(D
xIn alles wat ik doe,
wil ik de top bereiken7
H
0
■o
w
o
Opstapplaats voor avondje stappen
Glaze blieft
1streetkid'
r
O 1) I can't help myself
The Kelly family
2) Un-break my heart
Toni Braxton
3) Banger hart- Rob de Nijs
O 4) Somebody else's lover
Total touch
O 5) Say you'll be there
Spice girls
9) In dreams
Rene Froger
7) No diggity
Blackstreet feat dr. dre
O (10) Quit playing games
Backstreet boys
O 0) It's all coming back to
me now - Celine Dion
(14) Raak
De Kast
Q (12) Spring
RMB
(17) Where do you go
No mercy
8) Hardcore feelings
Lownoise Mental Theo
0 (15) Another one bites
Captainjack
0 (24) Words
Boyzone
0 (21) Insomnia
Faithless
0 (27) The love boat
The Pacific prince
0 (11 (What's love ..-Warren
G feat. Adina Howard
0 -) There's a key - 2 Brothers
on the 4th Floor
0 (20) II volo
Zucchero sugar Fornaciari
0 (13) Wannabe
Spice girls
(19) This is your night
Amber
0 (16) Seven days and one
week-B.B.E.
(31This is for the lover in
you - Babyface
0 (-)Sing
Nakatomi
0 (18) Smiling
T-spoon
0 (22) Welles (verliefd ge
weest) - B.E.D.
0 (25) I'm alive
Stretch 'n'vern
0 (26) I love you always fore
ver - Donna Lewis
0 (23) Stranger in Moscow
Michael Jackson
0 (35) Always hardcore
Bodylotion
(-(Kiss it
Nance
0 (42) Beyond the invisible -
Enigma
-) Last night
Az yet
0 (34) Funk punk alive
Rob Gee
(43) Professional widow -
Tori Amos
(28) Little boy
Captain Jack
0 (29) How bizarre
OMC
0 (41) Vivo per lie
Andrea Bocelli
0 (38) Kom van dat gras af
Cock van der Palm
0 (-) All by myself
Celine Dion
(-) Bohemian rhapsody-
The Braids
0 (44) I can't sleep baby (if I)
R Kelly
0 (47) I'm raving
Scooter
0 -) Laat het los
Van Dik Hout
0 (48) 1st of tha month
Bone Thugs n Harmony
0 -) 50 jaar
Brood Vrienten
0 -) One and one
Robert Miles
0 (50) Ik hou van jou
Dana Winner
0 (30) Nu zijn we alletwee
artiesten - Frans Bauer
Vader Abraham
STICHTING MEGATOP 50
Eindredactie: Paul Vertinden
Reacties Vind je jezelf hee! interessant,
heb je een goed idee of wil je gewoon je
gal spuwen
Schrijf of bel naar. Ragazzi,
Postbus 3229,4800 MB Breda
Telefoon: 076-S312379
Ooor Liesbeth Oeseburg
Na schooltijd of na het werk gaat
jong Breda op vrijdagmiddag massaal
de binnenstad in, op zoek naar goed
kope drank. Regelrecht uit school of
werk komend, vieren studenten en
scholieren het begin van een nieuw
weekend.
Café De Bushalte blijkt zich goed te
lenen voor een paar uurtjes onbe
zorgd drinken. „Happy hour is voor
mij een echte uitlaatklep. Na vijf da
gen van leren en stressen, kan je hier
in een ongedwongen sfeer lekker bij
komen."
Veel cafés puilen op vrijdagmiddag
uit van het vroege uitgaansvolk. Café
Jansen en Hier Te Breed En Daar Te
Lang vormen wel het toppunt. Hier
staan rijen mensen ongeduldig voor
de deur te wachten tot ze binnen mo
gen.
Even verderop, in het smalle Vissers
straatje, is het redelijk rustig. Her en
der leunen fietsen tegen de muren en
staan er mensen buiten te praten.
