Het NBA-circus kan Rodman gestolen worden
'Dit is eigenlijk één lange stage'
3pstandige basketballer van Chicago
Julls heeft la
i aan iedereen
Volleybals ter s Erna Brinkman en Jerine Fleurke op avontuur in Japan
I sehop„Bnnlal:lan' het afgelopen
SPORT
11111
ZATERDAG 11 JANUARI 1997 B
m w «mm
Enfant-terrible Dennis Rodman steekt na weer een gewonnen kampioenschap een sigaartje op.
i
FOTO ANP
tUV" »*'ÏU»C si-J
pennis Rodman heeft het eerste
schandaal al weer achter de rug.
^A-werkgever Chicago Bulls
iield de opstandige, flamboyante,
controversiële en provocerende
basketballer twee wedstrijden aan
de kant, toen deze een scheidsrech
te verbaal had mishandeld. On
langs maakte The Worm zijn rent
te. Verslag van een avondje Rod
man.
poor Tim Overdiek
jrap een uurtje voor aanvang van de thuis
wedstrijd van Chicago Bulls tegen Charlotte
Hornets stiefelt Dennis Rodman de kleedka
mer binnen. Met een blik vol walging kijkt hij
bet handjevol journalisten aan, dat tot drie
kwartier voor aanvang NBA-spelers kan aan
spreken. Rodman is te laat. Natuurlijk. Maar
daarvoor heet hij ook Dennis Rodman, erkend
dwarsligger. Lak aan alles en iedereen.
De verslaggever van de Chicago Sun-Times
«rijpt naar zijn notitieblok. Met grote letters
schrijft hij dat Rodman ditmaal zijn haar van
liefst drie nieuwe kleuren heeft voorzien.
Paars, groen en oranje. In de plaatselijke
irant verschijnt daags na elke wedstrijd een
keurig overzicht met de uiteenlopende haar-
verfjes. Rodman doet het om op te vallen.
Aanvankelijk bedoeld om te shockeren, in
middels verworden tot vermakelijke gimmick.
Hetzelfde geldt voor oor-, neus- en navelrin-
gen. Evenals zijn tatoeages. Rodman gaat er
prat op een trend te hebben gezet in de NBA
door openlijk met zijn beschilderde lichaam
te pronken. Hij heeft er elf in totaal. De ta
toeages waren het enige dat hij droeg op de
omslag van zijn biografie Bad As I Wanna Be.
Zo slecht als ik wil zijn, luidt de titel van het
boek. Naakt poserend op een Harley Da-
vidson geeft Rodman naar eigen zeggen aan
dat hij over lef beschikt. Hij heeft vol bravou
re aangekondigd dat zijn laatste wedstrijd in
de NBA zal worden besloten met een tergend
langzame striptease op het veld.
Eodman is inmiddels 35 jaar, maar wordt er
in zijn gedrag alleen maar jonger op. Beter ge
zegd, kinderachtiger. Momenteel is hij onge
veer twintig jaar, de puberteit maar net door
staan en nog ongecontroleerd in zijn taalge-
I bruik. Hij vloekte eerder deze maand een
I scheidsrechter stijf en werd prompt twee
I duels geschorst. Het kostte hem ruim hon-
I derdduizend dollar aan salaris. „Fuck de
I NBA," liet hij in een rechtstreekse televisie-
I uitzending de kijker weten. De NBA en de
I Bulls waren niet geamuseerd. Rodman zelf lag
I helemaal dubbel. Hij vierde zijn schorsing
I met een gastoptreden tijdens concert van
I rockband Stone Temple Pilots.
I Kopstoot
I Zijn meest recente verwijdering uit de NBA
was niets in vergelijking met de, zes duels
I schorsing die hij vorig seizoen kreeg opgelegd.
I Aanleiding was een onvervalste kopstoot
I waarmee een scheidsrechter tegen de vlakte
I Sing. Rodman was het niet eens geweest met
I diens beslissing, vandaar. Zijn ploeggenoten
I haalden de schouders op. Het team bleef im-
I mers winnen, tot en met de finales tegen
I Seattle SuperSonics. Dus een slippertje werd
I vorig jaar nog zonder morren geaccepteerd.
I Nu begint langzaam maar zeker het tij te ke-
I ren.
