4
Dit vergeven ze Hunt nooit'
Marko Koers droomt nu van medailles
Bijro
Unicum Jaklofsky in olympische finale
Agassi seniors droom
komt eindelijk uit
Canadese sprinters voorkomen 'zekere zege' Amerikanen zonder Lewis
Donovan Bailey legt
vinger op zere plek
Onbekende
DB STEM
SPORT
BJ pESTEM
ATLANTA 100 96
Zevende plaats op 1500 meter smaakt naar meer voor Nederlands recordhouder
Slechts twee wereldrecords in atletiek
Jij sliil» iiji
MAANDAG 5 AUGUSTUS 1996
Sharon Jaklofsky. foto epa
Atlanta (anp) - Nog nooit
hoefde Sharon Jaklofsky een
verspringwedstrijd te verla
ten na drie ongeldige spron
gen. Het gebeurde haar voor
het eerst in de grootste wed
strijd die er is: de olympische
finale.
Jaklofsky was in vorm en de
sprongen waren ver, maar telkens
kwam ze bij de afzet te ver op de
afzetbalk terecht en ging de rode
vlag omhoog. Zelfs als ze, na over
leg met trainer Van Commenée op
de tribune, de aanloop een voetje
meer terug begon, kwam ze ver
keerd uit. „Normaliter gebeurt me
dat nooit. Ik ben diep teleurge
steld. Ik was niet nerveus, wilde
echt ver springen. De omstandig
heden waren perfect."
De 27-jarige Jaklofsky, op 12 juli
de laatste sporter die zich in naam
van Nederland voor de Olympi
sche Spelen plaatste na het nodige
gebakkelei, haalde donderdag
overtuigend de finale met een Ne
derlands record van 6,75 meter.
Van Commenée zei dat de geboren
Australische met risico moest
springen in de eindstrijd, omdat
ze anders geen kans zou hebben in
het sterke veld.
Alleen de beste acht atletes na
drie pogingen mochten door voor
nog eens drie sprongen om de me
dailles. Daartoe was tenminste
6,74 nodig, bleek achteraf. De Au
stralische Nicole Boegman stond
na drie sprongen op de achtste
plaats met 6,73.
Jaklofsky was dus verplicht haar
top te bereiken. Volgens Van
Commenée was ze, ondanks een
wankele voorbereiding door een
enkelblessure, in staat tussen de
6,85 en 6,90 te halen. Met name de
099
eerste sprong was ver, maar dus
ongeldig. „Als ik zonder risico
spring, haal ik 6,50. Daar heb ik
niets aan, daarmee zit ik niet bij
de laatste acht. Maar het is wel
een vervelend gezicht. Drie ongel
dige pogingen in de olympische fi
nale. Sorry, ik heb geen leuk ver
haal voor jullie. Ik hoop dat ik la
ter het goede van deze Olympische
Spelen zal onthouden. Mijn Ne
derlands record dus."
Zonder Carl Lewis slaag
den de Amerikaanse
sprinters er zaterdaga
vond niet in de 4x100
meter te winnen. Canada
bleek te sterk. Volgens de
Amerikaanse media lag
de schuld bij sprintcoach
Erv Hunt, die Lewis uit
het team hield. Dat Ca
nada met Olympisch
kampioen Donovan Bai
ley simpelweg een maatje
te groot was, kwam bij
niemand op.
Atlanta - Ze konden niet
verliezen. De Amerikaanse
sprinters werden al voor de
4x100 meter-finale op een
voetstuk gezet. Carl Lewis
moest volgens Amerikaan
se tv-, radio- en kranten
verslaggevers in de ploeg
worden opgenomen om
'even' zijn tiende gouden
Olympische medaille op te
halen. Want er kon toch
niets misgaan. Sprintcoach
Erv Hunt werd zelfs voor
gek versleten, toen hij
waarschuwde voor Cana
da. Want Amerikaanse
sprinters zijn toch de bes
ten ter wereld?
Hunt was al dagen de meest ge
plaagde man van de Verenigde
Staten, want hij durfde het aan
om Carl Lewis buiten zijn esta
fetteploeg te houden. „Carl heeft
te weinig meegetraind. In een es
tafette komt het vooral op ritme,
coördinatie en concentratie aan.
