Weekend
Commercie slaat munt uit falen politie
c
Museum
deStem
E3
Iedereen weet wel van de ver
dwijning van de 19-jarige Ger-
ma van den Boom uit Woudri-
chem, of die van de 8-jarige
Manon Seijkens uit Helmond, of
die van de 15-jarige Nicole van
den Hurk uit Eindhoven. Er zijn
er nog heel veel anderen, die
zoekraken en van wie nooit
meer iets wordt gehoord. En de
commercie ruikt geld.
Kinderen
Internationaal
Niet uitwisselbaar
Tv-programma
Honden
1BER 1996 E2
li I
pmst en aan mensen met
heb. Ik weiger dat con-
t plezierig. Maar ik wilde
sollen. Dat was mijn be-
;nt: ik hoéf niet weg, maar
laat niet met mij sollen. Ik
;en hoe pijnlijk het was ge-
van Aardenne, voor zijn
kinderen. Gijs van Aard-
ilfde soort situatie besloten
ïinister en werd daarna als
behandeld. Dat wilde ik
[ind ik dat nog steeds geen
wel jammer, hoor, maar ik
pijnlijke besluit genomen
iiet meer zo lekker met uw
in de race voor een hoge
Ivoedselorganisatie FAO en
egen de mogelijkheid om
de koningin in Limburg te
erloor u de race om de baan
u er nu spijt van dat u des-
mburg heeft gezegd?
t mij op twee paarden tege-
lverwege de race moest ik
viel verkeerd uit. Maar of ik
d? Ach, als ik gouverneur in
:n zou zijn, had ik over an-
veg gemoeten, omdat ik dan
„Maar ik had dan mis-
it meer plezier terug kunnen
opbaan, want na tien mooie
;er was de afloop niet zo
'l eens over gesproken met
ia een lang premierschap liep
>pbaan ook niet zo mooi af
cretaris-generaal van de Na-
itter van de Europese Com-
allebei jammer. We hebben
roken, maar we hebben het
roken. Misschien zijn we ei
voorzichtig mee, omdat ik -
lor de post bij de FAO - uit-
btoffer ben geworden van de
rhoudingen tussen Neder-
d. En daar zat Ruud Lubbers
reer tussen."
op aardeDe oude katholiek
ord zo ophoesten. Maar ae
k?
zal anders zijn dan vroege'
ïeëler. De katholieken van
melijk andere mensen dan de
vroeger. Niet meer zo ge"
:et meer zo formeel. Voor nu]
lamaals er ook niet meer bij te
looit: kom ik straks aan de he*
lorbij Petrus als ik dit of da
or het antwoord zou ik wel te-
wortels gaan. Dat heeft een
:k ook nodig. Enerzijds heb je
die je verbinden met je a
vasthouden aan de waarde'
e in je jeugd mee hebt gej0'
heb je vleugels nodig, die J
voeren en je overzicht kunne
nieuwste ontwikkelingen, °n
jven."
antwoord moet geven op c
wij op aarde zijn, moet ik de
nijn moeder altijd zei als
ir uitgingen. Dan zei ze. 9
Ze zei er nooit bij boe. D
weten. En dat wist je zelf o°
aarden en normen die je th
mee had gekregen. Niema!
n wat die waarden en n°r"?
ZATERDAG 7 DECEMBER 1996
want dat wist iedereen
Dus
e op aarde? Om ons goed te ge
Wie een huis op ijs bouwt, is dwaas. Geen
twijfel mogelijk, want bouwen doe je voor
de toekomst. Opdrachtgevers, architecten,
constructeurs, aannemers en bouvakkers
weten niet beter. Eeuwigheid is de maat
voor baksteen en beton. Wat eenmaal
staat, mag niet meer weg. Of het moet zo'n
misbaksel van rampineuze kwaliteit en
deerniswekkende lelijkheid zijn, dat zelfs
gebrevetteerde monumentenwachten en
bevoegde heemschutters geen bezwaren
maken.
leder die een kotje neer wil zetten, streeft
naar onvergankelijkheid. Dat het bouwwerk
hem moge overleven. Een bewijs van vak
manschap, vooruitziende blik en trots. En
dat niet alleen in het Frankrijk van de
Grands Travaux. Vroeger bij de Egyptenaren
al. Werd daar een farao begraven, volstond
niet een simpel graf, maar een piramide die
tot in lengte van dagen bewijzen kon hoe
vakbekwaam en tegen de tand des tijds be
stand het voor-Christelijk tijdperk reeds wist
te ontwerpen en uit te voeren.
