Weekend
De Willebrordse parochie is een parochie zonder zorgen
Wit
De drukste dag van Circus Schiphol
Rare patronen
in de
Aardbodem
tra-produktief. Gebouwen wor
den een te zware last voor
begrotingen. Ze raken in verval,
krijgen andere bestemmingen of
vallen onder de slopershamer.
Nu al is bekend dat heel wat
kerken het einde van de eeuw
niet zullen halen. In de algeme
ne misère wordt echter vergeten,
dat de toekomst ook zonnig kan
zijn. Voor de St. Willibrorduspa-
rochie in St. Willebrord is de
toekomst zonnig. Daar hebben
ze een goed onderhouden kerk
en het kerkbestuur beschikt
over voldoende middelen om
alle rekeningen te betalen.
Actie
Tweede kerk
Voetbal
Nooddocumenten
Grens bereikt
Ze zijn al jaren groot wil
rijke Nederlanders in Be
de vlucht voor de Nederl
fiscus die het bij de gren:
setandend voor gezien m
houden. Al jaren probeer
Nederland het kapitaal t
zilveren. Maar ook Belgii
op al die guldens en dent
het invoeren van vermog
lasting. De zoveelste gez;
ke aanval op het grenzeh
kapitaal.
Kerken lopen leeg. De macht
van het getal werkt ineens con-
DE STEM
Door Dirk Vellenga
„Kijk, daar ligt een prachtig graanveld."
Het toestel buitelt uitgelaten door het maanlicht
en komt steeds dichter bij de Aarde. Volkomen
geluidloos scheert de machine over de miljarden
halmen. De Marsmannen stoten elkaar opge
wonden aan. Dit gaat weer leuk worden. Ze vlie
gen in een perfecte cirkel, de halmen leggen zich
tegen de grond. Precies in het midden wordt het
toestel neergezet. Het feest kan beginnen.
De Marsmannen duiken achter elkaar naar bui
ten. Ze betasten het zachte, platte graan en
knarsen zachtjes van genot. Een van hen wentelt
zich behaaglijk over de sprieten en niest uitbun
dig. Even later maken ze metz'n allen koprollen,
eerst linksom langs de rand van de cirkel, maar
later ook dwars over de zalige vlakte. Er is bijna
geen geluid te horen, wie scherpt luistert vangt
mogelijk het veren van de tarwehalmen op en
een soort tevreden gebrom dat uit de mannetjes
komt. De boeren slapen, de Aarde is in diepe
rust.
Na een uurtje dollen stappen de Marsmannen
weer in hun toestel. Heerlijk dat rollebollen in de
velden van de Aarde. Dat hebben ze thuis niet.
Mars is hard, keihard. Bergen, stenen, scherpe
randen, nergens een zachte plek waar je je kunt
schurken. Gelukkig hebben zij de kans af en toe
uit te wijken naar een gespreid bedje op de Aar
de, waar het aangenaam, nacht en zomer is.
Nu moeten ze wegwezen, de zon komt op. Van
uit de atmosfeer kijken de Marsmannen nog een
keer naar beneden. Er gaat een deurtje open en
daar nog één. Hier en daar komen Aardbewo
ners uit hun schuilplaatsen. Ze nemen koffers
mee en tassen. Twee fietsen, een surfplank. „Ze
breken zo maar hun slaap af. Wat zou er aan de
hand zijn?," vraagt een der Marsmannen. De
Aardbewoners nemen met z'n allen plaats in een
toestel en vertrekken nog voor de dag goed en
wel begonnen is. Korte tijd laten zwermen ze bij
tienduizenden over de Aardkorst.
„Misschien zoeken ze ook een zacht veldje,"
zegt een Marsmannetje en de anderen piepen
van het lachen.
Ze versnellen de tijd een beetje, het is nu het ein
de van de dag op Aarde. Kijk, de toestellen ko
men een voor een tot stilstand. Sommige Aard-
lingen nemen hun intrek in de schuilplaats van
een ander, die bovendien veel kleiner is dan hun
eigen. Merkwaardig. Anderen trekken de lande
rijen in. Ze stoppen bij een veld. Ja, het is echt
waar. Op een platgemaakte akker bouwen ze
een soort onderkomen en zetten er hun spullen
in. Zelf kunnen ze er nog maar net bij en ze moe
ten steeds gebukt lopen.
