hoe kunt gij weten, wat waar
is en valsch, zoo heel in de verte?"
De man beproefde ook nog in het mid
den te brengen, hoe hij, als hij in drift
handelde, niet wist, wat hij deed. Virata
zette het onderzoek rustig voort, en toen
het beeindigd was, wilde hij, zooals hij
gewoon was, zijn vonnis pas uitspreken
gens was er geen levend wezen te zien.
„Tagg's Bay, denk ik", zei Peter,
terwijl ze bleven staan om van het lande-
lijke schouwspel te aenieten.
„Ja, iets anders kan 't niet zijn", zei
Jane. ,,En wat nu?"
„Op t hotel afstevenen, dat lijkt me het
eenige. Op dit onmogelijke uur zal er
wel nog niemand present zijn, maar dat
moeten we Peters stem stierf weg.
Z'n hand schoot uit en greep Jane's arm
zoo stevig vast, dat ze een lichte kreet van
pijn gaf. „Daar! Kijk daar!" zei hij.
Jane keek en schreeuwde het voor den
tweeden keer uit. Maar nu niet van pijn.
Op de miniatuur-oprijlaan, die van het
hek naar den hoofdingang van „Het Golf
Hotel" voerde, stond een groote, stoffige
hel-roode motorfiets.
HOOFDSTUK V.
Langvingerigheid in dienst der kunst.
De eerste gewaarwording die een ont-
dekkingsreiziger krijgt, als hij midden in
de woestijn, juist op het moment, dat hij
al zijn water opgedronken en alle hoop
opgegeven heeft, een vruchtbare oase
ziet, is paf ongeloof; hij kan eenvoudig
niet gelooven, dat hij ziet wat hij denkt
te zien en in negen van de tien geval-
len slaat hij daarmee den spijker op den
kop. Datzelfde gevoel besloop Jane en
Peter, toen ze op de zakformaat oprijlaan
van ,,Het Golf Hotel" de groote roode
motorfiets zagen staan. Ze waren er zoo
volkomen van overtuigd, dat Mr. Gibbs,
op dat oogenblik al ver, minstens honderd
kilometer weg was, dat ze hun oogen niet
konden gelooven en naar het stoffige
gevaarte bleven staan staren, of het een
luchtspiegeling was, die elke seconde kon
verdwijnen en niets dan teleurstellende
leegte achterlaten. Maar de motorfiets
weigerde te verdwijnen en na een minuut
den volgenden dag. Maar de klagers
smeekten hem om dit niet uit te stellen.
,,Heer", zeiden zij, „wij hebben een tocht
gemaakt van zeven dagen om bij u te
komen, en het is ook zeven dagen terug.
Ons vee wacht op onze terugkeer en onze
akkers wachten op onzen ploeg. Geef ons
nu uw vonnis te hooren Toen heeft
Virata voor ditmaal nog dienzelfden dag
zijn vonnis uitgesproken; een doodvonnis
zou het ook nu niet zijn, maar een straf
van elf jaren was het wel.
De veroordeelde verweet zijn rechter,
dat deze, ook al had hij hem niet ter dood
doen brengen, toch zoo wreed was ge-
weest. Hij had liever, dat men hem ge
dood had, zei hij.
En wat wist Virata van de straf, die
hij over hem had uitgesproken Kende
hij de geeseling bij ervaring, had hij zelf
wel eens in de diepste duisternis in een
kerker gezeten Hoeveel lentes nam hij
weg uit dit jonge leven
Toen Virata den geketende zag weg-
brengen, viel het hem op, hoezeer er ge-
lijkenis was tusschen de oogen van zijn
gedooden broeder indertijd in die vreese-
iijke ure, en de oogen van dezen onge-
lukkige. Dien avond sprak Virata geen
woord meer tot de menschen, en de blik
van dien vreemdeling bleef in hem steken
als een brandend heete pijl. De zijnen
hoorden hem den geheelen nacht, uur na
uur, slapeloos heen en weer loopen op het
dak van zijn huis, totdat de morgenstond
aanbrak.
Dien volgenden dag is Virata tot zijn
koning gegaan, van wien bij een maand
verlof heeft gekregen. Maar waar hij
heen zou gaan dien tijd zou niemand
weten noch vragen. Hij beloofde: hij zou
geen onrecht en niets verkeerds doen. En
de koning stond het hem toe. Virata nam
afscheid van zijn vrouw en kinderen, hij
ging weg voor een maand.
