ALGEMEEN NIEUWS- EN ADVERTENTIEBLAD VOOR ZEEUWSCH-VLAANDEREN.
No* 7182
Woensdag 10 Augustus 192L
STKIJD XE6EH MISBAAD.
J uat'gaiif
B 'i E P L I N 0.
FEPILLETON.
SUIT EN LAND.
Ter gelegenheid van de Weienschappe-
lijkc Viaamsche Congressen die te Meche-
len worden gehouden, hieid minister
Franck een toegejuichte rede, waaruix wij
de volgende zinsneden vermelden'.
„Ik hoop, dat de Nederlandsche oon-
gressisten een boodschap naar hun land
zullen meedragen, nl. onzen vvensch vcor
goede r.abuurschap, oprechie verstandhou-
ding en hartelijke sympathie.
„De Belg in het algemeeri heeft met ver-
geten, wat in Noord-Nederland voor d
Belgische vluchtelingen werd gedaan
(Stormachtig applaus.)
„Er mogen nog hangende moeilijkheden
zijn, zij zijn niet onoplosbaar voor menschen
van goeden wil en voor menschen, die
in hei verleden zooveel gemeenschappe-
lijke belangen hadden en nog hebben voor
de toekomst. De geschiedenis heeft meer
dan eens getoond, dat Belgie en Neder-
land te samen staan oit vallen en dat de
gevaren die de onafhankelijkneid van het
eene land bedreigen ook voor hex andere
land gelden.
„Ik ben er diep van overtuigd, dat wan-
neer wij op het volgende congres weet
bijeenkomen het laatste wolkje van den
hemel zal zijn verdwenen." (Biival.)
VERHOOGING VAN INVOER-
RECHTENl
De minister van Financien heeft het
ontwerp van wet tot verhooging van het
tarief van invoerrechten, na bekomen
machtiging van de Koningin, mgetrok-
ken.
SCHEIDING IN HET LEGEM DES
HEILS.
Naar de N. Crt. verneeint, hebben een
25tal officieren en plaatselijke officieren
van het Leger des Heils zich atgeschei-
den. Onder hen bevindt zich ook de
voormalige maatschappelijke secretar s bri
gadier G. Maste, onder wiens leiding vol-
gens mededeeling in het orgaan van het
Leger des Heils zelve, het maatschappe-
lijk werk belangrijk vooruitging en in om-
vang toenam en die buitendien het gehee-
le reclasseeringswerk van het Leger des
Heils op touw zette en organiseerde. Be-
halve genoemde hoofdofficier bevinden zich
onder de uitgetredenen o.m. de directnce
van het Tehuis voor Vrouwen en Kinde-
ren te Amsterdam; de bevelvoerende ofh-
cier van het Barmhartigheidswerk te Am
sterdam; de verantwoordelijke officier voor
den reclasseringsarbeid in Nedenand, de
oficier die het reclasseeringswerk in de
Rijkswerkinrichtingen te Veenhuizen leid-
de; de directrice der maatschappelijke in-
richtingen te Den Haag, benevens een
aantal subalteme officieren.
Een der hoofdredenen, waarom zij ai
scheiding noodzakel'ijk achtten is, dat
het Leger des Heils geleidelijk aan het
eigenlijk doel van zijn maatschappelijk
werk ondergeschikt gemaakt heeft aan de
organisatorische belangen en sectarische
propaganda. Uitlatingen van tal van stat-
officieren van het Leger des Heils, waar-
onder van zeer recenten datum, zeggen j
dat het welslagen van den maatschappe-
lijken officier slechts afgemeten wordt naar
het aantal personen dat hij volgens de
door het Leger des Heils gehuldigde ge-
loofsopvattingen tot heilssoldaat vorgani-
satiebelang dus) weet te brengen.
Een niet minder ernstig bezwaar der
uitgetredenen is de absolute autocrati-
sche bestuursvorm van het Leger des
Heils. Het bestuur dezer wereldorgani-
satie berust enkei en alleen bij den ge-
40) -
Na even geduldig te hebben gewacht
herhaalde Milloc zijn vraag:
„Nu, waar woont hij?"
