Week nd
Cola-feiten
Hoe kom ik aan http://leon.com?
Coca Cola verft
de Spelen tot
ver in de
toekomst rood
Dj| dbStem
DB
INTERFACE
isatie
nspel
Alleenrecht
Coca Cola City
Eén dollarcent
Koersstijging
Oorlog
P AUGUSTUS 1996
ZATERDAG 3 AUGUSTUS 1996
foto shell
dat we investeringsfaciliteiten
dat wij en onze partners in Nanhai
ite infrastructuur zelf moeten aan-
kades van de haven, de wegen, te-
els. Daar is alleen al een bedrag van
gulden mee gemoeid."
daarvoor worden gecompenseerd,
investeren in Singapore zorgt de
oor de infrastructuur. Wat wij wil
de Chinese overheid de winstge-
ran Nanhai verhoogt. Dat hoeft niet
iies en ook hoeft de staat geen risi-
voorhet bedrijf."
ing zou moeten liggen in extra af-
"e vennootschapsbelasting, die met
nagenoeg gelijk is aan Nederland,
iplex goed draait, kunnen de part
investeringen sneller terugverdie-
twikkelingen kwamen vier maan-
ieilijkheden toen de Chinese over-
■medewerkster Xu Yichun arres-
zou worden verdacht van diefstal
ijke overheidsdocumenten aan-
anhai. Shell heeft nog steeds geen
ks contact met Xu Yichun kunnen
stelt zich uitermate terughoudend
onderwerp op tafel komt. „Ik wil er
liet op ingaan. Maar het is duidelijk
aak het vertrouwen tijdens de be-
niet ten goede komt. De kwestie
vertragende werking op het proces."
derwerp toch op tafel ligt, wil Van
eens graag kwijt dat er geen sprake
deal tussen Shell, Nederland en
arbij een officieel staatsbezoek van
Beatrix zo worden uitgeruild tegen
it voor Nanhai.
nog meer probleempjes op de ach-
„Binnen de Chinese politiek is!er
durend krachtenspel: wil je meer
uist niet? De liberalen tegenover de
rvreters, zogezegd. Om nog iets te
Sinopek is een van onze partners,
ft zelf wel een monopoliepositie zo-
aai niet draait."
wil ook wel een hand in eigen boe-
:n. „In een multinational als Shell is
.ewoon als directeuren om de dne,
ouleren. Dat werkt dus niet bij Qu
ilt die hangen sterker aan relaties,
ansi, dan aan papier. Ik ben inmid'
ierde vertegenwoordiger van Shell
nover zich hebben, terwijl bij hen
- dezelfde ploeg zit."
afspraken vinden de Chinezen niet
isant. „Dat merk je aan de Chinese
■an onderhandelen. Ze willen nogal
gkomen op afspraken. De beste true
n hetzelfde te doen: 'nou, bij nader
Hen wij dit ook graag even verbete-
beginnen ze hard te lachen en is he
er."
is Nanhai nu in voorbereiding en ae
al wil de grond maar niet in. „Maar
ativeert de Shell-manager, „in deze
komt het wel vaker voor dat er een
idingstijd van tien jaar nodig is.
de vraag wanneer de eerste spade
Nanhai-project dan wil de grond m
hij niet meer antwoorden. „Londen
lie vraag elke maand. In het verleek
g wel antwoord, maar dat doe ik ni®
egt Jan van Dijk, manager van
Shell
Zant als zijn eerdere antwoorden wa
ikomen, stond Nanhai allang in
Athene mag van geluk spreken
lo u de komende tijd iemand
een Coca Cola aanbiedt, en hij
of zij rent gillend weg, dan is die
persoon op de Olympische Spe
len geweest. Zelfs de grootste
fan van het koffiebruine drankje
zal het bubbelspul even niet
meer willen zien of horen, laat
staan proeven. En rood-witte
logo's hebben hun bekoring ook
verloren. Olympische Spelen? In
Atlanta spreken ze van The Coca
Cola Games. En niet zonder
reden.
