De Watersnood Babys
„De dokters hadden hun handen vol aan de slachtoffers
en geen tijd voor mijn moeder"
„Het water sijpelde al door de dijk,
toen mijn ouders met mij het huis verlieten"
ffawtté/Qpmê
„Mijn ouders hadden niets van die ramp gemerkt"
„In het ziekenhuis had de dokter de modder
nog aan z'n schoenen en kleren"
„Die zaterdagnacht van 31 januari op
1 februari stormde het verschrikkelijk
in Driewegen," vertelt Janny Verma-
re. „Verscheidene keren al had een
open vrachtwagen mannen uit ons
dorp naar de dijk gebracht, die gingen
helpen om daar zandzakken te willen.
Die zandzakken werden ter verstevi
ging op de dijken gelegd. En op die
manier hoopte men een grote dijk
doorbraak te kunnen voorkomen.
Diezelfde nacht, de nacht van de
ramp dus, ben ik om twee uur gebo
ren. Bij mijn opa en oma in huis,
waar mijn ouders sinds hun huwelijk
woonden. Terwijl het water maar
bleef stijgen en stijgen.
En toen mijn vader die ochtend tegen
half vier weer ging helpen op de dijk,
kon zijn vrachtwagen daar al niet eens
meer keren. Achteruit moest hij te
rugrijden naar ons dorp. In de loop
van de morgen stroomden veel vlak
bij gelegen sloten al over. En op een
gegeven moment stond het water
zelfs tot achter de dijken om mijn ge
boortehuis.
Het water sijpelde al door de dijk,
toen mijn ouders besloten om het
huis maar te verlaten. Voor alle ze
kerheid. De baas van mijn vader bood
ons meteen onderdak aan. En zo zijn
mijn moeder en ik toen met de dorps
taxi naar de familie Korstanje ge
bracht. Na tien dagen was alle gevaar
geweken en konden we terug naar het
huis van mijn opa en oma. Gelukkig
hadden de dijken het water tóch te
gengehouden en was er niets met
mijn geboortehuis gebeurd."
Tegen de tijd dat, op 1 februari,
Chris Hartoog geboren moest wor
den, had iedereen op Yerseke de han
den vol aan de slachtoffers van de
watersnoodramp. Chris: „Yerseke
zelf stond droog, maar daar omheen
stond alles onder water. Alle vissers
schepen waren dan ook uitgevaren
om mensen te redden en ook de dok
ters waren allemaal op pad om de vele
gewonden te helpen.
Je begrijpt dat geen enkele dokter op
dat moment zat te wachten op een be
valling. Vandaar, dat mijn vader en
moeder die zondagmorgen met de
auto naar het ziekenhuis in Goes zijn
gereden. En daar ben ik toen
s avonds om zeven uur geboren.
Tien dagen later mochten mijn moe
der en ik weer naar huis. Inmiddels
was de grootste drukte op Yerseke
voorbij en had onze huisarts weer alle
tijd voor mijn moeder en al zijn an
dere patiënten."
Ook in Nieuwdorp stormde het die
zaterdagnacht harder dan ooit. Maar
de heer en mevrouw Kopmels merk
ten niets van de ramp, die zich op dat
moment in grote delen van Zeeland
voltrok. Geen wonder eigenlijk, want
de hele nacht was het in huize Kop
mels een drukte van belang geweest.
Met als hoogtepunt 's morgens om
zes uur de geboorte van Hannie.
Hannie: „Mijn vader hoorde pas voor
het eerst van de ramp, toen hij die
morgen bij mijn grootouders kwam.
Verder zijn er, volgens mijn moeder,
die dag nog mensen aan de deur ge
weest. Die kwamen vragen of mijn
vader kon helpen met het verzwaren
van de dijken. Maar toen ze onze
kraamverzorgster zagen zijn ze maar
gauw verder gegaan. Voor onze huis
arts ben ik trouwens altijd „het ram
penkindje" gebleven."
Zaterdag 31 januari leek het er bij de
familie Van den Broeke in Souburg
even op, dat Joke zich al aankondig
de. Ieaereen was in rep en roer. Zus
ter Brasser was er zelfs al om voor
moeder en kind te zorgen, maar he
laas liet de geboorte nog even op zich
wachten.
Joke: „Het werd zaterdagmiddag, za
terdagavond, zaterdagnacht en nog
steeds was ik niet geboren. De span
ning was thuis natuurlijk te snijden.
En ze hadden er helemaal geen erg in,
dat het buiten zo hard stormde. Mid
den in de nacht hoorde iedereen ech
ter wél de klokken luiden. En mijn
tante Zoetje, die bij ons zou bakeren,
naar buiten om te vragen of er soms
brand was. Nee, zeiden de mensen op
straat, de dijken zijn doorgebroken en
