IBob Dole
schuift op
[naar het
midden
Bedoeïenen moeten gedwongen verhuizen
Oostduitsers verzetten zich steeds meer tegen assimilatie
Eiland Wight eist
zelfstandigheid op
Seksbazen Suriname
leveren Braziliaanse
hoeren aan Nederland
BUITENLAND
Oni Clinton in te kunnen halen
I Washington - Volgens zijn artsen is hij in puike conditie. Maar
[de kalender liegt niet. De Republikeins presidentskandidaat
j Dole is onlangs 73 jaar geworden. Niet eerder was een
Amerikaanse president bij zijn aantreden zo oud. Ronald Rea-
i, recordhouder op het gebied, was zeventig toen hij in 1981
I zijn intrek in het Witte Huis nam.
A7
"RDAG 27 JULI 1996
bESTBM
de steden plaats voor parken
fotovJ
straatniveau liggen maar niet a
gesloten. Ze liggen makkelijk to
gankelijk onder tientallen mete
hoge glazen koepels.
In Keulen, waar nog geen planne
zijn uitgewerkt om tussen Dome
Rijn ondergronds te gaan, kunne,
de 240.000 reizigers die dagelijU
dit station aandoen, binnenkorf
rekenen op meer comfort, Wij
kels, andersoortige service-aan,
biedingen en horeca zullen eruit]
gebreid en verbeterd worden. Hd
zal niettemin blijven zoals ee
klassiek station behoort te zijd
gebouwd als een kerk, maar wei
relds als een markt, zoals d
Frankfurter Allgemeine onlang
schreef.
57,90 e
58,00
36,80
I 30,10
15,00
8,00 i
[12.00 f
200,00 A
127.80
142,00
.ring april
[ndeld te-
was kalm
A advieskoers
vk a vorige koers
sk a slotkoers gisteren
a a laten
b a bieden
c ex claim
d a ex dividend
e gedaan/bieden
f gedaan/laten
g bieden en ex dividend
h laten en dividend
k gedaan en laten ex dividend
I gedaan en bieden ex dividend
87,50
697
1,00
85,00
1594
3,10
80,00
1106
0,80
170,00
502
1,50
160,00
606
3,20
27,00
810
0,90
24,00
489
0,90
26,00
1013
1,90
25,00
800
1,80 a
25,00
457
'2,60
520,00
619
10,00
530,00
1018
5,50
535,00
588
3,50 a
530,00
599
8,50
500,00
510
2,80
510,00
503
4,40
515,00
741
5,50
520,00
1726
7,50
525,00
640
10,00
530,00
1033
12,00
540,00
2142
20,50 a
500,00
3256
13,00
590,00
600
68,00 a
50,00
531
0,80 b
48,00
454
2,40
52,00
799
1,00
54,00
473
0,70
58,00
545
0,80
50,00
523
2,10
50,00
564
3,30
57,50
914
1,70
57,50
1100
3,10 a
104,00
528
3,50 b
107,00
440
1,30
260,00
514
1,10
250,00
1555
7,00
245,00
380
2,50
240,00
1317
4,40
250,00
1466
9,00
50,00
1024
2,30
52,50
710
1,10
52,50
565
2,70
55,00
729
1,80
57,50
861
1,10
50,00
599
1,10
50,00
529
2,50
52,50
443
3,80
50,00
915
3,40 b
820,00
992
19,00
27,00
434
0,40
[Door Bert Ummelen
Bole doet er alles aan om te ver-
tmderen dat zijn gevorderde leef
tijd straks, in november, weife-
lende kiezers zal afschrikken. Op-
merkelijk talrijk zijn de tv-beel-
en krantenfoto's, waarop de
kandidaat vrolijk joggend in bad-
kostuum is te zien.
De gunstige uitkomsten van zijn
i laatste medische check-up, eerder
deze maand, waren overal te le-
n. En hij lanceerde in een
vraaggesprek met de New York
I Times het idee van een onafhan-
jk medisch onderzoek, moch-
I ten er tijdens zijn presidentschap
vragen rijzen over zijn fysieke en
mentale geschiktheid.
I Dole onderging vijf jaar geleden
een operatie wegens prostaatkan-
I ker. Vrees voor een niet fitte pre
sident is in Amerika weer een on
derwerp van discussie sinds Rea
gan, vijf jaar na zijn afzwaaien,
tekend maakte aan de ziekte van
Alzheimer te lijden.
