LIPS
'De jas van vandaag wil ik dragen'
:0-TV
lerij W. Brail
luxe
DE STEM
GROTE GIDS
D3
"Kleintje'
extra
Kleintje
f-59 cm) Black-
uis voor het
-a'd, ook bij in.
Totaal 50 Watt
irgave. Easy
ïdsbediening.
100,-1
Hans Croiset brengt op eigen houtje 'Jozef in Dothan' van Vondel
EXPOSITIES KORT
Drie maal Spanjers
Zomer in De Verbeelding
Hans Rikken bij Molenaars
'Vuurpijlen' in Lokaal 01
Drie exposanten in Pekhoeve
Zomerbeelden
Beeldhouwers
tekeningen
IN BEELD
Apollohuis
in Eindhoven
gaat dicht
DONDERDAG 30 MEI 1996
W. VERDAAS
Voor al uw binnen- eh
buiten schilderwerk
Tel: 076-58125Rs'
igen
135, Breda, 076-5141m7|
iniek
Maak een
reclame met een
Het helpt.
459^1
■mg.
of
ar
300,.|
N R U L
en Energie-toets,
stil, op 1000 toeren.
/IET GRATIS LUXE
ELIJK.
E BUURT ZIJN DAT:
jen, Expert René van Loon,
in den Dries, Molendijk 10.
osendaal, Expert van Vliet,
Dorpsplein 6-7.
Zijn leven lang - en Hans
Croiset is zestig - eert hij
Vondel. Zo maakte hij in
1979 een legendarische Lu
cifer bij Het Amsterdamse
Publiekstheater en bracht
hij in 1988, aan het einde
van zijn eerste seizoen als
artistiek leider van Het Na
tionale Toneel in Den Haag,
Gijsbreght van Aemstel.
Geen andere toneelleider in
Nederland zag in die jaren
heil in Vondel.
Nu brengt Hans Croiset met
zijn eigen gezelschap Het
Toneel Speelt Jozef in Dot-
han. De première is op
dinsdag 4 juni in de Am
sterdamse Stadsschouw
burg, de schouwburg waar
Hans Croiset twaalf jaar
geleden bij zijn vertrek als
artistiek leider van Het Pu
bliekstheater een pleitrede
hield voor een 'Nationaal
Theater'. Er volgt een tour
nee van Jozef in Dothan
van maar liefst 120 voor
stellingen, onder meer in
Breda.
Door Ton Verbeeten
„Hoe meer Vondel, hoe meer
vreugd," lacht Hans Croiset.
We verbazen ons allebei over
de plotseling oplevende be
langstelling voor het werk van
Joost van den Vondel (1587-
1679). Naast Het Toneel
Speelt komen twee gesubsi
dieerde repertoiregezelschap
pen in het nieuwe seizoen met
een Vondel. Theater van het
Oosten speelt in oktober de
Vondeltrilogie, een voorstel
ling waarin Jozef in Dothan,
Jozef in Egypte en Jozef in 't
Hof bijeengebracht worden.
Het Zuidelijk Toneel brengt in
samenwerking met het kleine
Vlaamse gezelschap Cie de
Koe Lucifer.
„Eindelijk gebeurt wat ik na Lu
cifer zo vurig hoopte, maar waar
niemand, met uitzondering van
Karst Woudstra in Vlaanderen,
zich aan waagde. Je mag zonder
meer van een verrijking van het
Nederlands toneel spreken. Ik
ben altijd een pleitbezorger van
Vondel geweest. (Dat leverde
Hans Croiset in 1993 de Duitse
Joost van den Vondelprijs op,
T.V.).
Vondel legde de basis van onze
taal, een taal die in 1640 nog in
wording was. Hij kon zinnen
construeren die tot dan toe nog
nooit te horen waren geweest. De
Statenbijbel was in 1637, ook het
jaar van de Gijsbreght, voltooid.
