Algerije
constant
in angst
Ian Smith ziet om in wrok
Nede
vluch
naar
Zelfmoord in Italië
door mislukking
'Schone Handen'
BKR wi
Marl
Kaspositi*
Arcade is
DE STEM
BUITENLAND
Aan waslijst van aanslagen islamitische fundamentalisten komt maar geen einde
Le Pen voelt zich gevloerd
door 6sjacheraar' Chirac
pESTEM
Veel vraag naa
i i i i i
WOENSDAG 30 APRIL 1997 A
Door Wilko Voordouw
Algiers - Aan de lange lijst van doden in de Algerijnse burger
oorlog, die al bijna zes jaar duurt, konden eind vorige week
weer tientallen namen worden toegevoegd. De slachtoffers za
ten in een stoptrein die door de voorsteden van Algiers reed, op
weg naar Blida.
- t - B
i
- - c r
i r gffl 3 -
r
-
-r'i-nr
'e» tlffi1 3{'
In vijf jaar tijd zijn tijdens de
burgeroorlog naar schatting tus
sen 50.000 en 150.000 doden ge
vallen. Het leger is niet in staat
het bloedvergieten een halt toe te
roepen.
De sfeer in Algerije is naargees
tig. Niemand vertrouwt niemand.
In sommige wijken die al door
autobommen zijn getroffen pa
trouilleren jongeren. Iedere on
bekende automobilist wordt ge
sommeerd door te rijden.
Milities
Buiten Algiers zijn burgermili
ties opgericht om het fundamen
talistische geweld tegen te hou
den. Die plaatsen worden daarna
juist het doelwit van de 'barbus',
de activisten van de GIA, de Ge
wapende Islamitische Groep.
Ze brengen hun slachtoffers -
mannen, vrouwen, kinderen - op
gruwelijke wijze om het leven.
In die verziekte atmosfeer pro
beert president Liamine Zéroual
het hoofd boven water te houden.
Hij heeft voor 5 juni Kamerver
kiezingen aangekondigd.
Diezelfde Kamerverkiezingen,
die eind 1991 werden afgelast,
omdat het FIS, het Islamitisch
Bevrijdingsfront, de macht
dreigde over te nemen van de al
sinds de onafhankelijkheid heer
sende FLN.
Campagne
De FIS mag aan die verkiezingen
niet deelnemen. De partij is op
geheven. De gematigde funda
mentalisten van de Harnas onder
leiding van Sjeik Nehneh doen
wel mee aan de verkiezingen,
maar mogen zich volgens de kies
wet geen religieuze partij noe
men.
Hoewel de schaarse politieke
partijen in Algerije driftig cam
pagne voeren staan de hoofden
niet naar de stembusstrijd. Ver
kiezingsbijeenkomsten in de pro
vincie worden nauwelijks be
zocht.
„Hier leven de mensen in een
constante angst. Ik ga naar mijn
werk. Maar zodra ik klaar ben
keer ik zo snel mogelijk naar huis
terug. Vrienden of familie bezoe
ken is er niet bij. We zijn veel te
bang," vertelt me een inwoner
van Algiers die anoniem wil blij
ven.
Meer dan 160 doden in een week.
De laatste cijfers van nieuwe
gruweldaden van de zijde van de
GIA geven aan dat het terrorisme
in Algerije nog springlevend is.
Spectaculair
Ondanks de peptalk van premier
Ahmet Ouyahia („Het gaat om
wat overblijfselen van de terro
ristische groepen") is er niemand
die gelooft dat de autoriteiten
hun belofte van het 'uitroeien'
van de GIA ooit waarmaken.
De inzet van spectaculair materi
aal, zoals gevechtshelikopters en
raketten, kunnen niet verhullen
dat het Algerijnse leger machte
loos is. Als er al actie wordt ge
voerd, gebeurt dat vaak lange
tijd, nadat de GIA heeft toegesla
gen. De vogels zijn dan al gevlo
gen.
Voor de treinbom van vorige
week werden eerst 93 inwoners
van het dorp Haouch Boughelef
Khemisti, in de regio Blida ge
dood met behulp van scheppen,
spaden en messen. Een tiental
personen overleefde de aanslag
en ligt in het ziekenhuis.
Ze kregen daar bezoek van de Al
gerijnse minister van Binnen
landse zaken. Die beloofde de
GIA nog harder aan te zullen
pakken dan tot nu toe. „De natie
zal jullie niet laten vallen. Dat
beloof ik," zei hij tot een vrouw
wier keel was doorgesneden en
waarvan de fundamentalisten
dachten dat ze doodbloedde.
