AL6EMEEN NIEUWS- EN ADYERTENTIE6LAD
VOOR ZEEUWSCH-VLAANDEREN.
No 6187 Donderdag 18 Februari 1915, -- - -
55e Jaargang.
ABONNEMENT:
ADVERTENTlEN
Aanbesteding.
bekendmakino.
De Oorlog.
Is, XiTe-e-olen..
Teleioon 25.
Dit Blad verschijnt Maandag-, Woensdag- en VijjdagavoBd, uitgezoniierd og Fgestdagen,
Firma P. J. VAN DE 8ANDE te Ter Neuzen.
aanbesteed
FEPILLBTON.
I
Per 3 maanden binnen de stad. 1Franco per post voor Nederland 1.10.
Bij vooruitbetalingvoor Belgie /1.40, voor Ned,Ind,e en Amenka 1.65,
overig Buitenland 2. x T
IV,-n abonneert zich bij de Uitgeefster, of buiten Ter Neuzen ook bij a
Boekhandelaren, Postdirecteuren en Brievenbushouders.
Van 1 tot 4 regels 0,40. VoOr elken regel meer f 0.10.
Bij directe opgaaf van driemaal plaatsing derzelfde advertentie wordt de
prijs slechts tweemaal berekend.
Grootere letters en cliche's worden naar plaatsruimte berekend.
Handelsadvertentien bij regelabonnement tegen verminderd tarief.
Inzending van advertentien voor 1 UUr op den dag der uitgave.
hel verharden met straat-
klinkera en het maken van
een pij«*ielpad,ten behoeve
van den verbindingsweg
tusschen Moordbrabant en
Zeeland, met bijkomende
weaken.
Een tragisch verhaal.
^ederlanderB te Brugge.
Engelsche maatregelen tegen
den duikbooten-oorIo&.
TER NEUZENSCHE COU RANT
het"
nm
TT.
Namena Gedeputeerde Staten van Zee-
land zal op Woensdag 3 Iflaart
1915. des voormiddags te 11 uren, in
de Abdij te M1DDELBVRG, worden
RAMING 39000.
De aanbesteding zal bp e n k e 1 e i n-
schrijving geschieden overeenkomstig
iipt bestek
Het bestek ligt ter lezing ter Provineiale
griffie van Zeeland te MIDDELBURGj
bp den Hoofdingenieur van den Provincialen
waterstaat aldaar en bp den Ingenieur van
den Provincialen waterstaat te GOES en
met teekening ter Provincial griffie
is,
we,eld .fgelegee pl.tteUnd.paroehie minkel v.»
sleet hp het leven van den dorpspastoor
geheel aan God gewpd en verborgen wel
te doen. Toen brak de vreeselijke oorlog
uit en na den val van Antwerpen, de
vreeselpkste worsteling langs de oevers der
Yser, Leie en het idyllische West-Vlaan-
deren. Wat de arme pastoor met zijn
parochianen heeft doorgestaan, is met geen
pen te beschrijven. Herhaaldelpk, zooals
men weet, lag St. Joris in de vuurlinie.
De verspreid gebouwde hoeven zpn stuk-
geschoten, in de kelders hebben wekenlang
onze soldaten en hier en daar wat schuwe
vluchtelingen gehuisd.
De verschrikkingen van het bombarde
lang in verlatenheid had rondgedoold en
mager van ellende was aangehinkt, op drie
beenen (het vierde was door een stuk van
een obus verminkt). Op deze miserabelen
knol, waar de soldaten nauwelpks eenige
kilo's paardenvleesch aan gevonden zouden
hebben, reed de arme simpele langs velden
en wegen, den schildwachten en soldaten in
de verschansingen toeroepend, dat hp de
legeraanvoeraer was en de troepen had ge-
inspecteerd.
floudt maar vol, verkondigde hp, St. Joris
is onneembaar en het jongste gevecht gaat
komen, dan zult gij wat zien I" Geen der
soldaten bespotte hem, want velen hadden
selieten geloof ik niet dat door de protes-
tanten in Brugge worden gemaakt, want
Brugge is ook een edit Roomsche stad.
Toch houdt de heer Van Yperen met zijn
kleine schare dapper het hoofd boven wa
ter, door vrienden uit het moederland ge-
steund. Een klein kerkje, sobere houten
banken, naast het woonhuis, dient totplaats
van bijeenkomst. En in de buurt staan de
heer Van Yperen en mevrouw als hulp-
vaardige menschen bekend.
