ALGEMEEN NIEUWS- EN ADVERTENTIEBLAD VOOR ZEEUWSCH-VLAANDEREN.
No. 6261.
Zaterdag 14 Augustus 1915.
55e Jaargang.
De Oorlog.
ABONNEMENT:
ADVERTENTIEN
JED EDSSTZE BLAB
FETTILLETON.
Dit Blad versehpt MaaMag-, Woensdag- en Ynjdagayaiisl, nitpzoiiderd op Feestslagen,
Ijjj de Firma P. J. YAN DE 8ANDE te Ter Neuzen.
Per 3 maanden binnen de stad 1Franco per post voor Nederland 110.
Bij vooruitbetalingvoor Belgie /1.40, voor Ned.-Indie en AmeriKa J l.o5,
overig Buitenland 2.
Men abonneert zich bij de Uitgeefster, of buiten Ter Neuzen ook bij alle
Boekhandelaren, Postdirecteuren en Brievenbushouders.
Van 1 tot 4 regels 0,40. Voor elken regel meer 0.10.
Bij directe opgaaf van driemaal plaatsing derzelfde advertentie wordt de
prijs slechts tweemaal berekend.
Grootere letters en cliche's worden naar plaatsruimte berekend.
Handelsadvertentien bij regelabonnement teg en verminderd tarief.
Inzending van advertentien voor 1 Ulir op den dag der uitgave.
Oe algemeene toestand.
18)
De bezetting van Warschau.
Oe indruk van de intiesning
te Serltjn.
Eer# mi'ideS om t6aaislsls]irei**
sreasasr iiet froRt ie sttsihen.
Een kapiieire die •"er-d
De „Times"-correspondent in Galicie
aldus schrijfl het „Alg. Hbl." z,endt aan
zijn blad een lang verhaal, om te betoogen,
dat de ontruiming van Galicie, de teruglocht
der Russische troepen van de Karpathen-
passen, en de sedert gevolgde teruglocht
achter den Weichsel en den Naref, onder-
deelen zijn va"n een lang vooraf beraamdl
plan van generaal Iwanof, die meende, dat
de Russische troepen over een te lang iront
moesten vechten, en dat het noodig was dil
front wat in te korten. Generaal Iwanof
zeide: „Wij kunnen geen onhoudbare mili
taire posities vasthouden louter om het rao-
reele effect. Lemberg was uit een militair
oogpunt zander waarde voor ons, en wij
konden er niet blijven, zonder groote ge-
varen. Wij ontruimden het dus. En bij
gelegenheid keeren wij terug om het te her-
overen."
De correspondent van de „Voss. Ztg." te
Lublin wijst er op, dat deze opvatting on-
juist is, en zegt: „Rusland belastert daar-
door zijn eigen leger, dat zich dikwijls met
waren heldenmoed erdoorheen heeft gesta
gen."
Het is dan ook wel een eenigszings zon-
derlinge opvaRing, den teruglocht der Rus
sische legers een „strategische overwinning"
te noemen.
Men kan van meening verschillen over
de vraag: of'de omtrekkende beweging van
Hindenburg, in een teekening in den „Matin"
aangeduid floor een dubbele knijptang, steeds
meer gereed om zich achter de Russische
legers te sluiten, ten slotte dit effect zal
hebben. Maar wat in Rusland gebeurt voor
te stellen als een welberaamd Russisch veld-
tochtsplan schijnt toch wel een zeer ave-
rechtsche voorstelling van het gebeurde.
De „Daily Mail", die er op wijst, dat ae
tang nog niet gesloten is, wijl er nog een
opening is van 150 K.M. tusschen Von
Gallwitz, rechtervleugel aan den beneden-
Naref, en Von Mackensen's rechtervleugel
bij Wlodawa, ziet den toestand beter in,
als het blad zijn beschouwingen besluit met
de opmerking: „Echter moet het vooraJsnog
twijfelachtig worden genoemd, of zij instaat
zullen zijn de linie NjemenBoeg te be-
houden, daar de vijand reeds achter die
linie staat, bij Wilkomir en Kovel."
