BBfflSH
'Met Peter Ooms
had ik geen
normale relatie'
'Topsport is leuk
tot op
zekere hoogte'
Monique van der Lee heeft zichzelf hervonden
De Wolf
0e Block
DE STEM
gelukkig
Loon- en
grondwerk
J. v.d. Velde
gelukkig
nieuwjaar
voorspoedig
1997
zalig en
gelukkig
nieuwjaar
Jac. Bogaert
gelukkig
nieuwjaar
Paul van
Esbroek
Veetransporten
gelukkig
nieuwjaar
De
Smickel
R
Bloemsierkunst en
hoveniersbedrijf
Zoutestraat 40
Tel. 0114-312900
Hulst
wenst alle
clientèle en
vrienden een
pikte
alles
voor
Tivoliweg 46, Hulst
0114-312292
wenst allen een
1997
0114-313271
wenst u een
'Ik
goud'
Brood
banketbakkerij
en konditorei
Steenstraat 21
Hulst
vrienden, bekenden
en cliëntèle
Rijwiel- en
bromfietshandelaar
Dubbele Poort 1
Hulst
wenst cliëntèle
Ook in 1996 weer
geheel tot uw dienst
Steensedijk 66, Hulst
Tel. 0114-313730
wenst cliëntèle,
vrienden
en bekenden een
Absdaalseweg 3
„Slecht is leuk nu. Slechte mensen drinken veel en zijn gezellig.foto jan stads
Monique van der Lee en Peter Ooms in een tijd dat er nog niets aan de hand leek.
foto fotopersbureau van eijndhoven
mensen. Ik ben een keer op de Olympische
Spelen geweest. Het was een grote teleurstel
ling. Dat sporters allemaal vrienden van el
kaar zijn, is zwaar overdreven. Alleen met
olympisch goud ben je in je sport binnen. Dat
herinnert iedereen zich nog over twintig
jaar." Net als wellicht de verbeten strijd tus
sen Van der Lee en Angelique Seriese, haar
eeuwige rivale. De twee zwaargewichten
vochten om uitzending naar de Spelen in At
lanta. Seriese won, maar haar olympisch op
treden duurde welgeteld vier minuten. Van
der Lee bekent dat ze daar best binnenpret
om heeft gehad.
„Mijn moeder wilde bijna een fles champagne
opentrekken toen ze in de eerste ronde ver
loor. Zo gaat dat gewoon. Ik had daar kunnen
staan. Voor Angelique waren de Spelen haar
dieptepunt. Maar haar hoogtepunt was dat ik
stopte. Wedden dat ze een taart in huis heeft
gehaald?," schatert Van der Lee.
Pogingen om haar toch via een wildcard of
via Aruba mee te doen in Atlanta heeft Moni
que van der Lee nooit serieus genomen. Net
zo min heeft ze een moment hoop gekoesterd
dat Seriese door blessures of andere zaken ge
dwongen zou worden Atlanta te laten schie
ten. „Pfff...We hebben het hier wel over An
gelique Seriese. Niet over een of andere knol-
lentrekker." Op haar sportloopbaan kijkt
Monique van der Lee ondanks de minder ple
zierige momenten heel positief terug. „Ik ben
overal ter wereld geweest, wie kan dat nou
zeggen? Sporten is leuk.
Topsport tot op zeker hoogte. De lol gaat eraf
als je iedere dag moet trainen. Sport is dan
geen hobby meer maar je werk geworden. On
betaald. Al maakt een medaille veel goed. Het
was een bewogen jaar. Heb met goed vrienden
wat afgejankt. Uiteindelijk is het voor mij al
lemaal positief uitgevallen. Het judo is weg.
Ik kan eindelijk een normaal leven gaan lei
den. Voor mij een opluchting."
De tijd die judo eerst innam, besteedt ze nu
aan 'leuke dingen' zoals ze het zelf noemt.
Met oud op nieuw naar Centerparcs gaan,
keep moving, schaatsen en gitaarles. Ze heeft
een halve baan om haar studie te bekostigen
nu ze van het NOCNSF geen toelage meer
krijgt. Tussendoor leert ze voor haar econo
mie-tentamens en diploma judocoach B.
„Slecht is leuk nu. Slechte mensen drinken
veel en zijn gezellig."
