DE STEM
The Kelly Fairnly
doet in miljoenen
Nederlandse soaps: 'Laten we het leuk houden'
Sylvester Stallone
is Rambo voorbij
Annie: kinderen
vertederen heus
I Against I is een
band zonder pretenties
D1
Zingende broers en zussen geven vijf concerten in Nederland
Twintig kilo zwaarder, stuk menselijker
Thema 'kerstmusical' niet fris meer
a
ZIE RAGAZZI OP ACHTERPAGINA - D5
Gids
1111
ZATERDAG 20 SEPTEMBER 1997
Tien tegen een dat u ze
kent. Tien tegen een
dat u nog nooit van ze
heeft gehoord. Tien te
gen een dat u de mu
ziek fantastisch vindt.
Tien tegen een dat u
de plaat na één secon
de zou afzetten. Alles
kan bij The Kelly Fa
mily.
Weinig staat vast
rondom de zingende
broers en zusjes, maar
één feit is zeker: ze
zijn ongemeen
populair. De
I laatste cd ver
kocht alleen in
Duitsland al
vier miljoen
stuks, concer
ten laten sta
dions volstro
men, wat tesa-
men goed moet
zijn voor een
jaaromzet van
50 miljoen.
Wat je noemt
een florerend
familiebedrijf.
Door Max Steenberghe
Het publiek, zo'n
36.000 man sterk,
was het hele concert
al door het dolle
teen. Maar opeens
verdubbelt het la
waai, zwelt het
stormachtige ap
plaus aan tot or
kaankracht, gillen
alle meisjes nog har
der en nog hoger.
Want wie verschijnt
daar op het podium,
nonchalant dribbe
lend met een bal?
Jeane, het driejarige
j dochtertje van Ka
thy. Het overkoken
de stadion van Rot-
Weiss Essen barst
uit zijn voegen. 'Een
primeur', zo
schreeuwen de
Duitse kranten de
volgende dag vanaf
hun voorpagina: het
eerste optreden van
de tiende Kelly
duwt zelfs het
Dianaverdriet even naar de zij
De waanzinnig populaire Kelly Family: van links naar rechts Jimmy, Paddy, Barby, Patricia, Mayte, Kathy, Angelo, John en Joey, foto thomas stachel
leana Kelly. De rest heet, van
oud naar jong, Kathy, John, Pa
tricia, Jimmy, Joey, Barby, Pad
dy, Mayte en Angelo. Fans kun
nen de namen dromen, weten
hoe oud ze zijn - tussen de 34
en 14 - en wie wie is: respectie-
'elijk de plaatsvervangende
moeder, de dromer, de slimme
rik, de clown, de knutselaar, de
ballerina, de knapperd, de koi
en de benjamin.
Negen zingende broers en zu:
jes: het zouden de Von Trapps
van The sound of music kunnen
rijn, of de Jacksons. Maar nee,
de Kelly's zijn een familie apart.
Met in ieder geval een apart ver
baal, Een eigen verhaal, zoals ze
wit keer op keer benadrukken.
De Von Trapps zóngen alleen,
de Kelly's zijn ook instrumenta-
1 listen. En ze zijn nooit gedwon-
j 8® door hun ouders, zoals de
j j heksons, maar hoorden zelf de
Iooten door hun bloed ruisen.
En dus hebben ze een eigen ver-
j baal. En wat voor een. Ze zwer-
'en van land naar land, in een
r°de dubbeldekkerbus of in hun
woonboot, de Sean O'Kelly. Het
heeft iets van een sekte: ze ro
ken niet, drinken niet, eten eco.
En ze douchen niet of nauwe
lijks, gaan niet naar school,
doen niet aan verjaardagen, ge
ven en krijgen geen cadeau's.
„Mijn kinderen leren van het le
ven en vieren het leven," sprak
stamvader Dan Kelly - oud-on
derwijzer -ooit.
Ze bespelen elk minimaal drie
instrumenten, spreken elk zeker
vijf talen. En ze lopen allemaal
in fladderende hippiekledij, met
tinkelende belletjes en wappe
rende manen. Want het Kel-
lyhaar is lang. Echt lang. Tot-
op-de-kont-lang.
Management
Het doet allemaal wat naïef aan.
Dat is het zeker niet. Want de
Kelly's zijn niet alleen leuk en
lief, maar weten ook waar
Abraham de mosterd haalt. Zo
dra de platen begonnen te lo
pen, is een eigen platenmaat
schappij opgericht. Het zakelijk
management, de muzikale lei
ding, ontwikkeling en verkoop
van souvenirs, alles blijft bin
nen de familie.
