de stem
3LB nu
Breda!
W
Etten-Leurs paar komt door bureaucratie niet toe aan verwerking
'In moeilijke situatie word je van het
kastje naar de muur gestuurd'
rs
eidsspecialiste
ling
>2710
chrtiek en
bouwkunde
grootste particuliere
uut op het gebied van
rging in Nederland.
aan dat drama voorafging
[en wat zou volgen. Kapot van de
i hun ogen slechte behandeling
in het ziekenhuis en van de bu-
[reaucratische en botte opstelling
Ivan veel instanties. Het relaas
[van een menselijk drama.
D1
Controle
Verzetje
JNI 1997
X 97
ies
r
ica van morgen.
IEK
3
ANDBEVEILIGING
IAT1E
carrièrekansen!
igstelling,
september 1997
4 jaar, waarvan een half
acht.
i per week
iloma MTS-E of -W met
n eindexamenpakket en
ïvante werkervaring.
Boterman, 0118 - 489246
Centrum, 0118 - 489229
jj^Zeeland
ngen
HZeeland.nl
in september a.s.
Ia de opleidingen:
leidingen
leiding
iheidsverzorging van OLB
mister van O.C.W. ERkEnGÊ
38,4811 NS Breda
Uiterlijk onbewogen doet de 24-
I jarige Paul uit Etten-Leur ver
slag van het drama dat hem en
zijn vriendin Angela de afgelo-
I pen weken is overkomen. Maar
Izijn houding is slechts schijn.
[Het jonge stel is nog steeds ka
pot van de dood van hun eerste
I kindje dat slechts drie uur
mocht leven. Kapot van alles
I OoorMathieu Kothuis
weggewoven'.
Weekend
ZATERDAG 21 JUNI 1997
Een blik op de kinderkamer van Paul en Angela in Etten-Leur. Paul had de kamer net een paar dagen klaar toen hun kind, veel te vroeg, in het ziekenhuis in Veldhoven werd geboren. Het leefde slechts een paar uur.
FOTO COR VIVEEN
Verlies kind werd dubbel drama
s 'n^ vorhl iaar za§ 'lun toekomst er
I i n°g zonnig uit. Paul (24) en Angela
|^^4(24) waren zielsgelukkig. Het was
jwr en pril geluk. Ze hadden elkaar pas ont-
wet en waren hopeloos verliefd. Kort daarna
'«rd Angela zwanger en ze kregen een huis in
I Etten-Leur.
I Te waren heel gelukkig en begonnen meteen
[jietde inrichting van ons huis." Paul, chauf-
farvan beroep, doet het woord. Angela is door
-t verlies van haar zoontje nog steeds niet in
Vrat haar verhaal te vertellen. Hun achterna-
I ®n willen ze liever niet in de krant. Ook geen
'i. Te pijnlijk.
De zwangerschap verliep voorspoedig. Tot af
kopen maart. Bij een reguliere controle stuur-
de huisarts Angela naar ziekenhuis De Ba-
Miie in Breda. Daar werd een echo gemaakt en
Angela werd vier dagen ter controle in het zie-
ffinhuis gehouden.
„Op een zaterdag werd ze ontslagen met
mededeling van de gynaecoloog dat ze thuis
rust moest houden en zich niet mocht
■n". Bij een volgende controle, twee
'eken later, kreeg Angela van een andere gy-
aaecoloog in hetzelfde ziekenhuis te horen dat
eigenlijk niks aan de hand was en dat ze
'w alles mocht doen.
Whtten-Leui- stond Angela onder controle van
j'ei'l°skundigenpraktijk. Dat contact verliep
Ju klachten die ze later kreeg, werd
^aul niet gereageerd of ze werd ronduit
„Ik ken haar een beetje. Als je zo te-
8® haar praat, slaat ze helemaal dicht"
l° mek de zwangerschap na het ontslag uit
y mekenhuis voorspoedig te verlopen: Tót
lf weken voor die bewuste dertiende mei. De
jj-a staan tweetal in het geheugen gegrift.