Loop een paar stappen verder en de
carnavaleske hoempapamuziek vliegt
om je oren. Het lawaai stroomt uit
Café De Bushalte.
Om vier uur 's middags beleeft de
kroeg zijn toptijd. Het is happy hour,
dat betekent twee biertjes voor een
knaak.
Een groepje danst op de vensterbank
voor het raam van café De Bushalte.
De cafégangers zijn in een uitgelaten
stemming en gebaren druk. Eén ervan
is de 19-jarige Jamie. Hij komt twee
keer per week in De Bushaltevrijdag
tijdens het happy hour tussen drie en
vijf en zaterdag vanaf half elf 's
avonds. "Dit is het gezelligste café
van de binnenstad," beweert hij.
"Nee, ik kom hier niet omdat het bier
goedkoop is. Dat happy hour gedoe
vind ik kolder. Waar slaat het op om
het bier voor de helft van de prijs aan
te bieden? Ik koop het toch wei."
Zijn maat Ivo (18) vindt het vooral
handig dat er haast nooit wordt ge
vochten. „In de rest van de Bredase
cafés worden regelmatig klappen uit
gedeeld, en ja, daar heb ik ervaring
mee." Hij wijst op zijn neus, die ooit
door een goede treffer gebroken is
geweest.
Ivo laat zich niet tegenhouden door
de enorme drukte tijdens het happy
hour. Terwijl hij zijn rug recht en zijn
borstkas opblaast, zegt hij stoer: „Als
ik voorop loop, komt er vanzelf plaats
vrij."
De Bushalte betreden om kwart over
vier is haast een onmogelijke taak.
Hoe je ook perst en dringt, het is
De Bushalte puilt uit van het uitgaansvolk.
propvol. Een half uurtje later gaat het
wel. De Bushalte blijkt klein maar ge
zellig te zijn. Aan het plafond hangen
posters. Verkeersborden en zelfs een
echt stoplicht sieren de wanden. Op
de tafel en vensterbank leven mensen
zich uit op de muziek. Iemand danst
met een vlag over zijn hoofd.
gesloten." Henk heeft de kroeg ai vijf
jaar. Over de reden om zijn café De
Bushalte te noemen, filosofeert hij ter
plekkë een eind weg. "Studenten
gaan naar De Bushalte en worden
vanaf hier vervoerd naar een nieuw
avontuur", zegt hij zweverig. Zijn me
dewerkers kijken hem met opgetrok-
Het zal eigenaar Henk Verhaeren (29)
een zorg zijn. „Het is hier een troepje,
maar ik vind het prima zo. Op vrijdag
middag en zaterdagavond is het hart
stikke druk. Er komen hier veel vaste
klanten. We draaien muziek die in de
top 40 staat, vooral de gezellige feest
muziek."
Het happy hour heeft hij ingelast om
extra klanten naar De Bushalte te lok
ken. „De Vissersstraat had niet zo'n
goede naam. Twee cafés zijn hier nu
ken wenkbrauwen aan. „Henk is een
lollige vent," vindt Jamie. „Hij geeft
ook wel eens een rondje weg."
Ilse (22) uit Etten-Leur beweert de
oudste te zijn die in het café rond
loopt. „Er zijn hier vooral jonge men
sen."
Ze gaat wekelijks met een groep van
twaalf man uit Etten-Leur stappen in
Breda. „Dat is voor mij een echte uit
laatklep. Na vijf dagen van leren en
stressen, kun je hier vrijdagmiddag in
FOTO JEROEN VAN OEN BROEK
een ongedwongen sfeer lekker bijko
men."
Ilse en haar vrienden gebruiken De
Bushalte echt als opstapplaats voor
een avondje stappen. "We starten
hier altijd. Om half zes gaan we naar
Café Jansen en blijven daar een tijdje.
Dan verplaatsen we ons naar De Suy-
kerkist. De avond beëindigen we in
Het Koetshuis in Etten-Leur. Aan het
einde van deze kroegentocht ben ik
altijd doodop en ietwat aangescho
ten."
