Keihard
werken en
1 douche
per week
Nederlandse meisjes in Russische strafkolonie
Mee
maa
wins
Er gaan 30 patronen in het magazijn van een Kalasjnikov
Winst Ae^
groeit for
DE STEM
BUITENLAND
Revisiebe
I Het NS Revisiebedrij:
I blijft, weliswaar in
I ïorm, tenminste nog
I open. Na 'keihard we
I met het Tilburgse werl
algemeen directeur NS
I T. Stelwagen gisteren i
I die belofte. Vooral
I veerdheid van het per:
I met 350 petities naa
I kwam om verlenging a
I gen, trok Stelwagen u
over de streep.
ZATERDAG 22 MAART 1997 Ag
Door Wierd Duk
Javas - 's Morgens bij het ap
pèl haal je ze er moeiteloos
tussenuit. De twee Neder
landse vrouwen in straf- en
werkkamp 385/2 in Javas zit
ten beter in de kleren en ze
zijn een stuk langer en meer
uit de kluiten gewassen dan
hun Russische medegevange
nen.
Het is dinsdag, een gewone
werkdag in deze strafkolonie
voor vrouwen in de Russische
deelrepubliek Mordovië, zo'n 600
kilometer ten oosten van Mos
kou. De zon schijnt fel, vrouwe
lijke gevangenen bikken het ijs
aan de besneeuwde paden. Ze
kijken nieuwsgierig op als wij
langslopen.
Daniëlle M. (22) en Suzanne V.
(24) hebben dienst in de avond
ploeg. Om 4 uur 's middags gaan
ze naar het naaiatelier waar ze
tot 1 uur 's nachts legerunifor
men en bodywarmers naaien.
Soms beginnen de meisjes om 5
uur 's nachts. Het zijn lange, ver
moeiende werkdagen.
Het atelier oogt als de lawaaiige,
stoffige hal van een textielfa
briek. Tientallen vrouwen wer
ken er achter ouderwetse naai
machines. De gevangenen zijn
bleek: het gevolg van een tekort
aan vitamines en een gebrek aan
zonlicht. De sfeer is ontspannen:
er wordt gekletst en gelachen.
„Maar het is hard werken," ver
telt Suzanne. „Ook als je je niet
goed voelt, koorts hebt of griep,
moet je gewoon naar je werk.
Maar dat zorgt er wel voor dat de
dagen snel voorbij gaan".
Dubbele bodem
Suzanne en Daniëlle kennen in
middels de weg in dit kamp. Su
zanne - wollen vest, sjaal om het
hoofd geslagen, lange zwarte
broek - arriveerde half novem
ber. Ze zit een straf uit van zes
jaar wegens drugssmokkel.
Het is het klassieke verhaal. De
jonge Nederlandse - 'Ik was in
mijn jeugd al een rebel' - had
weinig geld en ging in op een
aanbod om met een drugsreis
vijfduizend gulden te verdienen.
De cocaïne, vijf kilo met een
straatwaarde van rond de tien
miljoen gulden, zat verstopt in
een dubbele bodem van haar kof
fer. „Het gaat zo gemakkelijk.
Om mij heen zag ik mensen met
geld strooien en ik dacht: als die
jongens zeggen dat ik niet gepakt
kan worden omdat ze de douane
hebben omgekocht, dan zal dat
wel zo zijn. Ik was gewoon heel
naïef."
De reis ging van Cuba naar War
schau. Via Moskou. „Op Cuba
was ik al gecontroleerd. Toen
was ik wel bang. Dacht: Jezus,
als ik hier gepakt word, dan
word ik gewoon als vermist op
gegeven. Maar ze vonden niets."
In Moskou ging het wel mis. Su
zanne werd aangehouden op het
vliegveld Sjeremetjevo, waar de
drugslijn bekend was. Ze zou het
land niet meer verlaten.Van Rus
land wist ze nauwelijks iets.
Gorbatsjov, KGB, koude winters
en 'een taal die op Chinees lijkt',
veel meer niet. Suzanne schrok,
vreemd genoeg, vooral van de
smerige toiletten op het vlieg
veld. „Ik heb daar iets mee. Hier
in het kamp zijn de wc's ook zo
vies, een grote plank met een
aantal gaten erin is het, meer
niet. Ik ben heel hygiënisch en
vind dat echt vreselijk.
