HM!
i
•jmssao
'Ik ga vast weer iets nieuws doen'
'Ik blijf altijd kritisch op mezelf'
uktie-
ding:
I
VERKOPER
Oud-voorzitter sectie betaald voetbal Jos Staatsen
wil zelf aan de bal blijven
bedrijfsleven
J!
1*95 I
'ERSCHOORE
SPORT
B2
KOPER/VERKOOPLEIDER
Df twee avonden
Rob Maas leider bij Arminia Bielefeld
X 91
RUNG
JjOtTriü 1*00
dig t/m 31 -S-"97) I
aat 14, 0114-316162
ich gespecialiseerd heeft in
iren van vrachtwagencarros-
angens, opleggers, autolaad-
ten, koel- en vrieswagens.
orfe termijn:
ctt:
aleiding op middelbaar niveau
ailing
or het product
rerend en klantgerichtheid
ar
anse/Duitse taal is een pre
zaak
if hoogstaande producten
team medewerkers
unt u richten aan:
osserieën BV
80
endaal
DESTEM
I I I I
ZATERDAG 26 APRIL 1997
TOBEDRIJF B.V.
oor Roosendaal e.o.E^pZl
illen wij een geheel nieuwe vestiging
rd Majoppeveld openen.
>deme dealership zoeken wij een:
ben je samen met 2 collega's
voor het behalen van de door ons
opdoelstellingen.
je plannen en ontwikkel je
standige functie kom je in aanmerking
over een flinke dosis creativiteit en
e mogelijke middelen aan te grijpen om
markt. Daarnaast beschik je over
ervaring in de verkoop van auto s.
ïdrijf B V. biedt de juiste kandidaat een
veelzijdige baan met goede primaire
arbeidsvoorwaarden.
Iresseerd in deze vacature?
mondeling of schriftelijk rTjTrtrMTl
3. Bartels.
JTOBEDRIJF B.V.
70 - 4726 ST HEERLE - 0165 303551
3or meer informatie stuurt u de bon naar
ogeschool West-Brabant, Trainingscentrum,
tstbus 280, 4870 AG Etten-Leur.
sL: 076-5014021; fax: 076-5032400.
HOGESCHOOL
WEST BRABANT
Stuur mij meer informatie over de Intern
cursus voor het bedrijfsleven.
Naam:
'fe gaan iets nieuws be
ginnen,' zei Jos Staatsen
in het voorjaar van 1996.
Sport7 was geboren uit
een zin die hij zelf had
bedacht. „Ze kwam
spontaan in me op. Ik
zou nu willen dat ik er
copyright op had." Drie
weken geleden nam hij
met een 'we gaan iets
anders beginnen' defini
tief afscheid als voorzit
ter van het sectiebestuur
betaald voetbal. De te
rugblik van een teleur
gestelde maar strijdbare
manager.
Door Theo Vaessen
Hij zet, aan het begin van het ge
sprek, zijn vingertoppen tegen el
kaar en staart even naar het pla
fond. Goudomrande brilleglazen.
Hij lijkt een specialist die iets wil
zeggen over het verloop van een
dodelijke ziekte. Zijn zachte en
gelijkmatige stem draagt niet
verder dan het tafeltje waar we
aan zitten. Is dit een aangeslagen
man of iemand die het leven op
nieuw heeft gekust?
In balans
De uitdrukking op zijn gezicht
verraadt niets. Zijn lichaamstaal
evenmin. Maar gaandeweg het
gesprek blijkt dat zijn leven weer
in balans is. Hij heeft nog altijd
een idealistische voorstelling van
wat hij kan presteren. Wellicht is
hij daarom bereid zijn lang ver
grendelde emoties prijs te geven.
Niet uit rancune, maar soms kan
het zuiveren van de lucht louter
end werken.
