HALT geeft jongeren een kans
Henry Rollins: muzikale krachtpatser
xIedereen lult
met iedereen'
I-lil
Geen spijt ondanks de vele ongemakken
I
N
03
to e. I s e-
3
Door Liesbeth Oeseburg
„In het begin was ik heel kwaad dat
ik gesnapt was. In de politieauto
dacht ik: 'Waar ben ik nu in gods
naam terecht gekomen?' Je denkt al
tijd 'het gebeurt mij niet', maar dan
zit je opeens op het politiebureau en
dan hang je."
De 13-jarige Marko is één van de drie
jongeren die op deze zaterdagmorgen
aan het werk is in het Markiezenhof in
Bergen op Zoom. Marco, Rob en Maaike
zijn niet voor de lol aan het vegen. Ze
vervullen een alternatieve straf voor Buro
HALT. Toch mogen ze blij zijn dat ze op
deze manier aan een ernstigere straf ont
snappen, en misschien nog wel belangrij
ker: ze krijgen ondanks het feit dat ze een
delict hebben gepleegd geen strafblad.
Een moedig voorjaarszonnetje schijnt vro
lijk op de fraaie, historische gebouwen in
het Markiezenhof. Twee jongens en een
meisje zijn vlijtig met een bezem in de
weer. Een mooi tafereeltje lijkt het. Maar
het drietal heeft er stiekem de pest in dat
ze hier op hun vrije zaterdagmorgen moe
ten werken. Omdat ze iets uitgevreten heb
ben en hierbij gesnapt zijn, voeren ze nu
een alternatieve straf uit voor Buro Halt
West-Brabant.
Buro HALT werd in 1981 in het leven geroe
pen om veelvoorkomende jeugdcriminali
teit terug te dringen. Het buro geeft jonge
ren, die zich schuldig hebben gemaakt aan
een vorm van jeugdcriminaliteit, een kans
om een alternatieve straf uit te voeren. De
ze straf houdt in: het betalen van de aan
gerichte schade aan de benadeelde en een
bepaald aantal uur werken. Op deze ma
nier hoeven de jongeren niet voor de recht
bank te verschijnen.
Voor Marko (13) is het de eerste keer dat
hij bij HALT is. Hij kreeg voor een eenvoudi
ge winkeldiefstal slechts vier uurtjes. „Ge
lukkig wel zo weinig, het is zwaar werk,"
moppert hij en wijst naar de kleine steen
tjes waar al het vuil tussen de voegen blij
ven zitten.
Hij leunt op zijn bezem. „Natuurlijk wou ik
dat ik nooit gepakt was. Maar ik ben wel
blij dat mijn straf op deze manier kan wor
den afgehandeld. Ik stal voor de eerste keer
iets uit de winkel. Mijn vrienden zeiden dat
de
„r heter dan voor
lend, maar beier
rechter verscmnen.^^
Vegen is verve
het makkelijk was. Dus wilde ik het ook pro
beren. Maar ik werd natuurlijk gelijk ge
snapt. De politie nam me mee naar een bij
kantoor. Ik kon kiezen: mijn straf zou óf via
justitie worden afgehandeld en dan zou ik
een strafblad krijgen óf ik kon bij HALT een
alternatieve straf uitvoeren. Natuurlijk hoef
de ik niet lang na te denken."
Margot Funk, medewerkster van Buro HALT
in Roosendaal houdt Maaike, Rob en Marko
in de gaten en zorgt dat ze aan het werk
blijven. „Ja natuurlijk gooien ze er wel eens
met hun pet naar," lacht ze, „maar dat zou
ieder kind van die leeftijd doen. Over het
algemeen zijn ze echter goed gemoti
veerd."
Jongeren tot en met zeventien jaar kunnen
na het plegen van een delict terechtkomen
bij Buro HALT. De lichtste straf houdt vier
uur werken in en de hoogste twintig tot
vierentwintig uur. De meest voorkomende
vergrijpen waarvoor ze volgens Margot
^unk bij HALT terecht komen, zijn winkel
diefstal, graffiti, vuurwerk afsteken en 'bal
dadigheid'.
Het drietal is vandaag bezig met het vegen
van de kleine straatsteentjes van Het Mar
kiezenhof in Bergen op Zoom en het
schoonmaken van de tuintjes. Een andere
straf kan het stapelen van stenen zijn, het
opruimen van zwerfafval, of het het verven
van paaltjes.
„De meeste jongeren die bij ons terecht
komen, zijn doodgewone schoolgaande
kinderen," vertelt de HALT-medewerkster.
