'Roda JC draagt mijn signatuur'
Nieui
hoofc
Sluise T
Dikbetaald ontwikkelingswerk in Indonesië
Wilfried
wint koe
Trainer Martin Jol voelt zich thuis in Zuid-Limburg
SPORT
Amateur-clubs
DE STEM
DINSDAG 17 JUNM997 B2
PËSTEM
Van onze
atletiekmedewerker
Roermond - De Zeeuwse
kampioenschap triatlon
paald niet onbetuigd. Ter
titel bij de vrouwen 45.
„Waarom moest pappa
die stomme baan daar
ver weg in Limburg ne
men," las Martin Jol on
langs in het dagboek van
zijn jongste dochter Jan
netje (10). Een pennen
streek die de Roda-trai-
ner aan het denken zet
te. Ja, waarom eigenlijk?
In een openhartig inter
view maakt Jol (41) dui
delijk dat hem het suc
ces niet op een presen
teerblad is aangeboden.
Door Maurice Ambaum
Een dorpje waar rust als hoogste
goed geldt. Gedropt tussen de
Duitse grens en de autoweg naar
het bruisende leven. Ruim twee
uur doet Martin Jol erover om van
Scheveningen af te zakken naar
Amstenrade. Om in een andere
wereld terecht te komen. „Na
Eindhoven valt op de autoradio
Sky Radio al weg," merkte hij op.
Jol woont in het oude huis van
doelman Hesp. „Een huurhuis. Ei
genlijk zou de club zelf onroerend
goed moeten hebben voor bijvoor
beeld de trainers. Vaak is dat in
het voetbal slecht geregeld. Toen
Rob Baan moest vertrekken bij
Roda, verkocht hij zijn huis en
leed daar 100.000 gulden verlies
op. En niemand die zich afvroeg of
dat bedrag misschien wel eens
groter kon zijn dan wat hij bij Ro
da had verdiend."
„Ik pas ervoor om met mijn gezin
als een zigeuner door de wereld te
trekken. Mijn gezin blijft in Sche
veningen, dat is de basis. En pap
pa reist rond. Het risico is tegen
woordig ook te groot om overal
een huis te kopen. Misschien ver
liest Roda het volgend seizoen drie
duels op rij en kan ik moven. Nee,
mijn gezin blijft in Scheveningen.
Of Arnold Hendriks moet mij ver
rassen met een grote boerderij in
Vaals. Dan kan er gepraat wor
den."
De gemoedelijkheid en de taal in
Zuid-Limburg bevallen hem. De
link met Duitsland is snel gelegd.
Jol heeft iets met Duitsland. Hij
studeerde de taal, hij heeft er fa
milie wonen, hij voetbalde er.
Maar hij heeft ook geleerd dat er
twee Duitslanden zijn. „Mijn zus
woonde in Oldenburg nabij Bre
men. Zij is met een Duitser ge
huwd. Eén van mijn broers is met
een Duitse getrouwd geweest. Ik
kwam dus vaak in Noord-Duits-
land. De cultuur en de mensen
spraken me aan. Daarom koos ik
ook voor Bayern München en niet
voor Ajax. Achteraf een verkeerd
besluit. Niet alleen sportief ge
zien, maar ook vanuit sociaal oog
punt. De Zuid-Duitser is namelijk
minder prettig dan de noorder
ling."
„Bayern München is daar een
toonbeeld van. In mijn tijd waren
er vijf kleedkamers. De grote me
neren wilden niet bij de kleintjes
zitten. Er was groepsvorming. Ik
mocht bij Müller, Rummenige en
Breitner in de kleedkamer. Een
hele eer. Ik kreeg zelfs een plekje
waar het naambordje 'Der Kaiser'
hing. Beckenbauer was net ver
trokken, ik nam in de cabine zijn
plaats in. Maar ik was blij dat ik
na één seizoen weg mocht naar
Twente."
„Eigenlijk wilde Bayern me niet
laten gaan. Ik heb toen lang door
mijn ogen gewreven, mijn haren
rechtop gezet, een sip gezicht ge
trokken en ben zo naar de presi
dent gestapt. Vroeger op school
kreeg ik op die manier ziektever
lof, bij Bayern werd ik op de
transferlijst gezet. Het werkte dus
nog."