Het videobedrijf is van henzelf,
net als het grote podium met
licht- en geluidsinstallatie, het
postorderbedrijf, de internet-
website. En ze weten van wan
ten. Van de twaalf cd's zijn er in
totaal twaalf miljoen verkocht,
van de vijftien videotitels meer
dan twee miljoen. De afgelopen
vier jaar kregen ze meer dan
honderd gouden en platinum
platen, traden op voor meer dan
tien miljoen mensen. Crossro
ads, de zelfgeproduceerde tv-
show, is door twintig miljoen
kijkers gezien.
Ook promotie en interviews zijn
voorbehouden aan familieleden,
al is sinds vorig jaar de eerste
schandaaltjes naar buiten kwa
men, de nieuwskraan dichtge
draaid. Waarmee ook de groot
ste vraag geen antwoord krijgt:
wat doet de familie met de winst
die uit de jaaromzet van vijftig
miljoen overblijft als ze er eten
noch kleren noch auto's van ko
pen?
Wie informatie wil, kan een fol
der met Het Verhaal krijgen:
hoe vader en moeder tegen het
eind van dé jaren zestig de VS
de rug toekeerden omdat de flo
wer power niet krachtig genoeg
bleek. Ze streken in Spanje
neer, verdienden daar het eerste
geld met familieoptredens en
trokken even later met een dub
beldekkerbus Europa door. Het
grote zwerven zou begonnen
zijn in Rome, alwaar de bus
werd leeggeroofd, zodat de Kel
ly's als straatmusici hun brood
bij elkaar moesten schrapen.
Net toen in het begin van de ja
ren tachtig het grote succes na
bij was - Davids song werd ook
in Nederland een hit - stierf
moeder Barabara aan kanker.
De familie was bijna aan collec
tief verdriet ten onder gegaan,
maar bleef op de been omdat
een gefluisterd 'blijf zingen'
moeders laatste woorden waren.
En dus zongen ze door, vanaf
een woonboot die ze in Amster
dam kochten en die momenteel
in Keulen voor anker ligt. In
Duitsland is de zegetocht zo'n
tien jaar geleden ingezet en mo
menteel lijkt het niet meer veel
beter te kunnen gaan. Even ge
leden stonden zeven singles ge
lijktijdig in de Duitse hitparade,
waaronder In love with an alien,
dé Europese zomerhit. De ande
re, I can't help myself, stootte in
Nederland Rob de Nijs van zijn
felbegeerde nummer 1-positie
af.
Vriendin
Maar voor het eerst komen ook
minder leuke geluiden naar bui
ten. Het Duitse tv-journaal
opende met het nieuws dat papa
Dan een nieuwe vriendin had
gevonden: zijn twintig jaar jon
gere fysiotherapeute Sylvia. Hij
woont noodgedwongen met
haar samen want het kroost
deed onmiddellijk Dan in de
ban: de kinderen weigerden een
'tweede moeder' te accepteren.
Bild vond opeens een tiende
Kelly. Paul, straatmuzikant in
Berlijn, die uit de familie zou
zijn gezet wegens muzikale me
ningsverschillen. Wat spitwerk
bracht nóg twee oudere Kelly's
boven water: Daniel en Caroli
ne.
Dan is er het bodyguard-schan
daal: een aantal sterke heren is
ingehuurd om overenthousiaste
Kellyfans uit de haren van de
familie te houden. Iets wat een
keer zo hardhandig ging dat er
negen gewonden vielen.
En dan is er nog het raadsel van
het kasteel. Om zich weer terug
te kopen in de familie zou Dan
vorig jaar het Kasteel Evergreen
in het Ierse Coph hebben aange
schaft, voor drie miljoen. Maar
dit jaar zou het in vlammen zijn
opgegaan. De familie, beledigd
door alle roddels, 'bevestigt
noch ontkent' het hele verhaal.
Maar de fans blijven door ,dat
alles onverstoorbaar. En blijven
groot in getal. Dat bewijzen de
stadionconcerten die - in
Duitsland - vaak binnen een
dag uitverkopen. Dit weekeinde
zou de familie eenmalig in Gro
ningen langskomen, maar het
eind van het liedje is dat er vijf
concerten worden ge
geven, waarvan twee
matinees zodat de kin
deren ook meekunnen.
