IStrijd om inkomsten uit uitvaart-hit JLERS .LEN IDUKT ►PEN. HELLEN EE EREN. POSTCODE DE STEM Zeeuws Museum: Mesdag weg voor een Goedaert De warmte van 'n 'heer van stand' Tekstschrijver Karei Hille krijgt geen cent voor Waarheen, waarvoor Blije supporters op reisje langs de Rijn masmmm wm JOEN-BON D1 IEID heren 020-4309116. W RETAILERS. vRANT. rkans- NATIONALE L O T E R N j I rechter is het wel en niet net hem eens. Bijzondere ruil duidt op groeiende invloed van kunsthandel Drie Baritons krijgen Breda plat x 59 3IE! 5 jaar 4,70 IT AFGELOPEN 6 MAAND IMA-VR: SLOPEND VAN 9.00 -17.30 U. RDAGMORGEN: 9.00 -12.30 U. i grens, 2e afrit X aand december wordt ogtepunt van het jaar de leden van de Post- „oterij. Dan heeft u niet kans op de derde n Bingo en de vierde Straatprijs van één mil- maar ook op de Post- Kanjer. Dat is de groot- traatprijs die ooit in land is uitgereikt. Stelt eens voor: een bedrag ,7 miljoen te verdelen de deelnemers in de nde postcode. Dan bent en met uw buren miljo- kans wil maken op alle n van de Postcode Lo- inclusief de extra prij- vul dan snel de bon op pagina in en stuur hem in u weet: met méér lo- eeft u méér kans op méér Ie Postcode Loterij Dt en de Postcode-Kanjer, eenmaal per maand de Virijven. vullen in blokletters. reglement, op aanvraag 20,- (twee lotnummers) 10,- (één lotnummer) dhr. mevr. knummer: llli -!i 131-96.11 Mt Geluk is het moment in het klein Van onsterfelijkheid. De kunst is erop uit die momenten te vergroten." Nicolaas Matsier, schrijver daarheen? Naar de Hoge Baad. Waarvoor? Om •echt te krijgen. Zo zou |een nieuwe versie van daarheen, waarvoor kunnen luiden. Tekst- Ischrijver Karei Hille is de lauteur van deze klassie ker van zangeres Mieke Telkamp, een lied dat al Isinds vele jaren de abso lute hit is op uitvaarten. ■Karei Hille krijgt daar lechter geen cent voor, want de auteursrechten een enkele uitzondering. Het me rendeel is openbaar. En de rech ter zegt dat nu dus ook." Drie miljoen Verontwaardigd zegt hij: „Het is een beetje wrang, dat meen ik heel echt, als ik zie wat voor een autoritaire en hooghartige hou ding Buma/Stemra aanneemt. Ik vind het heel onrechtvaardig wat er gebeurt. Het gaat me absoluut niet in eerste instantie om het geld. Ik heb een afspraak ge maakt met Buma/Stemra dat zij mijn belangen behartigen. Je kunt trouwens met niemand an- Irsanïsatie Buma/Stemra ders een afspraak maken. Ze doen ;v,novi T\c het maar ten dele. 'eigert dl Over welk bedrag gaat het? Karei IcoorTom Smeets J eli jaar lang is Karei Hille aan let procederen. Z'n tegenpartij is je auteursrechtenorganisatie Bu- L/Stemra. Die weigert de rech tten te innen bij uitvaarten. En luist daar is Karei Hille de abso lute nummer één. Tot z'n grote [hits behoren nummers van Robert long, Vera Lynn en Reinhard Key Als de dag van toen). Maar hij schreef ook Waarheen, waar- W, het lied waarmee Mieke ielkamp een plaats in het ge schiedenisboek veroverde. Geen tweede lied mrdt zo vaak jedraaid op uit tarten. iet belangrijk ste argument ran Bu- ia/Stemra om te innen is lat uitvaarten «sloten zouden ijn. Karei Hille leeft dat altijd «streden. Het [erechtshof in .sterdam gaf lem recent ge- ijk, naar be- laalde tegelij- lertijd dat Bu- ua/Stemra het echt heeft uit- ngen te taken. Karei Me kreeg dus [elijk, maar