AL6EWEEN tilEUWS- EN ADVERTENTIEBLAD VOOR ZEEUWSCH-VLAANDEREN.
No 7021.
Zaterdag 24 Juli 1920.
60 Jaargang
De Zwarte Galei.
ABONNEMENT
ADVERTENTlfiN:
Telefoon 25.
Oil Blail verscfaijnt laandag', Woensdag- ea Vrijilagavoiui, nitgazontlerii op Feestdages, bjj de Firma P. J. YAH DE SANDE te Ter Neuzen.
EERSTB BLAD-
Suikerkaarten.
Gemeenteliike-, tevens Districtsarbeidsbeors.
H. H. Werkgevers
Oprechtheid.
FEUILLET0N.
BINNENLAND.
Per 3 maanden binnen de stad 1,40. Franco per post voor Nederlandy 1,60.
Bij vooruitbetaling voor het Buitenland per 3 maanden/2,20t per jaar 8,
Voor NederlandPer jaar bij vooruitbetaling 5,80.
Men abonneert zich bij de Uitgeefster, of buiten Ter Neuzen ook bij alle
Boekhandelaren, Postkantoren en Hulppostkantoren.
Van 1 tot 4 regels 0,80. Voor elken regel meer 0.20
Grootere letters en cliche's worden naar plaatsruimte berekend.
Handelsadvertentien bij regelabonnement tegen verminderd tarief, hetwelk
op aanvraag verkrijgbaar is.
Inzending van advertentien liefst e6n dag voor de uitgave.
De Burgemeester van TER NEUZEN
maakt bekend, dat bon no. 43 der Rijks-
suikerkaart, geldig is van Maandag 20
Juli t/m Zondag 1 Augustus a. s.
Ter Neuzen, 23 Juli 1920.
De Burgemeester voornoemd,
J. HUIZINGA.
TER NEUZEN.
Bureau School laan 4.
©eopend: alle werkdagen 9-12 en 2-4 uur.
Wend U om arbeidskracht'en tot de Beurs.
Groadworkers,
Ingeschreven staan Lo8se Ar bolder*.
De Directeur,
J. F. DE COOKER.
■Nog niet^oo heel lang geleden is er in
hoogere regeeringskringen een hartig
woordje gesproken over het tooneel of wei
de schouwburg. Het was naar aanleiding
van een voorstel van onzen tegenwoordigen
Minister van Onderwijs, Kunsten en Weten-
schappen om de dramatische kunst van
rijkswege te subsidieeren. Het ging dus over
het verleenen van steun van regeeringswege
aan de beoefening van de tooneelkunst. We
kunnen begrijpen, dat naar aanleiding van
dat voorstel de tongen zijn los gekomen.
Voor- en tegenstanders hebben het hunne
daarover "gezegd. Tegenstanders, want maar
al te zeer staat het tooneel in ons land in
een kwaden reuk. Er wordt ook wel het een
en ander op de planken gebracht wat niet
dient tot verheffing van het zedelijk peil
van ons volk, en niet strekt tot eene ont-
wikkeling in goede richting. Er is een pu-
bliek. wat van het tooneel het sensationeele,
het de zinnen prikkelende verwacht, waar
niet aan mag toegegeven worden. De voor-
standers van het tooneel waren er ook,
want er wordt toch ook genoeg opgevoerd
wat niet stootend is, maar leerzaani en ont-
wikkelend. Hoe menigmaal is door een
tooneelstuk de aandacht gevestigd op groote
gebreken in het maatschappelijk leven, en is
de opvoering aanleiding geweest om die
gebreken weg te nemen. De Rederijkers-
kamers hebben in de 14de en 15de eeuw
veel medegewerkt tot verbreiding van
nieuwe gedachten. De zedelijke strekking in
menig tooneelstuk werkt waarschuwend en
veredelend. Zoo kunnen we er in komen,
dat er tegen en voor het tooneel gesproken
wordt. Voor velen van de tegenstanders
gaat echter de quaestie dieper, zij vragen
niet of er iets goeds of iets slechts wordt
opgevoerd, maar zij veroordeelen het op-
,,Vaart alien uit?" schreeuwde don Fe-
derigo woedend zijne kapiteins toe, ,,vaart
alien uit en bemeestert de zwarte galei!