Het risico dat het met Carl in de
ploeg zou misgaan, was veel en
veel te groot," was de logische
verklaring van Hunt. Maar daar
wil vermoedelijk niemand iets
van weten in de VS.
Zaterdag, na de door Canada op
overtuigende wijze gewonnen ra-
Atlanta (anp) - Andre Agassi
vervulde zaterdag de olympi
sche droom van zijn vader Mi
ke. De zoon won olympisch
goud waar de vader twee keer
faalde.
Agassi (26) versloeg op het centre
court van Stone Mountain Park
de Spanjaard Sergi Bruguera in
78 minuten, 6-2 6-3 6-1. Zijn
prestatie was nauwelijks aan
sprekend. Zeven spelers uit de
top-tien meden Atlanta. Bru
guera, afgezakt naar de 69e
plaats op de wereldranglijst, was
op het hardcourt meer aangever
dan afmaker.
Wel opvallend was de aanwezig
heid van Mike Agassi, 65, de va
der van André. Hij zat voor de
eerste keer in zijn leven in de
hoek van zijn zoon. De aanloop
naar de finale bekeek hij op de
kabel vanuit zijn woning in Las
Vegas. Pas na de zege in de halve
eindstrijd vloog hij naar Atlanta.
Emanoul Aghassi bokste in 1948
in Londen als bantamgewicht in
het olympisch toernooi. Op de
dag van zijn eerste gevecht werd
hij ziek. Vier jaar later verscheen
hij als vedergewicht in de olym
pische ring van Helsinki. Hij ging
in de eerste ronde knock-out.
Het waren de grootste teleurstel
lingen uit de sportieve loopbaan
van Aghassi, toen een Iraniër. In
1952 vluchtte hij met zijn gezin
naar de Verenigde Staten uit
vrees voor de bloedige gevechten
tussen Turken en Armeniërs. En
gels sprak hij niet. Hij won wel
drie Golden Glove-titels in Chi
cago tussen 1953 en '55.
Uitsmijter
Tennis ontdekte Mike Agassi in
Las Vegas, waar hij een baantje
vond als kelner en uitsmijter in
een casino. Het was het spel voor
de geslaagden, de rijken in het le
ven. Vanaf dat moment ging
zoontje André tennissen. Hij
bleekte zijn zwarte haar om zijn
Iranese nationaliteit te verber
gen. Mike drilde de jongste Agas
si dag in dag uit.
Twaalf jaar jong bracht zijn va-
der hem onder op de Bollettier I
Academy in Florida. André deel
de daar een kamer met Jim Cour-
ier, verging van heimwee, sloeg
dozijnen rackets kapot op de ce-
menten banen en maar werd
beste tennisser die Bollettieri ooit I
bezat omdat hij zich wilde bewij.
zen tegenover de wereld. Omdat
hij zich waar wilde maken in de
ogen van zijn vader.
Mike Agassi was een hardvochtig
man. Voor zichzelf en zijn kinde
ren. Nadat André in 1992 Wim
bledon had gewonnen in vijf sets,
zei hij alleen dat het ook in vier
sets had gekund. Een compliment
kwam er niet over zijn lippen
Pas vorig jaar, na een bypass- I
operatie, verzoenden vader en
zoon zich.
Hoogste
„Dit goud betekent meer voor
mijn vader dan voor mij", sprak
Agassi zaterdag na zijn zege. Hij
vergeleek het olympisch goud
met de Grand Slams, waarvan hij
er drie van de vier (Roland Gar
ros niet) won, „Een Grand Slam
is het hoogste in het tennis.
Olympisch goud het hoogste in de
sport."
Hij vertelde niet dat zijn sponsor
Nike, die hem een contract
van 100 miljoen dollar in tien
jaar, buitengewoon gebrand was
op olympisch tennisgoud. Dat
Nike voor het gedevalueerde
olympisch goud zelfs de bonus
van een Grand-Slamzege over
had: een miljoen dollar. Het e
traatje dat Richard Krajicekna 1
na zijn Wimbledon-zege even
eens van Nike kreeg.
