399
De opgewonden karakters
van Mariene Dumas
Spel met beelden en binnenhuiskunst
m
Op de grens van
voorstelling en emotie
00,*
4
>AG
iSTIJDEN
D2
Zuid-Afrikaanse Amsterdamse maakt kunst met mensen en liefdesrelaties
Robert Volmer en José van der Valk in Tongerlohuys in Roosendaal
2
ui
0
4
h
IA
2
D
ui
0
2
ui
0
j
ui
UI
a
10,-
pESTEM
DE KUNS
Cartoons
Vrij
Cliché
Grootmoeder
ItekkenJ
Rationeel
Schroothoop
INFORMATIE
DEAUCHEQUe
inderd gulden m
tUCHEQUt
Berd g u/den
(Breda, Hulst,
ergen op Zoom
21.00 uur.
uur tot 21.00 uur
uur tot 21.00 uur
9.30 uur
PORTABLE KTV MET
TELETEKST 37AT-25S
37 cm Beeldbuis. Teletekst.
I On-screen display. Sleep-
J timer. Afstandsbedienino
hj*sr,-
DINSDAG 2 DECEMBER 1997
I WALKMAN MET
I FM/AM RADIO
Type WM FX 101.
FM /AM tuner. Anti rolling
mechanisme. Bandsoort-
schakelaar. Riemclip.
Inclusief hoofdtelefoon.
JAADLOZE TELEFOON
STC9020IB. Veiligheidscode.
Mummers geheugen,
idsfree intercom,
ionderdrukkings systeem,
tstenummer herhaling.
CT DIGITALE DRAAD
LOZE TELEFOON
TD 6200. 25 Telefoon
geheugens op naam.
Niet afluisterbaar en
betere geluidskwaliteit.
120 Kanalen. Bereik tot
300 meter.
J&97-
Door Angelique Spaninks
Gehuld in een wijde zwarte jas zit ze achter op de fiets bij part
ner Jan Andriesse. Op de Prinsengracht bolderen ze me voorbij,
foor de smalle groene poort naar haar atelier, nemen zij af
scheid. Ik spreek haar aan en ze schrikt op. „Een afspraak? Oh,
die was ik helemaal vergeten", verontschuldigt ze zich omstan
dig. „Maar je hebt geluk dat ik nu toch hier ben, dus kom bin
nen."
Het twee verdiepingen tellende
atelier - 'onder schilder ik, bo
ven is het kantoor, en de koffie' -
is donker en koud. We werpen
een vluchtige blik op de beneden
verdieping. Overal hangen schet
sen, polaroids en krantenknipsels
waarop voornamelijk mensen
staan afgebeeld, alleen of in groe
pen. En er staat een groot schil
derij. Een vrouw zittend in een
voluptueuze paarsrose jurk.
„Daar wordt nog aan gewerkt",
zegt Dumas resoluut.
Dus dit is het atelier van 'een van
de dertig op dit moment bekend
ste kunstenaars van de wereld'.
Niks heiligs of verhevens, gè-
woon een nagenoeg stille plek om
te werken, hard te werken.
Het enige wat de rust doorbreekt
komt van Dumas zelf. Als een
kleine wervelwind met een grote
bos blonde krullen raast ze druk
pratend - een mengelmoes van
Nederlands, Engels en Afrikaan-
s - door haar werkruimtes zoals
ze ook al ruim 20 jaar door de
kunstwereld raast. Ze droeg bij
aan twee Documenta's (1982 en
1992), vertegenwoordigde Neder
land op de Biënnale van Venetië
in 1995 en exposeerde in Tokyo,
Londen, New York, Basel en Jo
hannesburg.
Geconfronteerd met zoveel en
thousiasme, zoveel energie, zo'n
openhartigheid dwalen je ge
dachten onwillekeurig af naar de
sobere, vaak waterige portretten
en naakten die ze maakt. De kun
stenaar en de kunst lijken in
schril contrast tot elkaar te staan.