Hangt de bemanning aan hun eigene raas
op. Morgen met het krieken van den inorgen
lichten de vier galeien, die hier liggen, het
anker: alleen de Andrea Doria blijft nadere
bevelen afwachten. Hoort gij het, heeren van
de galeien morgenochtend. Gelijk bevel
is aan de kapiteins te Sluis gezonden; ook
die moeten alien zee kiezen. De zwarte ga
lei brengt mij de zwarte galei of an-
ders"wat hij verder zei, was onver-
staanbaar, ook doordat hij geweldig op het
dek stampte; de kapiteins echter, die wijse-
lijk zwegen, zagen elkander scheeve ge-
zichten trekkend aan en hem grijnzend na:
,,Te drommel dat was Spaanschc
peper. Ook gemakkelijker te zeggen, dan
te doen. Nu, mijne heeren! de zwarte
galei! Sluis! Spinola! Zwarte galei!"
zoo werd er aan boord van de Andrea Doria
door elkaar geroepen, totdat ten laatste de
eene kapitein na den anderen zich naar zijn
eigen schip begaf, om de noodige schik-
kingen te treffen en voorbereidingen te
maken voor de afreis.
Na eenigen tijd bevpnden zich alzoo An
tonio Valani en Leona della Rota weer al
leen op het dek.
,,Dus de anderen gaan onder zeil, en wij
moeten blijven? Ook al goed!" zei Leone.
,,Dan zullen wij voor onze eigene zaken
uitgaan; voor alles gaan wij nu naar de
voeren van elk tooneelstuk. In beginsel zijn
zij tegen den schouwburg, omdat men daar
niet te doen heeft met waarheid, maar met
nabootsing. Hoe mooi het stuk ook zij, het
is toch maar namaak van de werkelijkheid,
het is comedie, zoo spreekt men. Wij wil-
len op deze principieele zaak niet verder
ingaan. Daarvoor is het hier niet de rechte
plaats, maar wel willen we even den nadruk
leggen op iets hiermede verwant, en wat
nog heel wat gevaarlijker is. Acht men
't tooneel verderfelijk omdat men daar met
geen waarheid te doen heeft, hoeveel ver-
derfelijks omringt ons dan in het gewone
leven, waar toch zooveel comedie gespeeld
wordt. Wat doen de menschen zich vaak
heel anders voor dan ze in werkelijkheid
zijn!
Wat is er een schijn met anderen achter-
grond!
Wat wordt er veel ,,kool" verkocht. Wat
is er een ,,lak" in de wereld. En is djt
alles niet veel gevaarlijker, en is het niet
goed daarop eens even den nadruk te leg
gen? Ik zou haast zeggen die dageiijksche
comedie" is gevaarlijker dan het offi-
cieele tooneel. Want ieder die naar den
schouwburg gaat weet het van te voren, dat
hij met nabootsing te doen heeft, daarln
ligt niets misleidends, doch als ik in de
samenleving comedie speel dan doe ik dat
met de bedoeling, dat mijne omgeving den
schijn dien ik aanneem als waarheid en wer
kelijkheid zal opvatten. En dat is misleidend.
Ik laat er de menschen inloopen zonder dat
ze het weten. Bij den schouwburg weet
ieder waarmede hij te doen heeft, niemam
behoeft er ,,in te loopen".
Er wordt in den dagelijkschen omgang
onder de menschen zooveel comedie ge
speeld. Men kan zoo heet vriendelijk zijn in
elkanders tegenwoordigheid, maar het hari
spreekt soms anders, en als men van el
kander weg is ziet men er niet tegen op
elkander te benadeelen. Vanwaar die on-
oprechtheid? Wij kunnen ons begrijpen, dat
men voor elkander vriendelijk en voorko-
mend zijn wil. Er is een algemeene neiging
om elkander geen harde woorden in 't aan-
gezicht te werpen, en daar ligt iets goeds
in, een soort eerbied, maar mag dat zoover
zich uitstrekken, dat men zich anders voor-
doet dan men is? Dat is geen eerbied hebben
voor zijn naaste, want die maakt aanspraak
op waarheid. In 't algemeen gaan* we toch
uit van de onderstelling, dat er waarheid
zit in het optreden van de menschen om
ons heen. Waar moeten we ons anders aan
vasthouden, waar kunnen we ten slotte" op
aan, als 't niet zoo is? Zoo wordt van ons
persoonlijk ook die oprechtheid gevraagd.
