Tweede Blad.
Rond Sinterklaas.
FgUILLSTOW.
BINNENLAND.
BUITENLAND.
Maandag 3 December.
Tor MQII7CinCf«hpl r.niimnt dan> de machtigste en meest gevreesde onder
I El liCUfcdiOUIIC UUUIUlll de tairijke goden. Die hem niet gastvrij ont-
door
B. M. BOWER.
VAN
i aldus vermomde niemand anders is als Wo-
vangt, die zijn plichten der gastvrijheid ver-
Nn Mflfi zaakt, die kan rekenen op een zeer strenge be-
nu. oouo, straffing, doch die hem gastyrij alles ter be-
schikking stelt, dien zal genieten van de rijk-
ste zegeningen.
Wodan vermomt zich op zijn tochten steeds
zoodanig, dat hij onherkenbaar is en kan ook
op zijn wolkenschimmel, op zijn ros Sleipnir,
dat middels zijn acht voeten in duizelingwek-
kenden vaart langs en over de wolken klieft,
de aardbewoners bespieden. Als in den heili-
gen tijd een geheimzinnig ruischen gaat door
woud en boomgaard, dan is de aardbewoner
verheugd, omdat dit voor hem het zekere be-
wijs is, dat Wodam, middels zijn tooverroede
velden en boomigaarden zegent, waardoor nieu-
we wasdom ontstaat en tevens de hoop op een
goed'en oogst. Ter zijner eere werden groote
feesten gehouden, doch waar Wodan in hun
oogen nog te verheven was om hem iets te of-
feren, bepaalden deze offers zich enfcel tot
kleine gaven voor zijn paard. Hier hebben we
dus een verklaring voor het bosje hooi, de
kool en moesbladen, die wij als kleuters in een
klomp of schoen onder den schoorsteen zetten.
Ook deze offers a an Wodans paard bestonden
slechts uit een bosje hooi of stroo. De komst
van Wodan, van den heiligen tijd, stemde d'e
menschen gul en vroolijk, dies vierden ze fees-
ten en gaven elkander in naam van Wodan
allerlei geschenken. Deze feesten werden ge
houden op heilige plekken in bosschen, waar
de oude boomen aan de goden waren gewijd.
„Sinter Klaas! goed heilig man!
Trek jou beste tabbert an.
Rijd er mee naar Amsterdam,
Van Amsterdam
Ja, waarheen niet? Als we de geschiedenis
van dezen heilige trachten te achterhalen, dan
komen we al heel spoedig tot de ontdeklung,
dat hij op zijn rnooeien schirmmel, vergezeld
van een zwarten knecht, de boeman der kinder-
kamer, de geheele wereld heeft rondgereden.
Menigeen zal zich afvragen: wie is toch die
St. Nicolaas geweest? Wat heeft hij gedaan
om, eeuwen na zijn dood, nog zulk een rol te
spelen zoowel in de kinder- als in de men-
schenwereld. Volgens het oude groote >voor-
denboek van Hoogstraten en Nidek, dateeren-
de uit de vorige eeuw, is St. Nicolaas in het
begin der vierde eeuw bisschop geweest van
Myra, in Lycie, en op een bovennatuurlijke
wijze tot dit hooge amibt geroepen. Er moest
n.l. een nieuwe bisschop gekozen worden en de
andere bisschoppen wisten niet, wien zij als
zoodanig zouden kiezen. Zij ontvingen een
goddelijk bevel om diengene te ordenen, dien
men daags daarna, bij het openen der kerk,
het eerst aldaar zou vinden.
Nicolaas werd door den geest Gods er heen
geleid, en niettegenstaande dat hij zich met
hand en tand tegen zijn ord'ening verzette,
vond deze toch plaats onder de toejuichingen
der geloovigen. Als bisschop werd hij wijd en
zjjd bemind en vereerd om zijn zachtmoedig-
heid en liefdadigheid, evenals om zijn ijver
voor den christelijken godsd'ienst en zijn recht-
zinnigheid in de leer. Door zijn toedoen wer
den vele tempels der heidenen, mitsgaders al
les wat aan dit heidensche geloof herinnerde,
vernield, en zelfs na zijn dood bleef hij voort-
gaan met weldaden, want uit zijn graf vloei-
de vocht dat vele ongeneeslijke kranken ge-
nas. Zijn stoffelijk overschot werd in de elfde
eeuw overgebracht naar Bari in Italie en vol
gens de overleveringen ging hij ook hier voort
met het doen van weldaden en wonderen.