Voor Monique van der Lee was het een
bewogen jaar. Ze stopte op het hoogte
punt van haar carrière. Geestelijk ge
sloopt door het regime van haar ex-trai
ner Peter Ooms. Met nog twee andere ju
doka's diende ze een aanklacht tegen
hem in. „Ik kan eindelijk een normaal le
ven leiden, gelukkig."
Door Dorien Baaijens en Marije Randewijk
klacht bij de tuchtcommissie van de judobond
ingediend tegen hun voormalige trainer. Een
week later deden ze zelf hun verhaal voor de
camera's. Inmiddels ligt de zaak Ooms bij de
politierechter, maar daarover wil Van der Lee
niets kwijt. „Wij hebben er nooit zelf voor ge
kozen om het naar buiten te brengen. Maar de
top van de judobond heeft journalisten op het
spoor gebracht. Met onze verklaring wilden
wij Peter Ooms voor zijn. We hadden gehoord
dat hij zijn versie aan een krant wilde vertel
len. Verbaal is hij zo sterk dat hij een over
wicht heeft op iedereen. Mijn ouders, de
bondscoach, Jan Joosen, ikzelf niemand was
tegen hem opgewassen. Ik heb diverse keren
geprobeerd hem dingen te zeggen. Maar hij
lulde me zo om. Ik zat dan te janken en alles
was weer goed tussen ons, terwijl er niets was
opgelost." „Bij Barend Van Dorp heb ik
echt met mijn oren zitten klapperen. Ik ver
baasde me er keer op keer over hoe het toch
zover had kunnen komen. Dat Ooms tegen
Anita Staps in de gymzaal stond aan te rijden
en klaarkwam, vind ik velen malen erger dan
een hand op je been of echt kussen. We wisten
het wel van elkaar dat het gebeurde. Maar
niemand sprak er openlijk over. Hooguit wa
ren er indirecte opmerkingen zoals Ooms
stinkt naar zweet." De eerste keer dat Moni
que van der Lee haar geheim ter sprake
bracht, was bij psycholoog Jan Looman van
net NOCNSF. Bij hem hoopte ze mentale be
geleiding te vinden op weg naar het wereld
kampioenschap in Tokyo 1995. Met Peter
Ooms had ze voortdurend ruzie. „Al na ons
eerste gesprek had Jan Looman door dat het
goed fout zat. Er kwam veel meer uit. Voor
mezelf had ik besloten 'nu doe ik er iets mee,
ik ga mijn eigen weg'."
„Met Ooms had ik geen normale coach-pupil
relatie. Om twaalf uur 's nachts belde hij mij
op via zijn autotelefoon op weg naar huis. Met
de meest onzinnige dingen. Als ik ziek was
stond hij aan de deur, terwijl ik blij was dat ik
hem een dag niet hoefde te zien. Als hij niet
binnenmocht, sprak hij elk half uur mijn ant
woordapparaat in. Ik was bang voor hem. Hij
kon me nooit een moment met rust laten.
Zelfs toen Jan Joosen de coaching had over
genomen, wilde hij controle houden. Maar hij
was een storende factor. Belde te pas en te on
pas tijdens trainingen en ik moest een keer
per week met hem gaan trimmen in de bos
sen." Haar vader was het die Monique van der
Lee aanmeldde voor judo. Dan kon ze zich als
vrouw tenminste weren. Van der Lee begint te
lachen... „Lichamelijk kan ik dat wel, verbaal
niet. Ik zat altijd tussen twee vuren. Ooms of
mijn ouders, Ooms of de bondscoach. Steeds
koos ik weer voor hem omdat hij op een over-
e is een paar minuten te laat
voor de afspraak in Koffie
huis Allebei, naast de Hei-
kesekerk in hartje Tilburg.
„Het is gisteren een beetje
laat geworden, ik lag pas om
half drie in mijn bed," ver-
ontschuldigt Monique van
der Lee zich.
Het past bij de nieuwe levensstijl van de stu
dente milieu-economie. Even gezellig blijven
hangen, niet letten op de tijd. Op 16 november
zette Monique van der Lee een punt achter
haar sportcarrière. Tien jaar lang, vanaf haar
dertiende jaar, beulde ze zich af op de judo-
mat. Dag in dag uit, slechts twee weken va
kantie kreeg ze om even bij te komen.
