DE STEM
'Wal moet die ouwe taart daar?'
4Ik zag al bussen Japanners voor me'
Diana van Kolck begint op 56-jarige leeftijd aan tv-loopbaan
Hanselund
voor de fijnproever
ISSEN (V/M)
,N (MAO
IE
en
De nieuwe helden staan
op het voetbalveld
D1
Drentse Van Gogh-herberg wordt gesloopt door 'cultuurbarbaren'
X 100
rgen....
(>loiteert een 24-uurs opvang en
vrouwen en kinderen.
ouderschapsverlof.
997;
februari 1998.
1-6-97 t/m 17-2-98 en één
rordt in onderling overleg
men en hierover rapporteren,
iportages.
ek of vergelijkbaar denk- en
rdigheden;
lamiek en hulpverlening na
H
:-periode vereist is
Ie werkplekken:
hobbyloods en kinder-
=rk.
met CV en o.v.v. de
erlijk tot 28 maart 1997 gencht
B740, 4803 ES Breda.
l.a.v. etnische groeperirige
ZIE RAGAZZI OP ACHTERPAGINA - D5
Gids
ii i i i
ZATERDAG 15 MAART 1997
m J
Diana van Kolck is een
vrouw met veel gezich
ten. Ze kruipt zo in de
huid van een maffiawe
duwe, ma Flodder, Itali
aanse plattelandsmoeke,
operadiva, kreng of def
tige dame. Ze poseert en
acteert. En presenteert
sinds kort. Op 56-jarige
leeftijd maakte ze haar
debuut in de Veronica-
serie 'Erotique: verbo
den verhalen'.
Door Maarten van de Rakt
Een mevrouw op middel
bare leeftijd, die een ero
tisch programma maakt
voor Veronica. Da's op zijn
minst opmerkelijk. „Som
mige mensen zeggen: wat
moet die ouwe taart daar?
Die vinden dat heel raar.
Anderen mensen vinden
het juist heel leuk, zo'n in
valshoek. Ik doe het vanuit
mezelf. Dat heeft zijn
charme", weet de nieuw
bakken presentatrice Dia
na van Kolck.
In Erotique: verboden verhalen
verdiept die 'ouwe taart' zich,
gekleed in keurig mantelpakje,
in de wereld van parenclubs, Ii-
vesexshows en SM-acts.
Ze schuift een lijvig plakboek
naar me toe. Het bulkt van de fo
to's van advertenties, jaarversla
gen, kalenders, reclamespotjes,
films. Van Campina tot Postbus
51.
„Dan weet je waar we over pra
ten." Het boekwerk begint met
wat cijfers. Via de maten 105-84-
103 haar hoedenmaat 57,
•ïk ben maar een boerentrut uit Blaricum'.
schoenmaat 41. Ervaring: foto
model, actrice, commercials en
speelfilms.
Speelfilms? „Ik heb meegewerkt
aan de film The Baby of Macon
van Peter Greenaway. Daarin
was Julia Ormond, bekend van
First Knight, mijn dochter. Ach,
het was een zeer bescheiden rol
letje hoor, maar wel leuk om te
doen. Ik ben nog op het filmfes
tival in Cannes geweest. Heel
bijzonder, als je over die rode lo
per naar binnen gaat. Dat maak
ik nooit meer mee. Ik heb ook
een rolletje gehad in de verfil
ming van U bent mijn moeder
van Joop Admiraal. Ik was een
vrouw in een trein, die tegen
haar man zat te mopperen." Ze
lacht: „Dat was me niet vreemd.
Ging me heel makkelijk af."
„Ik werk vooral als fotomodel."
Ze toont een Duitse reclamefol
der. Daarop staat ze afgebeeld
tussen de bouwlampen en trof
fels. „Ik ga een paar keer per
jaar naar Duitsland. Ik zeg wel
eens: waarom neem je niet een
mooie schone blom? Neenee, die
hebben geen uitstraling, krijg ik
dan te horen. In hun ogen ben ik
een degelijke huisvrouw."