Jeen bezoek aan de verloskundige klaagde
Söa over last in haar rug en benen. Ze voel-
°°k geen leven in haar buik. Haar klachten
["erderv
ia.Inpant®aS daarop moest Paul voor zijn werk
Iia^ r wilde Angela plezieren en vroeg
Een met de vrachtauto mee te rijden.
verzetje zou goed voor haar zijn, zo dacht
^hieraf ga je jezelf natuurlijk van alles ver-
Jsreril a voelt je schuldig. Als ze niet was mee-
"n dan was het misschien niet zover geko-
"Als, als'.
mee en op de terugweg,
,011t tussen Gent en Antwerpen, ging het
e kreeg een bloeding die steeds erger
werd. Paul bedacht zich geen moment, schakel
de in een hogere versnelling en besloot recht
streeks naar het Academisch Ziekenhuis in
Antwerpen te rijden. Wat normaal op zijn rit
ten in België nooit voorkwam, gebeurde toen
wel. Voor de Kennedytunnel stond een file van
twaalf kilometer.
Paul nam een andere route en reed via de Lief-
kenshoektunnel meteen door naar Nederland,
naar het dichtstbijzijnde ziekenhuis Lievens-
berg in Bergen op Zoom. „Daar kregen we te
horen 'dat er iets aan de hand was' waar ze
daar niks mee konden".
Volgens Paul ontstond in het ziekenhuis enige
paniek. Met spoed werd telefonisch naar een
opnameplaats in een ander ziekenhuis geïnfor
meerd. Naar Rotterdam en zelfs naar Antwer
pen. Nergens bleek plaats.
Diezelfde avond kwam-er een plekje vrij in zie
kenhuis St. Joseph, helemaal in Veldhoven.
Angela was in de 29e week van haar zwanger
schap.
Keizersnede
Pech bleef Paul en Angela achtervolgen. In
Veldhoven kon de chauffeur van de ambulance
de weg naar het ziekenhuis niet vinden. „Het
was al een en al narigheid en dan ook dat nog."
Paul was inmiddels als een razende Roeland
met zijn vrachtauto naar Etten-Leur gereden
en vervolgens samen met zijn schoonvader per
auto Angela achterna gegaan. Hij arriveerde
vijftien minuten na haar opname in het St. Jo
seph.
In het ziekenhuis werd een spontane loslating
van de placenta vastgesteld. Met de keizersne
de zou het kind worden gehaald. Paul: „Op dat
moment was er nog geen sprake van paniek.
Alles leek nog goed te komen".
Bij controle op de operatietafel bleek plots
klaps dat de hartslag van het kind sterk ver
minderde en onder de honderd kwam. Onmid
dellijk werd tot operatie besloten. Tien minu
ten later werd Meivin geboren.
Omdat de boreling niet meer ademde, werd het
kind op de operatietafel gereanimeerd en kreeg
het een injectie in het hartje. De wond bleek
echter niet te willlen sluiten, zo luidde de uitleg
achteraf. De ernst van de situatie werd toen
snel duidelijk.
„Het kindje werd bij ons gebracht en we kregen
de boodschap dat het niet lang zou leven"Mei
vin werd om 00.38 uur, kort na middernacht,
geboren en overleed ruim drie uur later op
dinsdagmorgen 13 mei om 03.50 uur. Paul laat
een stapeltje foto's zien die door het zieken
huispersoneel zijn gemaakt. Woorden schieten
tekort.
Voor de behandeling in het ziekenhuis in Veld
hoven hebben Paul en Angela achteraf, alle lof.
Hun volgende kindje, zoveel is wel duidelijk,
zal in het St. Joseph-ziekenhuis worden gebo
ren. „Ze kennen ons daar en wat ons met De
Baronie is overkomen, zal niet opnieuw gebeu
ren".
Kwalijk
Achteraf, zo kregen Paul en Angela in Veldho
ven ook te horen, bleek de placenta al eerder
een stukje te zijn losgegaan. Dat had zieken
huis De Baronie moeten vaststellen, aldus het
Veldhovense ziekenhuis. Een regulier zwanger-
schapsonderzoek, een echo, de afname van wat
bloed en controle van de buik bleef bij het laat
ste bezoek van Angela aan De Baronie echter
achterwege. „Dat nemen we dat ziekenhuis
hoogst kwalijk," zegt Paul.
Ook over de verloskundigenpraktijk in Etten-
Leur zijn Paul en Angela niet te spreken. „Nu
willen ze wel een gesprek, maar het vertrouwen
is weg. Ze hebben ons gewoon voorgelogen".
ter. De grote mars door de bureaucratie van
hulpverleningsinstanties moest nog beginnen.
Een verzoek om thuiszorg via de Kruisvereni
ging Breda liep op niets uit. Volgens Paul was
Angela na de ingreep in Veldhoven tot weinig
in staat en lichamelijk te zwak om het huishou
den te doen.