Want kinderen vormen
een flink deel van de
schare fans.
Net vier jaar oud tro
nen ze op de schouders
van papa, staren ze met
slaperige oogjes naar
het toneel, mimen met
hun mondjes de teksten
fonetisch mee, zwaaien
hun armpjes heen en
weer en gooien hun
knuffels naar hun ido
len.
Maar het blijft niet bij
kleuters, het gaat tot
opa's en oma's, die
eveneens in ruime ge
tale aanwezig zijn. Al
blijven de trouwste fan
de meisjes. De échte
fan herken je aan het
lange haar, aan de bon
te jurk, en vooral: de
verende tred. „Wie was
er ooit al eerder bij een
Kelly-concert?,"
vraagt Paddy halver
wege het concert vanaf
het podium en vrijwel
alle handen gaan jui
chend omhoog. „Ik
hoor maar weinig man
nen, hoeveel vrouwen
zijn ér vanavond?,"
vraagt hij en opnieuw
gaan vrijwel alle han
den omhoog.
Clichés
Minder bijval scoort de
familie bij de pers, die
de concerten veelal af
doet als massadiensten
van een langharige
sekte en de muziek
wegzet als lege clichés.
Dat is niet helemaal
eerlijk. Kwalitatief ligt
het gebodene op een
hoog peil. Geen wonder. Een fa
milie die dag en nacht op el-
kaars lip zit, hoeft niet lang te
repeteren op samenspel. Wie tot
tweehonderd keer per jaar op
treedt, weet echt wel hoe je een
overtuigend concert moet ge
ven. En wie vijf talen spreekt en
opgroeit in half Europa, kan een
Ierse ballade even foutloos zin
gen als een Spaanse flamengo,
een Duitse schlager of een hard-
rock-uitstapje.
Puriteinen zeggen dat het niet
kan. Dat kinderen nooit het wa
re gevoel in het prachtige Dan
ny boy kunnen leggen, omdat ze
het ware levensgeluk en -ver
driet nog niet kennen. Fans zeg
gen dat weinigen zoveel geluk
én verdriet hebben gekend als
de kinderen Kelly.
De kinderen Kelly zelf zeggen
niks. Wapperen eens met hun
haren. Zacht klinkt het getinkel
van belletjes.
Of zijn het guldens?
De Kelly Family geeft vijf optredens
in Nederland: vandaag twee in de
Groningse Martinihal, morgen twee
in het Rotterdamse Ahoy en zater
dag 13 december in de Maastrichtse
MECC-hal.
Verdam (anp) - Soapseries
8gen veel over de cultuur van
h land. Daarom wijdt het Mu-
J1 voor Volkenkunde in Rot-
Wam een ambitieuze tentoon-
Whg aan dit televisiefeno-
Ueen.
'Nederlandse tranentrekkers wij-
)r«i,n<?a' van buitenlandse
,r l les- Politiek en religie blijven
u.. en de Endemol-studio's, zo
®et museum steevast te horen
Nederlandse soapschrijvers.
h ^et 'euk houden, anders
rieerd^ers' 20 wordt gerede-
taT t us conservator Lianne
i-i. binden van het Museum Vol-
politiek !f "^atuurlijk komt er wel
alieen 'ehgie in voor, maar dan
netl ni la.® problemen van perso-
J Wa Problemen die in de hele
«Mevmg spelen
™herika lijkt de angst voor
slechte kijkcijfers van grote invloed.
Het museum toont dan ook een vol
maakt 'politiek correcte' soap waarin
met de stopwatch is bij te houden dat
blanke en zwarte acteurs even vaak
in beeld komen.
Van der Linden: „Het resultaat is dat
zowel blanke als zwarte acteurs en de
kijkers zich ongemakkelijk voelen."
De niet-westerse soap is daarentegen
doordrenkt van politiek en religie.
Het museum heeft vele voorbeelden
verzameld die op tv-schermen en vi-
deowalls zijn te zien. O Rei do Gado
uit Brazilië weerspiegelt de strijd
tussen landloze boeren en groot
grondbezitters.
De Turkse serie Qilgin Bedis vertelt
ouders dat zij hun kinderen moeten
vertrouwen en de Egyptische serie
Layali-El-Hilmiyya gaat over opko
mend fundamentalisme als antwoord
op het gebrek aan een eigen, Egypti
sche identiteit. In Japan is een anti
militaristische soap gemaakt. Van el
ke serie is een complete aflevering te
zien.