„Uit verveling halen ze iets uit en achteraf
beseffen ze dat ze eigenlijk iets heel
stoms gedaan hebben. Bij dit soort kinde
ren is het belangrijk dat ze nog een kans
krijgen en niet gelijk met een strafblad
opgezadeld worden. Je moet voorko
men dat ze gelijk in de 'criminele sfeer'
terecht komen."
Als de jeugdige wetsovertreders bin
nen een jaar weer iets uithalen, ko
men ze er niet vanaf met een alterna
tieve straf en wordt er wel gewoon,
proces verbaal opgemaakt. Als het
langer dan een jaar geleden is dat
een alternatieve straf voor HALT ver
richt werd, krijgen ze nog één kans
en belanden ze weer bij HALT.
Daarna is het afgelopen en moeten
ze gewoon voor de rechter verschij
nen.
Margot Funk: „Het kan nooit op
cijfers berusten, maar ik heb zelf het idee
dat het systeem van alternatieve straffen
heel goed werkt. Veel jongeren schrikken
als ze gesnapt worden bij een diefstal of bij
het vernielen van iets. Vaak huilen ze tij
dens het tweede gesprek, wanneer we vra
gen waarom ze iets gedaan hebben. Dat
betekent dat ze spijt hebben en dat is een
goed teken."
Vorig jaar werden er in Nederland
ruim 21.000 jongeren verwezen naar
Buro HALT. Dat betekent een stijging
van 24 procent ten opzichte van 1995.
„Elk jaar stijgt het aantal doorverwe
zen jongeren met zo'n 17 tot 20 pro
cent," aldus de directeur van HALT
Nederland, mevrouw A. van Hees.
„Die stijging is vooral toe te schrijven
aan de grotere bekendheid van Buro
HALT bij politie en justitie, maar ook
dat het aantal delicten waar kinderen
voor naar HALT verwezen worden, is
uitgebreid."
Rob staat nonchalant met een lolly in zijn
mond te vegen. Hij kreeg vierentwintig uur
werkstraf bij HALT omdat hij vernielingen
aan een school heeft aangericht. Hij baalt.
„Maar het is niet slim om nu op te stap
pen," weet Rob. „Want dan kom ik alsnog
bij de kinderrechter terecht."
Rob is enorm blij dat er zoiets is als een Bu
ro HALT. „De mensen bij HALT zijn heel
aardig. Ze helpen je. Het is de tweede keer
dat ik bij HALT beland, dus kreeg ik een
maximale straf van 20 uur werken plus nog
vier uur extra omdat het de tweede keer is.
Als ik nu nog iets flik, dan ben ik enorm de
lui. Ik weet wel dat ik nu niets meer moet
uithalen."
Maaike (14) werd op heterdaad betrap bij
het stelen van sokken. „Ik had wel eens
eerder snoep in mijn zak gestoken, maar
was nog nooit gepakt. Nu werd ik en mijn
vriendin door de bedrijfsleider van de win
kel mee naar boven genomen. Hij
schreeuwde tegen ons, ik schreeuwde te
rug. Ondertussen kreeg ik het erg benauwd
en dacht 'wat zullen mijn ouders er wel
niet van zeggen'. Na verhoor op het politie
bureau stuurde ze me maar HALT. Hier
praatten ze gewoon met me, vroegen of ik
al eerder iets gestolen had en waarom ik
het deed. Ik denk dat ik het om de span
ning doe. Soms verveel ik me en dan ga ik
maar vechten ofzo. Ik heb er nu spijt van
en dit is een goede straf voor me. Mijn
vriendinnen heb ik een hele preek gegeven
dat ze niets meer moeten uitvreten."
Om privacy-redenen zijn de namen van de
betrokken jongeren veranderd.
Door Ann Bouwma
„Trouwen? Nooit van mijn leven", briest Henry Rol
lins. Toch wil de hardcore rocker wel toegeven dat er
op zijn nieuwe CD Come in and burn een paar echte
lovesongs staan: All I want en Rejection. „Soms is het
een zegen als je wordt afgewezen".
Het is niet de liefde op zich waar Rollins bezwaar te
gen heeft. „Ik heb zelfs geen moeite met monoga
mie. Als ik een vriendin heb, denk ik niet eens aan
andere vrouwen."
Het zijn de gevolgen van een echtscheiding, die hij
vreest als een relatie mislukt. „Ik heb vijftien jaar kei
hard gewerkt, je denkt toch niet dat ik de helft daar
van ga weggeven? No way."
