Kat en hond achter een onzichtbaar hek
>rbouwt,
hij
stalleei
bilair
i,de
klap uw
op.
ider om!'
Mannen willen er best goed uitzien in kleding
abant
Stroomstoot moet huisdieren temmen
In het spoor
van Her Jobse
SURPLUS
E2
Iten
Brieven
ider nummer
DE STEM
ÖSTBUS 3229
tOOMB BREDA
CHAAM
Society Shop
Beesten
Grove schoenen
\DKAMERS
Schokken
Training
Vragen
Anti-vis-en-
schaaldieren-
luchtjesding
DE STEM
VRIJDAG 6 DECEMBER 1996
vilt reageren op a<j.
:ies met brieven on-
nummer gelieve u
Aven op uw envelon
lijk het briefnumme,
fpe advertentie te
helden en uw brief
ankeerd) alsvolgt te
adresseren:
VIET AAN ONS
DORDNUMMER \w
JTOMATISCHE
DPENING VAN
VOORDNR. POST'l
J U Foto's e.d. wensi
|e ontvangnen van d{
iverteerder, is het
'andig een aan Uzelf
:hte en gefrankeerde
envelop bij uw
eactie te voegen.
EN St. Clara,
|raag alleen positieveL
Bid 9 dgn. heil
gegroet bij een brarl
kaars, ook als U
ijzin in heeft. Vraag jl
n die vast onmogel||
|om verhoord te woif
iets wat u heel
-te gaat. Laat de 8
de kaars geheel
|en en publiceer di|
U krijgt wat
J.T.
ting
van Chaam maken I
Jtikel 26 van de Wet
1! bekend dat de
21 november 1996 1
ngebied herziening I
kat' ongewijzigd I
■torende bescheiden
gedurende vier we-
iet gemeentehuis te
nde tijd op het gt
enieder ter inzage,
jing kunnen schrifte-
jebracht door:
zienswijze over het I
kenbaar hebben I
[itonen dat zij redelij-1
geweest tijdig hun
nmingsplan kenbaar I
rtelijk worden inge-1
Staten van Noord-
5200 MC 's-Her-|
ster en wethouders
-Broeckaert,
ckhoven.
paten van
or haar een
jrtikel 28 lid 1 Wet bodem-1
n de bodem te saneren van:
|ed Ontwikkeling BV
ris
196
Van kereltje tot vent
Oger Lusink.
Door Jetty Ferwerda
Het komt wel goed, met het
kleedgedrag van de Nederlandse
man. Ooit. Als hij nu maar de
raad van z'n vrouw opvolgt
('koop nu eens 's wat nieuws') of
van mannenmodemaker Oger
Lusink én daarnaast het pas ver
schenen boek Man Pak af en
toe inkijkt. Want mannen willen
er best wel goed uitzien, maar ve
len weten niet precies hoe.
Oger Lusink, bekend van de
Oger-winkels in Amsterdam,
Rotterdam en Den Haag, is de
vertrouwensman van veel Neder
landse mannen. Ze gaan prat op
zijn vakkennis en kijk op kleding.
Wie als een onzeker kereltje zijn
winkel binnenstapt, gaat er als
een grote vent weer uit.
Lusink: „Voor elke man is een
leuk pak. De maat is niet belang
rijk. Er zijn technieken en trucs
om elke man er goed uit te laten
zien. Powerdressing is de totaal
som van een hoger boord, andere
manier van dasstrikken, een ho
gere taille bóven het zwaarste
punt. Zo til je iemand op, maak je
hem langer en eleganter."
Niet voor niets kende de Neder
landse Vereniging van Modejour
nalisten Lusink onlangs de Max
Heymansring 1996 toe. Deze on
derscheiding wordt elke twee
jaar toegekend aan een man of
vrouw die een belangrijke bijdra
ge heeft geleverd aan de mode in
Nederland.
De Amsterdammer is geen onbe
kende in de mannenmode. Hij be
gon dertig jaar geleden bij de So
ciety Shop en maakte daar car
rière, nam een kijkje bij sjieke,
Londense kleermakers als Savile
Row en Austin Reed, werkte een
aantal jaren bij Laura Ashley en
pikte in 1989 weer de draad op in
de mannenmode.