Marco, ook één uit de Etten-Leur-
groep, brengt haar nog wat te drin
ken. „Hier komt van alles", zegt hij.
„In de meeste cafés loopt altijd wel
een bepaald slag mensen rond, maar
de klanten van De Bushalte zijn niet
te omschrijven. De sfeer is hier heel
relaxed en je kunt hier gewoon gek
doen zonder dat iemand opkijkt."
Tegen half zes stroomt het café leeg.
De eigenaar en zijn medewerkers
gaan een hapje eten en sluiten daar
om de tent een paar uur. Tijd voor de
klanten van De Bushalte om deze op
stapplaats voor een avondje stappen
te verlaten en verder te reizen langs
de Bredase kroegen.
Door Marjolein Rotsteeg
Per uur ratelt Glaze met gemak vijf kwartier vol. En
hij heeft nog wat te zeggen ook. Glaze ken je mis
schien als TMF-VJ van The Pitch (zondag 23-24 uur).
Samen met Cooly D vormt hij het hiphöp-duo Flip
da Scrip, waarvan onlangs de cd Confusion ver
scheen.
In de Duitse lijsten staat hij hooggenoteerd met het
nummer Ain't nothing like VIVA Duitse TMF). Een
TMF-variant is in de maak. Meer dan genoeg stof
tot praten dus...
„Waarschijnlijk ben ik de grootste rebel van heel
Hilversum," vertelt Anthony Nunez Garcia Haynes,
alias Glaze. „Ik haat alle bullshit van de muziekin
dustrie en de tv-business."
Waarom wilde je dan een baan als TMF-VJ?
„Dat wilde ik ook helemaal niet! Ik ben een grote
hiphop-fan. Lex Harding (directeur van TMF-mr) had
laten vallen dat hij een hiphop-programma wilde,
maar dat hij een gek als presentator moest hebben.
De regisseur van de Top 40 kende mij. Thuis heb ik
op verzoek een videoband gemaakt, waarom Lex in
een deuk lag. Hij bood me de baan aan. Hiphop had
zeven jaar geleden al op veel grotere schaal moeten
doorbreken, maar Hilversum sloeg de deur genade
loos hard dicht. Omdat ik zelf een streetkid ben,
kan ik met iedereen praten en is iedereen ook cool
met mij. Verder ben ik net Zwitserland: ik blijf altijd
neutraal en zal nooit aan vriendjespolitiek doen."
'Streetkid' bedoelt Glaze letterlijk; op zijn dertiende
werd hij in New York zwerfjongere.
„Mijn moeder, 50% Barbados en 50%-Jamaica, was
heel jong toen ik in Londen werd geboren. Daarom
heb ik van mijn vierde tot mijn elfde in een kinder
tehuis gewoond. In Engeland had ik destijds verder
geen familie; mijn vader is Spaans. Toen kwamen
mijn grootouders over uit Amerika. De enige manier
waarop \k The States in kwam, was als ze mij zou-
gelopen en vervolgens ben ik op mijn dertiende bij
ze weggelopen. Ik was nu eenmaal niet gewend me
aan regels te moeten houden en ben vrij rebels.
Meer dan een walkman en een tape van Erik B
Rakim had ik niet. Sindsdien heb ik voor mezelf ge
zorgd."
„Soms was het heel zwaar. Mijn kleine broertje is
op zijn vijftiende pal naast me doodgeschoten.
Maar hoe zwaar het ook was en hoe vaak we ook
verhuisden, ik ben altijd naar school blijven gaan.
Tot college aan toe."
Hoe verdiende je de kost? „Dat wil ik niet in de pers
hebben. Ik ben er niet trots op, maar op mijn ne
gentiende heb ik er abrupt een punt achter gezet.
Ik ben op een vliegtuig naar Engeland gestapt en
ben bij een tante en Londen gaan wonen."