Door Max Steenberghe
Uiteraard heeft Atlanta, wereld
hoofdkwartier van The Coca Co
la Company, een colamuseum.
Het is vol verrassingen. Neem de oorsprong
van de relatie tussen het drankje en de Olym
pische Spelen. Ontstaan in 1928 in, jawel,
Amsterdam.
Nederlanders kochten hun favoriete drank in
speciaal ontworpen en ingerichte houten
kraampjes, buiten het stadion. Die kraampjes
kregen wegens hun karakteristiek karakter
een speciale naam: de zogenaamde 'winkles'.
De paus drinkt het, Castro drinkt het, elke
Amerikaanse president sinds 1886 dronk het,
kortom: eigenlijk iedereen drinkt het. Weinig
bedrijven lijken zo machtig, zo wereldwijd
omvattend als The Coca Cola Company.
Machtig genoeg om de eigen geschiedenis hier
en daar wat aan te passen, machtig genoeg om
de Spelen tijdens het eeuwfeest naar haar
thuisbasis te trekken - terwijl iedereen weet
dat ze juist nu in Athene thuishoren.
Maar Athene heeft ook reden om blij te zijn.
Want waarschijnlijk was zelfs de Acropolis in
rood-wit overgespoten en omgedoopt in
Acrocacolapolis.
Atlanta heeft de afgelopen weken in ieder ge
val rood gezien. Rood op billboards, rood op
de stoep, waar letterlijk duizenden automa
ten stonden opgesteld, rood op straat, waar
knullen rondliepen met flesvormige ijskasten
op hun rug, rood op tafel - in de vorm van een
kroonkurk -, en rood op de mensen: de shorts,
de T-shirts, de petjes. Ja zelfs dames liepen
met dopjesvormige hoeden rond.
He organisatie van de Spelen kreeg bijna ze
ventig miljoen van haar hoofdsponsor. En
verkocht daarmee het alleenrecht om fris
drank te leveren aan de atleten, de bobo's en
het publiek. Pepsi was hier en daar wel voor
radig, maar mocht door het sponsor-contract
nergens adverteren.
Maar met die zeventig miljoen hield het niet
°p: het was nauwelijks een begin. Zo'n 450
Het beeldmerk van Coca Cola wordt door 94 procent van de wereldbevolking her
kend.
Per seconde worden er wereldwijd 8000 colaatjes gedronken.
Meer dan 45 procent van alle soft drinks van de wereld worden door de Coca Cola
Company gemaakt en verkocht door 1145 bottelaars en 3500 groothandelaren.
In de VS drinken 66 miljoen mensen minstens een Coca Cola per dag, en 83 miljoen
drinken een drankje van de Coca Cola Company.
Er wordt meer Coca Cola classic gedronken in de VS dan fleswater, vruchtensap, wijn
ie-of sterke drank.
Het eerste Coca Cola uithangbord bestaat nog steeds, het was is 1894 in Cartersville
geschilderd.
Het grootste Coca cola bord staat in Arica, Chili. Het bestaat uit 70.000 flesjes en meet
130 bij 42 meter.
In 1989 werd Coca Cola het eerste merk dat permanent zichtbaar mocht zijn op het
Poesjkinplein in Moskou.
Vijf colaliedjes hebben de Europese top-40 gehaald.
De fabriek in Duinkerken is de grootste en meest efficiënte van Europa: per seconde
worden 3,5 kratjes gemaakt.
Het grootste Coca Cola-terrein ligt in Brazilië en is van de Somoes-bottelarij. Het om
vat een deel van het amazonegebied en is 13 keer groter dan het subcontinent van In
dia.
De langste distributielijn ligt in Australië, waar iemand ruim 1500 km reist om van
Perth naar Darratha te komen.
De grootste Coca Cola truck staat in Zweden en is ruim 16 meter lang. Het is een vier-
asser.
De hoogste fabriek ligt in Hong Kong en is even hoog als een 57 verdiepingen tellende
wolkenkrabber.
