Weekend
>0 AUTO'S
IELLING?
Het trieste faillissement van het eens zo roemruchte Sportpaleis
Eindexamen
zonder te
inhaleren
NENDIENST*
.EASE!
DESTEM
E2
Het Sportpaleis in Antwerpen is
failliet. Volgens de curator klop
pen al weer belangstellende
investeerders op de gesloten
deuren van de verloederde wie-
lertempel. Binnen is het kil en
leeg, buiten schurkt een vies,
groen dak tegen de E19 aan.
ZATERDAG 18 MEI 1996
li leiding aan 9 medewerkers
irt-timers). U bent als groeps-
ielijk voor de vertaling van het
aar afdelingsbeleid.
lega;
lO-CE of gelijkwaardig niveau;
or techniek;
ing heeft in een commerciële
linggeven die is toegespitst op
uatie;
jen kritisch constructieve wijze
ningsbeleid te scharen en in
helder te formuleren;
indelinge en schriftelijke uit
en;
rand werkt, kwaliteitsbewust is
in het vaandel heeft staan;
euwe collega:
en secundaire arbeidsvoor-
i werksfeer.
derzoek kan deel uitmaken van
*ze functie en is energie ook üw
hriftelijke sollicitatie binnen 10
al Distributiebedrijf PNEM West,
uijs, Postbus 1405, 4700 BK
le informatie kunt u telefonisch
P. Huijs, personeelsfunctionaris,
I IVo
pd tussen TOP Lease en haar relaties is
i een vergelijkbare funktie van groot be
jbranche bijna vanzelfsprekend,
een grote mate van zelfstandigheid te kun
,ast beschikt u over financieel en juridisch
als stressbestendigheid, flexibiliteit en goede
ien horen als van nature bij u. Inzet tonen,
afspraken waarmaken vindt u heel vanze
fwisselende funktie binnen een plezierige e
jede toekomstmogelijkheden en "plezier in h
'het arbeidsvoorwaardenpakket hierbij aan
JP Lease en houdt u de ruim 20.000 aut°
ïg? Stuur dan uw brief met curriculum vita^
iiet verschijnen van deze advertentie na
ing Personeel Organisatie, Postbus 68^
meer informatie kunt u bellen met de
danager Personeel Organisatie, te'e°^t
ctijksimulaties gebaseerd op de assess
e of een psychologisch onderzoek kun
i van de selektieprocedure.
reakties van zowel mannen als vrouwen
kSE YOU
4802 HW BREDA, Tel.: (076) 579 32 00. fix: C76' 5?'
Met mijn schrijfblok in de aanslag benader ik een
groepje eindexamenkandidaten bij het fietsen
hok. De dag is grijs, de stemming is somber. Ik
zeg dat ik journalist ben en een stukje moet
schrijven over de opgaven van vandaag. Dat lij
ken ze een beetje gek te vinden, maar ze zijn be
reid mijn vragen af te wachten.
De tekstverklaring Nederlands houdt de jonge
gemoederen het meeste bezig. Pittig. Te moei
lijk, Onbegrijpelijk. Waanzin. Ja, de oordelen lie
gen er niet om. Een jongen haalt de slordig op
gevouwen tekst uit de voering van zijn leren
jack. Hij wijst een passage aan en zegt: „Moet u
dateens lezen."
Erstaat: 'De man rookte veel, te veel. Maar liefst
dne pakjes per dag. Al zijn vrienden wisten dat
het slecht zou aflopenrKijk maar eens naar de
Marlboro-cowboy, die door longkanker werd
geveld. De kettingroker graaft zijn eigen graf.'
Dat lijkt me vrij duidelijk," zeg ik.
.Duidelijk?," vraagt de jongen. „Ze komen met
allerlei stomme vragen over gezondheid en ne
gatieve gedachten. Ik heb maar wat zitten
zwammen. Shit, wat een ziek gedoe."
.Maar je hebt toch wei een mening over ro
ken?," probeer ik vriendelijk.
„Ik vind het kicken om veel gas te geven op m'n
krommer. Mijn maten roepen dan: tjee, jij rookt
hink, zeg. Een mooie rookpluim is goed. Gaaf
stuk herrie erbij. Roken moet gewoon."
„Wat is precies de moeilijkheid in de tekst?,"
vraag ik. Een paar leerlingen trekken zich tac
tisch terug. De jongen in het leer zet met enige
tegenzin z'n tas op de grond. Er klinkt getinkel.