Een donker kleed deed hii aan en hij
ging naar de plaats, waar de aestraften
in holen onder den grond werden opge-
sloten. Hij maakte zich bij den portier
bekend als den opper-rechter; hij wou
iemand opzoeken, dien ze daar den vori-
gen dag hadden binnengebracht.
Virata zou hem zelf wel vinden; de
portier zou en mocht hem den sleutel
geven. Dien zou hij straks daar weer
neerleggen. En aan niemand mocht de
portier vertellen, dat hij hem vandaag had
gezien.
Toen daalde Virata neer in de diepte
en hij begaf zich naar de onderste laag,
heel diep onder den grond, waar de door
FOGRRIJREN "9%
MANTELS.
Volmaakt lenige snedeBuitengewoon zorg-
vuldige bewerking der vellen. Nieuwste
Parijzer modellen!
ABEL BEKAERT
Brabuntstraat 12 GENT.
(Ingez. Med-)
of vijf kreeg Peter het gebruik van zijn
stembanden terug.
„Nou, wat zeg je me daarvan!" fluis
terde hij met iets van ontzag in z'n oogen.
Jane wist er niet veel van te zeggen
dat bewees haar zwijgen. Maar na even
wachten bracht ze er toch uit:
,,Maar, Peter, 't zal toch wel die van
hem zijn?"
„Van wien anders? 't Bestaat gewoon
niet, dat er op dit uur van den dag, in een
en dezelfde streek, twee rooie Indian's
losgebroken zijn. Maar daar kunnen we
gemakkelijk genoeg achterkomen. Ga
maar mee
Hij stak 't grasveld dwars over Jane
kwam, een en al opwinding, met kleine
pasjes achter hem aan ging naar het
hek van het hotel toe, plantte zijn elle
bogen op de dwarslat en onderwierp de
bewuste motorfiets aan een critische
monstering.
,,Ja, dat is de motor van Gibbs. Ik her-
inner me z'n numifter gisteravond op t
grintveld voor de Old Hall opgelet. Ver-
duiveld, wat 'n bof, zeg!"
Peter", zei Jane met half-gesmoorde
stem, „nu mag-ie ons niet meer ontsnap-
pen".
,,Nee, we verstoppen ons hier achter
de struiken en vallen hem om z'n hals, zoo
gauw als hij zich vertoont. Ik geef hem
een tik op z'n bol en jij gaat er met den
buit van door".
Jane schudde het hoofd en bekeek na-
denkend de twee rijen vensters met groene
luiken, die den voorgevel van het hotel
sierden.
„Dan moeten we misschien uren wach
ten wie weet wanneer hij er uit komt!
En we kunnen ten aanschouwe van de
gasten hier toch niet een potje gaan vech-
ten. Nee, we gaan naar binnen en daar
zoeken we net zoolang tot we hem
hebben".
Peter schrok op.
„Wat! Naar binnen? In dit
tenue?"
hem gisteren veroordeelde was opgeslo-
ten. Hij vond hem, en wist hem er toe te
brengen om van plaats en kleedij te ver-
wisselen. Hij beleed: hij had deze holen
niet gekend; hij had niet geweten, wat hij
deed. Nu wilde hij dat zelf ondervinden.
Hij wenschte gegeeseld te worden aan
zijn eigen lichaam, en gekerkerd te wor
den als de ergste misdadiger. Een
maand lang wou hij in zijn plaats treden.
en intusschen zou de ander vrij zijn; hij
kreeg den sleutel, die hem weer zou bren
gen in het licht. Een maand lang zou hij
hierover jegens ieder moeten zwijgen,
maar dan, na een maand, zou hij zich weer
behooren te melden. En de ander beves-
tigde dit met een eed. Virata liet zich
eerst nog scheeren, zoodat hij niet te her-
kennen was. Ondanks alle verzet van den
ander, wist Virata door te zetten.
De gevangene ging de vrijheid in, de
rechter had zelf de hechtenis gekozen en
zich die opgelegd.
TWEEDE KAMER.
Vergadering van Woensdag.
Bij de voortzetting van de algemeene be-
schouwingen over de rijksbegrooting repli-
ceert de heer Albarda (s.-d.). Hij' constateert,
dat nog nooit te voren de Kamer zooveel aan-
dacht besteedde aan bet socialisme. Dit be-
teekent, volgens spreker, dat de vraag: kapi-
talisme of socialisme er een geworden is van
practische politiek. Hij komt er tegen op, dat
gezegd is, dat bet socialisme niet zou kunnen
bestaan zonder dictatuur, en betoogt, dat so
cialisme en democratic een twee-eenbeid
vormen.