niet :'n zin. toen hij aan z'n uridische strijd begon was het irgument van Buma/Stemra dat net werd geïnd uit piëteitsover- regingen. Karei Hille: „We heb- ien toen duidelijk aangetoond lat er een zakelijke kant is aan ffl uitvaart. Je kunt een kist krij- van waaibomenhout, maar »k van zwaar eikenhout, met ko- »en of met gouden handvaten, toffie met gebak, een broodmaal- 'jd na afloop, een glaasje wijn er- p; Uroept maar, alles kan." iij wijst naar een uitvaartbeurs ie een paar weken geleden in «da is gehouden. „Je kunt een utvaart op maat krijgen, naar otiw beurs. Een uitvaart kost tus- en de vijf- en tienduizend gui les. Ik denk dat het geen enkel sobleem zal zijn als in het pak- °°k de muziek is inbegrepen. Muziek is voor mij een onderdeel 'en het pakket. Je krijgt bloemen, 'e kist, de koffie en de muziek. En [et ®ige dat niet wordt betaald is 0 muziek. Dat vind ik onrecht- Mieke Telkamp: "Waarheen, waarvoor', een succes sinds 1971 FOTO ARCHIEF DE STEM Openbaar luina/Stemra was overtuigd en Soest toegeven dat piëteit inder- »ad niet zo'n rol speelde. Toen erd het argument: het is een be tten bijeenkomst. Het gerechts- Amsterdam is nu met de Praak gekomen dat een uit- art openbaar is. Hoera dus. Nee S j, Hille: „In het vonnis wat ook verwezen naar een van Buma/Stemra aan mij 19 januari 1985. Daarin stond Buma/Stemra om haar move- ue redenen kan weigeren geld J®» voor het ten gehore bren- 'n io»-nven !iec'' 0verigens was °o het lied al veertien jaar taan meest S^aaid op uit- i- en' Dus over die eerste veer- ïroken'"WOr^t ^e'emaa^ n'et Se~ aapleiding van die brief „,1 mi indertijd aan Bu- temra wat hun redenen wa nt ate^ Hille: „Hun belang de argument was: omdat het lipt aar is' Natuurlijk is dat W j maar naar de overlij- «advertenties in de krant. nml at ^at iedereen welkom bii' a 6 cond°loren. Of er staat leeft 6 cre,maüe of de uitvaart llastc? d,els in besloten kring I 1 -stonden Maar dat betifft Hille: „Tijdens een van de bespre kingen liet een van de bestuursle den zich ontvallen: waar praat je eigenlijk over? Je praat hooguit over een paar dubbeltjes. Zij heb ben het over achtergrondmuziek. In dat geval zou ik hooguit 49 cent per keer krijgen. Ik weet dat Waarheen, waarvoor overal zeker twee keer per dag wordt ge draaid. Wij komen aan een bere kening van ongeveer dertigdui zend keer per jaar dat het lied wordt gedraaid. En dat al twintig jaar lang, is 600.000 keer. Dat maal 49 cent is 300.000." Hij heeft nog een andere bereke ning achter de hand. „Drie ton alleen op als- het achter grondmuziek zou zijn. Nee, zegt mijn ad vocaat, het is helemaal geen achtergrond muziek. Het moment waar op Waarheen, waarvoor wordt ge draaid, is een heel bewust moment. Ie dereen luistert naar die tekst. Eigenlijk zou den de nabe staanden daar het liefst Mie ke Telkamp hebben, maar dat kan niet. Dat wordt te duur. Dus draaien ze die plaat. Het is dus een optre den en daarvoor staat 16,75. Laten we in het midden gaan zit ten, vijf gulden per keer. Dan pra ten we over drie miljoen." Glazen wijn Toch gaat het hem niet alleen om die drie miljoen, zegt hij met na druk. „Nee, echt niet. Ik doe het voor de eer, al klinkt dat mis schien een beetje raar. Ik vind dat me geen recht wordt gedaan. Ik vind dat me onrecht wordt aange daan. Daar vecht ik