Gaan ze rollen en spelen? Nee, moet je daar
eens kijken. Ze kruipen met z'n allen in het zand
en blijven dan stil liggen. Op de uiterste rand van
het land! De zee is gevaarlijk vlakbij! De Mars
mannen kijken elkaar vragend aan. Een graan-
veldje Is toch veel veiliger en veel zachter!
De raadsels van de Aarde zullen ze wel nooit op
kunnen lossen. Op hetzelfde tijdstip krijgen ze
kennelijk allemaal een onweerstaanbare drang
om weg te gaan. In een verre streek maken woe
len ze de Aardbodem om, trekken ze onbegrij
pelijke patronen in de grond en dan verdwijnen
ze plotseling, terug naar waar ze horen.
Op Aarde leven rare ideeën over Mars. Een slim
me Marsman leerde alle tekens van de Aardbe
woners te ontcijferen, maar werd er niet veel
wijzer van. Hij las dat er problemen waren met
een Protestantse Mars in een deel van de aarde
dat Noord-lerland wordt genoemd. Hij speurde
verder naar de ideeën over Mars en ontdekte
vreemde zaken. Mars wordt beschouwd als de
God van de oorlog (Oorlog is dat Aardbewoners
hun wapens gebruiken tegen andere Aardbewo
ners). Mars heeft ook te maken met consumptie,
met eten zonder dat je honger hebt. Tja, dat
zegt wel iets over het denkbereik van de bewo
ners van de Aarde.
Er is waarschijnlijk inderdaad leven op Aarde,
maar dan in een zeer primitieve vorm, zo melden
de mannen aan hun superieuren op Mars. Ze
waarschuwen daar geen al te vergaande weten
schappelijke conclusies aan te verbinden. Thuis
wordt het bericht door de media opgepikt. Maar
niemand neemt het serieus. Het is immers
ZATERDAG 10 AUGUSTUS 1996
De kerk staat hier bovenaan'
PESTEM
Door Jan van de Ven
nze parochie is niet rijk, maar
als de geluidsinstallatie het
begeeft kan het kerkbestuur
een nieuwe bestellen en beta-
Ad de Bok is blij priester te zijn in de St. Wil-
librorduskerk aan de Dorpsstraat in St. Wille
brord. De kerk staat midden in het dorp en zij
is tot in een verre omgeving te zien. De aparte
toren steekt overal boven uit. Net wat de le
gendarische bouwpastoor P. Bastiaansen aan
het begin van deze eeuw wilde.
Het maakt de huidige priester niet uit hoe ze
hem noemen: kapelaan, pastor, pastoor. „Ik
heb de bevoegdheden van een pastoor, maar
niemand noemt me zo. Iedereen zegt Ad of
Bokske. We leven in een gemoedelijke ge
meenschap."
De Madenaar is na 28 jaar Willebrord hele
maal ingeburgerd. De Bok staat naar Wille
brordse aard voor iedereen klaar en iedereen
voor hem.
De pastorie is net een duiventil. „Het loopt
maar in en uit," zegt hij met Een grijns. Zijn
moeder van 84, die enkele dagen per week het
huishouden doet, weet te melden, dat zij al
weer enkele kannen koffie heeft moeten zet
ten. „Je kunt hier koffie blijven zetten". Een
opmerking, geen klacht, want de vrouw is een
en al dienstbaarheid.
„Met de kerk is het wel eens anders geweest."
De Bok gaat er goed voor zitten in de kamer
die hij als werkkamer gebruikt. „In 1977 heb
ben een brief van het bisdom gekregen na de
jaarlijkse inspectie van de kerk. We moesten
snel gaan restaureren, anders zou de kerk een
bouwval worden." Onder de slogan 'onze
klokken zullen luiden' werd toen een actie op
touw gezet." „Op de zolder van de kerk lag
een vracht takken van nestelende kraaien en
een dikke laag duivenstront. Het dak was rot,
ramen lagen eruit, de verwarming deed het
niet meer. Wat je ook verder noemt, het was
kapot. En door de vele takken konden de
klokken niet luiden."
In die malaise trad Piet Koevoets naar voren.
Hij begon karrevrachten takken naar beneden
te sjouwen en houtwerk te vernieuwen. „Ik
ben in die tijd mee naar boven geklommen. Je
kon een schroevedraaier door het hout steken.
