Zwaar geschonden ligt de Biesbosch onder de lage hemel. Op de Moordplaat is een ontstellende ravage aangericht. Deze wildernis was eens een krachtige djjk De vernielingen
lieten hun diepe sporen achter over een lengte van minstens tweehonderd meter.
hoge waterstanden de gezwollen rivieren ontlast. De
dijken mogen niet hoger worden opgeworpen dan
nauwkeurig is voorgeschreven en zodra de toestand
eritiek wordt lopen de polders vol als spoelkommen.
De boeren in dit gebied betalen zwaar voor de vei
ligheid van hun omgeving en zij voelen dit als een
onrecht. Niet alleen de materiële schade, maar ook
de onrust en moedeloosheid die hun deel worden, kun
nen zij niet langer dragen. Tachtig, misschien wel
negentig polders, bijna zesduizend hectaren vrucht
baar landbouwgebied, liggen open voor de aanvallen
van het water. Nu nog wordt bijna de helft van deze
landbouwgronden bij ieder getij overspoeld, de ver
zanding gaat voort en van een grootse slag om het
behoud van de Biesbosch kan geen sprake zijn, om
dat aannemers en boeren niet weten wat hen te wach
ten staat. De Biesbosch is opnieuw een rampgebied
geworden met kille, natte huizen, rottend voedsel,
roestige landbouwmachines, drassige, met zand be
dekte akkers en dijken die zelfs de potige aanne
mers uit Werkendam even stil maken. Maar de
stemmen van de bewoners hebben nu eindelijk het
romantische ruisen van de rietgorzen en grienden en
het lied van de wind overstemd. Hun noodkreet:
„Er moet wat gebeuren", is door velen gehoord.
Landbouwherstel en/of Rampenfonds zullen naar
het oordeel van deskundigen ingeschakeld moeten
worden, zoals door de getroffenen is gevraagd; in
de Tweede Kamer zijn vragen gesteld over de nood
zaak van een stormvloedkerende dam om dit gebied;
de Commissaris der Koningin in Noord-Brabant
heeft rubberlaarzen aangetrokken en is zich op de
hoogte gaan stellen van de ravage; waterstaatkun
digen buigen zich over ontwerpen en beramen wat
er gebeuren moet. Nog stroomt het water in en uit
door de poorten die het zich heeft gegraven in de
polderdijken, de tarwe verrot op de akkers en kost
baar zaad ontkiemt slechts om nutteloos te vergaan.
Het water vreet aan de Biesbosch-polders Maar
geef de boer zijn land en zijn gemoedsrust terug
en hij zal vóórtploegen
LEO J. LEEUWIS
Een troosteloos, mistig landschap. Het verdronken eiland de Petrus-
polder.
„Er moet wat gebeuren", het betoog- van elke Biesboschboer wordt hier levendig voorgedragen door de land
bouwer H. J. Klunder (links) en burgemeester De Bruijne van Werkendam is het er roerend mee eens.