Zie Vondel maar als lid van een
rijkscommissie voor de vrijma
king van de eigen taal. Je hoort
bij hem de weerbarstigheid van
een taal die gehoord wil worden,
de verklanking van een nieuwe
vrijheid.
Een vrijheid die Vondel zich ook
in ander opzicht permitteerde.
De Tachtigjarige Oorlog (1568-
1648) bracht een zekere toleran
tie waar het godsdienst betreft.
Hij kon het zich veroorloven
katholiek te worden. Vervolgens
entte hij meer dan twintig stuk
ken op bijbelverhalen."
Mythen
„Nederlandse theatermakers
grasduinen naar hartelust in de
Griekse mythologie. Zo ongelo
og als ik ben, beweer ik toch dat
de bijbelse mythen voor ons min
stens zo belangrijk zijn als de
Griekse. En daar houden we ons
dan verre van? Het mooie van het
verhaal van Jozef is dat het dui
zend jaar lang van vader op zoon
verteld werd, terecht kwam in
net joodse cultuurgoed en via de
joden in de christelijke bijbel,
tondel heeft dat verhaal in de
17e eeuw gedramatiseerd en wij
vertellen het met de middelen
van vandaag in de context van
netheden.
«ft breng Vondel naar deze tijd
zonder dat ik er iets aan veran-
oer We spelen echt niet in spij
erbroek. Het stuk maakt zelf
tndelijk dat het ook nu speelt.
°zef in Dothan' gaat over een
®oieel dilemma. Hoe ga je om
et affectie en woede in een ge-
Z'nwaar een zo autoritaire vader
Jacob aan het hoofd staat?
et is een stuJ{ ovgr macht en er
in Zeer sjokkende dialogen
Mensen zijn verbaasd dat die
ae Nederlandse literatuur
orkomen en dat komt omdat
en Vondel niet kent. Het is aan
re^ ,?ra Hat te laten zien en ho-
tiÜf' SuUk zit vo' bewegingen die
var,6 i 06 mensen aan de dwang
nut autoriteit proberen te
snappen. Die broers die be
denken dat Jozef in een put ge
gooid moet worden blijken niet
puur slecht. Ze hebben een reden
voor hun besluit. Ze willen een
huis, een familie stichten en die
jongen ligt dwars.
„Ik doe er heel lang over om in
dat oerwoud van alexandrijnen
een weg te vinden die tot spelen
leidt. En elke keer stuit ik op zo
veel problemen, dat ik niets heb
aan de ervaringen met de vorige
Vondel. Een methode om Vondel
te spelen bestaat niet. Maar, ik
voel me in zijn werk thuis en
daarom breek ik zijn tekst mak
kelijker open voor de acteurs.
Vondelcompagnie
„Denk nu niet, dat mij met Het
Toneel Speelt zoiets als een Von
delcompagnie voor ogen staat.
Mijn ideaal was en is eens in de
drie a vier jaar een Vondel te
spelen. Het Toneel Speelt richt
zich op oorspronkelijk Neder
lands repertoire en op spelen in
de grote zaal."
„Aan dat streven liggen artistiek
inhoudelijke uitgangspunten ten
grondslag. Wij, mijn vroegere
dramaturg bij Het Publieksthea
ter Ronald Klamer en ik, hebben
geen winstoogmerk. Daar ligt
het verschil met de vrije produ
centen. Het verschil met het ge
subsidieerd toneel is eenvoudig
dat wij geen subsidie hebben.
Maar, ik repeteer absoluut geen
halve seconde anders dan ik al
tijd gedaan heb."
„Wel wil ik me volstrekt afzijdig
houden van de ratrace naar het
nieuwe kunstenplan. Dit, Het
Toneel Speelt, gaan we langzaam
opbouwen. Wij hebben een oor
spronkelijke doelstelling en daar
ligt ruimte voor open in het hui
dige toneelbestel. De collega's
van het repertoiretoneel gaan,
overigens om heel valabele rede
nen, minder op reis. Daar sprin
gen wij gretig op in."