Jos Staatsen (53), onlosmakelijk
verbonden met het echec van
Sport7. Bespot, gehoond, geman-
geld. Toch schopt hij niet terug,
lel blijft hij rebels, strijdbaar.
Hard voor zichzelf, hard voor an
deren. „Toen ik voor de functie
van sectievoorzitter werd ge
vraagd, zeiden veel goede vrien
den: 'Je bent gek, doe het nou
liet.' Maar ik zei: Kan me niks
verdikkeme. Voetbal is maat
schappelijk gezien heel erg be
langrijk. Daar wil ik me voor in
spannen. Ook Paul Boels, voor
malig sectiebestuurslid, zei on
langs nog: 'Weet je wat mij zo is
tegengevallen, Jos. Als je achter
de bestuurstafel zit, ben je ineens
niet meer een van ons, maar een
tegenstander. Zo word je ook be
handeld.' Dat was exact ook mijn
gewaarwording. Moeilijk te vat
ten en erg triest."
Pionier
Zijn vrouw noemde hem tijdens
djn bijna vier jaar durende voor
zitterschap meer dan eens naïef.
„Misschien ben ik dat ook wel,"
hekent hij met een weemoedige
glimlach. „Ik ben een pionier. De
KNVB moest écht uit de korte
broek. De organisatie bestond uit
liefhebbers en miste met name op
commercieel terrein deskundig
heid. We zorgden voor een nieu
we organisatiestructuur en haal
den veel know-how in huis, zodat
we belangrijke beslissingen kon
den nemen."
In zijn hoofd bruist geen pret
park. „Ik kan het ook niet helpen.
Ik ben een serieus type en af en
toe zwaar op de hand. Ik denk dat
ik open ben, maar door mijn ui
terlijk wek ik dikwijls een andere
indruk." Een masker van afstan
delijkheid. „Door de achterlig
gende periode ben ik in menselij
ke verhoudingen een stuk voor
zichtiger geworden. Je maakt
mee dat mensen zich in het open
baar heel anders opstellen dan en
petit comité. Dat blijf ik merk
waardig vinden." En, hij is cyni
scher geworden. „Op een aantal
punten, ja. En ik heb geleerd dat
er ook voor mij grenzen zijn in
het bereiken van dingen." Hij
voelt zich dan ook persoonlijk
verantwoordelijk voor het feit
dat hij tussen de clubs geen eens
gezindheid kon bereiken op het
moment dat dit noodzakelijk
was. „Want komt de NV eredivi
sie er straks, dan wordt het voet
bal steeds meer uit elkaar getrok
ken in plaats van bij elkaar ge
bracht. Dan heeft de KNVB geen
sectiebestuur meer nodig."
Op 6 december van het vorig jaar
liep zijn droom stuk. Sport? zou
definitief uit de ether verdwij
nen. Staatsen vergaderde met
zijn bestuur in De Hoefslag in
Zeist. Met een van pijn vertrok
ken gezicht door zijn opspelende
hernia, begon hij aan zijn mission
impossible. „Ik barstte van de
pijn. Overwoog een operatie.
Door veel hardlopen was een tus-
senwervel in mijn rug bescha
digd. 'Ga naar huis,' zeiden ze."
Dat deed hij, met tegenzin.
Vernederd
Op weg naar de uitgang versper
den tientallen journalisten, die
lucht hadden gekregen van de
bijeenkomst, hem de weg. De
chauffeur had de auto binnen de
poort gezet. Ook die was geblok
keerd. Via de hotelkeuken en on
der begeleiding van sterke man
nen nam Staatsen een andere uit
gang. „Ik voelde me zó verne
derd, was zó teneergeslagen."
Koud thuis liet Jan Timmer hem
telefonisch weten dat de geld
kraan werd dichtgedraaid. „Ik
viel op dat moment in een heel
diep gat. Een van de beroerdste
dagen van mijn leven. Pijnlijk,
knalhard. Mijn vrouw kwam net
binnen, toen ik telefoon neerleg
de. Ik zat er helemaal doorheen.