„Rue de la Reine-Bianche no. 3."
„En kom je daar nu vandaan?"
Ja."
Op krachtigen toon riep Milloc eens-
klaps:
Je hegt!"
Champenois sprong verschrikt op en sta-
melde:
„Maar mijnheerik verzeker u
„Lesage is op het oogenblik met in zijn
woning aan de rue de la Reine-Blanche.''
„Dan is hij... misschien uitgegaan."
»»lH ij is den geheelen nacht met thuis ge-
weest."
,,lk dacht toch
„Waar wacht hij nu op je?"
„Maardat weet ik niet."
„Weet je dat met?"
„Neen."
„Hij moet toch ergens op je wachten 0111
de pas van je terug te krijgen?"
,/Meen mijnheer.. hij komt... o, ja, hi)
zal ze vanavond bij mil thuis komen ha-
len."
Heftig riep de detective uit:
„Houd nu maar op met die leugensi Als
je met dadelijk de waarheid spreekt, dan
laat ik je inrekenen."
Champenois begreep wel, dat het ernst
werd en daarom besloot hij maar, de waar
heid te spreken:
neraal te Louden; en dit is niet aileen in
naam, doch metterdaad het geval. Om dit
systeem te handhaven, faat deze zich te
lande steeds vertegenwoordigen door een
buitenlander (nagenoeg steeds een Ln-
gelschinan) as commandant, die slechts
een drijfveer mag kenntn. „den wil van
den generaal."
Een ander bezwaar der uitgetredenen
is, dat jaarlijks een deel van de hier te
lande gecollecteerde gel(den naar Enge-
land gezonden wordt, om daar in een al-
gemeen zendingsfonds te worden ge-
stort, zonder dat ooit aan de Nederland
sche officieren van het Leger des Heils
gevraagd werd of men daannede accoord
ging en zander dac Holland,, noch eenig
ander land cer wereld in het beheer van
dit fonds iets te yertellen heeft.
Een belangrijke reden voor de uittre-
ding ligi voort's in het teit, dat jaarlijks
groote sommen gecollecteerd worden,
welke grootendeels gevraagd en gegeven
worden voor den Maatschappelijken ar-
beid. Nu komt slechts een zecr klein ge-
deelte van al dat geld dien arbeid ten
goede. Meerendeels wordt het besteed
aan het in stand houden van het gees-
telijk werk (den z.g. korpsarbeidj, waar-
mede meer en meer een louter organi-
satorisch doel wordt nagestreetd.
Nog wordt er op gewezen, dat het Le
ger des Heils geen controle van buiten-
staanders toelaat op de wijze van beste-
ding zijner geiden en dat de commandant
een absolute macht heeft, om wat betreft
overplaatsing en aanstelling van perso
nen, naar willekeur te handelen.
DE TOESTANU
De uiteenzetting der deskundigen m de
eerste zitting van den Oppersten Raad*
heeft Maandag al dadeiijk aangetoond, hoe
moeilijk vereenigbaar de Engelsche en
de Fransche zienswijzen zijn, schrijft de
N. R. Crt., Engeiand staat op het stand-
punt dat net Gpper-Silezische nijverneids-
gebied een ondeelbaar geheef is, dat op
grond der bij de volksstemming gebleken
Duitsche meerderheid aan Duitsciiland be-
hoort, Frankrijk wil een verdeeung ten gun
ste van Polen dcorzetcen. De rrauSche aes-
kundige Laroche heeft tegen net Engel
sche plan aangevoerd, dat het ongerijmd
is, de overwegend moolsche distncten Pies
en Rybnik van het nijveriieidsgebied te
scheiden en daarna van het overschot de
ondeelbaarheid ce verkondigen. Volgens
Laroche behooren Pless en Rybnik krach-
tens hun natuurlij'ke gesteldheid tot het
nijveriieidsgebied cn indien men dat on
deelbaar wil verklaren, geeft de overwe
gend Poolsche meerderheid in die distric-
ten den doorslag ten gunste van Polen.
