Weekend DBSTEM
De belastingtelefoon is dezer dagen ongemeen populair
7
De bommenlegger van Oklahoma City
A
'10000001
dakhazen'
leerzame
horrorfilm
Smaak
DE STEM
Steeds meer mensen grijpen de
uitdaging aan en vullen hun
twaaÖEfffl fbr0ken 9ezin„®-t
eigen belastingformulier in.
Helemaal zonder problemen
gaat dat niet: 1,1 min keer
wordt daarbij naar de
belastingtelefoon gebeld. Het
aanvankelijk wantrouwen - zou
de fiscus echt helpen? - blijkt
weggeveegd door de service:
de wachttijd komt zelden
boven de drie minuten.
Eind deze maand begint in
Denver het proces tegen
Timothy McVeigh. Hij wordt
ervan verdacht betrokken te
zijn geweest bij de bomaanslag
die op 19 april 1995 in
Oklahoma City het leven kostte
aan 168 mensen.
Verdachte Timothy McVeigh is nog altijd gesloten boek
Zijn jullie al naar de '101 Dalmatiërs' geweest?
Wat ze die honden allemaal geleerd hebben I Som
mige doen het beter dan Stallone en Schwarzene
gger, inderdaad. Heel kunstig, maar jullie weten
ook wel dat katten nog véél intelligenter zijn.
Daarom kan ik je aanraden naar de film10000001
dakhazen' te gaan. Die is veel mooier. Bloedstol
lend spannend. Hilarisch én ontroerend. En het
slot is werkelijk adembenemend.
Het verhaal speelt zich af in een land dat heel erg
gastvrij lijkt. De mensen doen er alles om het de
katten naar de zin te maken Brokjes, blikjes met
honderden verschillende smaakjes, hapjes voor de
kleintjes, maaltijden voor de senioren, de obers lo
pen dagelijks af en aan. Er worden kattenkamers
ingericht met krabpalen, zachte zitjes en kleurige,
rinkelende speeltjes.
De beestjes kijken verlekkerd en luisteren spinnend
naar de lieve lokroepjes. Poes-poes-poes, kom
dan! Is-ie dan zo lief? Maar dan zeggen de mensen
opeens dat er te veel te veel poezen zijn. Neder
land is vol. Katten zijn niet langer welkom. In op
vangcentra wordt hun status bekeken en ze wor
den onderworpen aan lange procedures,
in de film zie je de katten angstig wegkruipen in
grauwe grotten en vochtige kelders. Ze zingen een
zielig liedje bij wenende violen: 'Katten is een
werkwoord'. Maar dan neemt Cas, de gecas
treerde kater, het woord. Hij noemt zichzelf kater
b.d., maar iedereen heeft het grootste respect
voor hem. Hij heeft zijn negen tevens al opge
bruikt, maar laat zijn soortgenoten niet in de steek.
„Ze noemen het Dierenbescherming," zegt Cas,
gezeten in een nis. „Maar ze beschermen ons niet.
Ze willen ons op de snijtafel." Er gaat een rilling
over de kattenruggen. Cas legt uit dat de mensen
onbetrouwbaar zijn. Ze paaien je en dan doen ze je
pijn. Eerst probeerden ze het met een ontmoedi
gingsbeleid, .Ir^rjjiets,.jn.de kattenbrok,aef?,
daan. „Velen van ons hebben een familielid of een
V3St nog wgi nos f3ng zg srovsr ggu33fi hgöugo
om de oorzaak te vinden. Als het om menseneten
ging, was het de volgende dag al opgelost. En was
er een fikse schadevergoeding uitgekeerd. Wij
hebben nog steeds niks gekregen."
„In maart worden de mensen kat-onvriendelijk,"
stelt Cas, de gecastreerde kater, met bitterheid en
laat zijn oude staart hangen. „In maart wordt er
gepaard, is het devies in de poezenwereld. Maar
mensen schijnen zich daaraan te storen. Doen zij
het dan zonder geluid?"