Er bestaat in deze landen geen angst
voor slechte kijkcijfers. Van der Lin
den: „Zij lossen het heel slim op door
de keuzes die mensen maken van alle
kanten te belichten. Zo kan de kijker
bij iedere keuze bepalen of het goed
of fout is. De kijkdichtheid ligt er
heel hoog, zo'n 50 procent. In Neder
land haalt een soap 10 tot 20 procent.
Dat komt natuurlijk ook doordat het
aanbod in Nederland groter is, maar
het is interessant om te zien dat de
combinatie van maatschappelijke
problemen op een menselijke maat
het kennelijk ook goed doet."
Fijnproevers kunnen de eerste afle
vering zien van As the World Turns
uit 1958 en educatieve soaps over ge
zinsplanning en alfabetisering. In
Mexico is het aantal geboortes met 30
procent gedaald, sinds de vertoning
van een soapserie over de voordelen
van minder kinderen.
Het museum heeft ook Rotterdamse
jongeren aan het werk gezet met de
eigen soapserie Terug naar Nergens,
met een eenmalig gastoptreden van
wethouder Hans Kombrink. Geen
politiek, dit keer. Hij zal het vooral
leuk moeten houden.
PTT Telecom grijpt de Soap-ten-
toonstelling aan om een telefoon
kaart op de markt te brengen met
daarop GTST-sterren. Ontwerper
van de kaart is Roelof Mulder, die
eerder verantwoordelijk was voor de
serie Verzamelen met afbeeldingen
van filmsterren. De telefoonkaart
heeft een waarde van tien gulden en
is gemaakt in een oplage van 300.000.
'Mamma het schuimt', is de titel
van een kunstwerk van Dick Ver
duit, waarbij het venster fungeert
als beeldscherm. fotowfa
Door onze correspondent
Bert Ummelen
Washington - Is het hem nou?
De film Cop Land, die vorige
maand in de Amerikaanse bio
scopen begon te draaien, is
vooral opmerkelijk door wat er
op het doek ontbreekt: Sylves
ter Stallones geprononceerde
kaaklijn.
Gemoedelijke wangen bedek
ken de karakteristieke kaak
beenderen. De hondenogen en
de ietwat week uitgevallen
mond zijn als vanouds, maar
het is alsof ze thuis zijn geko
men. Eenenvijftig jaar oud en
twintig kilo zwaarder ziet Stal
lone eruit als een buurman aan
wie je best de grasmaaier te
leen kan vragen.
Geen spoor meer van de geheel
uit spierweefsel opgetrokken
acteur die ooit als Rambo met
groot succes de superman uit
hing. In Cop Land, een niet al
te interessante film over cor
ruptie in een politiekorps,
speelt hij een sullige, onzekere
kleinsteedse sheriff, geplaagd
door problemen van het echte
leven, zoals een groep detecti
ves uit naburig New York die
zijn stadje gebruiken als hun
feesttent en, dat blijft toch het
fascinerende van de rolprent,
overgewicht.
Dankzij een menu
van pannekoeken en
patat bolt sheriff
Freddy HefHns khaki
uniformhemd daar
waar Rambo's torso
juist een adembene
mende kuil vertoon
de. Echt dik, zoals
gossipbladen hebben
beweerd, is Stallone
in de film niet. Hij
oogt eerder als de ge
middelde man van
middelbare leeftijd,
die het ontbreekt aan
de tijd of de lust om
touwtj espringend
door het leven te
gaan.
Een gewoon mens,
dat is misschien, in
zijn eenvoud, nog de
meest pregnante om
schrijving van zowel
de nieuwe Stallone
als het karakter dat
hij speelt. Er is niets
heldhaftigs aan
Freddy Heflin, ten
minste niet in de
platte, karikaturale
betekenis die het begrip, mede
dankzij Hollywoods Rocky's en
Rambo's, heeft gekregen. Maar
juist daardoor wordt hij een
held als hij zichzelf bevrijdt uit
de lianen van twijfel en gemak
zucht. Het is op zichzelf na
tuurlijk een cliché: de omke
ring van de mannelijke hiëlffi'-
chie, waarbij de grootste sul en
schijtebroek de flinkste dingen
doet.
