Het NBA-circus kan Rodman gestolen worden 'Dit is eigenlijk één lange stage' 3pstandige basketballer van Chicago Julls heeft la i aan iedereen Volleybals ter s Erna Brinkman en Jerine Fleurke op avontuur in Japan I sehop„Bnnlal:lan' het afgelopen SPORT 11111 ZATERDAG 11 JANUARI 1997 B m w «mm Enfant-terrible Dennis Rodman steekt na weer een gewonnen kampioenschap een sigaartje op. i FOTO ANP tUV" »*'ÏU»C si-J pennis Rodman heeft het eerste schandaal al weer achter de rug. ^A-werkgever Chicago Bulls iield de opstandige, flamboyante, controversiële en provocerende basketballer twee wedstrijden aan de kant, toen deze een scheidsrech te verbaal had mishandeld. On langs maakte The Worm zijn rent te. Verslag van een avondje Rod man. poor Tim Overdiek jrap een uurtje voor aanvang van de thuis wedstrijd van Chicago Bulls tegen Charlotte Hornets stiefelt Dennis Rodman de kleedka mer binnen. Met een blik vol walging kijkt hij bet handjevol journalisten aan, dat tot drie kwartier voor aanvang NBA-spelers kan aan spreken. Rodman is te laat. Natuurlijk. Maar daarvoor heet hij ook Dennis Rodman, erkend dwarsligger. Lak aan alles en iedereen. De verslaggever van de Chicago Sun-Times «rijpt naar zijn notitieblok. Met grote letters schrijft hij dat Rodman ditmaal zijn haar van liefst drie nieuwe kleuren heeft voorzien. Paars, groen en oranje. In de plaatselijke irant verschijnt daags na elke wedstrijd een keurig overzicht met de uiteenlopende haar- verfjes. Rodman doet het om op te vallen. Aanvankelijk bedoeld om te shockeren, in middels verworden tot vermakelijke gimmick. Hetzelfde geldt voor oor-, neus- en navelrin- gen. Evenals zijn tatoeages. Rodman gaat er prat op een trend te hebben gezet in de NBA door openlijk met zijn beschilderde lichaam te pronken. Hij heeft er elf in totaal. De ta toeages waren het enige dat hij droeg op de omslag van zijn biografie Bad As I Wanna Be. Zo slecht als ik wil zijn, luidt de titel van het boek. Naakt poserend op een Harley Da- vidson geeft Rodman naar eigen zeggen aan dat hij over lef beschikt. Hij heeft vol bravou re aangekondigd dat zijn laatste wedstrijd in de NBA zal worden besloten met een tergend langzame striptease op het veld. Eodman is inmiddels 35 jaar, maar wordt er in zijn gedrag alleen maar jonger op. Beter ge zegd, kinderachtiger. Momenteel is hij onge veer twintig jaar, de puberteit maar net door staan en nog ongecontroleerd in zijn taalge- I bruik. Hij vloekte eerder deze maand een I scheidsrechter stijf en werd prompt twee I duels geschorst. Het kostte hem ruim hon- I derdduizend dollar aan salaris. „Fuck de I NBA," liet hij in een rechtstreekse televisie- I uitzending de kijker weten. De NBA en de I Bulls waren niet geamuseerd. Rodman zelf lag I helemaal dubbel. Hij vierde zijn schorsing I met een gastoptreden tijdens concert van I rockband Stone Temple Pilots. I Kopstoot I Zijn meest recente verwijdering uit de NBA was niets in vergelijking met de, zes duels I schorsing die hij vorig seizoen kreeg opgelegd. I Aanleiding was een onvervalste kopstoot I waarmee een scheidsrechter tegen de vlakte I Sing. Rodman was het niet eens geweest met I diens beslissing, vandaar. Zijn ploeggenoten I haalden de schouders op. Het team bleef im- I mers winnen, tot en met de finales tegen I Seattle SuperSonics. Dus een slippertje werd I vorig jaar nog zonder morren geaccepteerd. I Nu begint langzaam maar zeker het tij te ke- I ren. I Met een strak