De poezen lachen en schudden hun hoofd.
„Als zij het zelf op straat moesten doen... In de
kou van een maartse nacht..."
Er wordt enthousiast gespind, gesnord en gebla
zen. Die oude Cas weet het toch mooi te brengen.
De Dierenbescherming wil katten steriliseren. Dat
is natuurlijk niet de oplossing. Alle katten zijn het
met Cas eens. Er moet juist bij de mensen ingegre
pen worden. Zij nemen poezen in huis, hun kinde
ren bestellen poezen alsof het pizza's zijn. Hele
nesten willen ze. En dan zijn ze ze plots beu. Zij zijn
dus schuldig. Cas maant tot stilte. Weg tranen,
geen getreur. Cas ontvouwt zijn plan...
De volgende nacht zwermen ze uit over het land.
Ze sluipen slaapkamers binnen en vinden op de
geur de bedden der mensen. In een wip zitten ze
onder de dekens. Zoek de benen, heeft Cas ge
zegd, Daartussen bevindt zich het 'target', het lijkt
een beetje op een zakje met knikkers, zoals je wel
in sommige kattenkamers vindt. De tanden erin en
bijten maar!
Kat in 't bakkie.
„De mens kampt met overbevolking en zal ons op
den duur dankbaar zijn," verzekert Cas. „Het lijkt
wreed, maar het is gewoon beter voor ze."
ZATERDAG 22 MAART 1997 E2
'In welke groep zit ik?'
wel mee door. Maar het vage 'volgens
werkt de buurman zwart, want hij is nooi!
thuis', daar kunnen we niks mee. Wel als tij
een uitkering heeft, en in een Rolls rijdt. Dsn
gaan we er achteraan. Dat is niet gemeen, dit
is eerlijk. De fiscus probeert boven
rechtvaardig te zijn. Het geld voor de BV Ne
derland moet er komen. Dus wat die man ont
duikt, moeten u en ik bijpassen. En persoon
lijk pas ik daarvoor."
En, klikt de Beitel zelf ook? Wordt een
bieuze vraag doorgesluisd naar de inspei
Buiter vindt het een raar idee. „Nee,
werkt niet. Eerste vraag waar wij al meezit
ten is: belde de beller onder zijn i
Nee, daar beginnen we niet aan."
Als Buiter ons uitlaat, lachen we hem es
beetje uit. Welke controlerende
geeft nu zelf aan waar hij op controleert? Ie
ken maar dat dit jaar alle beroepsko
kloppen.
„Daar zou je van opkijken," reageert hij.
„Het controlewerk wordt in eerste insta
door computers gedaan. Elk jaar wordt i:
software bijgesteld; deze keer op extra atter.
tie voor die beroepskosten. Maar je kunt;
voorstellen dat de software ook een twe»
aandachtspunt heeft. Eentje dat maar bij®
handvol mensen bekend is."
Hij kijkt slim. Is zijn praatje echt waar?
Een nog slimmere blik. En geen antwoord-:
moet hem niet gemakkelijk zijn gevallen. W
leven sinds zijn ontslag uit de dienst is doorbf-
kenden omschreven als een eindeloze, eenz*!
zwerftocht van wapenshow naar wapens*
Tussen de bedrijven door zocht hij ouden*
op, om samen te mopperen over het verval®
Amerika en de 'progressieven', die elk P®
bleem met praten wilden oplossen.
