ALGEMEEN N5EUWS- EN ADVERTENT1EBLAD VOOR ZEEUWSCH-VLAANDEREN.
No. 7145
Vrijdag 13 Mei 1921.
69e J&argang.
HERS TH IBHi-A-ID.
Wegens het
Pinksterfeest zal
Maandag geen nummer
ran dit blad verschijnen.
BEKENDMAKING.
Bakkersnachtarbeid.
Geestelijke machten.
BINNENLAND.
Wij beleven een tijd, vvaarin voor han-
denarbeid bijzondere attentie wordt ge-
raagd. En dit is natuurlijk goed. ten
mensch heeft zijn handen niet voor niets
en zoolang we kunnen, moeten we die
zoo goed mogelijk gebruiken. Voor het
werk, dal met de handen geschiedt, mag
zeker vvel vvaardeering zijn, het moet op
prijs gesteld worden en dus ook terdege
worden betaald. Het wil mij echter voor-
komen, dat hierbij in onze dagen wel eeni-
ge eenzijdigheid wordt voorgestaan. Bij
sommige menschen lijkt het ot handen-
arbeid nu het een en hei al is, of dat
alleen maar beteekenis heeft en dus dat
alleen moet worden betaald, terwijl an-
deren arbeid, in 'tbijzonder van het hoofd
van mindere ot geen beteekenis zou zijn.
Wij zouden daarvan sterksprekende voor-
beelden kunnen aanhalen hoe in Rusland,
Duitschland en Oostenrijk-Hongarije jongc,
betrekkelijk onervaren menschen, alleen
omdat zij handenarbeid verrichten, enor-
me loonen ontvangen, .terwijl de geleer-
den, menschen van groote bekwaamheid^
in het algemeen intellectueelen, nauw-
lijks zooveel verdienen, dat ze er sober
van kunnen bestaan. En dan wordt dat
nog verdedigd met de bewering: maar een
geleerde ot man van wetenschap, doet
toch ook geen arbeid? Also! dat zoo
maar vanzelt gaat om een geleerde te
worden en als geleerde iets goeds in de
maatschappij tot stand te brengen! Dat
is natuurlijk groote eenzijdigheid, want
een mensch heeft niet alleen handen, maar
ook een hoofd, en zijn hoofd gebruiken
kost evengoed inspanning als 'fgebruik
van de handen en daarom moet het wer-
ken met het hoofd evenzeer worden ge-
waardeerd en terdege worden betaald.
Trouwens wat zou elke, ja de geringste
handenarbeid voor beteekenis hebben als
men er met zijn hootd niet bij was?
Handenarbeid is toch alleen dan te waar-
deeren, als er werkelijk iets door tot
stand komt, iets wordt geordend, gere-
geld ot gebouwd. Men zal toch niet
iemand gaan betalen, die den geheelen
dag niets anders gedaan heeft dan met
een zwaren hamer op een ijzer slaan,
zonder dat hij eenige bedoeling heeft ge-
had om iets uit te werken?
Dat is zwaren arbeid, maar zal men daar-
voor iemand betalen? Ot zal men iemand
geld gaan geven voor zijn arbeid, als
hij den geheelen dag niets anders gedaan
heeft dar. op dezelfde plaats met een spade
op den grond slaan? Dat kan misschien
wel menigen zweetdruppel kosten, maar
dat gaat toch niemand betalen? Alle ar
beid, waardoor weifcelijk iets uitgericht
wordt ot tot stand komt, die is te waar-
deeren en voor zulken anfoeid is toch
ook noodig bekwaamheid en kennis. Ze
ker, een sterken arm, een vaste hand, ge-
oetende spieren, maar ook kennis om uit
te zien en te regelen, en die zit toch i.n
het hoofd. Nu is het echter eenmaai zoo
in de wereld, dat niet een mensch alles
kan doen. Eenzelfde mensch kan niet
zijn lichaam oefenen tot handenarbeid en
dan nog tijd genoeg vinden om door veel
studie kennis en wetenschap te verzame-
len. Het is daarom zoo geworden in de
maatschappij, dat er kringen zijn, die
hoofdzakelijk doen het werk, dat met de
handen verricht moet worden en kringen,
die zich meer bezig houden met hethoofd-
werk als: uitdenken, regelen, enz, Nu
wil ik er niet over in discussie treden,
welk deel ot nu wel het voornaamste
werk doet.
