ALGEMEEN NIEUWS- EN ADVERTENTIEBLAD VOOR ZEEUWSCH-VLAANDEREN.
N.V. Stoomwasscherij TRIO
No. 8322.
Vrijdag 11 Januari 1929
69 Jaargang1
Eerste Blad.
Strandvonderij.
ESea Cow-boy,
ASOTiEHIENTSPRIJS:
Verval en wederopbouw der Cultuur.
is toch goedkooper.
FRPILLITOW,
Schrale huid
BINNE.NL AND*
een houten Roeiboot,
VLISSINGENJ
INGEZONDEN MEDEDEELINGEN.
NEUZENSCHE COURAN
Binnen Ter Neuzen f 1,40 per 3 maandei Buiten Ter Neuzen fr. per post f 1.80 per 3 maanden Bij vooruitbeialing tr per post 6.60 per jaai
Voor Belgie en Amerika f 2,25. overiqe landen 2,60 per 3 maanden fr. per post Abonnementen voor het buitenland a!leen bit vooruitbet.ilihq
Oit blad verschijnt iederen Maandaq-, Woensdaq- en Vrijdaqavond.
De Burgemeester-Strandvonder van TER
NEUZEN maakt bekend, dat in die gemeente
U aangebracht en opgeborgen
van binnen en van buiten geteerd, voor en
achterin is gele verf zichtbaar, twee losse
niet geschilderde of geteerde doften waarvan
er een stuk is; in den kop is door twee gaten
een staaldraad bevestigd en door een derde
gat een stuk touw; de kop is beschadigd.
De boot is opgevischt in de Wester-
Schelde ter hoogte van Baarland.
Vermeende gerechtigden worden opgeroe-
pen zich, tot terugkrijging van hun eigen-
dom. te vervoegen bij den Burgemeester-
Strandvonder voomoemd.
De Burgemeester-Strandvonder voomoemd,
J. HUIZINGA.
Ter Neuzen, 10 Januari 1929.
II.
Wederopbouw
Er zijn twee redenen, waarom wij ach-
ter het woordje Wederopbouw", boven
dit artikel qeplaatst, een vraaqteeken
hebben gezet. De eerste oorzaak is deze,
dat wij, na lezinq van het eerste deel van
Prof. Schweitzers nieuwe boek, nog niet
in staat zijn afdoende te beoordeelen, of
werkelijk de door hem aangeprezen en
aangewezen middelen zullen leiden tot
wederopbouw der cultuur, en de tweede
oorzaak is deze, dat wij eenigszins scep-
tisch staan, reeds nu, tegenover het re-
•ultaat van zijn streven, omdat wij mee-
*en, dat Prof. Schweitzer door een haast
opzettelijk terzijde laten van alle geloof en
godsdienst, de allerbeste, en onzes in-
ziens eenig afdoende middelen niet heeft
te baat genomen. Het zij verre van ons,
om te beweren, dat Prof. Schweitzer aan
den godsdienst geen plaats toestaat in
zijn denken en trachten (wij weten uit
zijn boeken en werk wel beter), maar - al-
thans in het eerste deel van zijn boek over
Verval en wederopbouw der Cultuur"
heeft hij haast opzettelijk den godsdienst
ter zijde gelaten, zooals ook uit het ver-
dere gedeelte van dit artikel blijken zal.
Schweitzer ziet veel, zoo niet alle ellende
voortspruiten uit een qemis van iedere
wereldbeschouwing, die oo volledigheid
of vastheid aanspraak maken kon. Aan
philosophic doet men niet meer, meent en
zegt hij. Van een kloek arbeider aan het
wekken van een algemeen cultuurinzicht
in de philisophie een rentenier geworden.
die zich verre van de wereld bezighield
met het kapitaal, dat hij had weten te
redden. De scheppende geest is uit haar
gevaren.
Schweitzer noemt bij al deze dingen
niet en nooit den godsdienst.
Wij hebben in ons eerste artikel reeds
geschetst, hoe groot geestelijk gevaar
Schweitzer ziet in de specialiseering,
zoodat de leeraren, die de jeugd onder-
wijzen, niet meer universeel genoen ziin
om hun het verband der verschillende
wetenschappen bewust te maken. In be-
stuur, in onderwijs en in allerlei bedrijven
door
B. M. BOWER.
17) Vervolg.
„Goed land voor het vee, naar die
kudde vee te oordeelen," merkte hij bij
zichzelf op. ,,En acht man is niet veel om
een kudde van die grootte te bewaken. Ik
wed dat er hier voor mij wel werk zal zijn.