In de kersverse documentaire
Miss Interpreted (Mariene Du
mas) zegt ze: „Ik is nie van hier
nie, maar ook nie meer van daar
nie. Mij studio is mij land zoals
een slak zijn schulp heeft om in te
wonen." Alleen in haar studio
kan ze 'een beetje wreed zijn',
zegt ze.
Geboren in 1953 in de buurt van
apstad, in een Nederduits ge
reformeerd milieu waarin vooral
woord betekenis had, begon
Mariene al op jonge leeftijd te te-
Op haar twaalfde overleed Du
mas' vader, waarna zij op een
kostschool terechtkwam. „Daar
kon ik voor het eerst kunst als
schoolvak nemen. Maar de school
was niet zo onder de indruk van
wat ik tekende. Zij vonden dat ik
maar moest leren naar de waar
neming te tekenen. Een boom,
een stilleven en zo. Dat vond ik
vreselijk, ik had daar helemaal
geen zin in. Totdat we een keer
een meisje op een stoel moesten
tekenen. Ik dacht: dat kan ik.
Maar ook die tekening veegde de
lerares uit. Omdat het anato
misch niet correct was; de ogen
zaten te ver van elkaar en het
hoofd klopte niet."
De kennismaking met de kloof
die gaapte tussen wat zij wilde
maken en wat men op dat mo
ment in Zuid-Afrika kunst vond,
was hard maar leerzaam. „Ik ont
dekte dat talent alleen niet ge
noeg is. Je kunt dan wel makke
lijk binnen een techniek of me
dium dingen leren, maar als je
wil doorgaan met kunst moet je
ook iets hebben wat je wilt uit
drukken", aldus Dumas. „Iets
kan technisch perfect zijn, maar
als het niks te vertellen heeft, is
het niks."
Gewapend met de technische
vaardigheden die ze opdeed aan
de Universiteit van Kaapstad
kwam Dumas in 1976 naar Ne
derland. Een vreemde keus aan
gezien in haar ogen alle kunst uit
New York kwam en in die van
haar moeder uit Parijs. „Maar
Frankrijk trok me niet en New
York liet ik gaan, omdat ik dacht
dat het te hard was voor mij. De
spoed van de dingen daar stond
mij niet aan. Als je daarheen
ging, moest je precies weten wat
je wilde doen en dat wist ik nog
niet."
Dus werd het Nederland, haar
eerste halte was Haarlem. Twee
jaar werkte ze daar bij het roem
ruchte Ateliers 63, broedplaats
voor veelbelovende jonge kunste
naars. Daarna toog ze naar Am
sterdam, waar ze zich niet alleen
vrij voelde als kunstenaar maar
ook als vrouw. „Amsterdam is
zo'n ongewelddadige plek. Ieder
een kan hier tot diep in de nacht
alleen door de stad. Dat is in
Zuid-Afrika ondenkbaar."
Eenmaal gevestigd in het atelier
aan de Prinsengracht kreeg Du
mas steeds meer greep op wat ze
eigenlijk wil zeggen, op haar ver
haal. Ze maakte een abstract-ex-
pressionistische periode door
maar die gaf haar op den duur
weinig voldoening. „Het kan niet
alleen maar emotie zijn van
waaruit je werkt. Dan krijg je
slechte schilderijen, waarin je
Mariene Dumas: „Natuurlijk, therapeutisch is het heerlijk om helemaal je gevoel de vrije loop te la
ten. Maar op een zeker moment raakt het zo vaag, datje denkt: kom op zeg." foto klaas koppe
maar zo'n beetje zit te krassen.
Natuurlijk, therapeutisch is het
heerlijk om helemaal je gevoel de
vrije loop te laten. Maar op een
zeker moment raakt het zo vaag
dat je denkt: kom op zeg. Dan is
alles gevoel en is er geen kritiek
meer mogelijk."