voor. Dus ga ik nu door naar de Hoge Raad en als het moet naar het Europese Hof." Heeft hij bij voorbaat geen ver trouwen in de Hoge Raad? „Ik hoef je niets te vertellen als je kijkt naar de Van der Valk-zaken en noem maar op. Gelijk hebben en gelijk krijgen is een wereld van verschil. Maar in dit geval is wel sprake van rechtsongelijkheid. Daarom heb ik ook met m'n advo caten afgesproken dat mocht de Hoge Raad onder een hoedje spe len met het gerechtshof, dan gaan we naar het Europese Hof." Hij heeft al een brief uit Duits land waarin de Duitse Bu ma/Stemra bevestigt dat ze sinds jaar en dag wel int bij uitvaarten. Karei Hille: „Er is dus sprake van rechtsongelijkheid in Europese landen. We zijn er van overtuigd dat we uiteindelijk ons gelijk voor het Europese Hof zullen krijgen. Karei Hille schreef Waarheen, waarvoor in 1971. Overigens niet bewust voor Mieke Telkamp. „Ie mand gaf me, vlak voordat ik op vakantie ging, een melodietje met het verzoek er een tekst bij te schrijven. Ik heb dat bandje mee genomen. Ik liep over het strand, had een paar glazen wijn op en zag het absoluut niet meer zitten. Waar ben ik mee bezig? Wat zijn we allemaal aan het doen? Toen ik terug was op m'n hotelkamer had ik in tien minuten Waarheen, waarvoor geschreven." Mieke Telkamp Z'n opdrachtgever vond het ei genlijk iets voor Vera Lynn. Sa men zochten ze naar de Neder landse Vera Lynn en dachten aan Mieke Telkamp. Het nummer kwam op single uit, maar trok nauwelijks de aandacht. Nadat Mieke het had vertolkt in De Vuist van Willem Duys was_het binnen drie dagen uitverkocht. Inmiddels zijn er meer dan een half miljoen exemplaren ver kocht. Zijn juridische strijd is overigens geen gemeenschappelijke. Karei Hille: „Mieke Telkamp steekt niet onder stoelen of banken dat ze absoluut niet achter mijn actie staat. Ze ziet het zelfs als een vorm van lijkenpikkerij. Dat vind ik heel hypocriet. Zij heeft van elk verkocht exemplaar keurig afgerekend gekregen en ik denk niet dat ze een stuiver daarvan aan een goed doel heeft gegeven. Maar dat maakt niet uit. Ik ga niet in haar portemonnee, maar ze moet ook niet aan mijn porte monnee komen." Een van de tegenargumenten van Buma/Stemra is ook geweest dat er op uitvaarten alleen maar klas sieke muziek zou worden ge draaid. Karei Hille: „Dat is ook zo. Maar er is één uitzondering, Waarheen, waarvoor. Het week blad Nieuwe Revu heeft daar ooit een onderzoek naar gedaan en daar bleek dat ook uit. Ze hadden ook de directeur van het uitvaart centrum in Enschede gebeld. Daar komt Mieke Telkamp oor spronkelijk vandaan. Die man zei: 'Mieke Telkamp is hier niet weg te branden'." Verzaakt Buma/Stemra heeft z'n taak ver zaakt, verkondigt Karei Hille nogmaals. „Je moet eens probe ren een kroeg te openen of een schoolfeest te geven. Buma/Stem ra is er, als een soort verlengstuk van de belastingdienst. Ze komen binnen, leggen beslag, schakelen de politie in, noem maar op. Niets laten ze na om je te grazen te ne men. Alleen aan uitvaarten had den ze niet gedacht. Maar ze heb ben nog nooit een zaak verloren en er is hun veel aan gelegen om dat imago staande te houden. Hier hebben ze een steek laten vallen, maar dat weigeren ze toe te geven." Loopt het dan toch goed voor hem af? Karei Hille, zelfverzekerd: „Het recht zal zegevieren. Ik