Gek genoeg sloeg, afgaande op de u.B -
tegen McVeigh, in dit milieutje van vervre®
kankeraars de vlam in de pan, toen die P®
gressieven' (de regering Clinton) besloten®;
niet te praten maar erop te slaan. 'Oklaho®1
daaraan is nooit getwijfeld, viel i
samen met de tweede verjaardag van
storming door federale troepen van eer
bewapende sekte in Waco, Texas. De slacnn
waarin dit optreden resulteerde, is door
treem-rechts in de VS omgesmeed tot een
Tegenover de Britse Sunday Times
McVeigh vorig jaar wat door hem -
toen hij de beelden van 'Waco' zag. »"a.
zag, herinnerde me aan het Plein van
melse Vrede. Hoe kon hetzelfde in Ameruw
beuren? Ik zag op locale schaal een
staat." Ook in de gevangenis steekt hij -rj
vattingen niet onder stoelen of banken.
radio waarover hij beschikt, luistert
voorkeur naar zulke kampiqenen van de
se 'haatradio' als Rush Limbaugh en
don Liddy. Maar, vertelde hij het wee
me, „ik geloof niet dat het juist is
veroordelen vanwege zijn opvattingen-
G.»
Smaak is niet persoonlijk. Absoluut ru'e
wijsheden en vooroordelen daar ook
zeggen. Smaak bindt. Eigen smaak best
herinnert zich niet het interieur van vijfe
geleden? Geel jute op de muur, oranje t
traal in de doorzon-L, paarse gordijnen,
terbak met frutsels aan de wand en een
cramé gevat in fietswiel voor het raam.
goede smaak van jong gehuwd en zwijg
sief in 1970. Tien jaar later ging dat sch
voel met het groot vuil mee.
Wat nu de smaak van Nederland is, wore
de Rotterdamse Kunsthal. Vitaly Komar
Melamid hebben het uitgezocht en vc
Komaf en Melamid zijn zoiets als Gilber
of Laurel en Hardy, hoewé ze in uiterli
hebben van de Marx Brothers. Een siarrn
in de kunst, sinds ze elkaar in 1963 in e
lijkenhuis ontmoetten. Daar schooierder
het kader van hun opleiding. De kunstaca
dat anatomie aan echte, maar dan onaan
chamen bestudeerd diende te worden,
kijk op de werkelijkheid gaat wellicht teru
vrante uitgangspunt.
In de Sovjet-tijd gold hun visie als provoce
terwijl Komar en Melamid geenszins het i
periment zochten. Zij stellen dat kunst vo-
wijden ontoegankelijk en onbegrijpelijk i;
Een niet geheel onzinnig standpunt. 1
geen pamfletten, discussieerden niet of
andermans doeken, ze ironiseerden en be
rieerden geldende stromingen met eigen
Een paar jaar later, toen ze via Israël hu
eindbestemming in de Verenigde Staten
vonden, gingen ze de straat op. Niet als d
ten, maar als onderzoekers. Ze vroegen b
genoten en voorbijgangers naar hun sma
keuren. In Nederland hebben ze dat nu er
derzoeksbureau laten doen. En wat blijkt
delde Nederlander valt op blauw, oliever
rond, abstract, fijn gepenseeld en niet gro
krant. Realistische, grof geklodderde binr
reien van groot formaat met naakten, reli
ter zijn niet populair.
Komar en Melamid hebben vervolgens
soort een schilderij geproduceerd. Het mei
Nederlandsrdoek en het meest verafscf
hangen op een tentoonstelling 'The Peoplr
samen met de artistieke vertaling in bes
worstjes, Calderiaans knikkerparcours, m
koperen bordjes, die de Nederlandse dub
gegeven heeft aan kernbegrippen uit d(
ma's van vaderlandse politieke partijen
gans van parlementaire cultuurwoordvoer
Maar voor wat het volk mooi vindt, hoeft
maal niet naar het museum. Een avonc
door een uitlegbuurt met fel verlichte hursf
telt net zo veel. Of een bezoek aan de An
Stadsschouwburg. Daar hangt in ganger
twee eeuwen geschiedenis van goed
smaak aan de wand: de portrettengalerij
derlands theater. Negentiende eeuwse st
donkere teints, vooroorlogse ingetogenh
geavanceerde stijl en moderne pogingen
'iet uiterlijk, maar vooral het karakter va
«ekfe te vangen.