Bij liet uitbreken van den oorlog werd
de protestantsche evangelist naast de
roomsch-katholieke geestelijken door het
roomsch-katholieke Belgische gouvernement
tot aalmoezenier benoemd. Als zoodanig
werkte hij voornamelijk onder de krijgsge-
vangen en gewonde Duitschers, die in Brug-
Het opgewonden volk, zijn Duitsch-klinken-
de naam
Hemel en aarde hadden zijn vrouw en
zijn advocaat bewogen oni hem weer vrij
te krijgen. 'Juist was het bijna gelukt. Daar
kwam de Duitsche stroom en spoeldc hem
voort naar Oostende, eindelijk naar Calais,
steeds nog als gevangene van het Belgische
leger.
Daar, eindelijk, ging de gevangenisdeur
open. De Fransche militaire overheid maak-
te duizend excuses. Het speet haar zeer.
Met Nederland had men in het geheel geen
oorlog. Tegen hem was niets verdachts ge
vonden. Het speet haar zeer
Vrij was hij nu. Maar hoe weer thuis in
Brugge te komen? De vuurlinie stond tus
schen hem en zijn thuis! Zoo had hij eenige
in een verlaten half
De verschrikkingen van net oomoaiue- 'hoonen herderliiken ge werden aangebrachL Menigeen werd door weken, met anderen, in een verlaten hair
ment, het gezicht op de afschuwelpk ver- hem geke p hen getroost en bemoedigd. Menigeen op stukgeschoten villa bij Nieuwpoort gewacht.
minkte dooden en de onophoudelpke oorlogs- tijd, en toen hp nog m hetbeginsterfbed een laatste Godswoord ge- Elken dag zei men dat hij morgen zoukun-
verkrpgbaar voor f 0,40.
De aanwpzing zal plaats hebben op
WOENSDAG 24 FEBRUARI 1915, des
namiddags te 3 uren, aanvangende aan het
eindpunt van den weg op den scheidings-
dpk tusschen den Reigersbergsche-
polder en den Eerste-Bathpolder
bp wachtpost 20.
De inschrpvingsbiljetten kunnen tot 11
uren voormiddags van den dag der beste'
ding ingeleverd worden.
Nadere inlichtingen zijn te bekomen bp
den Hoofdingenieur en den Ingenieur voor-
noemd.
Gedeputeerde Staten voornoemd,
DIJCKMEESTER, Voorzitter.
KRUSEMAN,' Griffier.
he Burgemeester van TER RE1TZEN maakt be
kend op verzoek van de Militaire Mackt dat de
passagd over de brug bij de Sasschepoort voor het
verkeer gestremd zal zijn op Donderdag 18
Februari a.s., des namiddags van 1 tot 5 uur.
Er zal echter gelegenheid zijn voor liehte vrachten
om met een pontveer over te gaan.
Ter Neuzen, den 17 Februari 1915.
he Burgemeester voornoemd,
J. HU1ZINGA.
r/De Tpd" ontvangt van zijn oorlogscor-
respondent te Duinkerken het tragische
verhaal van den dood van den pastoor van
St. Joris, een vriendelijke grijsaard en
uitermate bemind bij zpn parochiaDen, die
aan hem gehecht waren als kinderen aan
hnn vader.
#ln zpn vrome, van het rumoer der
gruwelen hadden het toch reeds zwakke
zenuwgestel van den herder vreeselijk ge-
schokt. Toen hij, bp het ineenstorten der
pastorie, bijna onder een muur bedolven
werd, en hp rondom zich de vlammen zag
opstpgen, werd hij van schrik volslagen
krankzinnig.
Van dien dag af kon men den armen
zinnelooze, zonder te letten op den kogel-
regen, door de straten en langs de wegen
krijg rondom Sint Joris de eerste gewonden
liefdevol had verpleegd. Een paar schreiden
van aandoening om deze aangrppende ver-
standsverbijstering. Zij wilden het paard
bij den teugel grijpen, toen een vlakbij
ontploflende granaat de knokige merrie
deed schrikken, die hinnekend den dorpsweg
insloeg onder het bersten der bommen.
wHier komt St. Maarten riep hp, bp
bp den ingang der parochie, waar een
zijn
bracht. Een bescheiden taak, maar die veel
geestelijke inspanning en persoonlijke toe-
wijding en liefde vraagt.