Leeftijd is intussen niet het enige
probleem waarmee de Dole-cam-
pagne worstelt. Sinds hij zichzelf
transformeerde van een monu
ment van Washingtonse politiek
j tot 'burger' en zich voluit in de
verkiezingsstrijd stortte, is Dole
in de opiniepeilingen een paar
punten ingelopen op president
Clinton.
Maar die ligt nog altijd royaal op
kop, ondanks het web van schan
dalen waaraan zijn politieke te
genstanders onvermoeibaar blij
ven spinnen,
I Profiel
Juist dezer dagen heeft Dole dui
delijk gemaakt hoe hij niettemin
denkt een kans te maken: door
zich los te maken van het conser
vatieve reveil in de Republikeinse
partij. De koers is naar het gema
tigde midden. Met een reeks aan
kondigingen en uitspraken heeft
hij het politieke profiel van zijn
kandidatuur getekend en dat be
valt lang niet iedereen in de gele
deren van de partij.
Daar is om te beginnen de lijst
van sprekers op de partijconven
tie die binnenkort in San Diego
(Californië) wordt gehouden. De
oud-presidenten Ford en Bush,
generaal Colin Powell en afge
vaardigde Susan Molinari van
Staten Island zijn zonder uitzon
dering gematigde tot liberale fi
guren binnen de partij.
Van het steile denken van de
spraakmakende rechter vleugel
op sociaal-cultureel gebied moe
ten ze niets hebben. Vooral Dole's
keuze van Molinari als zoge
naamde 'keynote speaker' is bij
conservatieve Republikeinen
slecht gevallen. Zij is net als Po
well, die op de openingsavond
van de conventie spreekt, een ver
klaard voorstander van het recht
op abortus, een onderwerp dat als
een splijtzwam in de Republi
keinse partij woekert.
Binnen de machtige lobby-orga
nisatie Christian Coalition van
fundamentalistische christenen
wordt de prominente rol van
Molinari en Powell op de nationa
le conventie gezien als een regel
rechte stellingname. En zo is het
precies bedoeld.
De conventie, die vijf dagen lang
prominent televisie-nieuws zal
zijn, zal de boodschap moeten
uitdragen dat de Republikeinse
partij een 'inclusieve' partij is.
Geen woord ligt vandaag de dag
zo op Dole's lippen bestorven. Hij
kant zich daarmee tegen het drij
ven naar een levensbeschouwelij
ke verenging van de partij - iets
waarmee hij als kandidaat voor
Bob Dole doet zijn uiterste best een zo energiek mogelijke indruk te maken. Zelfs zijn 73e verjaardag stond in het teken van de verkie
zingscampagne voor het Amerikaanse presidentschap. foto reuter
de Republikeinse nominatie min
der moeite leek te hebben.
Buchanan
Dole en de partij-elite hebben de
demonstratieve betekenis van de
sprekerslijst nog aangescherpt
door Patrick Buchanan de toe
gang tot het spreekgestoelte te
weigeren. In Buchanans campag
ne voor de Republikeinse nomi
natie, die hij formeel nog altijd
niet heeft opgegeven, speelde een
principieel en categorisch nee te
gen abortus een belangrijke rol.
Ralph Reed, de directeur van de
Christian Coalition, heeft er al
zijn schande over 1 uitgesproken
dat Buchanan het woord niet mag
voeren. Niet alleen in kringen van
de Christian Coalition worden de
verrichtingen van 'burger Dole'
op het verkiezingspad intussen
knarsetandend gevolgd. Een an
dere machtige lobby-organisatie
die door het vertoonde maar ma
tig geamuseerd is, is de National
Rifle Association (NRA), de club
van vuurwapenbezitters.
Als leider van de Republikeinse
meerderheid in de Senaat heeft
Dole beloofd he(„sinds twee, jaar
geldende verbod op productie en
import van negentien types aan
valswapens ongedaan te maken.
De NRA heeft van deze 'aantas
ting van het constitutionele recht
op vuurwapenbezit' het speer
punt van zijn propaganda ge
maakt. Maar Dole begint, steeds
minder omwonden, op zijn belof
te terug te komen.
Geheel zonder risico is zijn koers
».naar het politieke centrum niet.