gezicht verschijnt Rodman op het veld. De 23.771 toeschouwers in de al tien jaar op rij uitverkochte Bulls-arena raken bijna buiten zinnen als Rodman wordt geïn troduceerd bij het voorstellen van de spelers. Hij doet alsof het hem niet raakt. Het is type rend voor zijn instelling als eeuwige dilettant. Afstandelijk als het volk aan zijn voeten ligt, om aandacht smekend wanneer de schijnwer pers niet op hem zijn gericht. Rodman bepaalt de stemming, en niemand anders. Het lijkt er zelfs sterk op dat Rodman zich stierlijk zit te vervelen, als hij in de tweede quarter naar de kant wordt gehaald. Het is ook zijn ploeggenoten opgevallen. „Dennis gedraagt zich alsof hij er geen zin meer in heeft," aldus Steve Kerr voorafgaande aan de wedstrijd. Michael Jordan, het gezicht van Chicago Bulls, sprak dreigender taal. „Dennis doet er verstandig aan zich beter te concen treren op het basketbal. Hij is misschien te veel afgeleid door zijn bezigheden buiten het veld," aldus Air Jordan, die zelf jaarlijks veertig miljoen dollar bijverdient als reclame koning, maar als basketballer een professio nal in hart en nieren is. Rodman heeft een biografie gepubliceerd, die hij de afgelopen maanden intensief heeft ge promoot. Hij heeft een contract afgesloten voor nog eens twee boeken die komend jaar moeten verschijnen, en presenteert sinds af gelopen week een eigen show op de muziek zender MTV. Dat zijn nevenactiviteiten vol gens Jordan een ongewenste afleiding vor men, is dan ook een understatement van de bovenste plank. Rodman heeft er onverschil lig op gereageerd. Hij gaat volkomen zijn ei gen gang. Het NBA-circus kan hem gestolen worden, verkondigt hij te pas en te onpas. En toch manifesteert hij zich telkens vol over gave als de clown, die meer in huis heeft dan een arsenaal aan gekke bekken. Dat blijkt na zijn tijdelijke afwezigheid tegen Charlotte Hornets. Dennis Rodman kan als geen ander rebounden. En wie hem van nabij aan het werk ziet, ontwaart eerder een begenadigd trapezewerker dan een tragikomisch figuur met felgekleurd kapsel. Hij heeft het weg plukken van de bal, die na een gemist schot van de basket springt, tot kunst verheven. En hij weet de statistieken aan zijn zijde. Vijf jaar op rij was hij de beste rebounder van de NBA. Zijn uitzonderlijk lange armen zijn een voordeel bij het specialisme dat hij tot in per fectie beheerst. Maar dat is niet het enige. Rodman voelt instinctiefmatig aan in welke richting de bal zal terugkaatsen, waar veel andere spelers zich primair richten op de vlucht van de bal naar de basket. Zo is hij zijn tegenstanders telkens een stap voor. En an ders maakt Rodman tegelijkertijd behendig gebruik van zijn koelbloedigheid. Een elle- boogje hier en daar is op zijn plaats. En to neelspelen kan hij als geen ander. Helaas voor Rodman heeft hij de scheidsrechters massaal tegen zich in het harnas gejaagd. Sinds 1991 is hij negen keer geschorst geweest. Tegen de Hornets is Rodman andermaal onge naakbaar, zowaar in positieve zin. Liefst 23 maal verovert hij de bal, een seizoenrecord. Hij is ijverig als nimmer tevoren, alsof hij iets heeft goed te maken zonder dat met woorden te willen onderstrepen. Rodman duikt naar wegspringende ballen als tennisser Boris Bec ker in zijn jonge jaren. Het scoren van punten interesseert hem niet. Hij beëindigt de (ge wonnen) wedstrijd met slechts drie punten achter zijn naam. Hij benutte een van in to taal vier vrije worpen. En