Ik geloot, dat we daarmede nooit aan
een eind zullen kamen. Ik geloot, dat
geen enkel deel afzonderlijk kan bestaan,
ze hebben elkander noodig, Wat zou
den de handen doen zonder het hoofci,
maar ook: wat zou het lichaam zijn zon
der de handen? Geen deel kan gemist
worden. Er moet hier zijn een weder- j
zijdsche waardeering, een samenwerking.
Dat komt Hit tot welzijn van het geheel.
Er zijn in onze dagen menschen, die een-
zijdig den nadruk leggen op den handen
arbeid en dan verklaren: dus de arbeiders-
stand is de voornaamste. Wat zouden de j
menschen, die de dingen uitdenken, de
werkers met het hoofd, in de wereld uit -
richten, als er geen arbeiders waren, die
de bevelen konden uitwerken? Dus, zoo
zegt men: de arbeider boven alles!
Alles goed en wel, maar is dat geen
scheeve voorstelling? Een locornotief zal
nooit met snelheid voortkomen, als eerst J
niet de rails gelegd worden, waarlangs
hij gaan kan, en dan moet er water en j
steenkolen zijn, wil door den stoom de
machine worden voortgedreven. Doch
wie zal nu gaan zeggen, dat de rails en
.het water en de steenkolen het voor
naamste hier zijn en dat het niet aankomt
op de kunstige machine, de locornotief
zelf? Ik geef gaarne toe, dat er tijden
geweest zijn, waarin de handenarbeid niet
genoeg gewaardeerd en dus ook niet
genoeg betaald werd, dat op het zweet
van den arbeider niet werd gelet, doch
men moat niet den anderen kant uit-
gaan, om nu alles wat geen krachtarbeid
is van minder waarde te-achten. Wijst
dat niet op arbeid, als, iemand bijna sut
wordt van het denken en regelen en or-
denen? Handenarbeid is onrrtisbaar, maar
wat doen de handen zonder het hoofd?
Als een huis moet gebouwd wordejn, doen
timmerlieden, metselaars, grondtVerkers,
opperlieden alien te zamen, al zijn er
nog zoo veel die toch niet weten wat
en hoe er gebouwd moet worden.
Daarvoor is een architect noodig, die
de gedachte van het toekamstige gebouw
in zijn hoofd heeft, die dat uitwerkt en
laat uitwerken. En als hij de lijnen en
vormen heeft aangegeven, dan kunnen de
handwerkers aan den arbeid en is er kans,
dat er een goed geheel te voorschijn komt.
Wat zou er van terecht komen, als een
schare stoere po'.derjongens zonder op-
zicht uitging om een polder in te dijken?
Hoeveel tevergeefs werk zou ergeschieden,
welk een verwarring en wat zou er tenslotte
na langen tijd nog van terecht komen?
Onmisbaar is de ingenieur, die van tevoren
alles overziet, die weet wat er geschieden
moet en op welke wijze, en die het ge-
heele plan van tevoren in elkaar zet, dat
afgewerkt kan worden. Dat bespaart heel
wat tevergeetsche moeite en dat zal veel
sneller komen tot een goed doel. De
werker met het hoofd is hier onmisbaar
en van groote beteekenis. Wat zou er
van den oogst op een boerenhofstede te-
rechtkomen, als de landbouwer zelt alles
niet uitdacht en regelde, als hij niet nauw-
keurig naging, wat er op de verschillende
akkers gezaaid mag worden en welke be-
werking er op zijn tijd noodig is?
Niet de kracht van den arbeider is het
die hier den doorslag geeft, met 'toog
op ruime vruchten, maar een verstandi-
ge regeling is voor alles noodig. De man,
die met het hoofd werkt is dus ook hier
van groote beteekenis. Dit in acht te
nemen, moet voor overdrijving bewaren.
Het zou voor de gansche maatschappij
en dus ook voor de arbeiderskringen, van
zeer groot nadeel zijn, als men tegenover
hen, die met 't hoofd arbeiden, onrecht
ging doen, als het denkend deei der na-
tie werd geminacht of veronachtzaamdi.
Er moet meer zijn een samenwerking van
hoofd en hand, van hand en hoofd. Geen
deel mag denken dat het op zichzelf de
hoogste rechten heeft en daarop den na
druk leggen.