Want het mag zo zijn dat het
doorslaggevende aantal stemmen
daar te winnen is, de cpnservatie-
ven vormen wel de activistische
kern van de partij. Zonder hun lo
yaliteit en daadwerkelijke hulp
boet de Dole-campagne ongetwij
feld aan kracht in.
Een teken aan de wand is wat dat
betreft een uitspraak van chef
lobbyist Tanya Metaksa van de
NRA. Hij zei dat zijn organisatie
haar middelen mogelijk zal reser
veren voor Republikeinen die
vechten voor een zetel in het Huis
van Afgevaardigden of de Senaat.
Door Colleen Barry (ap)
Berlijn - Op het eerste gezicht lijken
de teenagers die zich hebben verza
meld voor een. Oost-Berlijnse jeugd
club de westerse levenswijze overge
nomen te hebben en ziet het er naar
uit dat de interne eenwording een
succes is.
De jongeren dragen wijde kleding, heb
ben ringen door hun oren en kort haar.
Zij spuiten graffiti op de muren - verbo
den in Oost-Duitsland - en kijken uit
naar het volgende Technofeest.
Schijn bedriegt. Terwijl de uiterlijke
verschillen tussen de jeugd van Oost en
West zijn verdwenen, staat de twee
poepen steeds vijandiger tegen over el-
baar. Jonge Ossi's worden gezien als an
ti-buitenlander vanwege het niet klop
pende idee dat de meeste aanvallen op
buitenlanders in het Oosten plaatsvin
den. Wessi's staan bekend als arrogant
omdat zij uit het deel komen dat de
Boude Oorlog gewonnen heeft en voor
de kosten van de eenwording opdraaien.
Aanvankelijke voorspellingen dat de
verschillen die gegroeid zijn tijdens de
veertig jaar van gescheiden ontwikke
ling binnen enkele jaren zouden ver
dwijnen, zijn vervangen door een con
servatiever schatting: het zal waar
schijnlijk generaties duren.
„Er is geen avant-garde voor eenwor
ding meer. Eenwording zal een langdu
rig proces worden," zegt onderzoeker
Hans Merkens van de Freie Universitat
in Berlijn die de houding van scholieren
over de eenwording sinds 1990 bijhoudt.
Voormalige Kanselier Willy Brandt zei
eens: 'Wat samen hoort zal samen
groeien'. Voormalige Oostduitse intel
lectuelen roepen nu: „Wat niet samen
hoort, blijft apart."
Inderdaad verklaarde 45 procent van de
Duitsers recent dat de kloof tussen
Ossi's en Wessi's toeneemt. Die mening
wordt gedeeld door tweederde van de
Oostduitsers, meldde onderzoeksinsti
tuut Emnid.
Veel West-Duitsers hebben bezwaren
tegen de miljarden marken die in de op
bouw van het Oosten worden gepompt
en die deels worden betaald uit de Soli-
dariteitsbelasting. Ossi's op hun beurt
hebben vaker kritiek op hun nieuwe va
derland en denken met steeds warmere,
gevoelens terug aan de DDR.
De meeste Ossi's zeggen dat de positie
van vrouwen in Oost-Duitsland beter
was en dat de misdaad beter werd aan
gepakt. Ze zeggen bitter dat het, enige
dat niet door de Bondsrepubliek is ver
vangen de groene pijlen bij stoplichten
zijn waardoor auto's op sommige Ber-
lijnse kruispunten door rood mogen rij
den als ze rechtsaf willen slaan.
Sinds 1990 is driekwart van de indus
triële banen in het Oosten verdwenen.
Oost-Duitsers verdienen gemiddeld 80
procent van het salaris van hun wester
se landgenoten. Literatuurwetenschap
per Hans Mayer zegt dat het eenwor
dingsproces de Oostduitsers het gevoel
geeft dat zij 'overwonnen, beledigd en
vernederd zijn'.
Op allerlei kleine manieren rebelleren
de Ossi's tegen de eenwording door ele
menten van de oude maatschappij en
hun oude identiteit - waar zij vrijwillig
afstand van deden - terug te halen in het
dagelijks leven. Producten uit de DDR
vinden hun weg terug naar de winkel
schappen. Een Oost-Berlijnse winkel
genaamd 'Back to the Future heeft al
leen maar dergelijke zaken.