Die nacht heb ik niet geslapen.
Toch ben ik de volgende dag naar
de buitengewone vergadering ge
gaan. Ik ben iemand die zijn sores
vergeet tijdens actie. Thuis zitten
en kniezen is niets voor mij."
Jos Staatsen: „Het lijkt wel of Nederlanders het leuk vinden als
iets verkeerd gaat.foto willem middelkamp
Schoon
Zaterdag 7 december vroeg
Staatsen in Zeist de clubs una
nieme steun voor zijn beleid. En
kel Ajax en Feyenoord lagen
dwars. Sport7 zond de hele ver
gadering live uit. Een bijzonder
document. Staatsens gezicht was
als een masker. Geen enkele emo
tie bespeurbaar. „Wat had ik dan
moeten doen? In huilen uitbar
sten? Ik voelde me verantwoorde
lijk. Aan mijn stand verplicht om
hetgeen waaraan ik was begon
nen, tot een goed einde te bren
gen." Het bestuur stelde zich de
missionair. Ajax en Feyenoord
vroegen bedenktijd tot maandag.
„Er zijn heel veel mensen ge
weest, en niet de eerste de besten,
die zeiden: 'Man, kap er nu toch
mee.' Maar had ik gezegd: Men
sen, jullie kunnen me wat, dan
hadden de kranten gekopt:
'Staatsen loopt weg.' Gegaran
deerd. Dan had ik met het gevoel
moeten leven de mensen en de
KNVB in de steek te hebben gela
ten. Dan zou ik mezelf niet meer
recht in de ogen hebben durven
kijken. Mijn doel was: draag als
demissionair bestuur de zaak
schoon over. En dat is gebeurd."
Achteraf bleek het de moeite
waard. „We hebben nieuwe tv-
contracten afgesloten en gezorgd
voor een deal met de aandeelhou
ders van Sport7. Anders hadden
we echt jarenlang met elkaar in
de clinch gelegen. Immers, in het
betaalde voetbal had de juristerij
toegeslagen. Eenderde van de ca
paciteit ging naar allerlei juridi
sche acties tegen de KNVB.
'Heerlijk,' zei een advocaat, 'dit
kan nog jaren doorgaan.' Daarom
heb ik me maximaal ingespannen
om een compromis te bereiken."
Werklust
Adrianus Albertus Martinus
Franciscus Staatsen groeide op in
Utrecht als oudste van een katho
liek gezin van zeven kinderen.
Hij werd Jos genoemd, naar zijn
grootvader. Na zijn rechtenstudie
droomde hij van een carrière in
diplomatieke dienst. Maar toen
hij hoorde dat Luns, destijds mi
nister van Buitenlande Zaken,
had gezegd dat je dan vermogend
moet zijn, koos hij voor een amb
telijke carrière in Den Haag. In
1985 werd hij gevraagd voor het
ambt van burgemeester van Gro
ningen. Daar viel hij op door zijn
ongeëvenaarde werklust. Dat had
vaak zijn nadelen. „Want ik kan
de knop niet omdraaien. Een van
mijn slechte eigenschappen. Ik
loop lang met dingen rond. Ge
lukkig vond ik thuis altijd ie
mand die geïnteresseerd was."
Zijn vrouw Hetty was en is zijn
klankbord, zijn anker. „Zij heeft
het met de publiciteit en de kri
tiek - waarin ik een object was -
moeilijker gehad dan ik. Ik herin
ner me nog dat we thuiskwamen
van een buitenlandse réis. Ik bla
derde snel wat kranten door, tot
dat ik haar hoorde roepen: 'Moet
Jos Staatsen: „Ik ben niet ijdel, maar ik wil graag iets neerzetten.''
je zien, hier noemt iemand je een
hyena.' Mijn eerste reactie was: Is
dat nou alles?"