Vissersgezin
Jol komt uit een vissersgezin, al
zouden zijn vader (PTT) en moe
der (pedicure) uiteindelijk een an
dere professie vinden. Het echt
paar kreeg zes kinderen: twee
meisjes en vier jongens. De jongste
werd Martin genoemd en was al
snel voorbestemd om voetballer te
worden. Zijn oudste broer is amb
tenaar, de volgende overste bui
tendienst bij de mariniers en de op
één na jongste is trainer bij Sche
veningen.
Moeder Jol is overleden, vader Jol
leeft nog. „Een zeer vitale man.
Hij is 81, maar dat geef je hem
niet. Hij slaat geen wedstrijd van
Scheveningen over." Roda JC
heeft vader Jol nog niet leren ken
nen. Maar de rest van de familie
inmiddels wel. In stadion Kaal
heide duiken regelmatig de broers
van Jol op, tijdens de bekerfinale
zaten zowaar zijn twee zussen op
de tribune. „Die komen zelden
kijken. Vol lof waren ze. 'Joh, leu
ke sfeer, we komen vaker', zeiden
ze. Toen heb ik ze toch maar even
uitgelegd dat de entourage van de
bekerfinale niet overeenkomt met
de sfeer in Kaalheide. Dat in De
Kuip meer Roda-fans zaten dan
bij onze thuiswedstrijden."
Na achttien seizoenen betaald
voetbal koos Jol in 1989 voor een
andere kant van de bedrijfstak.
Hij werd commercieel manager
bij Den Haag. „Ik scoorde gigan
tisch. Na drie maanden had ik al
150.000 gulden aan provisie ver
diend. Toen gooide het bestuur
van Den Haag de deur dicht. Het
Roda-trainer Martin Jol: „Als ik moet werken bij een club die niets uitstraalt en niets wil, stap ik
werd te gortig, ik kreeg geen pro
visie meer. Blijkbaar waren men
sen bang dat ze mij teveel moesten
betalen. Dat is nog steeds het pro
bleem van die club. Er zitten con
tinu mensen van buiten Den Haag
die de club als hun eigen speeltje
zien."
Jol werd trainer bij de amateurs
van ADO en Scheveningen, pakte
ieder seizoen een prijs. Aanbie
dingen van legio clubs uit het be
taald voetbal liet hij schieten. Jol
hoefde niet zo, hij zou namelijk fi
nancieel binnen zijn. Een gevoelig
onderwerp. „Wat heet rijk. Ik heb
enkele huizen in Scheveningen.
Als ik zou stoppen met werken
dan kom ik niet om van de honger.
Maar ben je rijk als je één miljoen
hebt? Of pas bij vijf miljoen."
De aanbieding van Roda legde hij
niet naast zich neer. Jol besefte
dat hij op het juiste moment kon
instappen. „De groep draaide niet
goed en de selectie was jong en
leergierig. Alleen daardoor en om
dat ik meteen succes boekte, heb
ik mij kunnen handhaven. Want
een jaar eerder, met De Koek, Van
Galen, Babangida en Atteveld,
had de groep een andere benade
ring niet opgepakt. Toen speelde
op.FOTO PETER SCHOLS
het elftal dat door Stevens was ge
smeed en waarmee hij succesvol
was. Die jongens zouden gegaran
deerd moeilijker met mij willen
meedenken, die waren gewend om
op de manier van Stevens te voet
ballen. Ik zou zijn afgeschoten, ze
ker weten."
„Dat kon ik na de bekerfinale bij
voorbeeld aan Senden merken.
Een Stevens-adept. Hij riep dat
we de beker hadden gepakt door
het karakter dat er door Stevens
was ingebracht. Nee, denk ik dan,
dat is gelul. Want jongens als Van
Haaren, Schops, Vrede, Lawal,
Van Houdt, Sibon heb Ik in de ba
sis ingebouwd. Ook Ooijer en
Doomernik zijn gaan voetballen
zoals Ik dat wil. Het team van nu
draagt mijn signatuur, niet dat
van Stevens. Hij werkte met een
collectieve aanpak, ik voelde dat
die jonge groep juist een indivi
duele benadering nodig had.