De verwachting, dat dadelijk na de in-
neming van Warschau de Duitsche bevel-
hebbers groote troepenmassa's naar het
Westelijk front zouden brengen, om daar
den geaLlieerden een slag toe te brengen, is
in elk geval niet bewaarheid. Het Duitsche
legerbestuur is wel voornemens, naar het
schijnt, om met Rusland eerst voorgoed af
te doen, voordat het zijn troepen uit Rus
land terug trekt. Juist nu, terwijl Rusland
gebrek heeft aan ammunitie, en de Russi
sche legers onder den indruk zijn van den
steeds voortgezetten terugtoclit, is de kans
schoon, om den veldtocht in Rusland tot
een einde te brengen.
En het gevolg daarvan is, dat men zich
reeds begint bezorgd te maken over het lot i de Duitschers, waaraan het „Hbl." het vol- J
van Petersburg. Hoewel het „a long way I gende ontleent:
is to Tipperary" en de opmarsch niet Dien nacht sliep niemand in de stad.
zoo heel gemakkelijk, wordt in een tele-
ACHTSTE HOOFDSTUK.
gram uit de Russische hoofdstad aan de
.Times" de niogelijklieid overwogen, dat de
tocht naar die stad in het plan der Duit
schers liggen zou. Dil geschiedt voorname-
lijk naar aanleiding van den Duitschen op
marsch in het gebied tusschen den Njemen
en de Dwina, in de richting van Dunaburg
en Wilna. Het plan schijnt te zijn, zich
van den spoorweg WilnaDunaburg, de di
recte verbinding met Petersburg, meester te
maken. Reeds worden in Dunaburg, volgens
berichten uit Rusland, maatregelen genomen
voor de ontruiming dier plaats.
Het groote belang, dat de Russen hechten
aan het tegengaan dier voorwaartsche bewe
ging, blijkt wel uit het krachtige oplreden
der Russische legers in dat gebied. Naar de
Russische legerberichten melden, werden de
Duitsche aanvallen, in de richting van Duna
burg geregeld afgeslagen. De Duitsche be
richten daarentegen zeggen, dat in de rich
ting RigaMittau slechts zwakke Russische
aanvallen werden gedaan, die gemakkelijk
werden afgeslagen, en dat overigens benoor-
den den Njemen de toestand weinig veran-
derd is.
Aan de Dardanellen, waar, zooals wij reeds
mededeelden, nieuwe troepen geland zijn,
wordt nu, volgens de berichten van Sir Ian
Hamilton, op verschillende piaatsen tegen
de Turksche verdedigers van het scbier-
eiland opgelreden.
Sir Ian Hamilton ziegt in zijn telegram niet,
waar de landing plaats had. De Turken
zijn minder geheimzinnig en verhalen, dat
de Engelsche troepen geland zijn te Kara-
chali, ten Noordea van de Golf van Saros,
in den rug der linie van Boulair, de starke
Turksche verdedigingslinie, die dwars over
het schiereiland Gallipoli loo.pt.
De Turken vermelden tevens, dat zij de
troepen, die bij Karaschali geland zijn, heb
ben verdreven; met achterlating van 20 doo-
den zijn de Engelschen daar weer inge-
scheept.
Twee andere afdeelingen zijn geland aan
twee punten van de kust ten Noorden van
Ari Boernoe; deze hebben, volgens het Turk
sche bericht, daar eenig voordeel behaald.
Sir Ian seinde: dat zij na lievig gevecht
een hoogte bezet hebben, na de sterk verde-
fligde stellingen te hebben bestormd.
Volgens berichten door de „Times" uit
Milaan ontvangen, heeft de Duitsche Kei-
zer pogingen aangewend om door bemidde-
ling van den Paus vredesonderhandelingen
aan te knoopen. Noch Duitschland, noch
Oostenrijk zouden, volgens dat bericht, veel
lust hebben om een nieuwen winterveld-
tocht door te maken. Als grondslag voor
de besprekingen zou Duitschland de terug-
gave van Belgie aangeven.