I Met een strak gezicht verschijnt Rodman op
het veld. De 23.771 toeschouwers in de al tien
jaar op rij uitverkochte Bulls-arena raken
bijna buiten zinnen als Rodman wordt geïn
troduceerd bij het voorstellen van de spelers.
Hij doet alsof het hem niet raakt. Het is type
rend voor zijn instelling als eeuwige dilettant.
Afstandelijk als het volk aan zijn voeten ligt,
om aandacht smekend wanneer de schijnwer
pers niet op hem zijn gericht. Rodman bepaalt
de stemming, en niemand anders.
Het lijkt er zelfs sterk op dat Rodman zich
stierlijk zit te vervelen, als hij in de tweede
quarter naar de kant wordt gehaald. Het is
ook zijn ploeggenoten opgevallen. „Dennis
gedraagt zich alsof hij er geen zin meer in
heeft," aldus Steve Kerr voorafgaande aan de
wedstrijd. Michael Jordan, het gezicht van
Chicago Bulls, sprak dreigender taal. „Dennis
doet er verstandig aan zich beter te concen
treren op het basketbal. Hij is misschien te
veel afgeleid door zijn bezigheden buiten het
veld," aldus Air Jordan, die zelf jaarlijks
veertig miljoen dollar bijverdient als reclame
koning, maar als basketballer een professio
nal in hart en nieren is.
Rodman heeft een biografie gepubliceerd, die
hij de afgelopen maanden intensief heeft ge
promoot. Hij heeft een contract afgesloten
voor nog eens twee boeken die komend jaar
moeten verschijnen, en presenteert sinds af
gelopen week een eigen show op de muziek
zender MTV. Dat zijn nevenactiviteiten vol
gens Jordan een ongewenste afleiding vor
men, is dan ook een understatement van de
bovenste plank. Rodman heeft er onverschil
lig op gereageerd. Hij gaat volkomen zijn ei
gen gang. Het NBA-circus kan hem gestolen
worden, verkondigt hij te pas en te onpas.
En toch manifesteert hij zich telkens vol over
gave als de clown, die meer in huis heeft dan
een arsenaal aan gekke bekken. Dat blijkt na
zijn tijdelijke afwezigheid tegen Charlotte
Hornets. Dennis Rodman kan als geen ander
rebounden. En wie hem van nabij aan het
werk ziet, ontwaart eerder een begenadigd
trapezewerker dan een tragikomisch figuur
met felgekleurd kapsel. Hij heeft het weg
plukken van de bal, die na een gemist schot
van de basket springt, tot kunst verheven. En
hij weet de statistieken aan zijn zijde. Vijf
jaar op rij was hij de beste rebounder van de
NBA. Zijn uitzonderlijk lange armen zijn een
voordeel bij het specialisme dat hij tot in per
fectie beheerst. Maar dat is niet het enige.
Rodman voelt instinctiefmatig aan in welke
richting de bal zal terugkaatsen, waar veel
andere spelers zich primair richten op de
vlucht van de bal naar de basket. Zo is hij zijn
tegenstanders telkens een stap voor. En an
ders maakt Rodman tegelijkertijd behendig
gebruik van zijn koelbloedigheid. Een elle-
boogje hier en daar is op zijn plaats. En to
neelspelen kan hij als geen ander. Helaas voor
Rodman heeft hij de scheidsrechters massaal
tegen zich in het harnas gejaagd. Sinds 1991 is
hij negen keer geschorst geweest.
Tegen de Hornets is Rodman andermaal onge
naakbaar, zowaar in positieve zin. Liefst 23
maal verovert hij de bal, een seizoenrecord.
Hij is ijverig als nimmer tevoren, alsof hij iets
heeft goed te maken zonder dat met woorden
te willen onderstrepen. Rodman duikt naar
wegspringende ballen als tennisser Boris Bec
ker in zijn jonge jaren. Het scoren van punten
interesseert hem niet. Hij beëindigt de (ge
wonnen) wedstrijd met slechts drie punten
achter zijn naam. Hij benutte een van in to
taal vier vrije worpen. En de andere twee
punten kwamen tot stand uit een ingetipte re
bound.