Na de inneming en bezetting van Brugge
door een Duitsche legermacht was die taak
natuurlijk opgeliouden. Voor bezoek van
de Duitsche gewonden en geestelijke ver-
zorging der Duitsche militairen zijn vol-
doende veldpredikers hij het leger aanwe-
zig. Zij dragen militaire uniform, ter on-
regen, uuui uc „r„„„ „QOwlQrr treef I derscheiding een kruis aan een lintom den
zien awalen als de scbim van een mensch, gewond soldaat hulpeloos neei de protestantSche veld-
mij een zwaard om mpn mantel door te een blaiwe kleur hceft.
snijden voor dien arme daar l lots viei x.och gaat het evangelisatiewerk door. En
opnieuw een granaat, die hem doodelyk I ^es 2ondags komen er ook wel Duitsche
trof en van zpn paard wierp. Het artillerie- miutairen. Bovendien is er veel werk van
vuur van den vijand hield geweldig aan. 1 troost en opbeuring onder de arme Belgen
De oude knol wilde den pastoor, wiens te verrichten. „Want zij zijn mij alien even
3)
Een groot gebrek kleeft de stad aan; men
wil in alles de groote steden navolgen en is
daar uitmuntend in geslaagd; ook liier op
de straten ziet men stuitende tooneelen: ook
hier bombast, schijn, valsclie praalvertoo-
ning, klatergoud en als onmisbaar gevolg:
verbastering, bederf van zeden. Ook wij heb
ben een mooi rival- en bespoeilngsstelsel,
inspecteurs met prachtige uniformen en een
witgehandschoende, onomkoopbare politie. In
een woord, als mten er nog in slagen kon
die verwenschte liondenkarren af te schaf-
fen, dan konden Amsterdam en Rotterdam
trots zijn op hunne adept; was de nabootsing
bijna gelijk aan het oorspronkelijke, was Nij-
znegen geheel „fin de siecle"! Maar om tot
dien staat van volmaaktheid te geraken,
heeft ze hare oud-Geldersche rondheid en
guile gastvrijheid ten offer gebracht en
er niet veel bizonders voor in de plaats ge-
kregen.
E6n troost blijft echter over, dat het overal
zoo is, de maatschappij overal dezelfde won-
deplekken vertoont en we tenminste zondi-
gen in eene paradijsachtige omgeving.
Ook Hohenlo had moeten zwichten voor
den tijdgeest; de villa was gesloopt en ver-
▼angen door een andere, veel kleinere, doeh
smaakvoller aangelegd en die met de oude
in niets overeenkwam dan in naam. Het
oude Hohenlo was ineengezakt onder het ge-
wicht der hypotheken en de bij I had on-
barmhartig in zijne bosschen gewoed; wel
was het niet onder den hamer gekomen, doch
de van schrik sneeuwwit geworden haren
verward langs de ingemagerde slapen, de
oogen in de holle oogkassen schichtig onder
de borstelige wenkbrauwen, en als een idioot
stommelend en wild gebarend. Een shrap-
nellkogel had zpn pastoorssteek verscheurd
en een rand van den hoed fladderde als
een ravenvleugel over zijn rug. Herhaal
delpk moest men hem met zackt geweld
wegvoeren van gevaarlijke plaatser, waar
hij bij voorkeur het vuur van shrapnells
en bommen zocht.
Ook vond men hem een avond op een
eenzame plek, waar hij met zpn handen
de aarde doorwoelde der graven van soldaten
welke dien dag daar waren gesneuveld. Hij
beweerde, dat een stukgeschoten Moeder-
godsbeeld uit de kerk door de Duitschers
op die plek in den grond was gedolven
en lispelde voortdurendffSancta Maria,
ora pro nobis Door een Belgischen voor-
post werd de arme verdwaalde dien avond
zachtjes meegetroond naar de loopgraven,
waar hij dien nacht doorbracht, terwijljnen
hem aldoor hoorde mpmerenffSancta
Maria, ora pro nobis".
Op zeker uur wilde hij de loopgraaf ver
laten, omdat hp voorgaf de Vespers te
moeten houden. Toen men hem dit belette,
teekende hp het kruisteeken over de soldaten,
keerde hij zich vervolgens tot ,de borst-
wering, alsof hij voor het altaar stond, en
hief plotseling het vRegina Coeli' aan.