De Fransche stelling lijkt ons onhoud-
baar; Pless en Rybnik toch zijn streken
zonder noemenswaarde nijverheid, al mo-
ge het waar zijn dat er in den Lbodem veel
steenkool zit en ze derhalve tot het mijn-
bekken gerekend mogen worden. Maar
streken waar kolen in den grond z.tten,
heeft Polen waarlijk binnen zijn eigen
grenzen genoeg.
Oorzaak van het Franscn-Engelsche ge-
schil is eigenlijk de vage omscnrijving in
het vredesverdrag van de wijze waarop de
uitkomsten van ae volksstemming moeten
worden verwerkt. Art. 5 van de bijlage
bij afdeeling 4 van het derde deel zegt
daarom .rent: „Na afloop der stemming
deelt de Entente-commissie het in elkc-
gemeente uitgebrachte aantal stemmen aan
de geallieerde en geassocieerde voornaam-
ste mogendheden mede, met een uitvoerig
rapport over de stemming en een voorstei
omtrent de te trekken grenslijn.
„Lesage wacht op mij, mijnheer, aan de
Barierre d'ltalie."
„Gp het plein of op den weg?"
1 erwijl Milloc die vraag deed, gat hij
ondergeschikten weder een wenk met de
oogen.
Champenois antwoordde:
„Up den weg."
„ln een herberg?"
Ja."
„Welk nummer.'"
„Dat weet ik niet."
„Hoe heet die herberg?"
„Dat weet ik ook niet."
„Pas op."
„Maar, mijnheer, ik heb daar met op
gelet. Ik ben met Lesage daar binnen ge-
gaan."
„En hoe moet je het huis dan terugvin-
den, als je niet weet waar het is?"
„0, ik kan het wel vinden, maar ik kan
het u niet zoo preciesuituuiden."
Op veel vriendelijker toon hemam de
detective:
„Nu goed, dan zal ik je een agent; imee-
geven, een enkel.e maar, want wij heb
ben mets tegen Lesage. Hij is een paar
dagen te laat met het vertoonen van zijn
pas, maar als hij ziek was, dan is.dat een
verontschuldiging."
,,0 ja, ja zeker, mijnheer"; zeide Cham
penois snel.
„Wacht maar even,, dan zal ik het vi
sum op de pas schrijven."
Milloc nam de pas van Champenois
aan en ging er mee aan zijn bureau zit-
ten, maar, terwijl hij deed of hij het vi
sum op de pas zette, schreet hij snel het
volgende op een ander vel papier:
„rCastro,
Lesage is misschien niet alleen. Neem
daarom 8 man, die goed gewapend
In dit voorstei behoort rekening te wor
den gehouden me, de doo-r de mwoners
bij de stemming tot uiting gebrachte wen-
schen en met den geografischen en econo-
mischen toestand der plaaxsen.
De commissie is reeds op dit voorschrift
gestrand; zij heeft geen kans gezien het
I van haar verlangde voorstei aan den Op-
persten Raad te doen, zoodat deze tus-
schen de atwijkende inzichten harer le-
den zal moeten kiezen.
Frankrijk moge in dezen vrijwei alleen
staan, het zal nochtans met gemakkelijk
te bewegen zijn het nijveriieidsgebied aan
Duitschland toe te kennen. Een verdeeling
ervan iijki de uiii-ste concessie,. waartoe
Briand bereid - en vermoedelijk gaarne
bereid is. De Petit Parisien slaat den
spiiker ctp 'den kop als hij zegt dat het
Opper Silezische geschii een kwes.ie van
Ieven ol dood Voor het kabinet is. „Het
zou wellicnt gemakkelijker zijn, een op-
lossing ce vinden ais aan Franschen kant
zekere schikkingen mogelijk waren. (3n-
gelukkigerwijze is de positie van Briand
op he. oogenblik weilicht nog wankelier
dan in Mei. Reeds daarom zou het poli-
tieke gewicht van het onderhavige vraag-
stuk hem verpiichten op zijn stuk le b.ijven
staan. Trouwens elke regeering, t zij Cle-
menceau, Millerand of Briand zelf er de
leider van ware, zou zich aan steeds hevi-
ger wordende parlementaire aanvallen
blootstellen, als zij in dezen concessies
aan de bondgenooten deed. Een regeering
die in de Opper Silezische kwestie, welke
als het ware een zinnebeeldige beteekems
heeft gekregen, de grens van hetgeen
rechtvaardig lijkt, ook maar een streep
mocht overschrijden, zou naar wij vree-
zen door een onweerstaanbare golf worden
weggevaagd."
