Kannibalisme uit liefdespassie
De inflatie
van de literaire prijs
Een weg door een dorp
KINDERBOEKEN
De Maand van het
Spannende Boek
Wij zijn homo, leuk hè!
pESTEM
BOEKENGIDS
Nieuwe roman van Kroatische schrijfster Slavenka Drakulic
Toekenning Libris Prijs wordt een soort Songfestival
DONDERDAG 23 MEI 1996 D2
Het Spannende Boek van de
Amerikaanse misdaadschrijfster
Elisabeth George verschijnt in
een oplage van 347.000 exempla
ren. Betrapt i^ tijdens de Maand
van het Spannende Boek gratis
verkrijgbaar bij aankoop van
29,50 aan boeken.
De zevende editie van de Maand
van het Spannende Boek heeft
plaats van 23 mei tot en met 30
juni. De organiserende CPNB (de
boekwinkels) wil met de Maand
van het Spannende Boek vooral
mensen bereiken die af en toe een
boek lezen.
Uit onderzoek blijkt dat onregel
matige lezers, als ze lezen vaak
kiezen voor een spannend boek.
Een enquête onder boekverko
pers over de Maand van het
Spannende Boek 1995 leerde dat
60 procent van de winkels een
hogere omzet boekte dan tijdens
de editie 1994. Eén op de vijf
winkels scoorde vorig jaar zelfs
een stijging van meer dan 10 pro
cent.
Tijdens de Maand van het Span
nende Boek wordt ook de Gouden
Strop 1996 toegekend aan het
beste Nederlandstalige spannen
de boek. De jury onder voorzit
terschap van Jacomijn de Raad
van de Volkskrant, heeft vijf kan
didaten bekendgemaakt. Dat zijn
De sluipschutter (Bert Muns),
Babyface-King en de Moord-
transfer (Tomas Ross), Koerier
voor Sarajevo (Tomas Ross),
Claim (Charles den Tex) en Rafels
(Peter de Zwaan).
Opvallend is dat Tomas Ross met
twee boeken is geselecteerd. De
auteur won de Gouden Strop al
in 1987 voor zijn boek Bèta.
De jury koos de vijf boeken uit
veertig misdaadromans en -ver-
halenbundels die in de periode
half mei 1995 tot half mei 1996
verschenen. De juryleden, die re
delijk tevreden waren over het
niveau van de inzendingen, ma
ken 20 juni bekend welke schrij
ver de Gouden Strop wint en de
daaraan verbonden 25.000 gul
den mee naar huis mag nemen.
De afgelopen twee jaar ging de
Gouden Strop naar respectieve
lijk Maarten 't Hart (Het woeden
der gehele wereld) en Tim Krab
bé (Vertraging). Die bekroningen
veroorzaakten nogal wat commo
tie. Critici vonden dat de win
naars misdaadschrijvers moesten
zijn in plaats van literaire au
teurs. Na de omstreden toeken
ning heeft het Genootschap Ne
derlandstalige Misdaadauteurs
het juryreglement verfijnd. Dat
betekent dat de inzendingen nu
moeten vallen binnen het interes
segebied spannend boek: thril
lers, misdaad, detectives, horror,
avontuur, oorlog en spionage.
Door Marjan Mes
Kannibalisme uit liefdespassie;
W klinkt luguber en onvoorstel
baar, maar de Kroatische schrijf-
er Slavenka Drakulic weet de
motieven van de vrouw, die abso
luut is in haar verlangen om haar
■uuuiaar volledig te bezitten, in-
™ukwekkend te analyseren. De
aerlandse uitgave van De
Wauw die haar minnaar opat is
e eers'e (door Reina Dokter)
maalde editie van deze oor
spronkelijk in het Kroatisch ge
dreven roman.
rakulic werd ook in ons land
aoral bekend door de roman
"meren Huid, waarin zij
achtte om een gecompliceerde
^(^"dochterrelatie te be
kijven vanuit een 'lichamelij-
i: i I* Lichamelijke passie en
ni„aamstaa' zÜn °°k iu haar
roman belangrijker dan
8 proken communicatie tussen
geliefden. Zij spreken eikaars
met omdat hij een Braziliaan
is W een ^00'se- 'Het lichaam
enige instrument voor een
verstandhouding want
Zï!n zo> met behulp van het
am, kon ik de taal van onze
v begrijpen.'
