over de lage landen
DE eerste rampberichten kwa
men uit Nederland. In België
was al een en ander aan de
hand, maar niets liet die Zondag
morgen nog vermoeden, dat ook
Vlaanderen zwaar, zeer zwaar zou
worden getroffen. En dus koerste
onze reportagewagen Noordwaarts,
de grens over. De Nederlandse tol
beambten wisten niet veel te ver
tellen. Tot Breda zou het nog wel
gaan. Daarachter zou het moeilijk
worden, zo niet onmogelijk. Wat er
verder wel en niet te bereiken was,
wist niemand. Dit zou het refrein
worden gedurende heel onze dool
tocht, maar dat wisten wij toen nog
niet...
Een reusachtige marechaussee
staat op de grote autoweg naar de
Moerdijk. Zijn witte handschoen
rijst omhoog.
Halt Voor alle verkeer afgeslo
ten.
De perskaart stemt hem milder.
a Maar hij kan ons niet vertellen,
waar we naartoe kunnen gaan. De
Moerdijk is in geen geval te berei
ken. Het water wast nog steeds; we
moeten maar zien, hoe ver we kun
nen komen.
Enkele kilometers verder de rijks
politie op een viaduct. Die weet ten
minste te zeggen, dat we nog 500
meter verder kunnen en dan is het
afgelopen. Onder het viaduct loopt
een spoorlijn of datgene, wat er van
over is. De dijk er onder is ten dele
weggeslagen; hier en daar hangen
de rails eenvoudig met hun dwars
liggers in de lucht. De dijk is bezaaid
met brokken van weggedreven hooi
bergen. Rechts ligt de grote lijn van
Nederland naar België en verder.
Die is nog ten dele intact, maar
verder op is het ook daarmee ge
daan. Op het intact gebleven gedeel
te staat een treinstel volgepakt met
mensen. Het zijn vluchtelingen,
mannen, vrouwen, kinderen met in
derhaast bijeengeraapt bezit. Als we
er heen gaan, kan niemand ons
- zeggen, waar die trein naartoe zal
rijden.
Voorlopig naar Breda, zegt de
conducteur, en dan zien we wel
verder.
Het zijn merendeels boerengezin
nen, zwijzame. berustende mensen.
Ja. het huis hebben ze moeten ach
terlaten. Daar zal niet veel van
overblijven. Het water stond al een
meter hoog in de kamers.. Het vee
Neen, dat was niet meer te redden.
Het ging allemaal zo vlug.
We moeten opnieuw beginnen,
zegt er een. Ik heb alleen nog de
deren die ik aan mijn lijf heb. Meer
liét.
Vijfhonderd meter verder en de
;rote, trotse autobaan is verdwenen.
Zij verdwijnt eenvoudig in de ein
deloze watervlakte, die zich al links
en rechts van de baan uitstrekte.
Hier staan wat soldaten met vracht
auto's, wat burgers met primitief
materieel. Het reddingswerk is nog
maar nauwelijks begonnen; er is
nog niets georganiseerd het is
nog pas Zondagmiddag.
Maar links en rechts van de weg
wij weten, dat die weg zich nog
verder uitstrekt al zien. wij slechts
water liggen de boerderijen en
daar zitten mensen op de zolders, in
de hanebalken, sinds Zaterdag
avond.... De snelheid, waarmee het
water hier het land binnenstroomt
is onbegrijpelijk. De harde wind
zwiept de golven op en hier en daar
Kent u de weg Het is de grote autobaan van Antwerpen naar Rotterdam, niet ver van de Moerdijk. De POST-
reporter heeft zich in het café links gewaagd en zoekt pla ssend door het snelstromende water de weg naar het droge.
De mensen gaan voor, maar waar dat mogelijk is wordt ook het kostbare vee, zwemmend achter een boot, gered.
Tot hier konden de autobussen, die de vluchtelingen vervoeren, nog komen. Zij rijden af en aan naar de hulpposten.