Volgens deze beschouwing zai Briand
dus sojf op zijn stuk staan, omdat hij als
hoofd van het Fransche kabinet zoo zwak
staat. Geen wonder dat de nationahstische
pers, met de Action Francaise vooraan,
over deze openhartige bekentenis woe-
dend is. Ze is daarom echter niet minder
juist en oat verklaart den tegenzin, d.cn
Briand van den beginne tegen deze bijeen-
komst van den Oppersten Raad heeft ore-
toond.
BnLGIE.
Terwijl men zich in Rusland, Polen, Tur-
kije, Griekenland, Egypte en ler.and voi-
strekt niet stoort aan de bepalingen van
de tractaten, in en rond Parijs gesloten,
leven andere landen, hoewel scnijnbaar
in vrede, toch in werkeiijkheid op voet
van oorlog: „het is de economisdie oOr-
log." En deze is hardvochtiger, meer
egoistiscn uan uc andere, want hij spaar.
zelfs de vrienden niet. Hij kent geen bond-
genootschap, geen Entente. Hij berekent
alleen zijn voordeel.
Zoo schrijft de Standaard en vervolgt
dan:
De internationale handeisovereenkomseen
voor den oorlog steunden op geiijk'neids-
princiepen, op nivelleeringsopvattingen, op
het zoeken naar toestanden, die weder-
zijdsche handelspenetratie mogeiijk maak-
ten. Thans worden die traciaten opgczegd,
of wel niet vernieuwd; sommige landen
schaffen ze brutaal at, zonder de contracten
te raadplegen of zelfs te verwitcigen. Over-
al rijzen Chineesche muren en eoonomi-
sche prikkeldraadversperringen op en zoo
raken wij siilaan... opgesioten in ons eigen
erf, met omdat „wij" ons opsluicen, maar
omdat „de anderen" zich aislu.ten.
De goederen, die thans door Europa
reizen, ondervinden bijna dezelfde moei
lijkheden als de middeleeuwsche koop-
man, die op eene peis door de Neder-
landen in alle graatschappen en heerlijk-
heden, waar hij door trok, een nieuwen
zijn en zoek er onze flinkste agenten
voor uit; laat hen met rijtuigen ten
spjoedigste naar de Barriere d'ltalie
brengen, waar zij Champenois moeten
afwachten. Ga zelf met hem te voet
daarheen, opdat de anderen er vroeger
kunnen zijn. Berton en Moulin moe
ten u van verre volgen. Zorg voor
alles en verzuim niets; op u rust de
verantwoordelijkheid voor deze expe
dite, waaraan ik zelf niet kan deei-
nemen, omdat ik te veel bekend ben
en mijn tegenwoordigheid een hinder-
nis zou zijn voor het welslagen van
de zaak."
Toen hij dit geschreven had, vouwde
hij het briefje met de pas samen en wenk-
te Castro, wien hij zeide:
,^Hier is de pas van Lesage, laat die
even door den prefect afteekenen."
Champenois, die eenige oog^nblikken in
groote angst verkeerd had, voelde zich
nu alsof hem, een pak van het hart ge-
vallen was.
De gemakkelijkheid, waarmee men de
pas van Lesage wilde afteekenen, scheen
hem een bewijs toe, dat deze met ver-
dacht werd bij de zaak van die koopvrouw
uit de rue du Temple betrokken te zijn.
Castro nam de pas en het daarin ge-
vouwen briefje en ging er mee de kamer
uit, gevofgd door Moulin en Berton, wien
Milloc daartoe een wenk had gegeven.
Zoodra zij buiten de kamer waren, la-
zen zij de orders van hun chef en gingen
deze terstond daarop uitvoeren.