Veel Oost-Duitsers steunen de post
communistische PDS niet omdat zij
communisten zijn, maar 'omdat het de
enige partij is die zich op een positieve
manier identificeert met het verleden',
zegt onderzoekers Merkens.
De Oost-Berlijnse jeugdclub in de kun-
stenaarswijk Prenzlauer Berg is een an
dere overblijfsel van de DDR, waar dui
zenden jeugdclubs bestonden in het ka
der van de communistische jongerenor
ganisatie. Net als de helft van de Oost-
Berlijners en tweederde van de West-
Berlijners, gaan deze 16- tot 22-jarigen
niet over de oude grens voor een avond
je uit in de Duitse hoofdstad.
„Zij denken dat ze speciaal zijn. In hun
ogen zij wij geen Duitsers," zegt de 18-
jarige Sebastian over de Wessi's. In een
poging de twee groepen bijeen te bren
gen organiseert de gemeente Berlijn ont
moetingen tussen jeugdigen uit de oos
telijke en westelijke delen van de stad.
Het project, 'Nieuwe Muren bevechten'
is opgezet door de dienst die zich met
buitenlanders bezighoudt omdat 'de
conflicten tussenOssi's en Wessi's het
zelfde karakter hebben als die tussen
Duitsers en buitenlanders', zegt project
leidster Ursula Schirmer.
Ook al denken veel Ossi's dat zij tweede
klasburgers zijn, dat is altijd nog beter
dan een 'Assi' - een asociaal - te zijn, zo
zeggen de jongeren die bij Dimi 81 voor
de deur staan. „Een Assi heeft geen geld,
geen werk, geen huis, geen verzekering,
geen kans. Hij woont onder een brug en
gaat uiteindelijk dood," zegt de 16-jari-
ge Andy. De beschrijving is een weerga
ve van de onzekerheid die de jeugd voelt
in het nieuwe systeem, waar mensen
makkelijker dan in het verstikkende so
ciale systeem van de DDR onderaan de
ladder terecht kunnen komen. Andy en
zijn vrienden laten er geen twijfel over
bestaan dat 'Het kapitalisme' verant
woordelijk is voor de opkomst van de
Assi.
°oor Willy Werkman
Judea-woestijn - Fatma en Hassan
rijn ongeveer 70 jaar. Misschien ook
wel 80. Ze weten het zelf niet. Be-
'Mgrijk vinden ze het trouwens hele
maal niet. Want wat hen betreft is het
Javen toch al voorbij. Rondom hun
Bedoeïenentent gaat de woestijn ver
dwijnen. Bulldozers en de vrachtwa
gens maken een hels lawaai. Hoge
wolken stof waaien de tent van Fat-
®a en Hassan binnen. Maalei Adu-
®lem, de grote Joodse nederzetting,
ten oosten van Jeruzalem, is aan het
afbreiden. En Fatma en Hassan, sa-
?en raet alle andere 49 Bedoeïenen-
amilies van de Jahalinstam daar,
®oeten nu verdwijnen.
Ben paar weken hebben ze nog, volgens
r vonnis van het Israëlische Hoogge-
erjtshof. Dan moeten de van oude jute-
aW«n aan elkaar genaaide tenten van de
alin Bedoeïenen worden opgevouwen.
De schapen, de geiten en de ezels, die ze
nog over hebben, moeten worden wegge
voerd.
Voor voor hun schamele bezittingen zul
len geen verhuiswagens nodig zijn. Want
meer dan wat kleren, een theepot, een
paar matrassen en kussens, hebben ze
niet. En wat hen rest in deze diepe armoe
de is alleen nog maar wachten. Op het
wonder, dat Allah misschien nog zal
brengen. Of op de Israëlische legerwa
gens, die hen op 28 augustus desnoods
met geweld zullen verjagen.
Want zelf, uit vrije wil, zullen ze niet ver
trekken. Al jaren vechten ze Israël's be
sluit om hen van hun land te verdrijven
aan. En hoewel ze met de hulp van men
senrechtenorganisaties tot nu toe de bull
dozers op enige afstand hebben kunnen
houden, lijkt de strijd verloren.
Asfaltwegen worden er nu in hun gebied
aangelegd. Moderne flatgebouwen verrij
zen er al. Hassan heeft zich nog voor een
van de hijskranen gegooid, toen er een
hoog hek naast zijn tent werd neergezet.