Agassi kende een moeizaam
olympisch toernooi. Hij bleek nog
steeds niet fit en kwam tegen
'tennisvliegen' in gevaar. Pas in
de eindstrijd bewoog hij lichtvoe
tiger over de baan. „Hij bewaar
de zijn beste spel voor de finale,"
zei coach Tom Gullikson. Vader
Mike zat er zwijgzaam bij. Hij
keek zonder emoties toe. Al zal
hij zonder enige twijfel terugge
dacht hebben aan zijn Olympi
sche Spelen in '48 en '52.
Vreugde bij de Canadezen.
ce, kreeg Hunt inderdaad meteen
de schuld. 'Hunt, where was Carl'
('Hunt, waar was Carl'), had een
supporter op een levensgroot
kartonnen bord geschreven. Op
de televisie werd de coach de ge
hele avond stevig aangepakt.
„Met Lewis in plaats van Tim
Harden was het wel gelukt,"
werd bijvoorbeeld door een ver
slaggever op NBC geconstateerd.
Maar dat de Canadezen met 37,69
seconden de tweede tijd in de ge
schiedenis liepen en Harden bij
de Amerikaanse trials ruim
schoots voor Lewis eindigde en
dus een betere sprinter is, werd
bij al die analyses overgeslagen.
Chauvinisme
Het gedrag van de Amerikaanse
media voor en na de estafette-fi
nale was typerend voor het Ame
rikaanse chauvinisme in Atlanta.
Vrijwel niemand hield er reke
ning met een nederlaag op de
4x100 meter. Want wat van bui-
foto de stem/ben steffen
ten de Verenigde Staten komt,
stelt toch niets voor, is de wat
simpele overtuiging van veel
Amerikanen.
Alleen de sprinters zelf en coach
Hunt bleken zaterdag te kunnen
relativeren. „We waren volstrekt
kansloos. Ook met Carl Lewis
hadden we dit verloren," stelde
team-captain Dennis Mitchell.
Sterker nog, ook Mitchell was
vooraf bang voor een afgang met
Lewis in de ploeg. „Met Carl erbij
hadden we misschien niet eens
zilver gehad. De verschillen wa
ren klein. Met Carl was er altijd
extra verlies geweest bij een wis
sel. Ja, ik weet ook wel dat het
publiek dat niet ziet en niet eens
wil horen. Maar zo ligt het nu
eenmaal."
Teambelang
Hunt had geen spijt van zijn be
slissing, zei hij. „Ik moest aan het
teambelang denken. Was het
maar zo simpel dat het anders
lag. Natuurlijk gun ik Carl Lewis
zijn tiende gouden medaille.
Maar die lag hier niet zomaar
voor het oprapen, maar dat wil
niemand hier inzien," foeterde de
coach. „Je doet het toch niet
goed. Als we toch goud hadden
gewonnen, hadden ze allemaal
geroepen 'zie je wel, Carl had
tienmaal goud moeten hebben'.
Nu we zilver hebben, roepen ze
allemaal dat dat komt omdat
Carl er niet bij was. Onzin."
Donovan Bailey, de tweevoudige
Olympische kampioen uit Cana
da, kon wel lachen om de ruzie in
het Amerikaanse kamp. „We wis
ten al die tijd dat we ze zouden
pakken. Met of zonder Lewis. Er
gens hoopte ik erop dat ze Lewis
zouden opstellen, want dan was
het nog gemakkelijker gegaan.
Hunt had gelijk, maar probeer ze
dat hier met die goudkoorts maar
eens duidelijk te maken. Al wordt
Erv Hunt tachtig jaar, dit verge
ven ze hem nooit meer."
Atlanta - Voor Donovan Bailey,
de Canadese slotloper op de
4x100 meter en eerder winnaar
van de individuele sprint in het
wereldrecord van 9,84 seconden,
was de zege van zijn ploeg in de
estafette een aardige gelegen
heid de vinger op de zere plek te
leggen bij de Verenigde Staten.