weet hon derd procent zeker dat het goed komt. Ik ga er mee door totdat er recht is gesproken." Karei Hille: „Mieke Telkamp steekt niet onder stoelen of banken dat ze absoluut niet achter mijn actie staat. Ze ziet het zelfs als een vorm van lijkenpikkerii. Dat vind ik heel hypocriet. FOTO RICHARD MOUW Van onze kunstredactie Middelburg/Breda - Het Zeeuws Museum in Middel burg heeft een schilderij van Mesdag verkocht om voor het geld een ander schilderij te kunnen kopen. Er was vol gens het museum geen ande re manier om aan geld te komen. Het felbegeerde doek, Boeket met rozen in een glazen vaas van de 17e-eeuwse Middelburger Jo hannes Goedaert, kostte 350.000 gulden. Terwijl het aankoop budget van het Zeeuws Museum 55.000 gulden per jaar is. Het gewenste schilderij van Goedaert was in bezit van een kunsthandelaar. „Er moest snel geld komen, anders waren we te laat," aldus een woordvoerder van het museum. „Het duurde te lang om subsidie aan te vragen bij de Vereniging Rembrandt en andere fondsen. Ze zijn wel door ons benaderd, maar het moest gewoon sneller." Het Zeeuws Museum wilde het schilderij van Goedaert perti nent hebben. „Het is voor Zee land uniek. We hadden het nog niet in de Zeeland-collectie." Daarom werd besloten om Kal me Zee van Mesdag van de hand te doen. Daarvan zijn er in Ne derland genoeg. „We zijn met een Goedaert veel blijer dan met een Mesdag." De Mesdag is volgens volgens het museum evenveel waard als het Boeket van Goedaert. Ze zien het als een ruil Kalme Zee is onlangs voor 500.000 ver kocht, red.). Het Zeeuws Museum geeft toe dat deze wijze van verwerving niet veel wordt gedaan. „Het is niet te hopen dat het vaker ge beurt", aldus de woordvoerder. Overigens maakt het nieuw ver worven schilderij deel uit van een kleine Goedaert-tentoon- stelling. Recent heeft het mu seum trouwens nóg een Goedae rt verworven, in permanente bruikleen. Boeket rozen in een glazen vaas, olieverf van Johannes Goedaert Om commentaar gevraagd, zegt museumdirecteur Jeroen Gro- sfeld (Breda's Museum) het alle maal wel wat vreemd te vinden vreemd. „Het bevreemdt mij ze?r dat ze in Middelburg deze noodsprong maken voor 3,5 ton. Het is weliswaar een heel be drag, maar er is wel aan te ko men. Het is geen vijf miljoen gulden. Met enige moeite kan een museum best 3,5 ton bij el kaar brengen. Maar waarschijn lijk zijn ze door die kunsthandel erg onder druk gezet om haast te maken. Die schermt dan bij voorbeeld met belangstelling uit het buitenland." Op zich noemt Grosfeld 350.000 gulden niet te veel voor een 17e- eeuws stilleven. „Ik kan me meer manieren om aan geld te komen voorstellen dan het ver kopen van een waardevol doek uit je collectie. Particuliere sponsoring. En er zijn meer fondsen, al ze niet zo openbaar. En je kunt ook denken aan ge spreide betaling." „De vraag of je zomaar een Mes dag uit je collectie mag verko pen is een morele vraag. Het hangt ervan af op welke wijze je aan een schilderij bent geko men. Als het een schenking of legaat is geweest, dan kun je dit niet doen.Bij het Zeeuws Mu seum was niet te achterhalen op welke wijze de Mesdag was ver kregen. Jeroen Grosfeld wijst in de rich ting van de kunsthandel. „De kunsthandel stimuleert dit soort praktijken. Die roepen voortdu rend in onze richting: breng het