In Londen ontmoette hij zijn (ex-)vriendin Anna
Garcia, het Nederlandse meisje dat ooit de vriendin
was van The Symbol/TAFKAP, voorheen Prince. An
na en Glaze hebben inmiddels een zoontje van drie,
AJ. Omdat Anna graag terug wilde, zijn ze naar Ne
derland verhuisd.
Hier verwierf Glaze snel enige bekendheid als de
helft van hiphop-duo Flip da Scrip. Onlangs ver
scheen hun tweede cd, Confusion'. "In Nederland
beginnen we nu pas enig succes te krijgen. In Duits
land treden we geregeld voor 25.000 man publiek
op. Ongelooflijk! Op het album staat geen enkele
sample; alles is ingespeeld door echte muzikanten.
Ik wil mijn muziek echt houden. Er is al te veel nep
in Hilversum. Ik heb ook veel echte shit meege
maakt. In New York zijn er kinderen die nog niet
eens schaamhaar hebben, die andere kids vermoor
den. Daarom probeer ik een positieve boodschap uit
te dragen: 'doe wat je wilt, geniet ervan, want het
leven is sowieso te kort'."
GlazeTMF-VJ en Flip da Scrip-rapper
Door Liesbeth Oeseburg
In zijn portemonnee bewaart de 24-ja-
rige Jacques Biyong uit Breda twee be
langrijke briefjes: Op de één staan te
lefoonnummers van onder andere Yves
St. Laurent en Jean Paul Gaultier, mo-
de-ontwerpers waarvoor hij regelma
tig fashionshows loopt. Het andere pa
piertje bevat ingewikkelde aanvalssys-
temen voor American Football.
De uit Frankrijk afkomstige Jacques is
professioneel model en doet momen
teel zijn uiterste best om in de selectie
van de football-dub Amsterdam Admi
rals door te dringen.
Met zijn korte, gebleekte haar en don
kere huid is de Fransman Jacques Biy
ong, kind van Kameroense ouders, een
opvallende verschijning in Breda. Met
zijn Nederlandse vriendin en dochter
tje van vier woont hij sinds anderhalf
jaar in het centrum van Breda. Beide
zijn ze opgegroeid in grote steden
(Jacques in Parijs en zijn vriendin in
Amsterdam) en kunnen niet erg wen
nen in Breda. Ze kozen ervoor om hier
te wonen omdat Breda een goede 'tus
senplaats' is.
„Ik heb weinig contact met mensen uit
Breda. Mensen denken vaak dat ik ar
rogant ben. ledereen heeft vooroorde
len over mannelijke modellen, ze den-
ken.dat je als model perse homo bent
en 'as cold as ice'. Dat vind ik jammer,
want ik praat graag met mensen."
Zeven jaar geleden werd hij in Parijs
door een fotograaf ontdekt. „Samen
met een vriend keek ik naar een foto
sessie, puur om naar de vrouwen te
gluren," zegt de Fransman met een
brede glimlach. „Een fotograaf sprak
me aan en zei dat hij wel iets in me
zag als model. „Wie, ik?," reageerde ik
verbaasd. Met een Jackson Five-kapsel
vond ik mezelf niet echt geschikt voor
dit werk." Een dag later lagen de eer
ste foto's van de zestienjarige Jacques
er. Hij geeft een imitatie van de ma
nier waarop hij toen onwennig poseer
de: ogen krampachtig opengesperd en
armen strak langs zijn lichaam.
De fotograaf liet zich niet van de wijs
brengen en vanaf dat moment was zijn
carrière 'on'. Hij introduceerde Jacques
in de modewereld. Terwijl hij nog op
school zat, kreeg hij de ene opdracht
na de andere. Zijn huiswerk maakte
maakte hij in het vliegtuig. Inmiddels
heeft Jacques heel wat interessante
dingen op zijn cv staan: commercials
voor Levis, Reebok, Philips en Air Fran
ce, optredens in videoclips van En Vo
gue en SWV. Foto's van hem stonden
in internationale bladen als het Engel
se Arena Magazine en het Italiaanse
Uomo Vogue en Mondo Uomo.
