'Gewoon deur dicht en spelen'
DE STEM
Solzjenitsyn stelt
literaire prijs in
Trijntje Cornelis:
te weinig jolijt
Jan Douwe Kroeske en de intimiteit van de 2 Meter Sessie
The Pixies
Bill Evans
Frank Boeijen
Steve Earle
Suede
Werk van
Nel Benschop
verzameld
Paul de Leeuw
presenteert bij
Radio Rijnmon
Gids
WOENSDAG 22 OKTOBER 1997 Dl
Tien jaar geleden ging
de eerste 2 Meter Sessie
de lucht in. Wat voor
presentator Jan Douwe
Kroeske begon als een
aardigheidje is inmid
dels een instituut gewor
den. Een plek waar inti
miteit en het persoonlij
ke statement van de ar
tiest voorop staan. En
het is een succesnummer.
Al meer dan zevenhon
derd sessies lang.
Door Wil Kester
Op een dinsdagmiddag in
april 1987 wandelden drie
dollende Nieuwzeelandse
jongens de Vara-studio bin
nen. Onder de naam Crow
ded House hadden ze net
een plaatje gemaakt en dat
wilden ze via een rondje
Hilversum wel even promo
ten.
De portier stuurde het drietal
door naar de ruimte waar Jan
Douwe Kroeske bezig was met de
uitzending van zijn populaire pro
gramma 2 Meter De Lucht In. „We
komen niet om te praten. Wel om
te spelen," zei de voorste van het
stel, die Neil Finn bleek te heten.
Kroeske toonde zich gevoelig voor
het toch wat ongewone verzoek.
„We hebben toen twee microfoons
opengezet en loos ging het. Schit
terend."
Crowded House speelde Don't
Dream It's Over en dat blijkt ach
teraf een heel toepasselijke song
geweest. Want Jan Douwe Kroes
ke kan zich tien jaar later die eer
ste akoestische sessie nog levendig
herinneren. „Ik stond samen met
mijn technicus achter de ruit mee
te klappen en enthousiast met
mijn armen in de lucht te zwaaien.
Alsof ik in een grote concertzaal
stond."
Vervolgens ging de presentator
weer over tot de orde van de dag.
Niets wees er dat moment op, dat
een nieuwe rage was geboren. Wel
haalde Kroeske in de volgende
maanden af en toe een muzikale
gast in zijn programma om een
akoestisch nummertje te spelen.
Zo deden Chris Isaak, Ted Hawk
ins, The Jayhawks en ook Mathil-
de Santing 2 Meter De Lucht In
aan.
Naam
Van een wekelijkse regelmaat was
echter geen sprake. Laat staan een
eigen naam. Die kwam, toen er uit
Jan Douwe Kroeske: „Ik ontmoet steeds weer nieuwe mensen, hoor muziek die anders klinkt dan in de originele uitvoering."
FOTO RUBEN SCHIPPER
het land steeds vaker enthousiaste
reacties richting Vara werden ge
stuurd. „Vanaf dat moment beslo
ten we de akoestische mini-con
certen wekelijks te laten terugke
ren. De 2 Meter Sessies waren ge
boren.
Volgens Jan Douwe Kroeske was
het minstens zo belangrijk, dat
ook de artiesten erg graag wilden.
„Bij ons in de studio konden ze
lekker hun gang gaan. Geen toe
standen met persconferenties, ge
zeur over nummers wel of niet
spelen, managers die lastig waren,
ga maar door. Nee, een kleine set
ting, deur dicht en spelen. In intie
me kring. Ze konden gewoon hun
eigen muzikale feestje bouwen.
Zonder flauwekul."
Verbonden
Jan Douwe Kroeske en Twee Me
ter zijn onlosmakelijk met elkaar
verbonden. En dan niet alleen
vanwege zijn lengte (1,99 meter en
6 mm). Vanaf 1985 ging hij via de
Vara-radio Twee Meter De Lucht
In; twee jaar later zagen de Twee
Meter Sessies via diezelfde radio
het licht en op de televisie is hij
onlangs al weer met het vierde sei
zoen 2 Meter Sessies begonnen.
