Weekend
r ogen.
risten
sten m/v
Cs
Eila Kalsbeek:
her true story
erwijs-
«STEM
u i
De Beiaard:
unct-directeur/
sleerkracht (m/v).
■DOL
BANT
De Filipijnen gelden onder
sekstoeristen nog steeds als een lusthof.
Vooral bij mannen die-jkleine kinderen
willen misbruiken. Hoewel de campagnes
tegen deze vorm van misdaad harder
worden, blijkt het kwaad nog ruim
aanwezig. In de straten van Manilla
duikt ook een bekende mythe op;
via seks met kinderen raak je schoon.
Door Dirk Veilenga
11111
lewonnen worden bij Erik Penders,
eiaard tel. 0162-470535
aties, vergezeld van een C.V. d'®^
a.s. gericht te worden aan: Sticnt h
js in de Gemeente Oosterhout, t.a.
s-Commissie R.K. Basisschool
rat 2 4904 MB Oosterhout
l
ZATERDAG 22 NOVEMBER 1997 E2
Jonge meisjes paraderen in een bar in Manilla voor een publiek met vooral buitenlandse mannen. foto's Hollandse hoogte
net
ETEN VAN OPTIEK- EN
DELS RUIM HONDERD
NAMEN, WAARONDER
OR VAN GROENEVELD
ENSTEN VOOR DE FILIALEN.
LEN IN BREDA,
Onderwijs in de Gemeente Oosterhout
school waarin gewerkt wordt aan de
j van de kinderen. Centraal staan
s kennisoverdracht, creativiteit, kun-
evoelens, leren omgaan met eikaar.
;hool met 190 leerlingen,
bestaande uit 10 personen,
sn leuke woon- en werkomgeving.
3 ontstaat door uitbreiding van f°r"
re voor de functie van
een een vacature voor 38 uur
thousiaste mee-denker die:
jeeft aan onderwijskundige vernie
de school;
antal directietaken op zich te oerne
de rol vervult met betrekking tot o
vernieuwingen in de onderbouw;
r is; de
in de onderbouw, specifiek in
Kind als koopwaar
trwijs is een vacature voor
verricht u de volgende
elastmetingen en het
igen van evaluaties.
oden en bij voorkeur
pakketten (met name SPSS)
in gegevens en het opstellen
I wordt voorlopig vastgesteld
en bedraagt maximaal
een volledige weektaak.
met de heer H. van Opstal,
076-5250643.
kunt u - tot 5 december a.s.
- richten aan Hogeschool
eren, hoofd Personeel
mstperspectieven in een
Heeft u belangstelling of
matie? Schrijf naar Groeneveld
v., ta.v. de heer B.W. Benschop,
AR Dordrecht.
Inde eerste scene zie je haar door de glazen
draaideur de bar binnenkomen. Kordate pas,
papieren onder de arm, tas losjes over de
schouder. Ze lacht en schuift soepeitjes aan bij
een groepje heren, haar drankje staat al klaar.
Zomoeten we Ella Kalsbeek introduceren. Een
bevlogen, werkende vrouw in de glamour-am-
biance van een roodbeklede en -belichte bar.
Daarna nemen we wat afstand, de camera
plijdt over de gangen en langs de front desk
can wat een luxe hotel in New York blijkt te
rijn. Zo vangen we de binnenkomst van een
donkerharige jongeman, die zich behoedzaam
tussen de mensen door naar het getinkel van
de bar manoeuvreert. Na een snelle reeks chao-
fehe beelden zien we hem nog net onopval
lend de bar verlaten. Tien tellen later staat het
gezelschap van Ella Kalsbeek op en wordt ont
dekt dat haar schoudertas gestolen is.