Vanuit een agenda die uitpuilt met
losse briefjes, haalt hij een gekreukeld
kladje tevoorschijn. Hij strijkt het brief
je glad. „Dit zijn de mensen waarvoor
ik regelmatig modeshows loop." Het
vodje blijkt een lijst te zijn met tele
foonnummers van de meest toonaan
gevende mode-ontwerpers. Hugo Boss,
Kenzo, Yves St. Laurent en Jean Paul
Gaultier zijn er enkele van. Jacques
werkt vaak samen met de grote top
modellen der aarde; Naomi Campbell,
Cindy Crawford, Linda Evangelista.
„Met Daphne Deckers had ik een korte
relatie van drie weken. De meeste van
mijn vrienden zijn ook model."
„Vrouwelijke topmodellen zijn veel be
roemder dan mannelijke. Ze krijgen
ook veel beter betaald", vertelt Jac
ques. „Als 'black model' is het hele
maal moeilijk om een carrière op te
bouwen. Mensen zien vaak alleen de
glamoureuze kant van het werk als fo
tomodel, maar je moet hard werken
en in het begin veel investeren in je
zelf."
Holland vindt hij geen geschikt land
voor het modellenwerk. Een tijdje
werkt hij voor Ulla Models in Amster
dam, maar van de opdrachten die hij
in Nederland krijgt, kan hij niet leven.
Milaan, Parijs, New York en Londen
zijn dé steden. „Morgenochtend ver
trek ik bijvoorbeeld een dagje naar Mi
laan. Het is een speciaal leven datje
leidt. Het ene momenten kom je in een
Franse discotheek beroemde filmster
ren tegen, het andere moment doe je
weer gewoon boodschappen in een
Bredase supermarkt."
Het modellenwerk is echter niet zijn
grote passie. American Football is zijn
jongensdroom. Momenteel traint hij
bij de prof-dub Amsterdam Admirals
en hoopt hij, samen met negentien an
dere kanshebbers, op een plaats in de
selectie. Geen eenvoudige taak, want
van de 42 spelers bij de Amsterdam
Admirals zijn 35 spelers Amerikaans.
Slechts zeven plaatsen zijn beschikbaar
voor niet-Amerikanen. De spelers van
de Amsterdam Admirals zijn professio
nals en houden zich elke dag met
American football bezig.
„Er zijn zo'n twintig jongens overge
bleven uit de try outs en zij strijden nu
voor een plaatsje in de selectie", ver
telt de coach van de Amsterdam admi
rals, Marcus Muller. „Jacques is daar
één van. Wat ik goed vind aan hem, is
de intensiteit waarmee hij traint, hij
geeft echt alles. Jacques is een atleti
sche jongen. Er zit potentie in, maar
hij moet nog aan een hoop dingen
werken. Jacques ontwikkelt zich goed
en ik denk dat hij zeker een kans
maakt om bij de laatste zeven te ko
men."
Tot nu toe beoefent Jacques de sport
op semi-professioneel niveau. Hij
speelde bij onder andere Den Haag
Raiders en Tilburg Steelers. Ook zat hij
bij het nationale Franse team. Voor
American football zegt Jacques zijn
modellenwerk opzij te willen zetten.
Een tijdje geleden verwonde de Frans
man zich aan zijn kin tijdens de trai
ning. Zijn booker stelde hem toen voor
een keuze: stoppen met American
football of stoppen met het modellen
werk. Jacques koos voor het laatste.
„Ze vroegen me toch weer snel terug,"
grinnikt hij.
„Het kan me niet schelen als ik door
mijn sport een opdracht mis. Het mo
dellenwerk is niets nieuws meer voor
mij. Ik heb nu al mijn zinnen gezet op
het spelen van American football op
professioneel niveau. In alles wat ik
doe, wil ik de top bereiken."