De tegenwoordige beschaving, de ont-
wikkeling, zooals op aiierlei gebied is waar
te nemen, de hoogte van cuituur, waarvan
ieder geniet, is naast degenen, die 't uit-
gewerkt hebben ten slotte met hun han
den, toch ook te danken aan degenen, die
het eerst hebben uitgedacht Het ver-
stand in den mensch, is een geestelijke
macht, die het voorafgaande en onmisbare
werk heeft moeten doen. Zonder die gees
telijke macht zouden we zeker in heel
andere toestanden thans verkeeren.
En welk een vooruitgang is er aan te
toonen als we eens eeuwen willen te-
rugzien! Als we naar de beschrijvingen,
die we lezen kunnen, ons een beeld vor
men van den toestand van ons land, op ai
ierlei gebied, een 25 eeuwen geleden, wClk
een ontzaggelijk verschil dan met het' he-
den. Ons land met uitgestrekte wilde bos-
schen bedekt, met poeien en moerassen en
bij elken hoogen waterstand ot stormwind
aan de golven prijsgegevenzonder ver-
keerswegen bijna en nu? Vruchtbare ak
kers, dijken overal, die het water tegenhou-
den, verkeerswegen en verkeersmiddelen
tot in de kleinste plaatsen, bruggen en ka-
nalen, welk een groot verschil bij den o6r-
toestand van eeuwen terug. En in menig
ander opzicht welk een vooruitganig
We denken aan de holle boomstammen,
waarin onze voorouders de rivieren kwa-
men afdrijven en vergelijken die met de
trotsche zeekasteelen, die nu naar alle
zijden van de wereld worden uitgezonden,
vrachtstoombooten, waar men aan boord
alles vindt en duizenden menschen een
plaatsje vinden.
We denken aan de holen in den grond
ot de hutten, waar men vroeger woonde
en zien nu de smaakvolle woningen, de
villa's met de nieuwste geriefelijkheden
van aiierlei soort. Weik een verschil!
Zouden wij ons behagelijk gevoelen, als
we ons moesten tevreden stellen, met een
huisvesting als onze voorouders hadden?
We denken aan de Weeding. Haltnaakt
en met ruwe dierenhuiden bedekt, liep men
vroeger rond, en zie daarnaast nu de fijne
kleedij van onzen tijd, de keurige blouses,
en de net atgewerkte pantalons. Welk
een verscheidenheid in de kleeding voor
iedereen en hoe geric.elijk! En als wij
dan denken aan 't veiachil van spijs en
drank, het verschil tusschen een maaltijd
bij onze voorvaderen en een diner uit on
ze dagen, als we letten op joost en telegra-
fie, waarvan in dien „goeden ouden tijd,"
niets ot alleen iets heel primitiefs besltond,
als we denken aan letteren en kunst, aan
de veiligheid en vul zelt nu maar aan,
dan moeten we zeggen: wat een vooruit
gang! Nu staan we bij vroeger vergeteken
toch wel op een hoogtepunt van cuituur.
De geest der menschen is uitgegaan de
eeuwen door om de stot te beheerschen,
en het nageslacht heeft telkens gesteund
op de grondslagen door een voorgeslacht
gelegd, zoo zien we de voortgaande lijn,
en het resultaat van dat alles is het stand-
punt van ontwikkeling, zooals we dat nu
op elk gebied aanschouwen. We danken
het aan het werk van de houders, maar
ook aan het verstand, aan het werk
van den geest des menschen, die denkend
en zoekend rondging, en naar volmaking
streefde.
Dit alles te aanschouwen, doet ons aan-
genaam aan, stemt ons dankbaar, Het
doet ons met eerbied stilstaan bij de
macht, die aan den menscti gegeven is,
om in deze wereld iets goeds tot stand te
brengen. Het brengt ons echter juist in
onze dagen tot sombere gedachten, want,
waar wij leven. in een tijd van onczagge-
lijke vooruitgang, wordt sinds lang onze
aandacht gevraagd voor groote verwoes-
tingen en ellende. Wij denken nog aan
groote streken, door den oorlog, tot een
woesternij gemaakt, waar alle mogelijke
voorwerpen van kunst en beschaving ver-
nietigd werden. In een oogemblik ver-
woest datgene, waar eeuwen voor noodig
waren geweest, om het daar te stellen.