Dit zou ons dus omtrent.de historische per-
eoonlijkheid van den heilige een houvast ge-
ven, ware het niet, dat de schrijvers van dat
woordenboek ons hierna meteen elke houvast
w'66r meteen ontnemen, door hun eigen twij-
fel aan de waarheid van bovenstaande. Het
overbrengen van het lijk naar Bari is louter
fantasie en de volledige lijst van de bisschop
pen, die het concilie van Nicea bijwoonden,
vermeldt geen Nicolaas daaronder. Een lijst
van vrome bisschoppen, die in den tijd waar-
in hij geleefd moet hebben, deel hadden aan
het besttuur der kerk, vermeldt eveneens geen
Nicolaas.
Ondanks den twijfel, of er wel ooit zulk een
heilige St. Nicolaas heeft bestaan, zijn er ook
in ons land verscheid'ene berichten omtrent
hem in omloop, ofschoon deze berichten meer
geschikt zijn om onzen twijfel te rechtvaardi-
gen, dan die te doen logenstraffen.
St. Nicolaas is een der voornaamste schuts-
heiligen van Friesland en de voornaamste
koopsteden van ons land hielden hem voor haar
patroon, o.a. Kampen, Stavoren en Amster
dam. Ook de zeelieden beschouwden hem als
hnn beschermheilige en schipbreukelingen in
nood riepen zijn hulp en bescherming in.
Door het lezen van zijn levensbeschrijving
worden we trouwens niet veel wijzer en om
meer held'erheid te brengen omtrent zijn be
staan, dienen we verder terug te gaan tot in
de tijden v6or het Christendom en moeten we
den tijd beschouwen (December) waarin zijn
feest valt.
Van oudsher was December een heilige
maaml en de eigenlijke heilige tijd liep van 6
December tot 6 Januari. Gedurende dezen tijd
rwstte alle arbeid, zoowel veld- als akkerbouw.
Het moedwillig verstoren der rust van de
heiligen tijd veroorzaakte allerlei plagen en
de dader hiervan kon zich hierdoor soms zeer
strenge straffen op den hals haien. Geduren
de dezen tijd moest alle arbeid rusten, het
land mocht niet bemest worden, het linnen
niet gewasschen, het koren niet gedorschen en
aelfs geen brood worden gebakken. Qvertre-
ding hiervan bracht volgens het toen heer-
sohende geloof ongedierte over het vee.
In dien tijd verlieten de onsterfelijke goden
den heme! en by storm en donder hoorde men
het getrappel van hun paarden en het ratelen
der wielen van hun wagens. De bewoners de-
den uit angst de deuren dicht, vreezende den
toom van den machtigen god Wodan, de heer
des hemels, van wind en lucht. Hij verscheen
niet alleen in zijn door niets gebrijdelden
toom, doch ook in vriendelijker, minder vrees-
aanjagende gedaante en wel als een vermoei-
de reiziger. Dan droeg hij een breed gerande
hoed, de wolkenhoed, en een d'onkerblauwe ge-
vlekte mantel (wolkenkleed) omhult zijn ar-
wwedige gestalte en uit niets blijkt, dat de
Deze oude gebruiken waren zoo diep ge-
worteld, dat de kerk hiertegen vruchteloos
heeft gestreden. De eerste predikers, die deze
heidenen tot het Christendom bekeerden, heb
ben dezen strijd dan ook langs andere wegen
moeten voeren en ze hebben dit met beleid
gedaan. Toen zij inzagen, dat het niet baatte,
indien ze evenveel, zoo niet meer, kwaad ver-
telden van de oude goden, als de volksmond
goed van hen sprak, hebben ze hierin berust
en waar mogelijk partij van getrokken. Op
de oude, heilige plekken, waar de bevolking
sinds eeuwen hun feesten hadden gehouden,
verrezen Christenkerken, werden de oude, aan
de goden gewijde boomen uitgeroeid. De plaat-
sen blijven dus heilig als weleer, het water uit
de heilige bronnen bleef zijn kracht behouden,
doch ontleende deze kracht enkel en alleen,
omdat ze gezegend werd uit naam van den
God der Christenen. Zoo bleven zelfs met me-
dewerking van de kerk de oude natuurfeesten
bestaan, leefden ze voort door alle eeuwen
heen, wijl ze werden gewijd aan de nieuwe hei
ligen of aan voorvallen in de Schrift ver-
meld.