Eeliïu-akubc (1949) is de onmo-
- ,.'™eid tussen verwanten of
den om werkelijk diep
en u !n taa* te communiceren
Mt i^k thema- Het be"
ook voor een belangrijk
deel deze roman en het laat zich
raden dat het boek daardoor niet
alleen een liefdesroman is met
een thrillerachtige plot, maar ook
een literaire constructie, die het
menselijk tekort en het begrip
taal wil analyseren.
Rituelen
Omdat Drakulic's vorm en taal
elegant zijn en rituelen een be
langrijke rol spelen in het psy
chologische bewustwordingspro
ces van de vrouwelijke hoofdper
soon is het macabare slot niet
echt huiveringwekkend, hoewel
de lugubere handelingen van de
vrouw zeer realistisch worden
beschreven.
Voor de oorlog in voormalig Joe
goslavië was Slavenka Drakulic
een vooraanstaand journaliste in
haar land. Haar verhalenbundel
Hoe wij het communisme over
leefden was een geestig, mooi ge
observeerd verslag over het ge
wone dagelijkse leven in een
staat met een absurd, vervreem
dend politiek systeem. Het was
superieure journalistiek met een
gevoelige, intelligente pen ge
schreven.
Drakulic's journalistieke métier -
tegenwoordig werkt zij vanuit
Wenen en Zagreb als freelance
journaliste voor de BBC en bui
tenlandse bladen - is ook in De
vrouw die haar minnaar opat niet
geheel afwezig. Het thema van
het kannibalisme heeft zij blijk
baar ontleend aan een krantebe-
richt over een jonge Japanner die
in 1981 zijn Nederlandse vrien
din in Parijs had gedood, haar
lijk in stukken gesneden en be
paalde delen ervan had veror
berd, 'vanuit de bezetenheid een
ander menselijk wezen helemaal
te bezitten.'
Antropoloog
Ook andere vrij recente gevallen
van kannibalisme komen journa
listiek aan de orde. Deze voorval
len sterken de ik-figuur in haar
verlangen om haar minnaar te
doden en te consumeren. Haar
Braziliaanse minnaar is dan ook
een antropoloog die onderzoek
doet naar kannibalisme. Zijzelf is
een Poolse literatuurwetenschap
per. Het tweetal is met een beurs
in New York waar zij elkaar ont
moeten en onmiddellijk een beze
ten relatie krijgen, waaruit geen
terugweg meer mogelijk is.
De man, José, is getrouwd in Sao
Paolo, heeft een zoon, terwijl zijn
vrouw opnieuw zwanger blijkt.
Wanneer hij zijn echtgenote tus
sentijds bezoekt, realiseert zijn
achtergebleven Poolse geliefde
zich wanhopig dat hij terug zal
keren naar zijn gezin, omdat hij
mentaal te zwak is om voor haar
te kiezen. De minnares zal echter
niet toestaan dat zij ooit uit el
kaar zullen gaan.
Geinspireerd door het ritueel van
de katholieke eucharistie waarin
de hostie gelijk staat aan het con
sumeren van mensenvlees besluit
de Poolse om haar geliefde in zijn
slaap te doden, het lichaam in
stukken te snijden en bepaalde
delen op te eten, teneinde hem
'voor altijd in haar lichaam opge
sloten te hebben.' Zonde kan dit
in haar ogen niet zijn, omdat het
voor haar een heilig ritueel is.
Superieur
Het verhaal wordt in een superi
eure stijl verteld, waarbij de te
rugblikken naar de jeugd van de
Poolse vrouw tot het mooiste,
want gevoeligste, proza van het
boek behoren. De analyse van
haar overwegingen om tot zo'n
rigoureuze daad te komen, is
knap, maar kwam op mij toch als
bedacht over, waardoor ik uitein
delijk niet helemaal overtuigd of
meegesleept werd.
Net als bij Marmeren Huid miste
ik opnieuw de erotiek en ontroe
ring die toch onmiskenbaar ho
ren bij een grote lichamelijke
passie, zoals die hier centraal
staat. Maar ik ben er ook van
overtuigd dat heel veel lezers dit
virtuoze boek geboeid zullen ver
slinden, om een toepasselijke
term te gebruiken.
Slavenka Drakulic: 'De vrouw die
haar minnaar opat'. Uitg. De Prom.
Prijs 34,90.
Slavenka Drakulic foto de prom
Door Muriel Boll
'Kijk, als je kunt, tussen de wol
ken door naar beneden en zie
piepklein in de diepte een squaw
met hoogblond geverfd haar
rooksignalen de lucht in sturen.