Topje ijsberg
Amper 24 uur later bleken zijn
woorden weinig meer dan lucht
verplaatsen. Een commando fun
damentalisten sloeg toe in Oma-
ria en vermoordde 17 vrouwen,
22 mannen en drie babies. Dit
maal werden als wapens hakbij
len, zwaarden en messen ge
bruikt. In minder dan drie weken
tijd werden volgens diverse bron
nen 370 mensen vermoord.
En dat is nog maar het topje van
de ijsberg. De regio Blida is vol
gens alle informatie die uit het
bijna hermetisch gesloten land
komt het zwaarst getroffen. Bli
da is een stad op omstreeks 30 ki
lometer ten zuiden van Algiers.
Het is een redelijk dichtbevolkt
berggebied. Informatie lekt daar
vrij gemakkelijk uit, net als uit
Oran, Constantine en de kust
strook. Maar de rest van het land
- va
«3K
V
i&ti'-- -ïA
Door Aart Heering
Rome - „Ik heb geen vertrouwen meer in dit land waar corrup.
tie en arrogantie nog altijd hoogtij vieren. Het is verschrikke
lijk moeilijk om dit besluit te nemen! De laatste seconden zijn
afschuwelijk."
er spoedig een einde zou komen
aan het systeem van de steekpen
ningen en dat vervulde hem met
blijdschap. Maar in de afgelopen
maanden gaf hij er zich reken
schap van dat de situatie van
voorheen weer was teruggekeerd
en dat het onmogelijk bleef om te
werken zonder smeergeld uit te
delen.
Zijn besluit komt ook voor ons
als een verrassing, maar hij
maakte geen geheim van zijn te-
leurstelling," verklaarde Mauri's
38-jarige zoon Carlo tegenover
La Repubblica.
Het gebaar van Mauri is daarmee
de meest extreme uiting van een
gevoel dat door de meeste Italia
nen wordt gedeeld. Van de eufo
rie waarmee vijf jaar geleden het
onderzoek 'Schone Handen' van
start ging, rest nu nog slechts de
kater.
Het symbool van de strijd tegen
de corruptie, Antonio Di Pietro,
is vakkundig uitgerangeerd. Tal
loze smeergeldaffaires slepen
zich voort en dreigen stuk voor
stuk te verzanden in eindeloze
processen, voorwaardelijke ver
oordelingen en amnestieën.
Aantoonbaar corrupte onderne
mers en politici keren weer terug
op nieuwe machtsposities, als ze
ooit al weg zijn geweest. Magi
straten bestrijden elkaar min
stens zo geestdriftig als de cor
ruptie. Het parlement is druk be
zig om de opsporingsbevoegdhe
den van de rechterlijke macht te
beteugelen. En de oude berichten
over corruptie, vooral op de la
gere ambtelijke niveau's, zijn
weer terug van weggeweest.
De gemiddelde Italiaan weet
weer waar hij zich aan te houden
heeft, maar voor een man met
een naïef geloof in een betere
toekomst als Ambrogio Mauri
was de terugkeer van de klepto-
cratie een ondraaglijke gedachte.
„Als zovelen heb ik altijd wan
hopig geprobeerd om mijn plicht
te doen. In mijn werk, in de poli
tiek en in het leven. Ik zou deze
keuze niet moeten maken, maar
elke dag dat ik naar mijn werk
ga is een kwelling."
„Ik bevind me in een wereld die
ik niet meer begrijp en waarin de
waarden waarmee ik ben opge
groeid verdwenen lijken. Ik heb
geen geloof meer in de toekomst
nu na 'Schone Handen' alles
weer net zo is geworden als vroe
ger, alleen nog geraffineerder.
Het is triest maar er zijn ook
mensen die hun leven opgeven
omdat ze niet eerlijk kunnen
werken. Ik heb geprobeerd om te
betalen maar ik kan het niet."
Nadat hij in zijn kantoor deze
brief had geschreven aan zijn ge
zin en aan de rechtbank van zijn
stad, het Lombardische Desio,
pakte Ambrogio Mauri zijn Mag
num en schoot zich door het hart.
De 66-jarige fabrikant van bus
sen voor het openbaar vervoer
was vrijwel op slag dood. Als le
verancier van plaatselijke over
heden en als voormalig christen
democratisch raadslid had Mau
ri alle gelegenheid gehad om het
Italiaanse steekpenningenstelsel
van binnenuit mee te maken.