De hoogstliggende fabriek ligt in Bolivia, 4000 meter boven de zeespiegel.
De laagstliggende Coca Cola fabriek ligt in Nederland, in Schiedam, 5 meter beneden
NAP.
Japan heeft de meeste cola-automaten, 2 miljoen, waarvan eenderde het Coca Cola lo
go hebben.
De grootste Coca Cola automaat staat ergens in Duitsland en kan 864 blikjes bevat
ten.
Atlanta zelf is helemaal rood. Op de enkele hoek waar The Company geen automaten plaatste, staan straatverkopers met tenten of lo
pen knullen rond met flesvormige ijskasten op hun rug. foto de stem ben steffen
miljoen is volgens gefluister uitgetrokken
voor de Olympische campagne. En dat gaat
uiteraard verder dan het Olympische logootje
op wat blikjes. Het is een wereldwijde cam
pagne waarin de drank vereenzelvigd wordt
met de olympische dromen van wereldvrede,
van eenheid, van teamwork en van toppresta
ties.
Vooral Amerika gaat gebukt onder het Olym
pisch geweld. 'Cheering is thirsty work' (Van
juichen krijg je dorst) weten billboards. Hon
derd verschillende spots hebben de afgelopen
weken over het tv-scherm geflitst, de laatste
17 dagen elk etmaal een andere, waarin te
ruggegrepen werd op een belangrijke presta
tie van de dag er voor.
Atlanta zelf is helemaal rood. Maar deels uit
vrije wil: op de enkele hoek waar The Compa
ny geen automaten heeft staan, hebben
straatverkopers hun tenten opgeslagen, vaak
rond pallets met metershoge torens six-packs
blikjes.
En Atlanta is ook niet anders gewend. Wie
hier om iets fris vraagt, krijgt eenvoudigweg
een cola. Wat wil je anders in een stad waar
een van de grotere pleinen Coca Cola Plaza
heet, aan het einde van Coca Cola Boulevard,
in de schaduw van the Coca Cola building?
Naast het door de bom inmiddels roemruchte
Centennial Park ligt Coca Cola City, een bij
na drie ton kostend pretpark dat geheel de
montabel is en straks ook bij andere wereld-
feestjes zal verrijzen.
Permanent is wel The World of Coca Cola, ge
roemd in alle VW-gidsen als machtige at
tractie, maar opnieuw een zichzelf promoten
de zelfverheerlijkende blik in eigen keuken.
Favoriet is bij de Amerkaanse gasten vooral
die keuken: er kan gratis geproefd worden uit
de ruim honderd smaken die de Coca Cola
Company op de markt brengt. Want naast Co
ca Cola (plus de cherry, light, cafeïnevrije en
adere varienten) zijn er de Fanta's, de Spri-
ten, Minute Maid, Dr Pepper en een hoop va
ge vaak oranje en mietzoete dorstlessers.
Het verhaal achter het drankje met het nog
altijd geheime recept is best aardig. Op 8 mei
1886 brouwde apotheker John Pemberton in
zijn schuurtje achter zijn huis een nieuwe si-
roopsmaak. Wie er op kwam, en waarom, is
een verloren gegaan geheim, maar toen het
spul werd aangelengd met spuitwater smaak
te het opperbest en verfrissend. De wereld
zou nooit meer hetzelfde zijn.
Aanvankelijk was Coca Cola een 'soda foun
tain drink'. Een typisch Amerikaans ver
schijnsel was de soda fountain, een bar met
spuitwater in een tap, waar iedereen zijn ei
gen smaak siroop bestelde. Al gauw was dat
in 90 procent van de gevallen Coca Cola. Niet
geheel toeval, want hoewel het letterlijk in
geen enkele publikatie van The Company is
terug te vinden, evenmin in het 'officiële mu
seum' was het naamgevende ingrediënt cocaï
ne. Inderdaad, verfrissend en opwekkend, en
zo verslavend als de pest. Een jaar of tien
heeft het zijn werk gedaan, toen is het schie
lijk vervangen door cafeïne.