[en hotelbeambte belt de politie. Ella schudt
verbijsterd haar hoofd. 'Dat dit juist ons moet
gebeuren,' fluistert ze. Binnen enkele minuten
verschijnen twee agenten om de aangifte op te
nemen. 'Ja, mevrouwtje, zo pakken wij hier de
(Miinaliteit aan,' zegt de oudste en zwaarste
agent. 'Let's do it to them before they do it to
is,'
Dan laten we de kijkers weten dat we hier te
maken hebben met een delegatie van parle
mentsleden die zich in hun eigen land bezig
houden met justitie. Ze hebben een missie.' kij
ken hoe de misdaad in New York wordt bestre
den. Ella en haar groep komen uit Nederland,
liet land van de dubieuze kroongetuigen en de
fantastische vormfouten. Waar politie en justi
tie hun tanden stukbijten op Etienne U., Juliët,
de Hakkelaar, Bouterse en Van Mesdag,
(an mevrouw Kalsbeek opgeven wat er in de
gestolen schoudertas zit? Ja, dat kan ze. Een fo
totoestel, pas gekocht, een credit card en waar-
schijnlijk een paar tissues, ongebruikt. Geen
bankpasjes. Air Miles, klantenkaart van de Bij
enkorf, kristalzegeitjes? Een beetje vreemd,
moeten we de kijkers laten denken. Ook de po-
litieman vindt het wel erg weinig voor een da
mestas. Hij klapt zijn notitieboekje dicht en we
zien hem zoeken naar getuigen. Een blonde
man met een donkerrood colbertje hoort zijn
waag aan en schudt zijn hoofd. Hou 'm in beeld
als de politie verdwijnt. Zodat het idee blijft
hangen: er is iets met die kerel!
De volgende ochtend komt de jongere agent
he tas terugbrengen. Ach, kleinigheidje. Dan
stapt hij weer in de politiewagen, die weg
scheurt met zwaailicht. De camera draait lang
zaam naar de achterbank en daar zit de tasjes
rover. In uniform! Met z'n drieën maken ze
grappen. Komen die Hollanders thuis met op
gewonden verhalen over het perfect werkende
opsporingsapparaat in New York. Haha, leuke
dunt. Oké, mannen, en dan nu op naar een gek
h de Bronx die zijn gezin heeft uitgemoord.
Terug naar de blonde man in de hoek, die
voortdurend koffie drinkt. Hij pleegt een tele
foontje met iemand in Suriname en het is dui
delijk dat hij met iets crimineels bezig is. Direct
hearna zien we dat de Newyorkse politie zijn
'optegenkomt in een computerarchief. Op dat
moment wordt duidelijk dat de blonde man in
het rode jasje de Nederlandse delegatie ge
buikt als dekmantel voor een drugstransport,
•ier, vijf Amerikaanse patrouillewagens zetten
onmiddellijk koers naar het hotel.
Maar de blonde man is niet dom. Hij hoort de
sirenes en verlaat het hotel via een brandtrap
aan de achterkant. Hij springt in een busje met
open portier en draaiende motor. Er zit een
vouw achter het stuur. Naast haar ligt een tas-
ie; M schoudertas! De vrouw is Ella Kalsbeek.
'I v'st uit de voering van de tas een boekje.
Van Baantjer, bet heet 'De Cock en de treuren-
kater'. Er zitten geen bladzijden in, maar
W zakje met wit spul. Hij stopt het grijzend in
ajjn mobiele telefoon.
"ito de lange rit naar Chicago worden ze
aangehouden, wegens te hard rijden. Ella Kals-
eek toont ijzig kalm haar papieren. De agent
osedt blozend zijn verontschuldigingen aan. Ze
stapt uit in een voorstad en neemt.de onder
grondse richting downtown. In een schoolge-
ouw krijgt de Nederlandse delegatie een de
monstratie van de politie. Hoe men criminali
st onder de leerlingen tegengaat. Er worden
toespraken gehouden en ondertussen
ien wij hog de blonde man ais lokvogel con
ti krijgt met een omvangrijke drugsbende
tieges?'0'^"5 wor^ 9earresteerc'- IRT-opera-
Mfr <fet lees je natuurlijk niet in de krant. In
laatste shot zien we een klein berichtje:
i,?,oer lands Kanr|erlid in New York beroofd'. El-
la Kalsbeek lacht breed.
Door Hans Rube
„Ik ben Elsa.
Mijn stiefvader was de eerste man die me misbruikte.
Daarna volgde de rest van het dorp.
En een heleboel buitenlanders.
En pooiers.
Mijn laatste klant gaf me aids.
Een buitenlander waarschijnlijk.
Ik heb genoeg van dit leven. Ik wil niet meer.
Ik ben Elsa. Ik ben elf jaar."