Spreker komt verder op de financieele be-
scbouiwingen van Minister De Geer en be-
roept zich op Prof. Van Gijn, die een zeer
voorzicbtig financier is, en bet geoorloofd
acbtte, wat dieper uit de overscbotten te put-
ten. De kwestie der ambtenaarssalarissen is
beslist nadat de heer Aalberse gesproken
bad. Hiertegenover stelt spreker opnieuw
verhooging van de inkomstenbelasting.
Spreker betoogt, dat er geen kans is, dat de
sociaal-democraten zullen willen zitting
nemen in een kabinet.
De heer Aalberse (r.-k.) bestrijdt de beeren
Vliegen en Marcbant. De motie-Marehant in-
zake de departementale indeeling acbt spre
ker te ruim geformuleerd. Bovendien beeft
spreker er bezwaar tegen, aan de Kroon in
dezen haar gedragslijn voor te schrij.ven.
Spreker bestrijdt ook den beer Knottenbelt,
die geen beperking van den invoer wenscht.
Spreker ziet echter geen ander middel om
bet evenwicht van de handelsbalans te her-
stellen.
RIJK EN KASGELDEN.
Naar Het Volk van zeer wel ingelicbte zijde
zegt te vernemen, beeft de regeering zich tot
de directie van de Nederlandsche Bank ge-
wend met den aandrang om vooral geen ge-
meentelijke leeningsbewijzen voor herdiscon
teering in aanmerking te doen komen.
,,Ja, waarom niet? We zien er behoor-
iijk uit dat wil zeggen, tamelijk behoor-
lijk en een hotel is geen particuliere
woning van den een of ander. Hij slaapt
waarschijnlijk en als 't ons lukt, om zijn
kamer te vinden, kunnen we t schilderij
wegnemen en er mee vandoor gaan, zon
der dat er een haan naar kraait
Peter, die door dit gewaagde voorstel
niet weinig uit het veld geslagen was.
keek haar bedenkelijk aan. Haar plan had
het voordeel, dat het buitengewoon een
voudig was, maar ondanks dien eenvouc
deden zich bezwaren gevoelen. Hij be
schikte over de gewone, behoorlijke hoe
veelheid brutaliteit, alien jongen mannen
eigen, maar het naar binnen wandelen in
een vreemd hotel, en slapenden gast be
rooven en met den buit in goede orde
terugtrekken, waren dingen, die meer
„durf" vereischten, dan waarover hij op
dat oogenblik beschikte. Er was natuur
lijk een kans op de honderd, dat het bru
tale plan zou slagen, maar negen-en-
negentig kansen, dat 't zou mislukken en
in het laatste geval voorzag hij moeilijk-
heden. Om te beginnen al over de be
weegredenen, die hen tot zoo'n onzinnige
daaa bewogen haddenHij had na-
tuurlijk den grootsten eerbied voor den
moed en de vlugge beslotenheid, door
Jane ten toon gespreid, maar hij voelde
diudelijk, zeer duidelijk, dat dit een geval
was, waarbij men eerder goede resultaten
van een strategisch optreden, dan van een
soort van struikrooverstactiek kon ver-
wachten. Het was veel en veel verstan
diger om zich achter een boschje in hin-
derlaag te leggen en den snuiter, als hij
naar buiten kwam, met een knots te be-
werken.
„Maar zonder gekheid, Jane..." begon
hij redelijk.
Jane maakte een gebaar van ongeduld.
„We moeten dat schilderij terug heb
ben, Peter en dit is de eenige manier. Als
we wachten tot hij naar buiten komt, kan
ero, allang, van alles gebeurd zijn.
LEEU WARDEN
(Ingez. Med.)
TIJDELIJKE KORTING OP RIJKSUIT-
KEERINGEN AAN GEMEENTEN.
Het bestuur van de Vereeniging van Neder-
landsebe Gemeenten heeft aan de Tweede
Kamer een adres gezonden naar aanleiding
van het wetsontwerp tot tijdelijke korting op
de Rijksuitkeeringen aan de Gemeenten.