Heeft hij soms teveel soap-operas gekeken? „Nee
hoor. In Californie is dat de realiteit", verzekert hij.
„De vrouw krijgt het huis, jij eindigt in een of ander
derderangs apartement."
Vierkant zit hij op de bank. Onverzettelijk. Klaar om
zijn gehoor op het verkeerde been te tillen. „Mij
staat niets in de weg om te doen wat ik wil: geen
vrouw, geen verslaving, geen vrienden."
Klinkt niet erg gezellig, Henry. „Ik ben een loner, het
meest op mijn gemak met mezelf. Je zou mijn wo
ning eens moeten zien, daar staat geen gewoon meu
bel in. Geluids-apparatuur, kasten vol zeld-zame
tapes, singles, platen, boeken. Een vrije zaterdaga
vond breng ik door met een pot koffie en goeie mu
ziek. Mij vind je niet in een rokerige club, waar dron
kelappen hun stinkende adem in je gezicht sproeien."
Het kan niet langer uitblijven: een lach-salvo rolt
door de kamer. Want behalve de genadeloze rock die
hij neerzet met de Rollins Band, is Henry tevens een
entertainer. Zijn Spoken Word optredens zijn min
stens even populair als zijn rockshows.
„Soms gooi ik er in drie uur tijd dertigduizend woor
den uit, dat is meer dan de helft van een dik boek."
Voor iemand die nooit naar woorden hoeft te zoe
ken, speelt Henry Rollins een hilarische scene in de
film Heat met Al Pacino. Halverwege verschijnt hij op
eens massief in beeld, om na een paar rake klappen
zonder een kik voorgoed neer te storten.
„Mijn ambitie om het te maken als filmster is nul
komma nul. Ik wordt alleen maar gevraagd om een
paar minuten voor klerenkast te spelen."
Door gewichtheffen is zijn torso de laatste jaren dras
tisch in omvang toegenomen. Wilde hij vroeger nog
wel eens zijn shirt uittrekken om de tatoeage 'Search
and Destroy' te laten zien, nu blijft zijn brede rug on
der het katoen verborgen.
„Ik doe niets liever dan optreden. Ik zoek steeds si
tuaties op, waarin ik tegen de grenzen van mijn ei
gen kunnen kan aanduwen. Daarom doe ik aan ge
wichtheffen. Ik train doorlopend, twaalf maanden
per jaar. Vanochtend nog heb ik vierhonderd pond
opgetild. Pure krachtpatserij. Je loopt paars aan, je
handen gaan kapot en er staan vijf dagen lang blau
we strepen op je lijf."
Trainen is voor hem meer dan het op peil houden van
zijn conditie voor de uitputtende tournees met de Rol
lins Band.
„Het staalt de geest. Elke vorm van trainen doet zeer,
het is een straf voor het lichaam. Een mentale marteling.
Het gaat erom, dat je elke keer je grens verlegt. Je gaat
door tot je lichaam schreeuwt van de pijn. Daar ben je
geneigd te stoppen, maar als je jezelf over die drempel
heentilt, gaat er een wereld van kennis voor je open. Je
verwerft inzichten, die je anders nooit zou hebben erva
ren. Ik wil dat terrein steeds verder verkennen."
Inhale Exhale op de nieuwe CD is een medidatie, die
Rollins gebruikt voordat hij gaat trainen of optreden.
Zuig de energie naar binnen, gooi de rotzooi eruit.
„Uiteindelijk worden de commando's gegeven in je
hoofd. De spieren luisteren naar wat de hersenen
hen opleggen te doen. Hoe beter je dat onder con
trole krijgt, hoe meer je bereikt. Uiteindelijk kan
niets je meer van een doel weerhouden. Dat geldt
voor alles. Niet alleen voor krachtsport, maar ook
voor de toewijding aan je werk."
Het grootste obstakel dat een goed optreden in
de weg staat, is altijd weer zijn ego, geeft Rollins
zonder aarzelen toe.
„Voordat ik op moet, probeer ik het juiste per
spectief op mezelf te krijgen. Probeer ik door
mezelf heen te kijken, lach ik om mezelf. Net zo
lang tot ik blanko ben en er niets meer tussen
mij en de muziek in staat."
Door Martin van Hee
Vrijdagavond in Oostburg. Waar het 's zo
mers in de West-Zeeuws-Vlaamse kust
streek bruist van het leven, is het rond de
ze tijd van het jaar stil op straat,
,,'s Winters zijn in deze streek de uit
gaansmogelijkheden voor de jeugd helaas
zeer beperkt," vertelt Stephan (18) vanuit
de frituur naast café Jumi in Oostburg.