Dat resulteerde uiteindelijk in een wereldti
tel, vier Europese titels en tien nationale
kampioenschappen. Haar trainer/coach Peter
Ooms hanteerde een spartaans regime. Te
genspraak dulde hij niet. Geestelijk brandde
Monique van der Lee op. „De beslissing om te
Moppen heb ik heel rationeel genomen. Ik
™nd judo al twee jaar niet leuk meer. Ik ben
zes keer in München geweest. De Ooms-me
thode brak me op. Toen ik met Jan Joosen
ging trainen, was het ondanks al zijn goede
bedoelingen eigenlijk al te laat. Als ik geen
2® had om te trainen, hoefde ik van Jan niet
te komen. Maar dat ging tegen mijn natuur in.
Als ik wel kwam, liep ik de kantjes ervan af.
Nooit eens kon ik leuke dingen afspreken. Al
tijd was judo in mijn achterhoofd aanwezig."
»Een olympische titel had ik nog leuk gevon
den. Maar ik weet van mezelf dat ik het men
taal niet zou kunnen opbrengen om tot Syd
ney (2000) door te gaan. Een vijfde Europese
titel hoeft van mij niet meer. Ik ben vorig jaar
wereldkampioene geworden. Dat was super
gaaf. Maar nog één jaar aanmodderen, ik zou
daar alleen maar ongelukkig van worden.
Dan ben je weliswaar pas 23, maar ik ben
klaar." Het afscheid van haar trainingsmaat
jes was kil. Geen belangstelling, niets. „Ik heb
ze het verteld. Daarna ging iedereen gewoon
verder met judo. Ik had het eigenlijk wel ver
wacht. Sporters zijn alleen op zichzelf ge
fixeerd."
„Ze hebben het me wel kwalijk genomen dat
ze het wéér via de pers moesten vernemen.
Die naam had ik toch al. Maar alleen Jan
Joosen en bondscoach Cor van der Geest wis
ten van mijn plannen. Ik was met stomheid
geslagen dat ineens journalisten gingen bel
len. Ik moest nog zoveel mensen inlichten dat
ik stopte. Wilde op dat moment niet reageren.
Ieder kwartier kwam er een boodschap op
mijn antwoordapparaat, 's Middags stond er
een cameraploeg voor de deur. Ik heb me
schuil gehouden. Vier dagen lang voelde ik
me opgejaagd. Bij Barend Van Dorp heb ik
mijn verhaal gedaan. Zij hebben mij de eerste
keer ook netjes behandeld."
Die eerste keer was februari van dit jaar. In
het bewuste RTL-sportprogramma liet Van
der Lee samen met de oud-judoka's Irene de
Kok en Anita Staps een gezamenlijke verkla
ring voorlezen. Peter Ooms zou zich schuldig
hebben gemaakt aan ongewenste seksuele in
timiteiten. De drie vrouwen hadden een aan-
tuigende manier anderen zwart wist te ma
ken." „Er zijn veel mensen geweest die me
wilden helpen. Ook bondscoach Cor van der
Geest, hij had het goed met mij voor. Maar ik
wilde niet geholpen worden. Als ik het echt
had gewild, was ik weggegaan. Maar ik bleef
omdat ik anders mijn gouden medaille in ge
vaar zou brengen. Daar deed ik het allemaal
voor. Ooms had een leuke sportschool vlak bij
huis, een leuke trainingsgroep. Zo nu en dan
stopte hij ons een cadeautje toe, een judopak
of zo. Maar bij Ooms ging het niet alleen om
een medaille. Hij was erg lichamelijk inge
steld. Maakte voortdurend opmerkingen over
wouwen. Zei dat hij van me hield. Ik pikte
het omdat ik wereldkampioene wilde worden.
Peter Ooms was nu eenmaal zo."
Maar de belangrijkste hoofdprijs van haar
carrière, de wereldtitel in de open klasse in
Tokyo, behaalde Monique van der Lee zonder
de steun van Peter Ooms. Hij was slechts op
de achtergrond aanwezig. „Voor mij was dat
het omkeerpunt. Eindelijk had ik iets zélf be
reikt. Het mooiste was nog toen ik Ooms te
gen een collega-trainer hoorde zeggen 'op
Monique heb ik eigenlijk nooit grip gehad'.
Heerlijk vond ik dat om te horen.
Voor Monique van der Lee staat een wereldti
tel gelijk aan olympisch goud. „De medaille
weegt even zwaar. Je judoot tegen dezelfde