En hij krijgt er nog altijd geen ge
noeg van. „Ik ontmoet steeds weer
nieuwe mensen, hoor muziek die
anders klinkt dan in de originele
uitvoering en ik sta er met mijn
neus bovenop. Het is toch prach
tig, dat die artiesten mij toestaan
bij wijze van spreken in hun
slaapkamer te komen." Dat intie
me is heel iets anders dan de
grootschalige optredens in zalen
of stadions. Kroeske, enkele ma
len presentator van Pink Pop,
trekt een parallel tussen sport- en
popwereld.
„Het is fascinerend om te zien hoe
topsporters en popmusici veran
deren wanneer de schijnwerpers
op hen gericht staan. Wanneer de
poorten van de ArenA of Paradiso
opengaan dan denken ze: Yes,
daar doen we het voor. Hoe anders
gaat het er dan aan toe bij ons in
ons krappe studiootje. Minder
perfect, niks opgeklopt, alles na
turel. Relaxed."
„Dat merk je ook na afloop van
zo'n sessie, dan blijven de arties
ten vaak nog wat napraten. Ter
wijl je na een groot optreden
meestal maar het beste uit de
buurt kan blijven. Bij Pink Pop
heb ik dat gemerkt. De interview
tjes achteraf werken niet. Daar
hebben die lui helemaal geen zin
in." Waren de Sessies aanvanke
lijk louter akoestisch, tegenwoor
dig duiken er steeds vaker elektri
sche instrumenten in op. Net zoals
naast de opkomende acts steeds
vaker gevestigde namén dë'Bullei
Sound stpdio aaiïdöen. En 'pn-
langs veroorloofden Kroeske en
de zijnen zich zelfs een uitstapje
naar Paradiso waar Joe Cocker
plus achtmans band voor een se
lect gezelschap van zo'n 250 man
een privé-concert verzorgde.
Nieuwe richting
Slaan de 2 Meter Sessies een nieu
we richting in? Volgens Jan Dou
we Kroeske ging het in Paradiso
slechts om een uitprobeersel. „We
wilden laten zien, dat we een live
uitvoering aan kunnen. Technisch
gesproken was het fantastisch,
Paradiso was nog nooit zo mooi
uitgelicht. Maar in de pure zin van
de 2 Meter Sessie kom ik niet ver
der dan: redelijk."
Gemiste kans
„Ik had graag gezien dat Cocker
alleen met pianobegeleiding Dar
ling Be Home Soon van de Lovin'
Spoonful had gedaan. Maar he
laas. Een gemiste kans. Ik kreeg in
Paradiso tenminste niet dat intie
me gevoel van onze studio-uitzen-
dingenJVIaar. iets nieuws? Ja, „we
willen graag eens bij een artiest
thuis, iri zijn dtridio, opnemen.""1
Dicht op de huid van de artiest
zitten houdt ook in, dat Kroeske
dingen zag die bij grootschalige
optredens verborgen blijven. „Zo
als een paar jaar geleden, toen
Bettie Serveert bij ons was," her
innert hij zich.
„Het boterde niet binnen de groep
en dat liet zangeres Carol goed
merken. In twee uur tijd kregen
we maar drie nummers op de
band. Het was fascinerend om die
spanningen van dichtbij mee te
maken. Kort daarna is groep in
therapie gegaan. En is alles weer
goed gekomen met Bettie Ser
veert."
Tussen Jan Douwe Kroeske en
Danyl Hall komt het waarschijn
lijk nooit meer goed. „Wat een ar
rogante kwal was dat. Hij wilde
absoluut niet met me praten en
behandelde zijn muzikanten als
grof vuil. Ja, op die manier kan er
natuurlijk nooit een intiem sfeer
tje ontstaan. Het was dan ook een
bar slechte sessie."