Steden en dorpen n et alles wat eene
fijne beschaving gebracht had, totaal ve*-
nield en menschen aan ellende prijsgege
ven.
Wij denken er aan, hoe de kunstigste
producten van 's menschen geest, zooals
wij die in de nieuwere uitvindingen aan-
treften, gebruikt werden om te vermelen
en niet cm tot volmaking te brengen. De
kunstigste duikboot werd gebruikt om de
prachtige zeekasteelen naar den bodem
van de zee te sturen, de bewonderenswaar-
dige vliegmachine werd aangewend om
weerlooze menschen bommen op het dak
thuis te sturen en al 't mogelijke wat 's
menschen geest had uitgedacht op 't ge
bied van machinerieen, werd aangewend
om zooveel mogelijk verwoesting aan te
richten en zooveel mogelijk menschen-
levens te vernietigen. En nu zijn op
'toogenblik die groote oorlogsverwoes-
tingen wel opgehouden, maar lijkt het met
ot nog steeds onder de menschen diezeli-
de geest rondwaart, die liever den tegen-
woordigen toestand wil afbreken dan hel-
pen opoouwen? Vanwaar die geest?
Eeuwen aaneen ging de menschheid uit
om op te bouwen en heeft men het er
nu op toegelegd om alles wat de geest des
menschen ineen wist te zetten, weer art
te breken? Zal het met Europja gaan als
het gegaan is met het Oosten? Daar wa-
i ren eeuwen geleden de centra van be
schaving: Babylonie, Egypte, Griekenland,
en de totale inzinking is gevolgd; wacht
eenzelfde lot thans de volkeren van Wes-
telijk Europa?
Wij zouden daarop niet gaarne een ant-
1 woord geven, maar ieder gevoelt, dat de
geest, die tegenwoordig iieerscht, leidt
naar den ondergang. Laat men zien geen
illusies maken! Een andere geest moet
de menschen gaan bezielen, door een an
deren geest moet de menschheid zich
i meer laten leiden. Als Christenen moeten
wij het betreuren, dat men in de practijk
zoo weinig zich laat leiden door den geest
van Jezus Christus.
1 Zeg ik te veel als ik beweer, dat de
tegenwoordige beschaving in vele op-
zichten vijandig staat tegenover ae een-
voudigste geboden van den christelijken
godsdienst? Gehoorzaamheid aan de leer
van Jezus Christus acht men veel te ouder-
wetsch en dwaas. Ik voor mij houd vol,
dat juist daarom de wereld van bescha
ving een rijk is, dat zichzelf ten gronde
richt, omdat die gehoorzaamheid nigt meer
in practijk gebracht worldt, omdat het,
hart des menschen daarbij zich niet, meer
neerleggen wil.
Want boven de woelende menschheid
staat toch God, die met "Zijn geest denkt
en een plan van opbouwing heeft voqr de
ze wereld. Hij is het hoofd, en zijn ten
slotte alle menschen tezamen niet de hand,
die aan dat hoofd moeten ondergeschikt
zijn? Wat Hij denkt is volmaakt, als er
onwil is bij de hand, d.i. de mensch
heid in haar geheel, om aan dat hoofd
te gehoorzamen, dan moet de ellende ko
men, de geschiedenis zegt het met zoo
duidelijke woorden, juist weer in onze da
gen. Wat God als het hoofd denkt en
oeveelt, moet de hand, d.i. de mensch,
in vertrouwen willen uitvoeren, zoo gaan
we naar het goede doel.
Het christelijk Pinksterfeest spreekt ons
van den geest Gods, die op aarde is ge-
komen en wonen wil in de harten, die
aan Jezus Christus verbonden zijn. Wij
behoeven niet meer te vragen, niet meer
te twijtelen, wat in beginsel de rechte
weg is. De heilige geest is de geest, die
noodigt tot gehoorzaamheid aan Gad en
die daartoe ook bekwaam en gewillig
maakt.
Dat wij dan in de eerste plaats het diep-
ste van ons leven, ons hart, geheel door
dien Geest laten leiden, dan zullen we het
ook gevoelen, dat we niet medewerken
aan iets, dat straks waardeloos ineenzinkt,
maar dat ons leven is in de hand van Een,
die Zijn doel bereiken zal, ook Zijn heer-
lijk doel met ons.