Al deze schilderijen zijn verzameld in een
Liesbeth van Stekelenburg. Daarin ook d
ver uit de loop geplaatste en zodoende
onzichtbare bustes. Zelfs die van Simon C
ooit toneelcriticus. Hoewel die na het Boel
meer tot de collectie van de Stadsschou
nooit Een literair liefhebber moet gedac
dat Carmiggelt deel uitmaakte van de ver
dit eenmalige hemelse paradijs en dat d
Kronkel daarom beter een permanente pte
thuis kon krijgen.
De illustraties in het boek zijn tekenend,
wel meer de korte biografische schetsen ir
Over Ko van Dijk die niet op de toneelsdio
ten werd omdat zijn algemene ontwikkel
gebrekkig was en die zich in zijn latere
steeds vaker overschreeuwde om zijn eigt
tueie onzekerheid te maskeren. Over Mara
pA nu bij niemand meer bekend maar tl
ooptean die bijna de hele negentiende ee>
te, niet alleen wereldberoemd tussen Sing
scnebosje, maar nog meer gevreesd. Nie
naar collegae en concurrenten maakte eni
s buurt. Ze had een niet gering gevi
genwaarde, heet het met een understate
meld ervan de lakens uit te delen en daar
P actrice aan de schouwburg was, was zi
P uit haar vroegere mededingers van het l
te houden," schrijft een tijdgenoot. Ze h
Perfecte methode voor. Ze trouwde de ach
gende directeuren van het schouwburg
schap. over de beroemde Russische regis
cnaroff die in Nederland de ideeën van S
reduceerde en ondanks zijn beperkte i
'fmogens jarenlang het zicht op de gro
-paalde. Jeanne van Schaik-Wlng, toona
™ca gedurende decennia, vond dat 'ei
."St!0®® met hem te praten vie
W of (jij een mulo-diploma had kunr
SulS^ws geniaal. Zijn ziefkunc
nadden niets van de ideeën van een ps
Taif de ongereptheid van de nati
ent blijkt niet aan intelligentie of sociale
Men. Willem de Kooning bijvoorbeeld
atijarige leeftijd als manusje van alles in
materialenzaak. Het is met kunst niet a
wipo^°!l Be9aahdheid hangt niet same
st™?j u beginjaren van het edele voetb
op be: Nederlands elftal uitjonkers, tanc
^"enkeleputjesschepper, in Duitsland da
ernoging van 2jjn stahJS a|j privatfehrer VQi
ri;0 ,~er nauwelijks nog een international vo
Tsl l -'sen naam kan spellen
vnpfi ,s!ndlv|dueel. smaak niet. Dat is een
n ^us werkelijk democratisch.
Door Max Steenberghe
M e waren gewaarschuwd, en ze za-
M i ten er helemaal klaar voor. Die
ochtend schreeuwde een landelij
ke krant dat de fiscus dit jaar de beroepskos
ten extra onder de loep zou houden. De belas
ting-telefonisten hadden op aanraden van de
chef de betreffende folders nogmaals doorge
pluisd, checklijsten lagen klaar, maar: „Niets.
Geen enkele specifieke vraag. Nauwelijks be
langstelling. Sindsdien is het vaker in het
nieuws geweest, maar nog steeds: bijna geen
vragen. Terwijl het toch geen makkelijke ma
terie is."
Wat ze dan wel vragen aan de Belastingtele
foon? Waar ze de belastingdiskette kunnen
krijgen (via een antwoordstrook die bij het
formulier zat) en of de nieuwe gemeentelijke
hertaxatie van woningen al geldt (nee, die
gaat pas per 1 januari 1997 in). In feite over
bodige vragen, want voor de eerste is ook een
speciale bestellijn in gebruik, en voor proble
men met woningen is de WOZ-lijn ingesteld.
Met daarnaast als derde luxelijn nog een 'jon-
gerenloket' waarbij jongeren na het intoetsen
van wat gegevens automatisch horen of ze al
dan niet geld kunnen terugvragen.