Evenmin lijkt Coca Cola zich in haar geschie-
nisboeken te herinneren dat twee mannen,
Thomas en Whitbread op het idee kwamen de
siroop niet in bars te mengen, maar in een fa
briekje en het spul in flesjes te verkopen. De
eigenaar van The Company, inmiddels ene
Candler, moest zo om het idee lachen dat hij
de rechten voor letterlijk één dollarcent van
de hand deed.
Twintig jaar later stonden er meer dan 1000
bottelarijen verspreid over de States en Euro
pa, vrijwel allemaal in plaatselijke handen.
Iets wat The Compagny op dit moment juist
weer terug probeert te draaien door alle bot
telarijen in Europa stuk voor stuk op te ko
pen.
Het grootste probleem van Candler was imi
tatie. Vandaar het vreemdgevormde flesje,
dat in 1977 pas als handelsmerk met patent
werd geregistreerd. Slimme zet van de toen
malige eigenaar Woodruff.
Woodruff is voor Atlanta wat voor Eindhoven
Meneer Philips is. Een held, een redder uit de
nood - hij gaf enorme bedragen weg aan scho
ling en opvang van kleine kindjes - en een bij
zonder sluw zakenman. Hij en Candler heb
ben Coca Cola gemaakt tot wat het is, onder
andere - en dat is een traditie geworden - via
ijzersterke campagnes, eerst met getekende
dames in lange jurken, nu met hiphoppende
popsterren.
En het moet gezegd, al die inspanningen van
Woodruff tot en met de huidige president
hebben wel hun vruchten afgeworpen. In de
aanloop van de Spelen stegen de koersen van
zo'n 10-15 dollar tot ruim 35, de omzet ging 9
procent omhoog.
Dankzij dat geld heeft Atlanta een rode lik
verf op zijn neus gekregen. Maar eenzelfde
fopneus hebben inmiddels ook de Olympische
Spelen. En die zullen dat er evenmin ooit
kunnen afwassen. Sterker: de contracten voor
de winterspelen '98 (Nagano) en de zomerspe
len van 2000 (Sidney) zijn allang getekend.
Voor de sponsorgelden mag Coca Cola heel
wat meer doen dan enkel de blikjes en de fles
jes leveren. Het bedrijf heeft - o schande - in
middels de organisatie van de fakkelloop
overgenomen. Een spectaculaire tocht van 83
dagen over 15.000 mijl. Ook het 'pintraden',
het speldjes ruilen, is officieel overgedragen.
Maar ach, moet het de pret drukken? The
Company is er alles aan gelegen om het pu
bliek vrij en vrolijk te krijgen. Daartoe zijn er
ook - achteraf gesproken door de regen dus
totaal overbodige - afkoelstations. Overkapte
automatenbatterijen waarbij uit het dak een
verkoelende mist neerdaalt. Eenzelfde is in
Coca Cola City te zien in flesjesvorm. Leuk
voor apegapende kinderen.
En Coca Cola doet ook veel goeds voor kinde
ren. de derde eigenaar Woodruff, schonk mil
joenen weg aan kinderen, scholen en instel
lingen in zijn Atlanta. Dezelfde gewoonte be
staat nog steeds. Veelbelovende arme kinde
ren krijgen schoolbeurzen, univeristeiten
krijgen nieuwe vleugels, ziekenhuisbedden.
Elders woedt er echter nog steeds een oorlog.
Een cola-oorlog. In 1985 nam de Challenger
zowel Coca als Pepsi mee naar boven, maar de
austronauten waren er niet over spreken: het
was lauw. Dat probleem heeft Coca Cola in
middels opgelost en opnieuw een alleenrecht
afgedwongen.
Maar wat bleek eerder dit jaar: Pepsi is over
gelopen. Pepsi zit bij de Russen. En doet daar
dus ervaringen op voor 'een geheel nieuwe
markt' aldus de colabaas. In Atlanta is dan
ook in het geheim al druk gesleuteld aan een
automaat voor in de ruimte.