De spanningen van de voorgaande weken
speelden op. „Ze deden vreselijk moeilijk tot ik
op een gegeven moment zei 'laat maar zitten. Ik
zoek het zelf wel uit'."
Op 29 mei, zestien dagen na de dood van Mei
vin, lag er een brief in de bus van de Sociale
Verzekeringsbank (SVB) uit Breda, Een aan
vraag voor kinderbijslag. Paul las de brief met
trillende handen. Hij was perplex en greep op
nieuw naar de telefoon.
Uit navraag bleek dat de SVB reageerde op in
formatie van de gemeente Etten-Leur. Die had,
zo bleek later, de gegevens over de geboorte van
hun kind doorgestuurd naar de Verzekerings
bank zónder acht te slaan op de akte van over
lijden.
Met de dramatische afloop van de zwanger
schap was de ellende voor het stel nog lang niet
voorbij. Integendeel. „Als er zoiets met je kind
gebeurt dan ben je natuurlijk helemaal van
slag. Maar toen is het grote gezeik pas echt be
gonnen," zegt Paul over die periode.
Op woensdag de 14e, daags na het overlijden
van hun kind, zou Angela een afspraak hebben
met de verloskundige. Paul: „Ik belde op om te
vertellen wat er was gebeurd. Maar ik kreeg
niet eens de gelegenheid mijn verhaal te doen".
Hij kreeg een 'hele vreemde reactie' waaruit hij
de conclusie trok dat de praktijk geen enkele
verantwoordelijkheid wilde nemen voor wat er
met Angela was gebeurd.
Kort daarna kreeg Paul het aan de stok met het
GAK over de verwarring die was ontstaan over
de vraag of Angela nu in de ziektewet thuis
hoorde of in de WW. Hij belde zeven keer met
het GAK om de zaak uit te leggen. „Telkens
kreeg ik te horen 'foutje, het wordt rechtgezet'.
Voor mij is duidelijk dat de afdelingen ziekte
wet en WW daar absoluut langs elkaar heen
werken. Ze hebben er een frutje van gemaakt".
En niet alleen het) GAK, zo ondervond Paul la
In Veldhoven had Paul, keurig volgens de re
gels, de geboorte van zijn zoon bij de gemeente
aangegeven en meteen diens overlijden ge
meld. Dat is regel als een kind langer leeft dan
drie uur. Dat was met zoon Meivin (overigens
maar enkele minuten) het geval.
De gemeente Veldhoven stuurde beide akten
(de akte van geboorte en de akte van overlij
den) in één enveloppe door naar Etten-Leur.
De gemeente Etten-Leur zond de akte van ge
boorte naar de SVB, zónder acht te slaan op de
akte van overlijden.
Vier keer belde Paul met de gemeente Etten-
Leur. Vier keer kreeg hij te horen dat de schuld
moest liggen in Veldhoven. Deze week kreeg
hij een uitvoerige excuusbrief van B en W van
Etten-Leur met de mededeling dat ten stad-
huize inderdaad een treurige vergissing was
begaan. De geboortegegevens waren naar de
SVB doorgezonden, zonder acht te slaan op het
overlijden van Meivin. De gemeente Veldho
ven trof geen enkele blaam. De schuld lag in
Etten-Leur.
Paul is uiteraard blij met de excuusbrief. Toch
houdt hij er een nare smaak aan over. „Het
werd op den duur een afschuifspelletje. Eerst
blijven ze maar steeds volhouden dat het hun
schuld niet is en uiteindelijk toch deze brief. Je
voelt je zo machteloos en van het kastje naar
de muur gestuurd".
Het drama was nóg niet ten einde. Op 26 mei
j.l. sprong bij Angela de wond open die was
ontstaan door de keizersnede. Paul belde met
een naar Veldhoven. Hun behandelend arts
adviseerde meteen in de auto te stappen. Intus
sen verergerde de wond en op advies van
'Veldhoven' werd geen risico genomen. Paul
reed met Angela naar ziekenhuis De Baronie.
Achteraf bleek het een onschuldig bloedstol-
seltje. De gynaecoloog in het Bredase zieken
huis keurde hen volgens Paul geen blik waar
dig.
Nog kwam er geen rust voor Paul en Angela.
„Elke drie dagen kwam er weer wat anders op
ons af. De ene ellende volgde op de andere".