de andere twee punten kwamen tot stand uit een ingetipte re bound. Voor het scoren van punten krijgt Michael Jordan dit seizoen dertig miljoen dollar be taald. In diens schaduw vindt ook Scottie Pip pen regelmatig de basket. En Kukoc wel. Of driepunt-specialist Kerr. Kortom, het enige wat Dennis Rodman hoeft te doen, is het pak ken van rebounds. Daarvoor ontvangt hij dit seizoen negen miljoen dollar. Een tweejarig contract was te risicovol. Werden zijn uitspat tingen vorig jaar, voorzover mogelijk, nog met de mantel der liefde bedekt, dit jaar bidt de clubleiding dat de schade beperkt blijft. Een ieder gaat er vanuit dat Rodman komend sei zoen niet terugkeert. De stevige salarisverhoging kwam als geroe pen. Rodman had vorig jaar wat financiële problemen, die voortvloeiden uit zijn extrava gante levensstijl. Hij deinst er bijvoorbeeld niet voor terug om op een vrije avond met wat vrienden het eerste de beste vliegtuig naar Las Vegas te pakken en in de casino's wat geld stuk te slaan. Dennis betaalt. In de zomer van 1993 voelde Rodman zich wat depressief, om dat hij zich niet gewaardeerd voelde door zijn toenmalige werkgever Detroit Pistons. In Las Vegas vergokte hij doelbewust 35.000 dollar in minder dan een week. Hij voelde zich na dien stukken beter. Ogenschijnlijk onaangedaan verlaat Rodman na de overwinning op Charlotte Hornets het veld. Hij is uitgeroepen tot speler van de wed strijd, en het juichende publiek is zijn mis stappen van een week eerder allang weer ver geten. Zoals gebruikelijk verlaat hij als laatste de kleedkamer. Zijn ploeggenoten zijn al bijna een uur eerder naar huis vertrokken, maar Rodman brengt na elke wedstrijd de adrenali ne in het krachthonk tot bedaren. Een ver slaggever van de Chicago Tribune wacht hem op. Deze krant heeft twee journalisten op Rodman gezet. De een onderhoudt een vriend schappelijke verhouding, de ander heeft een bloedhekel aan hem en nagelt hem keer op keer aan de schandpaal. Voor de journalist uit Nederland wil Dennis Rodman nog wel een keertje uitleggen wat hem bezielt. „Ik ben vrijdenkend, liberaal, ben onafhankelijk in doen en laten. Het inte resseert me niets wat andere mensen denken. En al helemaal niet wat de NBA van me vindt." trekken als Park als hoofdcoach zou aanblijven. Brinkman: „Suzuki is nu hoofd coach en hij is een aardig ventje. Op de achtergrond blijft Park wel alles regelen en dicteren. Hij zal wel goede connecties binnen het bedrijf hebben. Park is streng, houdt alles in de gaten." „Wij zijn twee weken eerder in Japan gearriveerd dan de buiten landse speelsters bij andere Ja panse clubs. Jerine en ik hadden Park dan ook gevraagd om wat extra vrije dagen rond Kerst en Nieuwjaar. Nou, hij deed daar on gelofelijk moeilijk over. Wij trai nen hier nu al bijna anderhalve maand zes dagen per week. Alleen op zondag zijn we vrij. Geeft niet hoor, maar als je dan een keer he lemaal kapot zit en om wat extra rust vraagt, reageert die Park on gelooflijk bot." In de vooravond na de drie uur durende middagtraining blijkt weer eens hoe Park waakt over zijn pupillen. De Nederlandse be zoekers willen hun landgenotes uitnodigen voor een etentje in Down Town Kasukabe, maar Park laat 'zijn' buitenlandse ve dettes niet zomaar gaan. De Kore- aan regelt een taxi voor de gasten en sommeert teammanager Gail met haar eigen auto de beide speelsters naar het restaurant te vervoeren. Brinkman en Fleurke zijn overdonderd, maar hebben