Elsa treedt op in een televisiespotje tegen seksueel mis
bruik van kinderen dat deze maand in première is gegaan
in de Filipijnen. Want, helaas, daar leven nog heel veel jon
gens en meisjes als Elsa.
Manilla. Een miljoenenstad aan
het andere einde van de wereld.
Doorlopende verkeerschaos.
Talloze daklozen. Tienduizen
den mensen die met hangen en
wurgen het hoofd boven water houden.
Naar schatting zestigduizend jonge kinderen worden in de
Filipijnen in de seksindustrie misbruikt. Ondanks acties
van de overheid lijkt het kwaad niet uit te roeien. Het me
rendeel van deze .kinderen leeft in Manilla, op straat of in
bordelen waar ze als slaafjes worden geëxploiteerd.
Als tegen zes uur 's avonds de nacht is gevallen, combineert
Manilla op een merkwaardige manier het beste en slechtste
van de oriënt en de geïndustrialiseerde wereld. Een warme
lome avond, mooie tropische planten, druk verkeer, crimi
naliteit, geweld en zware luchtvervuiling. Bars hebben hun
kerstverlichting ontstoken. Straatverkopers leuren met si
garetten, per stuk te koop. Pooiers lokken klanten. De me
tropool Manilla, met ongeveer tien miljoen inwoners, be
staat uit zeventien zelfstandige gemeenten, met elk hun ei
gen lokale bestuur. Ermita was van oudsher een lusthof
voor buitenlanders, met honderden clubs en bars. Sinds de
nieuwe burgemeester de ene club na de andere laat sluiten,
zwermt de penose uit. Stadsdeel Pasay heeft nu de grootste
rosse buurt, maar ook in Mahati, het zakendistrict, en in
andere wijken duiken nieuwe gelegenheden op.
's Nachts zijn de straten van Manilla ronduit gevaarlijk.
Wapens zijn hier overal te koop. Gewoon in winkelcentra,
of via advertenties in de krant. Een revolver voor een paar
tientjes, een politiepistool voor honderd piek.
Tijdens een avondwandeling:
„Vrouw, meneer?"
„Een studente dan?"
„Liever een lief klein meisje?"
„Oh, ik zie het al, meneer valt voor jongetjes.
Ik heb er genoeg!"
men," zegt Edwin Buruny. Hij is twintig, leefde jaren op
straat. Nu probeert Edwin kinderen van straat te plukken,
om ze onder te brengen in een opvangcentrum. Hij zwerft
- pet op, klep in de nek - langs de parken en de kades.
Spreekt overal jongeren aan.
„Zelf ben ik ook op jonge leeftijd van huis weggelopen. Ik
lag hier in Manilla in een park te slapen, toen twee kinde
ren naar me toe kwamen. 'Kom met ons mee,' zeiden ze. Ze
wisten een aardige buitenlander die lief voor ze was en die
hun geld gaf."
„In het begin vind je het alleen maar leuk, je weet niet dat
je iets verkeerd doet. Later verlies je je eigenwaarde. Dat
vertel ik ze. Ook ik heb alles gedaan om in leven te blijven:
gebedeld, gestolen, opgelicht, sigaretten verkocht. Nu ga
ik naar schooi, omdat iemand de moeite nam me van straat
te halen."
Hij wil kinderen naar het centrum halen om ze 'scholing'
en 'vertier' te bieden. „En eten. De jongste is drie jaar, leeft
met zijn zusje op straat."
Armoede is maar een deel van het probleem, zegt Edwin.
„Verstoorde familierelaties, zoals bij het 'aan boord gaan',
de toeristen en al die ménsen die veel geld verdienen in de
seksindustrie, de bestuurlijke organen, de politie en zelfs
de hotels die het misbruik van kinderen op hun kamers to
lereren. Er zijn een heleboel redenen te bedenken waarom
kinderen in het foute milieu terechtkomen."
De kindhoertjes worden te veel gezien als kern van het
probleem, zegt Edwin, voor hij zijn weg langs de zelfkant
vervolgt. „Volwassenen willen ons 'rehabiliteren', als ze
iemand uit de goot halen. Wij vinden dat een rotwoord.
Wij hebben niets fout gedaan, we zijn misbruikt, we moe
ten geheeld worden in plaats van heropgevoed."