Dienen
-„We zijn er om te dienen," zegt mr. J'Buiter,
hoofd van de eenheid particulieren in het
Utrechtse hoofdkantoor van de fiscus met een
trouwe blik in de ogen. „Goed, er wordt wel
eens meesmuilend over gedacht, en de voor
oordelen zijn zo oud als de belastingen zelf,
maar toch is dat ons streven. Immers: hoe be
ter alles wordt ingevuld, des te beter onze
dienst kan werken. En het is echt niet zo dat
de fiscus de burger uitwringt, de laatste cent
wil binnenhalen en aftrekposten geheim
houdt. Want ook dan duurt eerlijkheid het
langst, en zou het ons alleen maar tijd kos
ten."
Service en tijdbesparing waren in 1985 aan
leiding om het instituut Belastingtelefoon in
het leven te roepen. Door de Wet Tweeverdie
ners werden veel problemen verwacht. Die
verwachting kwam uit: de 'BelTel', zoals de
lijn inmiddels in fiscus-spraak heet, werd
225.000 keer geraadpleegd.
De verwachting is dat hij dit jaar 1,1 min keer
overgaat. „Bijna vijf keer zo veel," klinkt het
trots. Maar als de burger vijf keer zo veel hulp
nodig heeft, lijkt dat in tegenspraak met de
belofte het invullen van het opgaveformulier
te versimpelen, zoals telkens wordt beloofd in
de spotjes met dat zeurmens. Buiter ziet geen
tegenstelling. Hij: „Het is een teken dat de
overheid dichter bij de burger staat. Daarbij
krijgen we nu zes miljoen formulieren binnen,
dubbel zo veel als tien jaar terug. En in het
verleden kwamen de burgers met hun vragen
en hun mappen naar de kantoren. Nu bellen
ze."
De BelTel is het hele jaar bereikbaar, maar
beleeft nu - luttele dagen voor de inleverda
tum van 1 april - uiteraard hoogtijdagen. De
organisatie vangt de drukte zo veel mogelijk
Door Bert Ummelen
Timothy McVeigh lijkt, als hij op gezette
tijden van zijn cellencomplex naar het
gerechtsgebouw van Denver, Colorado,
wordt gebracht, nauwelijks op de verdachte
van een van de ernstigste misdaden uit de ge
schiedenis. Niet op iemand die vanwege een
idee-fixe 168 onschuldige mensen - mannen,
vrouwen, kinderen - aan het leven heeft ont
rukt en nog eens vijfhonderd anderen ver
wondde. Steelse tv-beelden van zulke trips la
ten een ontspannen jongeman zien, zich op een
prettige manier bewust van zijn belangrijk
heid. Eenmaal binnen, in het gerechtsgebouw,
knikt en wuift hij naar bekenden, schudt han
den met zijn advocaten, glimlach van oor tot
oor. Hij lijkt naar een te zijner ere aangerichte
fuif te zijn gekomen, niet naar een sessie ter
voorbereiding van zijn strafproces. Een proces
dat hem, op zijn beurt, het leven kan kosten.
Op 31 maart is het zover. Bijna twee jaar na
dat, op 19 april 1995, een krachtige autobom
het Alfred P. Murrah gebouw in Oklahoma Ci
ty verwoestte, begint in Denver de strafzaak
tegen de 28-jarige Timothy McVeigh.
Districtsrechter Richard Matsch is niet door de
knieën gegaan voor een eis van McVeighs ver
dediging tot afstel, dan wel uitstel van het pro
ces, of op z'n minst verplaatsing naar een bui
tengebied als Alaska, Hawaii of de Amerikaan
se Maagdeneilanden.
De golf van publiciteit rond wat de bloedigste
terreurdaad op Amerikaanse bodem is, leidde
er eerder toe dat het proces op dringend ver
zoek van de verdediging werd verplaatst van
Oklahoma naar Colorado. Dit keer waren het
publicaties van een krant in Dallas, Texas, en
het mannenblad Playboy, die McVeighs advo-
catenteam tot de slotsom brachten dat hun
cliënt ook in Colorado op korte termijn geen
eerljjk proces kon krijgen.