„Maar we willen tegelijkertijd
dat het een organisch groeipro
ces is. Daarvoor hebben we een
participatie-actie op touw gezet.
Dat moet geen vriendenclub
worden, maar een groep van
mensen die de Nederlandse thea
tercultuur aan het hart gaat en
bereid is ons op basis van aande
len een werkkapitaal te ver
schaffen."
Bloedserieus
In Jozef in Dothan spelen gere
nommeerde acteurs als Hans
Hoes, Rudolf Lucieer, Jules Croi
set, Alexander van Heteren en
Hans Croiset zelf. De jonge
Francis Broekhuysen speelt de
titelrol. Hans Croiset: „Bij wijze
van spreken studeert Francis op
de dag van de première af aan de
Amsterdamse Toneelschool. Hij
is het soort aankomend toneel
speler dat ik graag zie. Een jon
gen die het toneel indrinkt, die
bloedserieus alles wil mee maken
wat hem kan vormen. En hij is
een groot talent.
„Hij past in het toneel waar ik
voor sta. Het toneel dat zijn con
tinuïteit vindt in de grote zalen,
maar ook het toneel dat geïm
pregneerd wordt door alle ver
nieuwingen. Toneel is een bij uit
stek aan verandering onderhevi
ge kunstvorm. Wie rigide ver
nieuwingen negeert, blijft staan
in het verleden. De jas van van
daag wil ik dragen. Doe ik dat
niet dan ben ik bezig een mu
seum in te richten. Tegelijkertijd
ben je zo vernauwd betrokken
bij wat je doet, dat het zaak is
ogen en oren naar de buitenwe
reld open te houden. Anders ben
je druk met het vasthouden van
stromend water."
Het eetcafé van het Spuitheater
in Den Haag loopt ondertussen
langzaam vol. De actrice Ariane
Schluter komt binnen en vliegt
Hans Croiset om de hals. Ze
wensen elkaar geluk met de uit
verkiezing van Mystiek lichaam,
naar de roman met dezelfde titel
van Frans Kellendonk, voor het
Theaterfestival 1996. Beiden
spelen met Jeroen Willems, die
even later felicitaties uitdeelt en
ontvangt, belangrijke rollen in
Mystiek lichaam. Vanavond
doen ze de voorstelling voor de
eerste keer na de bekendmaking,
zondag 12 mei, van de selectie uit
het bijna afgelopen theatersei
zoen. Ook regisseur Johan Does
burg arriveert en toont zich even
uitbundig blij als zijn spelers.
Hans Croiset speelt in Mystiek
lichaam de rol van A.W. Gijsel-
hart, de vader van wat hij 'zijn
heilige familie' noemt.
„Voor het eerst in mijn carrière
ben ik de oudste," zegt hij met
een grijns. „Tussen al die jonge
en jongere mensen heb ik aan
den lijve het resultaat van ande
re repetitietechnieken ondervon
den. Ik onderging een soort om
scholing. En in de drie maanden
dat we Mystiek lichaam nu spe
len heeft de voorstelling zich
heel sterk ontwikkeld. Johan
Doesburg volgt en begeleidt dat
ook. De mensensoort die wij
moeten spelen is in die periode
zo ingedaald, dat hij een deel van
onszelf is geworden."
De oprichter van Het Toneel
Speelt, de regisseur van Jozef in
Dothan en de acteur in Mystiek
lichaam kan bogen op een uiterst
veelzijdig leven. Want gedurende
al deze activiteiten bereidt hij
zich ook nog voor op een tweede
regie bij de Nationale Reisopera.
Na Faust van Charles Gounod
enscèneert Hans Croiset in het
begin van het komend seizoen
Don Carlo van Guiseppe Verdi.