Maar zijn moraal verbood het
hem, en dat betekende dat hij ja
renlang belangrijke orders mis
liep. Enkele jaren balanceerde
zijn bedrijf op de rand van de af
grond, maar Mauri, wiens bedrijf
ook in het buitenland bekend
was, bleef weigeren te betalen.
Sinds 1995 gingen de zaken weer
beter, maar Mauri bleef neer
slachtig. Niet vanwege zijn be
drijf maar door de teleurstelling
over het mislukken van de ope
ratie 'Schone Handen'.
„Mijn vader was een groot be
wonderaar van Antonio Di Pie
tro. Hij was er van overtuigd dat
v-v- iify f
Bloed, markeert de plaats waar de islamitische fundamentalisten weer hebben toegeslagen.
is tegenwoordig een zwarte vlek
op de kaart.
Net als in de tijd van Stanley en
Livingstone weet niemand wat
daar gebeurt. Iedereen neemt aan
dat het leger met minstens even
veel enthousiasme moordt als de
fundamentalisten.
Doel van de regering is om het
fundamentalisme te 'éradiquer',
letterlijk uit te roeien. Maar de
bergen en de woestijn lijken
vooralsnog het domein van de
Gewapende Islamitische Groep.
Van hen volgde een deel zijn 'op
leiding' bij de Talibans in Afgha
nistan.
In Parijs, waar een groot deel van
de Algerijnse gemeenschap in
Frankrijk woont, krimpt men bij
iedere aanslag opnieuw van
angst. Een man vertelde me on
langs dat hij familie in Blida
heeft wonen.
„Bij iedere aanslag bel ik gelijk
naar huis, om te horen of mijn fa
milie gespaard is gebleven. Tot
nu toe hebben we geluk. Maar el
ke keer weer ben ik doodsbe
nauwd voor degenen die in het
land zijn gebleven."
Op de vraag of hij nog vertrou
wen heeft in de regering wilde hij
- ondanks mijn belofte van ano
nimiteit - geen antwoord geven.
„Sorry, geen politiek."
Door Wilko Voordouw
Parijs - Doet-ie het of doet-ie het niet. Jean-Marie le Pen, de leider van
het extreem-rechtse Front National, twijfelt of hij de 571-ste kandidaat
voor zijn partij moet worden bij de kamerverkiezingen van 25 mei en 1
juni.
In de persoonlijkheidscultus van het Front National is de leider een
winnaar. Maar Le Pen is door het in Frankrijk geldende districtenstel
sel even kwetsbaar als iedere andere kandidaat van zijn partij.
Landelijk gezien haalt het Front National maximaal 15 procent van de
stemmen. In de bastions zoals het oude industriële Noord-Frankrijk en
langs de Middellandse Zee komen de leden van extreem-rechts soms tot
30 procent. Het districtenstelsel schakelt echter de kleinere partijen uit
Dat is de reden, waarom het Front National in juni in plaats van tussen
de 70 en 80 van de 577 zetels in het Franse parlement, waarschijnlijk
slechts 1 a 2 zetels haalt.
Van alle Franse politieke partijen lijdt het Front National het meest on
der de vervroegde verkiezingen. De partij van Le Pen hoopte nog negen
maanden te kunnen oogsten op niet gehouden verkiezingsbeloften van
Chirac. Het is niet voor niets dat Le Pen onlangs sprak van een 'politie
ke roofoverval'. Hij noemde Chirac een 'sjacheraar'.
Oud-premier Ian Smith
van Rhodesië (tegen
woordig Zimbabwe)
heeft onlangs zijn me
moires gepresenteerd.
De titel, The Great Be
trayal (Het grote ver
raad) laat aan duidelijk
heid niets te wensen
over. Het is vooral een
omzien in wrok. Zolang
de communist Robert
Mugabe president blijft,
komt het niet goed met
het land. En de Engel
sen deugen natuurlijk
ook niet.
Door Huub van As
Ian Douglas Smith is een
breekbare, 78-jarige man. Hij
loopt schuifelend, met een
kromme rug.
Maar dat heeft op zich niets met
zijn leeftijd te maken. Als piloot
in dienst bij de Britse RAF, werd
hij tijdens de Tweede Wereldoor
log meer dan eens neergeschoten.
Iedere keer bracht de schietstoel
uitkomst.