In 1990 startte hij zijn eerste ei
gen zaak in de P.C. Hooftstraat,
Oger. Zijn 'Boston-stijl' a la
Ralph Lauren, Brooks Brothers
en de Kennedy's sloeg aan. „Je
moet een balans zien te vinden,"
aldus Oger Lusink. „Met een
knipoog naar de mode, gevoel
voor conservatief zijn, gevoel
voor stijl. Je moet die man ver
zorgen en zeggen: al die proble
men van kleding nemen wij van
je over."
Iedereen die wat betekent in de
zakenwereld, bekende Nederlan
ders (Joop van de Ende, het Ajax-
team), politici, artiesten, kunste
naars (architect Cees Dam) en de
student die voor het eerst sollici
teert, komen naar zijn winkel
voor advies.
Lusink: „Je moet een man zich
zelf laten blijven. Het gaat om de
persoon, niet om de kleding.
Vaak heeft een man een leuk ge
zicht van zichzelf. Een beetje
doorleefd. Je boetseert de man
daaromheen, zonder dat hij het
idee krijgt dat hij er als een mo
defreak bijloopt. Je moet een man
belangrijk maken. Elke man die
er goed uitziet, presteert beter.
Als je 's morgens een nieuw pak
hebt aangetrokken en je denkt
'kom maar op', sta je al met 1-0
voor."
Ondanks de opkomst van Casual
Friday en de bewering van be
drijven als IBM dat het om de
persoon gaat en niet om zijn kle
ding, worden in de zakenwereld
de spelletjes nog steeds gespeeld
in serieus, donkerblauw (krijt-
streep)pak.
Wie respect wil, kleedt zich vol
gens de normen. In de biografie
over Freddy Heineken, schrijft
auteur Barbara Smit dat de top
man altijd let op stropdassen.
Wie volgens hem de verkeerde
draagt, zal het niet ver schoppen
binnen het bedrijf.
Toch, wie het helemaal gemaakt
heeft, maakt zich niet langer
druk om hoe hij er uit ziet. Miljo
nair en zakenman Forbes ont
vangt perfect geklede zakenman
nen nagenoeg altijd in T-shirt en
katoenen broek. Zijn bezoek
heeft hem immers nodig, hij hen
niet (meer).
Niet elk pak is geschikt voor elke
man. Lusink weet daarover mee
te praten. „Sommige mannen zijn
beesten in een pak en dat ga je
zien. Net als vermoeidheid, dat
gaat ook in een pak zitten. Het
Van Mierlo-effect, noem ik dat.
Je ziet gewoon de zorgen die ie
mand met zich meedraagt in de
kleren zitten. Zo'n man heeft een
pak nodig dat in elk geval minder
kreukt dan alle andere. Je moet
dat met een subtiele know how
doen, zonder betweterig te wor
den of fashionable. Een vleesge
worden foto uit de Uomo Vogue
moet hij niet worden, dat maakt
hem ongelukkig, maar een stijve,
conservatieve Londense busi
nessman is ook weer niet goed."
Mannen gaan er volgens de mo
demaker alleen maar eleganter
uit zien. „Over tien jaar zie je
strakker gesneden pakken, am
bachtelijk gemaakt en verdere
verfijning in stoffen en detaille
ring. Het experiment zit in ultie
me perfectie, niet in extreme
vormgeving of kleuren."
Wie zich eerst eens wil oriënteren
alvorens een powerpak te kopen,
kan het onlangs verschenen boek
Man Pak eens inkijken. Op een
luchtige en in
formatieve
manier vertel
len auteurs
Yvo van Reg-
teren Altena
en Jort Kelder
over 'kleding-
klassiekers die
hun houd
baarheid
ruimschoots
hebben bewe
zen.' Zij wil
len de textiele
leken op weg
helpen in de
wereld van
smaak. En dus
leggen ze uit wat er mis is met
double-breasted, korte sokken,
dasclips en de bril van Lee
Towers.