Voorproefje
Die eerste kennismaking met
Rusland was een voorproefje van
wat haar te wachten stond in de
Boetirka, de beruchte, overbe
volkte gevangenis in Moskou
waar Suzanne in voorarrest zat.
„Dat waren prehistorische toe
standen, joh. Ik zat met 60 man
in een kleine cel. We konden niet
tegelijk slapen, de helft sliep
overdag, de andere helft 's
nachts. Het zat er vol met kak
kerlakken en allemaal smerige
beestjes die mij overal beten. Zo
iets had ik zelfs op tv nog nooit
gezien."
Na een jaar en een maand in Rus
sische gevangenschap spreekt
Suzanne de taal verbazend goed.
En niet alleen dat: ze heeft zich,
evenals Daniëlle die een half jaar
eerder werd gearresteerd, met
bewonderenswaardig doorzet
tingsvermogen een plaats be
vochten in de kamphiërarchie.
„Ik denk dat een Russin die hier
aankomt het moeilijker heeft.
Wij zijn als buitenlanders toch
interessant. We ontvangen pak
ketjes met spullen en dan maak
je al snel veel vrienden. Maar ik
wil niet opvallen, pas me zo veel
mogelijk aan. Ik voel me ook niet
echt ontzettend eenzaam. Ik
krijg zo veel brieven van familie
en vrienden. Ik heb nu ook een
vriendin en andere mensen met
wie ik kan praten. Maar veel
blijft toch binnen zitten. Mijn
grote probleem is dat ik hier zit.
In het begin was ik heel depres
sief. Ik huilde veel en was woe
dend. Nu denk ik: nee, anderen
zitten hier tien jaar of nog lan
ger. Volhouden. Maar als ik er bij
stilsta dat ik hier nog vijf jaar
moet blijven, dan krijg ik onmid
dellijk de zenuwen."
Ze is in dit jaar gevangenschap,
temidden van zo'n 900 Russin
nen, veranderd. Natuurlijk. „Ik
ben een stuk harder geworden.
Russinnen zijn ook keihard, die
zul je niet zien huilen. Ze laten
nooit hun emoties zien. Het helpt
niets, zeggen ze." En ze heeft in
eens overal puistjes. „Daar had
ik vroeger nooit last van,"
Goelag
De strafkampen in Mordovië
werden in de jaren '30, tijdens de
Stalin-terreur, gebouwd als on
derdeel van de door Solzjenitsyn
beschreven Goelag Archipel,
waar tientallen miljoenen men
sen omkwamen. Politieke gevan
genen zaten hier, maar ook Duit
se krijgsgevangenen en gewone
criminelen.
Nu verblijven er nog altijd zo'n
13.000 gevangenen, verdeeld
over zestien bouwvallige kam
pen. Twee daarvan zijn kolonies
met licht regime voor vrouwen.
„Soms vraag je je af: wat doet
zo'n mens hier?" zegt Suzanne
verbaasd. „Ik ken een meisje dat
vier jaar heeft gekregen omdat ze
een schaap had gestolen en ge
slacht. Een ander zit hier omdat
ze wat tomaten had gepikt. Maar
er zijn er ook bij die hun kinde
ren of hun man hebben ver
moord."
Rechts en links van een 50 kilo
meter lange weg liggen de door
stroomdraad omheinde barak
ken. Verlaten wachttorens en
grote schijnwerpers herinneren
aan tijden dat het regime hier
nog vele malen strenger was.
De omgeving bestaat uit uitge
strekte berkenbossen, moerassen
en open velden. Het is een merk
waardige, geïsoleerde wereld
waarin gevangenen en personeel
- 6500 mannen en vrouwen - op
elkaar zijn aangewezen. De eer
ste grote stad, Saransk, ligt een
paar honderd kilometer verder
op.
Geld voor onderhoud van de
kampen is er niet, zegt Boris Os-
kin, de overste die ons rondleidt.
De budgetcrisis die Rusland
plaagt heeft ook in Mordovië to-
geslagen. Oskin ontvangt al en
kele maanden geen salaris. „Al
het geld dat binnenkomt gaat
naar de kolonie. We verbouwen
gelukkig zelf aardappelen en
groenten en we doen veel aan
ruilhandel." In een kleine ten
toonstellingsruimte in het hoofd
kantoor van het kamp staat Osk-
ins ruilwaar uitgestald: bank
stellen, bedden, gereedschap,
primitieve iconen. Door gevan
genen gemaakt. In vitrines han
gen verschillende modellen uni
formen en werkkleding.