In de ruim 700 sessies is het trou
wens wel eens vaker misgegaan, al
valt het aantal missers erg mee.
Een keer of tien, schat Kroeske.
„Ik herinner me, dat Peter te Bos
van Claw Boys Claw in het eerste
nummer zijn stem kwijtraakte.
Hij probeerde het heel dapper nog
even, maar het ging absoluut niet.
En Mariah McKee en de Teenage
Fanclub, dat was me een partijtje
vals. Maar over het algemeen gaat
het in één keer goed."
Misschien dat ze daarom ook zo
graag naar Hilversum kwamen, de
rij artiesten die Jan Douwe Kroes
ke de afgelopen tien jaar aan zich
voorbij zag trekken. Of het nu om
Melissa Ethridge, Nirvana, Bruce
Cockburn, James Taylor, J.J. Cale
of de Black Crowes ging en recen
telijk Oleta Adames of Buckshot
Lefonque, zij allen wilden samen
met hem hun besloten muzikale
feestje vieren.
Anekdotes
Dat Kroeske niet overdrijft wan
neer hij het heeft over de bijzon
dere sfeer, de intimiteit van de 2
Meter Sessies is te lezen in het
door BZZTöH heruitgegeven
boekje 10 Jaar 2 Meter Sessies -
Het Boek, vol anekdotes en ach
tergrondverhalen. Kroeske:
„Geen popencyclopedie, maar er
staan wel dingen in die in de pop
historie een plaatsje hebben."
Even authentiek is de dubbel-cd,
inclusief cd-rom, die Kroeske ter
gelegenheid van het tienjarig jubi
leum samen met Leo Blokhuis sa-
„menstelde. Met daarop, o.a. de ul
tieme versie van Rory Blocks Lo
vin' Whisky, The Nits met In the
Dutch Mountains, de prachtig
lange uitvoering van Nils Lof-
grens Shine Silently of Urban
Dance Squad met Deeper Shade
Of Soul, een van Kroeske's favo
rieten.
En natuurlijk Don't Dream It's
Over van Crowded House. Daar
begon het immers allemaal mee.
Of om met Jan Douwe Kroeske te
spreken: „Een geintje met gevol
gen."
'2 Meter sessies' met dEUS, vrijdag, Ne
derland 3,19.52 uur
Moskou (rtr) - Aleksandr Solzjenitsyn, de Russische schrijver
die in 1970 de Nobelprijs voor literatuur kreeg, stelt een literai
re prijs in. Hij wil daarmee de traditie van de Russische litera
tuur nieuw leven inblazen, zo deelde zijn familie mee. Het is de
bedoeling dat de prijs ieder jaar gaat naar een boek 'dat de
mensen aan het denken zet', aldus Solzjenitsyns vrouw Natal-
ja-
De winnaars van de Solzjenitsyn-
prijs krijgen een bedrag van
50.000 gulden. Dat geld komt uit
de opbrengst van Solzjenitsyns
beroemde roman De Goelag Ar
chipel over de werkkampen
waarin miljoenen Russen stier
ven. Toen dit boek in 1974 in het
buitenland verscheen, ontnamen
de Russische autoriteiten de
schrijver zijn staatsburgerschap.
Vanaf dat moment woonde hij
twintig jaar lang als een soort
kluizenaar in de Amerikaanse
staat Vermont. In 1994 keerde hij
terug naar Rusland.
De nu 79-jarige Solzjenitsyn be
sloot lang geleden dat de reve-
nuen van De Goelag Archipel ten
goede moesten komen aan de fa'
milies van de politieke gevange-
nen van de Sovjet-Unie. Het geld
voorziet onder andere in een in.
komen voor ongeveer duizend
zieke en oudere overlevenden van
de werkkampen.
