(i/j udjaars-bijlage
de Hercules
Voor Hercules-inzittende Ronnie Geurts is het
een wonder dat hij levend uit het wrak kwam
WÊÊÊÈÊË
De ramp met
Popcorn
Mode
W.J.
de Bruin
B.V.
V.O.F.
Mangnus
Amax
een gelukkig
en zalig
nieuwjaar
ST. KRUIS
V.O.F.
A.C.M.
Paridaen-
de Croock
voor
spoedig
nieuwjaar
TERNEUZEN
jongeneel
een
gelukkig
nieuwjaar
gelukkig
nieuwjaar
gelukkig
nieuwjaar
Van Aken
Terneuzen
B.V.
voor
spoedig
1997
DE STEM
E2
Flinke klap
Afgekoeld
Interview
Sr
-
X 52
EN
Supermarkt
Slagerij- en
kruideniersbedrijf en
benzinestation
wenst alle klanten, fa
milie, vrienden
en bekenden
Landbouw-mechanisatie-
en loonbedrijf
Wilhelminaweg 32
St. Kruis, tel.
0117-350400
wenst u allen een
HET HOUT NOOIT OPI
Postbus 40
4530 AA Terneuzen
Schependijk 33
4531 BW Terneuzen
Telefoon 0115-613655
Telefax 0115-620541
Wenst al haar cliënten
Korte Kerkstraat 1 -3
Terneuzen
Tel. 0115-617316
wenst allen
Aannemersbedrijf
Terneuzen
Hogendijk 59
Tel. 0115-618520
Drukkerij en
boekhandel
Terneuzen
Brouwerijstraat 2
Haarmanweg 23
Tel. 0115-
612169-613516
wenst u een
DINSDAG 31 DECEMBER 1996
Ronnie Geurts is een van de zeven nog in
even zijnde inzittenden is van de ramp
net de Hercules. Zo'n vijf maanden na de
ragedie vertelt de 28-jarige Didammer
)ver wat hij mee-, maar vooral ook door-
naakte.
Door Bert Schlief
Tijdens de vlucht uit Italië was
het mooi weer. Het was een
gewone vlucht. We waren al
een beetje in vakantiestem
ming, want het optreden in
Modena was de laatste klus
die we gedaan hadden voor
de grote vakantie. Ik was een
rail de zes dienstplichtigen die per 3 septem-
oer zou afzwaaien, samen met Harold Vlem-
nix die de ramp ook heeft overleefd."
„De Hercules is niet echt een comfortabel
vliegtuig. We zaten niet in gewone stoelen,
naar in een soort canvas hangmatjes. Je zou
het ook een strandstoelconstructie kunnen
noemen. Deze staan in de lengterichting op
gesteld, waardoor we met de rug naar de bui
tenkant van het toestel zaten. Doordat de
Hercules is uitgerust met vier propellermoto
ren, is het lawaai in het vliegtuig oorverdo
vend. Daarom hadden we allemaal oordopjes
in. Verder lagen er allerlei tassen verspreid in
het toestel over de vloer. Het was een beetje
een rommeltje."
„Door het lawaai in het vliegtuig was het
moeilijk om met elkaar te praten. Sommigen
gebruikten de tijd tussen het opstijgen in Ita
lië en de landing in Eindhoven met het doen
van spelletjes. Maar omdat het de avond tevo
ren erg laat was geworden, lagen er ook colle
ga's te slapen. Een van mijn collega's lag op
de vloer en gebruikte zijn tas als hoofdkus
sen."
„Omdat we in een transportvliegtuig zaten,
zag de binnenkant van het vliegtuig er uit als
een soort garage met allerlei onderdelen aan
de wand om vracht vast te zetten. Aan de ach
terkant van het vliegtuig bevindt zich een
grote laadklep, die in geopende stand als op
rit fungeert voor het in- en uitladen van ma
teriaal. In het brede en vooral degelijke toe
stel zaten wij met 37 mensen achterin."
„Wanneer de daling wordt ingezet, gaat de
rode lamp branden om ons te waarschuwen
dat we de veiligheidsgordel om moeten doen.
Alles ziet er dan nog steeds normaal uit. Pas
vlak voor de landing voel ik wat vreemde be
wegingen die door het vliegtuig worden ver
oorzaakt. Wat er precies aan de hand is, kan
k niet zien. De raampjes van het toestel zit-
;en te hoog om naar buiten te kunnen kijken,
ïelf heb ik het idee dat we landen en dat het
:oestel vervolgens weer los van de grond
tornt. Als we in tweede instantie neerkomen,
jebeurt dat met een flinke klap. Voor mijn ge-
'oel breekt op dat moment het voorwiel af.