Nadat de Amerikaan Dennis
Mitchell had gesuggereerd dat
zijn landgenoten nog altijd de
beste sprinters zijn, zei Bailey:
„Ik dacht dat Bruny (zijn land
genoot Surin) en ik vorig jaar
tweede en eerste waren op de
WK. Dat we ook toen de estafet
te wonnen. Ik dacht ook dat ik
afgelopen week het wereldre
cord op de 100 meter heb gebro
ken. En vandaag maakte het ons
niet uit wie de Amerikanen of
welk team dan ook hadden op
gesteld. Al waren het wezens van
de maan geweest. Wij waren de
besten."
Bailey wilde ook nog wel reage
ren op een ander misverstand in
de dop. Na de zege van Michael
Johnson op de 200 meter, in een
verpletterend wereldrecord, was
de vraag gesteld wie nou de snel
ste man op aarde was, Bailey of
Johnson. De eerste: „De snelste
van de wereld is altijd degene die
de 100 meter wint. Ik vraag me
af waarom dat nou opeens per
1996 veranderd zou zijn."
Andre Agassi, beste spel in finale.
FOTO EPA
Door Frank van Geloven
Atlanta - Vier jaar na de Olympische
Spelen van Barcelona lijkt Marko
Koers op weg aansluiting te krijgen
met de wereldtop. In Spanje haalde hij
als 19-jarige debutant de halve finales
op de 800 meter. Een grote belofte leek
in aantocht, maar drie magere jaren
volgden. In Atlanta was Koers er in
eens weer. Zaterdag werd hij knap ze
vende in de finale van de door de Alge
rijn Nourredine Morceli gewonnen
1500 meter.
„Natuurlijk wil ik nu meer. Ik heb het ge
voel dat er in de toekomst medaillekansen
zijn," verklaarde de 23-jarige atleet na
zijn race. Zo'n gevoel na een zevende
plaats? Het lijkt niet indrukwekkend,
maar in het ijzersterke veld in Atlanta was
het zaterdag wel degelijk een ereplaats
met een bronzen randje voor Koers. De
1500 meter is immers een afstand die hij
niet vaak loopt. Zijn hart ligt op de 800
meter, maar op die verlengde sprint zag hij
in Atlanta door de zware kwalificatie-ei
sen in de drie halve finales minder kansen
op de eindstrijd dan op de anderhalve ki
lometer.
„Maar toen ik op de 800 meter die jongens
bezig zag, kriebelden mijn vingers. Ik heb
toch het gevoel dat dat mijn race is. Ik wil
de komende jaren de strijd met die gasten
aangaan, want ik moet toch ook een tijd
van 1.42 of 1.43 kunnen lopen," klonk het
strijdbaar uit de mond van de Nederlandse
recordhouder (3.33,05) op de 1500 meter.
Allure
Met zijn moeder op de tribunes van het op
nieuw uitverkochte Olympisch Stadion
liep Marko Koers zaterdag al met de allure
van een wereldtopper. Een ronde voor het
einde liet hij zich bijvoorbeeld niet van de
wijs brengen door een val van de Marok
kaanse favoriet Hicham El Guerrouj, vlak
voor hem. Alleen zijn eindschot was - op
nieuw - niet goed genoeg om in de strijd om
Marko Koers blaast uit na de finale.
de medailles mee te doen. Koers: „Als ik in
de toekomst wat wil, zal ik daarin toch
moeten verbeteren. Hoe? Door harder en
anders te trainen. Theo (Joosten, Koers
trainer - F.v.G.) zal nog inventiever moeten
worden, maar samen komen we er wel uit.
Hij liep wel iets anders in de finale dan in
de voorgaande twee wedstrijden. Voor-
foto de stem/ben steffen
zichtiger en 'gluiperiger' ook. In de halve
finale had de atleet uit Molenhoek van
meet af aan mede het gebeuren bepaald.
Het gevolg was een inzinking op het laat
ste rechte stuk en bijna uitschakeling voor
de finale.
„En dat wilde ik dit keer koste wat het
kost voorkomen. In de halve finale had ik
door mijn aanvallende stijl van lopen geen
energie meer over voor de eindsprint. Ik
wilde dit keer zuiniger lopen. In baan één
bijvoorbeeld. En niet in baan twee, zoals
in de halve finale. Het heeft allemaal goed
uitgepakt, want op de laatste meters had
ik nog kracht over, daarom kon ik net ze
vende worden," constateerde hij met ple
zier.