Krant en blootblad hebben, zich baserend op
documenten yan de verdediging, geschreven
dat ÉcVeigh tegenover zijn advocaten de aan
geeft bekend. Met medeverdachte \Terry
ig ifec
Nichols, die later terecht zal staan, had hij de
bom in elkaar geknutseld. Maar hij, McVeigh,
had de truck met zijn dodelijke lading in zijn
eentje naar het Murrah gebouw gereden en
daar geparkeerd. Hij ook had bepaald dat de
bom overdag moest ontploffen - omdat met do
den hun 'zaak' beter voor het voetlicht zou
worden gebracht.
McVeighs hoofdverdediger, Stephen Jones,
heeft, opmerkelijk genoeg, toegegeven dat de
stukken afkomstig zijn van zijn team. Ze zou
den via computerinbraak zijn verkregen. Maar
het zou gaan om een verzonnen bekentenis, be
doeld om een onwillige getuige aan het praten
te krijgen. De rechter besloot afgelopen dins
dag dat het proces, ondanks de geruchtmaken
de publicaties, gewoon volgens plan door kan
gaan. 'Ik heb er het volste vertrouwen in',
schreef hij, 'dat een rechtvaardige jury kan
worden geïnstalleerd en dat zij die geselecteerd
worden,een eerlijk vonnis zullen vellen, geba
seerd opjde wet en het geleverde bewijs.'
Timothy McVeigh is intussen voor de Amerika
nen een gesloten boek gebleven. Maar een paar
kranten en tijdschriften hebben, sinds zijn ar
restatie, on-the-record interviews met hem ge
kregen en geplaatst. Maar daarin laat hij wei
nig los. Geregisseerd of niet, McVeigh weet
zich op tamelijk intelligente manier te verwe
ren. Een doodgewone jongen is hij, helemaal
niet de door vuurwapens bezeten loner en fa
natieke hater van de federale overheid, die de
media van hem hebben gemaakt. Ach, hij be
grijpt het wel. Ze moeten hun verhalen verko
pen en hij is nu eenmaal maar beperkt beschik
baar voor wederhoor. Ook kan hij er wel inko
men dat zijn gedrag in het gerechtsgebouw de
nabestaanden van de slachtoffers ergert. Maar
hij is toch in een gerechtsgebouw? Toch niet op
een kerkhof? Hij leidt zo'n geïsoleerd leven dat
hij blij is bekenden, zoals zijn advocaten, te
zien. En humor is zijn middel tegen stress. Na
tuurlijk raken de voorgespeelde video-beelden
van kinderlijkjes en wanhopige ouders hem,
maar hij is zich er pijnlijk van bewust dat ie
dereen op zijn reacties let. Het portret van Mc
Veigh, zoals de media dat in de afgelopen twee
jaar hebben geschilderd, bestaat uit grove lij
nen, daar heeft hij op zichzelf wel gelijk in.
Zijn moeder nam de benen toen hij tien was.
Noch zij, noch zijn vader, is ooit naar het ge
rechtsgebouw in Denver gekomen om steun of
alleen maar medegevoel voor hun zoon te to
nen. Als soldaat in de Golfoorlog had hij de tijd
van zijn leven. Dapper, fanatiek, een lejder in
de strijd. De terugkeer naar het burgerbestaan
zekere hoogte natuurlijk. De Belastingdienst
is snel aan het automatiseren. Vorig jaar zijn
we met de diskette begonnen; we hadden ver
wacht dat er maximaal 100.000 binnen zou
den komen, het werden er 380.000. Dit jaar
zal het zo'n driekwart miljoen zijn."
Internet
De diskette is eigenlijk alweer oud nieuws. De
dienst zit ook op Internet, waarvan een pro
gramma op de eigen computer is binnen te
halen en de zaak ingevuld en wel weer via In
ternet teruggestuurd worden. „En straks kun
je zelf je eigen dossier openen", hoopt heer
Buiter.