weinig keus. In het restaurant aan tafel is de voertaal Nederlands, 'chaperonne' (of is het toch ge woon gastvrouw?) Gail zit er wat ongemakkelijk bij. „Ach, weet je, de saaiste periode hebben we nu denk ik wel gehad," houdt Brinkman de stemming er in tijdens de maaltijd. „Als de competitie draait, reis je veel en doe je niet meer elke dag hetzelf de. Ik zie het trouwens ook wel degelijk als een uitdaging om eens een keer in zo'n sterke Japanse competitie mee te draaien." Wat is er aantrekkelijk aan een volleybalavontuur in Japan? Geld lijkt de voornaamste drijfveer. Of is het toch ook het onbekende, de andere cultuur. De Ne derlandse internationals Erna Brinkman (24) en Jeri ne Fleurke (23) zijn dit seizoen ingegaan op een lu cratief aanbod van Ito Yokado, een subtopper in de Japanse competitie. Het leven van topsporters in Ja pan is goed, maar ze moeten er hard voor werken. Joor Eddy van der Beek I Het is rustig in Kasukabe. Zeker I i je net met de trein uit het over- I Tokyo komt. Een knus sta- I nonspleintje, smalle winkel- I straatjes. De taxichauffeur stuurt I ®s die zonnige voormiddag keu- I ?far ^et- trairiiiigsconiplex van I 0 ïokado, dat op een industrie- I errein blijkt te liggen. De volley- I sisters van de supermarkt- en I iHi ten> cbe negen miljoen I J bet wouwenteam stopt, I «en uit van de ochtendtraining. ammanager Gail, een in trai- I ppak gestoken kleine vrouw I Am ^aParlse moeder en een I 2J?erikaanse vader, vangt ons op. I J excuseert zich voor haar klei- I ;(T',maar het voertuig brengt I >m an<Jse bezoek keurig I mJi tweetal waar het alle- I Vi„ ®aat: Ema Brinkman en I n»t 6 Zij wonen samen «J? aanta' Japanse ploegge- I hopft een kms> dat veel weg Van een internaat. Met een ®schaPPelijke keuken en tii?£lnee?SchappeIiike ontspan- D^unnte op de begane grond. to Japanse re§els verbieden dat I omnrfa *?aar boven m°gen gaan I te knm ^fmers van de speelsters I De maakt Gail duidelijk. klein»TiP moeten rit, veel te I aansetr wjeS rienen te worden hSr0kk®' 0rde, reinheid en ^ene zijn belangrijk in dit gro- J &grlendbi' ne leurke, ex-AMVJ, dalen de trap af. De begroeting is harte lijk. Tweemaal drie Nederlandse zoenen. „Het klinkt misschien truttig maar het is een tijd gele den dat we Nederlanders hebben gezien en wat uitgebreider Neder lands kunnen praten. Ik vind dit hartstikke leuk," lacht de altijd opgeruimde Brinkman. De ietwat ingetogener Fleurke wijst de weg naar de keukentafel. Er is koffie, de meegebrachte bon bons en koekjes vallen in goede aarde. Volgens Nederlands gebruik be ginnen beide dames even flink te kankeren. Het zij hen vergeven, want van een tijdelijk leven van trainen, eten en slapen op een in dustrieterrein in de Japanse pro vincie word je niet altijd vrolijk. „Nee, gezellig is het hier niet. s'- Avonds om elf uur moet je op je kamer zijn, gaat de voordeur dicht en mogen we geen telefoon gesprekken meer voeren. Maar voor de rest gaat het wel," glim lacht Erna Brinkman cynisch. Waaraan Jerine Fleurke toevoegt: „Dat eten is vaak een ramp. s'- Morgens vroeg werken die Japan se meiden enorme hoeveelheden vis naar binnen en stinkt het hier verschrikkelijk. Ik loop soms echt te kokhalzen." Ruim vijf weken zijn ze nu in Ja pan, ze moeten nog een maand of vier, vijf. Vriend en huis achterla tend in bruisend Amsterdam. Er na Brinkman zat bij aankomst in Kasukabe meteen al in een enorm dal ('Ik wilde eigenlijk gewoon Erna Brinkman (links) en