Voor het scoren van punten krijgt Michael
Jordan dit seizoen dertig miljoen dollar be
taald. In diens schaduw vindt ook Scottie Pip
pen regelmatig de basket. En Kukoc wel. Of
driepunt-specialist Kerr. Kortom, het enige
wat Dennis Rodman hoeft te doen, is het pak
ken van rebounds. Daarvoor ontvangt hij dit
seizoen negen miljoen dollar. Een tweejarig
contract was te risicovol. Werden zijn uitspat
tingen vorig jaar, voorzover mogelijk, nog met
de mantel der liefde bedekt, dit jaar bidt de
clubleiding dat de schade beperkt blijft. Een
ieder gaat er vanuit dat Rodman komend sei
zoen niet terugkeert.
De stevige salarisverhoging kwam als geroe
pen. Rodman had vorig jaar wat financiële
problemen, die voortvloeiden uit zijn extrava
gante levensstijl. Hij deinst er bijvoorbeeld
niet voor terug om op een vrije avond met wat
vrienden het eerste de beste vliegtuig naar
Las Vegas te pakken en in de casino's wat geld
stuk te slaan. Dennis betaalt. In de zomer van
1993 voelde Rodman zich wat depressief, om
dat hij zich niet gewaardeerd voelde door zijn
toenmalige werkgever Detroit Pistons. In Las
Vegas vergokte hij doelbewust 35.000 dollar
in minder dan een week. Hij voelde zich na
dien stukken beter.
Ogenschijnlijk onaangedaan verlaat Rodman
na de overwinning op Charlotte Hornets het
veld. Hij is uitgeroepen tot speler van de wed
strijd, en het juichende publiek is zijn mis
stappen van een week eerder allang weer ver
geten.
Zoals gebruikelijk verlaat hij als laatste de
kleedkamer. Zijn ploeggenoten zijn al bijna
een uur eerder naar huis vertrokken, maar
Rodman brengt na elke wedstrijd de adrenali
ne in het krachthonk tot bedaren. Een ver
slaggever van de Chicago Tribune wacht hem
op. Deze krant heeft twee journalisten op
Rodman gezet. De een onderhoudt een vriend
schappelijke verhouding, de ander heeft een
bloedhekel aan hem en nagelt hem keer op
keer aan de schandpaal.
Voor de journalist uit Nederland wil Dennis
Rodman nog wel een keertje uitleggen wat
hem bezielt. „Ik ben vrijdenkend, liberaal,
ben onafhankelijk in doen en laten. Het inte
resseert me niets wat andere mensen denken.
En al helemaal niet wat de NBA van me
vindt."
trekken als Park als hoofdcoach
zou aanblijven.
Brinkman: „Suzuki is nu hoofd
coach en hij is een aardig ventje.
Op de achtergrond blijft Park wel
alles regelen en dicteren. Hij zal
wel goede connecties binnen het
bedrijf hebben. Park is streng,
houdt alles in de gaten."
„Wij zijn twee weken eerder in
Japan gearriveerd dan de buiten
landse speelsters bij andere Ja
panse clubs. Jerine en ik hadden
Park dan ook gevraagd om wat
extra vrije dagen rond Kerst en
Nieuwjaar. Nou, hij deed daar on
gelofelijk moeilijk over. Wij trai
nen hier nu al bijna anderhalve
maand zes dagen per week. Alleen
op zondag zijn we vrij. Geeft niet
hoor, maar als je dan een keer he
lemaal kapot zit en om wat extra
rust vraagt, reageert die Park on
gelooflijk bot."
In de vooravond na de drie uur
durende middagtraining blijkt
weer eens hoe Park waakt over
zijn pupillen. De Nederlandse be
zoekers willen hun landgenotes
uitnodigen voor een etentje in
Down Town Kasukabe, maar
Park laat 'zijn' buitenlandse ve
dettes niet zomaar gaan. De Kore-
aan regelt een taxi voor de gasten
en sommeert teammanager Gail
met haar eigen auto de beide
speelsters naar het restaurant te
vervoeren. Brinkman en Fleurke
zijn overdonderd, maar hebben
weinig keus. In het restaurant aan
tafel is de voertaal Nederlands,
'chaperonne' (of is het toch ge
woon gastvrouw?) Gail zit er wat
ongemakkelijk bij.