Het zal wel goed zijn, omtrent het be
richt en de voorwaarden nadere mededeelin-
gen af te wachten.
De „Lodzer Zeitung" bevat een lang ver
haal over de bezetting van Warschau door
Marie liet het papier in haar schoot zin-
ken, het sprak zoo aandoenlijk van de war-
me liefde harer ouders, een liefde, die,
zooals zij wist, tot aan het einde voortge-
duurd had.
Een koude rilling liep haar over den rug,
toen zij aan haar eigen toestand dacht, dat
zij den volgenden dag zou gegeven worden
aan een man, dien zij verafschuwde, en dat
zij nu het zoete geluk nooit zou leeren ken-
nen waarvan haar moeder nog in haar laat-
ste levensuren als van een groote ziele-
vreugd vertelde.
Zij bedekte het gelaat met beide handen,
en een angstig zuchten en snikken deed haar
lichaam trillen. Haar goede moeder zou
het nooit geduld .hebben, dat het haar ging,
zooals haar vader verlangde.
De belangstelling in de woorden der dier-
bare overledene schudde haar echter weer
wakker, zij greep naar het papier en las
verder
„Toen wij dan besloten hadden, dat wij
nu en nooit meer van elkaar gescheiden
konden worden, ging een stevige voetstap
over het bruggetje, dat van den molen over
de beek voert, Pluto sloeg aan, en Johan
Holterman stond in den vollen maneschijn
voor ons. Hij deed een stap achteruit, toen
hij mij in de armen van Emil zag. Toen
balde hij dreigend de vuist en wilde mij
naar zich toe trekken.
Ik verweerde mij echter, hij wist toch,
dat ik hem niet mochl lijden, deze was mijn
vrijer, aan wien ik trouw wilde blijven,
Hij liep nu regelrechl naar onze boerderij.
Ik wist dat vader nog op was, en niets
hielp er nu meer aan, wij moesten nu dade
lijk achter Johan meegaan en onze zaak
uitvechlen. Emil draaide een beetje, dat
deed mij leed, maar ik had moed voor twee.
Ik wist, dat mijn vader hard en streng was;
tegen mij was hij het echter nog nooit ge-
weest, en zoo dacht ik, ik zou het gemak
kelijk kunnen doorzetten, om Emil tot man
te krijgen.
Onder den grooten lantaarn op den
dorschvloer ontmoetten wij elkaar. Vader
kwam met Johan ons tegemoet en zag er
vreeselijk boos uit. Een stroom van booze
woorden kwam hem over de lippen. Daar-
bij sloeg hij met de groote rijzweep, die hij
in zijn hand hield, in de lucht.
Ik ging voor Emil staan, om hem te be-
schermen en verklaarde, dat ik nooit een
ander zou nemen dan hem! Toen verzocht
ik Emil zelf, dat hij heen zou gaan.,
Ik moest met vader en Johan in de kamer,
waar Rika alleen was, die geheel verschrok-
ken op vloog. Hier ging vader voor mij
staan en verklaarde, dat als ik niet op staan-
den voet trouw aan Johan Holterman be-
loofde, hij mij in mijn kamer zou opslui-
ten, tot de Berlijner deugniet, die maakte
dat eerbare meisjes zich verzetten, zou af-
gereisd zijn. En hij zou met de politie ook
een woordje spreken over den vreemden
gek.
Ik zeide: „Sluit mij maar op, vader, gij
moet echter niet denken, dat ge mij klein
krijgt."