Sint-Nicolaas was te Amsterdam in de eer
ste eeuwen van zijn bestaan de populaire hei
lige van allerlei takken van het openibare le-
ven. Men hield zoowel van de „claeskoes-
segens", als van de „slickerdemick", en de
kleine „claesmannetjes". Dit alles stond in een
keur van 1663 als „poppegoed" bekend en
deden ieders oogen van begeerlijkheid schit-
teren.
Zoodra de dienst in de kerk was afgeloopen,
verzamelden zich de kerkgangers op den Dam,
omdat het daar Sinterklaasmarkt was, dat
dan geheel bezet was met talrijke kraampjes,
waar van alles en nog wat te koop was. Daar
kwamen eveneens vrienden en vriendinnen en
er werd uitbundig gefeest, tot ver na het mid-
dernaohtelijk uur.
Het middelpnut der vereering van Sinter
klaas was aan de Oude Zijpe, in de hem ge
wijde kerk, waar zijn van louter zilver gego-
ten beeld stond, dat de kapitale som van 948
gulden had gekost. een bedrag, dat in dien
tijd buitengewoon veel was.
De hulde aan Sinterklaas heeft zich van
lieverlede verplaatst van de kerk naar de ban-
ketbakker, waar in- en uitheemsch fabrikaat
in felle concurrentie treedt met het eenvou-
dige, doch niet minder smakelijke sinterklaas-
goed.
Veel is er van al deze oude tradities reeds
verloren gegaan, doch dit is geen reden om
het resteerende te vergeten.
Vier dit feest met opgewektheid, maak het
tot een feest voor Uw naaste omgeving, ver
geet vooral de armen niet, en werk mee om
het nationaal bewustzijn op dit punt levendig
te houden.
de Nederlandsch-Belgische verdragskwestie
vdor de verkiezingen in April 1929 op te los-
sen, de besprekingen zonder overdreven haast
en in alle kalmte kunnen voortgaan.
HtlDDIGING PROF. TREUB.
Ter gelegenheid van den 70en verjaardag
van Prof. Treub is Vrrjdagmorgen aangevan-
gen met een huldiging in intiemen kring voor
de leden van den Ondernemingsraad, waarvan
de heer Treub voorzitter is.
In plaats van Dr. Van Aalst, die door een
ongeval verhinderd was, sprak Mr. August
Philips namens de huldigingscommissie, onder
aanbieding van een wel geslaagd door Bernard
van Vlijmen geschilderd portret van den jubi-
laris. Voorts sprak de ondervoorzitter, Mr.
J. H. van Hasselt en bracht de gelukwensehen
over van het bestuur van den raad en van de
zuster-organisatie van Batavia, den Indischen
ondernemersbond.
De onder-voorzitter van den ondernemers-
raad voor Suriname, Mr. Schoch, sprak na
mens de leden dezer vereeniging en bood aan
een door de firma Begeer geslagen legpenning
met de beeltepis van den jubilaris.
Tenslotte vertolkte de secretaris, de heer
Putman Cramer, de gevoelens van dankbaar-
heid van het secretariaat en het overige per-
soneel jegens den jarigen voorzitter, dezen
aanbiedend een gedreven koperen doos met
afbeeldingen van het gebouw van de Neder-
landsche Handels-Maatschappij, waarin het
bureau gevestigd is en van de wapens van
Oost en West-Indie.
De heer Treub sprak een dankwoord, voor
al voor de vertolkte vriendschappelijke gevoe
lens en drukte zijn leedwezen uit over het feit
dat zijn vriend Van Aalst door een ongeval
verhinderd was aanwezig te zijn.
Daarna had een receptie plaats.
In den namiddag had vanwege het Treub-
eomite, dat zich daartoe gevormd had en
waarin tal van autoriteiten van onderschei-
dene richting zitting hebben, in Hotel De Twee
Steden een receptie plaats, waarbij de voor
zitter van het comitb. staatsraad Rambonnet,
oud-minister van marine, een hartelijke rede
uitsprak en bij welke gelegenheid den jubilaris
als huldeblijk zijn borstbeeld werd aangeboden.
EEN ENGELSCHE SYMPATHIE-
BETUIGING.
De Royal National Lifeboat Institution heeft,
naar Reuter uit Londen seint, een telegram
aan de Noord- en Zuid-Hollandsche Reddings-
maatschappij gezonden, luidende:
Wij hebben met levendige sympathie en be-
langstelling vemomen van het omslaan van de
reddingboot uit IJmuiden, maar verheugen
ons er over, dat de geheele bemanning op een
na gered is. Wil de betuiging van onze op-
jechte sympathie aanvaarden.