Geen makkelijke klus; er mag bij voorbeeld
maar erg weinig prik in zitten, want een boer
tje laten in luchtledige ruimte schijnt geen
pretje te zijn.
Knap allemaal. Maar het blijft Amerika en
daar is het onmogelijke mogelijk. Coca Cola is
plaatselijk eventjes flink in het ootje geno
men. Een slimmerik, Ted Parabak, hoorde vo
rig jaar van de plannen van het pretpark. Hij
keek eens op de kaart, wandelde naar het
stadhuis en vroeg een nachtclubvergunning
aan op een bepaalde plaats. Dat was toen aan
een lege weg, tegenover een braakliggend ter
rein. Even later was dat de hoofdingang van
het nieuwe park. Heel de wereld kwam bij
Coca Cola spelen, en heel de wereld zou er
voor en erna geconfronteerd worden met
Pietje's Porno Park.
Drie maanden geleden gingen we bij hem
langs, vroegen ook de club van binnen mogen
zien. „Waarom? die is leeg." O. Hoe gaat hij
'm inrichten, met een thema of als restaurant?
„Ik ga hem niet inrichten," zei Ted. „Ik ga ook
helemaal niet open. Ik ga hier alleen zitten
wachten, recht voor het raam van Meneer de
Colapresident, tot hij me afkoopt."
En zo geschiedde.
Ik ga dit weekeinde maar eens beginnen met het in
elkaar flansen van een mooie home-page. Enerzijds
omdat mijn ego wel een beetje opwaardering kan
gebruiken, anderzijds omdat ik nou onderhand
doodziek ben van die mailtjes waarin de afzenders
zotrots als een aap met zeven staarten het adres van
Iwn pagina vermelden. En het natuurlijk niet na kun
nen laten om in een treiterend ps'je te vragen wan
neer ik er nu eindelijk zelf eens eentje ga maken. Als
ik toevallig een pestbui heb en dat toontje me niet
aanstaat, verwijs ik ze voor het gemak maar
nttp://www.dse.nl/stem.
«Haar staan er, even kijken, want ik ben de tel kwijt,
tussen de honderdvijftig en de tweehonderd, er wo-
ren er iedere dag een stuk of veertig ververst en die
neb ik allemaal zelf gemaakt", schrijf ik dan net zo
treiterend terug. Dat is natuurlijk een beetje flauw,
want al die pagina's zijn eigenlijk min of meer het
zelfde qua opbouw en ik wed voor een witbiertje dat
!k die hele rits HTML-codes die ervoor en erachter
Maan nu onderhand wel uit mijn hoofd ken. Geen
kunst dus en willekeurig welk vel uit die bulk is niet
w vergelijken met een mooie home-page.
Een home-page is een .kruising van de overtreffende
trap van een visitekaartje en een met allerlei toeters
eri bellen aangekleed curriculum vitae. Een home-
Page kan ook een mooie spiegel van de ijdelheid van
maker zijn. Net zoals dat in het dagelijks leven
9aat heb je doctorandussen die al lang vergeten zijn
Pat ze ooit op een universiteit een vette voldoende
gekregen hebben voor een pracht van een scriptie.
ü|e noemen zich desondanks gewoon Jan of Piet,
maar je hebt er ook die niet alleen op papieren visi
tekaartjes en briefhoofden het Drs. zo vet mogelijk
laten afdrukken, omdat ze het zo graag mogelijk
weten willen. Die types zijn niet te flauw om ook op
hun home-page uit te pakken met die titel en daar
moet ik stiekem wel eens om lachen.
Let wel, ik veroordeel niks of niemand en dat zou
ook bijzonder stom van me zijn, want ik ben des
tijds zelf op die School voor de Journalistiek (HBO)
niet eens meer aan afstuderen toegekomen. Toen
al te druk met schnabbelen en zo, en omdat ik
geen beurs had, zat ik ook nog een paar halve da
gen per week op de bestelwagen van Bouwvaria in
Amsterdam. Behalve een gedegen kennis van het
hoofdstedelijke stratenplan heb ik daar ook een be
langrijk brok sociaal-geografische wetenschap aan
overgehouden dat ik nooit meer vergeten zal: hoe
achtergestelder de buurten, hoe groter de fooien.