Daarom is het ook onbegrijpelijk
dat iemand als Reker na de beker
finale riep dat het succes mij op
een presenteerblad is aangeboden.
Die man weet dus niet waar hij
over praat."
Moeizaam
Jol moest in Kerkrade ook leren
werken met Eddy Achterberg.
Een moeizaam proces. „Normaal
is het zo dat de assistent het de
hoofdtrainer naar zijn zin moet
maken. Bij ons ging het andersom.
Eddy baalde omdat hij weer assis
tent moest worden en ik diende
hem weer boven Jan te krijgen.
Eddy zegt nog steeds dat hij op ei
gen benen wil staan. Hij moet eens
duidelijk maken wat hij nou pre
cies wil. Want Roda heeft de in
tentie om zijn contract als assis
tent te verlengen. Dan heeft zo'n
verbintenis toch geen inhoud.
Hetzelfde verhaal geldt voor Van
der Luer. Kan voor een eeuwig
heid bijtekenen. Maar hij zegt wel
dat hij de vrijheid heeft om ieder
moment te vertrekken. Dat zijn
slechte afspraken."
Dit jaar pakte Jol met Roda de be
ker. Het is irreëel om te veronder
stellen dat de ploeg het volgend
seizoen weer een prijs pakt. Jol
ligt er niet wakker van. „Ik ben ie
mand die enthousiast moet wor
den gehouden. Er moet een doel
zijn. Dit jaar was dat de beker.
Het volgend seizoen? Laat het me
zo zeggen: Roda moet mij en de
spelers het gevoel geven dat we
voor een prijs kunnen gaan en bo
venin kunnen meedoen. Als ik
moet werken bij een club die niets
uitstraalt en niets wil, stap ik op.
Er moet een doel zijn, ik wil met
Roda het onderste uit de kan ha
len."
Jol houdt van nestwarmte. Het
stoort hem dat clubs zo weinig
doen om spelers van buitenaf ook
naast het voetbal onder de arm te
nemen. „Ik weet zeker dat die La-
wal verpietert in Kerkrade. Ik
weet niet eens waar hij woont. Er
gens in een appartementje van
Babangida. De enige die zich om
hem bekommert is Vrede. Dat ty
peert Vrede. Maar ja, dat zijn dan
ook brothers onder elkaar."
„Sibon zei in een interview niet
voor niets dat hij het gaan wonen
m Kerkrade als de grootste fout ij
zijn leven beschouwde. Dat zest
veel hoor. Voetballers van buiten
af zijn graag bij Roda, maar nos
niet graag in de regio Kerkrade
Dat moet veranderen, ik vind dat
de club meer moet doen voor het
sociaal leven van de spelers. Dat
verhoogt de kans dat ze bij de club
blijven. Terwijl het hier toch ver-
draaid gezellig kan zijn."
„Ik heb in Kerkrade Kerstmis
meegemaakt. Fantastisch. On
langs was Arnold jarig. De hele
avond liedjes gezongen, let wei-
Duitse liedjes. Dat gebeurt ner
gens in Nederland, in Schevenin
gen wordt niet eens gezongen op
de verjaardag. Na ieder refrein
moest Arnold iets anders aantrek
ken of iets op zijn kop zetten. Aan
het eind van het liedje zag hij er
écht niet meer uit. Maar we heb
ben wel gelachen."
„Eddy is ook zo'n fuifnummer. Hij
kan geweldig feestvieren zonder
een druppel te drinken. Dat kan ik
écht niet. Ik moet een flinke slok
achter de kiezen hebben. Maar je
zult aan mij niets zien. Ik ben van
het slag Arnold Hendriks. Op een
feestje dertig biertjes ophebben en
eruit zien alsof je een half glaasje
wijn hebt gedronken. Uitbundig
heid is mij sowieso vreemd. Ik
juich voornamelijk van binnen.
Dat is nou eenmaal mijn aard. Dat
wordt moeilijk begrepen hoor. Na
de bekerfinale hebben heel veel
mensen mij gevraagd of ik eigen
lijk wel plezier had. Natuurlijk
was ik blij, maar ik heb nou een
maal niet het hoofd waarvan je
denkt 'wat is die man gelukkig'.