Hetzelfde genootschap heeft aan de Zuid-
Hollandsche Maatschappij geseind:
Wij betreuren het diep het bericht te lezen
over het omkomen van drie mannen van een
van uw dappere bemanning bij de redding
van de equipage van de Christian Michelsen.
Nog zelven onder den indruk van den vreese-
lijken slag van den ramp van Rye, zenden wij
de betuiging van onze hartelijke sympathie
met uw maatschappij en de getroffen gezin-
nen.
STAATSLEENING VAN 42 MILLIOEN.
De Tweede Kamer heeft zonder hoofdelijke
stemming aangenomen het wetsontwerp tot
het aangaan van eer geldleening, groot
f 42.000.000 ter aflossing van het restant van
de 6 staatsleening 1923 c, groot 40.000.000
(de overige 58.000,000 wordt gevormd door
't bedrag dat voor extra-aflossing van staats-
schuld beschikbaar is, n.l. ruim 20% millioen
en door het bedrag van 14.868.000 aan gelei-
delijk ingekochte schuldbekentenissen van de
leening 1923 c).
De regeering heeft de verwachting, dat het
rente-type niet hooger zal zijn dan 4%
terwijl verder verwacht wordt, dat de leening
in haar geheel door de rijksfondsen zal wor
den overgenomen. De looptijd der nieuw te
sluiten leening is bepaald op 25 jaar overeen-
komende met den looptijd der leening 1923 c,
welke na 1 April 1929 den datum waarop tot
aflossing zal kunnen worden overgegaan, nog
een duur van 25 jaar zal hebben gehad.
EEN VORSTELIJKE GIFT.
De truste van Rockefellers Foundation te
New-York hebben besloten cen bedrag van
400.000 beschikbaar te stellen voor de stich-
ting van een nieuw physiologisch instituut
aan de universiteit te Utrecht. Dit belangrijk
besluit, van verstrekkende beteekenis voor de
Utrechtsche geneeskundige faculteit, vindt
voor een groot deel zijn reden in de vooraan-
staande plaats, welke Prof. Dr. A. K. M.
Noyons inneemt als psychioloog en in zijn
belangstelling van meergevorderde jonge on-
derzoekers.
De Foundation is overtuigd, dat door de
ter beschikkingstelling van een behoorlijk toe-
gerust laboratorium het wetenschappelijk
werk en de openbare taak van genoemden
hoogleeraar ten zeerste gebaat worden.
HOE AMEIilKA KONINGIN WILHELMINA
ZIET.
Het is wel eens interessant wat Amerika-
nen over ons land en volk vertellen. Het
praatje alsof alle Nederlanders op klompen
zouden loopen is al voldoende weerlegd, voor
al door het veelvuldig bezoek van Amerika-
nen aan ons land.
Thans wordt in „The San Francisco Exa
miner" door den heer Louis P. Lochner een
interessante beschouwing aan onze Koningin
gewijd, waarvan hij o.m. het volgende zegt:
Koningin Wilhelmina heeft de reputatie
het hardst werkende gekroonde hoofd van
Europa te zijn. Haar tijd is zoo in beslag
genomen door regeeringszaken, dat zij slechts
weinig gelegenheid heeft voor het uiterlijk
vertoon, gewoonlijk aan het hofleven verbon-
den. Meer en meer trekt zij zich uit het
openbare leven terug. Zij werkt hard, is de
eenstemmige meening van vooraanstaande
Nederlanders.
Het leven aan het Nederlandsche hof is
stijf. De Koningin is een overtuigd aanhang-
ster van de ,,Staatskerk" (sic!) en verdraagt
geen lichtzinnigheid. Slechts na lang aarze-
len stemde zij er in toe terwille van de goede
internationale verstandhouding, de sluiting
van de Olympische Spelen die toevallig op
Zondag viel, bij te wonen. Zij wenscht geen
korte rokken in haar omgeving te zien en op
de weinige, onvermijdelijke hoffeesten moe
ten de japonnen slechts weinig gedecollec-
teerd zijn. Rouge en lippenstift zijn „taboe".
Koningin Wilhelmina keurt ook de modeme
dansen af. Slechts de oude historische volks-
dansen, die van tijd tot tijd in de provincies
voor haar opgevoerd worden, schijnen in haar
smaak te vallen.
Een groot deel van den trjd der Koningin is
gewijd aan studie. Daar zij een sterken wil
en een goed hoofd heeft, onderzoekt zij alle
zaken tot in finesses. Haar ministers weten
dat zij haar niets wijs kunnen maken.