Toen pakte hij me bij den schouder,
sleepte mij naar mijn kamer en sloot de
deur toornig achter mij. Ik was echter met
Reeds 's avonds scheen de crisis te zullen
aanbreken. Talrijke imrgers stonden op straat
te kijken naar het schijnsel der springende
granaten. Tegen tien uur vernam men het
geluid van eenige buitengewoon hevige ont-
ploffingende torten werden door de Rus
sen vernield. Dichte rookwolken trokken
over de stad; spoedig was de hemel hel ge-
kleurd.
In Praga stonden de kazernes van de
brandweer en militaire gebouwen in brand,
evenals de spoorwegwerkplaatsen. Steeds
hef tiger en duidelijker werd het kanonge-
bulder. Om elf uur gaf de commissaris van
politie de zorg voor de stad over aan de
burgerwacht, die voor een deel reeds Wo ens-
dag in functie was getreden; hij trok zich
met de laatste honderd beambten naar Praga
terug.
Tegen twee uur trokken groote troepen-
massa's van Wola en Mokatof naar de ri-
vierovergangen, waar een opstopping plaats
vond, daar de bruggen smal waren. Duizen-
den inwoners keken naar dit schouwspel.
Om 5 u. 's morgens werden de bruggen
vernield. In Praga stegen weer rookwolken
op.
Tegen zes uur verscheen een auto met
twee Duitsche officieren in de straat, die
naar het sladhuis leidt. Korten tijd later
reden zij met den commandant van de bur
gerwacht terug, om met den Duilschen staf
in Wola over de overgave van de stad te
onderhandelen. Om half zeven trok Duit
sche cavalerie, de lanspunten met bloemen
omwonden, onder het zingen van de „Wacht
am Rhein", de stad binnen. Spoedig daarop
tufte een aulomobiel door de Jeruzalem-
merslraat met eenige hooge officieren en
den commandant der burgerwacht. Tot 12
uur duurde de intocht van Duitsche infan-
terie, cavalerie en artillerie.
Nadat de Russen zicli naar Praga hadden
leruggetrokken, vielen Russische granaten
en granaatkartetsen in de stad; voorname-
lijk het verblijf aan den oever van den
Weichsel was gevaarlijk door het ontploffen
der projectielen. Er gebeurden vele onge-
lukken; voortdurend moesten de wagens van-
de reddingsbrigade dje fetad jin pm gekwetslen
te halen en hulp te brengen.
Donderdagmorgen om elf uur maakte een
commissie van Warschausche burgers haar
opwachting bij de Duitsche militaire autori-
teiten in het paleis, ter bespreking van een
regeling voor de handhaving van de orde
in de stad. Tevens werd meegedeeld, dat
twaalf gijzelaars moesten worden gesteld.
VoorLoopig werden de burgers uit de com
missie als gijzelaars beschouwd. Er werd
een sledelijk president benoemd; de burger
wacht werd gehandhaafd.
Het burgercomite werd uitgebreid met ver
schillende personen uit de leidende kringen
der stad. Het comite gelastte den bezitter
van voorraden meel, suiker en zout, hier-
van voor zes uur 's avonds een opgave in
te dienen.
De lerugtocht kwam voor de Russen zoo
onverwachts, dat zij verschillende groote
kerkklokken op het Krastinskiplein, welke
reeds werden afgenomen en, wegens den
zooveel wrevel en verzet vervuld, dat het
mij toescheen, of ik met niemand op deze
wereld iets te maken had dan met hem, op
wien zij zoo scholden. En in plaats van
naar bed te gaan, knoopte ik mijn beste
boeltje in een doek, en klom zooals ik was,
uit het venster flat op onzen moestuin uit-
ziet, en zoo liep ik weg naar de herberg.
Ik wist, dat hij in het achtergedeelte van
het huis gelijkvloers een kamertje had; hij
had nog het licht branden, ik ldopte aan
zijn venster en riep zijn naam.
Toen hij opende, zeide ik: „Daar is uw
trouw meisje, het gaat met u heen, waar-
lieen ge wilt." Hij stiet een kreet van blijde
verrassing uit, sprong uit het venster en
sloot mij in zijn armen.