„Jumi is gewoon anders. De cafébazen
zijn anders, de muziek is anders en het
soort bezoekers is anders", aldus Stephan.
Dat het café een beetje apart is, blijkt al
uit een eerste oogopslag. Aan de buiten
muur van het café, dat middenin de
Nieuwstraat
gevestigd is,
hangt een
scooterf?).
Binnen ziet de
inrichting er
ietwat chaotisch uit. Een tafel met vier
stoelen biedt uitkomst voor enkele fana
tieke kaarters. Aan de muur hangen foto's
van roek-legende Kiss en van het jaarlijks
terugkerende metal-festival Dynamo
Open Air. Bierviltjes, lege Red Bull-blikjes
en zelfs enkele theelepels hangen aan het
geelachtige plafond.
Naast de bar is er nog een aparte ruimte
waar af en toe optredens van regionale
bandjes plaatsvinden. De rest van het jaar
wordt het zaaltje bezet door enkele amu-
sementsspelen, zoals poolbiljart, een flip
perkast en twee tafelvoetbalspelen.
„Vooral tafelvoetbal wordt hier fanatiek
beoefend," vertelt mede-eigenaar Milan
Kondic (21). Milan: „We hebben het afge
lopen jaar al twee keer een tafelvoetbal
competitie georganiseerd en de opkomst
was buiten verwachting. Misschien kunnen
we dit jaar zelfs nog een officieel 'Zeeuws-
Vlaams' kampioenschap organiseren."
Rond een uur of tien is de bar reeds ge
vuld en ook de rest van het café stroomt
langzaam vol. „Op zaterdagavond is het
hier vrij rustig, maar vrijdags is het hier
een heksenketel," zegt Jurgen Ulijn (23)
haastig, terwijl hij enkele biertjes tapt.
Iets meer dan een jaar geleden openden
Jurgen en Milan voor het eerst de deur
van café Jumi. Jurgen: „Voordat wij erin
kwamen heeft hier altijd een café geze
ten, maar dat draaide erg slecht en had
ook een slechte naam onder veel bewo
ners van Oostburg."
Volgens beide café-bazen is er sinds de
opening niet zoveel veranderd. „Toen we
pas begonnen,
maakten
we mis
schien wei
eens de fout
dat we te veel
gericht waren op een bepaalde doel
groep. In het begin draaiden we bijna uit
sluitend één soort muziek, meestal metal
of hardcore. Nu zijn we daar vanaf ge
stapt en draaien veel meer soorten mu
ziek, zodat we toch een bredere groep
jongeren bereiken.
Het unieke van Jumi is dat de eigenaren
beiden nog zeer jong zijn. Milan: „Dat
maakt de klantenbinding natuurlijk wel
iets gemakkelijker. Veel mensen die nu
ons café bezoeken, kenden we al en ik
denk dat we eerder dan andere eigenaren
van jongferencafés aanvoelen wat er on
der de jeugd leeft. We proberen dan ook
altijd een beetje aparte dingen te beden
ken om de mensen binnen te krijgen. Ook
proberen we bandjes uit de regio te steu
nen met optredens."
Dat het café inspeelt op jongerentrends,
blijkt wel uit enkele evenementen die af
gelopen jaar plaatsvonden. 'Night of the
Aan de buitenmuur van café Jumi hangt een scooter, foto wim kooyman
dracuul', 'Kunstbende info-dag' en 'tafel
voetbalcompetities' maken dat Jumi een
drukbezocht café is.
Het eerstvolgende evenement zal waar
schijnlijk in april plaatsvinden. Het gaat hier
om een travestietenavond, die muzikaal op
geluisterd zal worden door enkele bands.
Dat de Zeeuwsvlaamse jongeren tolerant
zijn tegenover elkaar, blijkt wel uit het
feit dat er sinds de opening nog maar één
keer een klein opstootje geweest is. Dat
valt er mee, aangezien er in het café al
to's, straight-edgers, death-meta! fanaten
en tegenwoordig zelfs gabbers vertegen
woordigd zijn.
Jurgen: „Ruzie is hier bijna nooit, leder
een lult tegen iedereen. Ook als vreemde
word je hier snel geaccepteerd."