Iet gevolg is dat de romp iets voorover over
ie landingsbaan schuurt zodat het toestel he
ng remt. Omdat ik overdwars in het toestel
at, grijp ik me aan de netten vast om in ba-
ans te blijven. Binnen heel korte tijd staat
iet toestel stil."
,Het is even een fractie muisstil in het vlieg-
uig, waarna er in de cockpit iets explodeert,
k zie daar een felle witte vuurzee onder de
'loer van de cockpit. Deze cockpit ligt name-
ijk wat hoger dan de laadvloer waarop wij
ms bevinden. Ik kom onmiddellijk in actie,
naak mijn veiligheidsgordel los en ga na ach-
eren, waar zich een nooddeur bevindt. Ik wil
:o snel mogelijk de deur open maken en weg-
'ennen. Ik pak de hendel van de nooddeur en
jrobeer deze te bewegen zoals de pijl op de
leur dat aangeeft. Er is echter geen beweging
n te krijgen."
Ondertussen ontstaat er een dikke rook
'ondom mij. Het zicht in het vliegtuig wordt
steeds minder. De rook maakt mij sloom en
/ertraagt mij. Ik realiseer mij op dat moment
lat ik mij zelf niet kan redden en dat het zoe
ten naar een andere uitgang niet meer moge-
ijk is door de dikke rook. Dan ook besef ik
iet verschrikkelijke van de ramp. Zolang je
;en vluchtroute weet, kun je die gebruiken,
lovendien heb ik geen letsel opgelopen door
le harde landing zelf. Maar omdat ik de
ïooddeur niet open kan krijgen, besluit ik om
'Ik heb vier
rampen overleefd'
Van de een op de andere minuut verdwenen er zoveel collega's en vrienden die je nooit meer terug zou zien. Dat is nauwelijks te bevatten.
FOTO HENK WESTERVELD
mij klein te maken door in de hurkhouding te
gaan zitten met mijn armen over elkaar zodat
mijn handen onder de oksels beschermd zit
ten. Ik doe dit in een reflex. Achteraf is aan
die houding te danken dat ik mijn handen nog
steeds kan gebruiken. Met mijn vingers kan ik
nog prima piano spelen of achter de computer
zitten."
„Als ik in deze houding zit en nadenk, gaat er
door mij heen dat er binnen nu en enkele mi
nuten hulp moet komen. Anders zal ik de
ramp niet overleven. Alleen een ander kan'
mijn leven nog redden. Bovendien doe ik er
goed aan om rustig te blijven om het met het
restantje zuurstof nog zo lang mogelijk uit te
kunnen houden. Dat ik minstens drie kwar
tier opgesloten heb gezeten, zoals naderhand
is gebleken, heeft me erg verbaasd. Dat is
voor mij ook een duidelijke verklaring waar
om er zoveel mensen overleden zijn."
„Het laatste wat ik mij herinner, is dat ik diep
inadem om zo nog het laatste restantje zuur
stof in mijn longen te krijgen. Ondertussen
flitsen er enkele momenten uit mijn leven
door mij heen. Dit lijkt een cliché uit een film,
maar ik beleef dit heel bewust. Ik zie als het
ware enkele 'dia's' uit mijn leven: een van de
periode dat ik op kleuterschool De Wip-Wap
in Didam zat, een van een vakantie in Wijk
aan Zee en ik zie iets van mijn middelbare
schooltijd op het Liemers College in Zeven
aar."
„Dan slaap ik in, zoals iemand inslaapt na het
toedienen van narcose. Je weet niet precies
wanneer je inslaapt, wel dat je wegraakt. Ik
heb wel de angst, maar niet het gevoel dat ik
zal stikken. Uit rapporten blijkt later dat de
combinatie van koolmonoxyde en een tekort
aan zuurstof dit effect veroorzaakt van het
door een narcose in slaap vallen."
„Opvallend is de rust die er in het toestel
heerst vanaf het moment dat de felle witte
vuurzee en de daarop volgende rookontwik
keling onder de cockpit zichtbaar wordt. Van
enige paniek merk ik niets. Ook vind ik het,
nu ik terugkijk, vreemd dat niemand anders
van de 36 aanwezigen in het vliegtuig op mij
af komt om mij te helpen bij het openen van
de nooddeur."