„Ach, weet je, de saaiste periode
hebben we nu denk ik wel gehad,"
houdt Brinkman de stemming er
in tijdens de maaltijd. „Als de
competitie draait, reis je veel en
doe je niet meer elke dag hetzelf
de. Ik zie het trouwens ook wel
degelijk als een uitdaging om eens
een keer in zo'n sterke Japanse
competitie mee te draaien."
Wat is er aantrekkelijk aan een volleybalavontuur in
Japan? Geld lijkt de voornaamste drijfveer. Of is het
toch ook het onbekende, de andere cultuur. De Ne
derlandse internationals Erna Brinkman (24) en Jeri
ne Fleurke (23) zijn dit seizoen ingegaan op een lu
cratief aanbod van Ito Yokado, een subtopper in de
Japanse competitie. Het leven van topsporters in Ja
pan is goed, maar ze moeten er hard voor werken.
Joor Eddy van der Beek
I Het is rustig in Kasukabe. Zeker
I i je net met de trein uit het over-
I Tokyo komt. Een knus sta-
I nonspleintje, smalle winkel-
I straatjes. De taxichauffeur stuurt
I ®s die zonnige voormiddag keu-
I ?far ^et- trairiiiigsconiplex van
I 0 ïokado, dat op een industrie-
I errein blijkt te liggen. De volley-
I sisters van de supermarkt- en
I iHi ten> cbe negen miljoen
I J bet wouwenteam stopt,
I «en uit van de ochtendtraining.
ammanager Gail, een in trai-
I ppak gestoken kleine vrouw
I Am ^aParlse moeder en een
I 2J?erikaanse vader, vangt ons op.
I J excuseert zich voor haar klei-
I ;(T',maar het voertuig brengt
I >m an<Jse bezoek keurig
I mJi tweetal waar het alle-
I Vi„ ®aat: Ema Brinkman en
I n»t 6 Zij wonen samen
«J? aanta' Japanse ploegge-
I hopft een kms> dat veel weg
Van een internaat. Met een
®schaPPelijke keuken en
tii?£lnee?SchappeIiike ontspan-
D^unnte op de begane grond.
to Japanse re§els verbieden dat
I omnrfa *?aar boven m°gen gaan
I te knm ^fmers van de speelsters
I De maakt Gail duidelijk.
klein»TiP moeten rit, veel te
I aansetr wjeS rienen te worden
hSr0kk®' 0rde, reinheid en
^ene zijn belangrijk in dit gro-
J &grlendbi'
ne leurke, ex-AMVJ, dalen
de trap af. De begroeting is harte
lijk. Tweemaal drie Nederlandse
zoenen. „Het klinkt misschien
truttig maar het is een tijd gele
den dat we Nederlanders hebben
gezien en wat uitgebreider Neder
lands kunnen praten. Ik vind dit
hartstikke leuk," lacht de altijd
opgeruimde Brinkman.
De ietwat ingetogener Fleurke
wijst de weg naar de keukentafel.
Er is koffie, de meegebrachte bon
bons en koekjes vallen in goede
aarde.
Volgens Nederlands gebruik be
ginnen beide dames even flink te
kankeren. Het zij hen vergeven,
want van een tijdelijk leven van
trainen, eten en slapen op een in
dustrieterrein in de Japanse pro
vincie word je niet altijd vrolijk.
„Nee, gezellig is het hier niet. s'-
Avonds om elf uur moet je op je
kamer zijn, gaat de voordeur
dicht en mogen we geen telefoon
gesprekken meer voeren. Maar
voor de rest gaat het wel," glim
lacht Erna Brinkman cynisch.
Waaraan Jerine Fleurke toevoegt:
„Dat eten is vaak een ramp. s'-
Morgens vroeg werken die Japan
se meiden enorme hoeveelheden
vis naar binnen en stinkt het hier
verschrikkelijk. Ik loop soms echt
te kokhalzen."
Ruim vijf weken zijn ze nu in Ja
pan, ze moeten nog een maand of
vier, vijf. Vriend en huis achterla
tend in bruisend Amsterdam. Er
na Brinkman zat bij aankomst in
Kasukabe meteen al in een enorm
dal ('Ik wilde eigenlijk gewoon
Erna Brinkman (links) en Jerine Fleurke:
gels spreken.