Zacht klonk over de velden zpn oude,
bevende stem, met een innigheid, alsof hij
in zpn jeugd opging naar het heiligdom
en in den schemer der \dorpskerk te
zingen o clemens, o pia, o dulcis
virgo Maria 1
Onvergetelpk tragisch was de dag van
zpn dood. In een weide had hij een schar-
onderhands verkocht aan den heer Van
Weert, en de voormalige eigenaar leefde op
kamers in Arnhem. Toch was de villa in
zijn geslacht bewaard gebleven, daar zijn
jongste docliter Juliana getrouwd was met
den eenigen zoon van den kooper. Omlrent
dien verkoop hadden allerlei zonderlinge ge-
ruehten geloopen; allengs waren ze ecliter
verstomd tot de dood van den ouden heer
Van Weert ze weer deed herleven. Tot groo
te verbazing toch van alien, die hem kenden
of meenden te kennen, liet deze geen noe-
menswaardige fortuin na, en dieper naden-
kende, baarde het nog meer verwondering,
dat jonkheer Vernoy van Vorden, de vroe-
gere hezitter van Hohenlo, op een zeer goe-
den voet leefde en zijn schulden stipt be-
taalde, ter wij 1 men wist, dat hij hij den ver
koop van zijn vaderlijk erfdeel gerulneerd
was. Men zocht echter te vergeefs naar den
draad in die geheimzinnige gescliiedenis en
daar die niet te vinden was, legde men zich
ten slotte bij het feit neer.
De heer Vernoy was een zeer benijdens-
waardig egoist, hij was na den dood zijner
vrouw en zelfs tijdens haar leven bijna al-
tijd afwezig geweest en had zich in liet bui
tenland den tijd gekort met spelen, jagen
en voornamelijk met zijn fortuin zoek te
maken. Voor zijne beide dochters had hij
slechts in zooverre gezorgd, dat hij haar een
goede opvoeding had laten geven. Zij wa
ren hij den dood harer moeder nog zeer
jong, Aline 2 jaar en Juliana een maand oud
en derhalve werden zij toevertrouwd aan de
zorgen eener hej aarde bloedverwante, wier
woning ze als haar thuis beschouwden, ook
toen zij oud genoeg waren om de kostschool
te bezoeken. Toen haar opvoeding voltooid
voet was blijven haken in een der stijg-
beugels van touw, welke hij vervaardigd
had, voortsleur^n uou straatweg op, toen
een nieuw kanonschot den gevel van het
naastbpzpnde huis deed instorten, miter
en paard onder het puin begravend. Later
haalde men onder het puin het^lijk van
den pastoor uit de ru'inen vandaan, om het
een christelpke begrafenis te geven".
Een correspondent van de „Nieuwe t,ou-
rant" schrijft:
Eerst denkt men thans in Brugge alleen
met Belgen en Duitschers le doen te heb
ben. Franschen en Engelschen zijn er na
tuurlijk allang niet meer. Die mogen in
het „Operationsgebiet" niet vertoeven. Maar
ook Nederlanders verwacht men daar niet te
zien. Wat zouden zij daar nog hebben te
maken?
Toch is die gedachte onjuist. Er wonen
nog verscheidene Nederlanders. Ver-belgischt
sommigen, door hun langdurig verblijf in
Vlaanderen, en zelfs den Vlaamschen tong-
val, waarmee 't Nederlandsch daar gespro-
ken wordt, hebben zij overgenomen. Maar
vele anderen, wier Nederlandsch uitziclit
en Nederlandsclie spraak terstond treft. Ik
hoorde van sommiger wedervaren geduren-
de dezen oorlogstijd.
Vooreerst bezocht ik de protestantsche
evangelisatie in de Witte Leertouwei-straat.
Een onaanzienlijke straat en een beschei
den uiterlijk. Daar werkt sinds een twaalf-
tal jaren de evangelist de heer Van Yperen,
in alle pastoralia trouw bijgestaan door zijn
ook Nederlandsclie echtgenoote. Veel pro-
was, keerden ze tot haar terug en werden
door haar in de wereld gepresenteerd. I ot
groote vreugde van haar eerbiedwaardigen
vader maakten ze opgang en huwde de oud-
ste met den luitenant Van Berken der Veld-
Artilterie. De jongste, Juliana, werd he-
schouwd als de loekomstige echtgenoote
van den heer Van Harpen, den zoon der
oude dame, bij wie ze was opgevoed. In
dien tusscheniijd keerde de heer Vernoy van
zijn zwerftochten terug, doch toen Eduard
Van Harpen aanzoek om Juliana's hand
deed, weigerde hij beslist, voorgevende, dat
hij zijn woord aan een ander had gegeven
en noch de vertoogingen der oude dame,
noch Eduard's beden, noch Juliana's tranen
konden aan zijn besluit iets veranderen.
