Sport
'Wat een rare samenleving is dit'
Het laatste grote
optreden van 6The Fatman'
Fruil
Ria Stalman, voormalig college-student, herkent haar eigen Amerika niet meer
Charles Barkley publiekslieveling van bekritiseerde Dreamteam
Klokkenst
van maar
400 Klok
t Gouddo
Zeeuws-Yl,
Alle gemeen
DE STEM
'qföo'
Boetes voor
dronken rijden
ZATERDAG 3 AUGUSTUS 1996 BS
Haar gouden medaille, in 1984 gewonnen met discuswerpen in Los An
geles, heeft ze uitgeleend aan het Sportmuseum in Lelystad. „Stom,"
zegt Ria Stalman (44) in het Olympisch Stadion van Atlanta. „Ik had
hem in het vliegtuig om mijn nek moeten hangen en niet meer af moeten
doen. Hier gaan veel deuren open voor medaillewinnaars."
Door dubbele gevoelens constant besprongen, beweegt ze zich in de
olympische hectiek van Atlanta. Nu is ze er als verslaggeefster voor Eu
rosport en het maandblad Sport International. Ooit woonde ze van sep
tember '77 tot augustus '84 in Amerika. „Hoe heb ik hier in godsnaam
zeven jaar kunnen wonen?"
Ze denkt nog weieens terug aan de avonden
in Freddy's down the Road. „Een keer in de
maand ging ik daarheen. Een tent met pool-
tafels en veel onbehouwen vlerken. Footbal
lers, honkballers, ik hoorde daar toen wel
thuis. Simpel vermaak; bier naar binnen
gieten en snel dronken worden."
Ze was een mannetjesputter, studerend om
maar vooral te kunnen sporten. Nu is ze ve
le kilo's slanker; wijzer en lichter. „In de af
gelopen dagen heb ik me een paar keer afge
vraagd of het 'toen' allemaal anders was. Ik
denk van wel. Anders had ik het geen zeven
jaar uitgehouden. En dan die Spelen, het is
een krankzinnig evenement geworden. Toch
zou ik het nooit willen missen."
Commercial
Het is de consumptiedrang in de VS die
Stalman nu naar de keel vliegt. „Zet ik de
radio aan, dan hoor ik om de drie minuten
een commercial. Op de televisie verkopen ze
baseballen met de handtekening van een of
andere boerenlul erop.,,
„Bovenin zie je dan een tellertje dat duide
lijk maakt hoeveel van die ballen inmiddels
telefonisch verkocht zijn. De Nederlandse
mode-ontwerpster Sheila de Vries was on
langs hier. Die ver
kocht op die manier
tentjurken met tulpen
erop. Wat een rare sa
menleving is dit. Dat
zag ik vroeger niet, ik
vraag me af of ik toen
wel goed gekeken
heb."
Ze is een beetje somber, maar dat komt ook
door een moeizame communicatie met haar
werkgever Eurosport in Parijs. „Ik ben con
fuus van alles wat mensen elkaar aandoen.
Beesten pakken elkaar aan om te overleven.
Mensen doen dat alleen al uit winstbejag.
Hier wordt dat gevoel versterkt. De Spelen
worden voor mij verziekt door die enorme
security. Je kunt hier je kont niet keren of je
wordt gecontroleerd, of een andere kant op
gestuurd."
Borgtocht
Ze pakte een politieman vriendelijk bij zijn
overhemd, om te zeggen dat hij er ook alle
maal niets aan kon doen. „Je had zijn ogen
moeten zien, ik werd nog net niet gearres
teerd. Een Franse collega van me gaf een
veiligheidsman een duwtje. Die jongen zit
daarvoor nu in de cel, over een dag komt-ie
op borgtocht vrij."