Solzjenitsyn, die in mei enige we- i
ken in het ziekenhuis lag met
hartklachten, is bezig de laatste
hand te leggen aan een boek met
herinneringen aan zijn periode
van ballingschap en aan de tijd
sinds zijn terugkeer in zijn vader
land.
Utrecht - Schouwburg. Het
Toneel Speelt met 'Trijntje
Cornells' (1653) van Constan-
tijn Huygens. Regie: Hans
Croiset. Met Alice Reys (Trijn
tje), Pim Lambeau, Jules Croi
set, Francis Broekhuysen,
Alexander van Heteren, Mar
cel Ott en Bart de Vries. Ge
zien: première op vrijdag 17
oktober. Verder op 13 novem
ber in De Kring, Roosendaal;
vrijdag 14 november, Schouw
burg, Middelburg en woensdag
17 december, Chassé Theater,
Breda.
Door Ton Verbeeten
Een bont gekleurd tableau
binnen een kader van oranje
doek. Met deze vaderlandse
pose begint Trijntje Cornelis.
Ons, het volk, wordt duidelijk
gemaakt, dat de vrede (van
Munster, 1648) getekend is en
dat de jonge republiek zich nu
kan onderscheiden in koop-
.mauschap .en groeiende wel
vaart.
ihql OA ?0
Daar spreken en zingen de naar de
traditie verklede spelers bij wijze
van inleiding ons over toe. Ook la
ten ze weten, dat schipper Klaas
Gerritsz uit Zaandam en zijn jon
ge vrouw Trijntje Cornelis daar
het hunne van mee willen pikken
en dus een vrachtje aannemen dat
ze naar Antwerpen voert.
Jules Croiset, die de rol van de
Vlaamse pooier Francisco speelt,
verzekert ons dat 'de klucht ho-
renswaard' is en het spel kan op
de pallets. Die bedekken het
ZE BESTAAN al een paar jaar
niet meer, maar eindelijk is er
dan een verzamel-cd van The
Pixies, de nu al legendarische gi
taarrockband uit de tweede helft
van de jaren tachtig. Voorman
Frank Black en zangeres-bassiste
Kim Deal zijn inmiddels al enke
le (solo-)projecten verder, en heb
ben nooit het succes van The
Pixies kunnen evenaren.
Het driftige eeuwige pubertje
Frank Black, de hese stem van
Deal en haar typische basstijl, ge
combineerd met de jankende gi
taar van Joey Santiago; op Death
to the Pixies is goed te horen
waarom elk van hen apart de
combinatie nooit zal kunnen eve
naren. The Pixies waren uniek.
Voor wie alleen de elpees in huis
heeft - de band opereerde op de
grens van het cd-tijdperk - is de
verzamelplaat een uitkomst. Ze
staan er allemaal op: Debaser, Gi
gantic, Wave of Mutilation, Mon
key Gone to Heaven en ander on
vergetelijks.
Zonder de loodzware pretenties
van de latere grunge laten The
Pixies nog eens horen hoe lekker
rockmuziek kan zijn. Ruig, ag-
gressief, ingetogen, vrolijk en te
gendraads.
Als extraatje bevat Death to the
Pixies een cd met daarop delen
van het legendarische concert dat
de groep in 1990 in Vredenburg in
Utrecht gaf, toen opgenomen
door de VPRO-radio. Daarop is
vooral een groep te horen die ple
zier heeft in het muziek maken,
die lekker tekeer gaat.
Twee pd's voor de prijs van één,
en dan nog zo'n mooie. Voor wie
er toen bij was is de keus niet
moeilijk,
Voor wie The Pixies nog niet kent
is dit een goede compilatie van
het beste dat de band te bieden
had. (4AD, PIAS)
Joep Trommelen
BILL EVANS 'hopt' van het ene
muzikale project naar het andere.