Lees de berichten in grijze afge
meten pluimpjes. Als het goed is
ontcijfer je de volgende woorden:
hier-zijn-de-spullen-die-je-hebt-
laten-liggen. Probeer het gezicht
van die squaw te zien. Het is ons
mam.'
In deze ironische en luchtige stijl
is Gebr. geschreven, het nieuwste
boek van Ted van Lieshout. Het
gaat over een tragedie, want zo
mag je de dood van een veertien
jarige, Marius in dit geval, toch
wel noemen. Zijn broer Lukas is
op dat moment vijftien jaar. Een
half jaar later, op de dag dat
Marius vijftien jaar zou worden,
wil zijn moeder zijn spullen ver
branden om ze hem in rook ach
terna te sturen. Ze heeft die niet
nodig om zich hem elke dag te
herinneren. Lukas wil verhinde
ren dat ze het dagboek van Ma
rius ook verbrandt, dan lijkt het
net of de gedachten van Marius in
het vuur gegooid worden. Om het
geschrift te redden, gaat Lukas er
in schrijven. Dan is het niet meer
alleen van Marius.
Buiten is het carnaval, daarom
begint Lukas met 'Alaaf Maus' en
gaat verder met 'Dit is niet het
begin. Dit is het eind van jouw
dagboek. Ik ben naar je kamer
geslopen en heb stiekem in de la
den van je bureau gezocht tot ik
je dagboek vond. Dat heb ik mee
gesmokkeld, opengeslagen en
doorgebladerd tot de eerste lege
bladzijde, en toen ben ik gaan
schrijven. Nee, ik heb niet gele
zen wat jij geschreven hebt. Echt
niet. Eerlijk niet.'
Om te voorkomen dat zijn moe
der de bladzijden van Marius er
uit scheurt en alsnog verbrandt,
gaat Lukas later tussen de regels
van Marius in schrijven. Hij ont
komt er dus niet aan te lezen wat
zijn broer geschreven heeft. Lu
kas voelt zich zo aangesproken
dat hij er direct zijn commentaar
op geeft en zo ontstaat er een
boeiend en indringend gesprek
tussen de broers over wat ze de
laatste anderhalf jaar hebben
meegemaakt.
Op een dag schrijft Marius dat hij
een brief heeft gevonden, waarin
Lukas aan zijn ouders schrijft dat
hij meer van jongens houdt dan
van meisjes. 'Waar haal jij het
recht vandaan om zulke leugens
over mij hardop te schrijven?
Blijf met je fikken van me af!' en
'...Je hebt een idioot kladje van
mij gestolen. Gestolen!'... 'Ik
weet niet of ik nog wel zin heb om
je dagboek te redden,' reageert
Lukas nijdig.
Uiteindelijk kan hij natuurlijk
niet onder de waarheid uit en
geeft hij toe dat hij homo is. Tot
zijn verbazing blijkt Marius ook
homoseksueel te zijn, en niet uit
naaperij, maar echt. Alleen heeft
Marius heeft er veel minder
moeite mee om ervoor uit te ko
men. Hij is populair op school,
gaat op zijn gevoel af en ontdekt
pas als hij op een jongen verliefd
wordt, dat hij homo is. Marius
fantaseert dat Lukas en hij op
een dag naar 'ons pap en mam'
zouden huppelen om het nieuws
te vertellen: 'Wij zijn allebei ho
mo, leuk hè.' Dan zouden ze een
reden hebben om weer net als
vroeger broertjes te zijn.
Lukas daarentegen weet al van
jongsaf aan dat hij anders is. En
wie anders is, wordt gepest en
daarom is het belangrijk dat zijn
geheim geheim blijft. Hij houdt
zelfs zijn broer op afstand. En
zijn ouders, want Lükas voelt
zich ook schuldig dat zij van hem
geen kleinkinderen zullen krij
gen. Zo komen de twee heel. ver
schillende karakters van de
broers prachtig en dicht naast el
kaar tevoorschijn.
Marius gaat intussen langzaam
dood aan een ziekte waardoor
zijn hele lijf steeds erger gaat
trillen. Ook praten en denken
gaat steeds moeilijker. Lukas
schrijft een aangrijpend verslag
over de laatste dagen van Marius.
Het heeft dezelfde sfeer van een
gedicht dat Van Lieshout eerder
maakte over zijn broer: 'Aan de
randjes ging hij langzaam
dood./Ik zag het door de lakens
heen en wilde vragen/of hij pijn
had, maar ik durfde niet...Ik
streelde zijn wang en zweeg en
wij keken/een beetje langs elkaar
heen, bang/voor onze ogen die we
niet begrijpen wilden.' (Uit: Van
verdriet kun je grappige hoedjes
vouwen, 1986).