„De hele hulpverlening rond deze crash is
rampzalig verlopen. Ik zeg tegen mezelf wel
eens dat ik vier rampen heb overleefd: 1. de
feitelijke landing die mis ging; 2. de brand,
die een enorme hitte en rook veroorzaakte; 3.
de grote hoeveelheid bluswater en giftig
schuim die in de laadruimte van het vliegtuig
terecht gekomen is om de brand te blussen,
terwijl wij nog in het toestel zaten; 4. omdat
men dacht dat er zich in het toestel maar vier
mensen bevonden, waren er veel te weinig
doktoren, ziekenwagens en medische appara
tuur aanwezig. Je mag zeker van een wonder
spreken dat er nog levend mensen uit dit
wrak zijn gekomen."
„Wat mij frustreert is dat je in een georgani
seerd land als Nederland verwacht dat er or
ganisaties zijn die middels allerlei rampen
plannen en -oefeningen adequaat reageren op
een ramp als deze. Daar ben ik boos over. Op
papier zijn allerlei zaken goed geregeld, maar
in dit geval kwam er weinig van terecht. Door
een fatale communicatiefout tussen de
vluchtleider in de verkeerstoren op het vlieg
veld in Eindhoven en de brandweercomman
dant van dat vliegveld, wisten de hulpverle
ners niet dat er veertig mensen in het vlieg
tuig zaten. Ze richtten zich op het blussen van
het vuur en gingen ervan uit dat de vier be
manningsleden al overleden waren. En al die
tijd werd er niet gezocht of er nog mensen le
vend uit het wrak gehaald konden worden.
Dat blijkt ook uit de rapporten die zijn opge
steld naar aanleiding van deze vliegramp."
„Nadat ik uit het toestel was gehaald, werd ik
naar een gewondennest overgebracht en met
water uit een brandweerslang afgekoeld. Ik
had immers temperaturen van honderden
graden doorstaan. Daarna ben ik per ambu
lance naar het Jozefziekenhuis in Veldhoven
vervoerd. Daar hebben ze mij gestabiliseerd
en na overleg tussen de artsen werd besloten
mij per helikopter over te brengen naar het
brandwondencentrum in Groningen. Mijn
toestand was echter zeer kritiek en het was
onduidelijk of ik de vlucht naar het noorden
wel zou overleven."
„Rond half twee 's nachts kwam ik in Gronin
gen aan, waar inmiddels een team van artsen
klaar stond voor de eerste opvang. Ik was op
dat moment een patiënt met een dubbel pro
bleem: mijn lichaam was voor dertig procent
derdegraads verbrand, maar nog veel erger
was dat mijn longen er zeer slecht aan toe wa
ren door allerlei zeer hete stoffen die ik had
ingeademd in het vliegtuig. Hierdoor waren
mijn longblaasjes verbrand en waren de wan
den van mijn longen als het ware aan elkaar
geplakt. Bovendien waren er allerlei organen
vergiftigd door het roet dat in de bloedbanen
terecht was gekomen."
„Uiterlijk was ik onherkenbaar. Meer een
zwartgeblakerd Michelinpoppetje: heel dik
door het vele vocht in mijn lichaam. Ik heb
veel brandwonden opgelopen. Zowel op mijn
rug, armen, mijn nek als in mijn gezicht. Dag
en nacht werd ik bewaakt." „Rond 23 augus
tus werd ik weer wakker. Ik was in al die
voorgaande weken in slaap gehouden, omdat
ik kunstmatig beademd werd. Het wakker
worden duurde zo'n twee tot drie dagen. In
die periode kickte ik af van de zware medicij
nen die ik al die weken had gehad. Na een
aantal dagen werd de beademingsslang ver
wijderd en de wond in mijn keel, waardoor de
slang in mijn lichaam werd gebracht, ge
hecht."
„Hierna kon ik weer leren praten en vragen
gaan stellen over de ramp en wat ik zelf man
keerde. Ik wilde al vrij snel weten wie er over
leden waren door de ramp. Ik herinnerde mij
goed wat er gebeurd was, met name die dikke
rook. Ik wist heel zeker dat er mensen om het
leven waren gekomen, alleen het aantal kende
ik niet."
„Pa en ma gaven op mijn vraag over dat aan
tal aan dat ze beter een opsomming konden
geven van het aantal overlevenden. Zij ver
bleven vanaf het eerste moment dat ik in Gro
ningen lag gedurende al die tijd in de directe
omgeving van het ziekenhuis. Defensie had
gezorgd voor een hotel op korte afstand van
het ziekenhuis."
„Mijn reactie op hun antwoord dat slechts ze
ven collega's de ramp hadden overleefd, riep
bij mij een en al verbazing op. Ik was niet echt
verbijsterd, omdat ik nauwelijks kon geloven
wat er die bewuste dag precies was gebeurd.
Van de een op de andere minuut verdwenen er
zoveel collega's en vrienden die je nooit meer
terug zou zien. Dat is nauwelijks te bevatten.