Vooral columnisten hadden het
op Staatsen gemunt. „Ik heb die
teksten met stijgende verbazing
gelezen, voor zover ik ze las. Was
nauwelijks bij te houden. Het
ergste van alles vond ik dat ik
werd neergezet als iemand die ik
niet ben, althans dat denk ik, en
in ieder geval niet zou willen zijn.
Een zakkenvuller, een bedrieger,
en noem maar op. Iedereen sloeg
de plank helemaal mis. Er waren
ook dure woorden bij en flauwe
rijmpjes." Zoals? „'Staatse, Me
laatse'. Door twee columnisten
op dezelfde dag gebruikt. Voor
het laatst had ik dat gehoord op
de lagere school. Echt waar! Je
wordt zomaar als een karikatuur
neergezet. Waarom ik dat erg
vind? De mensen die mij kennen,
rechtstreeks contact met mij heb
ben, kunnen hun eigen oordeel
vormen. Maar mensen die aange
wezen zijn op berichtgeving,
kunnen dat niet. Wie op basis van
eigen waarneming zegt: 'Die
Staatsen moet ik niet,' daar heb
ik geen problemen mee. Ik heb
niet de illusie dat de hele wereld
van me houdt." Lacht. „Zal er
ook nooit naar streven."
Eng
Thuis tankte hij, door de pijnlijke
rug vier maanden uit de roulatie,
nieuwe energie. Zijn twee zonen -
'fantastische kinderen met een
gezond verstand' - keken 'tame
lijk laconiek' aan tegen het feit
dat hun vader door de gehaktmo
len werd gehaald. „Ze hadden al
heel wat meegemaakt tijdens
mijn burgemeesterschap van
Groningen." Krakersrellen hiel
den Staatsen destijds zodanig be
zig, dat hij voor de NOS-televisie
zei: 'Het is hier oorlog!' Zelfs een
jaar na zijn aftreden als eerste
burger werden de ruiten van zijn
kantoor in Amsterdam ingegooid.
En het pand beklad met de leus:
'Staatsen, terreur uit West-Euro
pa'. „Heel eng. Maar ik realiseer
de me dat die dingen horen bij
het uitoefenen van een publieke
functie. Maar leuk is anders."
foto willem middelkamp
Ook het managementbureau Boer
en Croon Group, waarvan hij al
bijna zes jaar een van de direc
teuren is, werd vorig jaar in toe
nemende mate in de publiciteits
golf betrokken.
„Onterecht en heel vervelend. Ik
moest elke keer weer heel veel
uitleggen. Elk gesprek begon en
eindigde met voetbal, mijn hob
by. Maar mijn firma, waar drie
honderd mensen werken, had met
dit alles niets te maken. We wer
ken in alle hoeken en gaten van
de samenleving. We lossen pro
blemen op, sturen veranderings
processen en zijn soms zelf eind
verantwoordelijk. Dat is leuk
werk. We pakken de moeilijkste
dingen aan. Ik noem ons bedrijf
wel eens gekscherend Sjors en de
Rebellenclub."
Hij ontkent in geen enkel opzicht
gefrustreerd te zijn geraakt door
de crash in Zeist. Maar er waren
van die dagen dat hij, een en
thousiast zeiler, wanhopig graag
op zijn boot wilde zitten en weg
zeilen naar een plek waar nie
mand hem kende. Of als natuur
mens een wandeling maken op de
eilanden Vlieland en Terschel
ling. „Ik houd van het Wadden
gebied."
Hij incasseerde manmoedig di
verse slagen onder de gordel,
maar ontmoette in voetballand
ook vriendschap. „Van veel men
sen. Nog steeds krijg ik uitnodi
gingen van clubs om wedstrijden
te bezoeken. Dat telt!