Het kan gebeuren, dat we iemand op be-
zoek krijgen, misschien nog wel vragen,
dien we niet kunnen zetten, en op wien we
heel wat aan te merken hebben, maar als we
hem ontvangen, doen we net of we op zijn
tegenwoordigheid gesteld zijn en elkander
genegen zijn. Wordt er over en weer zoo
gehandeld dan weten we niet wat we aan
elkander hebben. Komt de nood en hebben
we elkaar werkelijk noodig, dan scheurt na-
tuurlijk het net van leugen, de waarheid
komt aan den dag, dat men eigenlijk niets
voor elkaar overheeft, en smartelijk is de
teleurstelling. Doch er is inderdaad niets
taveerne. Daar kun je mij alles uitvoerig
vertellen, wat in betrekking staat met je
verhouding tot de aanminnige Vlaamsche
,,Neen Leone! laat mij met rust!"
,,Toch niet, hoor; je zult en je moet. Ik
wil u genezen, lieve vriend; ik ben voor
zulke kwalen een goed heelmeester. Dat
heeft reeds menigeen ondervonden en jij
zult het ook ervaren, Antonio!"
Half onwillig lief de kapitein zich be-
wegen, mee te gaan, met eenigen tegenzin
volgde hij zijn luitenant, door de straten
van Antwerpen naar de taveerne ,,H
wapen van Alcantarra", welker dikke waar-
din verliefd was geworden op den lichtzin-
nigen Leona della Rota, die nu vrije ver-
tering had, zoo vaak hij maar wilde.
111.
]an en Myga.
In een van de hooge trapgevelhuizen
achter de stadsmuur aan de kade te Ant
werpen zat den volgenden avond Myga van
Bergen, de dochter van wijlen den rijken
en aanzienlijken koopman Michael van Ber
gen, in diepen rouw gekleed, bij haar kleine
lamp. Een twintigtal jaren geleden had de
naam van de firma Van Bergen en Norris
een goeden klank, 'twas een der rijkste
huizen van het rijke Antwerpen. Hare sche-
pen bevoeren alle zeeen, hare pakhuizen
waren gevuld met de kostbaarste schatten
van Indie en Amerika; op hare kantoren
heerschte groote drukte. Wijd en zijd was
de firma bekend en geacht, zoowel aan de
beurs als in de groote Hansadepots.
Op dit tijdstip echter was Johan Geerdes
Norris reeds lang te Amsterdam gestorven
en zijn voormalige compagnon was hem
veranderd want 't wks maar comedie, zoo-
als men met elkaar omging. Die onoprecht-
heid komt ons dutir te staan. Bovendien
ligt er iets van lafheid in, dat men voor el
kander niet durft te zijn wat men werke
lijk is. Gemakkeiijk is het niet, want
waarheid wordt niet licht aanvaard, en om
dat de liefde zoo vaak ontbreekt die onmis-
baar is als men elkander de waarheid zeg
gen gaat, leeft men liever in den schijn
naast elkander, maar is het toch niet ver-
kwikkender te wandelen in het heldere licht
der waarheid dan in de nevelen van ge-
veinsdheid? Bij daglicht kunnen we verder
komen op den weg die ons voert naar't doel.
In den mist verdwalen we.
Het is bij den mensch een algemeen voor-
komende neiging om zich grooter voor te
doen dan men is. Daar meent men pleizier
van te zullen hebben. inderdaad heeft men
daar niets van dan schade, want een ieder
die zich verheft in een stand waar hij niet
thuis behoort, moet toch naar dien stand
,,zijn belasting" betalen wat tamelijk be-
zwaarlijk wordt. Een burgerheer in de stu-
dentenstad, die wel veel dochters had, maar
geen vermogen, wilde om zijn dochters te
kunnen uithuwelijken natuurlijk doorgaan
voor rijk en hij gat zich op voor de vermo-
gensbelasting. Heel sardig bedacht, maar
nu moest hij ook die belasting betalen en dat
was voor hem, zonder vermogen, niet ge
makkeiijk. Zoo gaat het nu in elk opzict
Men wil gaarne voor rijk doorgaan. Als ik
rijker wil schijnen dan ik ben, dan tracht
ik dit te toonen in mijn kleeding die fijner
is dan mij past, in mijne uitgaven die
royaler zijn dan ik eigenlijk verdragen kan,
in mijn levenswijze, die gaat boven mijne
krachten. Wil ik die comedie volhouden
dan bezorg ik mi; 1 ■noeite-en het einde
is, dat ik er toch mede moet ophouden, dan
komt de waarheid aan den dag en dan
komt de vernedering, die pijnlijk is. Als ik
voor wijzer wil doorgaan dan ik ben, dan
tracht ik daarvan de bewijzen te leveren,
het kost mij veel moeite, en ik kan voor een
tijd mijn omgeving we! eens misleiden, maar
dit vol te houden gaat toch boven mijn
krachten. Straks wordt het vernisje van
mijn kennis zichtbaar en ik sta beschaamd.