toch in de handel. Door de tus senkomst van de handel zijn de prijzen doorgeschoten. Het is een ware tantaluskwelling om tegenwoordig over een kunst beurs te lopen. Als ik een ton te besteden heb is het veel. Wie die prijzen wél kunnen betalen? Buitenlandse musea, particulie ren, verzekeringsbedrijven." De oplossing? „Eigenlijk zouden de Neder landse musea via ruilverkeer tot een balans in de collecties moe ten komen, zonder bemoeienis van de kunsthandel. Je altijd moet oppassen voor verstoring in de opbouw en verwervingsge schiedenis van je collectie. Er zou een anonieme pooi moeten zijn, een transitopunt voor de collectie-Nederland. Je brengt een Mesdag in, maar niemand weet dat hij afkomstig is van het Zeeuws Museum." De Goedaert-tentoonstelling in het Zeeuws Museum, Abdij Middelburg, tot en met 5 januari 1997. DINSDAG 12 NOVEMBER 1996 Door Mare de Koninck Nijmegen - Haye Thomas (60), die gisteren in Hilversum aan een hartaanval is overleden, was de populairste corres pondent van het NOS-journaal en daarmee misschien wel de meest geliefde journalist van Nederland. Haye Thomas Zijn talrijke per soonlijke vrien den kenden hem als een letterlijk en figuurlijk groot man, die intens leefde en niet te stuiten was in het onaf gebroken trakte ren van zijn dier baren op atten ties en op on voorwaardelijke trouw. Zo krach tig was de uit straling van zijn gulle persoon lijkheid, dat die dwars door de beeldbuis heen brak en ook het grote publiek wist te verwar men. Velen die hem van nabij kenden maakten zich al lang zorgen over Haye Thomas, ook al waren er geen directe aanwijzingen voor een medisch probleem. In feite had hij al sedert 1979 twee ba nen tegelijk, de ene voor het NOS-journaal en de andere als schrijvend journalist voor de Haagsche Courant. Met onge loof zagen zijn collega's hem dag en nacht met zijn grote en te zware lichaam in de weer, beide bazen dienend met tome loze energie. En zijn schaarse vrije uren bracht hij liever aangenaam door met vrienden en vakgeno ten dan rustend. Dat hij nu dood is, is voor velen net zo wonderlijk als dat hij de afge lopen jaren nog leefde. Als televisie-journalist had Haye Thomas ook iets onbehol pens. En zijn teksten voor de camera waren niet altijd even doorzichtig. Maar met zijn unieke stijl wist hij als corres pondent in achtereenvolgens de VS, Engeland en België de kijkers in Nederland nauw te betrekken bij de gebeurtenis sen in die landen. Als schrij vend journalist viel hij op door een ouderwetse zwierige pen, waaruit dezelfde schilerachtige beeldspraken stoomden als waarmee hij zijn persoonlijke conversaties lardeerde. Haye Thomas begon zijn jour nalistieke carrière in 1967 als correspondent in Londen voor het toenmalige dagblad De Tijd en voor de radio. In 1979 ging hij voor de NOS en de Haag sche Courant naar Washington. In 1986 keerde hij voor die twee media terug naar Londen en in 1990 werd het Brussel, waar hij met name de ontwik kelingen binnen de Europese Unie versloeg. Thomas schreef ook enkele his torische boeken over scheep vaart. Alles wat met boten en water te maken had, had zijn hart. Hij werd geboren als zoon van een journalist in een katholiek gezin aan een Am sterdamse gracht. Ondanks zijn verblijf van bijna dertig jaar in het buitenland, is hij al tijd een trotse