Het hout was zo rot dat ik met knikkende
knieën naar beneden ben gegaan."
Koevoets had al snel door dat voor hem alleen
het karwei te veel zou zijn. Hij vormde een
groep vrijwilligers die vanaf het begin elke
dinsdagavond aan de kerk kwam werken.
„De dinsdagavond is nog steeds voor de kerk."
Ook al is de tijd van malaise allang voorbij.
Onderhoud blijft tenslotte. „Ik mag graag hel
pen. Is voor mij lekker ontspannend." Echt
gevaarlijk werk doet De Bok niet. „Het dak
op? Nee, hoor." Het idee alleen al.
In 1978 werd samen met de Rabo een andere
actie op touw gezet: 'Wijzelf redden de kerk'
was toen het motto. „Een gouden motto, die
een vonk naar de Willebrorders deed over
slaan." Vanaf dat moment heeft de bevolking
alles voor de kerk over. „Het geld stroomde
binnen. In zeven weken haalden we anderhal
ve ton op." De Bok - niet te beroerd - zette
zijn schaapjes met een geintje aan. „Als je de
Rabo een hak wilt zetten, geef je aan de kerk."
De bank had immers beloofd de giften van de
bevolking te verdubbelen.
„De ergste gebreken aan de kerk konden door
die actie worden opgeknapt." Maar de volgen
de tegenvaller kwam al snel aan het licht. Het
beton van de toren was aan het rotten. Weer
kon De Bok met een schroevedraaier aan het
werk. Met dat gereedschap stak hij in pilaren
om de ernst te meten. „Een serieuze tegenslag,
want de toren rust op de kerk."
„In 1982 hielden we weer een actie. Ditmaal
om de betonrot te bestrijden." Het idee dat de
kerk van hun was deed Willebrorders weder
om royaal in de portemonnee tasten. De laat
ste ramp in de reeks deed zich in 1988 voor.
„We wilden het orgel van boven naar beneden
halen." Het ding viel van ellende uit elkaar. Er
moest een nieuwe komen. 'Sparen voor een or
gel,' luidde de laatste actie.
„In een jaar hadden we 2,5 ton bij elkaar en
kon een nieuw orgel worden besteld. Eigenlijk
een luxe, zo'n orgel." De kerk was inmiddels
helemaal opgeknapt, dus de aandacht voor het
orgel was niet misplaatst.
De vervallen staat van de Willebrorduskerk
was al vaag bekend toen er in 1968 een bouw
pastoor voor een tweede kerk in het dorp werd
aangesteld. In 1969 stond die nieuwe er ook:
de Emmaus. Gezet in een nieuwe wijk van het
dorp op de groei van de gemeenschap. Dat
groeien van het dorp ging niet zo snel nadien.
Bovendien diende toen het verval in geloofs
beleving zich aan. Al in 1969 besloten de Wil
lebrorders van twee kerkbesturen één te ma
ken.
Begin van een ogenschijnlijke aftakeling.
Priesters kregen andere standplaatsen. Ad de
Bok bleef over, pastoor voor twee kerken: een
rotte en een overbodige. De energie vretende
toestand - in beide werden diensten gehouden
- bleef bestaan tot 1991. Toen besloot het
kerkbestuur de Emmaus af te stoten. De hypo
theek ervan kwam op de Willibrordus te rus
ten.
„Bij het aantreden van een nieuw kerkbestuur
in 1988 waren we al zover dat de Willibror-
duskerk weer in goede staat was." Alle ach
terstallig onderhoud was gedaan. De kerk
mocht er weer zijn. „Het nieuwe bestuur hoeft
de kerk alleen maar bij te houden. Elk jaar
stelt zij een lijst prioriteiten op. Wat we zelf
kunnen doen we zelf. Dat is het eerste ver
diend." Grote klussen worden uitbesteed.
„Over geld hoeven we niet in te zitten." De
Bok heeft er voorbeelden van. „Als we iets
willen, gaan we op de braderie staan." Hij
stond er nadat de banken in de kerk waren
verzet en er een onbetegelde stukken vloer te
voorschijn kwamen. „We wilden een inzame
ling houden voor aanvullende tegels. Komt er
een aannemer langs die ons toeroept: die te
gels krijg je van mij. Een ander zegt toe de te
gels gratis te leggen als er wordt meegehol
pen." Het geld van de inzameling kon in de
kerkkas worden gestort.