Misschien krijg je vanmiddag nog een
kansje, Stopper, om een koe op te drij-
ven."
Dat hij zoo gauw daartoe in de gele-
genheid zou komen, had Bud niet beseft.
Hij was de kudde juist zoo dicht genaderd
dat hij ze kon beroepen, toen een zware,
uitgelaten stier uit het midden van het
kalm rondzwervend vee losbrak, plotse-
ling langs hem heen schoot en het als een
ree op een loopen zette. Stopper, hefaamd
voor zijn durf in dergelijke omstandiqhe-
den, keerde zich om en sloeg in oalop.
,,Houd hem!" werd er achter Bud ge-
schreeuwd. ,,En ,.pak hem en bind hem
vast!" riep een andere stem.
Als antwoord wuifde Bud met ziin hand
en zocht in ziin zak naar een mes. Stopper
draaide handig om den stier heen, hem
dwingend naar de kudde terug te keeren
en een honderd ellen verder zou Bud de
lasso moeten werpen. Hii sneed een der
zadeltouwen af en nam dat tusschen de
tanden, rukte toen de lasso Ios, en maakte
wordt de natuurlijke speelruimte der
werkzaamheden door toezicht en verorde-
ning zooveel mogelijk ingeperkt.
Ook de normale verhouding van
mensch tot mensch is moeilijker voor ons
geworden. Door ons haastige leven, door
het drukker verkeer en door het werken
en wonen met velen samen in enge ruim-
ten, komen wij voortdurend als vreemden
met vreemden samen. De verhoudingen
laten het niet meer toe, dat we ons onder
elkander a's mensch tegenover mensch
gedragen. En deze verhoudingen be-
invloeden den stedeling ook op dit punt
het allerongunstigst.
Langzamerhand heeft zich in de samen-
levinq een mentaliteit ontwikkeld, die den
enkelinq van alle humaniteit afvoert.
Hoffelijkheid verdwijnt, en een soort ab
solute onverschilligheid treedt daarvoor
in de plaats. Verschillende deelen der
menschheid zijn voor ons menschenmate-
riaai en menschelijke voorwerpen gewor
den. Schweitzer vertelt ter kenschetsing.
hoe een twintigtal jaren geleden in een
parlement van Europa het getolereerd
werd, dat men met betrekking tot gede-
porteerde negers, die men aan honqer en
pest had laten omkomen, vanaf de tribune
hoorde roepen: wij zijn ..gecrepeerd",
precies alsof het om beesten ging. En
i vermoedelijk zouden er nog heel wat
sterker staaltjes van inhumaniteit zijn aan
te voeren.
Aardig is en fijn, zooals Schweitzer er
op wijst, dat in het bekende boek over
Robinson Crusoe de schrijver De Foe
over humaniteit peinst. Hij voelt er zich
zoo verantwoordelijk tegenover, dat hij
zelfs bij eigen groot levensgevaar er nog
steeds over tobt en peinst, hoe hij de
minste menschenlevens zal opofferen. In
den oorlog ging het helaas overal precies
andersom
Dan speelt zich - en deze opmerking van
den kundigen schrijver is ongetwijfeld vol-
komen juist het heele geestelijke leven
van onzen tijd af in de organisaties. Van
der jeugd af wordt de moderne mensch
zoo met de gedachte aan discipline ver-
vuld en vertrouwd gemaakt, dat hij zijn
zelfstandigheid inboet, en slechts nog
schijnt te kunnen denken in den geest
van een gemeenschap. Inwerking van
ideeen op ideeen, en van menschen op
menschen, wat de grootheid der acht-
tiende eeuw uitmaakte, heeft thans niet
meer plaats. Men spreekt dan nog( wel
van eerbied voor elkanders overtuiging,
maar men onderwerpt zich intusschen
heel gemakkelijk aan de meening van
groep of partij.
Ons geslacht schijnt dus te hebben af-
gezien van de oerrechten der individuali-
teit, en kan dan ook geen nieuwe ge-
dachten meer voortbrenqen of de be-
staande nog op doelmatige wijze ver-
nieuwen. Ziehier dan een van de midde
len, die Schweitzer aanprijst: Wij zullen
(meent hij) pas weer qeestelijke vrijheid
verkrijgen, als de vele enkelingen op-
nieuw geestelijk zelfstandig zijn gewor
den, en tegenover de organisaties, waarin
zij zich gevangen hadden gegeven, hun
waardige en natuurlijke houding weten te
herwinnen.
