Gemeogde berichten.
Sas van Gent. Zondag speelde de voetbal-
club //Aldenardia 1" van Audenaerde tegen
z/Oranje 1" alhier. Yoor de rust speelde Oranje
met wind en maakte 3 punten tegen AldenardiaO.
Na de rust speelde Oranje tegen hevigen wind en
hiervan maakte Aldenardia gebruik door 5 maal
te doelpunten, waarbij 2 goedgeplaatste straf-
schoppen en een boekschop door een Oranjeman
met een verkeerd kopje in een goal omgezet.
Het einde van dezen belangrijken wedstrijd,
gevolgd door een groote menigte belangstellenaen,
was dus in het voordeel van Aldenardia I met
5—3.
De firma C. M. de Kok heeft aan H. M. de
Koningin de eerste Westlandsche nieuwe aard-
appelen aangeboden.
Op de Donderdag te Halfweg gehouden
voorjaarsveemarkt waren aangevoerd 0 run-
derenkeurmeester en marktmeester en een
vijftal kooplieden waren aanwezig.
Te Harlingen werden gistermiddag aan-
gebracht door het Zeeuwsche visschersvaartuig
HON, No. 4, schipper J. Heijdens, van Honte-
nisse, opvarenden van het tjalksehip „Voor-
waarts", schipper W. de Vries, te Harlingen
thuis behoorende, dat gisteravond vastgeloopen
was op de Abt en bij vallend water zoodanige
lekkage bekwam, dat het vol water liep. De
schipper, zijn vrouw en 8 kinderen zochten
hun toevlucht in de boot en brachten den
geheelen nacht daarin door, totdat zij door
de HON, No. 4 werden opgemerkt en aan
boord genomen. Het schip was geladen met
schelpen afkomstig van den stoomzuiger Paul
Kruger.
Te Rotterdam waait uit het gebouw der
Holland-A merika-lijn de vlag halfstoks, doordat
de mede-directeur Jhr. J. G. Reuchlin het leven
verloor bij de ramp van de Titanic. Jhr. Reuchlin
was even 38 jaar oud. Zijn dood is een zwaar
verlies voor deze lijn.
Het zetters-personeel der N. R. C. vierde
verleden week het gouden jubile van vjjf typo-
grafen. Allen kregen de onderscheiding van
de eere-medaille in brons der Oranje-Nassau-
orae en natuurlijk van directie en personeel
vele geschenken.
In verscheiden groote plaatsen van ons
land, beijverden zich heden tal van dames met
het verkoopen der Emma-bloem voor de tuber-
culose-inrichting.
Plotselinge dood. Te Baarn zou Yrijdag
de timmerman Dop, ter gelegenheid van's Prin-
sen verjaardag, de vlag uitsteken op de Gere-
formeerde kerk. De vlag verscheen echter niet,
en toen men ging kijken, werd de ruim 60jarige
man, waarschijnlijk door een beroerte getrolFen,
dood in den toren gevonden.
Aan een woning aan de Juliana van
Stolberglaan te 5s Gravenhage belde Woensdag
een bejaarde vrouw aan, die aan de dienstbode,
toen deze de straatdeur opende, verzocht, even
den zuigeling vast te houden, die zij bij zich
had, daar zij een pakje in haar zak had en dit
niet voor den dag kon halen, als zij het kind
op den arm hield. Het dienstmeisje voldeed
aan het verzoek, waarop de vrouw het op een
loopen zette.
Uit het door de politie ingesteld onderzoek
is gebleken, dat de vrouw het kind in verzorging
had van de moeder.
Als een der gevolgen van de zonsverduis-
tering wordt nog gemeld, dat tijdens de zon-
eclips tal van gevoelige planten gefopt zijn.
Men weet dat tal van planten, zooals het kruidje-
roer-me-niet, het apennootje, amicia zygomeris
acacias z.g. gaan slapen. De blaadjes worden
tegen elkaar aan gevouwen. De zon-eclips ver-
wekte hetzelfde verschijnsel midden op den dag,
dat anders 's nachts plaats heeft. De genoemde
planten gingen slapen, maar slechts voor een
kort oogenblik. Zij waren spoedig weer wakker.
De heer J. H. van Waveren te Hillegom
schrijft aan de „0. H. Ct."
De zonsverduistering van Woensdag was hier
zeer mooi waar te nemen en bepaald indruk-
wekkend, vooral tegen 12 uur, toen het licht
zoo zonderling werd, het beste te vergelijken
met het naderen van een onweersbui uit het
Zuiden, zooals men dit kan hebben in den
zomer op een warmen dag.