Bouwen is vooruitzien. De burger die een
vergunning vraagt voor een garage, beseft
dat het ding groot genoeg moet zijn voor
een volgend, luxere type automobiel, .dat
het zo mogelijk over twintig jaar verbouwd
moet kunnen worden tot kantoor aan huis
en dat volgende generaties niet hun laatste
deeltje erfenis aan het restaureren ervan
hebben te besteden. Opdrachtgevers en ar
chitecten met enig verstand van zaken den
ken vooruit en als het even kan streven ze
ook naar eeuwige schoonheid.
Niet het gemeentebestuur van Breda. Dat
had een probleem met het Breda's Mu
seum. Dat was te klein behuisd en moest,
wilde het een representatief beeld van de
collectie en de historie kunnen tonen, naar
een veel ruimer pand. Het gebouw van het
voormalig volkenkundig museum Justinus
van Nassau was niet beschikbaar. Die plek
in de stad was te aantrekkelijk voor project
ontwikkelaars. Daar komen nu fraaie bin-
nenstandsappartementen in.
Dus moest het Breda's Museum naar het
Chassé-terrein, het vrijkomende -militaire
terrein vlakbij het nieuwe theater. Op die
hectares was plek genoeg voor alle wensen
van de toekomst. Het bleek een misver
stand. Wie de aan de gemeenteraad voor
gelegde plannen secuur bekijkt, ziet dat er
voor die toekomst geen ruimte gelaten is.
Het museum wilde veel tegelijk. Meer dan
het gemeentebestuur zich kon permitteren.
Een bestaand pand op het Chassé-terrein
zou verbouwd worden. Museumstaf en -be
stuur stelden voor meteen een forse over
kapping toe te voegen, zodat er aan de no
den voor de komende jaren direct tegemoet
gekomen worden kon. Dat werd te duur.
Dus verwachtte iedereen dat in het stede-
bouwkundige plan voldoende ruimte over
gelaten zou worden voor latere uitbreidin
gen en toevoegingen. Niets daarvan. Tegen
het museum aan is een flat gedacht, zodat
er nooit een meter plaats zal zijn om nog
iets aan het museum te doen.
Een museum bouw je voor de komende ge
neraties. Het gaat om forse investeringen en
het is zonde die elke vijf jaar opnieuw te
doen. Nog afgezien van de schade die
steeds weerkerende verhuizingen aan de
collectie toe zullen brengen: Vijfenzeventig
jaar is een aardige termijn voor zo'n soort
gebouw. Niemand kan en wil zo lang voor
uit kijken. Vandaar dat het een goede ge
woonte is dit type panden neer te zetten op
een plek waar voldoende leegte over is.
Breda doet dat niet. Daar weten de bestuur-
deren nu al dat het gebouw over een jaar of
vijf niet meer toereikend zal zijn als adequa
te behuizing. Voor moderne museumfunc
ties is er dan te weinig plek. Normaal ge
sproken zou daar nu reeds rekening mee
gehouden zijn, maar vanwege die eeuwige
vervioekte financiën kan dat jammer ge
noeg even niet.
Wie dan echter verwacht dat er dart min
stens ruimte gehouden is voor de toekomst,
dat er vooruitgedacht is, heeft het ook weer
mis. Er blijven een paar vierkante meters du
re bouwgrond over. Kortzichtigheid zegt
dat daar iets mee moet. Een flat die na ein
deloze discussies over vijftien jaar tegen de
vlakte moet. Of het museum, dwingt tot een
voigende kostbare verhuizing.