Zo wilde Ad de Bok voor in de toren een ka
trol. Toch gemakkelijk om materiaal boven te
krijgen.
„De onderhoudsploeg heeft op de zolder van
de toren een werkplaats ingericht." Komt hij
bij een plaatselijke middenstander om een ka
trol uit te zoeken. Zegt de man: „Veel te zwaar
werk voor jou. Weet je wat, je krijgt van mij
een elektrische." Hangt er een apparaat,
waarmee na een druk op de knop de zwaarste
dingen worden opgehesen.
„Zo gaat het meestal." Bokske krijgt voor de
kerk het meeste voor nop thuisbezorgd.
„Komt allemaal na het overslaan van de vonk
tijdens de actie 'Wijzelf redden onze kerk'."
Twintig jaar na die actie voelt Willebrord nog
steeds een gemeenschappelijke drang om
kerk in stand te houden.
„Zeg Bokske is het voor jou of voor de kerk
Voor de kerk natuurlijk, want de pastoor
niets voor zichzelf nodig. Dingen van zich»
geeft hij weg als hij er iemand een plezier®
kan doen. „Voor de kerk? Neem maar mee
De stoomcleaner voor muren en dak van
kerk, vooral aan de schaduwkant groen uiti
slagen, kwam er voor niets. Nieuwe verb
ting voor de kerk moest worden betaald
het hangen gebeurde gratis.
Geld voor de Willibrorduskerk komt veel
ongebruikelijke wijze binnen. „Bij familie»
beurtenissen krijg ik veel", aldus De Bok. Z
missen ter nagedachtenis aan vader. Hou
rest maar'. Er schiet dan een flink
over. Of de pastoor mag bij feestelijke j,...
tenissen royaal meedelen. „Allemaal voor]
kerkbestuur," want de pastoor heeft aan zi
maandelijkse toelage voldoende.
„De parochiebijdrage is in onze parochie
zo hoog. Een bedrag dat iedereen kan b.„
len." Negentig procent van de gezinnen levé
een bijdrage. „Vele kleintjes maken ook
grote", aldus De Bok. De parochie telt 9...
gedoopten. Per weekend komen er 700 naati
kerk, want qua kerkbezoek doet St. Willibra
dus voor andere parochies niet onder. „Kerk
lijk of niet kerkelijk, de kerk staat hier bova
aan." Als dat al niet duidelijk mocht zijn.
Andere inkomsten zijn opbrengsten van I
derie, kerstmarkt, collectes. „We kunnen ruil
voldoen aan onze verplichtingen aan het bi
dom. Dat krijgt een groot bedrag van ons. 1
je die bijdrage niet kunt leveren, zit je echt
de problemen." De offerbereidheid van
dorpelingen heeft er inmiddels toe geleid d
ook de zware hypotheek van de Emmaus is a
gelost.
„Ja, uit het dorp komt veel. Maar daarbuiti
zijn mensen ook vrijgevig." Hij is een beet
bang dat de mensen van buiten niet genoe®
gaan worden. Heeft hij toch ook veel aanhi
te danken.
Ligt de gebondenheid van de Willebrordi
aan de kerk niet ook aan de persoon DeBo
Zelf denkt-ie van niet. Maar uit de verhak
blijkt dat hij als jong kapelaan - recht h
seminarie en nog groen achter de oren - mi
voetbalde in het laagste elftal van de plaats!
lijke voetbalclub. „M'n maten van toen zijn
opa. Ik mag hun kleinkinderen dopen."
28 jaar geleden zeiden de voetbalmaten:
heb jij een raar beroep gekozen, joh. Toi
werd echter de kiem gelegd van vriendscha]
pen voor het leven. „Als hij de bisschop
een andere standpplaats zou vragen, kan
die krijgen," weet deken Kees Luijta
Roosendaal. Luijkx en De Bok zijn samen ni
kapelaan in Willebrord geweest. „GeeneÉ
le ambitie," reageert De Bok. Hij wil de re
van zijn leven tussen Willebrorders woneni
werken.