Hollander geble ven. Hoewel Amsterdam hem in het bloed zat, werd de hoofdstad hem de laatste jaren te druk en te vreemd. Hij ging tijdens zijn meestal in Nederland doorge brachte vakanties liever naar Volendam of naar zijn huisje in Friesland, waar het ook altijd een komen en gaan van vrien den was. Haye Thomas stond nog maar luttele maanden voor zijn VUT. Hij was met zijn echtgenote nog zoekende naar waar hij na Brussel zou gaan wonen. Of hij het ooit rustiger aan zou zijn gaan doen, blijft de vraag. De laatste tijd werd hij al steeds vaker gevraagd om zijn popu laire persoonlijkheid te lenen voor het leiden van congressen en andere bijeenkomsten. Ook waren er plannen voor een ei gen televisie-programma. Behalve zijn vrouw laat hij twee dochters na, van wie Nouchka Thomas ook tv-jour- naliste, bij de NCRV, is gewor den. Ook zij weten dat ze met hun vader, zoals plaatsvervan gend hoofdredacteur Jan Ro denburg van het NOS-journaal het gisteren zei, 'een monu ment, een heer van stand', en een onvervangbare vriend zijn verloren. ■rU)ll Breda - Chassé Theater. Ge hoord op ÏO november. De Drie Baritons, Marco Bakker, Ernst Daniël Smid en Henk Poort. Met orkest The New Sympho nies. Door Jan de Breet De Drie Baritons kwamen zagen en overwonnen zondagavond in het Chassé Theater in Breda. De locatie van de vriendelijke strijd was, meer precies, de Venco-zaal, met haar snoepwaren-imago een prima plek, want het lekkers bleef je om de oren vliegen. De drie heren deden ook niet voor elkaar onder. Marco Bakker, Henk Poort en Ernst Daniel Smid berijden ieder hun eigen stok paardje en kunnen zoals ook nu gemakkelijk een grote zaal vullen met hun gezamenlijke supporters. Ze beschikken alle drie over een stem die er wezen mag en zijn ge pokt en gemazeld in het theater. Ze weten natuurlijk heel goed waar het publiek voor komt en vullen met gretigheid de bood- schappenmandjes. Op de cadeau verpakking staat nu eens The Phantom, dan weer Verdi of Strauss. Ook Lloyd Webber, Le- har en Aznavour horen bij de sur prises. De formule van deze avonden is bekend. Het blijft neerkomen op S* een soort reisje langs de Rijn. De baritons fungeren als de hulp vaardige stewards, die met quasi- vrolijke tussentekstjes de boel aan elkaar praten, waarbij ze hun ij- delheid nauwelijks weten af te dekken. Maar toch weten ze elke keer weer trefzeker de harten van de tevreden reizigers te vinden met zoetgevooisd of markant stemgeluid. Voor velen was het een avond met grote hoogtepunten. Anderen zul len misschien de momenten ge mist hebben van grote spanning, momenten om de adem bij in te houden. Bij deze muzikale reis was invaller-dirigent Ivo van Leeuwen de handige bestuurder, die zijn The New Symphonies zonder grote ongelukken over het traject stuurde. De orkestarrange menten staken soms wat vreemd in elkaar, maar het orkest heeft genoeg in huis om lekkere goed klinkende ondersteuning te geven. Gelikt was het allemaal wel een beetje. De Drie Baritons kregen in diverse toppers zoals Weiber- marsch en Carmen de meeklap- pers en deiners stevig op hun hand. Met hun theater-routine wisten zij het niet eens zo dave rende slotapplaus om te zetten in bijval die moest uitmonden in een paar toegiften en dat gebeurde dan ook.

Krantenbank Zeeland

de Stem | 1996 | | pagina 19