Het duurde ruim een halt uur eer hij
terugkwain en Milloc was zelfs zoo vrien-
delijk geweest, dat hij Champenois toe-
stond te gaan zitten.
Toen Castro terugkwam, zei Milloc:
„Wat ben je lang weggebleven."
tol, een nieuw stapelrecht mo..si betalen.
Het is niet alleen de militaire werel^l,i
j die in hare manieren van oorlogvoeren
tot de primitieve beschavingsopvaftingen
I terugkeert, het is ook de economische, die
door een enggeest'g doorgevoerd nat cna-
lisme, meer dan men gcwoonlijk denkt,
j oorzaak is van de heerschende cr sis. Het
is gemakkelijk, het kost niet veel moeite,
de crisistoestanden op den rug te schui-
ven van de werkiieden, die overdreven
eischen zouden stellen. Men ga echter
eens na, of de oorzaak niec elders ligt.
Hoe kan trouwens de samenleving in de
staten op herstelling hopen, a's de sta-
ten zelf al het mogelijke doen, om de
samenleving onder eikaar cnmogelijk te
maken.
Men paaie zich niet, voor wat ons aan-
gaat, te wijzen op de oogverblindende
statistieken, op eene voordeelige iijst van
schepen, bevestigd door de tonnenmaai,
Jjie onze haven van Antwerpen in een guh-
stig daglicht stellen, ja zelfs voordeelig
doen atsteken ten opzichte van Ro'.jfcr-
dam. Men wachte zich voor al te veei
zelfvoldoening in dat opzicht. Men ver-
gete niet, daf-spedaal de Fransche be-
schermingsinaaxregelen, ai zijn ze ook wat
verzacht voor wat Elzas-Lotharingen be
treft, hun nadeeligeri invloed eerst na
maanden zullen doen voelen.
En terwijl onze „groote vnendin" in
het zuiden alle dagen een laag steenen
bijplaatst om den o zoo gemeenschap-
pelijken tuinmuur economisch nog wat
hooger op te trekken, wil zij geen hinder-
paal meer kennen als het op geestespro-
ducten aankomt: De politiek „de 1'annexion
des cervaux" is een bittere ironie tegen-
over de economische atstuiting.
Maar ook )&n den Westkant dreigen de
Britten de goPle betrekkingen met Belgie
economisch in 'tgedrang te brengen. In
tweede Iezing werd onlangs in de Engel
sche Kamer eene wet aangenomen, die de
producten uit landen van iage valuta, met
een invoerrecht bezwaart van 33 t. h., aa
valorem. Dat onze nijverheid, die veel En
geiand leverde, hierdoor zwaar gaat ge-
trorren tvorden, lijdt geen twijei, en dat
dit niet zal bijbrengen tot het losmakeu
van de in Antwerpen opgelegde koopvaar-
dijschepen, zal wel niemand betwisten.
Al deze vraagstukken zijn van zulk een
belang voor de toekomst van onze we-
reldhaven, dat wij ons niet zonder be-
zorgdheid atvragen of onze verantwoor
delijke regeeringsoverheden deze punten
met den noodigen ernst onderzoeken. Wij
hadden hier in de begrootingsdebatfen
meer over verwacht. En het drafje, dat
de volgende besprekingen gaan aannemen,
laat ons. niet toe van veel op dezer Ka-
merzittijd te rekenen.
De handels- en scheepvaartwereld heeft
er ook in Antwerpen het hoogste belang
bij te weten welke richting de regeering
denkt in te slaan inzake handelspolitielS
Gaat zij den weg der represaillemaatrege-
len op, ook tegen Ententevrienden? Of
Dlijft zij door dik en door dun eene lijd-
zame houding aannemen, onder voorwend-
sel, dat wij een vrijhandelsstaat moeten
blijven. Intusschen zol*- men zich in dit
geval maar moeten getroosten gedurigdoor
onze „vrienden" op de teenen getrapt
te worden.