Kerk
Een hoop organisaties is inmiddels wereldwijd acties be
gonnen tegen kinderexploitatie. Conferenties, zoals enke
le weken geleden in Oslo en vorig jaar in Stockholm zijn
daarvan een voorbeeld. ChildRight Worldwide, Kinderen
in de Knel, Unicef, Ecpat, UNAIDS, Lilianefonds: het
lijstje groeit. Ook reisorganisaties, overheden en in de Fi
lipijnen zelf de machtige katholieke kerk proberen de
seksindustrie wind uit de zeilen te halen.
Hun weg is nog lang. Na een week kranten lezen in de Fi
lipijnen ontstaat een somber beeld van de menselijke mo
raal: een groep van 24 Australische pedofielen, onder wie
twee priesters, is het land uitgezet wegens misbruik van
voornamelijk jongetjes. Tientallen berichten van kinderen
die zijn ontvoerd, op weg naar school. Van januari tot sep
tember 662 aangiften van kinderverkrachting in Manilla
alleen. Twee kinderen ontvoerd bij een busstation terwijl
hun moeder een kaartje kocht. Het meisje, negen jaar,
wordt in een bordeel teruggevonden. Haar broertje van
een paar maanden oud blijft vermist. Volgens het bericht
is hij doorverkocht aan een bedelbende. De politie waar
schuwt voor een organisatie die, op bestelling, 'seksslaaf -
jes' in Manilla levert. De groep rooft in de provincie kinde
ren op speelplaatsen.
Ondervoed
Op de tv in de hotelkamer, een uitzending van Unicef-Fi-
lipijnen. Met ook al een trieste opsomming van de gezond
heidssituatie van de kinderen in dit land: elk jaar sterven
er 150.000 voor ze vijf jaar zijn, 4,4 miljoen kinderen zijn
ondervoed, volgens een peiling op scholen.
Na het eten wacht Derek Jones, werkzaam bij de Verenig
de Naties in Genève op de afdeling die zich bezighoudt
met aids. Hij gaat straks een nacht op pad met Reach Out,
een club mensen die jeugdprostituees als doelgroep heeft.
Jones maakt een filmreportage voor de VN over kinderen
en aids, het thema van Wereldaidsdag op 1 december aan
staande.
„Want," zegt hij, „weet je dat veel van die sekstoeristen al
leen maar kinderen willen, omdat ze denken dat die geen
seksueel overdraagbare ziekten hebben? Dat ze geloven
dat ze door seks met kinderen zelf 'schoon' worden?"
Een wijd verspreide mythe duikt op in de Filipijnen.
„Ik ben Elsa.
Ik ben elf jaar.
Ik heb aids."
Sociaal werkster Rita opereert in de straten van Melate,
vlak bij het oudé uitgaanscentrum van Ermita. Ooit ver
kocht ze als straatverkoopster sigaretten in deze wijk. Te
genwoordig probeert ze straatkinderen van de ondergang
te redden, met een opvangprogramma dat onder meer geld
krijgt van het Lilianefonds. De kinderen kunnen terecht in
een schamel onderkomen, op de tweede verdieping van een
oud pand achter de kerk.
Op een plein vlakbij, achter het grote Manilla-Sofitel,
hangen de pooiers en hun 'koopwaar'. Rita spreekt ze aan.
Joy, half Chinees half Filipina: „Op mijn elfde ben ik thuis
vertrokken. Ja, toen ben ik met buitenlanders meege
gaan." Ze is dik in de twintig nu. „Trots op wat ik doe ben
ik niet, maar ik kan me wel een kamer veroorloven." Ze
krijgt een paar honderd pesos per dag, twee tientjes.
Deze nacht zijn er weinig kinderen te bekennen in Melate.
'Contactman' John weet waarom. „Ze zijn bang. Gisteren
is hier een Arabier gepakt die drie dagen lang een jongen
van twaalf op zijn hotelkamer heeft gehouden. Dat kind
moest naar het ziekenhuis. Op zes plaatsen gehecht." Wat
gebeurde met de Arabier, vraagt Rita. „Hij heeft de ouders
twintigduizend pesos betaald (125 gulden) en de politie
het dubbele. Toen mocht hij vertrekken."