Maar ook dat heeft niets veranderd
Hij ligt nu, met Fatma, doelloos op de
grond in zijn verwaarloosde tent. Drinkt
wat water uit de jerrycan, die hij af en toe
stiekem bij de Israëlische bouwplaatsen
vult. Of eet wat kaas, gemaakt van de
melk van zijn schapen. De Jahalin Bed-
oeienen, nu zo'n drieduizend mensen, zijn
oorspronkelijk afkomstig uit het Tel Arad
gebied, vlakbij Beersheba in de Negev-
woestijn. Kort na de eerste Israëlisch-
Arabische oorlog van 1948 werden ze
door de Israëli's over de staakt-het-vu-
ren-grens met Jordanië gejaagd.
Ze vestigden zich in de Judea-woestijn
tussen Jeruzalem en het stadje Jericho,
Leefden hun traditionele leven tussen de
heuvels van Judea. Ver van de politiek en
ver ook van de haat- en angstgevoelens
tussen de Israëli's en de Palestijnen.
Toen in 1982 de eerste Jocidse kolonisten
hun huizen daar bouwden^ heetten zij hen
in Bedoeïenentraditie welkom. Er kwa
men zelfs vriendschapsbanden, over en
weer. Mohammed, 35 jaar, zegt over zijn
vrienden in Maalei Adumiem: „Nu zie ik
ze niet meer. Ik mag er niet meer komen."
Want het vol met prachtige villa's ge
bouwde' Maalei Adumiem, met nu zo'n
20.000 inwoners, is de stad geworden, die
volgens Israëlische plannen een onderdeel
moet gaan vormen van de stad Jeruzalem.
Er is al jaren een nog niet officieel ver
klaard plan, dat de annexatie inhoudt van
grote stukken gebied, ten noorden, ten
oosten en ten zuiden van Jeruzalem. Ara
bisch Oost-Jeruzalem, door de Pales
tijnen opgeëist als de hoofdstad van de
toekomstige staat Palestina, zal daarmee
door Joodse bouw ingesloten zijn en zo
voor Israël verzekerd.
De 7.500 are land, waarop Maalei Adu
miem zich nu uitbreidt, is indertijd van
Palestijnse grondbezitters onteigend en
door het Israëlische ministerie van Huis
vesting verkocht aan Israëlische bouwon
dernemers. Toen het duidelijk werd, dat
de Jahalin Bedoeïenen niet van plan wa
ren hun tenten op te pakken, werd hen
wat verderop een alternatieve woon
plaats aangeboden. Op enkele honderden
meters van de afvalplaats van Jeruzalem.
De hele dag door komen daar vrachtwa
gens om er hun stinkende en grond ver
vuilende lading, van aardappelschillen
tot en met batterijen, neer te storten.
„Daar," zegt Mohammed, „moeten we
dan de rest van ons leven slijten. Naast de
stank en zonder ook maar een groen plek
je om onze schapen en geiten te laten gra
zen."
Naast hem zit, boos en beschaamd, zijn
vriend Majed. Door de armoede gedwon
gen heeft hij een baantje moeten aanne
men als nachtwaker bij de bouwplaatsen
van datzelfde Maalei Adumiem, dat hem
en zijn stamgenoten nu wil verdrijven.
„Ik moet wel," zegt hij, het hoofd bui
gend. „Anders hebben we niets te eten.
Het is verraad tegenover mijn eigen stam.
Maar nu we al zolang vechten tegen de
joodse kolonisten, die ons land afpakken,
heb ik bijna geen gevoel meer over."
Hij maakt de traditionele mierzoete Be
doeïenenthee voor ons klaar en zegt be
scheiden: „Dank u, dat u naar ons bent
komen luisteren." Hij had liever gehad,
dat de Israëlische rechters die belangstel
ling hadden opgebracht.
ZATERDAG 27 JULI 1996
Door Frans Lindenkamp
Sao Paulo - Suriname is de springplank voor Braziliaanse
prostituees naar Nederland. In Paramaribo bestaat een le
vendige handel in jonge vrouwen uit dat land. Zij worden
in opdracht van nachtclubhouders uit Paramaribo geron
seld in de arme buitenwijken van Noordbraziliaanse ste
den.