Om een anderen kijk op de zaak te
geven, doen wij de heeren van de Wet-
straat opmerken, dat de Hollandsche eco-
nonnsten precies over dezelfde bezwaren
te klagen hebben als wij; alleen loopen
zij de blauwe scheen met bij „vrienden"
op. En als wij economisch lijdensgenoo-
ten zijn met Nederland is dan de weg
naar verstandhouding en overeenkornstmet
onze Noorderburen niet aangewezen, waar
de toegangen naar andere zijden dcor eco
nomische voetangels versperd raken?
„Ik kan 't niet helpen, mijnheer de pre
fect had bezoek, dus heb ik zoolang moe
ten wHchten," antwoordde Castro."
„En is de pas atgeteekend?"
„Alles in orde."
Hij gaf den pas aan Milloc.
Het papier was inderdaad door den pre
fect geviseerd, waarmee Moulin zicn nad
belast, terwijl Castro zijn mannen had uit-
gekozen en hun zijn orders had gegeven."
Milloc overhandigde den pas aan Cham
penois met de woorden:
,;Ziedaar, hier is de pas van Lesage,
ga nu maar gauw, want het is nog een
heel eind naar de Barriere d'ltalie."
Verheugd dat alles, naar hij meende, zoo
goed afliep, haastte Champenois zich om
weg te komen en Castro ging met hem
mee.
Toen zij weg waren wreef Milloc zich
vergenoegd in de handen en mompelde: j
„(Ziezoo, n,n heb ik er toch wel moed
op, dat we hen te pakken zullen krijgen."
XXIX.
Champenois ruikt lont.
Castro, de politieman en Champenois, i
de gewezen galeiboet, liepen zoo gemoe- j
delijx naast eikaar of zij de beste vrienden j
van de wereld waren.
Zij spraken niet met eikaar, misschien j
wel omdat het te warm was, want de j
thermometer stond ver boven de 80 gr. j
in de schaduw en om dezelfde reden he- j
pen zij op hun dooie gemak door de stra-
ten^van Rarijs, in de richting van de Bar- j
riere d'ltalie. J
De politieman Hep Iustig te dampen uit j
zijn groote meerschuimen pijp.
Het stilzwijgen van zijn metgezel en de i
kalme wandelmg stelden Champenois m
RUTLAND.
Nadat de berichten uit Revaf en Riga
hei aanvankelijk hadden voorgeste'd, dat
de hongerende boeren een aanval /O.den
do n op Moskou, wordt d.d. 3 dezer door
de ,,Es Europe" uit Riga gemeld dat
de ui t cht der hongerlijders uit de Wc-
ga-distrikten naar Moskou tot s.aanscnijnl
le zijn gekomen. Ai de groepen ongeiuk-
kigen richten zich nu naar de Oekraine.
(Zij trekken dus dwars door Rusland. Hoe
't mogelijk is, dac de hongeraars nog zoo
veel kracht bezitxen om iange atstar.den
af ce leggen, dat wordt in de sensatie-be-
richten niet opgehelderd;.)
in de Oekraine verwacht men 400.000
vluchtelingen, maar ook daar zou tie voea-
selvoorraad scnaarsch zijn, zoodat ook de
Oekraine niet helpen kan.
De „Chicago Tribune" meldt uit Riga,
dat Tsjitsjerin's not a aan Washing on, en
een interview van Rykoft, een bosjewisfi-
schen hoofdambtenaar, die op weg s naar
Berlijn, een tegenspraak geven op de sen-
satieberichten van reizige s en andere anti-
bolsjewisltische bronnen. De sovj.ts, zegt
het blad, ontkennen brutaalweg, dat zij
Rusland in een ruine hebben herschapen.
Tsjitsjenn zegt, dat de bosjewiki den
hongersnood-toestand beheerschen en dat,
ofschoon zij uiterst verheugd zijn over de
buitenlandsciie hulp. zij zelf buitengewo-
ne maalregelen namen om, den nood te
lenigen. Er is, volgens Rykoft, 160 mif-
lioen kilo zaaigranen noodig, waarvan ech
ter nog slechts weinig is bijeengegaard.