Daarbij was het bladstil, en dat maakte niet
alleen op den mensch indruk, maar ook op de
vogels, die hun gezang eindigden. De beestjes
zaten in de boomen bij elkaar en men zag, dat
het hun aangenaam was, ons menschen te zien,
daardoor werden ze gerustgesteld.
Het interessantst was het met mijn bijen.
Des morgens om 8 uur waren de bijen, na
den maaltijd gebruikt te hebben (ze worden
nog iederen dag gevoederd met verdunden ho
ning) zeer bedrijvig en begonnen hun uitvluckt
naar de kruisbessen.
Begunstigd door de zon waren ze bij dui
zenden om negen uur reeds bezig om groote
voorraden honing en was naar hun korven te
brengen het was een levendig gaan en komen
Om 12 uur veranderde opeens het tooneel,
het was of de bijen alle tegelijk bemerkten dat
er iets onheilspeilends in de natuur op til was.
Opeens begonnen ze naar hun woningen terug
te keeren bij duizenden tegelijk en niet zooals
des zomers, wanneer ze huiswaarts keeren voor
den nacht, want dan zitten ze nog bij honderden
voor de vlieggaten en op de korven om uit te
rusten en uit te kijken. Nu evenwel gingen
ze alle direct naar binnen, het was of ze kwamen
om hun woningen te helpen beschermen voor
de dingen die komen zouden
Om twaalf uur waren ze alle binnen en was
voor de vlieggaten geen meer te zien, zelfs de
wacht was onbezet.
In de korven was het doodstilmen boorde
geen gegons, de diertjes waren beangst en het
duurde tot 2 uur eer er verandering kwatn
toen eerst waagden enkele weer te voorschijn
te komen, de een volgde den ander en in korten
tijd was het heele gezelschap weer in functie
en ze hebben tot bedtijd, halt vijf, nog heel
wat honing naar binnen gehaald.
Interessant is wat de //Temps" vertelt van
de waarnemingen in den //Jardin des Plantes"
te Parijs gedaan, bij de zonsverduistering, die
daar zooals men weet nog vollediger was dan
in Limburg.
Om half elf de eclips was daar vroeger
begon het actieve leven van al de gevangen
dieren al merkbaar te verminderen. Eerst waren
het de planteneters, antilopen, gazellen en herten,
die ongewoon dedenze gingen in het gras
liggen, keerden zelfs veelal in hun nachthokken
terug. Langzamerhand werden ook de andere
dieren stiller. De apen hurkten tegen elkaar,
met hun jongen tusschen zich in de steltloopers
en pinguins keerden van hun plassen naar hun
broedende wijfjes terug en maakten zich gereed
voor den nieuwen en onverwachten ^nacht.'
De leeuwen, als gewoonlijk om elf uur in de
buitenhokken gelaten, gingen bijna onmiddellijk
liggen en verroerden zich niet meer voor half
een. tfOp het oogenblik waarop het verschijnsel
zijn maximum bereikt had, terwijl de geheele
natuur in een treurig schemerlicht gedompeld
scheen en de temperatuur merkbaar gedaald
was, verstoorde geen kreet, geen vogelgeluidje
de stilte die" heerschte in den tuin, gewoonlijk
vol leven en beweging. De pauwen slechts
schenen ongevoelig voor het verschijnselze
gingen voort, coquet als ze in dit seizoen zijn,
te pronken voor de verliefde pauwinnen, terwijl
niet ver van hen de condor, de oudste bewoner
van den Plantentuin, sliep op zijn stok dien hij
sedert acht-en-veertig jaar niet verlaten heeft."
Ook sommige orchideeen toonden gevoelig
te zijn voor het verschijnsel, en draaiden zich
of sloten hun kelken, zooals ze tegen den nacht
plegen te doen.
De ramp der Titanic".
Eindelijk komen de verhalen der geredden
.os over de toedracht van de ramp. Op vele
ilaatsen wijkt het meegedeelde over de ver-
schrikkingen van de //Titanic" van elkaar af.
Allereerst schijnt vast te staan dat de offi
cieren der /Titanic" van de aanwezigheid van
groote ijtbergen op de hoogte waren, maar zij
verminderden de vaart van bet schip van 23
knoop niet.
