men moet het hebben gehoord
Weer is een ponton met geredden aangekomen bij de dijk. Een vrouwdie langer dan vieren
twintig uur zonder eten en drinken in haar huis was geïsoleerd, wordt volkomen uitgeput
aan land gedragen.
Een kussensloop met wat dierbare spulletjes meer hebben ze niet kunnen meenemen op hun
vlucht over de dijk, waarin een gat provisorisch met zandzakken werd gedicht om de mensen
te kunnen evacueren.
drie kinderen. De vader werd door
het lawaai van het aanstormende
water gewekt. Hij vluchtte niet zijn
gezin naar beneden. Een van de kin
deren rende in doodsangst de deur uit
en raakte in een prikkeldraadomhei
ning verward. De vader en de moeder
hadden elk "een kind op de arm. De
vader vloog naar de dijk, legde daar
de baby neer en wilde toen teruggaan
om liet andere kind te redden. Het
water was toen al zo hoog en de stroom
zo sterk, dat hij niets meer kon doen.
Het kind ligt daar nog, daar waar die
paal uit liet water steekt. E11 in dat
bedje, dat u daar in dat halve huis
op de eerste verdieping ziet staan,
heeft het geslapen."
Dit waren slechts twee verhalen,
die ik hoorde in deze nacht. Ik heb er
zo tientallen gehoord. En duizenden
en nog eens duizenden van zulke ver
In het bedje, dat op de eerste verdieping staat,
sliep een dag geleden nog een kind, dat op de
vlucht voor het water jammerlijk omkwam.
halen kunnen er verteld worden door
de mensen, die dagen- en nachtenlang
zonder eten en drinken in bomen of op
de daken va.11 hun huizen hebben
gezeten, door moeders, die haar kinde
ren voor hun ogen zagen verdrinken,
door al die mensen, die hun hele bezit
hebben verloren, wier levenswerk en
levensgeluk in één nacht door het
water zijn verwoest.
Het leed is verschrikkelijk. U heeft
natuurlijk al zoveel geholpen als u
kunt. Maar wij allen moeten méér
doen dan we kunnen, willen de gevol
gen van deze ontzettende ramp een
heel klein beetje verzacht worden.
Om u nogmaals hiervan te doordrin
gen en niet om een verkeerde sensatie
zucht te bevredigen heb ik dit
geschreven en heeft de fotograaf, die
mij vergezelde, deze foto's gemaakt.
TT. K.
Onafgebroken varen de pontons heen en weer en voeren vluchtelingen aan, die geen van
allen veel meer kunnen meenemen dan het allernoodzakelijkste lijfgoed. Zullen zij de huizen
terugvinden, die ze hebben verlaten