Schoonheid
Het begon allemaal een jaar of
twintig geleden. „Iedereen zei
over mijn dochter: die moet
mannequin worden. Zelf was ze
zich niet bewust van haar
schoonheid. Ik ben met haar
naar zo'n opleiding gegaan. Zegt
die mevrouw: waarom gaat u het
zelf ook niet doen? Ik zag dat
niet zo zitten, ik ben maar een
boerentrut uit Blaricum. Mijn
dochter drong aan: we gaan sa
men. Ach, dacht ik, waarom ook
niet?" „Voor die modeshows
moet je het hele land door, zes
weken aan een stuk. Daar word
je op een gegeven moment wel
ziek van. Toen liet ik me in
schrijven bij het castingbureau
van Moeder Anne. U bent mijn
moeder was mijn eerste op
dracht. Hartstikke leuk. Dat
wou ik best vaker doen. Zegt
Moeder Anne: maar ik kan je
niet verkopen, want je hebt geen
opleiding. Toen heb ik allerlei
workshops gevolgd. Sindsdien
loopt het als een trein."
Haar blik zakt in het plakboek.
„Kijk. Twee nonnetjes en een
moeder-overste. Komt er een
mooie meid langs in prachtige
lingerie van Pastunette en die
nonnetjes denken: o wat prach
tig. Moeder-overste keert zich
van hen af en schaamt zich voor
dat wereldse gedrag."
Ze wijst al naar de volgende
prent: „Een lekker ordinaire
kop. Ik houd van extreme figu
ren." En ze haalt zich voor de
geest hoe bloedjeheet het die dag
was. „Ik mocht niet eens bewe
gen.
„Bij de grime word je langzaam
iemand anders. Daarom kan ik
me transseksuelen zo goed voor
stellen. Pas hadden we zo ie
mand in de uitzending. Toen hij
zich ging omkleden, kreeg hij
iets heel anders over zich. Dat
heb ik voor een fotosessie ook.
Als ik een secreet moet zijn, ga
ik me gaandeweg ook zo voe
len", vertelt Diana van Kolck.
„Ik vind eigenlijk alle typetjes
leuk. Van heel ordinair en asoci
aal tot heel sjiek. Niet iets in de
erotische sector, dat heb ik nooit
gedaan, daar ben ik niet voor in.
SM ofzo zou ik nooit doen. Een
dame zijn is geen kunst. Wel de
types, waarin je iemand neer
moet zetten. Als die goed luk
ken, is het heerlijk."
„Dit is in februari opgenomen",
licht ze een onderwaterfoto toe.
„In een buitenbad in Soester-
berg. Het was wel een verwarmd
bad. Als je boven kwam, was er
zoveel stoom datje het niet met
een koud had.
En zo gaat het door. Primafoon,
Campina, Efteling, Pearle, Phi
lips, Amev. En Diana als werk
ster in een muziekclip met Mick
Jagger.
„En dit was een opdracht van
Coca Cola, voor de Verenigde
Emiraten. Dat was een ramp.
Die kleding moest helemaal over
mijn voeten, er mocht helemaal
niks te Zien zijn.
„Producent Gert Berg zocht
voor Erotique een oudere pre
sentatrice. Ik zeg: jeetje, wat
moet ik daar nou mee? Ik kan
wel een beetje kleppen, maar
voor tv heb heb je meer nodig,
dacht ik. Ben~er toch heen ge
gaan. Hij wou me meteen heb
ben. Gert zegt: je moet doen zo
als je bent, dan kom je over."
„De eerste opname was in een
parenclub. Meteen in het diepe
gegooid. Ik ben 38 jaar keimig
netjes getrouwd, heb drie kinde
ren. Kom uit een fijn-katholiek
gezin. Zondags moesten we twee
keer naar de kerk. Mijn achter
grond is duidelijk heel anders. Ik
ben helemaal niet in voor allerlei
extreme dingen. En als ik er lan
ger over nadenk, word ik er een
beetje niet goed van. Het is niet
mijn wereld. Mensen zijn vol
wassen. Wie ben ik om over een
ander te oordelen?"