De meeste menschen, die zij tot verant-
woording roept, zijn bang voor haar, vertelde
een geieerde van internationale reputatie aan
de Associated Press. Als men het onderwerp
niet volkomen meester is, kan men beter niet
met haar van meening verschillen. Het
eenige, dat indruk op haar maakt, is weten-
schap.
Koningin Wilhelmina brengt een groot deel
van het jaar door op haar zomerverblijf „Het
Loo", op vele mijlen afstands van Den Haag
gelegen.
Tuinieren is haar liefhebberij en meer dan
eens hebben voorbijgangers haar 's morgens
om zeven uur gezien te midden van haar
bloemen. Zij liep dan op klompen rond
en wiedde en snoeide als iedere Hollandsche
landsman.
een uitbarsting van de lichte straf die aan
Serge di Modugno, den moord'enaar van graaf
Nardini, den Italiaanschen vice-consul te Pa-
rijs is opgelegd. Hij is tot twee jaar gevange-
nisstraf en 500 frs. boete veroordeeld en ge
zien de tijd dien hij reeds in voorloopige hech-
tenis heeft gezeten, zal Madigno niet al te
lang van zijn vrijheid beroofd worden.
In de Italiaansche Kamer heeft llaineiro
Donderdag een motie van sympathie met d»
familie van Nardini ingediend en hem ee*
slachtoffer van anti-fascistische en anti-Ita-
liaansche verwoedheid genoemd. De Kamerle-
den verhieven zich, ten teeken van instemmmg
van hun zetels en de voorzitter Casertano,
deelde mede dat er een telegram van sympa
thie aan de nagelaten betrekkingen van Nar
dini gezonden zou worden. De Italiaansche pers
heeft haar verontwaardiging over het vonnis
op de gebruikelijke wijze gelucht door het te
verklaren uit maconnieke en joodsche invloe-
den, die den anti-fascistischen veldtocht van
politieke ballingen uit Italie aanmoedigen.
Dat de jury die door haar beslissingen in-
vloed had op de bepaling van de strafmaat
door de rechters een model van onpartijdigheid
was, zal wel niemand willen beweren. In
Frankrijk zelf stelt men de straf die Modug
no kreeg tegenover de vijf jaren gevangen's-
straf, aan een vroeger ontvanger der belastin-
gen opgelegd die bijna een half millioen francs
had verduisterd. Modugno had niet alleen zijn
misdrijf bekend, maar ook dat hij den moord
met voorbedachten rade gepleegd had. Toch
beantwoordde de jury de vragen aangaande
den voorbedachten raad en het voornemen tot
manslag ontkennend en bovendien deed zij dit
op de vraag, of de door den moordenaar ge-
loste schoten de oorzaak van d'en dood waren
geweest. Zulk een houding is er stellig op be-
rekend de openbare meening in Italie te prik-
kelen, en is voor het overige een nieuw sterk
argument tegen jury-rechtspraak, Tegelijk
wordt in herinnering gebracht dat er in het
geheel reeds 82 anti-fascistische misdrijven in
Frankrijk en Belgie zijn gepleegd sedert de
invoering van het nieuwe regime in Italie.
De moord op Nardini heeft door dit vonnis
nog meer internationale beteekenis gekregen
dan hij al had, en de Popolo d'ltalia vat deze
bondig samen in de opmerking, dat, zoo lang
de lev ens van Italiaansche diplomaten en con
suls in Frankrijk niet veilig zijn, alle gepraat
over onderling begrijpen en vrede tusschen de
twee landen niets dan holle woorden zijn.
Aan de hardnekkigheid waarmee de Fran-
sche regeering pas in d'e Kamer de tegenwoor-
dige legerorganisatie tegen de linkerzijde heeft
verdedigd, is, hoewel dit niet is uitgesproken,
de vrees voor de vijandigheid van Italie na-
tuurlijk niet vreemd. Het veiligheidsvraag-
stuk voor Frankrijk geldt niet alleen de Oos-
telijke, maar ook de Zuidoostelijke grens.
DE BELGISCH-NEDERLANDSCHE
ONDEBHANDEIJNGEN.
A.s. Dinsdag wordt een ministerraad gehou
den onder voorzitterschap van minister-presi
dent Jaspar, ter behandeling van verschillende
punten waaronder het antwoord der Belgische
regeering op de Nederlandsche voorstellen
inzake den waterweg Antwerpen-Rijn. Het
concept-antwoord is niet in afwrjzenden vorm
geredigeerd, maar bevat een groot aantal Bel
gische bezwaren tegen het voorgestelde trace
en de capaciteit van het kanaal dat Antwerpen
via Nederland met den Rijn moet verbinden.