Hun kritiek op het kleedgedrag
van topmannen is moordend.
Over Frits Bolkestein: 'een man
van grote gebaren en grove
schoenen'. Lee Towers: 'met zijn
coupe kan een wedstrijdpoedel
hoge ogen gooien'. Paul Witte-
man: 'zijn das hangt voor lui, zo
wel wat lengte als dessin betreft'.
Pim Fortuyn: 'wansmaak'. Ursul
de Geer: 'ratjetoe'.
De heren hebben niet de illusie
dat hun boek een verschuiving in
het kiedingbeeld van mannen te
weeg zal brengen. Kleding staat
nou eenmaal niet hoog op het
prioriteitenlijstje van de Neder
landse man, rijk of arm. Onge
acht zijn inkomen besteedt hij
zo'n anderhalf procent van zijn
inkomen aan kleding, schrijft het
duo. In bedragen is dat ongeveer
655 gulden per jaar, waarvan 233
gulden op gaat aan pakken en
tachtig gulden aan 'nette' schoe-
I Man Pak, door Jort Kelder en
Yvo van Regteren Altena is ver
schenen bij uitgeverij Promet-
heus. Prijs: 25 gulden.
Nooit meer graaft Fikkie
bij de buren de hele bor
der bloemen overhoop.
En poes Vlekje poept
voortaan ook altijd ge
woon thuis. Want vanaf
nu is er de Invisible Fen
ce, het 'onzichtbare hek'
waarmee al het beesten
spul binnen de perken
blijft die het baasje zelf
beeft aangegeven. De
Dierenbescherming vindt
bet systeem met de elek
trische prikhalsbanden
maar niks.
Door Hans van Alebeek
Nederland telt grofweg zo'n 2,3
®üjoen katten en 1,5 miljoen
nonden. Meestal blijven die keu
rig aan de lijn of in de eigen tuin.
Maar hoe vaak wordt er niet ge
mopperd op die 'loslopende joe-
M of 'die rotkat van de buren
®e alweer in mijn tuin heeft zit
ten poepen'?
Onlangs nog heeft de rechter in
Maastricht bepaald dat een poe-
zeneigenaar een dwangsom aan
zijn broek kan krijgen als zijn
troeteldier bij de buren de tuin
j bevuilt of vernielt,
i laar wat valt er aan te doen?
overs, Nikkelstraat 26,
ten: Dam, De Blokken 1 I
'7 23 60.
INFORMATIE surplus
Wie nadere informatie wil omtrent
artikelen in deze bijlage, kan
tijdens kantooruren bellen naar
076-5312344 of 076-5312272.
Schriftelijk reageren kan ook.
adres daarvoor is:
Do Stem, redactie Surplus,
postbus 3229,4800 MB Breda,
t'ndredactie: Wim van Leest.
Een handjevol Nederlandse huis-
dierbezitters heeft inmiddels ge
kozen voor het Invisible Fence.
Tot dusver moest het systeem
rechtstreeks in Amerika besteld
worden, maar sinds kort kan het
ook via de firma Wishbone uit
Heino.
Gezien de enorme huizen en tui
nen van veel Amerikanen is het
niet zo gek dat juist daar deze
methode werd ontwikkeld (al in
1973). Maar het is de vraag of Ne
derland met zijn overzichtelijke
tuintjes (en hekjes) wel zit te
wachten op deze onzichtbare om
heining. Wishbone denkt van
wel. „Want het is echt ideaal,"
zegt het echtpaar Nellenstetjn,
dat de eigen honden al lang ach
ter het onzichtbare hek heeft zit
ten.
Op het eerste oog lijkt het Invisi
ble Fencing systeem nog het
meeste op een modern martel
werktuig. Welke honden- of kat
tenbezitter wil zijn geliefde vier
voeter immers blootstellen aan
elektrische schokken? Toch is dat
het uitgangspunt waar het hele
systeem op gebaseerd is.
Hoe werkt het nou precies?
