a DE STEM
hese
Iers
IEDA
'Schaduwspits
en anders niks'
Spaanse coup of toch
weer Tomas Muster?
DAK
MODERN
Soms denkt ook Dennis
Bergkamp weieens aan
vluchten uit
een trainingskamp
Gravelbijters laten jaarlijks op
Roland Garros hun tanden zien
TANT
CONSULENT
in onze JBE disco
nu de grootste
keuze geluid-, licht
en effectapparatuur
B1
3AZIJNEN!
DE TOTALE
DORRADEN
9
iR TOT 90%
IELIJK BOD.
iDAG KOOPAVOND-
astingadviseurs
vormt samen met
de Brabers/Rutten
ountants- en belas-
ollega's enthousiast
ssionele dienstverle-
ënten in geheel Ne'
Registeraccountants
van overname- en
ïtroleren en het sa-
het geven van ma-
;eleiden van middel-
ngen op administra-
praktijk zijn wij op
isen stellen:
en/of CA;
ring als AA/CA;
r;
:n;
riftelijke uitdruk-
vaardig, enthousiast,
biedt een fijne werk-
antoorpand, alsmede
inctie passende belo-
toekomstmogelijkhe-
nen worden gericht
osterhout, ter attentie
R.A.
...hnsstraat 14 Breda/Princenhage Tel. 076-5212881_
Sport
ZATERDAG 25 ME11996
stijlen,
ider en stof,
|essoirs,
iel meer!
meubelen.
fcrijs!
iCHE- EN OOSTERSE'
L EN BERBEBTAP1JTE
kamers-, salon-,
n zullen stuk voor
ilden per stuk.
Vandaag kan ik niks goeds doen.
Wat ik ook over Ajax ga schrij-
m er gaat dit lange en hopelijk
noóie weekeinde weer een
toep tegen me aangeschreeuwd
yorden. Besteed ik er geen letter
ae, wat ik niet over mijn hart
verkrijgen kan, valt mij gefluit en
boe-geroep ten deel: laf-
schijtlijster.
Ajax-fans, niet
meteen uw bloed laten
borrelen, want ik ben
niet van plan om nog
eens wat extra zout in al
die schrijnende wonden
Ie gaan strooien. Zo zit
it niet in elkaar. Hatelijk
bonen achteraf is het ge
makkelijkste wat er is. Ik
ieg liever vooraf wat er
allemaal niet klopt en
Jaarna hou ik mijn kop.
Ofik geef toe dat ik het
verkeerd gezien heb. Ik
begin dus niet triomfan-
lelijk te toeteren over
'die afgestrafte Amster
damse arrogantie, maar
i beken dat ik me op
dén punt leiijk vergist
heb. Want Ajax blijkt
een redelijk goede ver
liezer en omdat ik altijd
een zwak heb gehad
voor goede verliezers
heft het Ajax van nè die
strafschoppenserie zo
waar een beetje mijn
hartje gestolen.
Louis van Gaai blijft voor
«ij derhalve een vat vol
verrassingen. Ik snap niet
dat hij zich druk maakt
«ver domme vragen, want dan
lan je je hele leven wel kwaad
blijven. Wat zegt u? Bestaan er
geen domme vragen, alleen
«aar domme antwoorden? Wat
bedoelt u? Goed, dat vat vol ver-
tassingen. Dat gaat over de rooie
els er iemand naar de bekende
weg vraagt en loopt kwaad weg
eb hij van de verkeerde kant ge
blind wordt omdat-ie vindt dat-
ievan links fotogenieker is dan
«en rechts. En dat gebral op het
Museumplein, een jaar geleden
en opnieuw na de triomf in To
kyo, dat was te lelijk om aan te
boren. Bah, wat een lelijke win
naar.
k was daarom zeer benieuwd
koe be Roy Louis zou reageren
ik hij in een grote wedstrijd op
sjnbek zou gaan. Dat is me dus
leuze meegevallen. Hij bleef
kaarsrecht overeind, troostte hen
lie gefaald hadden en feliciteer
de de overwinnaars als een heer.
ktieb me dus vergist in die man.
fo lelijk als hij als winnaar is, zo
)i blijkt hij als verliezer. Ook
lin van der Sar en de De Boers
iden zich sportieve 'losers',
'i, dat ene, of dat andere
je, ziekenfondsbrilletje op
kin kop: 'jammer, over, op naar
ogeland, ik heb nu al zin om op
it EK weer eens wat te laten
Ook mooi, die lange
'per, voorovergebogen in de
ïofoon: 'doet pijn, jawel,
ar als we gewonnen hadden
n jullie ook gewoon je werk,
nu moet dat ook. Hoort erbij,
(Oor...'.
enige dissonant was Patrick
avert, maar die heeft de laat-
etijd wel meer aan zijn hoofd,
liep daarom misschien lelijk te
%ijnen. Toen Berry van Aerle
ja afloop van een afgang eens
dat het 'kut' was, klonk dat
Mon, zoals dat uit de mond
m de oer-Helmonder behoorde
'komen. Uit het mondje van
pert klonk het onnatuurlijk,
®r die is dan ook nog steeds
zoek naar zichzelf.