Door Bob van Huët
Cowes - Een curieuze uitbraak van onafhankelijkheidskoorts
waart over Wight, het grootste eiland voor de zuidkust van En
geland. In een rumoerige zitting heeft de eilandraad besloten
30.000 gulden uit te trekken voor de organisatie van een be
perkt referendum. Centrale vraag zal zijn of het kleinste graaf
schap van Groot-Brittannië de banden met het moederland
moet verbreken.
Een nieuwe beweging van avon
tuurlijke eilanders, 'Wight First',
streeft naar een zelfde status als
de Kanaaleilanden en het eiland
Man in de Ierse Zee. De droom is
om een belastingparadijs te
scheppen, pal tegenover de En
gelse oorlogshaven Portsmouth.
Morris Barton, de liberaal-de
mocratische voorzitter van de ei-
landraad, heeft het allemaal in
zijn hoofd. Hij heeft een brief ge
schreven aan prinses Anne met
het verzoek gouverneur te wor
den van een 'onafhankelijk' Free
Wight. Hij wil financiële zelf
standigheid paren met trouw aan
de Windsors. Koningin Elizabeth
mag dus aanblijven als staats
hoofd.
Barton, wiens familie naar eigen
zeggen al sinds de veertiende
eeuw op deze langgerekte krijt
rots verblijft, heeft het vervolg-
scenario al klaarliggen. Free
Wight zal een eigen, allervrien
delijkste, belastinginspecteur
aanstellen, eigen postzegels en
munten uitgeven (met het profiel
van Elizabeth), de ferrydiensten
met het Britse vasteland overne
men en de Britse overheid een re
kening presenteren voor de
'huur' van de Parkhurst gevan
genis waarin zware Britse crimi
nelen logeren.
Daarnaast wil Morris het lokale
Wightse dialekt een nieuwe im
puls geven. Op dit moment spre
ken nog een handvol bejaarden
dat onverstaanbare taaltje.
Het beperkte referendum zal
achthonderd eilanders betreffen.
Ze moeten zich uitspreken over
de vraag of ze een afscheiding
willen en, zo ja, welke status
Wight dan moet krijgen. Een
aanvullende vraag zal zijn of
Wight behoefte heeft aan een
vaste oeververbinding met Zuid-
Engeland. Momenteel is het ei
land alleen per ferry bereikbaar.
Als de eerste peiling aanslaat wil
Barton alle 135.000 inwoners om
toestemming vragen de.zaakje,
regelen met de Britse regering.
En als die het noodzakelijke
wetsvoorstel voor de zelfstandig
heid van Wight zou willen wei
geren dan zal Wights liberaal-
democratische vrijheidsdram
mer het Europese Hof inschake
len.
Het verleidelijke belastingper
spectief van 'Free Wight' is bij de
zeer traditionele en behoudende
eilanders zeker niet slecht geval
len. Barton denkt serieus dat hij
een meerderheid achter zijn
plannen kan verenigen: „Ik wil
geen onafhankelijke, revolutio
naire republiek, maar beperkte
zelfstandigheid die ons verder
zal helpen. Ons eiland is steeds
genegeerd door regeringen in
Londen. We krijgen niet de er
kenning en subsidies die andere
Europese eilanden krijgen. Nieu
we investeringen kunnen onze
jongeren aan banen helpen."
Wight heeft een van de hoogste
werkloosheidscijfers in Zuid-
Engeland en dankt daaraan de
wat plagende bijnaam 'Costa Del
Dole' (de Costa van de Steunt
rekkers).
De lokale, Conservatieve, oppo
sitieleider Roy Westmore denkt
dat Barton stapelgek is gewor
den met zijn vrijheidspraatjes.
„Dit is een verspilling van tijd en
geld. Ik denk niet dat dit het mo
ment is zo'n waanzinnig plan
voor onafhankelijkheid te lance
ren."
Het is overigens niet de eerste
keer dat Wight wordt bevangen
door onafhankelijkheidskoorts.
Twintig jaar geleden was een
Vectis National Party actief.
'Vectis' was de Romeinse aan
duiding voor het eiland. Revolu
tionaire liederen uit die tijd wor
den - op verzoek - nog steeds ge
zongen door pubartiesten.