„In zo'n club huppen ze van het
ene bed in het andere. Als ze in
een restaurant zitten en het kop
je is een beetje vuil, maken ze
een hoop drukte. Ik denk soms:
waar moet het allemaal heen?
Het meest shockerende vind ik
livesexshows. Met stelletjes die
daar heel serieus mee bezig zijn.
Voor hen is dat echt werk."
Agressiever
„Gisteren zagen we een SM-act
op de bühne. Twee vrouwen als
slaaf en meesteres. God-nog-
aan-toe-zeg. Het is allemaal veel
agressiever tegenwoordig. Die
dansen ook, hè. Dat ging er in
mijn tijd vriendelijker aan toe."
We bladeren verder. „Dit is een
soort Mrs. Slocombe-type. En
hier ben ik koningin met een fa
ke-koninklijke familie. Ik vind
koningin-zijn eigenlijk niet zo
leuk. Maar dit was duidelijk
flauwekul. En hier zie je een fo
tosessie waar later een filmpje
van is gemaakt. Met Pistolen
Paultje die mij vermoordde. Hij
kon zijn lachen niet houden.
„Ik ben netjes opgevoed, gewoon
ouderwets, degelijk, respect
voor alles en iedereen. Vooral
vriendelijk zijn. Je gedragen.
Dat heeft me wel eens opgebro
ken. Ik ben een fatsoenlijk Ne
derlands burgertrutje. Bij ons
kwam vroeger nog echt elk jaar
de pastoor langs om te vragen
hoe het ermee stond. Of er nog
een kindje onderweg was. Dat
betekende weer nieuwe zieltjes.
Mijn moeder had 15 kinderen
van wie er vijf overleden aan
kinderziektes. Maar goed, het
gaat er nu allemaal heel anders
aan toe."
„Mijn moeder heeft eens gezegd:
als ik dood ga, worden jullie al
lemaal heidenen. Dat is aardig
uitgekomen. Er is niet veel blij
ven hangen van het geloof. Mijn
eigen kinderen zijn naar een
katholieke school geweest, die
zijn ook afvallig, maar het zijn
respectabele mensen geworden.
Met die erotische serie hadden
ze moeite. Ze waren bang, dat ze
zich zouden moeten schamen
voor moeder."
„Mijn man vindt het niks. Hij is
66, duidelijk van een andere ge
neratie. Ik kan begrijpen dat-ie
er niet blij mee is. Eigenlijk is hij
nooit enthousiast geweest. Dat is
niks nieuws. Als ik alles voor ie
dereen had moeten laten, weet je
waar ik dan gezeten had? Thuis,
achter de geraniums, helemaal
verzuurd."
'Van heel ordinair tot heel sjiek'.
hi Hans Rooseboom
Commissaris van de Komri
jn kan het tij niet keren. Relus ter
stelde zich gisteren wel vier-
>p achter de laatste poging om
ket logement van Vincent van Gogh
ii Nieuw-Amsterdam te redden.
op 1 april zal de slopershamer
'«laan.
h het cultureel centrum De Schalm in
«uw-Amsterdam is alléén gedurende
lil weekeinde een tentoonstelling te zien
fc het verblijf van de schilder in het
veen. Relus ter Beek deed de
hu is het een buitenwijk van de Drentse
metropool Emmen, maar in 1883 was de
Verzetting Nieuw-Amsterdam de ver-
Ie uithoek van Nederland. Van Gogh
er een paar maanden rust in de
'g van Hendrik Scholte.
®t legendarische pand is na meer dan
Werd jaar in handen gevallen van een
hjectontwikkelaar. Na de sloop zullem
iure appartementen op de locatie
Jrten gebouwd. Daarna zal niets meer
«nimeren aan het verblijf van Vincent
'Drenthe.
o— geld wint het weer van de
"tuur," zegt Jan Muskee van de Com-
'®ie-Van Gogh in Nieuw-Amsterdam.