Dus keerde ze terug bij waar ze
begonnen was: de mens. „Ik wil
de de menselijke figuur weer
gaan gebruiken maar wist niet
hoe dat te doen zonder dat het
kitsch werd. Intellectueel be
greep ik wel dat die oude figuur
tjes van mij geen grote kunst wa
ren, maar een cliché. Toch wilde
ik er wat mee. Daarom vond ik
Pop Art ook zo interessant. Die
namen juist clichés en maakten
er kunst van. Maar de Ameri
kaanse Pop Art was me toch wat
te poppy. Ik zocht iets wat een
beetje tragischer, donkerder was.
Iets anders maar wel van deze
tijd."
De tentoonstelling Eyes of the
night creatures in 1984 vormde
een doorbraak. Deze bestond vol
ledig uit portretten - van vrien
den, bekenden en van zichzelf.
Iedere kop werd geïsoleerd. Soms
was de geportretteerde herken
baar, soms net niet meer, maar
altijd waren de koppen ontdaan
van achtergrond en omgeving en
voorzien van een suggestieve titel
die de interpretatie van de kijker
een bepaalde richting in duwde.
Het belangrijkste was echter dat
de koppen leefden. „Het waren
niet langer zomaar types. Ze had
den stuk voor stuk een eigen ka
rakter. En dat was wat ik wilde.
Ook in mijn latere grote groepen
koppen zie je dat steeds terug."
Na het portret kwam ook het
naakt binnen haar bereik. „Dat
ontdekte ik toen ik in 1987 aan
The particularity of nakedness
werkte, een van mijn eerste man
nelijke naakten. Dat schilderij is
namelijk niet zomaar een naakt,
maar een specifiek naakt. Die
man is iemand en daardoor heb je
erotiek, iets wat je niet hebt als je
zomaar een model gebruikt. Het
gaf mij inzicht. Ineens begreep ik
waarom ik het zo erg vond om
model te tekenen op de academie.
Ik moest het model daar alleen
maar als vorm bekijken, niet als
persoon. En ik had geen enkele
relatie tot die vorm, waardoor het
nooit een goed werk kon wor
den."
Langzaam maar zeker vond Du
mas het voor haar werkbare
evenwicht tussen vorm en in
houd. Belangrijkste leidraad
daarbij is de opwinding die ze
voelt bij een onderwerp. „Ik zeg
altijd maar zo: als je van een on
derwerp houdt is dat nog geen
garantie dat het een goed schilde
rij wordt, maar als je er niet van
houdt wordt het zeker niks.
Daarom moet je jonge mensen
ook niet leren schilderen als oude
mannen, zoals je vaak op acade
mies ziet. Hou je van popmuziek
en fel gekleurde kleren dan moet
je niet zwart-wit schilderen. Be
gin met wat je begrijpt. Wat nou
ook weer niet betekent dat alles
autobiografisch moet zijn."
Hoewel het autobiografische
haar vaak wordt aangewreven,
zijn kunst en leven voor Dumas
zeker niet hetzelfde. „Kijk, als je
triest bent, is huilen een goede
emotie. Ik heb ook weieens een
schilderij gemaakt toen ik lief
desverdriet had. Maar als je te
veel huilt, ga je niet schilderen.
Voor een goed schilderij moet je
ook afstand kunnen nemen."
Inmiddels is Dumas' stijl en on
derwerpkeuze gèliefd bij velen.
Vooral onder jonge kunstenaars
geldt zij als een voorbeeld. Niet
geheel ten onrechte plakte Rudi
Fuchs haar daarom bij de presen
tatie van de documentaire het
etiket grootmoeder van de huidi
ge frisse meidenkunst op. Toch
voelt Dumas (44) zich verre van
oud.