De ex-saxofonist van wijlen Mi-
les Davis heeft de afgelopen jaren
met zijn band Push de hip-hop
aan een nauwkeurig onderzoek
onderworpen. Dat leverde spette
rende composities op, barstens
vol ritme en verrassende melo
dieën.
Op Starfish and The Moon, zijn
tweede album voor Escapade
Music en geproduceerd door toet
senist Jim Beard, gaat het er een
stuk rustiger aan toe. Heel erg
rustig zelfs. Evans heeft naast
zijn makker Beard, met wie hij in
de jaren tachtig deel uitmaakte
van het Mahavishnu Orchestra,
heel wat bekende studiomuzi
kanten opgetrommeld. De gita
risten Jon Herington en Adam
Rogers (Lost Tribe), bassist Ja
mes Genus (Brecker Brothers),
drummer Vinnie Colaiuta (Sting)
en Arto Tuncboyacian (Zawinul
Syndicate). Voorwaar, geen
slecht gezelschap.
De heren hebben zich prima in
gehouden op dit akoestische pro
duct. Dat zal vooral voor drum
mer Colaiuta een probleem moe
ten zijn geweest. Meestal hakt-ie
de gaten in zijn drumvellen. Al
leen op het nummer Whiskey
Talk mag hij zich een klein beetje
laten gaan. Voor de rest is de cd
een rustpunt in het jachtige be
staan van de moderne mens.
Het openingsnummer Something
in the Rose klinkt, vooral door de
slidegitaar, zeer countryachtig.
De simpele groove en de riedel
tjes van Evans maakt van dit
nummer meteen de topper op dit
plaatje. Toch word ik niet echt
wild van deze muziek. Starfish
and the Moon klinkt weliswaar
af, maar het lijkt zoveel op al het
andere fusionwerk dat we de af
gelopen jaren over ons uitgestort
hebben gekregen, dat het niet
Bill Evans: weinig verrassende fusion
FOTO RANDALL WALLACE
verrast. Schrap de naam Evans
en je hoort Pet Metheney, Spyro
Gyra of Steps Ahead. (Escapade
Music)
Peter Vierenhalm
OP DE hoes van zijn nieuwe al
bum Vaderland oogt Frank Boei
jen als een vooroorlogse koloniaal
die op zijn veranda in afwachting
is van de snel naderende tropen
nacht. De associatie tussen foto
en plaattitel doen even een Indi
sche komaf vermoeden, maar het
vaderland is hier, terwijl de foto
daar, tijdens een lange reis door
Zuidoost-Azië en Australië is ge
maakt.
Vaderland zou je kunnen om
schrijven als een muzikale reis
impressie. Enerzijds zijn er num
mers die schetsen zijn van wat de
reiziger daadwerkelijk waar
neemt als hij zich in een vreemde
cultuur begeeft. Anderzijds zijn
er liedjes die laten horen wat zo'n
exotische omgeving met je geest
en emoties doet.
Vaderland is een sterke plaat,
omdat Frank Boeijen er redelijk
in geslaagd is om zijn reiservarin
gen in tekst en muziek weer te ge
ven. Met uitzondering van het
wat rammelende Cowboys van
Bali en het qua muzikale sfeer
enigszins misplaatste Weinig Is
Niet Genoeg tref je op deze cd
stukken aan die meeslepend ge
noeg zijn om je meerdere malen te
kunnen boeien. De instrumenta
ties zijn bijzonder en geraffineerd
en de melodieën zijn zo nu en dan
niet alleen mooi, maar ook uiter
mate doeltreffend om de tekstue
le boodschap over te brengen.
Uitschieters zijn Als Schelpen In
Het Zand, Vrouw Neemt Af
scheid, De Woede Van De Armoe
de en het titelnummer. In die
liedjes hoor je een verteller die
met passie kan verhalen over wat
hij onderweg gezien en gevoeld
heeft. (Columbia)
WIM VAN LEEST
STEVE Earle is een vernuftig
songwriter en een groot artiest.