Fascinerend
De winst van Atlanta zat volgens Koers
vooral in het feit dat hij nu eens van
dichtbij kon meemaken hoe een race om
de hoofdprijzen in tactisch opzicht ver
loopt. Het was volgens hem een wereld
van verschil met de Grand- Prix-wed-
strijden, waarin de tijden altijd voorop
staan.
„Het gedrang, het afwachten en naar el
kaar kijken. Ik vond het fascinerend. Zo'n
race had ik nog nooit van zijn leven mee
gemaakt en ik heb van deze ene wedstrijd
meer geleerd dan van vijf Grand-Prix-ra-
ces. Zo'n ervaring moet je hebben voor de
toekomst, want het gaat er hier toch totaal
anders aan toe dan bij een wedstrijd met
hazen."
Voor het zelfvertrouwen is 'Atlanta' ook
goed geweest voor Koers. De afgelopen ja
ren voelde Koers steeds dat hij te kort
kwam voor de top. Dit seizoen was dat al
minder, op de Olympische Spelen kwam
de bevestiging. „Er zit nog steeds groei in.
Meer dan ooit zelfs," vertelde de atleet.
„De afgelopen jaren was ik gewoon niet
goed genoeg voor de finales. Nu wel. Mijn
lichaam wordt sterker, maar is nog niet
uitgegroeid. Het kan allemaal nog beter.
Dat voel ik ook."
Koers zal zich de komende jaren ook als
full-professional verder willen ontwikke
len. Zijn studie aan de University of
Champaign in Urbana Illinois zit er nu op.
„Ik kan me volledig op atletiek richten.
Wil er wel bij werken, maar atletiek wordt
de komende jaren toch mijn hoofddoel. Ik
heb nu aan succes kunnen ruiken; dan
moet het ook maar eens komen."
Atlanta (anp) - De atletiekwed
strijden tijdens de Olympische
Spelen hebben twee wereldre
cords opgeleverd. Dat is eentje
minder dan vier jaar geleden in
Barcelona.
De beste prestaties vielen wel op
aansprekende nummers: de
sprints bij de mannen. Zo was
het ook bedoeld. De baan was
keihard en zou vooral de sprin
ters bekoren. Donovan Bailey
liep 9,84 op de 100 meter, 0,01
sneller dan Leroy Burrell twee
jaar geleden in Lausanne. Mi
chael Johnson zorgde voor het
hoogtepunt van de atletiek door
de supertijd van 19,32 op de 200
meter te verwezenlijken. Dat is
0,34 beter dan hij eerder was tij
dens de Amerikaanse trials. De
wereldrecords van Barcelona
vielen op de 400 meter horden
(Young) en de estafettes voor
mannen.
De Verenigde Staten pakten de
meeste gouden medailles: dertien
stuks. Dat is overigens minder
dan tijdens de Spelen van Los
Angeles in 1984. Toen waren hei
er zestien. Overigens: in 1984 de
den de communistische landen
niet mee.
Veelzeggend voor de spreiding
van de atletiek over de wereld
was een ander record: 22 landen
behaalden ten minste een gouden
medaille. In totaal vielen 43 lan
den in de prijzen.
(ADVERTENTIE)
Ga nu naar Primaffoon en win een dag
met Je favoriete voetbalploeg.
Op 21 augustus start de PTT Telecompetitie weer. En met een beetje geluk volg je je club voor
één keer van wel heel dichtbij. Als je nu iets koopt bij Primafoon, kun je meedoen aan een unieke
wedstrijd. De hoofdprijs? Een hele dag eregast bij je favoriete club uit de PTT Telecompetitie.
Of je maakt kans opvoor een wedstrijd uit de PTT Telecompetitie. De
actie loopt tot en met 24 augustus. Koop dus nu iets bij Primafoon en scoor het wedstijdformulier.
Deze actie geldt ook bij een aankoop via het gratis nummer 06-0402.
DE WINKEL VAN PTT TELECOM
Atlanta (anp) - Anton Gees-
L,k heeft het olympisch gouc
aterdag om de nek gehangei
de Cubaanse volleybal-
Lrs Cuba is bij de vrouwei
og steeds nummer één. Maai
China is in anderhalf jaar tijc
aardig dicht in de buurt geko
men.