In officieele kringen heerscht de opvatting,
dat, waar het toch niet meer mogelijk zal zijn
EEN PRACHTIG AANBOD.
In de door het bestuur bijeengeroepen bui-
tengewone vergadering van leden van de Ver.
voor den Effectenhandel te Amsterdam is met
bijna algemeene stemmen besloten om het
bestuur te machtigen uit de kas der vereeni
ging het bedrag (tot een maximum van
60.000) beschikbaar te stellen, dat noodig
is om aan de Noord- en Zuid-Hollandsche
Redding-Maatschappij een volledig uitgeruste
motor-reddingboot, zoo mogelijk in IJmuiden
te stationneeren, ten geschenke aan te bieden.
Het bestuur meende, dat zoodanige schen-
king in de eerste plaats een bewijs van wel-
verdiende hulde zal zijn aan de moedige man
nen, die sedert jaar en dag en meer in't bijzon-
der de laatste stormweek zoovele daden van
heldenmoed erf zelfopoffering hebben verricht
en in de tweede plaats een aansporing aan
vele anderen om de Redding-Maatschappij
door giften in staat te stellen hare organisatie
zoo perfect mogelijk te maken.
HET' SCHELDE-Tl NNELPLAN KRIJGT
VASTER VORM.
Het schijnt thans wel zeker, dat het plan
voor den aanleg van een tunnel onder de
Schelde te Antwerpen spoedig zal worden ver-
wezenlijkt. De provincie Oost-Vlaanderen
heeft reeds het plan goedgekeurd tot vorming
van een intercommunale en interprovinciale
vereeniging, die zal worden belast met het tot
stand brengen van den tunnel. De provincie
Antwerpen heeft eveneens haar goedkeuring
aan het plan gehecht en nu zal de gemeente-
raad van Antwerpen het nog moeten ratifi-
ceeren.
De stad Antwerpen zal voor een som van
1.600.000 francs bij deze vereeniging betrok-
ken zijn. Men aarzelt nog tusschen twee syste-
men, een tunnel met hellingen en een tunnel i
met liften, doch verzekerd wordt, dat eerstge-
noemd systeem de meeste kans op aanvaar-
ding heeft.
RENDIEREN BIJ DE POS'l.
Het N. T. A. meldt, dat het bestuur der
posterijen een poging zal doen om bij het
postverkeer in de Fransche Alpen van rendie-
ren gebruik te maken. Reeds zijn zes rendie-
ren naar de Alpen overgebracht, Teneinde te
voorkomen dat ze door jagers worden neenge-
schoten, heeft men ze bellen omigehangen.
DE VERKIEZINGEN IN DE VER. STATEN.
Bij de afwikkeling der financieele admini
strate der verkiezingen, is gebleken, dat er
een tekort is van 1.317.000. D.w.z. er is aan
geld een overschot van 183.000 (inkomsten
5.029.000, uitgaven 4.864.000)). Maar bo
vendien is er een schuld van 1.500.000 aan
County Trust Cy. De financieele leider van
de Democratische campagne, J. J. Raskob,
moet dus nog 1.317.000 zien te vinden.
Onder degenen die reeds reusachtige be-
dragen in de Democratische verkiezingskas
hadden gestort waren Raskob zelf met
110.000. William F. Kenny 100.000, Her
bert Lehman 100.000, de fam. Ryan 60.000,
P. S. du Pont 8 50.000, Harry Payne Whit
ney 50.000, C. W. Clarke 50.000, W. H.
Todd 8 35.000 en B. M. Baruch 8 33.000.
HET SAARGEBIED EN HET MOEDER-
LAND.
Vervolg.)
2)
Nu wilde moeder weer niet, dat hij de
wilde koe zou zien trekken en spnnqen
»an het eind van het touw, totdat zij toch
endeiijk gedwongen zou zijn zich te onder-
werpen aan het juk en zou moeten helpen
dem wagen te trekken. Buddy keek er zoo
fraag naar, maar hij geloofde, dat moeder
tetng was, dat de wilde koe op hem zou
Irappen. Waarom zij wou, dat hij ging
slapen als hij geen slaap had, daar was
kij nog niet achtergekomen en daarom be-
sloot hij dit ook maar niet als ernst op te
•emen.
