EEN ZEEUW
VERTELT....
In dit nummer:
de Gezirisgids
Speciale aandacht voor:
Uitgave: B.V. Uitgeverij 'De Banier'
Redactie en Administratie:
Brigittenstraat 1 Utrecht
Telefoon (030) 31 33 77
Postbus 2330 Postgiro 147759
Abonnementsprijs 17,50 per halfjaar
Buitenland (luchtpost) 27 per jaar
Verschijnt tweemaal per maand
Overname van de artikelen en bijbelse
raadsels is alleen toegestaan na schrif
telijke toestemming van de redactie.
Vaste medewerkers
C. v. d. Bovenkamp; M. C. Capelle;
G. v. Essen; Drs. Chr. Fahner; Mevr.
Fahner-Vos; S. M. v. d. Galiën; J.
Flaalboom; P. Kuijt; E. Kuijt; Mevr.
M. A. Mijnders-v. Woerden; A. Ros;
C. van Rijswijk; Th. de Waal.
518
519
522
524
525
526
527
528
Uit de Bijbel
Een Zeeuw vertelt
Een eigen huis
Ds Jozias Fraanje
Uit het leven van alle dag
De Kerkespraak
Vervolg: Een Zeeuw vertelt
Over U en Uw kinderen
Ambtsjubileum Drs. A. Vergunst 529
Herinnering aan februari 1953 530
Van Kiryat Shemone naar Endor 532
Het grootste oerwoud op aarde 534
Uit de klas geklapt 536
De wereld waarin wij leven 537
Voor de vrouw 538
Vervolgverhaal 540
Rondom het Woord 541
Kleuterverhaal 542
Vervolg: Herinneringen 543
Ons Gidsnieuws 544
Een Zeeuw vertelt
Zeerobben
In de vreselijke rampnacht van 1 februari 1953 ver
dronk ook de bekende ouderling van de Oud. Ger. Ge
meente te Stavenisse: Leen Potappel.
Druk: Lumax - Utrecht
Stavenisse is één van de zeven plaatsen op het eiland Tholen.
Vooral dit dorp is gruwelijk getroffen door de watersnood van 1953, nu
al weer 22 jaar geleden.
Tien procent van de bevolking-153 personen-vond de dood indegolven.
Vooral in de Kerkstraat werden er vele huizen weggevaagd. De houten
huizen herinneren ons nog aan deze vreselijke ramp!
Het ging alles zo snel
Vóór de mensen wisten wat er goed en
wel aan de hand was, werden ze door
het water overrompeld.
Graag willen we luisteren naar een
vroegere visboer, Adriaan Wesdorp,
woonachtig naast de witte molen bij
de haven van Stavenisse.
„Het was om een uur of half drie toen
ik met Leen Potappel hier naar het ho
ge water van de haven stond te kij
ken. Het was erg koud, de wind sneed
door ons heen. Wind en golven maak
ten een groot geraas. Daar stonden
we samen temidden van het geloei.
Dan vpelt een mens zich wel een beet
je klein
Terwijl we daar nu stonden te kijken,
zo zagen we plotseling het water zak
ken.
„Hé, Arjaan, kijk het water zakt,"
merkte Leen op.
„Toch vertrouw ik het niet, Leen,"
antwoordde ik terug.
We zagen alsmaar het water zakken.
Zou het grootste gevaar geweken zijn?
Het leek de goede kant op te gaan.
Toen wisten we nog niet, dat die da
ling veroorzaakt werd doodat er een
gat in een dijk was geslagen waardoor
het zeewater vrij de polder binnen
raasde. Dat was aan de andere kant
van de haven, ongeveer noord-weste
lijk.
„Kom, ik ga naar huis," zei Leen en
daarop keerde hij zich om en verdween
in de duisternis. Ik heb hem nooit
meer gezien. Want misschien een half
uur later kwam hij in de golven om!
Toen Leen was weggegaan, ging ik ook
naar binnen, ja, misschien viel het alles
nog wel mee. Het had er al zo vaak ge
spannen en het was nog steeds mee-
Als zulke zeedijken wegvallen, dan krijgt
het water vrij spel.
Onder Stavenisse treffen we ter herin
nering aan de watersnood van 1953 dit
monument aan.
519