Ik bezorgde fluitend een pallet bakstenen in de Pijp
of Oud-West. De heer des huizes hielp daar zelf mee
sjouwen, en gaf je vervolgens een joetje fooi. Achter
zo'n koperen naamplaat in de Van Baerlestraat daar
entegen viel meestal niks te vangen. Zodat ik de be
stellingen daar, met rugdekking van de kleine letter
tjes op de afleveringsbon, na een paar minder pretti
ge ervaringen gewoon op de stoep liet vallen.
Ik schrijf dat allemaal zelf maar even op voordat
wraakzuchtige doctorandussen met hun computer
in de archieven van die Utrechtse school gaan zitten
wroeten en er hier op de krant een schandaal a la
Charles Schwietert losbarst. Wat ze daar overigens
wel zullen ontdekken is dat ik nog een heel of een
half studiejaar naast Ruud Hendriks gezeten heb. U
weet wel, de directeur van Sport 7. „Echt waar?",
zei mijn moeder toen we onlangs tv zaten te kijken
en het nog steeds jeugdige hoofd van Ruud op de
beeldbuis verscheen. „Dat vind ik nou zo'n leuke
jongen, gossie, die is wel een stuk beter weggeko
men dan jij...". Waarop ik alleen maar wist te mom
pelen dat Ruud ook al voor het eind van het derde
space ik mijn meesterwerk uit zal gaan stallen. Voor
E-mail gebruik ik Compuserve weliswaar niet meer,
maar in verband met de onbeperkte internationale
toegang, hou ik die mogelijkheid voorlopig nog wel
Door Léon Krijnen
Reacties: E-mail: L.Krijnen@uitg-zwn.nl
jaar verdwenen was en toen ergens als disc-jockey
begonnen was. Of zoiets, maar daarin zou ik me
best kunnen vergissen en heeft hij dat papiertje wél
gehaald.
Waar waren we, want ik geloof dat ik een beetje af
begin te dwalen. Oh ja, die home-page. Ik volg hier
bij een beetje dezelfde tactiek die ik wel eens vaker
heb toegepast als ik zat te treuzelen over iets wat ik
eigenlijk wel wilde doen, maar wat er maar niet van
wilde komen. Gewoon jezelf voor het blok zetten
door tegen zo veel mogelijk mensen te vertellen dat
je iets gaat doen en dan moet je wel. Ik ga er dus dit
weekeinde maar gewoon aan beginnen en mijn bij
drage van volgende week zal ik u het adres verstrek
ken, en vervolgens mijn E-mail voorlopig niet meer
lezen.
Omdat ik, vergeleken met de meeste websurfers die
maar één account hebben, in een wat riantere posi
tie verkeer, weet ik nog niet precies waar in cyber
even open. Omdat ik vanwege mijn werk ook nog
over passwords voor enkele VNU-servers beschik zou
ik daar ook iets weg kunnen zetten. Of ik dat eigen
lijk wel mag weet ik niet, en zolang ik dat niet vraag,
blijft dat zo. Voorlopig maar geen slapende honden
wakker maken dus, maar ik heb ook nog een derde
officiële mogelijkheid op de server van NL Net omdat
ik daar nu lid van ben.