Ria Stalman geniet van de topsport en
maakt wie dat op prijs stelt via haar tv-re-
portages deelgenoot van dat genot. Ze be
trapt zich daarbij op een opvallend inle
vingsvermogen. Ze neemt minder afstand in
acht dan de gemiddelde commentator. „Ik
stel me iets voor bij de emoties van een spor
ter. Als ik Mike Powell met zijn gezicht in
de zandbak zie liggen, krijg ik tranen in
mijn ogen. Dat moment betekende voor mij
de begrafenis van het verspringen. Een col
lega noemde dat een stukje theater van Po-
Beseft iedereen hier op de perstribune wel
wat die atleten allemaal hebben moeten
doen om zo ver te komen? Natuurlijk ver
pestte Linford Christie de 100 meter met
zijn twee valse starts. Maar van mij mag hij
daarna toch echt wel wat misbaar maken.
Het was niet niks wat daar in een klap ka
pot ging voor Christie."
Over Atlanta gaat ze straks nog eens naden
ken. Als ze thuis zit in haar eigen verbouw
de pakhuis aan de Rechtboomsloot in de
Amsterdamse Nieuwmarktbuurt. „Ja, lek
ker met mijn poten uit het raam peinzen
over van alles. Over dit hier. Mijn gemoed
gaat zo op-en-neer in dit land. Het is een
fantastisch sportland waar erg veel kan.
Aan de andere kant ruikt hier alles naar
geld."
„Ze zijn waanzinnig trots op het feit, dat er
hier meer publiek komt kijken dan in LA en
Barcelona bij elkaar, maar ze vragen zich
niet af welke logistieke sores dat met zich
meebrengt."
Boycot
Atleten hebben van alle opgewondenheid
rond hun prestaties totaal geen notie, ver
moedt Stalman. Die zijn alleen met hun ei
gen prestatie bezig. Zo
verging het haarzelf
destijds ook. Ze kwam
halverwege de Spelen
naar Los Angeles en
wist dat ze er moest
winnen. Op een paar
landen na ontbrak, van
wege een boycot, de to
tale communistische wereld immers op het
appèl. De krachtsporten, zo mag discuswer
pen best genoemd worden, boden plotseling
aan ieder westers land een kans op goud.
Die omstandigheden verschaften haar gou
den plak, behaald met een matige worp van
65.36 meter, een doffe glans. „Heb ik altijd
wat moeite mee gehad," zegt ze, „winnen is
winnen, de druk om te moeten winnen
maakte voor mij dat toernooi zwaarder dan
ooit."
'Ze bleef er nogal kalm onder', tekende de
Kroniek van 100 jaar Olympische Spelen
op. Er was ook nog geen Holland House zo
als dat tegenwoordig bij Olympische Spe
len zijn tenten opslaat. 'Brons' wordt er met
Heineken-bier overgoten. Toen bepaald
niet. Na haar prestatie in LA kapte Stal
man gelijk met haar sport. Het feestje van
het NOC duurde tot half elf 's avonds en dat
was het dan. Waarom? Het gebruik van sti
mulerende middelen is haar lang nagedra
gen. „Dat heeft me gekwetst. Als onderzoe
ken bewijzen dat je 'schoon' bent, dan moet
iedereen toch verder zijn mond houden!
Daarom word ik strontziek van al die ver
halen over de zwemster Michelle Smith.
Controles hebben bewezen dat ze niets
heeft gebruikt, toch wordt er openlijk in de
kranten geroddeld over haar. Atleten wor
den de dupe van de zooi die de internatio
nale bonden van hun dopingonderzoek ma
ken."
Voormalig kampioene discuswerpen Ria Stalman in het Olympisch Stadion van Atlanta:
,Als onderzoek uitwijst dat je schoon bent, moet iedereen zijn mond houden."
foto de stem/ben steffen
well. Zo iemand kan ik dan wel schoppen. De voormalige topatlete heeft ook nu nog
liberale opvattingen over dopinggebruik.
Men is veel te streng voor de atleten, stelt
ze. „Waarom ligt er een verbod op het toe
dienen van hormonen ook als blijkt dat ie
mands hormoonspiegel te laag is?