,Die Japanse meiden zijn hartstikke aardig, al blijft het jammer dat ze helemaal geen En-
FOTO EDDY VAN DER BEEK
naar huis'), maar neemt het Ja
panse sportleven nu zoals het is.
Kadaverdiscipline of niet, alles
went. Hoewel? Jerine Fleurke
heeft ook mindere dagen gekend,
ergert zich bovendien aan het feit
dat de spel verdeelster van Ito Yo
kado haar domweg niet begrijpt.
„Ze moet het spel meer op ons af
stemmen, anders wordt het niks."
Het honderdduizend dollarcon
tract dat beiden waarschijnlijk
hebben getekend, vergoedt veel.
Aanvalster Brinkman: „Dit is ei
genlijk één lange stage. Zoals ik
die ook weieens, uiteraard in een
kortere vorm, bij het Nederlands
team heb meegemaakt. Wij zijn
wel wat gewend en heus niet zie
lig hoor. Die Japanse meiden zijn
hartstikke aardig, al blijft het
jammer dat ze helemaal geen En
gels spreken."
Middenblokkeerster Fleurke vult
weer aan: „Weetje, straks kunnen
we met dat geld hele leuke dingen
doen. Daar denk ik dan maar aan
als ik me niet zo jofel voel."
Stiekem loodst het duo het man
nenbezoek naar de bovenverdie
ping om even een indruk te geven
van de behuizing. De Japanse
teamgenotes zijn afwezig, eten
tussen de middag elders. De ka
mers zijn klein, Brinkman en
Fleurke hebben de muren behan
gen met brieven en faxen uit Ne
derland. „Hier, moet je die toilet
ten zien," kraait Jerine Fleurke.
Op de WC-brillen zijn badstof
hoezen aangebracht in roze tin
ten. „Lekker zacht voor onze bil
len. Nee, er wordt prima voor ons
gezorgd," schampert Erna Brink
man.
Een Japanse volleybaltraining
volgen is een aparte belevenis.
Brinkman en Fleurke scheuren op
hun fiets (met voorop een mandje)
naar de even verderop gelegen
sporthal, teammanager Gail rijdt
haar auto weer voor. In het por
taal van de trainingsaccommoda-
tie staan voor de Nederlandse be
zoekers ditmaal rode, maar uiter
aard weer veel te kleine, pantof
feltjes klaar. De staf van Ito Yo
kado is zeer gastvrij.
Vriendelijke buigingen, lachende
gezichten. Maar liefst vijf coaches
houden zich met de 25 speelsters
bezig. Tientallen ballen vliegen
door de zaal, het gegil is soms oor
verdovend. Voor en na de training
gaan de moegestreden volleybal-
sters keurig op een rij staan om
hoofdcoach Suzuki buigend te be
danken. „Ik sta er wel bij, maar
zeg niets hoor," grinnikt Erna
Brinkman later.
Technisch directeur Park Man
Bok doet alle moeite om 'zijn' Ito
Yokado te presenteren. Op het
kantoor, waar drie administratie
ve krachten werken, geeft Park
uitleg over de Japanse competitie.
De 58-jarige Koreaan heeft een
lange staat van dienst en is al der
tig jaar volleybalcoach. Hij is niet
alleen bondscoach in eigen land
geweest, maar heeft ook negen
tien jaar in Peru gewerkt dat met
een aantal Aziatische naties spe
ciale banden heeft. Park leidde de
vrouwen van Peru in 1988 in Se
oul zelfs naar een zilveren medail
le. Wat hij van de Nederlandse in
ternationals speelsters vindt?
„Erna is een creatieve, dynami
sche speelster. Jerine is fysiek
sterk en krachtig. Zij kunnen dit
team iets extra's geven."
Park Man Bok blijkt aan het be
gin van dit seizoen te zijn wegge
promoveerd. Vrijwel alle speel
sters van Ito Yokado hebben een
hekel aan hem, omdat hij uiterst
autoritair is. Vorig jaar mislukten
twee Kroatische speelsters deer
lijk bij de nummer vijf van Japan,
die de play offs miste. Een fors
aantal speelsters dreigde te ver