Hij kan zijn gezicht niet laten zien of er won
geroepen. Een goedmoedige groet, een gn
„De meesten ken ik." Willeborders zullen al
tijd met respect over De Bok spreken,
niet aan het Bokske, dan kom je aan ons.
De parochie in Willebrord is in katholiek Ne
derland een uitzondering, geeft deken Luijk
toe. „Zoals er meer uitzonderingen zijn," zeg
de deken vaag. Waar de andere uitzonde»
gen zijn wil hij niet kwijt.
VERVOLG VAN VORIGE PAGINA
„Die lui zijn razendsnel. Sommigen reizen gewoon een
dagje de Europese luchthavens af op zoek naar buit. En ze
zijn lastig te vangen. We hebben daarom sinds een aantal
jaren een team dat permanent voor extra toezicht zorgt,
het zogenaamde Veel Voorkomende Criminaliteit-team.
Let wel, die zijn in burger, onopvallend. De zakkenrollers
weten dat. En we boeken nu resultaat," vertelt G. Pielage
van de KMAR Schiphol.
De cijfers bewijzen het. Neemt het reizigersaantal jaar
lijks toe, de aangiften van zakkenrollerij, bagagediefstal,
diefstal van en uit geparkeerde autos dalen. De KMAR
heeft hiervoor een nauwe samenwerking met ondermeer
de luchthavenautoriteiten, Airport Security, de Spoor
wegpolitie en het Openbaar Ministerie in Haarlem.
Dat de passagier zelf ook een duit in het zakje kan doen,
door zijn spullen beter in de gaten te houden, mag volgens
Pielage duidelijk zijn. Toch scoren de zakkenrollers nog
steeds. „We hadden hier pas nog een ouder stel. De tas van
de arm gerukt door een paar jongens. En wat zat er in? De
gebruikelijke paperassen en al het spaargeld van de twee
senioren. Zon 60.000 gulden. Dat had deze 80-jarige
vrouw van de bank gehaald, omdat ze die tijdens haar va
kantie niet vertrouwde. Ik zag haar man gewoon wit weg
trekken. Hij wist van niks, aldus een van de marechaus
sees op de pier."
Een drukke post voor de KMAR is ook het Bureau Nood-
documenten. De twee medewerkers werken zich in deze
tijd vaak het schompes. Reizigers die hun papieren verge
ten, paspoorten die niet meer geldig zijn. En dan moet er
snel een ander reisdocument worden geregeld. Tientallen
worden er per dag afgegeven, 54 piek per stuk.
Reizigers lijken steeds lakser te worden met het paspoort.
Werden in 1993 zo'n 9.100 nooddocumenten afgegeven, in
1994 en 1995 was dat respectievelijk 10.000 en 13.300 en
in de eerste helft van dit jaar waren dat er al bijna 7.200.
Voor de reiziger is er, na de grenscontrole, eindelijk wat
rust. Nou ja, rust. Wie van winkelen houdt kan natuurlijk
altijd tax-free gaan shoppen op Schiphol. Het Tax-Free
Shopping Centre lijkt de Kalverstraat op een zaterdag
middag wel. Bomvol winkelend publiek. Reizen lijkt niet
duur als je ziet wat sommige passagiers nog besteden in de
winkels. Elektronica, cd's, drank, sigaretten. Wie een
keertje gereisd heeft, weet welk een hemel er voor de ver
stokte winkelliefhebber wacht tussen het inchecken en het
aan boord gaan.
Jaarlijks zetten de tax-freeshops een slordige 500 miljoen
gulden om. Dat is meer dan een miljoen gulden per dag.
En tot 1 juli 1999 kan dat nog. Vanaf die datum echter is
het, als het aan de Europese Commissie ligt, gedaan met
belastingvrij inkopen door passagiers die binnen de Euro
pese Unie vliegen. Tot dan echter kan naar hartelust wor
den geshopt.
Schiphol doet er alles aan om het de passagiers nog meer
naar de zin te maken. Betere winkels, een overvloed aan
restaurants, coffeecorners, speciale informatiebalies, vol
op parkeerruimte in en om Schiphol en niet te vergeten de
Schiphol Plaza waar vertrek- een aankomsthal, NS-sta-
tion en talloze winkels in elkaar vloeien en waar passa
giers, ophalers en brengers, winkelend publiek en dagjes
mensen door elkaar heen krioelen.