Gebr. gaat over de dood, die de
broers uit elkaar drijft, en over
homoseksualiteit waardoor Lu
kas zich weer met Marius ver
bonden voelt, en over wat het be
tekent om broertjes te zijn. (Ben
je nog broer als je geen broer
meer hebt?). Op de achtergrond
speelt de moeder een belangrijke
rol omdat zij meer van haar zoons
begrijpt dan die denken. En dan
is er nog de mooie Tibor die ooit
een krans van witte klaver voor
Lukas vlocht, zoals die dat op
zijn beurt voor Marius doet. The
ma's die bepaald niet voor de
poes zijn, maar de manier waarop
Van Lieshout erover schrijft,
maakt het verhaal uitstekend
verteerbaar. Sterker nog, het is
een van de beste boeken over ho
moseksualiteit die ik ken. Het
grijpt je aan en boeit van begin
tot eind.
Ted van Lieshout: 'Gebr.' Uitg.
Van Goor, prjs 22,90, vanaf 14 jaar
•De West-Brabantse dichter Frans Brocatus
foto de stem/dick de boer
Door Y. Né
Bittere rijst heet de tweede bun
del van Frans Brocatus, geboren
ju Gooreind-Wuustwezel en
sinds tien jaar woonachtig in
Chaam. De titel is ontleend aan
de Italiaanse speelfilm Riso ama
in van Giuseppe de Santis uit
1949 met Sylvana Mangana in de
hoofdrol. Die film gaat over het
harde leven in de rijstvelden van
de Po-vlakte, dat even wordt ver
geten als de liefde in het spel
tornt. Brocatus liet een mooie fo
to uit deze film op het omslag van
zijn bundel afdrukken. Hij wijd
de hieraan vier gedichten in het
gelijknamige middendeel.
Hij gaf zijn nieuweling ook twee
motto's mee, afkomstig van de
Roemeense dichter Paul Celan en
de Vlaamse Hugues C. Pernath.
De lezer zou uit dit alles kunnen
afleiden, dat het hier om poëzie
gaat met een hoog gehalte aan
zwaarte en bitterheid. Dat is ze
ker niet het geval. Gelukkig heeft
Brocatus echter afstand gedaan
van de flauwe aforismen die het
karakter bepaalden van zijn de
buut uit 1991, Niet tevergeefs, dat
werd uitgegeven door de Dil-
beekse Cahiers.
Persoonlijkheden en landschap
pen uit het verleden zijn de voor
naamste onderwerpen in zijn re
cente gedichten. De ontdekkings
reiziger Columbus, de cartograaf
Mercator, de stichtelijk geeste
lijke Thomas a Kempis, de astro
loog-charlatan Nostradamus, de
door Flaubert in het leven geroe
pen dorpsdoktersvrouw Madame
Bovary, de ijzeren hertog van Al-
ïa en de expressionistische schil
der Permeke bevolken de eerste
afdeling.
Brocatus geeft via hen, op diverse
manieren, zijn eigen verbonden
heid met de aarde aan. Opvallend
hierin is zijn herhaald gebruik
ran de imperatief: maak, laat,
zie, zie toe, pers, stapel, stuur.
Het is alsof de dichter zich iden
tificeert met deze personen en hij
zichzelf aanmaant tot onderzoe
ken, sturen en scheppen. Sterke
beelden of inzichten brengt dit
kem echter niet.
Brocatus toont zich van zijn bes
te kant als hij zich concentreert
op eigen waarnemingen, die hij
Soed achter zijn netvlies heeft
opgeborgen. Maar hij laat zich
daarbij meer dan eens verleiden
door vondsten die geforceerd
aandoen: staat hij dan als een
to.nl in stilstaand water:// geslo
ten onder sleutelbeenderen. Hij
beschrijft overwegend een zeer
landelijke omgeving, die niet van
nu lijkt. Als een schilder met
woorden toont hij de lezer zijn
ensceneringen en daarin zet hij
de tijd even volkomen stil. Het
heeft verwantschap met de
vreemde, als het ware fotografi
sche stilte van Edward Hoppers
schilderijen. Het is dan ook niet
vreemd, dat Brocatus zich in vier
gedichten liet inspireren door de
ze Amerikaanse schilder.