Hetzij zo."
„In het dagboek van mijn jongste
dochter las ik onlangs dat ze het
niet leuk vind dat ik 'die stomme
baan daar ver weg in Limburg'
had genomen. Zette me aan het
denken. Toch zullen ze me g
slechte vader vinden. Ik bel iedere
dag tweemaal, ik kom regelmatig
over. En dan doen we alleen leuke
dingen. Poffertjes eten, de stad in,
naar het strand. De kinderen mo
gen alles van mij. De meiden wil
den graag paardrijden. Nou, dat
doen ze nu ook. Ik ben een goede
pappa, maar wel op afstand. Daar
moeten ze mee leren leven."
Zelf voetballen doet Jol niet vaak
meer. „Tijdens mijn laatste
trainingspartijtje scheurde ik een
spier. Nu doe ik alleen nog truuk-
jes voor de spelers die mij niet
kunnen nadoen, zelfs Sibon niet.
Zoals de bal op de knie stoppenen
meteen dood leggen. Ik hou de
groep voor dat degene die dat kan
miljonair wordt of miljonair is. Ik
kan dat."
Rob Jacobs probeert bij Pebta Mastrans ontslag bij Eindhoven te vergeten
Rob Jacobs heeft een
nieuwe pleisterplaats.
Sinds kort is de 53-jari-
ge Rotterdammer hoofd
trainer van de Indonesi
sche topclub Pelita Ma
strans. In de komende
maanden probeert hij
met die club uit Jakarta
landskampioen te wor
den. Ondertussen wil Ja
cobs de nare ervaring
van het ontslag bij EW
Eindhoven vergeten.
Ook al valt dat niet mee.
„Ik ben daar zó diep be
ledigd."
Door John Graat
In de bossen van Doorwerth is
tussen het fluiten van de vogels
door van ver de barse stem van
Rob Jacobs te herkennen. Op een
veld tussen hoge bomen verzorgt
hij een looptraining. Pelita Mast
rans was twee weken in Neder
land omdat de competitie in Indo
nesië tijdelijk was gelegd voor de
verkiezingen.
Jacobs laat zijn spelers tien
sprints over de lengte van het veld
maken. Dan roept hij ze in het ba-
hassa-indonesia bij elkaar. Jacobs
vertelt hen dat om vier uur 's mid
dags het aerobicen volgt. En dat
ze de volgende dag door burge
meester Peper op het stadhuis van
Rotterdam worden ontvangen.
Jacobs zegt dat alle spelers hun
kostuum aan moeten trekken.
„Na het stadhuis mogen jullie
spijkerbroeken aan. En dan naar
de meisjes kijken," zegt Jacobs en
krijgt de lachers op zijn hand.
„Die taal is weer eens wat anders
dan Brabants, of niet dan," roept
Jacobs vanaf het trainingsveld.
Later zegt hij: „In minder dan
twee maanden heb ik de taal al
aardig onder de knie. In de eerste
weken heb ik continu met een
kladblok naast Henk op de trai
ning aantekeningen gemaakt. En
thuis heb ik grote vellen papier
aan de muur hangen met allemaal
voetbaltermen erop. Die heb ik er
echt ingepompt."
Pelita Mastrans is een topclub in
Indonesië die in het afgelopen
jaar werd getraind door Henk
Wullems. Begin maart haalde hij
vriend Jacobs er als zijn assistent
bij. Maar Wullems, die vorig jaar
met Bandung Raya de landstitel
pakte, is inmiddels bondscoach
van Indonesië en Jacobs hoofd
trainer van Pelita Mastrans.
Tijdens het verblijf in Nederland
speelde de club onder meer oefen
potjes tegen NAC (10-1) en ADO
Den Haag (2-1). „Tegen Den Haag
hebben we onverdiend verloren,"
zegt Jacobs. Zijn selectie is in Ne
derland ondergebracht in het
luxueuze sportcentrum De Bran
ding in Doorwerth. „Dit grapje
kost toch al gauw anderhalve
ton."