Maurits F.
TWEEDE KAMEK.
Vergadering van Woensdag.
Aan den heer van Beresteyn wordt ver-
lot verleend tot het houden van zijn in
terpellate over de dienstregeling van de
mailtreinen in Zeeland.
Voortgegaan wordt met het ontwerp-
grondbelasting.
De heer van de Laar (C. S. P.) keurt
het ontwerp at, omdat dit drukt op in-
komen en kapitaal speciaal van kleine.
grondeigenaren. Slechts een deel der be-
volking zal dezen zwaren last te dragen
hebben.
De heer van Ravesteyn (comm.) wenscht
een grondbelasting, die zou leiden tot ge-
leidelijke onteigening. Daartegen verzet-
ten zich de kapitalistische belangen. Het
ontwerp is z.i. een schijnbare heffing op
den grond.
Spr. meent, dat de belasting niet drukt
op de oorlogswinst der groote bezitters,
doch slechts op kleine eigenaren, en zal
tegen het ontwerp stemmen.
De heer Deckers (r. k.) zal voorstem-
men, al vindt hij het ontwerp niet traai
Spr. beveelt sommige amendementen aan.
De motie-van Rappard grijpt ^.l. te diep
in het ontwerp in. Spr. raadt aan amen
dementen in te dienen.
De heer Bakker (c. h.) betoogt, dat
deze belasting vooral zal drukken op het
schijnbezit, dat zwaar verhypothekeerd is.
Ook spr. verwerpt de motie-van Rappard,
waarin hij een poging zfet om het ontwerp
i Treub om hals te brengen.
NIJVERHEIDSONDERWIJSWET.
lngediend is een wetsontwerp tot wij-
jzziging van de Nijverheidsonderwijswet.
Het strekt om de uitwerking in art. 25
der Nijverheidswet van het subsidiestelsiel
ten behoeve van nijverheidsscholen eem-
genmate te verbeteren, teneinde te ver-
krijgen, dal dit in de toepassing beter tot
zijn recht zal kunnen komen. De bedoe
ling aan dat stelsel ten grondslag liggen-
de is deze, dat het Rijk slechts dan de
verplichting op zich kan nemen om in de
kosten van nijverheidsscholen een zeker
aandeel voor zijn rekening te nemen, wan-
neer vaststaat, dat het dan nog ontbre-
kende bedrag zoowel bij de oprichting,
alsook voor het vervolg, uit andere bron-
nen van inkomsten bijeengebracht zal wor-
i den, en dat de gemeente waar men de
school wenscht te vestigen, het aangewe-
zen lichaam is om zich daarvoor garant
te stellen.
Tengevolge van de voorgestelde wij-
ziging zullen de gemeentebesturen, be-
houdens beroep op den Minister, de vraag
te beslissen hebben, ot eene Depaalde
school, waar voor eene aanvrage wordt in-
gediend, ot die het gemeentebestuur zelf
in het leven zou willen roepen, al dan
niet reden van bestaan heeft;. Beant-
l woordt het die vraag bevestigend, dan
moet het obk de verplichting hebben in
de netto-kosten tot het percentage van
30 ot 25 pet. bij te dragen. Steun van de
provincie, van andere corporation, ver-
eenigingen en particuiieren, meet dan ech
ter ook komen in mindering niet van de
brutokosten, maar van dat verplichte ge-
meentelijk aandeel der kosten. Het be-
grija der netto-kosten wordt mitsdien an
ders omschreven. En eindelijk worden de
buitengemeenten met langer vrijgelaten al
dan niet bij te dragen, maar zullen zij
zich verplicht moeten zien een zeker per
centage der kosten naar rato- van het ge-
tal buiten-leerlingen, dat uit haar mid
den aan de school toestroomt, voor haar
rekening te nemen. Zooals vanzelf sjareekt
moet het subsidie-stelsel niet uitsjuitend
van toepassing worden op scholen, na
het in werking treden der Nijverheidson
derwijswet in het leven te roepen, maar
ook op thans reeds bestaande scholen.
DURE BELASTINGHEFFING.
2X2=4. Maar de gevolgen van 4
kunnen veel grooter zijn dan 2 X de ge
volgen van 2, schrijft de M. Crt.