Als we willen, kan John wel wat 'regelen'. „De jongste die
ik vanavond heb is dertien. Daar loopt ook nog een ouder
meisje, negen maanden zwanger, die kun je voor 700 pesos
de hele nacht meenemen."
Celstraf
Soms zijn ze nog maar een jaar of acht, zegt Dolores Alfor-
te. Ze is de grote vrouw achter Ecpat in Manilla, een orga
nisatie die ten strijde trekt tegen het sekstoerisme en de
exploitatie van kinderen in Azië. „Veel prostituees vertel
len ons dat ze zijn begonnen toen ze elf of twaalf jaar wa
ren. Daarna komen ze nooit meer los van dat bestaan.
Dolores jaagt op buitenlanders die in de Filipijnen kinde
ren misbruiken. Zo verzamelde ze bewijzen tegen de Ne
derlandse student Martijn die momenteel een celstraf uit
zit wegens seksuele omgang met Filipijnse kinderen.
„Datzelfde proberen we nu met een Zwitser." In het blad
dat ze uitgeeft, prijkt deze maand een 'Wanted'-affiche,
met de politiefoto's van een 42-jarige Canadees. „Hij ter
roriseert al jaren onze eilanden. Is al eens veroordeeld voor
het verkrachten van een achtjarig kind, maar de politie
liet hem weer lopen."
Ze 'focust' niet alleen op Westerse mannen, zegt Alforte.
„Dat was in het begin wel zo, toen we in 1991 begonnen.
Tegenwoordig kijken we naar alle zaken die met het ex
ploiteren'van kinderen te maken hebben. De handel in
kinderen, de kinderpornografie en het gebruik van com
putertechnologie daarbij bijvoorbeeld. We zoeken naar
wettelijke middelen om de politiek en de politie onder
druk te zetten, zowel lokaal als op bredere schaal: wereld
wijd."
Het onderwerp leeft in de Filipijnen, de overheid werkt
mee. In de rosse buurten zijn de controles opgevoerd.
Campagnes via radio en tv moeten een verandering in de
mentaliteit van de eigen bevolking op gang brengen.
„Onze grootste vijand vormen de politiekorpsen. Zij be
schermen de pooiers, ze eten zelf mee van de opbreng
sten," zegt Alforte. In de branche gaan dan ook vele mil
jarden dollars om. „Het is gemakkelijk om de handel we
reldwijd te verspreiden. Het enige dat je nodig hebt is een
camera en een computer. Je schiet hier je plaatjes en met
een druk op de knop verstuur je het, naar Japan, de VS of
Europa. Overal duikt kinderporno uit ons land op."
Een paar jaar geleden bezocht Alforte een congres over
kinderporno in Tokio. „Veel van de foto's die we daar za
gen, waren gemaakt in de Filipijnen. Op een daarvan
stond een meisje, een jaar of elf, net zo oud als mijn eigen
dochtertje. Ze had hetzelfde jurkje aan als mijn kind. Toen
ik thuis kwam, heb ik dat meteen weggegooid. Mijn man
en dochter waren woedend, ik kon het niet uitleggen. Nog
steeds weten ze niet waarom ik dat mooie jurkje nooit
meer wilde zien."
Ahyat Barko noemen ze het: 'Aan boord gaan'. We zwer
ven over de kades van de baai van Manilla. Hier hebben
tientallen jaren de Amerikanen hun oorlogsbodems afge
meerd, tegenwoordig liggen er voornamelijk vrachtsche
pen uit Korea.
Dolores Alforte vertelde van een fenomeen waar ze moei
lijk een vinger achter kan krijgen. Iets dat nauw samen
hangt met de mentaliteit van de samenleving: ouders die
hun kinderen 's avonds naar een schip brengen, om die de
volgende ochtend weer op te halen. Moeder en kind varen
met een bootje van de kust naar het schip, moeder neemt
de pesos in ontvangst en gaat dan weer naar huis, „De he
le gemeenschap weet het, en berust erin."
Inderdaad, bootjes varen af en aan.
Langs diezelfde kade staan nog veel meer kinderen. Zwer
vertjes, die van alles willen doen voor een handjevol geld.
„Het is een gemakkelijke manier om aan de kost te ko-
Gevangen in het web van de seksindustrie. Maria (12), Nenina (10) en Edna (13) wachten in hotel Miami in Ma
nilla op klanten.