Het verschil in de finale (14-1(
15-12 l?-16 15_6' was vooral er
varing en Mireya Luis, de best
„Deelster ter wereld, ook al mee
,enog geen 1,75 meter. Alle hoo]
Atlanta - Een heuvelachti
parcours was gisteren d
grootste dwarsligger voo
Bert van Vlaanderen in d
Olympische marathon. Ee
45e plaats in 2.20.46, o
meer dan acht minuten va
de Zuid-Afrikaanse win
naar Josia Thugwane. Mee
dan een bijrol zat er in Al
lanta niet in voor de bes!
Nederlandse marathonlc
per van dit moment.
Van Vlaanderen was als een va
de talrijke belangrijke outside
aan de ruim 42 kilometer lanj
race begonnen. De derde plaa
bij de wereldkampioenschappf
in Stuttgart in 1993 en zijn pe
soonlijke record van 2.10.36 wi
ren veelbelovend voor een sta
op de Olympische Spelen. Ra
optimisten in het Nederland
kamp droomden zelfs van m
daillekansen.
Zover kwam het niet en zove
mochten ze eigenlijk ook ni
verwachten van Van Vlaandere
die in Atlanta zijn eerste mar
thon liep sinds april 1995. E<
scheenbeen- en rugblessure w
ren bijna een jaar lang spelbr
kers. Aan krachttraining kwa
hij in die periode nauwelijks te
Pas drie maanden geleden kon
31-jarige atleet weer voluit ga:
op de training.
Normaal gesproken komt e
marathon in augustus dan
vroeg. „Maar een olympische m
rathon is natuurlijk wel iets b
zonders. Dat wilde ik meem
ken," was het excuus van V
Vlaanderen, die door 1
NOC/NSF werd aangewezen
basis van zijn wereldtijd in 19
in Rotterdam (2.10.36) en
vormbehoud dat hij de afgelop
maanden toonde.
'Verveling'
De Olympische Spelen duurd
maar drie dagen voor de atleet
Maartensdijk. Vrijdag arriveer
hij in Atlanta. Voor vanda
staat het vertrek al op het pi
gramma.
Medici adviseerden Van Vlas
deren of drie weken, of enk
dagen voor de marathon naar J
lanta af te reizen. Hij koos v<
het laatste. „Want drie wek
rondhangen, leek me niet 1
paald optimaal. De verveling k
dan wel eens een hele nare fac
worden," meldde Van Vlaam
ren.
Toch was hij blij met zijn kei
„Aan de voorbereiding heeft
niet gelegen. Ik was condition
uitstekend. Ik voel me zelfs
goed nu," constateerde hij enk
minuten na zijn finish.
Waar lagen dan de problemen
Van Vlaanderen: „Het parco
was veel zwaarder dan ik 1
verwacht. Veel te heuvelacl
voor mij op dit moment in ie
geval. Na tien kilometer voeld
niijn bovenbenen al. Berg
moest ik ontzettend op mijn t
den bijten. Dit soort parcour
ben ik niet meer gewend. Met
andere voorbereiding en een j
krachttraining was het allen
anders geweest. Maar dat za
bij mij nu eenmaal niet in."
Na dertien kilometer al mi
Van Vlaanderen afhaken bij
kopgroep, die toen nog uit
man bestond. Het gebeurde
net eerste serieuze klimmf
»Het ging minstens acht pro<
omhoog. Dat was net te veel i
me. Heuvel-op moest ik st(
doorbijten en heuvel-af ontsp
nen. Je weet dat je daar de
race last van zult hebben. Eer
zinking kun je te boven kor
maar stijve bovenbenen, dat j
niet meer over."
uit^ z^n wedstriid
i,Omdat ik toch een keer
moest testen op de marat
Mijn laatste was al meer dan
jaar geleden. Ik ben boven
niet naar Atlanta gekomen o:
na dertig kilometer weer ii
ous te stappen. Dat was wel
eerloos geweest. Liever erger
veerig en uitlopen dan
een vroeg stadium naar huis.
Verrassende winnaar
°P het moment dat Van Vlaa