„De gevangenen leven beter dan
wij," klaagt een opzichtster in
het kamp. „Wij maken ons elke
dag zorgen of we wel rond kun
nen komen en zij krijgen gratis te
eten." Maar dan beseft de be
waakster dat ze een onzinnige
vergelijking maakt. „Al met al
zou ik natuurlijk niet willen rui
len." Nog altijd worden de ge
vangenen per trein naar de kam
pen vervoerd. Tjeploesjka's wor
den die gesloten wagons van
oudsher genoemd. Ze zwerven,
gekoppeld aan gewone wagons,
soms wekenlang door Rusland.
Drie dagen
Vrouwen in een Russisch werkkamp.
FOTO REUTERS
Suzannes transport deed er drie
dagen over om in Mordovië te ar
riveren. „Ik werd bang toen ik in
die trein stapte. Er stond een
vent met zo'n zwart skimasker
op. Iemand zei: 'Als die je in el
kaar slaat dan weet je niet wie
het heeft gedaan'. Ik hield me zo
rustig mogelijk. We zaten met 17
vrouwen in een kleine cel. We re
den een uur of zes. Stonden stil.
Daarna weer verder. We zagen
niets en ik had geen idee waar we
waren. In 24 uur mochten we
maar twee keer naar de wc. Het
was een ramp. Gelukkig had ik
brood bij me. Maar we kregen
drie dagen geen water."
Daniëlles reis naar het straf
kamp duurde al met al een half
jaar. Ze bracht drie maanden
door in een ontwenningskamp
voor drugsverslaafden en zat in
enkele gemengde transitgevan-
genissen. „De mannen worden
slecht behandeld," vertelt Da
niëlle. „Ze moeten bij aankomst
op hun knieën op de grond zitten
met de handen in hun nek. Met
de vrouwen gaan ze gelukkig
veel losser om. Na aankomst loop
je, omringd door gewapende sol
daten, van het station naar het
kamp."
Toen Daniëlles etape - zoals de
transporten worden genoemd -
in Javas arriveerde, viel eindelijk
de angst van haar af. Dit kamp
zou de komende jaren haar thuis
zijn. Ze noemt kamp 385/2 in
kampjargon 'de zone'.
Daniëlle - kort gewatteerd groen
jack, baseballpet, wijde spijker
broek - kreeg 6,5 jaar voor
drugssmokkel. Ze ontkent nog
altijd; zegt dat ze op vakantie in
Colombia erbij is gelapt. „Ik
spatte uit elkaar bij de veroorde
ling. Ik kom vrij, dacht ik tot het
laatste moment. Het was een ver
schrikkelijk proces." Danielle
voelt zich in de steek gelaten.
„Mijn vriendin in Nederland
heeft me als een baksteen laten
vallen. Ook met m'n andere
vrienden en met mijn vader heb
ik helemaal geen contact meer.
Door Wierd Duk
Moskou - „Wij Russen zijn
vergeten hoeveel geboden
God ons heeft opgelegd,"
zei een Russische journa
list. „Maar we weten alle
maal hoeveel patronen er in
het magazijn van een Ka-
lasjnikov gaan." Voor de
enkeling die het niet weet:
het zijn er dertig.
De Kalasjnikov, het populair
ste automatische geweer ter
wereld, bestaat vijftig jaar.
Dat feit werd onlangs in Mos
kou gevierd met een expositie
in het voormalige Museum van
het Sovjetleger.
De uitvinder van het legenda
rische wapen, de 77-jarige Mi-
chail Kalasjnikov, was zelf
aanwezig bij de opening. De
kleine, bescheiden generaal-
majoor had zich feestelijk uit
gedost in zijn militaire para
de-uniform en sprak de woor
den die hij al zo vaak heeft ge
sproken: „Ik heb dit wapen
ontwikkeld om mijn moeder
land te beschermen en ik zou
willen dat het wordt gebruikt
door verantwoordelijke strijd
krachten en niet in handen
valt van criminelen."
In het huidige, rumoerige Rus
land wordt die wens van de
oude Kalasjnikov niet geres
pecteerd. Met de AK-47 zijn al
heel wat bende-oorlogen uit
gevochten. En niet alleen
Tsjetsjeense rebellen zweren
bij de doeltreffendheid van het
wapen.