Hans Croiset: „De opera maakt
mij de koning te rijk. Het is alsof
ik in huis opeens een nieuwe
ruimte ontdek. Theater, dat is in
tellectueel, hersens, logica. Mu-
Hans Croiset:
„Zo ongelovig als
ik ben, beweer ik
toch dat de bij
belse mythen
voor ons min
stens zo belang
rijk zijn als de
Griekse.
FOTO ROB HENDRIKSEN
ziek spreekt een ander deel van
het gemoed aan. Ook het pu
bliek, dat toch voor een deel het
zelfde publiek is als bij het thea
ter, wordt uitgenodigd zich emo
tioneler te uiten en durft dat ook.
„Muziek was mijn eerste aanra
king met cultuur. Als kind van
twaalf, dertien jaar hoorde ik
veel concerten in het Kurhaus in
Scheveningen. Die kon ik op die
leeftijd misschien niet verwer
ken, maar zij openden wel gevoe
ligheden voor een heel leven.
Wat de opera mij heeft geleerd is
naar het hart toe regisseren en er
zijn in elke voorstelling wel een
paar acteurs die daarin je gids
zijn.
Lenie, Nicole en Janine Spanjers houden zich alle drie bezig met
moderne kunst. Hun werk is op drie weekenden te zien in Huisga
lerie De Nicolaas, Monnikendreef 6 (achter de St. Paulus Abdij) in
Oosterhout. Lenie (van 1938) maakt abstracte schilderijen in
acryl, Nicole (van 1965) vervaardigt unica's van textiel en schil
derijen en Janine (van 1968) houdt zich bezig met fotografie. De
expositie is te bezichtigen op 1 en 2 juni, 8 en 9 juni en 15 en 16
juni, van 12 tot 17 uur.
Galerie De Verbeelding in Baarle-Nassau heeft in de komende
maanden zomerexposities met werk van 20 kunstenaars. Van 6 tot
en met 23 juni is het de beurt aan Enric Adserariba, Co van Ass-
emma, Henk Eikenaar, Yvon Né, Wim Pieterse en Henk van der
Ven. De tentoonstelling belooft 'een reis langs romantische muren
nabij de Middellandse Zee en door emotionele landschappen'.
Open op donderdag, vrijdag, zaterdag en zondag van 13 tot 17
uur.
Waanzin en machteloosheid legt Hans Rikken in zijn expressieve
portretten, waarvan een serie is te zien op een expositie bij Gale
rie Molenaars, Ginnekenweg 79 in Breda. Er hangen van Rikken
ook schilderijen die de natuur tot onderwerp hebben. In dikke,
kleurige verflagen creëert hij zijn eigen bloemenpracht. Tot en
met 29 juni (open: woensdag tot en met vrijdag van 13 tot 17.30
uur, zaterdag 11 tot 17 uur).
Rosan Bosch, Peter Hoste en Sjaak Langenberg tonen hun werk in
Lokaal 01, Kloosterlaan 138 in Breda. Bosch geeft het volgende
thema 'Vormen van vermaak of bewijs van de stelling dat het le
ven onmogelijk is'. Langenberg speelt onder meer met de vraag
'Worden vuurpijlen gezien als je op oudjaarsnacht in nood komt?'.
De opening is vrijdag 31 mei vanaf 20 uur met een performance
van Frank Prümer. De expositie duurt tot en met 23 juni (do, vrij,
za en zo 13-17 uur en do en vrij van 18.30 tot 21.30 uur).
Galerie De Pekhoe
ve, Dorpsstraat 92
in Ulvenhout, toont
werk van de twee
Dordtse schilders
Ton Haring en Rob
van Kooten. Hun
stijl heeft het ma-
gisch-realisme als
uitgangspunt. De
derde exposant is
Peer Eltink uit Bre
da. Van hem zijn ij
zeren, stalen en ko
peren plastieken te
zien. Van 2 juni tot
en met 14 juli (open:
donderdag tot en
met zaterdag van 11
tot 18 uur, zondag
van 13 tot 17 uur).