„Ik voel me nog steeds heel erg
thuis bij de jongere generatie,
meer dan bij mensen van mijn ei
gen leeftijd. Zeker in termen van
onderwerpen. In de jaren zeven
tig bijvoorbeeld was er niemand
om mij heen die met liefdesrela
ties of de mensfiguur kunst wou
maken en nu zie je dat overal."
Toch is er één groot verschil tus
sen Dumas' werk en dat van jon
gere generaties: zij beperkt zich
tot het meer traditionele medium
schilderkunst, terwijl de jonge
ren van alles doen behalve schil
deren. Overstappen op een ander
medium - fotografie, video, in
stallaties - ligt echter niet in de
lijn der verwachting. „Ik zeg
nooit nooit, maar binnen de
schilderkunst zijn er nog zoveel
dingen die ik niet gedaan heb. En
tja, misschien kan ik de schilder
kunst niet in mijn eentje oppep
pen. Maar het allemaal weer een
beetje levendiger maken vind ik
een uitdaging."
De film 'Miss Interpreted (Mariene Du
mas)' gaat momenteel door het land
en is volgend jaar op de tv te zien.
Vanaf 20 december is bij de Amster
damse galerie Paul Andriesse onder de
titel 'Miss World' recent werk van Du
mas te zien. Rond diezelfde datum
verschijnt een boek met alle teksten
die zij tot nu toe schreef.
n! Snelheid, actie en myste-
i heen als je 3-D-Realiteit in
ere Double-speed CD-Rom
1 Kanaals t
et digitale
i in de
vordt elke
A
jlBICLL
***Cadeauchequ® 1
«MAAL
"oor Frits de Coninck
Wat de schilder Robert Volmer maakt, is vooral
kunst die op kunst wil lijken. Zijn schilderijen, die
to zien zijn in 't Tongerlohuys in Roosendaal, zien
-eruit op de manier van de kunstgeschiedenis. Ze
stellen nadrukkelijk een stijl aam de orde die we in
algemene zin kennen. Die we met name kennen van
kunstenaars uit het verleden, zonder dat we per se
oi] een concrete naam uitkomen. Zo precies gaat dat
not maar het lijkt er wel op. In ieder geval geven
jujn schilderijen het gevoel dat we ze al eens eerder
nebben gezien.
Het werk van Volmer is vooral vorm en stijl, en veel
Hinder inhoud. De vorm geldt het aanzien van het
Hderij- Daar zit een merkwaardige dubbelheid
Hij schildert een voorstelling, min of meer con-
W? 6n en'8szins benoembaar, en plaatst in dat
°°ld een andere voorstelling. Twee werelden die
i met elkaar te maken hebben. En toch staan ze
onitien op één schilderij. Het beeldspel dat hij speelt
seen verre echo van de surrealistische beeldtaal
an Magritte. Die schilderde een zicht op een ven-
er dat uitzag op een wolkenwereld. De ruit was
venwel gebroken, de grote scherven lagen op de
grond, maar hadden als het ware het uitzicht in hun
a, ,®eeSenomen. Op die scherven zien we dus het-
|w u'tzicht als door het venster te zien is.
VTi' vervreemding zie je ook bij Volmer. Bij
i nJye, e'k Hoek van hem vraag je je af of je naar een
rkelijkheid kijkt of naar een afbeelding daarvan
L n Het schilderij. Het antwoord is eenvoudig:
J.ff" Heide. We zien een schilderij binnen
L 1 Herij. Dat spel met beelden speelt hij met
een
een
voudige gebruikmaking van perspectief dat de vor
men min of meer bij elkaar houdt. Het perspectief is
een soort van regelmechanisme dat maakt dat het
schilderij een eenheid blijft. Maar dat is wel op elk
doek hetzelfde, zodat het ook gewoon een truc is die
toegepast blijft worden.
Die dubbelheid schept Volmer ook door de afwisse
lende manier waarop hij met de verf omgaat. Stuk
ken van zijn kleurrijke doeken schildert hij op een
uiterst gladde, onpersoonlijke manier, met een hang
naar detaillering. Op de precieze manier ongeveer
waarop realisten ook schilderen, een manier die
geen persoonlijke emoties verraadt. Het is een vorm
van rationeel en berekenend schilderen.