Ook ten deze heeft de groote oorlog
onnoemelijk veel kwaad gedaan. Toen
toch is alles, ook het denken, onder dwin-
gende macht gebracht. De propaganda
i zegt Schweitzer zoo typeerend is
toen definitief in de plaats getreden van
de lus open toen Stopper naast den stier
rende; handig wierp hij de lus en greep
j de lijn vast; Stopper zette zich schrap en
bereidde zich voor op den schok.
Bud had zijn rechterbeen over den za-
delbok geslagen en steunde met zijn ge-
heele gewicht op den linker stijgbeugel,
toen de schok kwam en de stier met een
bons tegen den grond viel.
Het was geluk zoo beweerde Bud
later dat hij afgestegen was en den
stier had gebonden voordat deze genoeg
op adem was gekomen om overeind te
scharrelen. Hij steeg weer op, trok de
lasso naar zich toe en rolde haar op, tcr-
wijl hij op een klein drafje een ruiter te-
gemoet ging, die op hem toereed.
Verwachtte hij dank voor wat hij ge
daan had, dan moest hij teleurstelling gc-
voeld hebben. Andere ruiters hadden hun
posten verlaten en kwamen naderbij om
te hooren wat er gebeurde en Bud hield
zijn paard in, in groote verwondering over
de vreemdste opeenvolging van onwel-
voegelijkheden die hij ooit gehoord had.
Het begon met: ,,Wat deed je dat beest
te binden?" dit is nog op zijn netst
weergegeven en het eindigde met een
tusschen de tanden gemompelden zin, die
een man een ander niet in het gezicht kan
zeggen zonder moeilijkheden te verwach-
ten. Bud gespte zijn qeweer los. hing het
met den riem aan het zadel en steeg af.
,,Kom van je paard, dan zal ik je voor die
woorden den ongemakkelijksten opstop-
per geven, dien je ooit in je leven gehad
hebt", zoo noodiqde hij den man wraak-
lustig uit. ,Je zeit me dat ik dien stier bin
den moest en ik heb hem gebomden. Te
hebt geen reden om oo te soelen en er is
geen mensch op de wereld waar ik die
de waarheid. Langzamerhand zijn wij
zoodoende gekomen tot een soort orqa-
nisatie van de gedachteloosheid
Dichter nadert Schweitzer tot den
godsdienst, als hij er op wijst, dat onze
tijd, gedachtenloos als hij werd, tot de
meening schijnt te zijn gekomen, dat cul
tuur voornamelijk bestaat in wetenschap-
pelijke, technische of artistieke prestaties
Zonder zedelijkheid, of dan met een mi
nimum zedelijkheid toegerust. Zoo de
ethische opvatting der cultuur prijs-
gevend, lijken de menschen van onzen
tijd maar al te veel op knapen, die bij een
fietstocht den berg afsuisen en zich vroo-
lijk overgeven aan de natuurlijk werken-
de krachten, fonder zich af te vragen, of
zij het voertuig bij den naasten bocht of
bij de eerstvolgende hindernis nog wel
voldoende zullen kunnen meester blijven
en sturen. De schrijver heeft volkomen
gelijk, als hij opmerkte, dat slechts de
gezindheid, waarin de ethisch-redelijke
idealen werkzaam zijn, in staat is, om een
vrij, dat is: een wel overdacht, doelmatig
handelen te wekken, eri dat het opgeven
der zedelijk-redelijke idealen niet leidt tot
bevordering van onze objectiviteit, maar
die vermindert.
Een groote oorzaak. die tot de uiter-
lijke catastrophe gevoerd heeft, is naar
Schweitzers meening ook het nationa-
lisme. Wat is nationalisme? Wij hebben
daaronder te verstaan het onedele en tot
in het onzinnige verhoogde patriottisme,
dat de oorzaak werd voor de moderne
staten om tot betwisting van millioenen
zich te bezwaren met toerustingen, die
milliarden kostten.
Een belangrijke vraag, die nu gedaan
behoort te worden, is deze: hebben wij
recht en reden om optimist te zijn? Hegel,
de groote wijsgeer, heeft nog in een on-
ophoudelijken geestelijken vooruitgang
geloofd. En velen met hem en na hem
deden hetzelfde, het voortschrijden der
geschiedenis aanziende voor vooruitgang
der cultuur, ofschoon de uitkomst tegen
dit optimisme getuigde. Waarlijk kan men
er op aan, dat d~ vooruitgang, door de
cultuur geeischt, niet vanzelf voor den
dag zal komen. Onze tijd schijnt dat te
denken; zij meent immers niet zelden. dat
een kostbaar geestelijk iets de uitwerking
zou kunnen zijn van iets materieels. Zon
der ethiek, zonder zedelijke idealen, zich
omzettend in praktijk, komen wij er niet.