Lopend van het trainingsveld
naar De Branding vertelt Jacobs
geestdriftig over zijn spelers, over
de club en over zijn avonturen in
de Gordel van Smaragd. Jacobs
wijst naar de groep die voor hem
slentert. „Ze zijn allemaal snel en
technisch. Het grootste probleem
is de fysieke kracht. Die moet van
buitenlanders komen. Eigenlijk
zijn de Indonesiërs beter in bad
minton. Daarin behalen ze gou
den medailles."
Hij wijst naar een donkere jon
gen. „Dat is Kessaok, mijn aan
voerder, komt uit Kameroen.
Speelde nog op het WK met Milla
die trouwens ook nog bij Pelita
speelde." En daar loopt Glucevic.
„Mijn topscorer uit Montenegro."
Hij moet Pelita aan doelpunten
helpen. Na de competitie begin
nen de play-offs, waarvoor Pelita
zich heeft geplaatst. Eind juli wil
Jacobs landskampioen zijn.
„Eigenlijk moet ik de heren Frans
Derkx en Wim Wouters van Eind
hoven wel dankbaar zijn," zegt
Jacobs cynisch. „Dankzij hun kan
ik dit allemaal meemaken. Boek
maar eens een vlucht naar Indo
nesië, ga er maar eens drie weken
op vakantie. Wat dat al niet kost!
Ik krijg het nu allemaal gratis en
maak ondertussen de gekste din
gen mee."
In de bar van De Branding vertelt
Jacobs hoe hij woont: net buiten
Jakarta, op een streng bewaakt
terrein waar de beter gesitueerde
buitenlanders wonen. In zijn
riante huis ('Balinese stijl') staat
altijd een bediende voor hem
klaar. Net als de auto met chauf
feur. „Dat complex is echt pico
bello. De gazons van mijn buren
worden met een nagelschaartje
geknipt door mensen die bij veer
tig graden met doeken over zich
heen op dat gazon zitten. De so
ciale verschillen zijn natuurlijk
enorm. Er is enorme rijkdom,
maar er liggen ook veel mensen
onder de golfplaten."
Zelf zit hij aan de goede kant. Bij
zijn wooncomplex liggen tennis
banen, het zwembad is in aan
bouw en op de golfbaan probeert
Jacobs zich te bekwamen in de
golfsport. „Ik ben aan het oefe
nen. Frans Derkx heeft een han
dicap, die heb ik nog niet. Maar ik
kom eraan."
Op voetbalgebied is Indonesië nog
een ontwikkelingsland. Pas sinds
vier jaar bestaat er profvoetbal.
De 'Kansas-league' wordt ge
sponsord door een sigaretten
merk; op elk shirt staat dezelfde
reclame. Regelmatig worden wed
strijden uitgezonden op televisie.
„Indonesië gaat dezelfde kant op
als Japan. Het voetbal leeft
enorm. Overal zie je kinderen op
blote voeten op straat voetballen
en in het weekeinde worden altijd
live wedstrijden uit Engeland en
Italië uitgezonden."
Hij geniet van de gekte. Bij uit
wedstrijden trekt Pelita - zegt Ja
cobs - massale belangstelling.
„Wij worden gezien als de elite
club." Pelita is de club die wordt
gesponsord door Daurutirto, de
minister van transport. „We
speelden in Pedang en daar zat
het stadion tjokvol met 38.000
mensen. We reden met de bus
vanaf de weg, door de poorten zo
de sintelbaan op. Dat was het vei
ligste. Tijdens de wedstrijd zaten
de mensen echt tot aan de krijt
lijn. Henk heeft het zelfs wel eens
meegemaakt dat hij tijdens de
wedstrijd even naar het veld was
gelopen voor wat aanwijzingen en
toen hij terugkwam zat er al een
supporter op zijn plaats."
Wullems was al Jacobs' vriend in
Nederland. In Indonesië trekken
ze veel met elkaar op. Ook Ab Fa-
bié, nu coach van Bandung, werd
door Wullems daar aan een baan
tje geholpen. Jacobs: „Henk en ik
lieten ons laatst een keer vervoe
ren door een betja, zo'n fietsjon-
gen. In het begin zat die jongen
honderduit te praten, maar na een
kilometer of vijf werd het aardig
stil. Het valt ook niet mee om die
Jacobs van honderd kilo te ver
voeren. Zitten Henk en ik te gie
ren van het lachen."
