SLANP
SftTCRSNÖOP
'NEI> ANTILLEN:
STORMRAMP
NEDERLAND
1953
KoEUndihjalp
1953
Z5
•lioESrai
een ogenblik tijd werden zij weg
gevaagd: 66 mannelijke en 87
vrouwelijke personen. De jongste
van de mannelijke slachtoffers was
een jongetje van elf maanden, de
oudste een grijsaard van 84 jaar.
De jongste van de vrouwelijke
slachtoffers was een meisje van 3
weken, de oudsten twee vrouwen
van 85 jaar. Sommigen werden ge
vonden op zondag 1 februari, ande
ren pas in mei. Sommigen in de
polder, anderen onder het puin. On
der de omgekomenen bevond zich
ook Leendert J. Potappel, een door
heel Stavenisse wegens zijn gods
vrucht geacht man. Zijn dood maak
te een grote indruk, vooral op de
Vrije Gemeente van Stavenisse die
hij 46 jaar als ouderling diende.
De slachtoffers werden in Bergen op
Zoom begraven en zijn later in Sta
venisse herbegraven, waaraan een
rouwdienst vooraf ging.
Veel vee was eveneens verdronken.
Op Tholen en St. Filipsland ver
dronken: 150 paarden, 866 runderen,
75 schapen en geiten, 7000 stuks
pluimvee en 1000 varkens. Boven
dien stond ruim 6000 ha. onder
water. Men moet met eigen ogen dit
aanschouwd hebben om te beseffen
hoe erg dit alles wel geweest is.
Het leven gaat verder
Na enkele dagen kreeg Stavenisse,
en kregen ook de andere plaatsen
in het rampgebied, hulp. Vissers uit
Tholen en Yerseke koersten met hun
scheepjes naar het zwaar bezochte
en gehavende dorp. Het zeewaardig
vrachtschip „Crescendo" evacueer
de de bevolking van Stavenisse naar
elders. In de loop van het jaar kwa
men de Stavenissenaars weer terug
en werd begonnen met de weder
opbouw. Een straat in Stavenisse is
Koning Haakonstraat genoemd ter
herinnering aan het feit dat de ko
ning van Noorwegen een aantal wo
ningen aan Stavenisse ten geschen
ke deed. Ook liet het Vorstenhuis
zich niet onbetuigd. Als eerste be
zocht reeds op 3 februari prinses
Wilhelmina Stavenisse. Verder is de
inzet en de hulp van de dijkwerkers,
de militairen, de Rode Kruisdien-
sten, de waterbouwkundigen, de
schippers en zo vele anderen ge
weldig geweest. Enkele jaren na de
ramp was alles zo goed als opge
bouwd en ging het gewone leven
weer zijn alledaagse gang. Alleen de
Noorse woningen, het monument
„De Vis" en het massagraf getuigen
van die vreselijke rampnacht op 1
februari 1953 toen Stavenisse onge
veer 10% van haar bevolking ver
loor.
C. v. R.
een vrouw haar kinderen. Hulpge
roep gaat verloren in het gebulder
van storm en water. Wat een doods
strijd wordt gestreden! Wat een
angsten worden uitgestaan! En nie
mand van de overlevenden weet wat
er zich op dat moment afspeelt.
Het elektrisch licht is uitgevallen en
met een kaars of petroleumlamp
wachten de meesten de morgen af.
Minuten schijnen uren en de meeste
mensen bevinden zich op zolder.
Angstig horen zij het aan hoe de
golven tegen hun huizen beuken.
Weer anderen zitten of drijven rond
op de nok van het dak. Een man en
een vrouw brengen staande zeven
uur op een dwarsbalk van een tele
foonpaal door nadat hun huis in
stortte. Zij brengen het er levend af
en met hen nog vele anderen op
vaak wonderlijke manier. Maar ook
velen kwamen helaas in deze ramp
nacht om.
De balans
Hoog staat het water: 4 meter boven
N.A.P. en 30 cm. hoger dan in 1906.
Zwaar is Tholen beschadigd: Poort
vliet staat bijna geheel onder water,
St. Annaland en St. Maartensdijk
hebben grote schade doordat de
coupures het begaven.
Maar Stavenisse telt 153 doden! In
Uit alle landen van Europa, zelfs uit andere werelddelen, werd financiële
en andere hulp geboden, om het leed en de geweldige materiële schade
van de nationale ramp in Nederland te verzachten. In Nederland, Suriname,
Nieuw Guinea, IJsland, Denemarken en Noorwegen werden zelfs speciale
postzegels ontworpen óf met toeslag op de normale frankeerwaarde ver
kocht, om geld voor de getroffenen in te zamelen.
611