Als ik voor beter of ook vromer wil door
gaan dan ik ben. dan tracht ik mij daar-
naar uiterlijk te gedragen. Het is mij een
voortdurende kwelling en altijd moet ik op
mijn hoede zijn, dat de menschen het toch
niet bemerken zullen. dat ik toch eigenlijk
niet die persoon ben, waarvoor ik mij iii-
geef. Zoo leeft men in groote onrust. Al
dat comediespelen vereischt veel krachten
van den mensch. die beter in andere rich-
ting konden worden aangewend en het slot
is, dat men nooit bereikt wat men meende,
want de waarheid breekt immers altijd door.
Er zit in deze dingen meer nadeel dan
menigeen vermoedt. Levensgeluk en levens-
wijsheid kunnen niet wonen daar waar de
onoprechtheid heerscht. Ieder mensch dorst
naar waarheid en klaarheid in elk opzich!
Om de waarheid echter te kunnen zien en
onderscheiden moeten onze geestelijke zin-
tuigen geoefend zijn. Om in bepaalde ge-
vallen de waarheid van den leugen te onder
scheiden moeten wij een jui.sten, scherpen
blik hebben. Hoe zal die ons eigendom
eenige dagen geleden te Antwerpen in't graf
gevolgd als bedelaar. De naam der eens zoo
geziene firma was reeds lang vergeten; op
de Beurs en in de kantoren der Hansa kende
men haar niet meer, alleen de oudste koop-
lieden en makelaars hadden nog eenige
herinneringen aan dien vroegeren glans.
Waardoor die verandering? Antwoord
is gemakkeiijk te geven. Toen 'thuis Van
Bergen en Noris zijn hoogte glanspunt hac
bereikt, werd Antwerpen bewoond door
tweemaal honderdduizend zielen, nu telde
de stad pas tachtigduizend. Vanwaar die
achteruigang?
Op den 10 Augustus 1585 bestond het
handelshuis Van Bergen en Norris nog in
voile kracht en groot aanzien; op den 27sten
dier maand na de capitulatie, welke de stad
met haren machtigen veroveraar, prins
Alexander van Parma, had gesloten, werd
de firma ontbonden. Alexander Farnesedeed
met een schitterenden stoet zijn intocht in
de gewonnen veste; Norris verliet haar met
zijn tienjarig zoontje en een zeer groot aan-
tal anderen, die zich aan Spanjes mac"
niet wilden onderwerpen. Michael van Ber
gen bleef met zijn zesjarig dochtertje ach
ter. Zoo handelde elk der compagnons naar
zijn eigen aard: de ondernemende, opvlie-
gende Norris en de bedeesde, lijdzame Van
Bergen. De een trotseerde het noodlot zoo
lang mogelijk en verliet, toen de strijd be-
slist was, deze plaats, om den strijd op-
nieuw te beginnen. De andere schikte zich
naar de omstandigheden en leed geduldig
wat hij niet kon veranderen.
Dat echter is sinds lang voorbij Jan
Norris en Myga van Bergen, de kinderen
der eens zoo beroemde firma, vragen nu
onze opmerkzaamheid.
kiinnen worden als wij opzettelijk in ons
leven met vervalsching omgaan? Als we
bezig zijn onszelf in een net van leugens
te wikkelen? Ons gevoel voor waarheid
wordt afgestompt en wij maken onszelf on-
bekwaam om de moeilijkheden en duister-
heden waarmede we zoo menig keer in aan-
raking komen op te helderen of uit den weg
te ruimen. Zal het ook ons oog niet be-
nevelen om de hoogste waarheden te kun
nen onderscheiden?
In de oorlogsjaren die achter ons liggen
werd in de verschillende oorlogvoerende
landen met opzet het volk, door middel van
de pers, onkundig gehouden van den waren
stand van zaken. Dit achtte men noodig
om den oorlog te kunnen voortzetten, tot
dat men het groote doel, de overwinning
had bereikt.