De schilderijen van Robert Volmer (1951, Den
Haag) zijn doeken waarvan de techniek interessan
ter is dan de inhoud. De vraag waar het uiteindelijk
allemaal om zou moeten gaan, blijft verscholen ach
ter een geconstrueerd en bedacht oppervlak.
De schilderijen van Robert Volmer worden in de
zelfde ruimte vergezeld door objecten van José van
der Valk-Offenberg uit Zevenbergen. Het zijn vrij
staande beelden die samengesteld zijn uit verschil
lenden materialen. Ze verbindt keramiek, met me
taal, marmer en brons. Zo'n verscheidenheid aan
materialen houdt een verscheidenheid aan werk
zaamheid in. Het metaal heeft de vorm van bestaan
de voorwerpen die ze waarschijnlijk zo op een
schroothoop gevonden heeft.
De metalen vormen zijn de structuur die staat en
die dient als een drager voor haar volgende ingre
pen. Ze monteert er vaak een keramische schaal of
een kom in die aan een ritueel gebruik doet denken.
Zo'n kom zou kunnen dienen als um of als wijwa-
tervont. Dat beeld wordt versterkt door de titels
van haar werk die te maken hebben met de religieu
ze dienst.
Ambachtelijkheid
Een titel die in dat opzicht veel verduidelijkt is Of
ferande. De beelden van José van der Valk hebben
iets ernstigs. Ze zijn met een groot gevoel voor am
bachtelijkheid en materiaal gemaakt. Het zijn daar
door beelden die een soort van binenhuiskunst wor
den. Er staan twee objecten die dat ook letterlijk
zijn. Het zijn kamerschermen van metaal. Een
rechthoek van ijzer als kader en daarin gehangen
een vliesdunne metalen plaat die zo geperforeerd is
dat die bijna doorzichtig is.
De buitenvorm van de plaat is daarbij zo geknipt
dat die een lap stof lijkt. Het licht speelt een dub
belspel: het schijnt door de perforaties en laat zich
zo opdelen in ontelbare kleine lichtvlekken en tege
lijkertijd maken de contouren van het beeld schim
mige slagschaduwen op de grond en op de wand. De
levendigheid van de twee kamerschermen staat in
contrast tot de zwaarte van de andere beelden die
misschien wel al te vast op hun plaats staan.
I Het Tongerlohuys, Molenstraat 2, Roosendaal is elke dag, be-
halve maandag, open van 2 tot 5 uur. Deze tentoonstelling
duurt tot 8 december
X
AMSTERDAM
Rijksmuseum A'dam Stadhouderskade 42 - Chapeau, chapeaux! -
collectie van 150 unieke hoeden (t/m 29 maart) - dagelijks van 10.00-
17.00 uur
De Nieuwe Kerk De Dam - De Zwarte Farao's, Koninkrijken aan de
Nijl - dagelijks 10.00-18.00 uur, do tot 22.00 uur (t/m 1 feb)
ANTWERPEN
Koninklijk Museum voor Schone Kunsten - De Prinselijke Pel
grimstocht (Europatocht van Prins Ladislas van Polen in 1624-25) (t/m
13 dec) - di t/m zo 10.00-17.00 uur
Lokaal 01 - Verbrande Entrepotstraat 9 - Walter van Broekhuizen - All
of a sudden, part one do, vr za 13.00-17.00 uur (t/m 6 dec)
BAARLE-NASSAU
De Verbeelding Klokkenstraat 12 - tekeningen van Hans Abbing -
schilderijen van Hans Giesen - do t/m zo 13-17 uur (t/m 15 dec.)