Wielrennen
„En waarom wordt er bij bloedarmoede
weer anders geredeneerd? Ik ben geen voor
stander van vrij gebruik, omdat ik een dode
wielrenner op de Mont Ventoux (Tommy
Simpson, '67, CvN) geen aantrekkelijke her
innering vind. Maar iets vrijere opvattingen
over stimulerende middelen zijn me wel
kom." Met de sporters in Atlanta heeft ze het
nog niet gehad over dat onderwerp. Ze praat
er sowieso weinig over. In 1991 'onthulde' de
toenmalige Krant op Zondag dat ze in 1983
was gepakt bij de grens tussen Mexico en de
VS. Ze zou toen stimulantia hebben willen
smokkelen.
Ze ontkent dat verhaal nog steeds. „Mijn
voormalige trainingspartner Jennifer Smith
en Raymond de Vries (voormalig atletenma-
kelaar uit Nederland, CvN) hebben me toen
om onduidelijke redenen een hak willen zet
ten."
Zelfvertrouwen
Het incident heeft haar gehard, zoals de
topsport haar harder gemaakt heeft. „Ik heb
er zelfvertrouwen door gekregen. Dat zelf
vertrouwen is de basis om in je latere leven,
nu dus, allerlei dingen zomaar aan te pak
ken en te beginnen."
„Mijn leven is er dus een stuk spannender
op geworden. Door al die jaren te sporten,
heb ik ook geleerd hoe ik in elkaar zit. Voor
dat discuswepen was een reden die ik toen
niet onderkende. Ik pakte uiteindelijk die
discus, omdat ik te lui en te fors was om te
lopen.
Maar de werkelijke reden zat dieper. Ik ben
gewoon een eenzame figuur. Dat is niet al
tijd leuk, maar meestal wel. Het past bij me,
daarom heb ik nu weer een eenzaam beroep;
verslaggeefster voor een maandblad en voor
Eurosport."
Charles Barkley, The Fatman, is in Atlanta aan zijn laatste grote toernooi bezig.
foto de stem/ben steffen
Alle wedstrijden van het
Dreamteam III in Atlanta
waren maanden geleden
al uitverkocht. Maar een
gekkenhuis is het niet
rond de duels van de bas
ketbalprofs. Er is zelfs
kritiek op de NBA-vedet
ten. Met uitzondering
van een man. Charles
Barkley, bijgenaamd The
Fatman. Hij wordt op
handen gedragen door de
fans. En dat is wel eens
anders geweest.
'It's not over till the Fatman sings
the blues'. 'Het is niet over tot de
dikke de blues zingt'. Een gigan
tisch spandoek hangt al twee we
ken in de Georgia Dome in Atlan
ta, waar de basketballers van het
Dreamteam III al hun wedstrij
den spelen. Het doek is een ode
aan The Fatman, de dikke. En de
dikke is Charles Barkley, 33 jaar
oud, 'slechts' 1,98 meter groot en
liefst 120 kilo zwaar.
Alle wedstrijden van het Dream
team eindigen met hetzelfde ri
tueel. Barkley, die in Atlanta aan
zijn laatste grote internationale
optreden bezig is, trekt zijn
schoenen uit en gooit ze tussen de
toeschouwers, die er soms letter
lijk om knokken en allemaal,
heel vreemd, in de schoenen wil
len ruiken. Een 13-jarige jongen
uit Dallas heeft een schoen van
Barkley, met handtekening, in
middels voor achtduizend dollar
doorverkocht aan een verzame
laar. Zo populair is The Fatman.
Scherpe kantjes
Een vreemde ervaring voor een
topper, die in zijn 12-jarige NBA-
loopbaan voortdurend aanvarin
gen heeft gehad met mede-spe
lers, media en fans. Maar in At
lanta is alles anders. „Het gaat de
laatste jaren al anders. Ik word
ouder, de scherpe kantjes van
mijn karakter zijn eraf. Dat
maakt iedereen in zijn leven toch
mee?," zegt hij zelf.