Gedurende den geheelen nacht hebben wij
op een bank in den tuin van de herberg
gezeten, hebben elkaar nu en dan gelief-
koosd en van onze gelukkige toekomst ge-
sproken, en bij het eerste hanengekraai is
hij in zijn kamer gegaan, heeft alles bij
elkaar gepakt, en toen de kastelein wakker
werd, heeft hij van hem de sjees gehuurd
om hem aan het naaste poststation te bren
gen. Spoorwegen waren er toen nog niet
naar Soltau en Walsrode, en wij moesten
naar Bremen in de postkoels rijden.
Ik wachtte hem echter op de afgesproken
plaats op, een half uur van het dorp ver-
wijderd.
De knecht van den kastelein, die Emil
reed, zette groote oogen op, toen hij mij
zag instappen. Maar wat bekommerden wij
ons daarover?
In Berlijn bracht Emil mij naar zijn kost-
juffrouw.
Ik was meerderjarig, en zoo hadden wij
dus met de papieren niet veel moeite.
Reeds van uit Bremen schreef ik aan
vader en zeide hem, dat ik niet anders kon
omvang, in vieren gedeeld waren, moesten
achterlaten.
De water- en gasleiding, evenals de elec-
trische inrichting werken uitstekend; de
waterleiding in Praga is door ontploffingen
op verschillende piaatsen beschadigd. Woens-
dag vernielden Russische officieren en sol-
daten verschillende fabrieken geheel of ge-
deeltelijk.
Met de Duitsche troepen kwamen ook
correspondenten van Duitsche bladen in de
stad. De groote cafe's, zooals „Brbtol",
,Polonia" enz. waren spoedig vol DuiLche
officieren. De schouwburgen zijn voorloo-
pig gesloten. Het verkeer in de straten en
in de Irams was zeer levendig.
De Berlijnsche correspondent van de
„N. R. Crt." schrijft, dat er in de Duitsche
hoofdstad druk gevlagd werd. En verder
zegt hij
„Het publiek op straat echter was het-
zelfde gebleven als gewoonlijk op een
mooien middag. Volstrekt niet meer men-
schen of meer beweging, zelfs niet in de
hoofdstraten. Geen over het asfalt scheren-
de bulletins. Men was op weg uit of van
het kantoor en liet zich praktisch niet sto-
ren door deze nieuwe faze van den oorlog.
Daarvoor is de Berlijner ten slotte te nucli-
ter, te praktisch berekenend. Hij vraagt
nog slechts: wat brengt ons dit dichter bij
't einde. Zoo lang hij dat niet overziet, laat
hij zich ook niet meesleepen. Hij rekent.
Een dame komt mij verheugd tegemoet:
„Wat zegt gij van Warschau?" En dan
peinzend: „Ja, Warschau gevallen en hoe-
veel menschen mede?..." Maar desniette-
min is men toch verheugd en ook trotsch.
Waarom zou men ook niet. De stemming
is overal goed, hooren wij uit alle landen.
Men zal toegeven dat er tot betrekkelijke te-
vredenheid nergens zooveel reden bestaat
als te Berlijn. Tevredenheideen gek
woord in deze tijden; en toch gebruikt men
zooveel sterkere nog.