De dichter hanteert een vrije
versvorm in veelal tweeregelige
strofen en verstaanbare taal. Zijn
associaties werkt hij uit via te
genstellingen en woordspel. Zo is
de hermelijn in Cecilia Gallerani,
dit is een gedicht binnen de reeks
over Leonardo da Vinei, niet het
bont van een mantel, maar het
roofdier, dat zich door haar als
een tam konijn op schoot strelen
laat.
Via de mantel brengt Brocatus de
winter in het gedicht en tegelijk
enkele persoonlijke details van
deze dame.
Er valt allerhande in deze ge
dichten te ontdekken. Maar als
deze dichter zijn beelden even
strak en precies zou uitwerken
als de door hem zozeer bewon
derde Edward Hopper zijn mo
tieven, zou zijn poëzie daardoor
veel aan spanning en zeggings
kracht winnen. Ondanks de
prachtige onderwerpen wil maar
niet duidelijk worden wat de
dichter met deze bundel heeft
willen zeggen.
Ook komt de keuze van de ge
dichten binnen de afzonderlijke
delen wat vrijblijvend over. Het
zijn de schijnbaar eenvoudigste
gedichten, die mij het meest over
tuigen in hun oprechtheid en
sfeer.
CHAAM
als een weg, op een zomerdag,
dwars door een achtergelaten
dorp,
wind die dicht langs gevels,
licht over kozijnen strijkt
en zwijgen als ramen
met begonias op de lippen,
het mompelen onderhands,
stenen in de mond.
Frans August Brocatus: 'Bittere
rijst'. Uitg. Wel, prijs 25,-.
Door Johan Diepstra
ten
Nee, hij had niet het
beste boek van het
jaar geschreven.
Geen seconde had
hij aan winnen ge
dacht. Trouwens, de
andere genomineer
de boeken waren
beter. „Dit is toeval,
onverdiend," sta
melde Alfred Koss
mann nadat hem de
Libris Literatuur
Prijs was overhan
digd. Het was een
mooi televisiemo
ment: de oude
schrijver kreeg ein
delijk de erkenning
waarop hij al zijn
hele leven recht
heeft. De tranen, zo
bleek de volgende
dag uit de kranten
verslagen, kwamen
later.
Volgens het Mekka
Jaarboek voor de lite
ratuur worden er in
Nederland en België
per jaar ruim vijftig li
teraire prijzen uitge
deeld, de obscure ste-
denprijsjes niet mee
gerekend. Afgelopen
maandag werden de
nominaties bekendge
maakt voor de Gouden Strop -
de prijs voor de beste misdaad
roman -, afgelopen dinsdag
mocht K. Schippers de P.C.
Hooftprijs in ontvangst nemen.
Het lijkt wel iedere week feest
in het land der letteren.
Maar dat is uiterlijke schijn. De
afgelopen jaren verschijnen er
steeds meer verhalen over in
competente jury's, verkeerde
nominaties en malle uitreikin
gen. Vooral de prestigieuze prij
zen - prestigieus louter en al
leen vanwege het forse prijzen-
bedrag - moeten het daarbij
ontgelden. Tot voor kort was
het gebruikelijk dat, in navol
ging van de Booker Prize, er een
debat ontstond over de nomina
ties van de grote literatuurprij
zen. Maar dat is na de bekend
making van de Libris-nomina-
ties eind maart van dit jaar de
finitief afgelopen.
Querido
Twee van de vier juryleden zijn
auteur van uitgeverij Querido.
Dat was de grootste stommiteit
van de Libris-directie die de ju
ry samenstelde. Van de zes ge
nomineerde boeken bleken er
plotseling vier door Querido te
zijn uitgegeven.
Deze keuze is, zowaar, nog te
verklaren ook. De juryleden pu
bliceren nu eenmaal bij die uit
gever omdat ze zich daar het
beste thuisvoelen, omdat hun li-
Alfred Kossmann, de totaal onverwachte winnaar van de Libris Prijs 1996
FOTO querido
teraire voorkeur door dat uitge
vershuis op de markt wordt ge
bracht. In die zin is het niet ver
wonderlijk dat een volgens de
kansenberekening absurd hoog
aantal Querido-boeken plotse
ling tot de zes beste van het jaar
behoorden.
Geen enkel lijstje met genomi
neerde titels komt overeen met
wat 'de betere boekhandel' het
meeste verkoopt of met wat in
dividuele recensenten jaarlijks
voor de Mekka-prijs inleveren.