Dat bewijst hij opnieuw op zijn
cd El Corazon, maar wat stelt het
nu eigenlijk helemaal voor? Met
een song verander je toch niets
aan de wereld. Niet in de maat
schappij, noch
in de huiselijke kring of zelfs
maar in de liefde. Aan het eind
van 't liedje is het hoofd niet in
staat het hart te sturen, want dat
gaat met elke klop toch zijn eigen
gang. En trouwens: 'Welbe
schouwd heb ik helemaal niets te
melden'.
Verwisselde de 42-jarige Texaan
al enkele jaren geleden van zijn
ooit breed uitgemeten overmoed
voor
zelfrelativering, op zijn nieuwe
album tooit de songwriter zich
nog slechts met ongeveinsde be
scheidenheid. Niettemin staat die
plaat ook muzikaal opnieuw als
een huis. Hoewel de cd zich niet
zo overrompelend aandient als
Earle's vorige twee albums, is El
Corazon een mooie mix van zijn
beide voorgangers. Hillbilly en
hardrock vloeien met grote van
zelfsprekendheid in elkaar over;
vriendelijke mandoline-riedels
rijmen moeiteloos met gierende
gitaren en een snerpende mond
harmonica. Meningmaal verruilt
Earle zijn vaste begeleiders zelfs
voor onderling sterk verschillen
de bands ais de Fairfield Four,
The Supersuckers en de Del Mc-
Coury Band. En zingt-ie duetten
met Emmylou Harris (in het Neil
Young-achtige Taneytownen
Siobhan Kennedy (het even
schitterende als wrange Poison
Lovers).
Ondanks 's mans bescheidenheid
en zelfspot -in You Know the
Rest neemt de tekstdichter zijn
eigen gemakzucht op de korrel -
zijn z'n 12 nummers ook inhou
delijk weer om van te watertan
den. Earle, meester van de dub
bele bodem, heeft een schrijfstift
als een mespunt, die zijn vlijm
scherpe verzen met korte halen in
het hoofd - en het hart - van zijn
luisteraar kerft. Vanuit de oren
stroomt het bloed je in de mond,
terwijl je hoofd intussen bedenkt
dat corazon behalve 'hart', ook
'geliefde' en zelfs 'bravoure' kan
betekenen. 'At the end of the day/
I got nothin' to say', claimt de
duivelskunstenaar niettemin vol
superieur understatement. Om
opnieuw zijn hart te laten spre
ken in het slotnummer Ft. Worth
Blueseen ode aan zijn op nieuw
jaarsdag overleden idool Townes
Van Zandt. Teder slot van een
nieuw meesterwerk. (E-Squa-
red/Warner)
LEO NIERSE
TOEGEGEVEN. IK zag een beet
je op tegen het recenseren van
Suedes nieuwe cd Sci-fi Lulla
bies. Op de eerste plaats omdat ik
niet zo'n liefhebber ben van de
bombast die de Engelse gitaar-
groep nog wel eens wil tentoon
spreiden, op de tweede plaats
omdat het een dubbel-cd betreft
waar de luisteraar ruim twee uur
zoet mee is en op de derde plaats
omdat het niet om nieuw werk
gaat maar om 27 rare tracks ofte
wel opvulsels van de singles die
de afgelopen vijf jaar zijn ver
schenen.
Maar ook toegegeven, het viel al
leszins mee. Zo'n collectie 'b-
kantjes' is natuurlijk voor de ech
te liefhebber bedoeld, maar de
kwaliteit van de nummers op Sci-
Fi Lullabies is doorgaans prima.
Het zijn vooral prettige liedjes, de
meeste zijn lang niet zo hoogdra
vend als we van Suede gewend
zijn.
Veel nummers zijn rustig, andere
weer vlot en poppy. Er zit ook wel
wat minder werk tussen, pro
beersels van een middelmatige
kwaliteit, maar die hinderen niet
echt.