Jerine Fleurke: gels spreken. ,Die Japanse meiden zijn hartstikke aardig, al blijft het jammer dat ze helemaal geen En- FOTO EDDY VAN DER BEEK naar huis'), maar neemt het Ja panse sportleven nu zoals het is. Kadaverdiscipline of niet, alles went. Hoewel? Jerine Fleurke heeft ook mindere dagen gekend, ergert zich bovendien aan het feit dat de spel verdeelster van Ito Yo kado haar domweg niet begrijpt. „Ze moet het spel meer op ons af stemmen, anders wordt het niks." Het honderdduizend dollarcon tract dat beiden waarschijnlijk hebben getekend, vergoedt veel. Aanvalster Brinkman: „Dit is ei genlijk één lange stage. Zoals ik die ook weieens, uiteraard in een kortere vorm, bij het Nederlands team heb meegemaakt. Wij zijn wel wat gewend en heus niet zie lig hoor. Die Japanse meiden zijn hartstikke aardig, al blijft het jammer dat ze helemaal geen En gels spreken." Middenblokkeerster Fleurke vult weer aan: „Weetje, straks kunnen we met dat geld hele leuke dingen doen. Daar denk ik dan maar aan als ik me niet zo jofel voel." Stiekem loodst het duo het man nenbezoek naar de bovenverdie ping om even een indruk te geven van de behuizing. De Japanse teamgenotes zijn afwezig, eten tussen de middag elders. De ka mers zijn klein, Brinkman en Fleurke hebben de muren behan gen met brieven en faxen uit Ne derland. „Hier, moet je die toilet ten zien," kraait Jerine Fleurke. Op de WC-brillen zijn badstof hoezen aangebracht in roze tin ten. „Lekker zacht voor onze bil len. Nee, er wordt prima voor ons gezorgd," schampert Erna Brink man. Een Japanse volleybaltraining volgen is een aparte belevenis. Brinkman en Fleurke scheuren op hun fiets (met voorop een mandje) naar de even verderop gelegen sporthal, teammanager Gail rijdt haar auto weer voor. In het por taal van de trainingsaccommoda- tie staan voor de Nederlandse be zoekers ditmaal rode, maar uiter aard weer veel te kleine, pantof feltjes klaar. De staf van Ito Yo kado is zeer gastvrij. Vriendelijke buigingen, lachende gezichten. Maar liefst vijf coaches houden zich met de 25 speelsters bezig. Tientallen ballen vliegen door de zaal, het gegil is soms oor verdovend. Voor en na de training gaan de moegestreden volleybal- sters keurig op een rij staan om hoofdcoach Suzuki buigend te be danken. „Ik sta er wel bij, maar zeg niets hoor," grinnikt Erna Brinkman later. Technisch directeur Park Man Bok doet alle moeite om 'zijn' Ito Yokado te presenteren. Op het kantoor, waar drie administratie ve krachten werken, geeft Park uitleg over de Japanse competitie. De 58-jarige Koreaan heeft een lange staat van dienst en is al der tig jaar volleybalcoach. Hij is niet alleen bondscoach in eigen land geweest, maar heeft ook negen tien jaar in Peru gewerkt dat met een aantal Aziatische naties spe ciale banden heeft. Park leidde de vrouwen van Peru in 1988 in Se oul zelfs naar een zilveren medail le. Wat hij van de Nederlandse in ternationals speelsters vindt? „Erna is een creatieve, dynami sche speelster. Jerine is fysiek sterk en krachtig. Zij kunnen dit team iets extra's geven." Park Man Bok blijkt aan het be gin van dit seizoen te zijn wegge promoveerd. Vrijwel alle speel sters van Ito Yokado hebben een hekel aan hem, omdat hij uiterst autoritair is. Vorig jaar mislukten twee Kroatische speelsters deer lijk bij de nummer vijf van Japan, die de play offs miste. Een fors aantal speelsters dreigde te ver

Krantenbank Zeeland

de Stem | 1997 | | pagina 19