Wanneer van een ot ander artikel een
invoerrecht wordt geheven van 5 pet.,
dan wordt d« concurrentieprijs van den
buitenlandschen importeur voor dat arti
kel daarmee verhoogd en dus voor iedere
t (100 gebracht op f 105. Dat heeft dit re
sultaat, dat de binnenlandsche fabrikant
voor 15 verademing heeft voor hij zijn
buitenlandschen concurrent tegenover
zich krijgt. En omdat die binnenlandsche
tabrikant een mensch is, verkoopt hij
zijn artikel niet tegen 1100, maar zoo
dicht mogelijk onder den concurrentie
prijs, zoo, dat de buitenlander nog juist
weg blijft, bijv. tegen f 104. Die f4 wer
den niet door het buitenland betaald,
maar door den binnenlandschen verbrui-
ker. Ze komen ook niet in de schatkist
terecht maar in de kas van den binnen
landschen tabrikant. Wellicht dat in den
winkelverkoop de onderlinge concurren-
tie nog eenig prijsverschil mogelijk
maakt, maar veel is dat gewoonlijk niet,
want alle winkeliers moeten uitgaan an
den groothandelprijs, en daarbij is in ejn
land een overeenkomst over de prijspoti-
tiek een zeer vaak voorkornend ten. En
als zoo'n afsjaraaK lukt, hebben zij van een
invoerrecht een douceurtje, dat ze in hun
zak steken en dat de consument betaalt.
Alleen de t5 die de buitenlandsche im
porteur heeft te betalen voor de waien
die hij toch hier weet at te zetten, ten
gevolge van goede kwaliteit, betere werk-
methode, valuta, enz., die f 5 ga,an de
Nederlandsche schatkist in, maar worden...
ook betaald door den Nederlandschen ver-
bruiker, want die buitenlandsche hande-
laar is niet zoo dwaas die f 5 te schen-
ken. Hij kan misschien zijn productie-
prijs verlagen door werkmethoden, ar-
beidsduur, valuta enz. Maar in zijn ver-
koopprijs moet hij altijd de f 5 opnemen.
Zonder dat invoerrecht zou hij altijd '5
pet. lager kunnen gaan.
Die doodeenvoudige waarheid in
voerrecht verhoogt den prijs van het ar
tikel in 't algemeen, ook uit het eigen
land, en de verbruiker betaalt die ver-
hooging zoowel voor 't buitenlandsch als
voor het binnenlandsch product die
waarheid wordt genegeerd in de toelich-
ting van het voorstel der regeering om
de nu vrij algemeen op 5 pet. gestelde
invoerrechten in ons land op 7 pet. te
brengen.
Er wordt alleen gespnoken van een
meerdere staatsinkomst van 15 millioen
die door deze verhooging aan in-directe
belasting uit den zak van de Nederlanders
wordt gehaald. Er wordt bij vergeten,
dat gesteld bijvoorbeeld, dat er evenveel
in Nederland wordt geproduceerd als er
wordt ingevoerd er dan ook nog 15
millioen uit diezelfde zakken wordt ge
haald ten bate der binnenlandsche tabri-
kanten en producenten. En ais er in ons
land meer wordt geproduceerd dan van
dezelfde soort artikels wordt ingevoerd,
dan is dat tweede bedrag nog veel hoo-
ger dan 15 millioen.
Een duur soort belasting.
Om aan 't Rijk een meerdcr inkomen
te geven dan 15 millioen, moet de bevol-
king minstens een 30 miihoen meer uit-
geven dan ze nu doet, vermoedlijk zeits
veel meer.
Maar zal men zeggen, we hebben nu
al 5 pet. invoerrecht. Een verhooging tot
7 pet. zal niet veel verschil maken.
Met uw verlot: dat verschil is 13 mil
lioen alleen reeds voor de schatkist, vol-
gens de raming van den Minister zelf.
En voor de Nederlandsche bevolking
beteekent het 15 millioen meer plus min
stens evenveel meer voor de Nederland
sche artikelen.
Heel merkwaardig wordt door den Mi
nister, buiten zijn bedoeiing, bevest gd,
wat wij hier betoogen.