I "ehben dollartekens in de ogen. Ze
"pen het hotel nog liever vandaag dan
gen."
-ommissie-Van Gogh werd ingesteld
90, bij het eeuwfeest van de sterfdag
"an Gogh. Er werd toen ook al een
uj®'ie ingericht over zijn Drentse pe-
o--liefhebber Jan Muskee was de
u^hter de commissie. „In 1990 was
interieur van het hotel nog helemaal
k 'arapen hingen er nog. Maar
u was het eigenlijk al te laat, het was
I voor twaalf. De eigenaar zag er niets
uj^nd te behouden. De gemeente-
helft er °°k n^s t-e8en gedaan. De
ïaa „van de mensen heeft nog niet eens
D- an gehoord. De sloop is voor
teS'° de grootste vergissing. Het
Caf. lerademaal cultuurbarbaren."
restaurant Van Gogh is van binnen
ba, als gesloopt. Alles is eruit, de
t(tj We£» het kamertje van Van Gogh is
i]ri„'anen- »Het is een droevig gezicht,"
Jan Muskee.
"niertje
((ut^^md is het kamertje van Vin-
00 uón maal nagebouwd te zien.
Het is de laatste kans voor Van Gogh-
liefhebbers. Er is geen plaats te vinden
om zelfs maar dit bescheiden eerbetoon
aan de meester te verlengen.
Jan Muskee: „De waarde wordt niet ge
zien. Als we maar een klein stukje zou
den kunnen bewaren. Er is geopperd: la
ten we het pand steen voor steen afbre
ken en een stuk verder opbouwen. Maar
Vincent heeft hier gezeten en niet ergens
anders. Er moet hier iets bewaard blij
ven. Al is het maar een museumpje, of
een standbeeld. Maar het liefst het pand
zelf waar hij twee maanden woonde."
Commerciële argumenten schuwt Jan
Muskee niet: „Ik zag het indertijd in
1990 al helemaal voor me. Bussen Japan
ners die vanuit Amsterdam de dollars
naar Nieuw-Amsterdam komen brengen.
Knip, knip, knip met die fototoestellen.
En dan natuurlijk een mooi hotel hier.
De naam Van Gogh, daar kun je aan ver
dienen, daar kun je van leven. Maar ze
zien het niet."
Vrede
De gevelsteen die in 1983 op het pand is
aangebracht, zal vóór de sloop verwij
derd en bewaard worden.
Op de steen staat een citaat uit een brief
van Vincent aan zijn broer Theo in sep
tember 1883:
„Waarde Theo. Ditmaal schrijf ik u heel
uit de achterhoek van Drenthe, waar ik
gekomen ben na een eeuwig lange tocht
in de trekschuit door de heide. De plaats
waar ik nu ben is Nieuw Amsterdam.
Het is hier zo gans en al dat wat ik mooi
vind. 't Is hier vrede."
Van Gogh, geboren in Zundert in 1853,
was in het najaar van 1883 dertig jaar
oud.
Hij woonde in Den Haag, waar hij sa
menleefde met de prostituee Sien en
haar zoontje. Contact met zijn ouders in
Brabant had hij niet meer. Wel per brief
met zijn broer Theo, zijn trouwste
vriend.
Vincent had pas drie jaar eerder besloten
dat hij kunstenaar wilde worden en hij
had nog maar zeven jaar te leven, zeven
jaar om de onsterfelijke Vincent te wor
den die hij in zich voelde. Hij werkte zich
half dood voor zijn ideaal. Hij moest weg
uit Den Haag, maar hij worstelde met
zijn 'gevoelens betreffende het blijven
met de vrouw'.
Hij voelde zich verantwoordelijk en
schuldig. „Het kleine jongske is vreselijk
aan mij gehecht tegenwoordig."