Pas later, toen ik keek naar videobeelden van
de herdenkingsbijeenkomst in de hangar van
het vliegveld in Eindhoven, toen ik de bid
prentjes zag en met nabestaanden sprak, pas
toen drong de omvang van de ramp echt goed
tot mij door."
„Op 27 september mocht ik naar huis. De
slingers hingen er uit en er waren veel bloe
men, kaarten en andere cadeaus. Veel mensen
waren nieuwsgierig naar hoe ik er uit zag.
Soms was men ook bang om te komen uit
vrees dat het voor mij te druk zou worden."
„Een week later heb ik een interview gedaan
in het tv-programma Netwerk. Daarvoor heb
ik bewust gekozen, omdat mij de ruimte werd
gegeven mijn verhaal te doen zonder dat ik
bang hoefde te zijn dat het uit zou monden in
een sensatieverhaal. Mensen zagen mij op de
televisie en hoorden mijn stem. Het resultaat
van die uitzending was dat veel mensen er
niet meer tegenop zagen mij te bezoeken. Dat
bleek al een dag na de uitzending. Mijn vader
was jarig en de hele familie kwam op bezoek.
Niemand had angst of toonde terughoudend
heid."
„Momenteel ga ik drie middagen per week
naar het militaire revalidatiecentrum in
Doorn voor behandeling. Ik sta nog steeds on
der controle van de artsen in het brandwon
dencentrum in Groningen. Ik draag speciale
drukkleding om de brandwonden mooi vlak
te laten genezen. Volgend jaar zal ik nog en
kele keren geopereerd moeten worden: hier en
daar moet er nog wat huid tussen worden ge
zet. Daardoor zal ik dan mijn nek en mijn
rechterarm beter kunnen bewegen. Tevens
krijg ik een kunstoor, want mijn rechteroor is
praktisch geheel weggebrand."
„Het revalideren is in feite in het ziekenhuis
te Groningen al begonnen. Ik moest daar op
nieuw leren lopen, tanden poetsen, maar ook
leren eten. De fysiotherapeut wilde mij graag
op mijn trombone horen spelen. Mijn vader
had dat muziekinstrument voor mij meege
bracht. En zo heb ik enkele keren in het zie
kenhuis wat gespeeld. Personeel, artsen en
mijn ouders waren heel erg verbaasd dat dit
mij lukte. Ze hadden voorspeld dat dit nog
wel een jaar zou duren."
„Nu speel ik veel piano. Dat is lichamelijk
minder zwaar en de piano staat altijd klaar
bij mijn ouders in de kamer. Ik ben trots dat
ik al mijn eerste concert heb gegeven. Op het
revalidatiecentrum heb ik vorige week het
koor begeleid tijdens de kerstviering."
„Beetje voor beetje werk ik er aan om die din
gen in het leven terug te krijgen, die ik ook
voor de vliegramp deed. Dat varieert van
winkelen tot mijn eigen huishouden regelen.
En straks wil ik graag weer aan het werk. Ik
heb aan het conservatorium schoolmuziek en
kunstmanagement gestudeerd en daarmee wil
ik aan de slag."
H»i ftgÉygiiigEL-SI®;
Het uitgebrande wrak.
Maandag 15 juli 1996.
Vanaf de Italiaanse Navo-vlieghasis Villafranca nadert een Belgisch
vrachtvliegtuig van het type C-130 de militaire vliegbasis Welschap, on
van Eindhoven Airport.
Aan boord bevinden zich vier Belgische bemanningsleden en 37 leden van het
Fanfarekorps van de Koninklijke Landmacht, gelegerd in de Lunettenkazerne in
Vught. De kapel heeft een week doorgebracht in Modena. Daar werden diverse
concerten en openluchtoptredens verzorgd op het Festival Militaire Muziek Mo
dena. Het was voor de leden van de kapel de tweede buitenlandse reis. De eerste
reis was eind mei van dit jaar naar Bosnië.
De zaterdag voor de terugkeer naar Nederland was het succesvolle concert in
Modena. De avond voor het vertrek genoten de leden van de kapel van de opera
Carmen van Bizet in de arena van Verona.
Alles lijkt erop dat op 15 juli de landing normaal verloopt. Om één minuut over
zes wordt in Eindhoven landingsbaan 4 vrijgegeven voor de landing van vlucht
610. De bemanning meldt dat men klaar is voor de landing. Daarna wordt door
de verkeerstoren niets meer gehoord. Even later stort het toestel neer op zo'n
tweehonderd meter afstand van de landingsbaan.
Van de 41 mensen die in het vliegtuig zitten, komen er 32 direct om. Later over
lijden nog twee mensen als gevolg van de opgelopen verwondingen.