Vermist,
en wie zoekt er dan?
Portretten van vermiste kinderen die
momenteel op Internet te vinden zijn.
Een zoektocht naar een vermist jongentje in de buurt van Amsterdam
Door Rob Ruggenberg
inds vorige week is het in Amerika
mogelijk om je te verzekeren tegen
het verdwijnen van je kroost. De
premie bedraagt 39,95 dollar per kind per
jaar.
Als je kind dan een keer niet komt opdagen
garandeert K*I*D*S Shield dat binnen een
uur na je telefoontje een foto van het kind
wordt gefaxt naar alle politieposten, trein- en
busstations, vliegvelden, ziekenhuizen en tv-
stations binnen een straal van 150 km.
De foto en bijhorende gegevens worden ook
op het Internet geplaatst en als posters opge
hangen in restaurants, benzinestations, ho
tels, bioscopen en amusementsparken.
Verzekeraar Reece wil zijn werkgebied begin
volgend jaar uitbreiden naar Europa. En ge
heel conform Amerikaanse marketing-tech-
nieken kan iedereen wederverkoper van zijn
polissen worden - en zelf ook weer verkopers
aantrekken, als ware het een lucratief pira
midespel.
Reece speelt in op de angst dat de politie te
weinig doet om vermiste kinderen op te spo
ren. Die vrees is algemeen, ook in Nederland,
zo blijkt uit het onlangs verschenen boek
'Vermist en wat dan?' van Mieke van Tank
eren.
Neem Willeke, Liam, Christian, Sylvie, Tho
mas, Ronald, Loubna, Jacek, Gevrye en Ulri-
ke.
Het zijn Nederlandse, Belgische, Franse,
Duitse en Poolse jongeren en ze zijn zoek -
een handjevol uit de tweehonderd die in Eu
ropa spoorloos zijn verdwenen.
Ze vallen nu op, omdat hun foto's op Internet
te zien zijn. Een ultieme poging van de ouders
om hun kinderen terug te krijgen.
Al het andere heeft gefaald. Vooral de politie
heeft gefaald, menen de ouders vrijwel zon
der uitzondering.
In Lyon erkent commissaris Agnes Fournier
de saint Maur, Interpols specialist voor mis
daden tegen kinderen, dat het met de Europe
se politie-samenwerking op dit gebied vooral
'behelpen' is.
De belangstelling bij politiekorpsen voor re
gistratie en uitwisseling van gegevens van
verdwenen personen is minimaal, zegt ze
wrang. „Het opsporen van zoekgeraakte kin
deren krijgt zelden de prioriteit die het ver
dient. Dat is niet alleen in uw land zo. Dat is
in heel Europa zo. Dat is bij politiekorpsen in
de héle wereld zo."
Volgens de nieuwste cijfers worden in Neder
land elk jaar zestienduizend mensen als ver
mist gemeld. Dat zijn er 44 per dag. Drie
kwart van hen duikt binnen 24 uur weer op.
Dat verklaart waarom de politie de eerste da
gen vaak weinig of geen speurwerk verricht.
Aan de andere kant: de mogelijkheid om
speurhonden te gebruiken die zijn afgericht
op menselijke geuren, is na 48 uur letterlijk
vervlogen.
Uit het boek van Mieke van Tankeren blijkt
dat veel Nederlandse politiefunctionarissen
dat niet weten.
Tien procent van de als vermist opgegeven
personen blijft weken of maandenlang zoek.
Uiteindelijk blijven tien tot vijftien mensen
langer dan een jaar weg. De kans dat zij ge
vonden worden, wordt steeds kleiner.
Neem Willeke Dost uit Koekange, die afgelo
pen dinsdag 16 jaar is geworden - als ze nog
leeft. Vijf jaar geleden stapte ze 's avonds op
de fiets en ze kwam nooit meer terug. We we
ten alleen dat ze toen een foto van haar over
leden moeder bij zich had.