Het 'hek' is eigenlijk niets meer
dan een koperdraad die in de
grond gelegd wordt. Met die
draad kan precies het terrein af
gebakend worden waarbinnen
poes of hond moeten blijven. Ook
verboden gebied als bloemper
ken, jonge boompjes of vijvers
kunnen zo beschermd worden
door er simpelweg een koperlusje
omheen te leggen dat aansluit op
de centrale draad. Over die draad
wordt vervolgens een (onhoor
baar) signaal uitgezonden dat op
gevangen kan worden door een
ontvangertje dat in de halsband
van Fikkie of Vlekje zit.
De halsband geeft een signaal als het dier te dicht in de buurt van
de draad komt. Als hij dan niet omdraait, volgt er een schok.
FOTO MARC BOLSIUS
omdraait volgt er na een seconde
een elektrische schok via de hals
band. De sterkte van de schok is
ook instelbaar.
In elk geval draaien de beesten
Zodra hond of kat te dicht bij de
draad in de buurt komen (die af
stand is instelbaar van 0 tot 3 me
ter) klinkt er een geluidssignaal.
Als het beest dan niet stopt of
keurig om, aldus Wishbone. „Het
is een volstrekt onschuldige
schok," zegt Bob Nellensteijn.
„Maar wel heel onaangenaam. Je
schrikt en trekt terug. Dat doet u
ook als u een elektrisch schok
krijgt. Met de hond of kat is dat
niet anders."
Wezenlijk onderdeel van het sys
teem is een goede training van
het huisdier. Minstens een week
lang moeten baas en hond een
paar keer per dag samen de gren
zen van het domein aftasten. Zo
dra de piep klinkt is het zaak om
naar veiliger haven te rennen en
hond of poes uitvoerig te belonen.
Op den duur krijgt het beest van
zelf in de gaten dat dat de enige
manier is om de schok te ontlo
pen.
„Gemeen? Zielig? Een beest dat
vast zit, dat is pas zielig," zegt
Astrid Nellensteijn „Door dit
systeem kunnen de dieren ge
woon buiten spelen zonder dat er
gevaar is dat ze de weg oplopen
of de buren lastig vallen."
Volgens haar man is het systeem
zelfs zo betrouwbaar dat mega-
verlokkingen als een loops teefje
of een ronddolend muisje het
huisdier niet kunnen verleiden
tot een sprong over het onzicht
bare hek.
In principe is het systeem voor
buiten bedoeld, maar desgewenst
kan met de koperdraad ook in
huis een territorium afgebakend
worden. Poes springt vaak op dat
wiebeltafeltje met die antieke
vaas en de hond gaat altijd op de
dure Chesterfield-bank liggen?
Koperdraadje eromheen en klaar
is Kees.
„In Engeland heeft iemand zo de
helft van zijn Rolls Royce afgeba
kend," weet Astrid. „Dat is grap
pig maar het is eigenlijk echt
voor buitenshuis bedoeld." De
twee beseffen dat in het kleine,
hekjes-Nederland geen storm
loop op de Invisible Fence zal
ontstaan. Zeker niet als je de
prijs hoort: zo'n 700 tot 800 gul
den voor een systeem voor twee
huisdieren.
„Maar," ketst Astrid terug. „Hoe
duur is een hek? En nog zoiets:
poezen. Die springen gewoon
over een hek of muur heen. Met
dit systeem dus niet."
Als bewijs voor de 'diervriende
lijkheid' van het systeem wordt
verwezen naar Amerika waar al
750.000 cats en dogs met zo'n
halsband rondlopen. „Zelfs de
voorzitter van de Amerikaanse
Dierenbescherming heeft al zijn
honden met deze band uitge
rust."
De woordvoerder van de Neder
landse Dierenbescherming is ab
soluut niet onder de indruk van
die argumenten.
„Dit systeem is niet aan te beve
len," zegt Niels Dorland. „Er is
nog bijna niets bekend over het
effect van stroomstoten op die
ren. Hoe groot is zo'n schok? Wat
is de frequentie, wat is aanvaard
baar? Allemaal vragen. Kijk, één
stroomstootje zal een poes of
hond weinig doen maar uit Oos
tenrijks onderzoek is bij voor
beeld al wel gebleken dat fre
quenter gebruik van stroom tot
beschadigingen van het spier
weefsel kan leiden."