Vete
Ook van Van de Herik, de voor
zitter van Feyenoord? Staatsen
slaakt een diepe zucht, waarin
het simpele 'tja' verdwijnt. Dan:
„In de media is vaak geschreven
dat wij een vete hadden. Maar
daar heb je twee mensen voor no
dig. Hij heeft heel veel over mij
gezegd. Maar het lukt je niet één
plek aan te wijzen waar ik iets
slechts over hem of een ander heb
gezegd. Alleen maar negatief be
zig zijn, daar heb ik geen zin in."
En wat leedvermaak kan veroor
zaken, weet hij nu uit ondervin
ding. „Het lijkt wel alsof Neder
landers het leuk vinden als iets
verkeerd gaat. Uitbundig leed
vermaak, want zo noem ik dat,
vind ik zó ziek. Die reacties, je
kent ze wel, als iemand over een
bananenschil uitglijdt. We kozen
bij de KNVB voor een nieuwe on
derneming. Die is mislukt en dat
is heel erg, vooral voor de mensen
die er werkten. Waarom moet je
daar dan leedvermaak over heb
ben?"
Mensen gunnen elkaar toch niets?
„Ja, dat is een naar trekje." Zelf
gunt hij iedereen het beste. Prak-
kizeert nog over de mensen die na
Sport7 geen nieuw werk vonden.
„Dankzij John de Mol is het leeu
wendeel weer aan het werk. Maar
nog niet iedereen. Henk Kivits,
de voormalige directeur van
Sport7, is ook nog zoekende. Heb
nog contact met hem. Strikt ge
zegd: ook dat soort zaken zou ik
graag willen afwikkelen."
Durven
Niet uit ijdelheid. „Ik ben niet ij-
del. Wil wel graag iets bereiken.
Iets neerzetten, ja. Wat dat be
treft ben ik vergelijkbaar met een
coach die altijd succes wil heb
ben. Ik kan met verve en vuur
mijn ideeën verdedigen, maar
heb niet voor alle situaties een
oplossing. Dan moet je zeggen
dat je het niet weet. Een kwestie
van durven."
Zijn ingewortelde overtuiging:
„Zorg dat je zelf aan de bal blijft.
Niet rondlopen met het gevoel te
moeten buigen, het onderspit te
moeten delven. Dat is een belang
rijke lijn in mijn leven."
Een week geleden kwam het oude
sectiebestuur bij elkaar in Den
Haag. Om een hapje te eten. Ach
terstallig onderhoud. „We heb
ben altijd goed samengewerkt.
Door de jaren heen word je dan
kameraden. Die verbondenheid,
die relatie mis ik nu."
Met een rechte rug: „Maar ik ga
vast weer iets nieuws doen."
Eindhovenaar Rob Maas
(27) haalde de hoofd
macht van PSV niet. Via
Eindhoven kwam hij bij
RKC terecht. Bij Feye
noord slaagde hij niet.
Nu speelt Rob Maas bij
nieuwkomer Arminia
Bielefeld in de Duitse
Bundesliga. Bij die club
w°rdt hij de hemel in
Oprezen. „Hier kan ik
me laten gelden en ze
nemen nog iets van me
aan ook".
"oor Henk van Weert
lelefeld - Hij groeide op in de
®dhovense Papaverstraat,
'ratum. Altijd rolde de bal, dag
®dag uit. „Uj behoor tot de laat-
i f>®eratie die op straat heeft
wen voetballen. Wij woonden op
e hoek. De hele dag beukten we
r7 de bal tegen de muur van het
ms. Mijn moeder werd er gek
tan s Morgens vroeg de straat
°P. m de ene hand een boterham,
de andere de bal. En dan gin-
8® we aan de gang, op straat, of
ieen grasveldje, soms op het
e dje bij Motel Eindhoven. Ach,
_r was maar één ding wat voor
Voetbal. Vreemd is dat
half ^j'com een echte voet
je veH is Rob Maas een wer-
Wind. Lopen, schaven, corri-
8 ren. Geen mannetje dat zich
opzij laat zetten. Buiten het veld
is hij een ander mens. Rustig en
beschaafd, een bedachtzaam pra
ter. Misschien dat hij het daarom
niet helemaal haalde in de top,
bij PSV en bij Feyenoord, waar
Arie Haan hem niet meer nodig
had.