,,Ik niet slaap heb zeide Buddy nog
eens met nadruk, als een soort van zelf-
sprekend protest tegen het bevel en voor
sichtig langs zijn zusje heenkruipend,
Sdhtte hij een slip op van de zeiidoeken
kap. Een knoop t was de laatste knoop
sprong van zijn rose schortje en de
joouwen zakten tot over zijn handjes. Het
was nu los en hinderde hem, daarom hield
Buddy even op om het schortje uit te trek
ken en het naast zijn zusje te gooien, voor-
dat hij onder het zeil uitkroop, en zich
iangs de spaken van een der achterwie-
)en naar beneden liet glijden. Het was
zijn ptlan niet om naar de wilde koe toe
te gaan, maar hij voelde behoefte zijn
ong'edurige beenen eens wat beweging te
geven. Hij dacht, dat als hij een eindje
van den wagen en van de kudde wegging
en wat ging spelen, terwijl zij bezig wa
ren de wilde koe te vangen, dit hetzelfde
zou zijn alsof hij een dutje deed. Moeder
had daar zeker niet aan gedacht, anders j
zou zij dat plannetje zeker ook wel geop-
perd hebben.
Zoo verwijderde Buddy zich dus van
den wagen en liep naar een plek waar een
waterplas was geweest die nu uitge-
droogd was en waar de wilde koe zeker
niet zou komen, en begon te spelen. Het
eerste wat hij zag was een schorpioen
stout, leelijlk beest, dat zoo gemeen bijt
en hij wierp steenen naar hem totdat hij
onder een steenblok wegkroop en Buddy
hem niet meer zag. Het volgende ding,
dat hem veel belang inboezemde, was een
pad met horens, een ,,'hoor-ipad" noemde
hij het, Ezra napratend. Ezra had een
paar dagen geleden zoo'n pad voor hem
gevangen, maar deze was op een geheim-
zinnige manier uit den wagen verdwenen.
Buddy zag geen verband tusschen de wei
nige belangstelling van zijn moeder in het
dier en diens verdwijning. Haar deelne-
ming in zijn verlies had hem oprecht toe-
geschenen en hij wilde er weer een heb
ben, vast ervan overtuigd, dat het zijn
moeder ook veel plezier zou doen. Hij
ging daarom op de vangst van de pad,
die zich telkens tradhtte te verschuilen;
maar hij bleef haar hardnekkig achtervol-
gen en haar telkens weer uit haar schuil-
hoekjes verjagen. door steentjes naar haar
FRANSCH-ITALIAANSCHE ONVRIENDE-
LIJKHEDEN.
Het wil, ondanks teekenen van bevredigen-
den vooruitgang met de regeling van politieke
verschillen van meening tusschen Frankrijk en
Italie, in den grond nog niet boteren tusschen
de twee landen en, schiijfc de N. R. Crt., vow-
al de openbare meening in Italie toont zich bij
de minste aanleiding opvliegend en bitter te
gen Frankrijk. De jongste aanleiding tot zulk
Naar aanleiding van het feit, dat Saar-
brucken thans 10 jaar door Fransche troepen
is bezet, hebben alle partjjen in den gemeente-
raad, behalve de communisten, een resolutie
aanvaard om te protesteeren tegen de afschei-
1 ding van het Saargebied van het rijk en van
Pruisen.
Betoogd werd, dat de ervarmgen gedurende
die tien jaren hebben aangetoond, hoe onrao-
gelijk het is, dezen toestand nog tot 1935 te
laten voortduren.
De eventueele handhaving van een pohtiek
en economisch autonoom Saargebied zou in
i strijd zijn met het zelfbeschikkingsrecht del
volken. De bevolking van de stad heeft slechts
een wensch, n.l. zoo spoedig als maar eenigs-
zins mogelijk is onvoorwaardelijk en zonder
eenige beperking vereenigd te worden met
het Duitsche rijk.
De stad verwacht van het Fransche volk dat
het medewerkt om te komen tot een vreed-
zame regeling met het Duitsche rijk over de
Saarkwestie.
te werpen, of haar met een puntig stokje
te porren.
Het droge meertje bleef ondiep en na
een poosje kwam Buddy, nog steeds in
het vuur van zijn vervolging van de pad,
weer op den beganen grond, waar de
kudde voorbij was gekomen. Er was geen
spoor van den wagen te bekennen, maar
dit verontrustte Buddy in t geheel niet.
Hij was den weg niet kwijt. Hij wist heel
goed, dat de bruine wolk, daar in t ver-
schiet, het stof was, dat boven de kudde
hing en dat de wagen daar achter aan
moest komen, omdat de wind vandaag uit
het zuiidwesten kwam en ook omdat de
trekossen niet zoo hard liepen als de
kudde. In zijn verbeelding zag hij den
wagen langzaam zich voortbewegen ach
ter de stofwolk aan, met de negers op
bloote voeten er naast, die de sloome die-
ren voortcireven, terwijl zij al voortgaande
eentonig zongen. Dus feitelijk was Buddy
niet verdwaald.