De kunstenaar in wording was uit zijn
normale doen. Doorgaans schreef Van
Gogh dagelijks een lange brief aan Theo
over artistieke, intellectuele en familie
kwesties. Maar nu ging het bijna uitslui
tend nog over de vrouw, zoals hij Sien al
tijd anoniem noemde.
,,'t Is een geval waar men geen uitweg in
ziet. Verhuizen is wenselijk. Ik zou erg
~w
M&r ïoo granscii en #1 dat,
ijj wat ik saool vind. 'tïs hier vrede
W - Vincent
HJ ER WOONDE EN WERKTE
Vleest van Gogh
TUDENS ZIJN DRENTSE PERIODE
VAN 6 OCT TOT 1 DEC IS8S
kfcM-T-lftBS
Gevelsteen op het pand in Nieuw-Amsterdam waar Vincent van Gogh in 1883
twee maanden woonde. t foto paul huf
graag naar Drenthe gaan. Ik heb het no
dig om een tijd te zjjn bij een boer of zo,
heel heel wijd weg, zo ver dat de natuur
echt moet zijn."
Echt, dat was een kernwoord bij Van
Gogh. Hij ging daadwerkelijk naar
Drenthe en hij schreef direct na aan
komst: „In de haven van Hoogeveen zag
ik heel echte turfschuiten en figuren van
schippers. Het zal wel nog veel mooier
blijken te zijn dieper 't land in."
„De heide is veel uitgestrekter dan de
Brabantse," zo viel Vincent op. Maar zo
als overal viel de schilder zelf óók op. „Ik
heb hier aanvankelijk enige tegenspoed
met modellen gehad op de heide, waar
erover gelachen werd en ik voor de gek
gehouden."
Logement
's Avonds, op het kamertje dat hem was
toegewezen in het logement en koffiesta-
tion van Hendrik Scholte aan het kanaal
in Nieuw-Amsterdam, keerde Vincent
van Gogh terug naar zijn beschouwende
epistels aan Theo in Parijs.
Veel schreef hij niet over het sombere
land waar hij overdag zijn sombere
schetsen maakte.
Maar hij liet ondubbelzinnig blijken dat
hij best in Drenthe wilde blijven, liefst
met Theo samen:
„Drenthe is zó mooi, zo zeer pakt het het
me algeheel in dat ik, indien ik niet voor
altijd hier kon zijn, ik liever 't maar niet
gezien had. Toe kerel, kom mee schilde
ren op de hei, 't aardappelveld, kom eens
mee achter de ploeg en de schaapherder
lopen - kom mee in 't vuur kijken - laat u
eens doorwaaien, breek eruit. Zoek het
niet in Parijs, zoek het niet in Amerika.
Verander inderdaad, zoek het op de hei."
Maar toch hielp het uiteindelijk allemaal
niet.
Op 1 december 1883, bijna twee maan
den na zijn aankomst in Nieuw-Amster
dam, bekende Vincent aan Theo: „Wij
zijn nu op het punt dat ik zeg: momenteel
kan ik niet voort."
Wat hij er niet bij Vermeldde was dat
geldgebrek de belangrijkste reden van
vertrek was.
Vincent vertrok naar het Brabantse Nue-
nen, waar hij twee hele jaren bij zijn ou
ders zou doorbrengen, alvorens voor de
laatste ruk van vijf jaar naar Frankrijk
te vertrekken.
Het hotel in Nieuw-Amsterdam bleef
achter in de stilte, totdat het door de op
rukkende beschaving langzaam werd in
gekapseld en doodgedrukt.
Opera Zuid oogst veel applaus in Breda
Breda, Chassé Theater - Hansel und
Gretel, opera van Engelbert Hum-
perdinck door Opera Zuid, Gezien op
13 maart 1997.