„Vroeger had ik het idee dat de
hele wereld me op mijn nek zat en
dat ik me voortdurend moest be
wijzen. En dat lukte ook altijd
aardig. Want ik houd me toch al
twaalf jaar staande in de zwaar
ste sportcompetitie ter wereld.
Honderd wedstrijden per jaar en
250 trainingen. Mag je daar niet
eens chagrijnig van worden?"
Maar niet in Atlanta. Barkley
vermaakt zich net als vier jaar
geleden kostelijk in de olympi
sche omgeving. Ook al gaat het
niet fameus met het Dreamteam.
„Het probleem is dat iedereen dit
team vergelijkt met het eerste
Dreamteam, maar die ploeg was
zo uniek van samenstelling. Zo
iets komt nooit meer terug. Magie
Johnson, Michael Jordan, Larry
Bird, Clyde Drechsler en The
'Fatman in één team. Dat kan
toch eigenlijk niet?"
Rik Smits
Een superster als Michael Jordan
ontbreekt dit keer. Barkley is
geen absolute megaster als Air
Jordan, maar hoort wel degelijk
bij de beste tien spelers ter we
reld. Al kennen ze hem in bij
voorbeeld Nederland nog niet zo
goed. Andersom is dat ook zo.
„Komt Rik Smits uit Holland?
Dat wist ik niet eens. Basketbal
len ze daar ook dan?," vraagt hij
met serieuze interesse.
In Nederland zouden sportlief
hebbers lachen als ze Barkley
zagen lopen. In niets lijkt hij op
een van de best betaalde (negen
miljoen dollar per jaar) en be
kendste sporters van de Verenig
de Staten. Zijn bijnaam The Fat
man heeft hij niet voor niets.
Maar net als Riley Smith van de
Nederlandse kampioen EBBC,
die met zijn 130 kilo uitgroeide
tot de superster van de eredivi
sie, kan Barkley ook uitstekend
met zijn overgewicht uit de voe
ten.
Blanke vrouw
Zijn sprongkracht is ondanks de
talrijke kilo's fabelachtig. Hij is
een van de beste rebounders en
haalt jaarlijks het hoogste schot
percentage van de NBA. In de VS
liggen ze ook niet meer wakker
van zijn kilo's, want het meren
deel van de Amerikaanse bevol
king lijdt toch aan vetzucht.
Waar ze nog wel problemen me
hebben, is met Barkley's huwe
lijk. Vijf jaar geleden trouwdelÉ
met een toen 27-jarige blanke ad
vocate. En hoewel gemengde hu
welijken steeds meer worden ge
accepteerd in de VS, bleek een
gemengd huwelijk van een don
kere celebrity als Barkley toen
wel even anders te liggen.
„Het zijn dingen waaraan je als
Europeaan in de Amerikaanse
maatschappij moet wennen denk
ik. Maar wij hebben er geen
moeite mee dat er wel eens
vreemd over wordt geschreven.
Zo werkt het hier nu eenmaal. Ja,
ik weet ook wel dat het mijn P°'
pulariteit heeft geschaad. Maar
moet ik daarvoor dan maar niet
trouwen? Kom nou even. En als je
leert omgaan met de minder leu
ke kanten van de Amerikaanse
maatschappij, valt hier nog hes'
te leven."
Barkley wil zondag nog wel even
chargeren als het Dreamtea®
zijn gouden medaille gaat opha
len. „Dan haal ik Carol er ge
woon bij. Kan iedereen er va»
meegenieten." Misschien new®
de kennelijk simpel denken®
fans hem dat dan niet eens kwa
lijk.
IBPRCHTSTRAAT JB,
Van onze verslaggever
Iferneuzen - De Zeeuws-Vlaar
meenten mogen samen 2,5 i
gulden verdelen. Dat geld maa
uit van het opgebouwde ove
van ruim vier miljoen over 19
Afvalstoffenverwi;
Zeeuws-Vlaanderen (AVZV).
pit is besloten tijdens informeel
van het algemeen bestuur.