Wij geven hieronder een aaneengeschakeld
verhaal van de ramp. Zondagavond omstreeks
10 uur voer de //Titanic" bij kalme zee, een
lucht vol sterren, tegen den ijsberg aan. Beesley,
een der geredden, zegt, twee zachte trillingen
te hebben waargenomen, welke echter geen vol-
doende reden leken om ook maar in het minst
ongerust te zijn. De machines werden echter
dadelijk stil gezet
Beesley ging naar dek en merkte, dat er
maar weinig menschen boven kwamen. Maar
zij waren niet ongerust. In het rooksalon zag
ik menschen zitten kaartspelen. Ik vroeg, of
zij van iets alwisten. Zij hadden een gewel-
digen ijsberg vlak langs het schip zien komen
en meenden dat het schip er langs geschuurd
was. Niemand dacht dat het schip van onderen
door het onder water dryvende gedeelte van
den ijsberg doorboord was. Ik heb, zei Beesley,
de kaartspelers niet meer teruggezien.
Kort daarna keerde Beesley terug naar zijn
hut om zich warmer te kleeden. Terwijl hjj
d
daarmee bezig was hoorde hij het bevel„Alle
passagiers aan dek met den reddinggordel aan
Allen gingen langzaam naar boven met den
reddinggordel over de kleeren. Er was niet de
rninste paniek, maar er was dan ook niet te
merken, dat er een ongeluk gebeurd was. Het
schip lag volkomen stil, maar helde alleen
wat naar een zijde over.
Spoedig werden de booten klaar gemaakt
om neergelaten te worden. De bemanning van
elke boot stond er naast. Toen besefte men
pas dat er iets ernstigs gebeurd was. De
menschen stroomden het dek op. De mannen
stonden achteraan. De vrouwen gingen naar
het volgende dek beneden, waar zij in redding-
booten gingen. Sommige weigerden tun mannen
te verlaten, anderen werden met geweld van
hun mannen losgerukt en in de booten geduwd.
Er was geen spoor van wanorde. Toen de
booten met vrouwen en kinderen in de duister-
nis verdwenen waren, kregen de mannen last,
om in de booten te gaan. Dat ging kalm in
zijn werk. Toen Beesley het schip verliet, was
het een uur in den ochtend. Het was een prach-
tio-e nacht, de sterren stonden aan den hemel,
maar er was geen maneschijn. De zee was zoo
kalm als een vijver, maar het was bitter koud.
Omstreeks 2 uur zag Beesley dat de//Titanic"
snel zonk. Het schip zakte geleidelijk met
zijn achtersteven door, met den voorsteven recht
in de lucht. Men zag nog eens lichten flikke-
ren, daarna gingen zij allemaal tegelijk uit.
Het schip bleef zeker nog wel vijf minuten
rechtop staan. Een stuk van den romp, dat
naar schatting 50 M. hoog was, verhiet zich
als een zwarte toren tegen de lucht. Daarna
helde de romp zachtjes schuin over, dook naar
beneden en verdween.
Op dat oogenblik trot het oor van de menschen
die in de reddingbooten zaten, het schrikwek-
kendste geluid, dat ooit een sterveling gehoord
heeftde kreten van honderden medemenschen,
die in het ijskoude water lagen te worstelen
en om hulp riepen, terwijl zij zelven wisten
dat niemand dien kreet kon beantwoorden.
Een vreeselijke nacht.
Een andere geredde, kolonel Gracie, van 't
Amerikaansche leger, verhaalt dat hij met de
/Titanic" onder water ging, maar het was also!
hij met groote kracht weer boven werd gebracht,
hetgeen hij toeschrijft aan de ontploffing onder
water.
De tweede-stuurman vertelt een dergelijke
ervaring te hebben gehad.
Toen hij eindelijk boven was zag hij niets
dan de zee vol ijsblokken en groote hoeveel-
heden wrakhoutook stervende mannen en
vrouwen. Allen om mij heen kermden enjam-
merdeu erbarmelyk. De tweede-officier, die in
mijn buurt zwom, zei me, dat net voor mijn
hoofd boven kwam, een van de schoorsteenen
van de Titanic" uit elkaar spleet en dicht bij
mij in het water viel, de drenkelingen uit elkaar
werpende.