'ie ais speler het centre-court
jn Wimbledon oploopt, op weg
glorie of bittere teleurstel-
1 moet onder een boog door.
pop staat een spreuk van Ru-
/W Kipling: if you can meet
F triumph and disaster and
Mr those two imposters just
'sue... Ik pleit ervoor om een
■W van die plaquette boven
-ingang van de Amsterdam
rate hangen, aan de binnen
ban de spelerstunnel: Alleen
'hen die op dezelfde manier
ponnen gaan met triomf en
'J9-- Ajax heeft hem ver
gratis thuisbezorgd!
■automaat
and.
Léon Krijnen
Door Chris van Nijnatten
Zeist - Wanneer zou Dennis
Bergkamp, gelijk Ruud
Gullit in 1994 deed, een
trainingskamp van Oranje
op stel en sprong verlaten?
Hij kijkt verschrikt op als
hem die vraag wordt voor
gehouden.
Zouden zijn gedachten ergens op
z'n gezicht te lezen zijn? „Een
eerlijk antwoord kan ik daarop
niet geven. Daar hebben de men
sen toch helemaal niks aan. Ik
kan nu zelf ook geen onrust ge
bruiken," zegt de schaduwspits
van Arsenal na drie dagen trai
nen in Zeist.
Dat antwoord intrigeert. Denkt-
ie er weieens aan dan? „Iedereen
heeft weieens zijn mindere da
gen. Soms denk je dan aan de
meest vreselijke dingen. Aan
weglopen uit een trainingskamp
bijvoorbeeld, maar ook aan het
afzeiken van zomaar iemand die
voor de zoveelste keer vraagt of
ik denk dat ik in de basis van
Oranje zal staan."
Bergkamp staat hier en ,daar ter
discussie en hij begrijpt er geen
donder van. „Ik heb geen leuke
periode bij het Nederlands elftal
achter de rug. Iedereen weet dat
en ik zelf nog het beste. Ik heb te
weinig laten zien voor iemand
met mijn kwaliteiten."
Daarom wordt er getornd aan
zijn positie. In het voor hem
minst ongunstige geval wordt
hem door zijn critici een plaats
als rechtsbuiten voorgehouden.
Zou hem dat iets lijken voor tij
dens het Europees Kampioen
schap in Engeland? Zijn ogen
schieten vuur. „Ik speel al eén
jaar of zeven, acht niet meer op
die plaats. Ik ben er ooit wel be
gonnen en in de jeugd van Ajax
heb ik ook als voorstopper en
rechtsback gespeeld. Dat zijn
toch ook allang geen reële opties
meer?"
Streep te ver
Kritiek op zijn spel in Oranje
vindt hij terecht, het ter discussie
stellen van zijn positie gaat hem
net een streep te ver. Hij heeft 43
interlands gespeeld en daarin 23
doelpunten gemaakt. De laatste
was uit een strafschop thuis te
gen Malta, op 29 maart 1995.
„Een hele tijd geleden alweer, dat
goaltje. Maar we gaan Dennis
Bergkamp toch niet alleen op zijn
doelpunten beoordelen hè? Het
publiek mag dat van mij, maar de
kenners niet, mijn collega's, de
trainers, een enkele journalist.
Mensen die hun.brood met het
voetbal verdienen, zien toch wat
ik doe in een wedstrijd. Die kun-
Dennis Bergkamp
foto ad van hasselt
Bergkamp (midden) in actie voor Arsenal in de wedstrijd tegen Coventry. Richard Shwa (links) is te laat met zijn tackle, doelman Steve Ogrizovic wacht gespannen af.
foto ap
nen zien dat ik anderen soms laat
schitteren. In Liverpool scoorde
ik niet tegen Ierland, toch speelde
ik behoorlijk goed. Had ik er wel
een ingeschopt, dan was ik de ge
vierde jongen geweest in de ogen
van velen. Zo werkt dat toch. Ei
genlijk vind ik dat dom."