Elk jaar melden ouders in Nederland de ver
missing van 4500 kinderen onder de veertien
jaar. Maar liefst 2500 van hen zijn jonger dan
tien. In de meeste gevallen (94 procent) zijn
die kleine kinderen gewoon de weg kwijtge
raakt of zijn ze ergens gaan spelen zonder dat
hun ouders dat wisten. Die zijn dan ook bin
nen korte tijd weer terug.
Bij de wat oudere kinderen, in de groep tot 19
jaar, gaat het meestal om weggelopen pubers,
die vaak bij de JAC's (jongerenadviescentra)
terechtkomen. In ongeveer vierhonderd ge
vallen is er sprake van een ernstiger vermis
sing.
Een op de drie verdwijningen in ons land be
treft een jonge volwassene boven de twintig
jaar. Volgens de Centrale Recherche Informa
tiedienst (CRI) gaat het hier in de meeste ge
vallen om 'een misverstand' of om vrije keuze.
Een voorbeeld daarvan is Thomas Weerheim
uit Leiden, 24 jaar, die eind augustus een
briefje naar zijn vriendin stuurde waarin hij
schreef nooit meer terug te komen. Hij nam
een regenpak, een vishengel en een zwem
broek mee en verdween spoorloos.
Met of zonder briefje - zonder uitzondering
zijn de achterblijvers ontzet en troosteloos.
Er wordt gedregd. Mensen zoeken plassen af,
soldaten kammen bossen uit, honden speuren
in het struikgewas. Paragnosten en oplichters
bieden hun diensten aan.
Niet zelden is het ijdele hoop en vergeefse
moeite en wordt op de verkeerde plaats
gezocht.
Commissaris Agnes Fournier de saint Maur
zegt dat het hoog tijd wordt dat verdwijnin
gen internationaal worden geregistreerd. Nu
de grenzen binnen Europa vervagen krijgen
vermissingen steeds vaker een buitenlands
aspect, ondervindt de Interpol-functionaris.
„En te vaak hangt het van een goedwillende
politiefunctionaris af of er internationale
aandacht ontstaat voor een vermissing."
Soms gaat het dan om zaken waarbij misdaad
duidelijk een rol speelt, zoals de verdwijning
van de 26-jarige Ronald van Wolferen uit
Mill. Hij was de chauffeur van de vrachtwa
gen vol wegwerpaanstekers die op 15 oktober
in Rusland uitgebrand werd teruggevonden.
Ronald zelf is spoorloos.
Andere vermissingen beginnen in het buiten
land en krijgen in Nederland een vervolg - of
een slot. De 20-jarige Saskia de Maere uit
Oostende verdween op 27 oktober nadat zij in
haar woonplaats de kermis had bezocht. Kort
geleden werd zij in Eindhoven door de politie
teruggevonden.
Of Bokuma Nsimba, uit Zaïre. Ze ziet er veel
ouder uit, maar ze is pas 12. Ze woonde met
haar ouders in een asielzoekerscentrum in
Moosach, Duitsland. Eind september kreeg ze
ruzie met haar vader en liep ze weg. Een week
later stuurde ze twee brieven naar huis - van
uit Rotterdam. Maar de familie heeft hele
maal geen contacten in Nederland.
Ondanks alle computernetwerken waarover
de politie en Interpol beschikken, wordt in
formatie over vermissingen onvoldoende uit
gewisseld. Voor een deel komt dat, omdat de
politie verschillende systemen gebruikt, zoals
VPS (vermiste personen systeem), XPol, Mul-
tipol en het BPS (bedrijfsprocessen systeem)
die onderling niet uitwisselbaar zijn.
Een andere belangrijke oorzaak is dat die
systemen lang niet altijd up to date worden
gehouden en 'vervuild' raken.