Als dertienjarig jeugdlid van
RPC werd hij gevraagd door PSV.
„Dat was de dag van mijn leven.
In een testwedstrijdje tegen De
Valk scoorde ik zes keer. Vergeet
ik nooit meer. Ik heb altijd beseft
dat ik geen supertalent was. Ka
rakter, inzet, dat heb ik wel. Ik
moest en ik zou voetballer wor
den. Daar moest alles voor wij
ken. Zo speel ik ook. Ik win veel
duels, omdat ik mijn voet nooit
terug trek. Als je maar half het
duel in gaat, verlies je het, of je
raakt geblesseerd. Ik moet en ik
zal winnen. Dat is altijd zo ge
weest. Ik speelde met mijn oudere
broer en oudere jongens. Dat was
steevast moord en doodslag. Al
tijd ging het erop. Ja, het was 'n
gezellig buurtje".
Bij PSV liep hij vast. Na een jaar
kwam jeugdtrainer Huub Ste
vens met slecht nieuws. „Ik moest
in de bestuurskamer komen. Ik
had een goed gevoel, maar toen
zei hij me dat ik geen kans op het
eerste maakte. Ik kon beter ver
trekken. Mijn wereld stortte in.
Ik weet het nog, alsof het gisteren
gebeurd is. Verschrikkelijk, want
ik had maar één doel voor ogen:
PSV, PSV, ik moest in PSV 1.
Maar toch, Stevens is mijn beste
trainer geweest. Hij heeft mij ge
vormd. En hij is eerlijk geweest.
Zei gewoon waar het op stond,
dat waardeerde ik. Dat maak je
niet veel mee in het voetbal."
Vloeken
Maas verkaste naar EW. Daarna
kwam RKC. „Alles kon en niks
moest. Een heel mooie tijd. Dat
stadion kwam iedereen de keel
uit, dat wel, maar als er 5000 man
zaten, leek het wel San Siro. Die
kleedkamers...als de eerste elf er
in zaten, moesten de reserves op
de gang wachten. Naast ons
hoorden we de tegenstanders
vloeken. Stond je eigenlijk al met
1-0 voor."
Bij Feyenoord maakte hij pieken
en dalen mee. Vooral dalen. Hij
werd op allerlei posities gebruikt
en was nimmer vaste keus. Eind
vorig seizoen mocht Rob Maas
transfervrij gaan. Terugkijken
wil hij eigenlijk niet, laat staan
natrappen.
„Het waren wisselende jaren. Het
heeft geen nut om over Feye
noord te praten. Dat doe ik niet
graag en ondanks alles had ik die
tijd niet willen missen. Er is veel
gebeurd, maar het is voorbij. Ik
heb er ook wat van opgestoken.
Ik ben altijd goed van vertrou
wen geweest, maar dat is wel
minder geworden. Ik ben voor
zichtiger dan vroeger. Positief
vind ik dat we als jongens onder
elkaar het goed naar onze zin
hadden. Ik heb aan Feyenoord
vrienden overgehouden: Arnold
Scholtens vooral, maar ik heb
ook nog veel contact met Peter
Bosz, met Ruud Heus, John van
Loen, Robbie Witschge, met Koe
man, die nog regelmatig belt. De
waardering die ik van die jongens
gekregen heb, was voor mij ei
genlijk voldoende".
Bij Arminia Bielefeld voelt hij
zich kiplekker. De club is geen
schim van de poenige Duitse top
clubs. „Het is het RKC van de
Bundesliga," grinnikt Maas. Het
trainingscomplex, dat vroeger
gebruikt werd door het Engelse
leger, is bijna lachwekkend. Een
oud kleedlokaal, met gescheurde
raampjes, een veldje van niks,
waarop trainer Ernst Midden
dorp zijn manschappen met luide
stem aanvuurt.