Het verblijf in Engeland karakte
riseert hij als het 'permanent on
der een warme douche staan'. Te
rug in zijn geliefde vaderland
voelt hij zich snel alweer in zijn
hemd gezet. „Misschien was het
daarom dat ik niet stond te pope
len om na de competitie onmid
dellijk naar Nederland af te rei
zen, Weet je dat ik nog wel tien
jaar in Engeland zou willen blij
ven wonen."
Toch past hij zich dezer dagen
aan. Hij arriveerde met halflange
blonde lokken, volgens de door
'post-Beatle-bandjes' als Oasis
gezette trend in Engeland.
Woensdag liet hij zich kortwie
ken. „Past meer bij Nederland,"
denkt Bergkamp, „past ook meer
bij een toernooi: kort, aange
past." Meent-ie dat nou werke
lijk? „Een beetje."
Bergkamp slingert in het prille
begin van Oranjes oefenstage
heen en weer tussen begrip voor
kritiek op zijn matige aandeel in
de kwalificatie voor het EK ener
zijds en anderzijds het chagrijn
over het geringe krediet voor zijn
persoon.
„Vraag het aan de mensen bij Ar
senal, vraag het aan de mensen
van RTL die mij bijna wekelijks
zien spelen; ik heb een zeer rede
lijk seizoen achter de rug. Ik
word hier in Nederland beoor
deeld door mensen die me in En
geland nauwelijks gezien heb
ben."
Probleem
Bondscoach Guus Hiddfnk zag
hem wel enige keren aan het
werk. Maar ook hij is kennelijk
anders tegen Bergkamps status
aan gaan kijken. In de dagbladen
van de Gemeenschappelijke
Persdienst zei hij onlangs eep an
dere plaats, rechts in de aanval
bijvoorbeeld, voor zijn spits zeer
wel bespreekbaar te vinden.
Bergkamp hoort op van Hiddinkq
frivoliteit.
„Dan heeft de bondscoach een
probleem. Het is voor mij scha
duwspits of anders niks. Een an
dere plaats is voor mij niet accep
tabel. De tijd dat ik als een zoge
naamde multi-functionele speler
gold, die is allang voorbij. Maar
ik begrijp niet zoveel van de dis
cussie in de media, want ik ben
nu een paar dagen in trainings
kamp en tegen mij heeft Hiddink
hier nog geen woord over ge
zegd."
Alsof hij schrikt van zijn eigen
woorden .nuanceert hij zijn
standpunt gelijk. „Taument en
Jordi zijn toch veel geschikter om
als rechterspits te spelen. Aan
hen heeft Hiddink op die positie
meer dan aan mij."
En als hij dan eens helemaal bui
ten de boot valt? Hij lacht een
tikje vals. „Dat zou men specta
culair vinden hè. Een Nederlands
elftal met Bergkamp op de bank.
ik zie dat niet zomaar gebeuren.
Ik vraag me af of ik eigenlijk wel
op de reservebank zit als ik niet
in de basis sta."
Hij vond de eerste trainingsdagen
op Zeist 'rommelig'. De Ajacie-
den waren er niet, de andere bui
tenlanders kwamen op donder
dag pas. Op die donderdag was
Hiddink er weer niet omdat hij
even snel op en neer naar Rome
was voor Ajax-Juventus. Zelf
was Bergkamp er vanaf het begin
bij. Hij was immers allang klaar
met spelen in Engeland.
Van der Vegt
„Ik had er geen problemen mee
om er al zo vroeg te zijn. Op die
manier heb ik Laros en Van der
Vegt ook eens leren kennen. Die
nieuwe gasten vielen me niet eens
zo tegen. Ze verlevendigden de
boel. Ik heb er ook echt zin in om
naar het EK te gaan. Aan mijn
motivatie zal het niet liggen. Het
zal niet meevallen om beter te
spelen dan ik in Zweden (EK'92)
en Amerika (WK'94) gedaan heb,
maar ik ga het proberen. Daarin
ligt ook mijn stimulans, ik ben
een perfectionist. Als alles om me
heen goed geregeld is, wil ik zelf
ook steeds de grens hoger stellen.
Daar is het immers iedere sport
man om te doen."
Daarom begreep hij de verwon
dering niet over hoe hij in de eer
ste de beste training op Zeist voor
de dag kwam; fel, strijdlustig^ een
beetje gemeen zelfs. „Zo tram ik
'altijd, ik heb een training nog
nooit gemakkelijk opgevat. Hoe
zou je trouwens een eerste
trainingssessie voor het EK slap
kunnen beginnen? Daaruit zou
geen respect voor de doelstelling
spreken. Het doel is toch het win
nen van het EK? Dat is mijn doel
wel, anders moet je er niet aan
beginnen."