's Avonds heb ik de stad in alle richtin-
gen doorkruist. Het was een warme, slille
avond, die aan de mooie avonden van den
eersten overwinningstijd der Duitschers deed
denken. Ja, toen! Half en heel volwassen
jongens en meisjes liepen zingend en stap-
pend in krachtig rhythmus in groote en
dichte stoeten over het donkere asfalt van
de Linden. Op de Potzdammer Platz, voor
een groot bierhuis, zag en hoorde ik op een
avond een spontaan en veelstemmig zang-
concert. Wij vonden het in die dagen naar
omstandigheden vrij kalm. Nu uit de verte
lijkt de geestdrift van toen mij bijna exta-
tisch. Zoo iets kan nu niet meer naar het
schijnt. Het was gister-avond druk in de
stad; het waren weliswaar niet meer de
ontzaglijk dichte drommen van toeschou-
wers uit de eerste dagen, maar er was toch
drukte, en aan een kant van de Linden
bijna gedrang. Er zijn nu echter alleen toe-
schouwers, geen betoogers en zangersmeer,
geen personen of tooneelen, die het publiek
in opwinding of geestdrift brengen. Het zijn
alien wandelaars, zooals ik, die op dezen
mooien en merkwaardigen avond de stad
ingegaan zijn, om te zien, of er iets bijzon-
en ik gaarne zou willen, dat hij mij vergif-
fenis en zijn zegen op onze echtverbintenis
zou geven. Van hier uit schreef ik weer,
ook aan Rika en meldde hun mijn adres
in de groote stad. Er kwam echter geen
antwoord. Eindelijk, kort voor mijn trouw-
dag, schreef ik nog eens vleiend en drin-
gend.
Toen eindelijk kwam er een brief van
mijn zuster, hij droeg sporen van tranen
die erop gevallen waren, en ik geloof ook,
dat Rika zeer om mij geweend heeft, want
wij hidden veel van elkaar. Zij schreef, dat
ik niet moest hopen, dat vader ooit met mij
verzoend zou raken. Hij zeide, dat ik hem
beleedigd had, en dat hij nooit weer iels
van mij wilde hooren. Als ik gemeend had,
zonder den zegen van mijn vader klaar te
komen, dan moest ik dat nu maar ohder-
vinden. Zijn advocaat in Walsrode zou mij
mijn wettig erfdeel uit de boerderij betalen,
alsof vader reeds dood was hij wilde
voor mij ook dood zijn en ik had alleen
maar een bewijs te onderteekenen, dat ik
mijn wettig erfdeel had ontvangen. Aan
haar, naar Haiddorf, behoefde ik nooit weer
te schrijven, want vader duldde niet, dat
er een brief aangenomen werd.
Gij kunt u wel voorstellen, lieve Marie,
dat ik zeer bedroefd was en mij zeer onge-
lukkig gevoelde, maar Emils liefde en goed-
heid hielpen mij. Het was ook zoo mooi
elkaar geheel toe te behooren.
Toen liet geld kwam, 6000 Mark, besloten
wij, daar een eigen fotografie-inrichting voor
te laten maken.
Mijn man was eerste bediende bij een fo-
tograaf, nu kon hij zelfstandig gaan wer
ken, wat hem zeer verheugde. Zijn loon
als bediende was voor ons beiden toch niet
voldoende.
Het noodigste werd voor de huishouding
ders aan de hand is. Zelfs de officieele be-
vestiging van den val van Iwangorod laat
hen kalm. Het publiek overziet den toe
stand: de Russen zijn de Weichsel-vestin-
gen aan het ontruimen. Het generale staf-
bericht van dien middag was prijzenswaar-
dig duidelijk geweest: „Troepen van de ach-
terhoede der Russen," dat was een ondub-
belzinnige mededeeiing, die geen overdre-
ven bravoureuse voorstellingen kon verwek-
ken. Ieder is nu hier strateeg genoeg gewor-
den om te weten, dat het doel verder ligt,
dat het misschien voordeeliger was geweest
als de Russen Warschau hadden verdedigd."
Het is in Parijs gebeurd, maar de Duit
sche pers haalt hel aan als een voorbeeld
ter navolging. In de deftige wijk van de
Etoile kregen verschillende personen een
rouw-aankondiging en de uitnoodiging aan-
wezig te zijn bij de begrafenis van korporaal
M., oud 23 jaar, die bij zijn ouders tenge-
volge van bekomen wonden overledenwas.
De korporaal was een thuisblijver, die
door den invloed van zijn schatrijken vader
het klaar had gespeeld om in een militair
bureau te worden geplaatst, waarheen hij
zich dagelijks in een auto liet brengen.