Op hun beurt is het echtpaar Nel
lensteijn niet onder de indruk
van de kritiek op hun systeem.
„Het gaat om heel milde schok
jes. Bovendien krijgt het dier
geen schokken meer als het een
maal gewend is, want dan draait
hij wel om als hij het signaal
hoort."
Edelstaal heet het, en zo ziet
het er ook uit. Fraai gevormd
als een bevallige traan, een
Chinees vechtspeeltje, of een
plat eitje van een sierlijke vo
gel; zilvergrijs glanzend als de
veren van een weldoorvoede
tortelduif. Toch heeft het ob
ject - want het heeft ook zeker
enige verwantschap met repre
sentanten uit de moderne
beeldhouwkunst - niets met
vogels te maken. Nee, het is
juist een vis- en schaaldieren-
ding. Of eigenlijk, een anti-vis-
en-schaaldierenluchtjesding.
Want het object ligt niet alleen
lekker in de hand, je kunt er je
handen ook waanzinnig goed
mee wassen.
Alle geurtjes, hoe penetrant
ook, verdwijnen zodra je je
huid met het gladstalen opper
vlak bestrijkt. Laat daarbij nog
wat koud stromend water over
je ledematen kletteren en nie
mand zal kunnen bevroeden
dat je al een hele week a la
Braakhekke knoflook plet, fo
rellen de buik openrijt of gar
nalen van hun harnas hebt zit
ten ontdoen.
Wie echter denkt met de ergo
nomisch gedesignde edelstaal-
zeep van DEOS (23,50 gulden
bij de gespecialiseerde kook
winkel) iets nieuws in handen
te hebben moet ik teleurstellen.
Het is een beproefd recept, zeg
maar gerust uit overgrootmoe
ders huishoudboek. Toen al
werd na onwelriekende bezig
heden rondom de kookpot naar
het edelstaal gegrepen. „Soms
komt er een oud vrouwtje in de
winkel die zich herinnert dat ze
vroeger naar een roestig keu
kenmesje greep om daarmee de
vis, ui, knoflook of andere nare
luchten van haar handen te
wrijven," weet een ijverige me
dewerkster van de Bossche
kookwinkel te vertellen.
Hoe het edelstaal er precies in
slaagt de geurtjes te verwijde
ren is echter een wat moeilijker
uit te leggen procédé. Het
schijnt dat het metaal een soort
van chemische reactie aangaat
met het water en de geur waar
door deze laatste geneutrali
seerd wordt. De proef op de
som - na het schransen van een
haring met ui en het pellen van
een mandarijntje voor na -
leert dat inderdaad sprake is
van een wonderlijk geurvreet-
proces.
Nieuwe vondsten, rariteiten,
hebbedingetjes, de winkels
worden overspoeld met nieuwe
producten. Zinvol of zinloos,
dat is de vraag. Angelique Spaninks
haalt wekelijks een artikel uit
de vitrine en probeert een
antwoord te vinden.
Mijn vingers besnuffelend
prikt de citrus mij in de neus en
valt aan de vislucht al helemaal
niet te ontkomen. Het zal mij
benieuwen of dit fraaie, onver-
slijtbare, milieuvriendelijke
zeepje hier iets tegenin kan
brengen?
Terwijl ik het water rijkelijk
over mijn handen laat stromen,
boen ik mijn handpalmen met
het stalen eitje. En inderdaad
dankzij de zacht welvende
vormgeving - een stuk minder
gevaarlijk dan een mes - hoef je
zelfs de vliezen tussen je vin
gers niet te missen, terwijl een
randje aan de punt je helpt het
vuil onder je nagels vandaan te
peuteren.
Kortom, wie nog op zoek was
naar een perfect cadeautje voor
de feestdagen of een presentje
voor die aardige visboer op de
markt, kan het zoeken staken.