De ethische geest doet, volgens
Schweitzer, niet mede aan dit spel tus
schen optimisme en pessimisme. Huive-
rend vragen wij ons af. wat er toch van
de wereld worden zal, als deze dingen
zoo doorgaan. Nog hopen wij op cultuur
vernieuwing, zegt onze schrijver. In
tusschen weten wij maar al te goed, dat de
aarde niet meer (zooals vroeger) onver-
bruikte en begaafde volkeren in reserve
heeft. Wij kennen nu alle volkeren, waar-
over de wereld beschikt. En al die vol-
tNGEZONDEN MEDEDEELINGEN
Regelmatige en franco afhaling en bezorglng.
Nette bediening.
woorden van verwacht. Er af, zeg ik je,
met je papegaaiensnuit en hang je geweer
aan het zadel."
De man bleef waar hij was en zag Bud
onzeker aan. „Wie ben je en waar kom
je vandaan?" vroeg hij kalmer. ,.Ik heb
je nooit eerder gezien."
,,Nou, ik ben evenmin opgearoeid met
jou gezicht voor me!" beet Bud terug.
Maar dan was ik nu waarschijnlijk ook
scheel geweest. Je hebt me uitgescholden.
Kom van je paard of ik trek je er af.
,,0, maar daar moet je niet op letten
begon een lange -magere man op vreed-
zamen toon; maar de man met den hoo-
gen toon bracht hem met een beweging
van zijn hand tot zwijgen, terwijl hij met
zijn oogen, 't gelaat, de houding en den
vechtlust mat van een zekeren Bud Bir-
nie, die in zijn hemdsmouwen, trillend van
woede tegenover hem stond. „Ik wil toe-
geven, dat ik ongelijk heb, jonqe man; ik
heb geroepen: „bind hem vast". Maar als
je oo't meer hier was qeweest, zou je be-
grepen hebben, dat ik dat niet letterlijk
meende". Hij hield op en beqon opeens
te lachen. ,,A1 meer dan twee jaren heb ik
„bind hem" geschreeuwd als een bul uit
de kudde losbrak en nooit is er iemand
gek genoeg geweest om het te doen. Dat
is maar zoo'n uitdrukkinn die we ons
aanoewend hebben, man. Wij..."
,,En die woorden dan. die je me naar
mijn hoofd gooide?" Bud kwam noa steeds
nader bij, nog niet tot kalmte gebracht
door die li'tleming. ,,Tk oaf geen draad
om den stier. Je zei ,,bind hem" en dat
heb ik gedaan. Maar als je me beleedigt."
,Dat was ee" veroiss;nq, ionoe man
Als ik opoewonden b<»n. W ik zoo nauw
niet op mijn woorden". Hij zag Bud op-
keren zijn ziek met ons en kunnen slechts
met ons gezond worden.
Moet de wereld dan als verloren be-
schouwd worden? Schweitzer meent van
niet. Zoo'dra men het ethische maakt tot
den grondslag van de cultuur, verandert
volgens hem het verval in een opgang.
Een zwak punt in het betoog van dezen
geleerde lijkt ons echter beslist deze uiting
(die wij aantroffen op biz. 75 van de
door ons hier besproken vertaling)
,,Als de geschiedenis bewijst, dat nog
nimmer dezelfde volkeren een verval der
cultuur en een weder-vernieuwing er van
beleefd hebben, dan weten wij meteen,
dat, wat nog nooit voorkwam, bij ons
heeft te gebeuren." Het is dus nog nooit
gebeurd, erkent Schweitzer zelf. Wat nog
nooit elders geschiedde, zal hier moeten
gebeuren. Wat zal dan wel het middel
zijn
Een inwendig middel. Dit stelt ook
onze schrijver beslist voorop. Tusschen
wetenschap en denken mag geen schei-
ding meer worden gemaakt. Intusschen
is dit werk heel zwaar. Het lijkt er veel
op, alsof de beschadigde fundamenten van
een kathedraal zouden moeten worden
vernieuwd onder den last van het ontzag-
gelijke gebouw. Een ontzaglijke revolutie
is noodig zonder revolutionaire daden.