Toen de rouwende kenuissen bij het huis
aankwamen, kwam daar ook juist de dood-
gewaande held in zijn tuf aanzetten.
Hij had tenminste niet zoo'n dikke huid,
dat hij den wenk niet begreep en op eigen
verzoek werd hij naar het front overge-
plaatst.
De Engelsche kapitein H. S. Smart, van
het 53e regiment Sikhs, had in December
j.l. een kort verlof gekregen, waarvan hij
echter niet terugkeerde. Alle pogingen om
zijn spoor te vinden, mislukten, en hij werd
daarom afgevoerd van de lijsten van het
leger.
Sedert is echter gebleken, dat hij nog wel
degelijk deel uitmaakte van de Engelsche
strijdmacht. Gedreven door een krachtig
verlangen deel uit te maken van de troe-
penmacht in Frankrijk, ging kapitein Smart
naar Engeland, en nam daar dienst als sol-
daat onder den naam Thomas Hardy, in
het 2e bat. Queen's Royal West Surrey Re
giment. Als soldaat in dit regiment dienen-
de werd hij gedood bij een actie te Festu-
bert op 17 Mei, waarbij hij zooveel dapper-
heid aan den dag legde, dat hij een onder-
scheiding zou hebben gekregen, wanneer hij
was blijven leven.
Met hel oog op deze builengewone om
standigheden, heeft de Minister voor Indie,
in overleg met den Legerraad den Ivoning
een besluit doen teekenen, ter herroeping
van het besluit van 4 Juni, waarbij kapi
tein H. S. Smart van die lijsten was afgie-
voerd wegens desertie.
Van zijn kameraden wisten maar weinigen
wie hij eigenlijk was. De meeste beschouw-
den hem als iemand, die een goede positie
in het burgerlijke leven had opgegeven, om
voor zijn vaderland te kunnen vechten. De-
gene, die hem het laatst bij Festubert zag,
was een soldaat, die, evenals hij, dienst deed
als bommenwerpcr. Hardy stond midden in
het granaatvuur en een scherf sloeg hem
aangeschaft, en toen belrokken wij onze
woning hier in het huis van Goldammer.
Toen gij geboren werd, lief kind, en ik
begreep, wat ouderliefde beteekent, werd
ook hel gevoel voor mijn huisgenooten
weder levendiger in mij. Mijn vurig ver
langen naar de geboorteplaats, naar den
zegen van mijn vader werd steeds grooter
en is mij tot bed en met onverminderde
kracht bijgebleven. Meer en meer heb ik
ingezien, hoe zwaar ik mijn vader krenkte,
en dat ik geen goed kind geweest ben.
Bij ons is het schande, wanneer een rijke
boerendochter trouwt, zonder dat er een
groote bruiloft gevierd wordt en zij zonder
muziek en zang, het ouderlijke huis verlaat.
Door in stilte te vertrekken, had ik vaders
trots gekwetst.
In de volgende jaren kwamen uren, waar-
in ik mij schaamde, het geld aangenomen te
hebben, dat mij los kocht nil de familie,
die ik toch niet loslaten wilde. Had ikdaar-
mee ingewilligd, dat vader dood voor mij
was Gaf ik, evenals Ezau, voor een oogen-
blikkelijke winst, heilige recti ten prijs? Een
welkome hulp was ons het geld toch ge
weest. Nu konden wij ons, wanneer wij
vlijtig waren, met onze eigen zaak zoo goed
en kwaad als het ging door het leven slaan.
Na dit alles troostte ik mij met de wet,
die in de geheele wereld geldt: De vrouw
zal vader en moeder verlaten en den man
aanhangen.
A1 mijn redeneeren, dat ik toch wel goed
gehandeld had, hielp mij echter weinig tegen
mijn leed. Ik had een goeden man, dien ik
lief had, een gezond kind en voldoende ver-
diensten, maar van binnen knaagde mijn
geweten.
(Wordt vervolgd).