Door Johan Martens
De rugzak is uitgepakt. Truien en
lange broeken zijn uit de kast ge
haald. Frans Bauer staat bovenaan in
de top 100 en het eredivisie voetbal
zit nog steeds bij Studio Sport (is het
ooit anders geweest?). Het is duide
lijk: ik ben terug in Nederland.
Tijdens mijn 15 uur durende vlucht
uit Azië, heb ik uitgerekend dat ik in
tweeënhalve maand bijna 6000 kilo
meter afgelegd heb en 22 plaat
sen bezocht heb. Maar ik heb ge
zien wat ik wilde zien. Ook de laat
ste twee weken heb ik me geen
rust gegund. Na Indonesië was Ma
leisië voor mij een stap vooruit in de
beschaafde wereld. In Penang zag ik
in plaats van zwerfvuil, groene kli-
ko's bij huizen staan en de waren in
de toko hadden een prijsstikkertje.
In Kuala Lumpur is het verkeer wel
chaotisch, maar er wordt tenminste
rekening gehouden met voetgan-
Johan Martens, die het afgelo
pen jaar voor Ragazzi over zijn
ervaringen in Azië en Australië
schreef, is terug in Sprundel.
Dit is zijn laatste bijdrage,
waarin hij terugblikt op zijn
wereldreis.
gers. In Taman Negara National Park
kun je je nog heel alleen voelen in
het oudste regenwoud ter wereld.
Om daarna in Singapore een stijve
nek te krijgen van het wolkenkrab
bers kijken. Maar daar was ik met
mijn gedachten al thuis.
Na het blije weerzien met ouders,
familie en vrienden ga je terugkij
ken. Natuurlijk overheersen de
mooie herinneringen, landschappen
en mensen die je nooit meer zult
vergeten. Dat vertel je dus aan ie
dereen en schrijf je in de krant.
Maar het is natuurlijk niet altijd Ho
sanna. Zonder afbreuk te doen aan
de reis-van-je-dromen, wil ik ook
eens vertellen aan welke ongemak
ken je als backpacker blootstaat.
Een top vijf:
5. Wandelend dollarteken:
In een ontwikkelingsland als Indo
nesië, sta je als blanke toerist voort
durend in de belangstelling. De op
dringerige straatverkopers op Bali
en de jongens van het vervoersbe
drijf (Transport, mister?') zijn nog
van het onschuldige soort. Ernstiger
wordt het als ze 's nachts onge
vraagd je kamer willen bezoeken.
Op de Gilli-eilanden bij Lombok
werd ik een keer wakker, doordat
iemand door het raam met een zak
lamp in mijn gezicht scheen. Na wat
krachttermen van mijn kant, vlucht
te de bezitter van het lichtje, een
plastic pijp met een haak eraan
acherlatend. Hij/zij was uit op het
heuptasje wat naast mij in bed lag.
4. Busreizen:
Of hoe prop ik een lijf van 1.85 me
ter op twee zittingen en probeer te
slapen. De nachtelijke busritten in
Australië en ook Indonesië zijn een
noodzakelijk kwaad gebleken. Met
de twee dagen durende rit van Java
naar midden-Sumatra als diepte
punt. Maar het levert wel een
prachtig verhaal op...
3. Hygiene:
Of het gebrek daaraan. Vlooien in
je matras, muggen en spinnen op
de kamer, kakkerlakken in de keu
ken en bloedzuigers in je broek. Als
je van de tropen wilt genieten,
moet je deze erbij nemen.
2. De nachtrust:
Ook daar had ik weieens gebrek
aan. In die slaapzaal vol snurkende
Japanners op Kangaroo-Island werd
zelfs mijn reisgenoot Eddie wakker.
1. Afscheid nemen:
Reizen betekent continue afscheid
F°TO Roy TEE
C wentelteefje"}
Jt rfe
nemen. Afscheid nemen van je fa
milie, van gezinnen waar je een tijd
lang te gast bent geweest, van
vrienden die je maakt onderweg en
waar je soms wekenlang mee sa-
menreist, hartverscheurend uiteen
gaan van Eddie (die teruging naar
Nederland) en ik in Alice Springs. En
dan heb je nog de ellendige vakan
tie-liefdes. Zon, zee, strand, veel al
cohol en hup. Sjit happens. Zelfs mij
is het overkomen. Wat blijft, zijn
mooie herinneringen en ellenlange
brieven.
Na deze overpeizingen, ga je voor
uitkijken. Na een jaar reizen begint
nu het echte leven. Voorlopig zullen
mijn dagen gevuld zijn met sollicite
ren en het volgen van cursussen.