BERGEN OP ZOOM
Markiezenhof - Steenbergsestraat 8 - Peter van Straaten - overzicht
stentoonstelling (t/m 10 jan) - Vrouwenvreugde - schilderijen van Jen
ny van Herwijnen (t/m 6 dec) - za en zo 14.00-17.00 uur
Kunstkader - Antwerpsestraat 27 - Daantje van Dalen/beelden, Pier
re Cops/schilderijen - vr/14.00-17.00 uur en 2e zondag in de maand
(t/m 30 jan)
BREDA
Lokaal 01 - Kloosterlaan 138 - Diederik Klomberg, Ellen Augustynen
en Arie Huisman exposeren met werk - do, vr, za&zo 13.00-17.00 uur
(t/m 7 dec)
Galerie Ginneken - Ginnekenweg 287 - Truus Werners en Nelly van
Nieuwhuyzen/schilderijen, Ton van Grunsven/beelden - do t/m zo
13.00-17.00 uur (t/m 4 jan)
Galerie Segeren - Raadhuisstraat 8-10 - Miek Vlamings/werken in
vilt/was/grafiek - Laboratorium van de verwondering - di t/m vr 10.00-
18.00 uur, do/tot 21.00 uur en za/tot 17.00 uur (t/m 10 jan)
DEN HAAG
Museum Het Paleis - Lange voorhout 74 - Venetiaans Glas/ Het ge
heim van Murano - geheimen van het Italiaanse eiland in Lagune Ve
netië - di t/m zo 11.00-17.00 uur (t/m 7 dec)
GENT
Museum voor schone kunsten - Brussel-Parijs: artistieke dialoog
tussen België en Frankrijk periode 1848-1914 - di tot ma 10.00-18.00
uur (t/m 15 dec)
'5 HERTOGENBOSCH
Noordbrabants Museum - Verwerstraat 41 - Pop in beeld - niet al
leen muziek ook beeldmateriaal - (t/m 28 juni '98)
ROOSENDAAL
Tongerlohuys - Molenstraat 2 - José van der Valk/beelden en Robert
Volmer/olieverfschilderijen - di t/m zo 14.00-17.00 uur (t/m 8 dec)
ROTTERDAM
Museum Boymans van Beuningen - Museumpark 18 - Paul Beek
man (t/m 8 mrt 98)- Daan van Golden: 'Youth is an art' (t/m 7 dec) - Le
ven in Stijl, ornamentengrafiek 1550-1920, complete interieurs, kant
en-klare gebouwen (t/m 7 dec)
Kunsthal Westzeedijk 341 - De Haagse School - di t/m za 11-17 uur, zo
12-17 uur (t/m 18 jan)
TILBURG
Nederlands Textielmuseum - Goirkestraat 96 - European Art Quilts
- di t/m vr 10.00-17.00 uur, za en zo en 2e kerstdag 12.00-17.00 uur
(t/m 18 jan)
De Pont - Wilhelminapark 1 - Robert Zandvliet: recente schilderijen -
di t/m zo 11.00-17.00 uur (t/m 4 jan)
ULVENHOUT
Galerie De Pekhoeve - Dorpstraat 92 - groepstentoonstelling Finale
'97 - werk van Siena Bening, Joep Bevers, Jean Delcourt, Hennie van
Dijk, Jan de Koning, Gerrit van Meer, Pieter van Oostveen en Ewoud
Zuring - do t/m za 11.00-18.00 uur en zo/13.00-17.00 uur (t/m 28 dec)
Object van José van der Valk-Offenberg uit Ze
venbergen
Door Frits de Coninck
Het zijn lichamen die de
hoofdrol spelen in de tentoon
stelling die Jan Broos in zijn
galerie De Verbeelding in
Baarle-Nassau heeft inge
richt. Lichamen in verschil
lende graden van herkenbaar
heid, in verschillende staten
van volledigheid ook. Dat is
samengebracht onder de noe
mer figuratieve kunst, een
term die altijd een misver
stand oproept.