In zijn M. v. T. noemt hij in zijn ijver
om zijn voorstel van alle protectionisti-
sche smetten vrij te pleiten, het „zeer
aannemelijk", dat de verhooging der waar-
derechten „een verdere pnjsverlaging
hier te lande van binnen- en buiterilana-
sche producten zal tegenhouden."
Maar Excellence: we hoopten juist al-
lemaal ojp verdere prijsverlaging. En nu
wilt u die tegenhouden? Ter wille van
wie? Toch niet van de bevolking in haar
geheel? En als 'tis ter wille van de bin
nenlandsche producenten, is dan die on-
gelukkig aan uw pen ontglipte uitspraak
niet een bewijs, dat in weerwil van uw
ijver om u als niet-protectionistisch voor
te doen, er toch nog beschennende nei-
gingen in uw gedachten drongen?
Maar voor 'toogenblik zullen we daar
niet op doorgaan. Het voorstel wordt ons
aangeboden als zuiver fiscaal. En wi heb
ben het hierboven ook zuiver als zooda-
nig bekeken.
Maar dan blijft onze conclusie ge ^k:
dat het een buitengewoon dure belas-
tingheffing is, om van de bevolking min
stens 30 millioen uit den zak te halen,
teneinde 15 millioen m de schatkist te
brengen.
DE MINISTER VAN ARBEID EN HET
LOONPE: L.
Het Verbond van Nederlandsche Fabri-
kantenvereenigingen te 's-Gravenhage
deelt zijn leden mede, dat gevailen te
zijner kennissen zijn gebracht, waaruit de
bevestiging geput is van het reeds lang
gekoesterd vermoeden, dat de dispensa-
ties, die de minister van Arbeid en de
onder hem ressorteerende ambtnaren ver-
leenen om langer dan 45 uren per week te
werken, worden aangegrepen om van re-
geeringswege invloed te oefenen op het
loonpeil.
Eeze bevoegdheid worterlt maar vas
te overtuiging van het Verbond niet in
de Arbeidswet, en het is daarom noodig,
dat het Verbond, gesteund door talrijke
voorbeelden, deze tendenz om van hooger
hand invloed te oefenen op de door de
industrie te betalen loonen, krachtig zal
bestrijden.
Als voorbeelden worden o.a. aangehaald,
dat de Minister den aanvrager b.v. ver-
gunt om 50 in plaats van 45 uren te wer
ken, mits het weekloon ook met 5-45 van
het tegenwoordige loon wordt verhoogd.
Hierdoor wordt eene verlaging der pro-
ductiekosten, met behoud van hetzelfde
NEUZENSCHE COURANT.
De Burgemeester van TER NEUZEN brengt bij
doze ter kennis van de daarbij belangiiebbenden,
dat het door den Direeteiir der Itirecte Belastingen.
enz. te BREDA den 3fei I9JI. invorderbaar
verklaarde kohieren der PERSONEELE BELASriNG
dezer gemeente, over hetjaar 1921, No. 6 en 7, hi den
aan den Ontvanger der Directe Belastingen, ter
invordering is ter band gesteld en dat ieder ver-
plicht is zijnen aanslag, op den bij de wet bepaalden
voet, te voldoen.
Ter Nenzen, den 12 Mei 1921.
De Burgemeester voornoemd.
J. HU1ZINGA.
De Burgemeester van TER NEUZEN maakt bebend,
dat ter gemeentesecretarie ter inzage ligt een aun-
vraag van ADRIAAN .IANSEN, om vergunning
tot het verrichten van bakkersarbeid tusschen 8 uur
des namiddags en 6 uur des voormiddags in het
perceel Steenkamplaan No. 2.
Op Maandag 13 Juni as., des voormiddags tien
uur. zal in het raadhuis gelegenheid bestaan om ten
overstaan van den Burgemeester bezwaren tegen
de aanvraag in te brengen.
Daarbij worden zoowel de aanvrager als zij, die
de bezwaren inbrengen, in de gelegenheid gesteld
zieh naar aanleiding van de bezwaren mondeling en
schriftelijk te verklaren.
Zoowel de aanvrager als zij, die bezwaren inbrengen,
kunnen gedurende acht dagen voor hetboven-
gemeldr tijdstip, ter secretarie der gemeente. van'de
ter zake ingekoinen sehrifturen kennis nemen
Ter Neuzen, 13 Mei 1921.
De Burgemeester voornoemd,
J. HUIZINGA.