Van onze verslaggever
ïterneuzen - Met uitzonderi
Zeeuws-Vlaamse gemeente
gerechtigden te stimuleren
teelt te gaan werken. Tijde
de deur staat, is er veel tijd
De regeling - die per gemeente
kan verschillen - komt erop neei
dat uitkeringsgerechtigden die bi;
fruittelers aan de slag gaan, niet a
hun verdiende geld gekort zien of
hun uitkering. Standsorganisatie
ZMO werkt met het Regionaal Bu
reau Arbeidsvoorziening en de
Nederlandse Fruittelers Organisa
tie samen in het project 'Bemidde
ling plukkrachten fruitteelt'.
De gemeenten gaan niet zo ver als
de ZMO had gevraagd. Die zaj
naast een premie voor werkgever;
ook graag dat werkwilligen veer
tig procent van hun inkomstei
mogen houden, met een maximun
van 600 gulden per maand.
Gemeenten hebben echter te ma
ken met de wetgeving die 100 pro
cent korting eist. Wat gemeenter
uit eigen zak als premie willen be
talen, moeten ze zelf weten. Maai
behoud van veertig procent is d<
gemeenten te gortig.
Daar staat tegenover dat, zoals ii
Hontenisse en Hulst het geval is
helpen bij de fruitpluk geen vrij
büjvende zaak is. „Wij hebben eei
brief geschreven aan mensen var
wie wij denken dat ze in aanmer
king komen om te gaan plukken
Als die door het Arbeidsbureai
worden benaderd, kunnen ze nie
zomaar weigeren te gaan plukken
Daar moeten goede redenen voo
zijn," zegt een woordvoerder vai
de gemeente Hulst. Ook ruim vijf
tig cliënten van de Sociale Diens
in Hontenisse hebben een brie
ontvangen. In zowel Hulst al
Hontenisse krijgen mensen di
vier uur of meer per dag gaai
fruitplukken een premie van tiei
gulden per dag.
In Sas van Gent mogen uitke
ringsgerechtigde fruitplukker
een kwart van hun inkomsten be
houden met een maximum vai
250 gulden per maand. Daarnaas
verstrekt die gemeente ook ee:
reiskostenvergoeding. „Wij vin
den het een hele goede zaak al
uitkeringsgerechtigden een aanta
weken aan het werk kunnen. Da
moet je met het geld dat zij verdie
nen volledig in mindering brenge
op hun uitkering", zegt ee
woordvoerder van Sociale Zaken
In SluisrAardenburg mogen cliën
ten van Sociale Zaken een kwaï
van hun inkomsten houden, me
Van onze verslaggever
Terneuzen - De politierechte
bi Terneuzen heeft gistere
J-V. uit Kloosterzande verooi
deeld tot een boete van 125
gulden voor rijden onde
invloed.
De vrouw kreeg bovendien ee
njverbod van zes maanden opg<
'egd, maar dit geheel voorwaai
delijk. Ze was op 27 mei aangi
houden in de gemeente Honteni;
se. De politie had gezien dat s
slingerend reed. Het stopteke
t daarop werd gegeven, had
gezien. Haar adem-alcoho
gehalte bedroeg 585 micrograr
het resultaat van - zoals ze to<
gaf - zeven pilsjes. Ze vertelc
''eigenlijk haar vriend zc
gereden, maar toen ze ze
at hij zaf te drinken, besloot
maar achter het stuur plaa
te nemen.
Slingeren deed ook E.S., een de
r tn zijn woonplaats Ternei
U- Problemen met zijn docht
hem aan het drinken gi
val as resuftaat was in zijn gi
ai 550 microgram, tweeënha
v!2i2 uveel als toegstaan. Het 1
hem gisteren een boete t
850 gulden. Beide uitsprak;
waren conform de eis.
F