Naar de zienswrjze van deze vereeniging
tast de voorgestelde maatregel in karakter
en inwerking te zeer de grondslagen van de
bestaande wetgeving aan en overscbrijdt hij
de grenzen van betgeen toelaatbaar is uit
een oogpimt van recbt, billfjkbeid en deugde-
lijkheid.
Aan bet slot van een uitvoerige uiteenzet-
ting verzoekt bet bestuur aan de Kamer met
den meesten aandrang de voorgestelde rege-
ling niet te aanvaarden.
DE STRAF DER N. C. R. V. OPGESCHORT.
Naar de „Stand." van bevoegde zijde ver-
neemt beeft de Minister van Waterstaat, bij
wien de N. C. R. V. in hooger beroep is ge
gaan van de haar opgelegde straf, de uitvoe-
ring hiervan opgescbort. De datum waarop
de Minister de partijen zal hooren, om naar
aanleiding daarvan uitspraak te doen is nog
niet bepaald, daar de Minister het op't oogen
blik in verband met de begrooting, zeer druk
beeft.
Het gevolg van de opscborting van 't besluit
van de Alg. Programma-Oommissie is, dat de
reeds vastgestelde uitzending van de N.C.R.V.
voor het Algem. Programma van deze week
doorgaat.
Het Eerste Kamerlid den heer Van der
Lande beeft aan den Minister van Staat, Mi
nister van Binnenlandsche Zaken en Land-
bouw, de volgende schriftelijke vragen ge-
steld:
Is het den Minister bekend, dat de inland-
sche gerst gescbikt is om in de bierbrouwe-
rijen te worden verwerkt?
Bestaat er geen aanleiding voor de Regee
ring om, in verband met den noodtoestand van
den landbouw, het gebruik van Nederlandsche
gerst voor de bierbrouwerijen te worden ver
werkt
Zoo ja, is de Minister dan bereid ten spoe-
digste de daartoe strekkende voorstellen te
doen?
BLIJVENDE OORLOGSSLACHTOFFERS.
De Star herinnert eraan, dat al is het nu
dertien jaar geleden dat bet laatste scbot in
Belgie gelost is, er nog vijfduizend gewonde
soldaten in Groot-Brittannie en Ierland zijn,
voor wie de oorlog nimmer voorbij gaat. Vijf-
honderd hunner vertoeven in Queen Mary's
Hospital te Roehampton met verwoeste zenu-
Als jij liever niet meegaat, ga ik alleen
Bij die laatste woorden duwde ze het
hekje open en stapte de oprijlaan op.
Peter zuchtte en stapte eveneens de
oprijlaan op. Hij vond de methode van
Jane niet bepaald verbluffend bruikbaar,
maar als zij vastbesloten was, om dien-
overeenkomstig te handelen, achtte hij het
zijn duren plicht, om haar terzijde te
staan. Treurenswaardig, dat hij voor een
avontuur met zulke gevaarlijke mogelijk-
heden niet beter uitgerust was. In zijn
blijdschap over het feit, dat hij na zooveel
uur martelen van de onmogelijke pyjama
af was, had hij de kleine tekortkomingen
in zijn nieuwe kleedij over het hoofd ge
zien. Maar nu ze op het punt stonden,
om, laten we zeggen, hun entree in de
beau monde te maken, voelde hij een
sterke behoefte aan een minder opvallend
costuum. De oorspronkelijke eigenaar van
het jaquet was blijkbaar een reus geweest,
want binnen was plaats voor ten minste
twee Peters; de mouwen hingen tot over
zijn handen, de panden tipten op zijn
kuiten en de ,,borst' stond voor hem uit
als een zeil met een stevige bries erachter.
De broek daarentegen, die zich om den
achtersteven in sierlijke plooien drapeer-
de, was onderaan zoo kort en zoo nauw
dat de kleur en qualiteit van Peter's sok-
ophouders door de geheele wereld be-
keken en becritiseerd konden worden.
Als een variatie op een kleurig gestreept
nachtgewaad was er voor deze kleedij
veel te zeggen; maar als het aangewezen
costuum om een hoteldiefstal met groot
gevaar op ontdekking te plegen, liet het
veel, zeer veel te wenschen over. Maar
het was te laat om terug te gaan en langs
de deuren om andere kleeren te bedelen.
Dus sloeg hij het jaquet zoo om zich heen
dat het ontbreken van overhemd en boord
gemaskeerd werd, beval zichzelf in de
goed zorgen der Voorzienigheid aan en
ging Jane achterna.
(Wordt vervolgd.)