In 1947 ontwikkelde Michail
Kalasjnikov zijn Automat Ka-
lasjnikova 1947. Afgekort
werd dat AK-47 of, zoals ze in
de voormalige Sovjetunie zeg
gen, de automat. Het wapen
werd een enorm succes. We
reldwijd zijn er zo'n 70 miljoen
exemplaren van verkocht. Wat
Coca Cola deed voor het Ame
rikaanse kapitalisme, wordt
wel gezegd, deed de Kalasjni
kov voor het Sovjetcommunis
me.
De 'avtomat' is simpel en
goedkoop: een eenvoudig uit
gevoerde Kalasjnikov tik je op
wapenmarkten in de Kaukasus
voor honderd dollar op de kop.
Iedere Tsjetsjeense man heeft
een of meerdere uitvoeringen
in de kast staan.
De belangrijkste eigenschap
van het wapen is dat het altijd
werkt, in extreme hitte zowel
als bij bijtende kou. Ameri
kaanse militairen in Vietnam,
vermeldde de legerkrant
Krasnaja Zvezd'a, ontdeden
zich van hun weigerachtige M-
16's en vochten verder met op
Noord-Vietnamezen buitge
maakte, betrouwbaarder AK-
47's.
Hele generaties terroristen,
huurlingen, vrijheidsstrijders,
soldaten, vliegtuigkapers en
ordinaire gangsters zweren bij
de doeltreffende AK-47. In Al
banië loopt vrijwel iedereen
rond met uit legerdepots ge
stolen Kalasjnikovs. Het wa
pen speelt een prominente rol
in de mythologie van de zwar
te rapcultuur. De bodyguards
van agit-rapgroep Public Ene
my staan op het podium in
zwarte uniformen en met -
plastic - AK-47's in de aan
slag. In de Soedan zingen ze:
'Can't get no cash, you're trash
without a Kalash'. En de AK-
47 figureert in de nationale
vlag van Mozambique.
Michail Kalasjnikov, zoon van
een Siberische boer, heeft nau
welijks van de populariteit van
zijn dodelijke geesteskind
kunnen profiteren. De kolo-
nel-in-ruste leefde lang onop
gemerkt in een schamele twee
kamerflat op een mager staats
pensioen van omgerekend 50
dollar per maand in de stad Iz-
jevsk,aan de voet van de Oeral.
Een heel verschil met zijn
Amerikaanse evenbeeld, Euge
ne Stoner, de uitvinder van de
M-16, die steenrijk werd.
Pas in 1994, op zijn 75e ver
jaardag, kreeg Kalasjnikov er
kenning van de staat die hij zo
voortreffelijk had gediend. De
Russische president Boris Jelt-
sin en zijn toenmalige minister
van Defensie, Pavel Gratsjov,
daalden in het gezelschap van
andere hoogwaardigheidsbe
kleders neer op Izjevsk. Hier
kreeg Kalasjnikov als verjaar
dagscadeau onder meer de Or
de van de Heilige Vladimir
overhandigd. Het was de eer
ste maal sinds 1917 dat die
traditionele Russische onder
scheiding iemand ten deel viel.
Verder kreeg de uitvinder de
versierselen opgespeld voor
'Verdiensten jegens het Vader
land'. Bovendien werd hij be
vorderd tot generaal-majoor
en kreeg hij een 4WD-jeep.
Michail Kalasjnikov bouwde
zijn eerste wapen toen hij 10
jaar oud was. „Vanaf het mo
ment dat ik als kleine jongen
een pistool uit elkaar haalde,
wist ik dat mijn lot verbonden
was met wapens." In 1941
raakte Kalasjnikov als tank
commandant gewond. De 22-
jarige militair luisterde in het
ziekenhuis naar de bittere
klachten van andere gewonde
Russische soldaten over de
slechte kwaliteit van de wa
pens waarmee zij de Duitsers
moesten bestrijden en hij be
sloot iets aan die situatie te
doen.
Zijn eerste pogingen kwamen
Kalasjnikov zowaar op arres
tatie te staan door de wantrou
wende stalinistische autoritei
ten. De oorlog was al voorbij
voordat Kalasjnikovs talent
werd opgemerkt en de AK-47
in produktie werd genomen.
Vanaf dat moment leidde Mi
chail Kalasjnikov een afge
schermd, geheim leven.
Pas sinds enkele jaren mag de
bejaarde uitvinder naar het
Westen reizen. Daar moet hij
steeds diezelfde vraag beant
woorden: heeft hij er geen spijt
van dat met zijn uitvinding
honderdduizenden mensenle
vens zijn verwoest? Nee, spijt
heeft Kalasjnikov niet. „Ook
als ik dit geweer niet had uit
gevonden, was het bloedver
gieten doorgegaan."