Tussendoor zal ik weieens wegdro
men naar het zuidelijk halfrond.
Want ondanks deze verkorte, per
soonlijke lijst van ongemakken zal
ik nooit spijt van mijn reis krijgen.
EINDREDACTIE: PAUL VERLINDEN REACTIES: VIND JE JEZELF HEEL INTERESSANT, HEB JE EEN GOED IDEE OF WIL JE GEWOON JE GAL SPUWEN? SCHRIJF OF BEL NAAR: RAGAZZI, POSTBUS 3229,4800 MB BREDA. TELEFOON: 076-5312379.
IVI
TOP lOO
a s
"O CO CO
IB OJ Oi
fif 3 Q.
ut
rt> rt>
ai
sïï° s1
X S "g
01 T C
«£f. rt «g
fij O ifi
txs
ho r
o Z
3 3
E*. o s—
mev V)
—IQ 2 n>
nicu n Jjp
ut 5 3
-O
Z, CD
2. g tj
T co a>
sr 5 -o
to'o
23Z
o
3 3 rt>
«=:s.3 i-
7$ Q-® «n
C 3 E
1 i.
rD
<T> 3 1/1
i i'
3
siTLiS
"15
17 3 O
ojiQia
I. I
S s R-
5- -n .IT 10
5 r
S 7T
S c
3 3
o
oog
g-s.g-
o o C.
n> oi
0 Z<£ Q.
01 I ro
m m n
x lq w
8! 3 l
2 3
J o» o
■5
waj)
X- cr -5
O
O
O
o
z
O
O
13 CD l/l
Ol O a»
m
3
|T
ut
■a,
S'
<T>
Z
O
3
X
Ol
XT
9C
30 g
n> 0»
<D 0^3
CD ui
o
to
Cl
2
CO
In
"art
fl>
51
o-
01
U1
c
no
Let me cl
Q-
O
Q>
Q-
O
O
O
01
3
3
i
3"
CD
3
cr cd n
ft)
00
CD CO
O O 2
QJ
'X
Q_
co
3
o
-
CD
cr
o
ïi
*5
CD
a.4 ca
K' <1
05 g-
r> o S
ëf
ST
£D Qj
(D
<D
fD <t
P I
E
O PL
N 03
3 {3
>1 zr
fD fD
CTQ 3
fD 2
fD J5
O u O 52
S S S S-
O £3 >-< O" Do
!~7^ CO C/3
c/3 o 3 CTQ
o - crp-p a
g^gf
m O
P 3 S. uj
E E—p O «-+• cr+
CL i OQ O O3
b 2 5 - 3 O-
P a K N
5s: ffi n» Z
M ru cs
fD JD 3 fD
O- ES C/3
2 5? 3 a
S B
rc<TO 3
a r-r a.
n o
O M- Q)
1-5 c-f- S.1 r\
to 2 cm
^3 i
03
3 no a n
Sr E sj
CT7 C/7
cw n
ff fD
fD o
03 fD O D3
a el
'oëTO C'
S-1
5 S-»
o' K- 2-
,3 ai S' g
TO K B 3
fD «-i;
c—o fD
2 3
o !T a-
C (D
CL 03 fD
8 5"
C/3 O ►T-J
C a" a os e~J*c[9
SUES
O fD E
fD S
53 X OQ
<8 0
2 fD 03
X- tö
W
3
a- t=
fT> ro 2-
CI. fD "T-j
-O- P. 3 S 73
2SS
fS a g
g 5 a
TO 3. H>
fD: p.
3" 3.
S-g-g
o 3
3 To m
tip: O fD Öj OQ
c a o t
a
o
o
fD n3
i1
fD
o-
CfQ
N
S3
FT
fD
0
fD
e-t-
fD
>-S
S3
P
CD
SJ
-Ö
S3
f-S
O
O
fD
0
fD
fD
0
fD
CfQ
fD
2
&r
rS
F—1
OQ
S3
S3
►-S
i
S3
C-F-
(D
fD
fD
3
<J
fD
e-+-
fD
S3
fD
fD
i^
2
S3
S3
►a
A-
S3 3-
S3
S3
>-s
I1
S3
c-t-
fD
fD
fD
CfQ
fD
S3
fD
tr
fD
ts
eS3"
S3
O
S3
e-t-
CfQ
S3
CfQ
fD
S3
O
p
c-+~
C
fD
tr
o
fD
S3
t—
cs
t—
fD
R*
N
S3 CfQ
fD
fD
fD
P?
fD
fD