Door Jan de Breet
Een volstrekt volwassen ver
tolking van een voor kinderen
bestemd verhaal viel donder
dagavond te beleven bij de
opera Hansel und Gretel door
Opera Zuid in de middenzaal
van het Chassé Theater.
Volwassen in die zin, dat er gron
dig was nagedacht over de invul
ling van alle elementen. Derhalve
een orkest van hoog niveau in de
bak, solisten van internationale
faam, die dan ook nauwelijks een
steek lieten vallen, kostuums, de
cors en belichtig die de dubbel
heid in het verhaal mooi accentu
eerden en een programmaboekje
dat veel verzorgd uitgevoerde ge
gevens en achtergrondinmforma-
tie over deze sprookjesopera aan
droeg.
Regisseur Aidan Lang verscheen
bij het slot-applaus niet op het
toneel, maar juist hem kwam een
groot deel van de dank toe van
wege zijn vondsten en oplossin
gen op het toneel. Hij was daarbij
goed geholpen door de ontwer
pers van de kostuums en de de
cors die nu eens kennelijk bewust
oubollig waren gehouden en dan
weer in Mondriaan-achtige vlak
ken het verhaal ondersteunden.
De uitbeelding van de heks in de
oven gaf een prachtig accent aan
de angst van Hans en Grietje.
De hoofdrollen van Hansel en
Gretel werden met veel inle
vingsvermogen in de kinderziel
met grote overtuiging gezongen
door Ann Taylor en Marisca Mul
der.
Dat de laatste als Grietje mij
meer raakte lag meer in de na
tuurlijkheid van haar rol tegen
over de toch wat vervreemdende
bijdragen van Ann Taylor, die als
volwassen mezzosopraan een
jongentje moest uitbeelden.
De verschillende stemmingen van
de moeder kregen van Linda
McLeod een trefzekere vertol
king. Als heks bracht zij grote
angst te weeg. Schmierend en
smoezend speelde zij ook haar rol
als kinderlokster. Charles van
Tassel was met zijn bijna twee
meter hoge gestalte en zijn bron
zen, energieke, expressieve stem
de ideale vaderfiguur. Uitbundi
ge vrolijkheid, maar ook diepe
ernst wist hij overtuigend tot
klinken te brengen. Er waren nog
zeer prijzenswaardige bijdragen
van Priti (Zandmannetje) en
Machteld Baumans (Dauwman
netje).
Engelbert Humperdinck, de com
ponist van Hansel und Gretel,
heeft met weinig werken reper
toire gehouden. Ten onrechte
lijkt het. Humperdinck heeft dui
delijk een eigen stijl, al is hij ook
- niet anders dan andere compo
nisten - beïnvloed geweest. We
horen zeker Wagner en misschien
een beetje Weber en Bruckner).
Maar in zijn componeertrant zit
toch veel eigens. Zijn instrumen
tatie levert prachtige klanken op.
Hij combineert ook fraai de een
voudige coupletvorm met de
doorgegecomponeerde stijl. Voor
fijnproever en alleseter was er
dus volop kwaliteit.
Het Limburgs Symfonie Orkest
zorgde voor muzikaal decor van
hoge klasse. Men hoort dat dit
ensemble gewend is om muziek
als autonoom gegeven aan te bie
den. Het gebeuren boven de bak
is voor hen nooit aanleiding om
perfectie als doel uit het oog te
verliezen. Weelderige klank dus,
grote gelijkheid, mooi afgewogen
groepsprestaties en goed solis-
tenwerk, al was in de vioolsoli
niet alles goud wat er blonk.
Dirigent Ed Spanjaard was de
man die onder dit mooie orkest
werk zijn handtekening zette.
Het kinderkoor van de Stichting
Koorschool Limburg leverde nu
eens als engelen dan weer als
bengel heel mooie plaatjes op in
hun prachtig belichtte kostuums.
Muzikaal hadden ze niet hun bes
te dag.
Intonatie en klankgeving lieten
wel te wensen over. Een handvol
publiek beloonde de uitvoeren
den met veel applaus.