Gracie vertelt dan, hoe hij, zich van het eene
wrakstuk naar het andere bewegende, ten laatste
het vlot heeft bereikt. Spoedig werd dit echter
zoo bezet, dat het scheen, dat het zou zinken
als er meer op kwamen. Degenen, die er zich
op bevonden, hebben daarom uit zucht totzelf-
behoud geweigerd, toe te staan, dat anderen er
op zouden klimmen. Dit was het meest aan-
grrjpende en afgrijselijke tooneel geweest, vertelt
Gracie. De medelijden wekkende kreten van
hen, die zich om ons heen bevonden, klinken
mij nog in de ooren. Zij zullen mij tot op
mijn sterfbed bijbljjven. //Houdt je aan watje
heb, kerelriepen wij iederen man toe, die
op het vlot trachtte komen. //Een meer zou
ons alien doen zinken."
Velen van hen, die wij afwezen, antwoordden
alsof zij den dood ingingen >/Het beste verder
God helpe je-
Gedurende al den volgenden tijd zijn wy
drijvende gebleven en hebben wij kracht geput
uit de hoop op redding. Eenige groene lichten
hebben wij geziqu, die, naar wij later vernamen,
vuurpijlen zijd geweest uit een der booten van
He .Titanic loo deo nacht doo,-
gebracht, terwjjl de golven over h,et vlot sloegen
en dit diep in het water begroeven. Wij baden
den geheelen uitputtenden nacht door. Mannen,
die reeds lang vergeten schenen, hoe zij hun
Schepper moesten aanroepen, herinnerden zich
de gebeden uit hun kindertijd en prevelden die
nog eens en nog eens.
Zij, die dien gevaarvollen nacht hebben door-
gemaakt, zeggen, dat de zee bezaaid scheen met
lyken, die reddinggordels om zich hadden.
Hun oogen hadden als verglaasd om zich heen
gekeken.
De beschrijvingen der laatst geredden zyn
eenstemmig, dat er gevechten aan boord zijn
geleverd. Passagiers eerste klas vochten om
een plaats in de booten en schoten met revol
vers op elkaar.
Juffrouw Bounell, uit Ohio, heeft aan een
journalist verteld, dat zij het salon-orkest op
het dek een kerklied hoorde spelen, terwijl de
/Titanic" zonk. Zij bevond zich op een weg-
varende reddingboot, maar hoorde toch nog
zwak de tonen van het orkest.
De millionair Astor hielp zyn vrouw liefdevol
in de boot en vroeg, of hi] mee mocht gaan.
Toen de officier dit weigerde, trad hij terug en
stak kalm een sigaret op.
Een der overlevenden vertelde, dat hij later
onder lien, die zich aan de vlotten hebben vast-
gehouden, Astor gezien had en ook Steadhun
voeten bevroren eindelijk.
Bij't strijken van de laatste reddingboot sprong
een man in de boot. Een officier schoot op
hem en de man werd gedood. Het licbaam
viel in de sloep. Niemand deed een poging
om het lijk te verwijderen. Het bleef in de
boot, toen de „Carpathia" de opvarenden overnam.
De zelfmoord-verhalen van kapitein Smith
worden weer tegengesproken. De meeste geiedde
passagiers meenen den gezagvoerder heldhaftig
op de commandobrug hebben zien stand houden
totdat het scbip zonk, hetzij dat hij toen over
boord sprong of werd weggeslagen.
Afgrijselijk moet de doodstryd van de hon
derden menschen zijn geweest. Toen het schip
verzwolgen werd, rees de achtersteven steil
omhoog. Bij twintigtallen sprongen er van
de achtergeblevenen in een paniek over boord
anderen klauterden als waanzinnig tegen het
achterschip op.
Toen het schip wegzonk, werd de helling
steiler. Honderden verloren daarbij hun hou-
vast en gleden afwaarts in het onstuimige water,
waar velen van hen snel verdronken zijn, of-
schoon honderden anderen zich aan vlotten en
wrakstukken vastgeklampt hebben
De officieele lijst, door de White Star ver-
strekt, geeft als volgt 't aantal geredden op
le klas passagiers 202, 2e kl. 115, 3ekl. l78,
leden der bemanning 206, officieren 4 zijnde
een totaal van 705.
Het aantal omgekomene bedraagt, volgens
dezeltde opgave, 1635 menschen.
Yoor de Senaats-commissie, die belast is met
het onderzoek naar de ramp, heeft Ismay, de
president van de White Star-lijn, op een vraag,
onder welke omstandigheden hij de //Titanic
verlaten had, bijna fluisterend geantwoord ,/Een
reddingsboot was bijna vol. De officieren riepen
of er nog meer vrouwen waren, om er plaats
in te nemen. Er was er geen en ook geen
andere pasagiers waren op dek. Toen de boot
werd gestreken, ging ik er in."