Hoewel Kalasjnikov herhaal
delijk heeft gezegd dat hij niet
meer aan militaire projecten
wil meewerken, is hij heel
trots op zijn wapen. „Vroeger
mocht dat niet, maar nu kan ik
met trots zeggen dat dit mijn
uitvinding is. Het is het succes
van mijn leven."
Van de AK-47 zijn in de loop
der jaren duizenden versies ge
produceerd: anti-tank Kalasj
nikovs, granaatwerpende Ka
lasjnikovs, jacht-AK's, AK's
met nachtkijkers en zelfs gou
den AK-47's speciaal voor de
paleisgarde van de koning van
Saudi-Arabië.
Amsterdam (anp)
gers werden gisten
op het verkeerde 1
Tegen de verwa
maakte Beurspleii
kennis met Zwart
Herstel op de oblig
een hogere dollar
kingsaankopen van
beurs verhinden
bloedbad.
De AEX kon gisterei
deel van de verliezen
dag wegwerken. Fier
belangrijke beursgra;
De overvolle, smerige Boetir-1
ka-gevangenis in Moskou, wm I
Suzanne in voorarrest zat.
FOTO REUTER I
Als ik m'n vader zie, vermoord ik
hem." Daniëlle heeft steun aan
haar moeder, met wie ze een goed
contact zegt te hebben hebben.
„En ik ben heel erg gelukkig met
mijn vriendin hier in de zone. Je
hebt toch iemand nodig die je
steunt, die zegt dat je vol moet
houden.
Daniëlle heeft zo veel status dat
andere gevangenen voor haar
werken; de was doen, bed'opma^
ken, water halen. Ze betaalt voor
die klusjes met westerse sigaret
ten, het kostbaarste bezit in'het
kamp. „Alles is hier mogelijk,"
zegt Daniëlle. Duidelijk is dat er
een levendige zwarte handel be
staat. Veel contact hebben de
twee Nederlandse meisjes niet
met elkaar. Ze hebben gekozen
voor verschillende manieren van
overleven. „Ik wil geen uitzonde
ringspositie," zegt Suzanne. „Ik
leef zoals de Russinnen."
Pakjes
Na alarmerende artikelen in Ne
derlandse media zijn de meisjes
overspoeld met een stroom brie
ven en pakjes. Vitamines, kleren,
tijdschriften, ze kunnen het alle
maal gebruiken, zeggen ze. Da
niëlle: „Vooral suiker, thee en
koffie." Ze zijn blij met de pak
jes. „Maar alle brieven kunnen
we niet beantwoorden," zegt Su
zanne. „We hebben er gewoon
geen tijd voor." Bijbels bezitten
ze inmiddels ook voldoende.
De door ons meegebrachte tassen
met produkten worden door vier
bewaaksters nauwgezet gecon
troleerd. Alles wordt opgeschre
ven in een schoolschift. „Wat is
dit?" vraagt een van de vrouwen
als ze een doosje tandenflos uit-
Van onze redactie econom
Haarlem - Het aant;
name licht gestegen.
Spoorwegen ligt ech
I joen gulden. „Om h
j mengd", aldus bestu
I presentatie van de j
pakt. „En dit?" Ze houdt eenl
doos Franse zeep in de lucht.
De kampleiding is vriendelijken
geïnteresseerd. „En de bewakers I
zijn echte watjes," zegt Suzann-1
ne. „Ze doen ons geen kwaad." I
Kampcommandant kolonel Vale-I I 0E-man Van Soest tei
ntin Golovin presenteert thee I het verlossende woord
met koekjes in zijn kantoor. de van zijn mannen. -,,E:
„Neem maar van mij aan dat het Ij van een schitterende
niet eenvoudig is voor deze meis-u ning, maar we weten
jes om onder permanente bewa-1 rectie het mes zeer fc
king te staan," zegt hij. „Ookall personeel zal zetten".
zullen ze tegen u zeggen dat alles
prima gaat."
Bij de rondleiding door zijn
kamp toonde de commandant I
eerder op de dag zowaar iets van
trots. De bibliotheek ('met 3000 1
boeken'), de tv-kamer, de rose I
geschilderde slaapzalen met I
ouderwetse stapelbedden, de or-1
thodoxe kapel en de kale werk-1
kamer van de kamppsycholoog: I
het zag er allemaal primitief, I
maar netjes uit.