Intusschen wordt gemeld, dai de riuch-
telingen er erg aan toe zijn en dat de
cholera groote verwoestingen onder hen
aanricht. Deze ziekte noemc men bliksem-
cholera, omdat zij uiterst snel den dood
tengevolge heeft. Men zegt, dat menschen
er binnnen weinige uren aan sterven. Op
stations en andere pleisterplaatsen hggen
honderden lijken.
In Saratoff is 40 pond meel 300.000 roe-
bels waard, een pond zwart roggebrood,
vermengd met stroomeel, kost 8000 roe-
bels.
De boeren, die vorig jaar voedsel rui den
voor goederen, brengen na de gcederen te
rug en willen daarvoor voedsel hebben.
De „Chicago Tribune" zegt, dat ondanks
den bluf, de sovjet-regeering machteioos
schijrt en dat zelfs de roode troepen door
cholera worden aangetast en zich uit de
geteisterde disirikten terugtrekken.
Blijkens een mededeeling der sovjet-
regeering is de oogst over een oppervlakte
van 855.000 vierk. K.M. volkomen mis-
lukt en over een gebied van 721.500 vierk.
K. M. slecht, di.i., een gebied dat circa
tweemaal zoo groot. is ais Duilschland.
Door de volkomen mislukking zijn 19mil-
lioen, door den slechten oogst 20 miliioen
mwoners getroften.
Dp gemengde commissie van tut ix i rna-
tionale comite van het Roode Kruis en van
den Volkenbond ce Geneve heeft leiegra-
fisch aan de leiding van den VTukenboud
en aan verschiliende filantropische institu-
ten en Europeesche en Amerikaansche or-
ganisaties, die bereid zijn tussche.ibeide
te komen ten gunste van Rusland, bcr.chf,
dat er 15 Augustus te Geneve een inter
nationale conterentie zal worden gznou-
den om de samensteiiing voor te berei-
den van een internationale huip-organisa-
tie voor Rusland.
SPANJE.
De Spaansche regeering zit in groote ver-
legenheid, tengevolge van de mislukte onder-
werping der Rif-kabylen. In Marokko, waar
de Spanjaarden zich sedert 5 eeuwen geves-
tigd hadden, zijn zij ongeveer 12 jaar gele-
den begonnen met de onderwerping. Duizen-
staat om na te denken.
Hij was wel niet vlug van begrip, maar
toch evenmin van gezond verstand ont-
bloot en hoe langer hij over het gebeurde,
zooeven op de pretectuur van politie, na-
dacht, hoe meer dubbelzinnigs en bij ge-
volg verontrustends hij er in begon te vin
den.
De politie, anders zoo wantrouwig te-
genover menschen van zijn slag, was hem
ditmaal wel wat al te goedgeljoovig ge
weest en voorai de vriendelijkheid v^an
Milloc want zooals alle leden van de
boevengemeenschap kende hij cfen gtvrees-
den detective zeer goed kwam hem
meer en meer verdacht voor.
Zoo was hex al lieei zonderlmg, dai die-
zelitae "Milloc, anders toch een dievenja-
ger met een fijnen neus zooals er geen
tweede bestond, nu maar dadelijk hei pas-
visum had afgegeven zonder dat de man,
voor wien de pas gold, er zelt mee kwam
en maar dadeflijk getoot gestagen had aan
het simpele verhaaltje van een ziekte, dat
door eeti kameraad van den beirokkene,
zelt een ontslagen dwangarbeidc-r, weid
opgedischt.
Die goedgeioot igheia en de bijna vrien-
delijke bejegening door hem ondervonden
was zoo lijnrecht in strijdmet de houding'
welke de politie gewoon v/as aan te nemen
tegenover menschen, die ;n de gevangems
of op het bagno waren geweest, dat Cham
penois er aidoor meer door van zijn stuk
geraakte.
Daar moest een addertje onder het gras
schuilen.
(Wordt vervolgd.)
fiSJEGRSHEffSZSflHOS
NSCHE COURANT
NEDERLAND—BELGIE.
Een verklaring van minister Franck.
Chineesche muren.
Be viachtelingcn op weg naar de Oekraine.
De mislukking van den oogst.
De hulpverleening.