De edelstaalzeep met zwart
plastic (minpunt) houdertje is
bij deze aanbevolen. Weg kleffe
stompjes op het aanrecht en
onappetijtelijke zeepbakjes
naast de kraan. Voorbij gehan
nes met navulbare flaconnen
en lekkende pompjes. En laat
het edelstaalzeepje nou ook
nog eens prima passen bij de
hypermoderne staal-glas-hout
keuken die momenteel zo in
trek is.
Edelstaalzeep.
Door Marijke Prins
Koks roeren gedurig de pollepel op de buis. Nog nooit is de aan
dacht voor koken op niveau zo groot geweest als in de afgelopen
paar jaar. En sommigen schrijven ook: Joop Braakhekke laat de
ene bestseller na de andere verschijnen. Je glimlacht om Joop of je
ergert je blauw.
Wat hij ook is, fijnzinnig is het niet, noch in zijn praten, noch in
zijn koken. Voor wie meer houdt van een kok die niet louter de
aandacht op zichzelf richt, maar vol aandacht voor detail zijn cu
linaire ervaringen beschrijft, is er net een boek verschenen: 'Culi
naire avonturen van een reislustige kok' van Her Jobse, de eige
naar/kok van De Gouden Reael in Amsterdam (ISBN 90 6974
2683).
Een cadeautip voor de feestdagen. Hier een proeve van zijn kunst:
'Als we op de deur kloppen, wordt er opengedaan door de groot
ste man die we ooit hebben gezien, een reus, even breed als lang.
Hij neemt ons mee naar een gelagkamer. Er brandt een enorm
haardvuur en aan het plafond suizen de gaslampen. Aan de wand
hangt een grote foto van hem, met een kalf over zijn schouders.
Als we onze natte kleren bij de haard hebben gehangen, offreert
hij ons met zijn enorme handen twee miniscule glaasjes
eau - de - vie. Langzaam komen we weer bij.
Vervolgens krijgen Her Jobse en zijn vrouw een gloeiend hete
aardappel-preisoep en een Flammenkuche aangeboden. Daar
van geeft hij ons het recept. Het is een pizza - achtige taart met
uien, spek en room die wordt gebakken in de lekkende vlammen
van het vuur. Omdat wij zo'n vuur meestal niet kunnen stoken,
raadt de kok ons aan de oven op de hoogste stand te zetten en de
taart er een beetje verbrand uit te halen.
De reizen van Her Jobse gaan onveranderlijk richting Frankrijk.
Hij vertelt smakelijk over eenvoudige auberges waar soms aards
en vaak ook erg verfijnd wordt gegeten. Achterin het boek staat
een lijstje met adressen van de bezochte adressen. Ik neem het
boek in ieder geval mee op mijn volgende reis naar Frankrijk.
Misschien doen wel meer mensen dat; ze krijgen het daar nog
druk.
Uientaart
voor vier personen
oventijd: ongeveer 25 minuten
1 pak wit-broodmix van Koopmans van 250 gram
2 uien
250 gram gerookt spek
1 dl ganzenvet (of goede olijfolie)
150 ml creme fraiche
150 gram fromage blanc (type Mon Chou)
peper en zout
Maak van wit-broodmix een platte zo dun mogelijke bodem op
een groot blakblik (volg het recept op het pak). Bedek deze bodem
met uiringen, fromage blanc, creme fraiche of dikke room, reepjes
gerookt spek, wat ganzenvet, peper en zout.
Her Jobse vermeldt het niet, maar ik denk dat het aanbeveling
verdient om de creme fraiche en fromage blanc eerst samen los te
kloppen en dit mengsel als eerste laag op het brooddeeg te sme
ren, dan te komen met het spek en als laatste de uiringen over de
taart te spreiden. Het geheel kan dan worden bedruppeld met
ganzenvet of olijfolie.
De taart wordt, zoals gezegd, op de hoogste stand gebakken tot
dat hij er een beetje verbrand uit ziet. Nu is de hoogste stand een
rekbaar begrip. Bij mij is dat 300 graden, bij u misschien 250 gra
den; houd het maar op het laatste. Gloeiend heet opdienen met
een knapperige salade met een mosterddressing. Volgens Jobse
moeten we de Riesling niet vergeten.