Hij wilde nu juist eenmaai die pad heb
ben en hij bleef haar achtervolgen, totdat
hij haar veilig in zijn handjes had.
Nu gebeurde het, juist toen hij de pad
beet had, dat hij door zijn tegenwoordig-
heid een kolonie van roode mieren ver-
stooride, die aan het ver'huizen was. De
gesloten gelederen, waarin zij in een
rechte lijn kwamen en gingen, trokken
Buddy's aandacht en hielden hem zoo be
zig, dat hij alles er voor vergat behalve
zijn pad, die hem zoo'n moeite gekost had
bij het vanqen. Hij stopte de pad onder
zijn blouse en lette er niet op, dat het dier
tegen zijn bloote lijfje kriebelde. terwijl
hij in de brandende zon neerhurkte en de
mieren gadesloeg; in zijn geest was er
een groot vraagteeken. Waar gingen zij
heen en wat droegen zij en waarom had
den zij zoo'n haast?
Buddy wou dit toch wel eens weten. Bij
zichzelf noemde hij het een trekkende
kudde maar vaders beesten droegen
geen witte dingen op hun hoofd en boven- I
dien liepen deze allemaa! in dezelfde rich-
ting, terwijl de mierenikudde naar beide
kanten liep. Buddy vergewiste zich hier
van en volgde toen het spoor, dat volgens
hem het juiste was. Ieder ander kind zou
er in gepord hebben met een stok; Buddy
liet ze hun gang gaan, zoodat hij ze in hun
doen en laten kon gadeslaan.
De mieren brachten hem naar een klein
holletje met een rand van fijn poeder er
om heen, juist aan den voet van een wijd-
vertakten cactus. Dezen laatsten vermeed
Buddy zorgvuldig, want ofschoon hij pas
vier jaren was, had hij toch reeds lang
geleden kennis gemaakt met den steek
van de cactusdoornen. Een ratelslang
siste waarschuwend toen hij achteruitliep
en de schok, dien di't gaf aan Buddy s
zenuwen. deed den strijdlust bij hem ont-
waken. Hij wist ook wel dat ratelslan-
gen de algemeene vijanden waren van
mensch en dier. Eens was een jonge os in
zijn neus gebeten en toen was zijn kop
zoo opqezwollen, dat hij niet meer kon
eten. Buddy had liever niet, dat zooiets
bij hem gebeurde.
Hij verzekerde zidh nog eens, dat de
pad in veiligheid was, nam een steen, zoo
groot als hij maar oplichten en gooien kon
en wiero hem naar de sissende, grijze
slang. Hij wachtte niet om te zien wat er
gebeurde, maar nam weer een steen op,
terwijl het dier een verschrikkelijk scherp
gesis deed hooren. Hij wierp er nog een
en nog een met al de kracht van zijn ge-
zonde jeugdige spieren. Voor een kind
van vier jaar mikte hij goed; verscheidene
van de steenen kwamen op het dier terecht.
De slang kronkelde zich zwakjes onder
de rotsen uit en probeerde weg te krui-
pen en zich te verbergen, terwijls zij haar
ratels flauwtjes deed werken. Buddy had
weer een steen in de hand en in zijn oogen
het heilige vuur van een eerlijken strijd.
Hij kwam dichter bij dichtbij genoeg
om een waarschuwenden kreet te hebben
ontlokt aan een volwassene, ware die in
de nabijheid geweest hief den steen
hoog op en liet hem met kracht neervallen
op den reeds half verpletterenden kop
van de slang. Het lichaam van het dier
kromp en kronkelde nog flauwtjes. maar
werd na een paar minuten geheel stijf.
terwijl de staart nog doelloos zich be-
woog
Buddy stond met zijn beenen wijd uit
elkander en zijn handen in de zij, zooals
1 hij den cow-boy had zien doen, dien hij
onwiHekeurig had nagedaan bij het aoo-
den.
,,Slangen net als Indianen. Doode doen
niks", merkte hij wijsgeerig op, nog steeds
1 in de rol van den cow-boy. Toen hij er
zeker van was, dat de slang echt dood
1 was, nam hij haar bij den staart, voelde
nog even naar de pad tusschen zijn blouse
en ging toen terug om te zien wat de mie-
ren verder deden.
(Wordt vervolgd)