Eilanders die Morris Barton be
ter kennen staan achter diens
onafhankelijkheidsideaal met
een glimlach: „Niemand beter
dan Morris kan ons eiland zo af
en toe publiciteit brengen. Dat is
goed voor het toerisme."
Volgens het Braziliaanse tijd
schrift Istoé worden goedogen
de naïeve dames in de leeftijd
tussen de 18 en 26 jaar daar met
valse beloftes in de val gelokt.
Onder het mom dat hen een
goedbetaalde baan in de Ne
derlandse ex-kolonie wacht,
bieden Braziliaanse handlan
gers van de Surinamers een
vliegticket naar Paramaribo
aan.
Daar aangekomen verplichten
de seksexploitanten de vrou
wen een wurgcontract te teke
nen, waarna zij te werk gesteld
worden in hun bordelen. Het
verblijf in Paramaribo is be
doeld als een soort stage. In de
nachtclubs worden zij in drie
maanden klaargestoomd voor
emplooi in Nederlanse sekshui
zen. Tevens leren de Brazili-
aansen de eerste beginselen van
onze taal en het Engels. Na ver
blijf in Nederland worden de
prostituees overgedragen aan
bordelen in Duitsland en Span
je-
Het centrum van de vrouwen
handel zijn drie bekende eta
blissementen in het centrum
van Paramaribo, te weten de
Diamond Night Club, Condor
en Manilla. De Surinaamse
hoofdstad telt circa vijhonderd
Braziliaanse dames van lichte
zeden. Sommigen verrichten
het animeerwerk zonder scru
pules, maar het overgrote deel
klaagt dat de seksexploitanten
hen tegen hun wil vasthouden.
Lichamelijke mishandeling
komt vaak voor. De schulden
die voortvloeien uit het vlieg
ticket naar Suriname en tarie
ven van kost en inwoning lopen
dagelijks op. De verdiensten uit
de prostitutie zijn nauwelijks
voldoende om uit de rode cijfers
te geraken.
Vluchten is onmogelijk omdat
de nachtclubeigenaren de pas
poorten van de slachtoffers
achter slot en grenden bewaren.
Wie in verwachting raakt of een
geslachtsziekte oploopt, krijgt
een geldboete opgelgd.
Het brein achter de vrouwen
handel - zo meldt het tijdschrift
Istoé - is de eigenaar van de
Diamond Night Club, Henk
Kunath. Hij onderhoudt nauwe
contacten met eigenaren van
Nederlandse sekshuizen onder
meer in Eindhoven en Den
Haag.
Die reizen met regelmaat naar
Paramaribo om Braziliaanse
prostituees te recruteren. Tij
dens de selectie - waarbij het
aan cocaïne en champagne niet
ontbreekt - dienen de meisjes
ten overstaan van het bezoek
hun massage- en sadomaso
chistische kwaliteiten te tonen.
Wie niet in aanmerking komt
voor de overtocht naar Neder
land is veroordeeld tot een
langdurig verblijf in Paramari
bo en krijgt een tatoeage toege
diend in de vorm van een num
mer. Dit moet identificatie ver
gemakkelijken.
Per week worden twee Brazili
aanse hoertjes op transport
naar Amsterdam gezet. Het
bordeelpersoneel begeleidt hen
naar de luchthaven Zanderij.
Niet zelden blijkt dat de seks
slavinnen gebruikt worden als
'drugspakezel'. Zo vertelde een
Braziliaanse, die zich identifi
ceerde als Beatriz, dat haar
koffer bij aankomst op Schip
hol verdacht zwaar was.
Die bleek vol te zitten met co
caïne. Ze heeft hem op het
vliegveld achtergelaten. Tegen
over Istoé meldt bordeelhouder
Henk Kunath dat hij omgere
kend 850 gulden vangt voor el
ke prostituee die naar Neder
land gaat. Hij ontkent echter
met klem de beschuldiging van
vrouwenhandel.
De Braziliaanse meisjes bellen
hem naar zijn zeggen op met de
vraag voor werk. „Iedereen is
vrij om te gaan en staan waar ze
wil. Het enige wat ik eis is een
handtekening onder het huisre
glement," aldus de 54-jarige
Kanuth, die recent enige tijd
vastzat omdat diverse prosti
tuees een aanklacht wegens
mishandeling tegen hadden in
gediend. De Surinaamse politie
moest hem echter bij gebrek
aan bewijs vrijlaten.