Wat verder opvalt is dat Suede,
ondanks een belangrijke wisse
ling van de wacht (gitarist/song-
sclüijver Bernard Butler werd in
1994 vervangen door jongeling
Ricard Oakes) een constante
kwaliteit en identiteit heeft vol
kunnen houden.
De indringende vocalen van Bret
Anderson zijn daar natuurlijk
ook debet aan.
Ruim twee uur rare tracks beluis
teren blijft niettemin een (te) lan
ge zit maar in combinatie met an
dere bezigheden verveelt Sci-Fi
Lullabies zeker niet en op mo
menten is het zelfs genieten ge
blazen. (Nude/Epic/Sony).
PAUL VERLINDEN
speelvlak, dat aan de ene zijde mei
grote ribben als was het een reling
wordt afgegrensd, aan de andere
zijde met een muur en een lan
taarn. De belichting laat ons via
het achterdoek weten of het dag
danwel nacht is.
Trijntje gaat in Antwerpen i
middellijk aan wal. Onze leve;
lustige meid is nieuwsgierig n:
de zeden en gewoonten van de pa
pen. Ze wordt alras opgepikt door
de snol Marie, die zich sluw voor
doet als haar tante. Met daadwer
kelijke steun van Francisco voert
zij de jonge vrouw dronken. Trijn
tje wordt heel erg toneel-dronken
en letterlijk en figuurlijk uitge
kleed. Vervolgens verkrachtFran-
cisco haar. In de voorstelling ge
beurt dat heel decent in het half
duister ergens op het achterplan.
Voor oud vuil wordt ze c
een vuilnishoop achtergelaten. De
volgende ochtend weet zij ziel
met .behulp vaiu-de-schipp®
knecht aan al te moeilijke vra(
van haar Klaas téoiftftéfeken.
Het is buitengewoon lovens-
waard, dat Hans Croiset zonder
subsidie het (klassieke) Neder
landse repertoire in onze grote za
len brengt. Maar, of wij nou op de
ze klucht - ook al is die van Huy
gens - zitten te wachten? Ik 1
twijfel het. Tenzij de boert melj
meer jolijt en stampij
wordt. Nu is het mij allemaal I:
keurig, te opgelegd mooi toneel.
Eén gelukkige uitzondering is
Pim Lambeau trekt prachtig va
leer in het plat Antwerps, dat w
haar moers taal moet zijn. Ev:.
zijn de remmen los en valt erwa
kelijk te genieten. Even maar.
Kampen (anp) - Op 1 novemt
ligt in de Nederlandse boekhand
de verzamelbundel van degedic»
ten van Nel Benschop, die op
januari 1998 tachtig jaar hoopt
worden. De bundel telt 600 bh
zijden.
In 1965 bracht uitgeverij Kok
Kampen de eerste dichtbun-
van Benschop in een voorzicht!
oplage van duizend exemp»
uit, nadat de Arnhemse boekha
delaar Oranje zich garant hadg
steld voor de afname van
exemplaren. Van Gouddrm
vlas werden uiteindelijk in
dan zestig herdrukken
exemplaren verkocht.
Rotterdam (anp) - Paul de I
gaat vanaf 24 oktober elke v
dagmiddag van 15.00 tot
uur een eigen programma ptf
teren op Radio Rijnmond. 9 -
tertainer is vooralsnog voor
maanden gecontracteerd; die
mijn kan worden verlengd
tel van het programma is
betreft kan het weekeindt
nen. Vaste onderdelen van
programma zijn het op
een bandartiest, een quiz
luisteraars moeten raden n
identiteit van een bekend r
soonlijkheid en een
Drie jongens aan de telefoo
gen vragen van een meis)
kiest de leukste jongen u»
twee ontmoeten elkaar in
tine van Radio Rijnmon i
Paul de Leeuw optreedt.