Figuratie wordt altijd tegenover
abstracte kunst gezet, terwijl de
begrippen betrekking hebben op
twee verschillende aspecten van
beeldende kunst. Zo te zien is in
De Verbeelding de titel figuratie
juist gebruikt. We zien schilde
rijen die een herkenbare weerga
ve zijn van iets uit de werkelijk
heid, lichamen in dit geval. En te
gelijk is het kunst die ook ab
stract is.
De koppen van Hans Abbing leg
gen een duidelijke relatie tussen
abstractie en figuratie. Het zijn
onmiskenbaar koppen. Ze vullen
het hele beeldvlak en staan niks
anders om zich heen toe. De ach
tergrond is dus helemaal leeg ge
bleven, waardoor de koppen los
gemaakt zijn van een omgeving.
Ze bestaan louter op zichzelf, als
vormen in krijt op het papier van
Abbing. De contouren zijn scherp
getrokken. Oren, neus, mond en
schedel wórden als zuivere vor
men behandeld.
De rest is vlak, puur kleur, zon
der vorm van licht of schaduw
die het hoofd in een naturalisti
sche omgeving zouden kunnen
plaatsen. Je kunt ook niet eens
van een huid spreken. Het vel
over de kop is kleurkrijt geble
ven. Daarmee heeft de kunste
naar het figuratieve uitgangs
punt, de kop, in de abstractie ge
trokken.
Een pasteltekening van Hans Ab
bing stelt een mensenkop voor,
maar nooit helemaal letterlijk.
De kop blijft een soort schema.
Hij vraagt net zo goed aandacht
voor schilderkunstige middelen
als compositie, kleur, lijn, mate
riaal. Niet alleen als middel om
iets zichtbaars af te beelden,
maar om iets wat voor het oog
onzichtbaar is aan de orde te stel
len. Bij Abbing ligt dat in de
dwingende, priemende ogen van
zijn model. Die ogen geven het
portret iets ongemakkelijks. Ze
laten je over de stoel schuiven. De
ogen kijken dwars door je heen
zonder iets prijs te geven van wat
zich achter de ogen plaats vindt.
Je wordt als kijker bekeken en je
weet niet door wie.
Andere opmerkelijke schilderijen
bij De Verbeelding zijn die van de
Amsterdammer Hans Giesen. Ze
zijn complex van stijl en mis
schien daardoor ook van beteke
nis. Hij zet kleuren tegen elkaar
aan die elkaar het beeld uit lijken
te wringen. Dat roept emoties en
raadsels op. Maar nergens krijg je
helderheid. Het is nergens precies
uit te maken waar een schilderij
over gaat.
Waar je in het schilderij een
voorstelling herkent en een ver
haal begint, lijkt Giesen dat weer
net zo snel te willen verbergen
achter een scherm van verf en
kleur. Waar een voorstelling ge
ordend lijkt, wordt dat met ex
pressieve, losse bewegingen weer
ontkend. Een schilderij van hem
is een optelsom van fragmenta
risch geschilderde werelden die
over elkaar heen schuiven. Je
herkent en je herkent niet. Hele
maal duidelijk is het nooit. Schil
deren is voor hem balanceren op
de grens van figuratie en sensa
tie, de grens van voorstelling en
emotie. Abstract is het net als bij
Abbing eigenlijk overal.
Galerie De Verbeelding, Klokkenstraat
12, Baarle-Nassau. Open donderdag
t/m zondag van 1 tot 5 uur. De ten
toonstelling van figuratieve kunst
duurt tot 15 december.
Van alle in De Stem gepubliceer
de werken van beeldende kun
stenaars aangesloten bij een
CISAC-organisatie zijn de publi
catierechten geregeld met Beeld
recht te Amstelveen. Deze kun
stenaars wordt verzocht in ver
band met reproductie van hun
werk in deze uitgave contact met
Beeldrecht op te nemen.