Wie over tax-free winkelen praat, denkt daarbij natuur
lijk meteen aan de douane. Wie kent ze niet, de rokers die
hun tassen vol sloffen sigaretten laden. Om vervolgens bij
terugkomst door de douane er achter te komen dat goede
ren niet onbeperkt ingeslagen mogen worden. De zomer
tijd is ook voor de douane hard werken.
Volgens R Scheringa, teamleider van de douanepost in het
stationsgebouw van Schiphol, redden de 300 douaniers in
de passagiersterminal het wel. Er is net een vlucht uit Su
riname binnen gekomen. En dat is een zogenaamde risico
land, zoals ook geldt voor veel Zuidamerikaanse landen,
Turkije en een paar landen in zuidoost Azië. Drugs, exoti
sche dieren en planten, valse merkartikelen, elektronica,
computeronderdelen, alles wordt geprobeerd de dou
aniers voorbij te smokkelen. Het gaat al lang niet meer al
leen om mensen die teveel sigaretten of drank bij zich heb
ben.
De passagiers van de Surinamevlucht staan bij de bagage
banden. De doordringende lucht die de neusgaten prik
kelt, komt volgens Scheringa van de groenten en fruit die
meegenomen zijn. „Ze nemen veel produkten uit hun va
derland mee. Soms ook vlees. We hebben zelfs een keer
een koffer gehad waar de maden uit kropen."
Scheringa verduidelijkt dat de douane niet alleen een fis
cale taak heeft, zoals het heffen van invoerrechten, maar
ook; niet-fiscaal. „De beschermde diersoorten, merkna
men, drugs. Van de 1200 processen-verbaal die we in het
eerste halfjaar opmaakten, was bijna tweederde voor
overtredingen van de Wet Bedreigde Uitheemse Diersoor
ten en Planten (BUDEP). Als je ziet wat mensen, soms on
wetend, kopen in het buitenland. Tasjes van krokodillen,
opgezette dieren, koraal, uitzonderlijk mooie schelpen,
cactussen. Soms weten ze dat het niet mag, soms is het ge
woon onwetendheid. We hebben een speciale folder waar
het allemaal instaat," aldus Scheringa.
Maar ook de merkkleding, goedkoop gekocht in bijvoor
beeld Turkije, wordt in beslag genomen. „De nep straalt er
vanaf. Dat hebben we zo door. Maar voor sommige pro
dukten, zoals goede vervalsingen van dure horloges, heb
ben we specialisten," zo vertelt Scheringa. De opslag
ruimte voor inbeslaggenomen goederen laat een goede
vangst zien. De douanier pakt een boekenstandaard met
twee opgezette krokodillekoppen op. „Snap je nou dat ie
mand zoiets op zijn kast willen hebben?"
De controle op de Surinamevlucht gaat ondertussen ge
woon door. Koffers, complete tafeltjes, schoenen. Het
wordt allemaal door het röntgenapparaat gehaald. Op
zoek naar drugs. Vandaag geen vangst. Regelmatig wor
den, samen met de marechaussee, passagiers aangehouden
die bolletjes cocaïne hebben doorgeslikt. „Ze worden
steeds inventiever. Maar wij ook," stelt Scheringa. De
douane gebruikt bijvoorbeeld ook speciaal getrainde
drugshonden die zowel bagage als passagiers kunnen be
snuffelen op verdovende middelen.
De gemiddelde vakantieganger ontgaat dit waarschijnlijk
allemaal. Die zit al lang en breed in zijn of haar stoel, aan
boord van een charter naar bijvoorbeeld de Turkse Ri-
vièra. Het enige wat nog tussen hem en het vertrek staat,
is de luchtverkeersleider. Vanuit de toren moet de laatste
toestemming komen, waarna het vliegtuig aan de reis in
meestal zuidelijke richting kan beginnen. Het vliegtuig is
over een uur of acht weer terug en spuugt dan een lading
verbrande landgenoten uit, die de vakantie er dan op heb
ben zitten. Maar dat ze volgend jaar weer komen staat
vast En ieder jaar groeit hun aantal.
Volgens Mariona van der Goot van Amsterdam Airport
Schiphol is the sky toch the limit. In 1995 deden
25.335.007 passagiers Schiphol aan en waren er 314.812
starts en landingen. „Gemiddeld neemt dat met 5 a 6 pro
cent per jaar toe. We mogen naar 44.000.000 passagiers en
3.3 miljoen ton vracht. Maar dan zijn de grenzen echt be
reikt," zo stelt Van der Goot.