Techniek helpt ook nu: de BelTel-centrale
staat continu in direct contact met het minis
terie. „Zodra er een aanpassing van een wetje
dreigt, worden wij ingeseind. Wij moeten up
to date zijn. En we hebben dan ook een wan
delend naslagwerk die alles tot op de laatste
herziening weet."
De alwetende almanak zit echter net aan de
koffie als we een blik mogen werpen op de
BelTel zelf. Dat valt bar tegen. Twee kantoor
tuintjes waar een achttal mannen en vrouwen
achter hun pc zitten. Op het hoofd zo'n mo
derne 'telefoon-koptelefoon', in de hand de
computermuis. Vrijwel alles is klikkend in de
pc te vinden; de almanakken en folders staan
en liggen ongebruikt in kasten. Het enige Bel-
Tel-teken is een lichtkrantje aan de muur
met: 'U spreek met de belastingtelefoon'.
Even meeluisteren? Een meneer weet niet in
welke groep hij thuishoort. Als hij twijfelt
aan de genoemde '3' wordt hij verwezen naar
zijn salarisstrook, waar het ook op staat. Een
mevrouw, met de stem van de in fiscuskrin-
gen overbekende Tante Agaath, zit met haar
dividend in haar maag. Een meneer belt - ein
delijk - over de beroepskosten. Hij weet niet
hoe hij het standaardbedrag (voor hem
2507) op de diskette invult. Dat heeft de
diskette dan ook allang voor hem gedaan. Een
jongeman wil iets weten over een T-biljet en
laat vallen dat hij niks terugkrijgt. De dienst
doende BelTeller rekent hem echter fluks
voor dat er zo'n drie mille op hem ligt te
wachten.
Liggend
Het leukste telefoontje is niet voor de BelTel:
een meneer die zijn buurvrouw wil aangeven,
omdat ze 'liggend' bijverdient. Hij wordt
doorverwezen naar zijn eigen inspectie.
Of de fiscus iets met klikkers doet? „Niet veel,
maar we laten het ook niet liggen," klinkt het
bedachtzaam.
„Als een telefoontje echt hout lijkt te snijden,
willen we er wel eens het betreffende dossier
bijpakken. Als dan blijkt dat het verhaal zou
kunnen kloppen, gaan we er waarschijnlijk
met eigen personeel op, maar valt in nood te
rug op uitzendkrachten van Randstad. „Wel
fiscaal-juristen of anderszins gespecialiseer-
den, die daarnaast een stoomcursusje tele
foontechniek krijgen. We hebben zo onze ge
dachten over hoe we de buitenwereld tege
moet willen treden. Maar de antwoorden
moeten natuurlijk wel kloppen."
En kloppen doen ze, constateert de fiscus zelf
tevreden. Zo heel moeilijk zijn de vragen
meestal ook niet. Het merendeel wordt opge
lost door een folder of formulier toe te sturen.
Een veel voorkomende vraag is de eenvoudi
ge: in welke groep hoor ik thuis. En de meeste
problemen zitten in de buitengewone lasten:
de extra kosten van bij voorbeeld ziekte en/of
studie. „Maar op dat vlak worden vragen
vaak erg specifiek, en dan kunnen we niet
veel helpen," bekent Buiter.
Want het is niet de bedoeling dat de burger
zijn formulier plus pen pakt, en vervolgens
gezellig met de BelTeller door de vragen
heenwandelt. „Nee, het moet snel en bondig
zijn. We willen de mensen op weg helpen, of
de weg wijzen. Wie echt specifieke vragen
over zijn eigen papieren heeft, moet toch bij
zijn eigen inspecteur aankloppen."
Dat zou in de toekomst wel eens kunnen ver
anderen, verwacht hij. „Straks zitten alle ge
gevens in de computer en kan een BelTeller
wel dat persoonlijk dossier openen - tot op