Kort daarna werd Hohenlo verkocht en
niet lang daarna kwam Arthur van Weert
met zijn aanzoek opnieuw te berde, hetwelk
gunstig werd aangenomen. Wel begreep men
niet, hoe Juliana, die reeds eenmaal in wei-
nig hoopgevende termen zijn aanzoek had
afgeslagen, dit nu zoo voetstoots aannatn);
wel trachtte haar neef, die men wist dat ze
hartstochtelijk lief had, haar met alle drang-
redenen en sophismen der liefde van be
sluit te doen veranderen, te vergeefs. Ze
gaf alleen als reden op, dat ze hem wel'Is
waar beminde en gaame zijn vrouw had
willen worden, maar dat ze zich aan hare
zuster Aline gespiegeld had, die alleen uit
liefde gehuwd was en zij tegen zulk een
worstelen tegen armoede niet bestand was
en hem eveneens die beproeving, die mar-
teling wilde besparen. Ze ontnam hem alle
hoop en met een diep gewond hart, gebelgd
over hare valsehheid en trouweloosheid, zoo
als hij hare handelwijze betitelde, vertrok
lief zei de heer Van Yperen, een lange,
magere man met eenigszins dor, stroef ge-
laat, maar levendige, vriendelijke oogen,
„zij zijn mij alien even lief, Duitschers en
Belgen; wij Nederlanders zijn ook hier on-
zijdig!"
Een andere ontmo.etmg had ik met een
Nederlandsch fabrikant, jare'nlang reeds in
Brugge woonachtig, met Brugsche vrien
den en Brugsche connecties. Hij handelde
veel met het buitenland, Engeland, Frank-
rijk, Duitschland, was dus vrijwcl internatio-
naal. Maar zijn Nederlandsche naam had
voor de Belgen een Duitsche klank. En
toen de oorlog plotseling uitbrak, had men
hem gauw scheef aangekeken. ooreerst als
Nederlander was hij toen al verdacht. Want
vooral in Brugge, de minst ontwikkelde van
alle Vlaamsclie steden, had de legende der
Nederlandsche grens-schending absoluut ge
loof gevonden. En dan: was hij niet eigen-
lijk een Duitscher? Let maar op zijn naam!
Weinig had het gescheeld of ook hem had
den we gezien bij die ongelukkige scharen
die als opgejaagd wild, aamechtig, in de
Nederlandsche grensdorpen waren hinnen-
gevallen, pakken kleeren op den rug, moe
geloopen, oude en jongen, mannen en vrou-
wen. Ik zie nog staan dien ouden man met
langen witten baard, Galischen jood waar-
schijnlijk, die vlak voor mijn deur niet ver-
der kon. Met aanmoedigende woordjes moest
zijn dochter hem voortgeleiden.
Zoover was het met den Nederlandschen
fabrikant niet gekomen. Maar toch was hij
op zekeren dag bij het bestuur te Brugge
geroepen, en hem was onder spijtbetuiging
gezegd, dat hij moest worden gearresteerd.
Men stond niet meer in voor zijn veiligheid.
I
nen passeeren. Maar morgen was er weer
levensgevaar. Vijf-en-dertig francs had hij
op zak toen hij gevangen genomen werd.
Zijn metgezellen hadden niet veel meer. Dus
gingen ze op zoek, naar eten.
In de duinen werden veel paarden dood-
geschoten. Zij werden gewond, of kregen
een ongeval. Voor verpleging was geen 'tijd.
Dies: het genadeschot. De beste stukken
namen de militairen zelf mee. En de zwarte
vogels aten de rest.
Daar gingen zij been, verjaagden de vogels
en vond en nog menig lekker kluifje, dat op
primitieve wijze, a la boliemienne, bereid
werd in de half vernielde villa, waar de
grovelijk geschonden salonmeubeltjes hun
dienden tot meubilair en brandstof tegelijk.
Eindelijk, wachtensmoede, was hij naar
Engeland overgestoken en zoo over Neder
land te Brugge wedergekeerd.
Een romanlisch verhaal, gedaan door een
betrouwbaren mond. Hij werkte nu weer
in Brugge, en leefde in beste verstandhou-
ding met Belgen en Duitschers beiden. Maar
6en ding was hem al in het oog gevallen:
de vrijheid begeerden alle Belgen weder,
en te recht. Maar wat organisatie-talent en
ook voorkoming van corruplie onder amb-
tenaren en beambten betreft: daarin kon
Belgie nog veel van Duitschland leeren.