Maandag begint het eigenlijk pas
echt, denkt Bergkamp. De Aja-
cieden zijn er dan, de concurren
tie van de Champions League zal
eindelijk dan zijn weggeëbd. En
hoe leuk hij 'Zeist' ook vindt, al
jarenlang is Noordwijk het decor
van een zich voorbereidend Ne
derlands elftal en vanaf pinkster
maandag zetelt Oranje weer in
dat drukke kustdorp. „In die
sfeer gedij ik het best. Het is dan
druk, hectisch zelfs en het kóst
dan moeite om de goede fixatie
op het EK te hebben, maar ik heb
dat nodig. Daarom vind ik het
ook zo mooi dat we in Engeland
gaan spelen. Daar krijg je toch
eerder dat heel Nederland achter
je staat dan wanneer je in Orlan
do (Florida) zit."
Hij moet lachen om die bekente
nis. „Stereotyp hè, een voetballer
die het belangrijk vindt te weten
hoe het volk wel of niet meeleeft.
•Daar houden mensen van, te zien
dat een voetballer supergewoon
is. Maar je moet daar weer wel
mee oppassen. Soms gaat zo'n
verhaal met je op de loop. Onze
dochter Estelle is tien weken oud.
Daar ben ik dolgelukkig mee, met
die meid. Maar ik waag het niet
dat te veel te roepen, want dan
komt de voetballer Bergkamp als
prille vader in een roze wolk te
hangen. Een voetballer kan im
mers nooit gewoon blij zijn met
een kind. Die is ontzettend blij.
Let maar op, pal voor het EK en
tijdens dat toernooi; alles wat een
voetballer daar zegt, wordt opge
blazen. Door iedereen. Ik houd
daar altijd rekening mee, soms
word ik daar weieens moe van.
Misschien moet ik maar eens op
houden met dat anticiperen."
Door Cas Overzier
Parijs - Een tennisser met tur
bo-dijen en spierbundels a la
Schwarzenegger. Zelfs zijn
naam doet eerder aan een
wielrenner denken: Roberto
Carretero. Pas twintig jaar
oud sloeg hij zich twee weken
geleden plotseling uit de ano
nimiteit. Zijn mokerslagen
lieten diepe sporen na in het
Hamburgse gravel.
Met zijn overtuigende triomf in
het 'supertoemooi' waarschuwde
Carretero alvast de hele wereld
top die de komende twee weken
bij het enige Grand Slam-toer-
nooi op gravel, dat van Roland
Garros, aan het werk is.
Gravel een trage baansoort? Ja
zeker, maar voor sommige ten
nissers gaat het supersnel op het
gemalen baksteen. Carretero is
daar een voorbeeld van. In Ham
burg koesterde hij geen enkele il
lusie op het moment dat hij aan
het kwalificatietoernooi begon.
Toen hij echter de smaak van het
rode gravel te pakken had en zich
plaatste voor het hoofdtoernooi,
zette hij zijn bombardèment on
verminderd voort. Geen Becker,
Kafelnikov, Rosset, Rios, Ferrei-
ra of Krajicek als overwinnaar,
maar een onbekende Spanjaard
die na zijn gewonnen finale de
gebruikelijke huldiging bijna zou
zijn vergeten. Met de tennistas
om de schouder begaf hij zich al
op weg naar de kleedkamer.
Droomweek
Landgenoot 'Alex Corretja, die
even tevoren als verliezend fina
list zijn trainingsmaatje nog
spontaan om de nek was gevlo
gen, bracht hem juist op tijd te
rug op aarde. „Een droomweek,"
stamelde Carretero later. „Ik wist
na die gewonnen finale niet meer
wat ik moest doen."
Toch komt het Spaanse onder
onsje in Hamburg niet uit de
lucht vallen. Wanneer het start
sein van het gravelseizoen klinkt,
worden juist de Spaanse tennis
sers massaal op het gemalen bak
steen uitgestort. Op die onder
grond voelen ze zich thuis als
geen ander. Daarop zijn ze groot
gebracht.
Spanje telt ipeer gravelbanen dan
stierenvechters. Alleen al in Bar
celona zijn vijfhonderd van der
gelijke banen te vinden. Echte
gravelbijters als Bruguera, Cor
retja, Carlos en Alberto Costa,
Carretero, Arrese, Moya, Mantil
la en Lopez-Moron wonen niet
voor niets in de Catalaanse
hoofdstad.