Maar neergeschoten worden is
niet goed voor het lichaam. Hij
hield er flinke verwondingen aan
over. In The Great Betrayal ver
telt Smith dat hij eens lopend op
sokken de Alpen is overgestoken
om zichzelf in veiligheid te bren
gen.
Het Britse koninkrijk had zich
wel eens wat dankbaarder kun
nen opstellen jegens deze held.
Het tegendeel werd zijn deel.
Begin tegenover Ian Smith dan
ook niet over de Britten. Toen hij
in 1965 eenzijdig de onafhanke
lijkheid van Rhodesië afkondig
de, werd hij van de ene op de an
dere dag van een loyaal Com
monwealth-partner in Afrika het
grootste kwaad ter wereld.
De Britten waren die onvergeef
lijke misdaad niet vergeten toen,
in de late jaren zeventig, de on
derhandelingen over (zwart)
meerderheidsbestuur in Rhodesië
van start gingen.
Vandaar dat de toenmalige Britse
minister Lord Carrington van
Buitenlandse Zaken Ian Smith
bij dat overleg zo veel mogelijk
dwars zat. In Smiths versie van
de feiten wilde de Britse regering
een wit voetje wilde halen bij 'de
communisten' van de Organisatie
van Afrikaanse Eenheid.
Zo werd strak de hand gehouden
aan het internationale embargo
tegen Rhodesië en werd het bed
gemaakt voor 'de terroristen' uit
wier midden 'de communist' Ro
bert Mugabe naar voren kwam
om uiteindelijk aan het langste
eind te trekken.
U zo aanhorend en lezend in The
Great Betrayal krijg ik de indruk
te maken te hebben met een ver
bitterd mandie de wereld nog
eens wil uitleggen dat hij het
toentertijd allemaal goed had ge
zien, niet werd geloofd en nu zijn
gelijk wil halen.
„Verbitterd zijn is steriel. Het
helpt niet. Ik ben altijd een voor
stander geweest van het model
van praten en van communicatie
zoeken. Het is mij te doen om de
waarheid. Ik wil dat de waarheid
over dat kleine landje van ons
wordt gezegd."
„Ik doe dat omdat ieder ander in
Zimbabwe te bang is om zijn
mond open te doen. Uit angst
voor de veiligheidsdienst van
Mugabe. Als ik de indruk maak
een verbitterd man te zijn, nou,
dan is dat maar zo. Sorry. Het
kan niet anders."
Heeft u Lord Carrington onlangs
nog gesproken?
Als gestoken. Met een afwerend
gebaar. „Oh, no. Geen sprake
van. Ik ga straks naar Londen.
Zoek wat oude vrienden op. Ga
bij de RAF langs. Tussen mij en
Harold Wilson, de socialistische
premier toen Rhodesië zich onaf
hankelijk verklaarde, was er geen
sprake van haat, maar van we
derzijds respect. Ondanks het
conflict dat we hadden. Zou
Wilson nog geleefd hebben, dan
zocht ik hem op. Maar Carring
ton, nee."
Wat dacht u toen u Carringtons
missie in Bosnië zag stranden?
Heeft u zijn mislukking verge
noegd vastgesteld?
„Och, nee. Ik wist het. Carrington
is duidelijk iemand die zich niet
kan verplaatsen in de problema
tiek van andere landen. Hij be
greep Rhodesië niet. Carrington
was minister in de regering van
Margaret Thatcher. Toen zij aan
trad had ik goede hoop dat de
Britse rol zou veranderen. Maar
Thatcher kwam te laat voor Rho
desië. Daar kwam bij dat ze Car
rington teveel zijn gang liet
gaan."
Dit klinkt als een verbale wraak
neming in reactie op de wraak die
de Britten namen voor de door u
uitgeroepen onafhankelijkheid.
„Maar ik wil niet wraakzuchtig
overkomen. Ik wil slechts de
waarheid vertellen."
U heeft een sterke voorkeur voor
het gebruik van de naam Rho
desië, liever dan Zimbabwe.
„Ja, ik voel een zekere trots als ik
de naam Rhodesië gebruik. Ik
ben geboren in Rhodesië. Maar ik
moet nu eenmaal officieel de
naam Zimbabwe gebruiken.
Mensen vragen mij wel eens
waarom ik het land niet verlaat.
Waarom zou ik? Ik ben Rho-
desiër. Mijn familie woont hier.