Omtrent het dreigemeut. met den duik-
booten-oorlog heeft minister Churchill, naar
Reuter uit Londen seint, in het Lagerhuis
gezegd//Wp zullen nu blootstaan aan
een oorlogvoering die nog nooit door een
'oeschaafden staat is toegepast. Men moet
echter niet aannemen dat, wijl de aan val
buitengewoon is, een goede verdediging
niet mogelijk zou zyn." Er zullen steliig
verliezen worden geleden, maar Churchill
geloofde niet dat onherstelbare scbade zou
worden aangericht. //Onze beantwoording
van deze oorlogvoering zal mnscbien niet
geheel zonder uitwerking blijven." Wg
zullen niet dulden dat Duitschland ee»
stelsel van openlijken nioord en zeeioovern
toepast. (Toejuichingeu.) Er is alle veden
om aan te nemen dat de oeconomische
druk, door de (Engelsche) vloot teweeg-
gebracht, zich in Duitschland begint te doen
hij naar Indie, waar hij eene zeer goede be-
trekking kreeg hij de Deli-Maatschappij. Ju
liana sclieen zicli het vertrek van haar neef
niet erg aan te trekken, want kort daarop
huwde ze, nauwelijks 20 jaar oud, met den
heer Van Weert en ontving ze van haar
vader diens zegen, terwijl haar echtgenoot
van den zijnen' Hohenlo als huwelijksgift
ontving.
Wat Juliana als voorwendsel gehruikt
had om eenigen grond voor hare weige-
ring, berustte in zekeren zin op waarheid
Haar schoonbroeder was een zorgeloos sol
daat, die verliefd was geworden op Alina's
mooie, blauwe oogen, en daar hij. noch zijn
vrouw eenig fortuin bezaten cn beide even
verkwistend waren, was hun huwelijks-
leven een aaneengeschakelde reeks van gcl-
delijke moeilijkheden en ongelegenheden,
waarin zij steeds zaten of dreigdeu le val-
len. Gelukkig kwam het geluk hun in den
vorm eener kleine erfenis nu en dan tege-
moet en waren zij een korlen tijd weer in
vlot water. Doch het duurde nooit lang
of de benarde financieele toestand herhaal-
de zich opnieuw. Op hunne onderlinge ge-
negenheid oefenden die beslommeringen des
levens niet den minsten invloed uit en zij
verdroegen die met hlijmoedige gelatenheid.
Van Berken lioopte steeds op een nieuw
fortuintje en zijne hoop werd gedeeld door
zijne vrouw, die den lichtzinnigen en ver-
kwistenden aard haars vaders als bruidsehat
had aangebracht.
Grooter contrast dan tusschen beide zus-
ters, zoowel in uiterlijk als karakter viel
moeilijk te bedenken, hoewel eenige fami-
liegelijkenis niet te miskennen viel.
De oudste zuster blond, slank meleen
aardig frisch gezichtje en schalksche blau
we oogen, kon niet zoozeer op schoonlieid
bogen, doch zij bezat iets, dat dikwijls aan-
trekkelijker is in eene vrouw, namelijk be-
valligheid, en in weerwil harer ruim 30
jaren had ze nog den frisschen bios der
jeugd behouden.
Juliana won het ongetwiifeld in schoon-
heid van hare oudere zuster; haar raven-
zwart haar overtogen mel een hlauwachli-
gen glans, hare donkere oogen, hlanke tint,
sierlijke gestalte en prachtigen zwanenlials
stempelden haar tot een schoonheid van
den eersten rang, maar de uitdrukking van
het klassiek gevormd gelaat met zijne edele
lijnen deed denken aan de winterzon; ze
schijnt, geeft licht, doch verwarmt niet,
Zooals ze daar zit in hare donkere kleeding,
droomerig starend op het verrukkelijk
schoone landschap daarbuiten, was ze
schoon, onbeschrijfelijk sehoon, doch het
scheen de schoonheid van een door bekwa-
me handen gebeiteld meesterstuk: zcdwong
bewondering af, koude kille eerhied, doch
ook die alleen.
Plotseling werd ze in hare gepeinzen ge-
stoord. De deur werd opengerukt en nog in
haar gemakkelijk, elegant morgentoilet, dat
haar als een rozenroode wolk omgaf, storm-
de Alina de kamer binnen met cen pas ge-
openden brief in de hand.
„0 Liane! hoor eens, een prettige tijding!
Het kamp wordt opgebroken, de batterij
komt Vrijdag terug en Harry komt me da-
delijk halen; hoe vind je het?"
(Wordt vervolgd.)