Als reactie op dat falen ontstaan overal ter
wereld organisaties en groepen die het speur
werk zelf ter hand nemen. In Amerika heeft
de commercie toegeslagen en bieden talloze
particuliere snuffelaars en beroepsparagnos
ten in advertenties hun diensten aan. 'Wij
vinden uw kind binnen een maand terug', ga
randeren sommigen.
De K*I*D*S Shield-verzekering is de nieuw
ste uitwas: Reece werft de verzekeringsagen
ten onder de leus 'Huge opportunity to do
good and earn significant profits': Een reus
achtige kans om goed te doen én tegelijk er
een stevige winst uit te slaan.
In Nederland is ee van de particuliere initia
tieven die van het TROS-tv programma Ver
mist, dat tweewekelijks op de donderdag
avond wordt uitgezonden. Sommige aspecten
van het programma zijn discutabel, zoals het
in beeld brengen van emotionele herenigin
gen. Anderzijds scoort Vermist aardig hoog in
zowel waardering (gemiddeld ruim 7) als in
resultaten.
Zo schreef Ronald Momberg (29) uit Arnhem
in juni een briefje aan zijn vriendin en ver
dween vervolgens met zijn hond. De TROS-
speurders vonden hem tenslotte op een schip.
Esmeralda Hendriks (25) uit Nijmegen ver
dween op 11 mei 1996 nadat zij van Mallorca
naar Ibiza was vertrokken. Vanaf dat mo
ment hoorden haar ouders niets meer. Na
dat Vermist was gaan speuren,
schreef het meisje zelf naar haar
moeder. Na bijna 5 maanden ver
mist te zijn geweest werd het contact
hersteld. Nog zo'n gelukkige hereni
ging: in de zomer van 1990 verdween
Hannes Weiss, nadat hij tegen zijn
broers gezegd had dat hij in Delft ging
wonen. Twee maanden geleden deed één
van de broers in het tv-programma een
oproep. Een week later was Hannes ge
vonden. Hij maakte het goed.
'Vermist' heeft goede contacten met de Red-
dings Honden Werkgroep Westervoort, een
van de vier particuliere reddingshondengroe-
pen in ons land. In Brabant en België is voor
al de Internationale Reddingshondengroep
IRG uit Gameren actief. De eigenaren van de
ze honden vragen geen geld voor hun inzet.
Ook gratis is de hulp van de International
Foundation for Search and Rescue Services,
een Nederlandse stichting die vijf jaar gele
den is opgericht door Dave Hutcheson, een
Amerikaanse ex-marinier en brandweerman.
Hutcheson beschikt over sonar-apparatuur
en kan onder water zoeken. Hij kan een be
roep doen op duikers, op reddingboten en,
naar hij zegt, ook op vliegtuigen.
Tenslotte is er het Search And Rescueteam
Holland, vorig jaar opgericht naar aanleiding
van een zoekactie naar Willem Ruyssenaars,
die in Indonesië verdween. Dit team beschikt
over 25 specialisten, van artsen tot duikers.
SAR vraagt geld voor zijn bemoeienis. Een
zoekactie binnen Europa kost al gauw 5000
gulden. Bij verre ondernemingen gaat het wel
eens om het tienvoudige.Er doen al jaren sug
gesties de ronde voor de oprichting van
een Landelijk Bureau Vermissin
gen. Dat zou een politie-organisatie
kunnen zijn, of een particuliere. In
België wordt ook aan de oprichting
van zo'n nationaal instituut gewerkt.
Premier Dehaene is voorstander van
een Europese organisatie.
Het is te hopen dat er zoiets van de
grond komt voordat de K*I*D*S Shield-
verzekering Nederland bereikt.
Voor dit artikel werd onder meer geput uit
het zojuist verschenen boek 'Vermist en wat
dan?', door Mieke van Tankeren, en uit
recente informatie in de Internet-nieuws-
groepen alt.missing-adults en alt.missing-kids.
Informatie over vermisten is ook te vinden op
de Internet-pagina's www.euregio.net/mis-
sing/stillmissing.html en
www.omroep.nl/tros/vermist.
Loubna.
Bokumu