Dichter naderen Schweitzers ideaal en
het onze elkander, als hij er aan herin-
nert, dat cultuur slechts alleen daardoor
weer zal kunnen ontstaan, dat in de vele
enkelingen een nieuwe gezindheid op-
bloeit. Het wezenlijk ethische komt slechts
in den enkelinq tot stand, terwijl de laat-
beslissing over de toekomst van deze
maatschappij niet ligt in de grootere of
geringere volmaking harer organisatie,
doch in de grootere of geringere waarde
harer individuen. Zoo moeten dan de
enkelingen komen tot een dieper bewust-
zijn van hun taak, en moeten wij zien uit
te komen onder de greep der organisaties.
Misschien nadert Schweitzer zonder
dit bepaald te zeggen nog het dichtst
tot den godsdienst, als hij er aan her-
innert, dat het ten einde gedachte den
ken op de een of andere wijze voert tot
een levende mystiek.
Zoo komt dan toch het hoogere in ons
leven aan de orde. Terwijl wij voort
durend als werden vastgehouden in een
arbeidsroes, zoodat er geen gelegenheid
is tot zelfbezinning te komen en ons af te
vragen, wat deze rustelooze overgave aan
al die doeleinden ons eigenlijk schenkt,
trekken wij maar voort als vaderlandlooze
dronken soldeniers in het toenemende
duister. Daartegenover staan de Ooster-
lingen, die zoeken naar den zin van het
leven, doch intusschen minder ethische
prestaties kunnen aanwijzen dan wij, bij
wie instincten en werkdrift de plaats in-
nemen van een wereldbeschouwing.
Deden wij zegt Schweitzer al vast
maar dit, dat wij alien slechts iederen
avond drie minuten lang opblikten tot de
oneindige werelden van de sterren des
hemels en bij deelneming aan een begra-
fenis ons wijdden aan het raadsel van
dood en leven. Rabbijnen uit den ouden
tijd leerden, dat het Godsrijk komen zou,
als gansch Israel slechts een enkele maal
werkelijk een Sabbat hield.
Schweitzers conclusie is deze, die wij
noch als het middel durven verwerpen
noch als zoodanig zouden durven aan-
vaarden, maar die toch in ieder geval een
groote schrede voorwaarts ons brengen
merkzaam aan. Je bent allemachtig gauw
in 't opvolgen van bevelen", voegde hij
er onderzoekend aan toe.
,,Ik heb altijd geleerd te doen wat mij
gezegd werd", antwoordde Bud stijfjes.
..Heb je hier iets op te zeggen?"
,,Geen woord. Ik wou dat er meer van
zulke menschen waren. Je bent nog niet
lang hier in den omtrek?" Zijn toon maak
te een vraag van deze onderstelling.
„Hier in den omtrek, neen." Op zijn
boosheid na, had Bud qeen enkele reden
om verdere inlichtingen te verzwijgen,
maar Bart Nelson, onder welken naam
Bud hem later leerde kennen, ging verder
hem te ondervragen alsof hij een duister
verleden vermoedde. „Zoo, en is dat jou
paard?"
,,Ik heb t eigendomsbewijs in mijn zak."
,.Moet je soms een baantje hebben?"
„Ik zou 't niet afslaan, als ik er een
kriiqen kon." Toen kwam weer het lachje
in Buds oogen, want opeens beqon hij het
grappiae van zijn geheelen toestand in te
zien. ,,Maar ik zou een baas willen heb
ben, die verwacht dat zijn bevelen wor
den opgevolgd. Verbeeldinq heb ik niet
en ik heb nooit peorobeerd iemands qe-
dachten te lezen. Wat hij zeat, dat moet
hij maar meenen ook als hij tegen mij
spreekt."
Bart Nelson lachte even, wendde zich
om en zond zijn menschen met een paar
vloeken terug naar hun werk. Bud be-
greep dat dat zijn gewone manier van
spreken was.
,,Maak den stier los en dan zal ik je
aan het werk zetten", zeide hij even later
fot Bud. „Dat is een noed Iacso-oaard
waar je oo rijdt. Als ie hem wilt oebrui-
ken en er mee wilt werken zooals je ons
kan: Tezamen hebb_! wij over den zi*
van het leven na te .Lnk n, te zamea
hebben wij te strijden om te »o; :?a tot
een wereld- en leven <,.nv-tardrnde
wereldbeschouwing, v/aarin onze werk-
drang rechtvaardiging vincit. Gelnkkig,
wie een taak ziet en n d'r- taak als levens-
taak gelooft
TTSTGRZONDEN MEDEDEELINGEN.
en gesprongen handen
genezen direct en blijven
heerlijk zacht en lenig met j
AKKER's
KL00STERBALSEM
bijt niet!