Metaalplastiek
van Peer Eltink, te
zien in De Pekhoe
ve in Ulvenhout
De zomer blijft uit, maar een
goede traditie wil dat in de zo
mer beelden bezit nemen van
het Tongerlohuys in Roosend
aal. De grote zaal, de tuinzaal en
de tuin zelf zijn het decor voor
een groot aantal beelden in gro
te verscheidenheid. Ze lopen
uiteen naar onderwerp, materi
aal, uitstraling en ruimtelijk
heid. Dat kan ook moeilijk an
ders als je zeven beeldende kun
stenaars bijeen haalt in een re
latief kleine omgeving die niks
anders met elkaar gemeen heb
ben dan dat hun werk voor die
ene gelegenheid samen gebracht
wordt.
In die mêlee zijn er een paar
beelden die zich met enige na
druk onderscheiden van de mid
delmaat die hier nu heerst. Een
paar beelden met persoonlijk
heid, en dat zijn de stenen beel
den van de Rijenaar Adriaan
Seelen en de houten reuzinnen
van de Bredanaar Dick Fluits-
ma.
Een beeld is allereerst ruimte.
En die is zeker zo belangrijk als
de voorstelling of het materiële
karakter. Waar de schilder en de
tekenaar werken met een ab
stractie van de werkelijkheid op
een plat vlak, waar ze zich dus
beperken tot twee dimensies,
ook als ze de indruk van de ech
te ruimte willen wekken, daar
werkt de beeldhouwer aan een
object dat daadwerkelijk in de
ruimte staat. Waar geen illusie
aan te pas moet komen om een
fysiek bestaan te veroveren.
Een beeld is, tastbaar en voel
baar. Om een beeld moet je heen
kunnen lopen, het moet een
plaats innemen, dat wil zeggen
de ruimte om zich heen domine
ren. En niet bij toeval maar
dwingend en noodzakelijk. Een
beeld zonder kanten, een voor
kant, een zijkant, eventueel een
achterkant, is geen sculpturaal
beeld. Het materiaal, de ruimte
en het licht laten het beeld be
staan en brengen een contact tot
stand met de kijker. Waar je on
opgemerkt aan voorbij kunt lo
pen bestaat niet echt.
Het is opvallend dat zo veel
beelden in de grote zaal angst
vallig tegen de muren aan gezet
of gehangen zijn. Alsof ze door
een soort ruimtevrees bevangen
zijn. Keurig in het gelid, braaf
tegen de muur. Zelfs de opval
lende figuren van Dick Fluitsma
zijn zo opgesteld dat ze nooit
helemaal waarneembaar zijn.
Alsof er een kant verborgen
moet blijven. Dat is in dit geval
geen gebrek aan kwaliteit van
het beeld, maar een manier van
inrichten die goede beelden on
schadelijk maakt.
Een opvallend beeld is zijn Ne
gerin, een beeld van 2 meter 70
hoog, daterend uit 1985. Het is
een uitdrukking van lust en ex-
'De grote negerin' van Dick Fluitsma
FOTO DICK FLUITSMA
tase, een menselijke ervaring die
in de uitgesproken lichamelijk
heid een uitdrukking krijgt. Zo-
ais er tussen het concrete
lichaam en de onzichtbare geest
een natuurlijk evenwicht be
staat, zo is er hier het evenwicht
tussen vorm en bedoeling. Het
beeld blijft zichzelf trouw. Het
stijgt naar maat boven de mens
uit van wie het toch de afbeel
ding is. Het beeld wordt daar
mee een evocatie van het onein
dige gevoel dat het wil oproepen
en dat kennelijk groter is dan
het bekende lichaam kan ber
gen. Het is gehakt en gesneden
uit hout en op de voeten, de te
pels en de dikke lippen na, on
bewerkt gebleven. Een negerin
in blank hout. Het lange, hirati-
sche lijf draait om zijn eigen as
en voert het oog zo de hoogte in.