Maar zo is het niet altijd, weet I
Suzanne. „Ze hebben speciaalI
voor jullie de boel schoonge-l
maakt." Het leven 'thuis', in del
barakken, is verre van rooskleu-1
rig. „Je moet je voorstellen dal I
wij maar een keer per week ta-1
nen douchen en dat er soms al-1
leen koud water is. En zo een-1
voudig is het niet om 24 uur per I
dag in dezelfde ruimte te zitten I
met 60 vrouwen die allemaal I
menstruatieklachten hebben. I
Maar ja, ik heb een misdaad be-1
gaan en moet ervoor zitten."
Vissoep, aardappelen, pap: het
dagelijkse rantsoen. Suzanne en
Daniëlle kopen zo veel mogelijk
levensmiddelen in de kampwin
kel en bereiden hun eigen maal
tijden. Wie geld heeft, redt het
wel. „Ik hou het zeker vol," weet
Suzanne. Daniëlle gaat ervan uit
dat ze strafvermindering
krijgen en nog maar twee
hoeft te zitten. „En dan kom ik
terug om mijn vriendin hier weg
te halen." Haar Russische vrien
din heeft nog vier jaar te
voor een gewapende roofoverval-
Verdrietig
Suzanne herinnert zich hoe haat
voormalige 'brigadier', de oudste
van haar werkploeg, plotseling
werd vrijgelaten. „Het nieuws
kwam 's morgens en 's middag1
ging ze al door de poort. Hetw®
een heel leuk mens. Wij nam®
met z'n allen afscheid van haat
We waren heel blij voor haat
maar ook verdrietig. Wij zwaf®
en roepen en huilen. F
kwamen bij haar ook de
Toen ging de poort open
ze vertrokken."
Suzanne ziet uit naar mt-,
neer haar vader waarschijn®!
op bezoek komt. „Mijn m°e®
komt in juni en een stel vrien®
wil ook langskomen." Ze de®)
veel aan thuis, is blij dat haar®)
ders haar niet hebben latenja
len. „Ze zeiden: je bent en blij
onze dochter." Suzanne hef
mavo gedaan, ze wilde vroeg
verpleegster worden, 'of schoo
heidsspecialiste of kaPj)
„Maar ik ben nu 24 en als ik h'e(
uit kom ben ik al bijna dew
Het zal moeilijk worden om
nog werk te vinden. De beste l
ren van je leven zijn dan
voorbij."
„Als we met elkaar er n
gen te bewijzen dat we s
kunnen maken, gaan all
nen alsnog naar de knoil
dus Van Soest.
Kilometers
Het aantal reizigers!
nam met 1,1 procent toi
miljard. Het aantal
waarvoor een 'gewooi
haartje werd aangesch!
met 3,4 procent tot 9,
De stijging is te danki
tweede helft van 1996,
zes maanden vielen ju
De daling bij de OV-st
taart en overige grote ci|
bedroeg 3,8 procent. De
ring van de studentenkl
Den Haag (anp) - De
fingsmaatschappij
heeft in het afgelop'
jaar de nettowinst fi
s'ijgen. Het resulta.
met 18,5 procent van 1
jard gulden naar 1,56
gulden.
De winstgroei was stel
Aegon had verwacht. V(
vierde kwartaal was 'ui]
"jk goed', zo meldt de
"Mig gisteren. De omzet
met 16,7 procent tot 24-
gulden.
Aegon profiteerde van d|
mende verzekeringsdri
nam onder meer toe doo:
nemende vergrijzing en
eefte aan aanvullende p
negelingen. Ook speelde
?tde overheid steeds m<
'eningen overlaat aan
arkt. De autonome gros
nettowinst kwam met 'ge
Wen de langetermijns
g van minstens 10 prol
Z- VolSens Aegon behl
jfirn 'tot een van de v
ende verzekeraars terwi
verzekeraar is voor 19
d„ 'sctl- De nettowinst,
'H,,-7?erikaanse Provid
aann ijk' Stijgen' De w
tirn §roeit met tien to
P^ent. De overname
nenkaanse verzekering
«aten van Providian hee^
t. een positieve invlos
PerAPT-aandeel'111
aanrt laar klom de w!
Redto met 17,4 Procent:
de m- d leverde trac
cerm°°tste bijdrage aan
eenStsr et 978 mUj'
cent stlJ§lng van 1