„In ons land kennen we nauwe
lijks hardcourt-banen en al hele
maal geen tennishallen. Daarom
leren we eigenlijk alleen topspin
te beheersen. Op gravel gaat ons
dat goed af. Op snellere banen
wordt dat direct afgestraft," ver
klaart Bruguera.
Bruguera is één van de typische
producten die de Spaanse tennis-
school heeft voortgebracht.
Klaargestoomd voor de arbeid op
het traagste speeloppervlak.
Daar, waar het niet alleen aan
komt op techniek, maar ook op
snelheid, beweeglijkheid, door
zettingsvermogen, uithoudings
vermogen en tactisch inzicht.
Doorbraak
Vreemd gehoeg lieten de Span
jaarden zich in het verleden toch
vaak temmen op Roland Garros,
juist het belangrijkste toernooi
op de door Spanjaarden zo gelief
koosde bodem. Manuel Orantes
haalde in 1974 aan de .Porte
d'Auteuïll in Parijs de finale,
maar kon niet op tegen de vast-
•Roberto Carretero, de verras
sende winnaar van het gravel
toernooi in Hamburg.
heid van Björn Borg, wiens voet
afdrukken gewoontegetrouw niet
verder kwamen dan in de buurt
van de baseline.
Sergi Bruguera tekende negen
tien jaar later voor de Spaanse
doorbraak op Roland Garros. De
octopus uit Barcelona met de lan
ge armen, dito benen, grote voe
ten en zijn eeuwig vervrongen
grijns, klopte titelverdediger Jim
Courier in de finale en trad daar
mee in de voetsporen van zijn il
lustere landgenoten Manuel San-
tana en Andres Gimeno.
Bruguera's historische daad
kwam voor zijn tennissende
landgenoten- als een verlossing.
Een jaar later, in '94, grepen de
Spanjaarden op Roland Garros
de macht. Bruguera won op
nieuw, dit keer ten koste van zijn
landsman Alberto Berasategui,
wiens onorthodoxe backhand
(dan beweegt hij het racketblad
als een soort ruitenwisser) onvol
doende bleek om Bruguera van
zijn troon te stoten.
Angst Muster
Dat lukte vorig jaar wel. In de
halve finales van de Open Franse
titelstrijd strandde Bruguera op
een ontketende Chang, die na 6-4
en tweemaal tiebreak de finale
binnenstapte. Daarin stuitte de
kleine Amerikaan, die in '89 als
zeventienjarige na een gedenk
waardige eindstrijd tegen Ivan
Lendl 'Parijs' won, op het gravel-
beest bij uitstek, Thomas Muster.
De wilskrachtige Oostenrijker is
op gravel niet te kloppen. Vorig
jaar won hij twaalf van de veer
tien graveltoernooien en ook dit
jaar is hij op de goede weg. Na
Estoril, Barcelona en Monte Car
lo won hij afgelopen zondag het
sterk bezette toernooi van Rome.
Ook Richard Krajicek, in '93 nog
halve finalist op Roland Garros,
kon hem in de finale niet bijbe
nen.
Van de laatste honderd partijen
op gravel verloor Muster er
slechts drie. Vorig jaar van Cor
retja en Alberto Costa en dit sei
zoen van Moya. Alle drie Span-
Sergi Bruguara, die met Carretero tot de Spaanse favorieten be
hoort op Roland Garros. foto's reuter
jaarden. Niet voor niets is Muster
de eerste die toegeeft de meeste
angst te hebben voor een mogelij
ke Spaanse coup op Roland Gar
ros dit jaar. „Ze komen met velen
en kunnen allemaal verschrikke
lijk goed uit de voeten op gravel.
Ik ben dus gewaarschuwd," zegt
de titelverdediger.
Maar Muster vreest niet alleen de
Spanjaarden. Hij leeft ook in on
zekerheid omdat hij eerder deze
week in St. Pölten opnieuw last
van zijn al eerder gekwetste en
kel kreeg, en daar - uit voorzorg -
het toemooi voortijdig verliet. In
januari van dit jaar blesseerde
Muster in Melbourne, bij de Au
stralian Open, de enkel in de der
de ronde tegen de Zweed Niklas
Kulti. Na een behandeling van
drie'minuten besloot hij toen toch
verder te spelen.
Vraag is dus wie Muster, overi
gens 'slechts' als tweede ge
plaatst achter Pete Sampras, het
meest moet vrezen, de Spaanse
furie of zijn eigen enkel....