Ik heb dan wel een beetje de draak zitten steken met
doctorandussen die dat van zichzelf zo graag willen
weten, maar ik heb ook een ijdeltuiterig trekje. Mijn
toekomstige URL, mijn HTTP-adres dus, moet kort en
krachtig worden. Daarmee valt Compuserve dus
weg, want dan krijg ik een adres van anderhalve me
ter dat er niet uitziet. Zoiets van httpdlwww.compu-
serve.com/ourworld/homepages/leonkrijnen
Op zo'n ordinaire spaghetti-sliert zit ik niet op te
wachten. Maar ook als ik, misschien buiten mijn
competentie, stiekem een eigen virtueel huiskamer
tje in zou richten op een van die servers in Eindhoven
of Limbricht waar (nu nog) de site van De Stem op
draait, is dat adres niet echt je van het. Ik zou op die
Unix-computer naast de directory stem wel een bak
/eon aan kunnen maken. Maar dan nog;
http://www.dse.nl/leon klinkt al wat beter, maar is
het nog steeds niet echt wat het wezen moet en als
ze erachter komen is het feest waarschijnlijk snel af
gelopen. En ook bij NL Net, waar ik in dat geval wel
binnen alle spelregels zou opereren is het niet pre
cies wat het zou moeten wezen. Die zou dan moe
ten worden http://www.inter.nl.net/users/LKrijnen
Ook al niet echt tof dus, dat allemaal gezien de stel
ling die ik hierbij deponeer, en waarmee een van
mijn ex-natuurkundeleraren, die iedere week trouw
meeleest, zwijgend in zal stemmen: de lengte van
het adres van een home-page is omgekeerd evenre
dig met de importantie van de eigenaar ervan.
Het moet dus zo kort en zo krachtig mogelijk, zoiets
van http://www.leon.org Zou die al bestaan? Dat
adres, wat me dus tijdens het schrijven de vorige zin
te binnen schoot even ingetikt in het venster van
Netscape. Mooi geval van mis poes dus, want een of
andere Spanjaard, Juan Leon, bijgenaamd Leon the
Sleeping Lion, die overigens in Pittsburg woont, blijkt
die naam al gedeponeerd te hebben. Maar
http://www.leon.com blijkt helemaal vrij te zijn en
zelfs mijn allermooist mogelijke, ultieme adres blijkt
beschikbaar te zijn: http://leon.com Wie daar geen
natte dromen van krijgt, snapt niets van de hiëarchie
in cyberspace. Brandende vraag: hoe kom ik aan dat
adres? Ik weet nu wel een beetje hoe de principes
achter die Internet-adresseringen in elkaar zitten,
maar hoe kom ik aan een eigen domain-name, zon
der zelf een server te installeren? Er is natuurlijk maar
één manier, één plaats om daar achter te komen en
dat is op Internet zelf. Het duurde niet lang voor ik
daar, via het onovertroffen zoekprogramma AltaVi
sta, achter was.
Er blijkt een organisatie te zijn, de InterNIC Registra
tion Authority, waar je zo'n naam kan laten registre
ren. Dat kost slechts dertig dollar, nagenoeg niks
dus, maar er blijkt een lelijke adder onder het gras te
zitten. Ze registreren zo'n naam alleen maar als je er
gens twee verschillende servers hebt draaien van
waar je vragen die zij stellen over jouw nieuwe do
main-name, kan beantwoorden. Dat is dus een voor
particulieren onoverkomelijk probleem van kip en ei,
maar ook daar blijkt een oplossing voor te zijn. Ik
heb na enig wroeten twee Amerikaanse bedrijven
ontdekt die dat allemaal voor je ritselen, al kost het
natuurlijk wel een paar centen. Om te beginnen
moet ik die dertig dollar dokken plus honderd dollar
voor de eerste twee jaar, waarna het vijftig dollar per
jaar kost. Omdat je daarna jouw zogenaamde server
op die van hun draait betaal je ook nog een paar
centen per geparkeerde megabyte en voor de data
transmissie, maar dat lijkt allemaal wel mee te vallen.
Zal ik zo gek en ijdel zijn om http://leon.com te laten
registreren of ga ik eerst maar eens gewoon voor
zichtig proberen om gratis iets fatsoenlijks bij NL Net
neer te zetten? Volgende week krijgt u van mij een
adres. Wie nu ook zit te branden van nieuwsgierig
heid naar het adres waar bovenstaande procedure
geritseld kan worden stuurt mij maar een mailtje.
Weet ik meteen voor wie van de vaste schrijvers ik
voortaan in Netscape Mail een vakje Vanity Fair aan
kan maken....