't Eenige van beteekenis, dat door Ismay er-
kend werd is, dat het schip 21 knoopen per
heeft geloopen op het oogenblik van de
botsing.
Vau de aankomst der geredden aan boord
van de ,/Carpathia", te New-York, wordt nog
gemeld dat velen in tranen uitbarstten, toen
de overlevenden aan wal kwamen. De sombere
geruchten, dat 250 dooden aan boord waren,
bleken onjuist, maar 58 schipbreukelingen
moesten, ziek van de doorgestane ellende, in
het ziekenhuis worden opgenomen. De geredde
vrouwen waren gedeeltelijk in feestelijk avond-
toilet, anderen in morgenjapon of nachtgewaad.
Eerst heerschte er diepe stilte op de pier, maar
spoedig werd deze stilte door luid weenen en
de kreten van elkaar ontmoetende familieleden,
verbroken.
Intusschen werden de gewonden deels op han-
den van dragers, deels in draagbaren, weg
gebracht. Een oude man steunt op twee be-
geleiders. Zijn voeten zijn bevioien.
De weigering om de telegrammen van de
Amerikaansche regeerffig te beantwoorden, wordt
toegeschreven aan de uitputting van de telegra-
fisten van de „Carpathia".
Naar de //Daily Mail" mededeelt, bevonden
zich onder de bemanning twee Hollanders; of
deze gered zijn, wordt niet gemeld.
De deelneming in de Vereen. Staten, zoowel
als in Engeland is enorm.
De gezamenlijke inteekeningen te Londen voor
de nagelaten betrekkingen, hebben reeds het
het bedrag van 720.000 gulden bereikt.
In Amerika zijn in 't geheele land de vlaggen
halfstok geheschen.
De belangstelling is nu gericht op de com-
missie van onderzoek uit den Senaat.
De »Newyork Times" zegt, dat de »Titamc
de ijsbergen niet ontweek, maar recht door
stQomde met gewone snelheid. Dit is niet, alleen
onvoorzichtigheid of roekeloosheid maar misdaaij^
oordeelt het blad.
Uit Berlijn wordt gemeld
De tweede telegrafist aan boord van de
/Titanic," Bride, is gered en heeft de volgende,
authentieke schets van de ramp gegeven
Ik sliep reeds en werd door Philipps (den
eerste telegrafist) gewekt om hem te helpen,
toen de botsing had plaats gehad. De stoot
was zoo zwak, dat ik het niet bemerkt had.
Ik hielp hem, slechts in nachtgewaad gekleed.
De kapitein kwam in onze seinhut en zei
,het schip is op een ijsberg geloopen, ik ga
kijken hoe groot de schade is, Houdt u gereed
het internationale hulpsignaal G. Q. D. te geven,
maar niet vooi'dat ik u er bevel toe geef.
Na tien minuten kwam de kapitein terug en
aci//het schip is in 't midden of dicht daai-
achter opengereten, geeft het hulpsignaal.
We maakten alle drie grappen en lachten,
de kapitein deed mee. Philipps gaf het signaal
C. Q. D. We lachten en zeiden tot elkaar dat
hij toch S. O. S. zou seinen omdat zulks de
nieuwste seinteekens zijn.
Daarop ging ik mij kleeden en passeerde
een menigte haastig loopende menschenvan
gevechten heb ik niets bemerkt, ofschoon mij
Tater is verteld, dat er hevige gevechten hebben
plaats gevonden.
Langzamerhand werden de telegrafische tee-
kens zwakker de kapitein kwam terug en deelde
mede, dat de machinekamers vol water stroomden
en de dynamo-machine spoedig stop gezet ^zou
worden. Intusschen hadden de „01ympic en
„Carpathia" hulp beloofd.
De kapitein verscheen na korten tijd weer
en zei»de vrouwen en kinderen zijn alien
van boord, gij hebt uw plicht gedaan, ik ont-
sla u van uw dienst, nu kan ieder voor zich
zorgen."
Wij trokken onze reddinggordels aan en gaven
nog de laatste noodsignalen. Daar sloop een
machinist, iemand van reusachtige gestalte, in
onze seinhut en beproefde Philipps z'n zwem-
gordel af te nemen. Philipps was zoo in zyn
eigen werk verdiept, dat hij het niet bemerkte,
ik" werd woedend over den diefstal, ik zag dat
de man geen eerlijke zeemansdood verdiende.
Wij lieten hem op den grond liggen, nadat de
indringer door ons was gedood.
Het water stroomde over het dek onze hut
st
D 7