Als de waarheid en oprechtheid krach-
tiger geeerbiedigd waren in elk volk, zou
dan de oorlog tot zulk een bitter einde zijn
doorgevoerd en zouden wij dan thans zulke
wrange vruchten plukkfen? De voorgestelde
overwinning heeft wel niemand bereikt. Dat
kan ook niet ten koste van de waarheid.
Willen wij in ons eigen leven bewaard
blijven voor teleurstelling en machteloos-
heid, laat het ons om waarheid te doen zijn
in de eerste plaats met ons zelf. Waarheid,
hoe pijnlijk zij soms zijn kan, zij sterkt, en
den oprechten gaat het licht op in de duis-
ternis.
Maurits F.
NEDERLAND EN BELGIE.
Men seint uit Louden
De Pal Mall Gazette heeft een artikei
met in het oog vallende opsehriften van
zjjn correspondent te ffrussel, waarin wordt
verzekerd, dat Nederland een centrum van
intensieve anti-Belgische propaganda is.
Duitschers en activisten oltewel Belgische
SinD-Feiners zegt het artikel hebben
in Neaerland hun hoof'Jkwartier §n bladen
en genieten er een bijna overdreven gast-
vrjjheid. Bewezen is, dat bij de joDgste
verkiezingen groote sommen uit bronnen in
Holland vloeiden ten behoeve van de pro-
Duitsche defaitistische candidaten.
De correspondent geefr. dan, haar hjj zegt,
voorbeelden van boe de Duitschers propa
ganda voeren in Nerlerlandsch Limburg, dat
vroeger Belgiseh was. De beJangstelling
die de Duitschers toonen voor dit gebied,
bewjjst, dat de geallieerden bij de bespre-
kingen te Parjjs verkeerd deden door bet
Belgische standpunt te veronachtzamen, dat
o. a. pleitte voor de voortgezette Belgische
verdediging van de Maas. De correspondent
geeft dan uittreksels van instructies, uitge
geven door den Duitschen consult te Maas-
stricht. Wat nieuwsbladen betreft, heet het
in i de iDstructie o. a.zeker Hollandsch
dagblad moet gesteund worden tot elken prijs,
het moet zooveel geld ontvangen als bet
verlangt en zjjn invloed moet gehandhaafd
worden door intensieve propaganda.
Het moet een zeer voorname plaats in-
In welk een jammerlijke, verwoeste, ijse-
lijke wereld hadden deze beide armen het
eerste levenslicht aanschouwd! Hoe vaak
waren' niet de wiegeliederen der moeders
door het bulderen van 't geschut, nabij en
verre, verstomd? Hoe vaak hadden niet de
vaders hun lievelingen van hunne knieen
moeten neerzetten, omdat het luiden der
stormklok ze naar buiten riep, op de wallen
of op het raadhuis.
Arme klein^ schepsels! Nooit hadden ze,
als andere, in minder gevaarvolle tijden ge-
boren kinderen in schaduwrijke bosschen.
op groene weiden kunnen stoeien en ravot-
ten! Nooit hadden ze van de blauwe koren-
bloenien en de roode papavers, die tusschen
'tkoren groeiden, kransjes kunnen winden,
want in de bosschen zwierven de troepen
van Zijn koninklijk Majesteit of de wilde
benden der Boschgeuzen rond en op de
groene weiden sloegen Spaansche legers,
Duitsche, Fransche, Engelsche, Italiaansche
huursoldaten en.de benden, in dienst der
Staten en van den Prins van Oranje hunne
hutten en tenten op. Nog voor de gouden
vrucht rijpte, en de roode en blauwe bloe-
men bloeiden, vielen de korenvelden aan
de paarden der rondtrekkende troepen ten
deel. Waar ergens was een rustig plekje te
vinden op dezen platgetreden bodem, dien
de koning van Spanje zijn eigendom noem-
de? In de nauwe, donkere straten der stad
Antwerpen achter de hooge muren, wallen
en torens van Paqiotti hadden de arme kin
deren hun speelplaatsen, die vaak genoeg
onveilig en gevaarlijk waren. Heel dikwijls
toch veranderden de woningen der burgers
in kerkers, waarin de bewoners zich zelf
opsloten, om zich te beschutten tegen den
overlast van buiten.
nemen id de openbare meening in Limburg'
in het bgzonder in Maasiricht. Doe al het
mogelgke tegen het nieuwe dagblad
dat geprononceerde annexionistische ten-
denzen toont. Vermeerder de Duitsche
bladen in Limburg en doe al het mogelijk-
om de Fransche en Belgische bladen uit
Limburg te weren.