Een dochter van mij woont in
Kaapstad."
„Maar de vraag of ik ooit naar
een buitenland, bijvoorbeeld
Zuid-Afrika, zou vertrekken heb
ik mezelf nooit gesteld. Voor de
blanke Rhodesiërs die genoeg
geld hebben, is er geen reden om
het land te verlaten. Zij kunnen
redelijk leven."
„Maar het gaat wel bergafwaarts.
Dat komt ervan als je de markt
economie verlaat. Maar ook het
onderwijssysteem is slecht. En de
kwaliteit van de gezondheidszorg
daalt enorm. Mugabe verliest nu
ook aan steun. De mensen lij
den."
U heeft veel gesprekken gehad
met Robert Mugabe. U moet hem
goed kennen.
„Vlak na de verkiezingen in 1980
nodigde hij mij diverse malen uit.
Omdat ik als oud-premier na
tuurlijk van belang was. Maar
ook omdat hij zelf ook vond dat
de blanken een belangrijke groep
vormen in Rhodesië. Die gesprek
ken vonden plaats nadat hij met
het geweer op tafel had onder
handeld over de voorwaarden
voor de verkiezingen. Verkiezin
gen die hij nooit had gewonnen
als hij niet grootscheepse intimi
datie had toegepast op de kiezers.
Daar heeft de toenmalige veilig
heidsdienst bewijzen van. Als po
liticus bleef hij dezelfde metho
den toepassen die hij voordien
had als terrorist."
„Tijdens die gesprekken met mij
leek Mugabe nog wel redelijk.
Maar plotseling besloot hij dat
hij het communisme zou invoe
ren. Een Afrikaans communisme.
En dat Zimbaowe voortaan een
éénpartij staat zou zijn."
„Toen ik hem erop wees dat dat
helemaal niet strookte met eerde
re uitspraken, ontkende hij dat
gewoon. Mugabe is zoals veel
Afrikaanse leiders. Ze komen op
wat voor manier dan ook aan de
macht en dan is het zaak aan de
macht te blijven."
U zult waarschijnlijk met lede
ogen aanzien hoe Nelson Mande-
la inmiddels niet alleen de leider
van Zuid-Afrika is, maar ook van
zuidelijk Afrika. Zie de rol die
Mandela nu speelt als bemidde
laar tussen de partijen in Zaïre.
Daar waar voor hetzelfde geld
ook de leider van Zimbabwe een
rol had kunnen spelen.
„Het is maar goed dat Mugabe
die rol niet speelt. Ik heb grote
bewondering voor Mandela. In
The Great Betrayal schrijf ik dat
hij de eerste zwarte staatsman,
geproduceerd door Afrika is. Ik
wil daarmee het verschil tussen
staatslieden en politici aangeven.
Een staatsman denkt aan de vol
gende generatie, een politicus
»Ian Smith
aan de volgende verkiezingen."
„Mandela maakt werk van ver
zoening. En hij straalt wijsheid
uit. Maar hij balanceert op het
slappe koord. Ik hoop echter dat
ie dat nog lang zal doen."
Is er enige vergelijking tussen
Zimbabwe en Zuid-Afrika moge
lijk? Had Abel Muzorewa, de lei
der van de overgangsregering
voorafgaande aan het meerder
heidsbewind, een Mandela-ach-
tige rol kunnen spelen?
„Nee, Muzorewa was geen leider.
Hij was weliswaar gekozen door
zijn mensen. En hij was welis
waar degene met wie ik de mees
te zaken deed. Maar hij was geen
leider. Dat is het grote verschil
met Zuid-Afrika."
In The Great Betrayal brengt u de
mogelijkheid van een opgaan van
Rhodesië in Zuid-Afrika in herin
nering. In de twintiger jaren was
dat nog een optie, toen de Rho
desiërs zich daarover in een refe
rendum konden uitspreken.
„Er kwam toen een duidelijk
'neen' uit. Maar ik bedacht dat
toen in 1948 de regering van Jan
Smuts de verkiezingen verloor.
Dat zou niet gebeurd zijn als
Rhodesië de vijfde provincie van
Zuid-Afrika was geweest."
„Smuts stond in het buitenland,
vooral ook in Groot-Brittannië
zeer goed aangeschreven. Dat
jaar 1948 is cruciaal geweest voor
heel zuidelijk Afrika. Toen kwam
de Nationale Partij aan de macht
in Zuid-Afrika. Vervolgens werd
de apartheidspolitiek ingevoerd.