Stemmingen kunnen bij Jacobs
snel omslaan. Een minuut na zijn
grinniklach, loopt hij rood aan
van woede. Zijn ogen spuwen
vuur, het volume van zijn stem
stijgt. Jacobs blijkt zijn ontslag
bij Eindhoven nog altijd niet ver
werkt te hebben. „Ik ben daar zó
diep beledigd."
Het ontslag op zichzelf vond hij
onterecht maar dat was niet het
grootste probleem. „Dat kan al
tijd gebeuren. Bij Groningen ben
ik ook ontslagen. Maar met de
toenmalig voorzitter, Renze de
Vries, heb ik nog steeds goed con
tact. Hij belde van de week nog op
en komt morgenavond gezellig
wat drinken. Zelfs met Voulinos,
de voorzitter die me bij PAOK
ontsloeg, heb ik nooit problemen
gehad. Hij heeft me een zak geld
meegegeven en later in België
voor de camera nog gekust."
Bij Eindhoven ging het anders.
Voorzitter Derkx en directeur
Wouters hebben Jacobs 'diep ge
kwetst', omdat ze zijn privéleven
zouden hebben gerelateerd aan
zijn functioneren als technisch di
recteur.
„Wat hebben die zaken met el
kaar te maken? Ik ben nog steeds
verschrikkelijk kwaad. Eerst las
ik in de VI alleen nog maar lof
over mij, een week voor mijn ont
slag sliep ik nog bij Wouters thuis
na de bruiloft van Jan Martens en
dan ineens krijg je door Derkx en
Wouters een mes in je rug gesto
ken. Wat dan later in de arbitra
gezaak nog eens wordt overge
daan door een paar verklaringen
van mensen waarmee je jaren
goed hebt samengewerkt. Dan
voel je je als mens verraden. Ik
heb me er echt over verbaasd hoe
mensen van de ene op de andere
dag totaal kunnen veranderen.
Alsof ze ineens hun masker af
trekken en laten zien: 'dit ben ik
echt'."
Hoewel de arbitragecommissie de
afkoopsom al heeft bepaald, zijn
Eindhoven en Jacobs nog stees
aan het bakkeleien over het geld.
Eindhoven eist - beweert Jacobs -
de verhuiskosten en het tekengeld
uit '94 terug. Jacobs weigert.
„Wat Derkx, en in zijn kielzog
Wouters, mij op het persoonlijk
vlak hebben aangedaan is afschu
welijk. En Wouters heeft wel hon
derd keer tegen mij gezegd: 'Rob,
je weet toch hoe Fkans is'. Wou
ters is precies hetzelfde! Omdat
een paar spelers persoonlijke fou
ten maakten, konden de heren
niet rustig blijven. Gefeliciteerd
Eindhoven, je ziet wat er van
komt. Ik was met dit elftal bij de
eerste zeven geëindigd."
Een deel van de spelersgroep had
echter genoeg van Jacobs die het
met de discipline nooit zo nauw
nam. Volgens de Rotterdammer
zijn er ook 'heel wat spelers' ge
weest die hem zelfs nu nog bellen.
Dat deed hem goed, in de periode
dat hij thuis zat en zijn kleinkin
deren 'eindelijk weer eens van on
der tot boven' kon bekijken. Het
waren rustige maanden, zijn sala
ris werd doorbetaald. Toen Wul
lems belde, ging het weer kriebe
len.
„Van avontuur krijg ik een kick.
Van mijn Brabantse avontuur bij
Eindhoven heb ik geleerd hoe be
drieglijk mensen kunnen zijn. De
grootste fout die ik daar gemaakt
heb is dat ik zo amicaal met de
voorzitter omging. Nu leer ik
weer van Indonesië. Hoe de men
sen met elkaar omgaan, hoe ze het
geloof beleven; daar heb ik res
pect voor en ik hou er ook reke
ning mee. Mario Kempes was en
kele jaren terug trainer van Pelita
maar hij wilde ineens dat de spe-
Trainer Rob Jacobs wijst zijn spelers van de Indonesische topclub
Iers spaghetti gingen eten. Dat
werkt niet. Ze willen drie keer per
dag warm eten, steeds rijst, nou
dat mogen ze van mij."