Die grens lijkt, als het doorgaat zoals nu, begin volgende
eeuw al bereikt te zijn. Daarom wordt druk nagedacht
Wie pech heeft, moet op een luchthaven soins
lanq wachten dat een dutje uitkomst biedt.
foto destem/johanvang*
over een tweede Schiphol, zijn er zelfs al mooie
tekeningen van een nieuwe luchthaven op een kuns
eiland tegen de Nederlandse kust. Maar voorlopig1
we het nog met het Schiphol. Gisteren waren e
100.000 passagiers, volgend jaar vast en zeker weer
Door Romain van Damr
In Nederland is het deze ke
cretaris Willem Vermeend
ciën die de aanval inzet,
voorstel dat de vlucht van
kapitaal moet indammen, lijkt hij s
devrij door de Kamers te kunnen 1<
„Daar ziet het inderdaad naar r
Frank van Merriënboer en Charh
„Dit ligt politiek heel gevoelig er
speelt het slim, omdat hij nu ook
praat over aanpassing van het bi
drag dat beginjaren zeventig met
gesloten is."
Frank van Merriënboer en Charl
zijn vennoten 'bij heit in Roosendaa
kantoor Ebb'en.Sïaats.De Jonge
en Belastingadviseurs. Als special
belastingrecht weten zij als geen a:
in het belastingdoolhof waar meni
wanhopig de uitweg zoekt.
Ver genoeg
De kortste ontsnappingsroute bren
tuneerde Nederlandse zakenman
Vlakbij, maar ver genoeg. Onbere
de fiscus die zich de afgelopen jare
in alle bochten wringt om de zal
vóór de grensovergang bij de klad
ken.
Begin juni lanceerde staatssecreta
Vermeend daarom een nieuw wets
Van Merriënboer en Kuijpers vrij1
afrekenen aan de grens. „Het is
bedoeling dat grootaandeelhouder
nuari volgend jaar 25 procent ove
van de aandelen moeten betalen
tie."
Dat levert prachtige cijfers op. W;
op dit terrein begeeft, komt terech
joenendans. „Stel dat je ondernem:1
joen gulden waard is, dan krijg je
van 25 procent, dus een miljoen
kan dan in tien jaar betaald wordi
of je de aandelen verkoopt."
Het kan wellicht de aanzet zijn
nieuwd emigratiegolfje van Nede
dernemers in goeden doen. Denk
en Van Merriënboer. „Als je nu
niets te betalen. Mensen die al eer
gen naar België te vertrekken,
daarom wel eens in een versneld
Zoals in het verleden, toen een ma;
derlanders een paar kilometer v
aardig stulpje lieten neerzetten,
zouden er meer dan 100.000 zijn,
zegd. J
tt
hem n
en
be
gaan
waar:
E is zo'
in cyberspac
e heb ii
alle
er a
http:llenzovoo
i een
ook
ove
ie
Donderdagavond heb ik
van Digitale Stad Eindhoven
vlag uitgestoken, en daarna
verdiend pannenbiertje
homepage is af. Al is 'af' w
het juiste woord, want af i
"ge visitekaart
nooit.
Het afgelopen weekeinde
zitten verwensen dat ik
van deze rubriek, van wie
enige trots een http://
jhailtjes vermelden, in ei
eloofd had om vandaag
o th®bben hangen. Het moet
nat ik al na de eerste alinea
hnjn spinsel, na de eerste
na het eerste zichtbare resultaa
er ineens heel veel lol
e hebt er uiteraard het
°dig, maar alle programma
gebruikt heb zijn ergens
nen te halen: een HT11
pamma voor het maken
os en tekeningen, uiteraard
resultaat te bekijken vc
erver plaatst. Dat laatste,
naar de server van je pro'
'tr-chent, die ook al in
forten op het web te vinden
naar mijn volle tevredenheid
es n ervan zijn niet gratis,
vai
HTR
in be;
een e
's
vanaf
,-edi
enbev
ee
voor
1
tienta
zi
Pastoor Ad de Bok: „Over geld
we niet in te zitten. Als we iets willei
we op de braderie staan." fotocor\iJ
T