Volgens Hollywood moet Cop
Land voor Sylvester Stallone
doen wat de zwarte comedie
Pulp Fiction voor John Travol
ta deed. Hem als acteur herde
finiëren en een nieuwe stralen^
de toekomst geven. Of dat lukt
is de vraag. De film lijdt zwaar
onder een teveel aan goede be
doelingen. Het lijkt wel of
schrijver-regisseur James
Mangold gebukt gaat onder het
gebrek aan zelfvertrouwen
waarmee hij zijn sheriff heeft
toegerust. De verhaallijn heeft
teveel aftakkingen, de pogin
gen om het handelen van de di
verse personages geloofwaar
dig te maken zijn te nadrukke
lijk.
Maar aan Stallone ligt het niet.
Hij draagt zijn rol als een At
las, ook zonder opgepompte
spierballen.
Sylvester Stallone.
foto epa
Annie, de musical. Nederland
se productie: Stardust BV.
Teksten: Martin Charnin (lied
jes) en Thomas Meehan. Mu
ziek: Charles Strouse. Regie:
Martin Charnin. Choreografie:
Lisa Henson. Vertaling en re-
gie-assistentie: Daniël Cohen.
Muzikale leiding: Peter Stöve.
Hoofdrollen: Will van Seist,
Nelly Frijda, Nathalie van
Gent (Annie) en Merel Bur-
meister (Molly). Uitgebreide
cast en orkest. Première: 18
september, Luxor Theater Rot
terdam. Reizende tournee door
Nederland.
Door KoosTuitjer
Fris en lief. Dat is wat je in ieder
geval kunt zeggen over de acht
kinderen die deze week in Rotter
dam de spits afbeten van Annie,
de musical. En lief was ook de
viervoeter uit het stuk. De adop
tiehond van de wees Annie. Een
meisje dat op haar beurt wordt
geadopteerd door de rijkste man
van Amerika. En deze is bijge
volg ook de rijkste mens ter we
reld. Om het dan helemaal mooi
te laten zijn, slaat het grote uur U
uit dat elfjarig leventje ook nog
eens rond de kerstdagen.
Annie is wat dat betreft een
Dickensvertelling uit de 20e
eeuw. Maar die eeuw raakt on
derhand ook op leeftijd. En waar
de musical geïnspireerd is op de
wereldcrisis uit de jaren dertig, is
dat thema zelf niet echt fris meer.
Je kunt dan zeggen: nou voor een
sprookje maakt dat niet uit, die
hebben immers het eeuwige le
ven. Maar het probleem is wel dat
Annie conferenties belegt bij Pre
sident Roosevelt (al heel lang
dood). En bij het opsporen van
haar ouders assistentie behoeft
van Edgar Hoover. Wie zegt dat
nog wat? Weinig kinderen ver
moed ik zo. Maar die moeten str
aks wel drie keer per week naar
de matinee.
Ik vraag me na het zien van de
voorstelling af of het wel een ge
lukkig idee was om de bedenker
van de musical voor de regie te
vragen. Deze Martin Charnin is
te veel Amerikaan om de musical
hier na veertig jaar nieuw leven
in te kunnen blazen. Het is met
Annie als met het herlezen van
Abeltje van Annie M. G. Schmidt:
de tijd dat Amerika het beloofde
land was, is voorbij. Er heerst hu
vervreemding ten opzichte van
het oorspronkelijke gegeven.
Daarmee valt veel kleur weg.
Maar goed, de kinderen op het to
neel vertederen je zo'n avond
heus. De beide meiden die op de
première in Rotterdam Annie en
Molly speelden, waren juweel
tjes. Molly die haar tanden nog
aan het wisselen is, had zelfs een
pareltje meer dan Annie. Die het
overigens volhield om wel heel
veel op het toneel te staan en zich
te laten gelden. Dat is werkelijk
een prestatie.
En aan Will van Seist als de sui
keroom en Nelly Frijda als de
heks uit het weeshuis heeft de
voorstelling ook bijzonder veel te
danken. Will van Seist imponeer
de aan één stuk door. En over
Nelly Frijda denk je telkens als
zij op het toneel staat: wat gewel
dig dat zo'n fantastische actrice
zich zo geeft.
Intussen is hiermee ook wel het
antwoord gegeven op de vraag of
een zakdoek bij de voorstelling
nodig was. Twee keer heb ik even
het gevoel gehad: hé worden dat
tranen!? Maar een zakdoek was
niet echt nodig. De producer geef
ik in overweging een gummetje te
gebruiken. Om vooral verderop
in de voorstelling, overbodige en
langdradige scènes uit te vlak
ken.
