Noach
JU
Vee verdronken
Baby's in preekstoel
plaats was waar paarden en
koeien werden samengedre
ven, zo vonden veel Schou-
wen-Duivelanders de eerste
nacht na de ramp hun toe
vlucht in de oude Chr. Ge-
ref. kerk in het stadje. Baby's
lagen in de preekstoel te sla
pen en kinderen en volwas
senen probeerden het zich in
de oude banken zo gerieflijk
mogelijk te maken
„Ja, daar was het tenminste
warm èn droog," zegt me
vrouw Viergever. Als we aan
de tafel in haar nieuwbouw
woning in Zierikzee aan
schuiven, staan de foto's van
de bij de ramp omgekomen
ouders, de boerderij vóór en
na de ramp, al uitgestald.
Boeken over de ramp wor
den ook hier ter hand geno
men en ijverig wordt gezocht
naar plaatjes van „toen".
Evenals de familie Bil, die
nog altijd op de boerderij
aan de Zandweg 31 woont,
heeft het gezin Viergever tij
dig kunnen vluchten. „Mijn
moeder heeft twee maanden
in het water gelegen voordat
ze haar gevonden
vertelt mevrouw Viergever.
„Mijn vader hebben ze nooit
gevonden."
Misschien wel de „koelbloe-
digste" van de drie buren is
boer A. Bil (78). Toen hij
eveneens zondagmorgen 1
februari zijn twee koeien
wilde gaan melken in het
schuurtje aan de overkant
van de weg, stond hij daar
met beide benen in het wa
ter. „Toen ik hoorde dat de
dijken waren gebroken, wist
ik dat het water twee en een
halve meter hoog zou ko
men."
Met zijn vrouw en kinderen
vluchtte hij naar Zierikzee
en keerde als eerste weer op
z'n oude plaatsje terug.
„Ik voelde me net Noach, die
telkens een duif uitzond om
te kijken of het land alweer
bewoonbaar was. We hadden
een noodwoning in Haam
stede toegewezen gekregen,
maar op een goede i
tegen dominee
de toenmalige
t van
Wi
Wm>
m®
Van
Chr
„Wat er allemaal door je
heen gaat als je op de zolder
van je huis zit en het water
komt almaar hoger en ho
ger? Weet je wat we buiten
de angst voor het verlies van
onze eigen levens het ergste
vonden? Dé dieren. De,
koeien zijn
stal verdron
paarden
en
Op een
hadden ze
in de
maar de
het huis.
moment
tegen
de sponningen yan het raam
gezet en begonnen radeloos
tegen de muur te stampen.
Ja, en wat gaat er natuurlijk
door je heen als het huis
onder je bewegingen maakt
als van een trekharmonika?
We hebben de bijbel gepakt
en met z'n allen gebeden en
gezongen. Je houdt in die
ogenblikken van radeloze
angst en onz'ekerheid niets
anders over dan het borg-
werk van Christus."
De volgende middag (maan
dag) om twee uur werden de
familie Legemaate en hun
logés van de zolder gehaald.
Zijzelf waren gespaard ge
bleven, maar later kwam het
bericht dat een derde zuster
van het gezin met haar man
en kinderen was verdronken.
Zoals het plein van de Her
vormde kerk in Zierikzee de
ging goed, dat wil zeggen, we
hadden niets in de gaten.
Totdat ik opeens merkte
het was aardedonker overi
gens dat de melkemmer in
in een plas water stond. Ik
riep tegen m'n zus: „De buis
van de waterleiding is ge
sprongen." „Nee." zei mijn
zus opeens, „dat kan niet.
want er komt ook water on
der de .staldeur naar bin
nen." O, dan zijn de dijken
kapot, wist ik opeens. En
tegelijkertijd schoten me de
woorden van mijn vader te
binnen: „Als dat gebeurt,
dan komt het water tot de
nok."
Ik raakte in paniek. Ik wist
eigenlijk nog maar één ding
en dat was dat we zouden
verdrinken."