Geen gou*
zoo goed,*
DE ItONINGIN-MOEDER 50 JAAR
NEDERLANDSCHE STAATSBURGERES.
Deze week herdenkt de Koningin-Moeder,
dat zij vijftig jaren geleden Nederlandsche
werd. Hare Majesteit stelt er prijs op, deze
herinnering meer nog dan haar onlangs be-
reikten zeventigsten verjaardag, als feest-
dag te vieren.
En daarvoor is alle aanleiding. Het Is
aldus „Neerlandia" een tijd van rijken
zegen geweest; van trouw vervulde plichten;
van voorbeeldig gevolgde roeping. Hartelijk
werd de jonge gemalin van den grrjzen
koning hier ingehaald. 's Volks hart won zjj
terstond door haar eenvoud. Koningin Emma
was reeds drie maanden na haar komst het
Nederlandsch voldoende meester, om toespra-
ken te beantwoorden. Nederlandsche was zij
terstond met hart en ziel; volkomen en zon
der voorbehoud gaf zij zich aan haar nieuw
vaderland, waar een zoo groote taak haar
wachtte. Aanstonds was zij geheel en ten
voile Nederlands eerste burgeres, ging zij
voor in alles waarin zij voor kon gaan, toon-
de belangstelling in elke uiting van het
Nederlandsch leven.
De grootste tegenstanders van den monar-
chalen regeerlngsvorm hebben moeten erken-
nen, dat onder het regentschap van Koningin
Emma en daama onder het koningschap van
hare, in alle vorstelijke plichten zoo voor-
treffelijk ingewijde dochter, Nederland ge-
stegen is in aanzien onder de volken.
Met nooit verflauwend plichtbesef heeft
Koningin Emma de moeilijke en grootsche
taak der opvoeding van Koningin Wil-
helmina voltooid. Ook hier is elk woord
over hetgeen heel het volk weet en
waardeert, overbodig. Toen het regent
schap ten einde was en, na de inhuldiging
der jonge Koningin, de Koningin-Moeder de
Nieuwe Kerk verliet, bracht de brjeenverza-
melde menigte haar een uit het hart opge-
welde hulde. Onlangs weder, op 2 Augustus,
juichten duizenden voor het paleis in Den
Haag verzameld, haar toe met een warme
genegenheid, die geen twijfel liet aan haar
er nu een staaltje van gegeven hebt, dan
zal ik je zestig per maand betalen. Dat
zal ook zijn voor het uitvoeren van de
bevelen, die je krijgt", voegde hij er bij.
Bud met een scherpen blik aanziende. ,Je
hebt me nog niet gezegd waar je van
daan komt."
„Ik ben geboren en opgevoed in de vee-
streken en niemand zoekt naar me", was
alles wat Bud hem vertelde, terwijl hij te
paard steeg. Van het Zuiden van Wv>
ming tot Idaho was te ver, dacht hij, om
de moeite te nemen, den naam van zijn
woonplaats nauwkeurig op te geven. Als
ze nog nooit van de ,,Tomahawk"-hoeve
gehoord hadden, zou t nergens toe die-
nen om het te zeggen. Hadden ze er wel
van gehoord, dan zou het hen verwonde-
ren dat de zoon van een zoo rijk veehou-
der als Bob Birnie, zich zoo ver van huis,
als een gewone veedrijver zou verhuren.
Hij had er onderweg over nagedacht en
hij was tot het besluit gekomen de men
schen hun eigen meening maar te laten
vormen. Als hij, zonder den naam Bob
Birnie, achter zich, niet vooruit zou kun
nen komen, dan was het maar beter dat
hij dat zoo gauw mogelijk wist.
Hij maakte den stier los, dreef hem te
rug naar de kudde en reed weer terug
naar de plaats waar de man, die zoo uit
de hoogte had gesproken, een gedeelte
van het vee bewaakte.
,,Kan je de merken onderscheiden? We
zijn bezig de A.J.'s en de A.J. met een
streep te scheiden. A.J. staat op de linker-
ooren, A.J. met een streep onder de ho-
rens."
(Wordt vervolgd.)