Ziekenfonds VGZ stuurde een rekening (voor
een eigen bijdrage) voor de kosten van de ope
ratie van Angela in Veldhoven. In een bijge
voegd foldertje las Paul dat de kosten in geval
van zwangerschap niet in rekening gebracht
konden worden bij ziekenfondspatiënten. Uit
zijn telefoontjes aan het VGZ (het ziekenfonds
van Angela) kreeg hij al gauw de indruk dat
het ziekenfonds de kosten wilde afschuiven op
Pauls particuliere verzekering, OZ-Verzeke-
ringen.
Het excuus van de gemeente Etten-Leur dat
deze week in de bus viil, is voorlopig de laatste
brief die Paul en Angela hebben gekregen.
„Onze zoon is een maand geleden overleden.
Het enige wat we nu willen is een beetje rust,
zodat we eindelijk aan het verwerken van ons
verlies kunnen beginnen.1"
Ze hebben tiesloten geen', klacht in te dienen
over hun behandeling door ziekenhuis De Ba
ronie. Daar hebben ze heel bewust voor geko
zen. Paul en Angela wachten op het obduc
tierapport (een onderzoek naar de juiste
doodsoorzaak van Meivin) van ziekenhuis St.
Joseph. Daarna willen, ze nog een gesprek met
de gynaecoloog in Breda.
Een klachtenprocedure duurt al gauw een
paar jaar en dat hebben Paul en Angela er niet
voor over. Alle ellende wordt dan opnieuw op
gerakeld, zo vinden ze. Paul: „Ik heb geen zin
om een spannend verhaal op te hangen of ge
lijk te krijgen. Onze zoon krijgen we daar niet
mee terug. Wel wil ik mijn verhaal kwijt en
misschien een stukje erkenning dat ik van al
die instanties niet heb gekregen. Ik heb me
vreselijk opgewonden over het feit dat je in
zo'n moeilijke situatie vaak dagenlang van het
kastje naar de muur wordt gestuurd. Dat het
bij veel instanties erg was wist ik wel, maar zó
erg, daar had ik geen idee van."
De directeur patiëntenzorg van De Baronie, E.
de Nobel, wil in eerste instantie niet reageren
op het trieste verhaal van Paul en Angela.
„Wij reageren niet op gevallen van individuele
patiënten," aldus De Nobel.
Toch raadt hij hen aan hun zaak voor te leggen
aan de klachtencommissie van het ziekenhuis.
„We hebben het liefst dat alle ongenoegen van
patiënten tot ons komt," zegt De Nobel.
Geen fouten
Korte tijd later reageert het ziekenhuis op
nieuw. Paul en Angela moeten zich goed reali
seren dat het ziekenhuis op grond van de wet
op de privacy niet op hun klacht kan ingaan
'en zich derhalve niet kan verweren'. „Uit een
eerste onderzoek," zegt De Nobel, „is de di
rectie gebleken dat er in ons ziekenhuis geen
medische fouten zijn gemaakt".
Een derde reactie van De Nobel komt per
brief. Hij betuigt daarin zijn medeleven met
Paul en Angela, nodigt hen uit voor een ge
sprek en verzoekt het paar hem toe te staan de
medische gegevens in hun zaak openbaar te
maken om zo de krant te kunnen informeren.
Paul en Angela willen niet op de brief reage
ren en noemen die 'typerend' voor de houding
van ziekenhuis De Baronie. Als het ziekenhuis
zo met hun lot was begaan dan had het betui
gen van medeleven en de uitnodiging voor een
gesprek ook eerder kunnen komen, aldus
Paul.
Dat er medische fouten zouden zijn gemaakt,
beweren Paul en Angela niet. Ze verwijten het
ziekenhuis echter wel dat het bij het laatste
zwangerschapsonderzoek niet goed is gegaan.
Ze wachten nu het obductierapport uit Veld
hoven af. Volgens Paul en Angela hebben zo
wel ziekenhuis De Baronie maar ook het
GAK, de verloskundigenpraktijk, de Kruis
vereniging en de gemeente Etten-Leur stuk
voor stuk hun verantwoordelijkheid wegge
schoven.
Vragen
Paul: „We hadden een heleboel vragen. De
antwoorden kregen we uiteindelijk pas op de
plaats waar ons het ergste is overkomen, in
het ziekenhuis van Veldhoven waar onze zoon
is overleden. Daar zeiden ze precies waar het
op stond. Hoe erg het was. Dat onze zoon het
niet lang zou maken. Maar ook dat ze, achter
af gezien, misschien beteriets eerder ons kind
via de keizersnede hadden moeten halen. Ze
verborgen niets en waren recht-door-zee.
Voor dat ziekenhuis neem ik mijn petje af".