Ik zeg het nog maar eens duide
lijk: Rhodesië heeft nooit apart
heid gekend."
Op de cover van uw memoires
staat 'De memoires van Afrika's
meest controversiële leider'.
FOTO ANP
Kunt u zich vinden in die om
schrijving?
„Nee. Dat heeft de uitgever be
dacht. Voor veel mensen op de
wereld ben ik misschien wel con
troversieel. Ikzelf zie het niet zo.
Maar op de cover van een boek
doet het het wel goed, denk ik. De
uitgever moet het uiteindelijk
verkopen."
U had uw memoires anders ioel
bij een andere uitgeverij wiWM
uitbrengen. Bij Harper.
„Ja, maar die stond niet achter de
tekst. Die wilde veranderingen.
Daar ben ik natuurlijk niet ak
koord mee gegaan. Maar Blake
wilde wel."
Glimmend van trots. „Terwijl er
toch niets meer aan de tekst is
veranderd."
Ian Smith, The Great Betrayal. Londen,
Blake. ISBN nummer 1857821769
liel (anp) - Het Bureau KrJ|
gistratie (BKR) heeft felle 1
de Rijksdienst voor het W(
(RDW), omdat deze insta
meewerkt aan het zogenoei
pit Verificatie Informatie S
een computerbestand wa
BKR, de CRI, ministeries
ciële instellingen 2,7 miljo
nummers van ongeldige doe
ujt 162 landen hebben
bracht.
Het BKR draagt zorg voor de i
Van onze verslaggever
Breda - Nederland vlucht dd
ge vakantieoorden. De afgel;
naar korte, maar vooral zon
men bij de reisbureaus. Dd
branche. Het miezerige weer
ken die uittocht.
Ook het Algemeen Nederland
Verbond van Reisonderneminge
(ANVR) heeft de gestegen vraa
opgemerkt. Aangenomen ma
worden dat het aantal Nederlan
ders dat nu naar het buitenlan
gaat de 800.000 van vorig jaa
mei flink overtreft.
„Wij zijn volledig uitverkocht,1
zegt woordvoerster P. Egelie vai
Nederlands grootste reisorgani
satie Travel Unie (met onde
meer de merken Holland Interna
tional en Arke en marktleide
met zo'n tweehonderd reisbu
reaus). „Mensen die alsnog willet
boeken, moeten het vooral heb
ben van annuleringen van ande
ren."
„Nog net niet helemaal los,'
meldt directeur D. Kaspers vaij
de coöperatieve vereniging Toer-j
koop. „Maar kiezen kunnen klan-|
ten niet meer. Slechts hier
daar hebben wg nog een gaatje]
Zo is er nog wat aanbod in Istrië.'
En misschien is er voor de verra
bestemmingen nóg wat beschik}
baar."
Volgens Kaspers houdt de top-J
drukte aan tot en met Pinksteren!
en zakt dan als een plumpudding)
in.
De oorzaak ligt volgens de be-|
trekkenen in het aanhoudende
tegenvallende weer in Nederland!
én de lange schoolvakanties
Apeldoorn (anp) - Media-cond
positie verbeteren. Vooral doop
drijf Arcade is vorig jaar een i
Het eigen vermogen daalde met
116,6 miljoen tot 179 miljoen gul
den. De solvabiliteit halveerde
van vijftig procent eind 1995 tot
21,2 procent eind vorig jaar. Be
zorgd is president-commissaris
F. Loudon echter niet over de
magere kaspositie.
Wegener Arcade, onlangs nog ac-
tief met de overname van het
Zeeuwse dagblad PZC, schuwt
nieuwe aankopen niet.
De overname van Arcade leverde
in dat opzicht vorig jaar een te
leurstelling op. Er werd vooral
omzet bijgekocht en naar verhou-
Naarmate de varkens
pest verder oprukt,
klinkt onder boeren de
roep om een marker-
vaccin steeds luider. Dit I
vaccin, dat in tegenstel
ling tot het oude prepa
raat bij de aangetroffen
anti-stoffen wél het on
derscheid kan maken
tussen besmetting met
het veldvirus en een
reactie op het marker-
vaccin, is klaar, maar
nog niet geregistreerd.
Een direct kassucces
voor ontwikkelaar In-
tervet in Boxmeer zit er
dus niet in.
Door Chris van Alem
>,Dit marker-vaccin nu inzetten
een §ebied met grote infectie-
r