De vraag of de zes boeken te
recht genomineerd werden,
blijft daarom enigszins onzin
nig. In het alleraardigste praat
programma van Michael Zee
man werd bijna ieder boek on
der de grond gespit - ten on
rechte bleef alleen het onleesba
re De opdracht van Wessel te
Gussinklo overeind. Het enige
wat aan de nominaties wel op
viel was dat nimmer in de ge
schiedenis van het prijzencir-
cuit zo'n verrassende keuze
werd gemaakt.
Experiment
Niet alleen de hele grachtengor
del verbaasde zich over de no
minaties, iedereen die tot 170
kan tellen - het aantal inge
stuurde romans en verhalen
bundels - vroeg zich af hoe de
jury zich eruit zou redden. Zij
Motiveerde haar beslissing met
het argument dat zij het experi
ment wilde steunen. Er hadden
dus evengoed zes andere buite
nissige boeken geselecteerd
kunnen worden, maar dan had
den auteurs van die andere uit
geverijen zich maar bij Libris
moeten melden.
Eén recensent, Reinjan Mulder
van NRC-Handelsblad, waagde
het om de integriteit van de jury
ter discussie te stellen. Heel
voorzichtig telde hij op en trok
hij af, somde de titels op die niet
in aanmerking kwamen en con
cludeerde dat de zes romans wel
heel erg typische Querido-boe
ken zijn, gekozen door een heel
erg typische Querido-jury. Tus
sen de regels door proefde ie
dereen: hier deugt iets niet. Wat
hij niet durfde te schrijven was
dat de Libris Literatuur Prijs
dit jaar bepaald is volgens de
principes van de Eurovisie
Songfestival-jurering. Iedereen
kon eind maart bij de bekend
making van de nominaties al
leen maar beschaamd zwijgen
over zoveel toeval.
Stimuleren
Het was de boekenconcerns
AKO en Libris er toch vooral
om begonnen om de literatuur
te stimuleren, even afgezien van
hun eigen gebruikelijke promo
tionele doeleinden. Een onaf
hankelijke jury kiest uit dat
grote aanbod zes juweeltjes en
iedere boekenliefhebber weet
dat hij een klein mees
terwerk in huis heeft
als hij het winnende
boek aanschaft.
Kossmann antwoordde
uiterst bescheiden op
de vraag van de NOVA-
verslaggever of hij het
beste boek van het jaar
had geschreven. „To
taal niet." En inder
daad, hoe belangwek
kend het volledige oeu
vre van hem ook mag
zijn, het bekroonde
Huldigingen is bepaald
niet het beste uit zijn
werk.
In 122 pagina's be
schrijft hij het leven en
de ondergang van de
bekende literator Jacob
Drent (1914-1994) van
uit vijf verschillende
personages. Victor van
Vriesland moet model
hebben gestaan voor
deze oude literator die
maar niet van de fles af
kan blijven. Vanaf 1963
was Kossmann met Van
Vriesland bevriend. Ze
lazen eikaars werk niet,
maar Van Vriesland
was wel een geboren
verhalenverteller: „Ik
ging altijd volkomen
uitgeput en dronken bij
hem vandaan," onthul
de Kossmann in het
speciale Bzzlletinnum-
mer (april 1987).
Vernuftig
Ook al is het model voor Jacob
Drent 'een hoogst interessante
man' volgens Kossmann, in de
korte roman blijft hij een schim.
De compositie van de roman is
vernuftig en zoals gebruikelijk
bij Kossmann is Huldigingen
zorgvuldig geschreven. Maar
nergens sprankelt het boek, wat
je van de beste roman van het
jaar toch mag verwachten.
Ach, het werd gewoon weer
eens tijd dat Alfred Kossmann
even in de literaire schijnwer
pers mocht staan. Dat is welis
waar verdiend, maar daarvoor
zijn andere prijzen beschikbaar.
Het gevolg is wel dat de boeken
liefhebber schouderophalend de
volgende nominaties aanhoort,
voor zover dat al niet gebeurde.
Van een literair debat is al geen
sprake meer en de invloed op de
verkoopcijfers voor de winnen
de roman zal er ook niet groter
op worden. Het is al triest ge
noeg dat er geen enkele relatie
bestaat tussen verkoopcijfers en
de officiële literaire bekronin
gen als de P.C. Hooftprijs - de
vorig jaar onderscheiden A. Al
berts is even onbekend geble
ven.
Door zelfs niet eens de schijn
van onpartijdigheid op te hou
den, is het er met de Libris Lite
ratuur Prijs ook niet beter op
geworden.