Langs twee borsten die terwille
van de beweging niet naast,
maar voor de verandering boven
elkaar geplaatst zijn.
Van Kas Stuart (Bergen op
Zoom, 1947) hangen en staan
objecten in de zaal die veel te
weinig ruimte oproepen. Wat
aan de muur hangt, zijn niet
meer dan dingen van glas en
staal. Ook al spreekt er een dui
delijke ambitie uit om artistiek
iets tot stand te brengen. Barba
ra de Clercq (1948) maakt na
tuurgetrouwe beelden, bronzen
kopieën van de natuur. Binnen
kleine kluten, eenden en reigers,
buiten grotere uitvoeringen: een
versiering voor de borders.
En zo staan de beelden ook alle
maal in deze tuin. Ook die van
Henk de Jong, beelden die het
boerenwerktuig gelijken, van
Henny van der Meer, saaie kor
ven van gelaste stalen plaatjes,
en zelfs de beelden van Adriaan
Seelen die zeer de moeite waard
zijn zoals ik in deze rubriek eer
der heb geschreven, maar die in
deze context wegvallen.
't Tongerlohuys, Molenstraat 2,
Roosendaal. De beeldenten
toonstelling duurt tot 29 juli en
is, behalve op maandag, alle da
gen open van 2 tot 5.
Van de beeldhouwer uit gezien
is de tekening een vorm van
theorie. Een studieuze oefening,
een onderzoek dat noodzakelijk
aan de praktijk van het beeld
voorafgaat. De ruimte van het
beeld moet vooraf gedacht wor
den, op papier dus. Het materi
aal van de beeldhouwer is te
duur, te zwaar, te bewerkelijk
om zo maar wat te proberen.
Daar dient het papier voor, di
rect, eenvoudig en goedkoop.
Juist om die materieel grotere
vrijheid die de schets biedt, zijn
beeldhouwerstekeningen vaak
interessant. Je herkent ze on
middellijk, aan het zoeken naar
massa en volume en vervolgens
aan de ruimte die de beeldhou
wer zich altijd wil scheppen.
Arie Berkulin, belangrijk als
beeldhouwer, toont in galerie
Resi Muijsers in Tilburg een
aantal tekeningen, in de ruimere
zin van het woord. Het zijn wer
ken op papier met aquarelverf.
Ze stellen landschappen voor
die hij gezien heeft op Corsica
en op het platteland van Frank
rijk, in 1992 en 1995. En verder
nog enkele mensfiguren. Die
menselijke gestalten zijn het
meest nabij aan het beeld dat de
Door Frits de Coninck
beeldhouwer zich droomt. Bij
Berkulin zijn het abstracte re
ducties van het lichaam. Tegen
een platte, gekleurde achter
grond zet hij een donkere mens-
vorm: romp, benen, armen, die
geen enkele poging zijn tot na
turalistische weergave maar een
puur sculpturale analyse.
Dat betekent het zoeken naar
volume en massa. Want voordat
het beeld überhaupt iets kan
verbeelden zal de beeldhouwer
zijn materiaal moeten bedwin
gen, zo moeten bewerken dat er
een relatie ontstaat tussen mas
sa, dat is het idee van inhoud en
zwaarte van het materiaal, en
volume, dat is de omvang en dus
de vorm waarin het materiaal
zich aandient. Elke beeldhou
wer zal een eigen harmonie tus
sen die kwaliteiten zoeken en
daarin ligt de persoonlijke me
dedeling die hij ons wil doen. En
waar geen relatie tussen die
twee is, mislukt een beeld en
wordt het een mededelingloos
ding.