Zijn twintig spelers hadden het in
Nederland wel naar hun zin. 'Zo
lang de zon maar schijnt'. Jacobs
vindt het heerlijk weer dagelijks
te werken met 'een stel jonge gas
ten'. „En het geld is natuurlijk een
aardige bijkomstigheid," meldt
Jacobs ten overvloede. Zijn con-
Pelita Mastrans de
tract loopt tot eind decern»
daarna kijkt hij wel
„Graag zou ik nog eens m»
land aan de slag willen.
wel bij mij passen. Utrecht
me ook wel wat."
peSluise had voor de 1500
10 kilometer lopen een tijd
Door Wilber Hack
Den Bosch - De landeli;
achterover leunend op d
NV wachten. Tijdens een
voorstellen doen om de ht
trekkelijker te maken. Ne
formule waarin de zonda
deeld.
Voorzitter Hennie van Ooi
van de LBA wil de evaluati
eenkomst over de herstruct
in het amateurvoetbal aangi
om wijzigingen te bepleiten
top. Ook wil hij de doorstrc
van amateurclubs naar de i
divisie van het betaalde vc
via een promotie-/degrada
geling opnieuw aan de orde
len.
„In 1995 zijn daar afspraker
gemaakt, maar die zijn no;
geëffectueerd," zegt de voor
uit Oss. „De huidige situati
het niet toe dat de landskam
nen WOG (zaterdag) en D
ronie (zondag) de overstap
het betaalde voetbal make
worden geen vergoedingen
ven zoals in het verleden,
als het aan ons ligt ontsnap
betaalde voetbal het kon
jaar niet aan een regeling w
de amateurkampioenen ku
promoveren.
Naamswijziging
De mogelijkheid tot pro
naar het betaalde voetbal is
Van Oorschot maar één m
om het voetballen in de h
klassen aantrekkelijker te
ken. In het zaterdagvoetba
staat het fenomeen hoofdl
nog maar één jaar. Maar de
dagamateurs zijn na 23 jaa
wat anders toe. De naams1
ging van de traditionele h
klasse C in hoofdklasse B i
weinig effect gebleken.
Om het zondagamateurvo
nieuw leven in te blazen hei
LBA twee plannen in pett
gedachten van Van Oor
gaan uit naar een gemi
hoofdklasse voor zaterdag
zondagamateurs. „Het moet
mogelijk zijn om - met re
voor de achtergrond van d
terdagamateurs - bijvoor
FC Lisse - De Baronie als co
titieduel op het affiche te kr
De zondag-voetballers
hoor Eddy de Schrijver
Zuiddorpe - Wilfried Ba
os jubileumkoers van Zu
netje in de laatste kilome
°p en erover'. Daarmee li
fan dit seizoen.
WIELRENNEN
Piraties om het hogere
,c °PPen heeft de 26-jarige
ode uit Hoogerheide niet
18 mooi fietsen, maar
anochtend om half zevei
*°on aan het loket in Hooge
"«om de post te sorteren,"
«stiaanse. De Let Virbick
el °ok al tweede, deed da
«avond weer en pakte oc
persprijs. Theo Akker
erd derde. Walter Schmid
zijn vijfde plaats de
eeuw. Harrie de Mul gluni
em, i°0lt tev°ren. Hij stak ir
viifr °Ppe k'i de gestarte re:
J lg P(ek en dat werd eer
ren„ kwamen maar lief
2„j/,rs °P de broodkoei
he»i 0r^e' Onder de deelne
Bi«„iTat buitenlanders. R:
van n°P ^eef1: in de om0
0te °°stakker een blik L
na okken en die rijde:
Dat d aatstenen uit de
maar *df\fe m ZuiddorPe
B«tiaanse Pn]S gi"g
^ank1?^1136 Was er geen
den ai ,oren- De renners
9i dp n g ®n over het par
dan n |®§entig kilometer w
maald m 6en recordtÜd
kwamen na feUe
'oorbel p3?-"?61 daarbi:
^an SchaiL V3n PaS^
ginlotneter voor het
^stiaanse, Van Ovei