Het elftal is een mix van bekende
oudere Duitse spelers als Stefan
Kuntz, Thomas von Heesen,
Günther Schafer en doelman Ulli
Stein, jonge spelers uit de regio
en enkele buitenlanders, onder
wie ook ex-Ajacied Sonny Silooy.
Waar de als ster binnengehaalde
Silooy meestentijds op de reser
vebank zit, maakt Rob Maas uit
stekende tijden door. Hij speelt
verdedigend achterin op het mid
denveld. Middendorp ziet in hem
de man, die de vijandelijke Spiel-
macher kan neutraliseren.
„Ik kon in Nederland overal naar
toe, de grote drie uitgezonderd.
Maar ik had geen zin in de Ne
derlandse sub-top. Als het niet
lukt bij een topclub, dan maar
naar het buitenland, heb ik altijd
gezegd. Ten eerste omdat het bui
tenland trok, ten tweede omdat je
hier meer kan verdienen dan in
Nederland. Dat is nou eenmaal
zo, daar doe ik niet huichelachtig
over.
Mafkezen
„Er hangt bij Arminia een goede
sfeer. Iedereen trekt met iedereen
op, er zijn geen buitenbeentjes.
Aan mafkezen hebben we niks.
Voetbal leeft hier veel meer dan
in Nederland. Bij elke thuiswed
strijd zitten er 23.000 mensen op
de tribune. Die fans hadden heel
hoge verwachtingen van ons, om
dat Arminia twee jaar op rij ge
promoveerd is. Ze dachten dat we
direct voor Europees voetbal
zouden spelen. Nog zes punten en
dan zijn we veilig, en dan mogen
we te weden zijn over het eerste
seizoen Bundesliga".
„In het begin viel alles tegen. De
trainer wilde 4-4-2 gaan spelen,
maar de omschakeling lukte niet.
Wij Nederlanders kunnen ons ge
makkelijk aanpassen, maar Duit
sers lukt dat vaak niet. Die zijn
gewend aan 3-5-2. Geen backs,
maar twee mandekkers en een li
bero daar achter. Toen wij plot
seling met backs gingen spelen,
wisten ze niet wat ze moesten
doen. Of ze trokken te ver naar
binnen, of ze kwamen niet op.
Daarom heeft Ajax, met echte
links- en rechtsbuitens, het altijd
zo gemakkelijk tegen Duitse
clubs. Moeten die mandekkers
plotseling gaan backen en dan
weten ze het niet meer. Nee, 3-5-
2, dat is het hier. De buitenste
van die vijf middenvelders moe
ten wel goeie loopschoenen heb
ben. Die moeten achterin, mid
den en voorin spelen."
„Ik speel lekker. In Nederland
moet de bal het werk doen, hier
zijn ze gek van Zweikampfe. Ik
probeer simpel te voetballen.
Achter de bal, corrigeren naar
links en naar rechts. Ik hoef niet
Rob Maas: „Ik word hier gewaardeerd."
foto manfred kettner
voor de goal te komen, al scoorde
ik wel tegen Köln. Middendorp
zei dat ik alleen de middenlijn
hoef over te steken om collega's
te feliciteren met een doelpunt. Ik
moet van hem centraal op het
middenveld blijven lopen. Ze
hebben hier nogal de neiging om
door elkaar heen te lopen, als het
tegenzit. Dan moet er eentje zijn
die stuurt en corrigeert en de as
bezet houdt, zodat de tegenstan
der niet door het hart steekt. Ik
ben een leider hier. Ik praat en
corrigeer, ik probeer ze wakker te
houden en ze nemen nog iets van
me aan ook. Ik word hier gewaar
deerd".
I I