Er hangen een paar landschap
pen die niet direct tot een sculp
tuur leiden maar die wel op de
manier van de beeldhouwer zijn
gebouwd. Berkulin werkt daar
in met brede sterke penseelstre
ken in donkere waterverf. Een
typische tegenstelling tussen de
lichtheid van het materiaal en
de zwaarte van vorm. Maar elke
streek staat, als een object in de
ruimte die daarmee vol wordt
van zichzelf. De penseelstreken
laten zich gemakkelijk associë
ren als dingen in het land; als
bomen, rotsen, heuvels. En zo
wordt de ruimte die Berkulin
schept op een blad papier tot
een landschap.
Er zijn ook wat bladen bij waar
je het gevoel van massa mist.
Het zijn tekeningen in lichte
kleuren, soms zelfs zuurstok-
kleuren, die geen enkel idee van
ruimte oproepen. De penseel
streken zijn wat lege gebaren,
zonder massa en zwak van
vorm. Dan blijkt de beeldhou
wer een tekenaar te willen zijn
die de tekening niet voldoende
beheerst. Zijn beeldhouwerste
keningen zijn toch iets anders.
Galerie Resi Muijsers, Nieuw-
laridstraat 22, Tilburg. Tot 16
juni. Open woensdag t/m zater
dag van 1 tot 5.
Van onze kunstredactie
Eindhoven - Het Apollohuis
in Eindhoven, een van de be
langrijkste centra voor heden
daagse en geluidskunst, gaat
per 1 januari van het volgend
jaar dicht. Het bestuur van
Apollohuis heeft deze beslis
sing genomen als reactie op
het advies van de Raad voor
Cultuur aan staatssecretaris
Nuis de kunstinstelling geen
vierjarige subsidie te vers
trekken.
Het Apollohuis had een subsidie
van anderhalve ton gevraagd om
ondermeer na het naderende ver
trek van directeur Paul Panhuy-
sen een nieuwe artistieke staf aan
te kunnen trekken. Het bedrag
zou een aanvulling zijn op de hui
dige subsidie van de Mondriaan
Stichting, de gemeente Eindho
ven en de stichting Nieuwe Mu
ziek Brabant. De Raad voor Cul
tuur wil echter eerst meer zich op
het nieuwe artistieke beleid en
wijst een vierjarige subsidie om
die reden af. Hij verwijst het
Apollohuis voor een één- of twee
jarige subsidie naar de Mond
riaan Stichting.
Volgens het bestuur van het
Apollohuis ontbreekt het de
kunstinstelling door het negatie
ve advies aan verdere perspectie
ven. Daarom is het genoodzaakt
de publieke activiteiten van het
Apollohuis per 1 januari te beëin
digen.
Apollohuis-voorzitter André
Coenen spreekt van een 'dramati
sche beslissing die je helaas ge
dwongen bent te nemen. Bij de
beleidsmakers, zoals de Raad
voor Cultuur, bestaat blijkbaar
geen behoefte aan een instelling
als het Apollohuis. Wij hebben
drie jaar lang strijd gevoerd om
dit initiatief overeind te houden.
Maar op een gegeven moment
moet je er een punt achter zetten'.
Volgens Coenen heeft directeur
Paul Panhuysen, momenteel ver
blijvend in Japan, met het be
stuursbesluit ingestemd. „Hij en
zijn vrouw hebben zich zestien
jaar lang vrijwel om niet uit de
naad gewerkt voor het Apollo
huis. Op een gegeven moment
kun je van hen niet meer vragen
om dat nog langer vol te houden"
aldus een kwade Coenen.
De Apollohuis-voorzitter ziet
geen enkele kans om Raad voor
Cultuur van mening te doen ver
anderen. „Als men zelf het belang
van deze instelling niet ziet, dan
houdt het op. Ik heb bovendien
geen zin meer om voor de zoveel
ste keer het hele circuit te gaan
aflopen en als een schooier op de
grond te moeten gaan liggen voor
subsidie."