Uit dezelfde bron haalt de correspondent
nog de volgende instructies aanzend
Duitsche families naar Limburg, vooral met
het doel banden te binden tusschen de twee
naties, zoodat een fusie van Limburg met
Duitsehland vergemakkeljjkt wordt.
Verder bevatte de instructies waarschu-
wingen tegen zekere persoonljjkheden, aan-
geduid met letter M en MME, die verdacht
zijn van pro-geallieerde neigingen en wier
gangen moeten worden nagegaan. In de
instructies wordt er op gewezen, dat elke
Belgische invloed, hoe gering ook, in Lim
burg moet worden geweerd.
Ik denk zoo besluit de correspondent
zjjn stoutmoedig en fantastisch verhaal
dat het bovenstaande voldoende is om de
bedreigingen aan te duiden, waaronder niet
alleen Belgie, maar ook Europa leeft. De
Duitsch-flolland8chepolitiekin Belgie steont
het activisme en de verdeeldheid. Het is
tijd, dat het duideljjk begrepen wordt aan
de Engelsche zjjde van het kanaal. dat
Engeland's voorspoed zeer sterk afhangt
van de handhaving van een sterk en bloeiend
Belgie in Europa.
We zullen vermoedelijk nog heel wat
onzin te lezen krjjgen, eer die kwestie eens
uit de wereld is, of liever, eer de annexio
nistische Belgen znllen zien, dat al nun
gescharrel te vergeefs is
ONDERWIJS.
De oprichting van een volksuniversiteit
te HeDgelo mag als zeker bescbouwd worden.
DE UITVOER VAN KAAS TIJDEL1JK
STOPGEZET.
De Minister van Land'bouw. Nijverheid
en Handel maakt bekend
1. daL met het oog op de prijsver-
hooging op de kaasmarkten, tengevoige
van de steeds toenemende vraag voor het
buitenland, behoudens de reeds toegezegde
consenten voor kaas, voorloopig geen verdere
uitvoervergunningen worden atgegeven, zoo
dat een hoeveelbeid kaas, geljjk staande
met de geheele productie van af begin Juli
tot October, ter beschikking zal blpven van
de binnenlandsche behoefte
2. De afgifte van de reeds toesrezegde
consenten zoodanig zal worden geregeld,
dat de export van de voorraden waarop
deze uitvoervergunningen betrekking hebben,
over geruimen tijd zal worden verdeeld
3 dat, indien in verband met de pro
ductie en de bmnenlandsche voorziemng in
October weder vergunning tot uitvoer ban
worden verleend, de N.UM. daaraan vocr-
waardeD zal verbinden, die t. z. t. zullen
worden bekend gemaakt.
Dus moesten deze kinderen een heei an
dere voorstelling van het leven krijgen dan
andere, die onder een gelukkiger gesternte
waren geboren en menige schoone bioem
werd door de duistere, koude wolken. waar
onder hunne jeugd werd neergedrukt. in den
knop verstikt en vernietigd.
Hoe dikwijls niet hadden Jan en Myga.
gedurende de lange belegering van den her-
tog van Parma, turende door de ruiten,
waarvoor zij hun bonte poppen en dierer
hadden opgesteld,-den oorlog met al ziine
verschrikkingen door de straten voorbi: zien
trekken.
Een paar zouden Jan en Myga worden,
zoo hadden het de vaders en moeders
toen de groote firma nog bestond, bepaald;
doch toen de capitulatie tusschen Alexander
Farnese en de stad was geteekend, had Jan
Geerdes Norris het trouwverbond van z
zoontje met het dochtertje van zijn compag
non verbroken. De echtgenooten der beide
kooplieden waren toen reeds beiden over-
leden.
Den 27 Augustus 1585 werden de kinde
ren van elkaar gescheiden en de tienjarige
knaap, het zesjarig meisje weenden bit
ter maar 't was immers oorlog en die
scheidt nog wel veel verschrikkelijker min-
nende harten. Niemand twijfelde er boven
dien aan, of de beide kinderen zouden hunne
jeugdherinneringen wel spoedig vergeten
hebben. Of het inderdaad zoo werd?
Jaren zijn vervlogen. Norris is dood;
dood is ook Michael van Bergen, nadat ziin
rijkdom is versmolten als sneeuw voor de
zon.
(Wordt vervolgd.)
1