Hij zucht: „Die drie pakjes, daar kan ik geen kant
uit. Vangt hij die rook op in pakjes? En wie rookt
er nou kettingen?"
Plotseling realiseer ik mij iets. Deze jongen weet
het waarschijnlijk echt niet. Het sigaretje, de
peuk, het saffie, het sjekkie, de sigaar, de pijp,
Deeindexaminandi van 1996 kennen het niet.
.Maar is er niemand die met een pakje sigaret
ten rondloopt? Ik kan het me haast niet voorstel
len. Wat hebben jullie dan in je zak?"
.Niemand. Nee, we hebben wel iets in onze zak,
natuurlijk. Een mes. ledereen heeft wel een mes
hij zich, want zonder wapen ben je op school
verloren, Je moetje kunnen verdedigen tegen lui
met verkeerde schoenen en tegen opgewonden
leraren."
Sinds er geen reclame meer mag worden ge
maakt voor roken, gaat een deel van de werke
lijkheid voorbij aan deze kinderen. Een hele ge
neratie heeft geen idee wat het betekent als ie
mand om een 'vuurtje' vraagt. Hoe een asbak er-
uiziet, Wat vergeeld behang is.
De jongen wordt onrustig en blaft in mijn ge
zicht: „Wie is dat klote Marlboro-mannetje?"
?n adem ruikt naar drank, merk ik nu.
ik zeg iets over symboolfunctie en machoge
drag,
Js het zo'n figuurtje uit een cd-rom-spelletje?
ik schud mijn hoofd en stel een tussenvraagje:
•Drinken jullie wel eens tijdens het eindexa
men?"
.Elkedag, man," zegt hij en haalt zijn schouders
°P- .Hoe zou je anders door een schooldag
moeten komen? Ik had er vanmorgen drie op
Wr ik rijp was voor die Duitse vertaling."
Rokershoestjes en nicotine-vingers zijn uit hun
'even gecensureerd in verband met de volksge
zondheid. We behoeden de jeugd voor een do
delijke verslaving. Ik begrijp het wel. Maar dat
het verbieden van reclamefoto's met stoere kna-
W en onafhankelijke meiden die genieten van
een rokertje zo'n gigantisch effect zou hebben,
det had ik niet verwacht. Die kinderen gaan toch
heel wat gezondere toekomst tegemoet dan
"I ouderen uit het tijdperk van de zwarte lon-
gen.
poteen shitdag," mompelt de jongen, die nu
een beetje geprikkeld lijkt te raken. Hij haalt iets
®ain zak en gooit het in zijn mond. Een pille-
je „Hoe rook je eigenlijk drie pakjes?"
jj'eg hem langzaam en duidelijk uit hoe tabak in
een wit vloeitje wordt gerold tot een mooi, smal
™!sie. En dat steek je tussen je lippen. Ik pak
J aansteker en maak een vlam.
e jongen deinst achteruit en graait in z'n tas
w"bierflesjes. Opeens heeft hij een pis-
oo! m zijn handen. Hij schiet op het fietsenhok
ll^Pt don: „Waar staat je auto, lullo?"
J?5 ^p een willekeurige Citroen en hij richt op
nmt en die ^aPot sPatten' H'i P'aast de
j? w?9 en kijkt me met een vurige grijns aan.
«zijn enververende dagen", zeg ik begrij-
K t üJe 'le'3t er gewoon tabak van."
IKIJK me verbaasd aan. „Watte?"
DoorTwan van den Brand
i Affiches uit grootmoeders tijd in het magazijn van gerechtsdeurwaarder Brackeva.
FOTO'S MARC BOLSIUS
Een lege tempel in Antwerpen
Het borstbeeld Stan Ockers, de
buste van oud-beheerder Louis
de Winter, affiches uit groot
moeders tijd, een afgeleefde groene tandem.
Ze zijn vorige week weggehaald uit het Ant
werpse Sportpaleis en overgebracht naar de
magazijnen van gerechtsdeurwaarder Alfons
Brackeva. „Het moest gebeuren, voordat ze
pootjes kregen," zegt hij.
Vorige week kreeg het Sportpaleis nieuwe
sloten. De (wieler)tempel van Antwerpen is
failliet. Hij is kil, donker en leeg, zo blijkt als
curator Guy Vanhoucke de nieuwe sleutel
heeft omgedraaid.
Slechts de bezoeker met een grenzeloze fanta
sie ziet de juichende massa, enthousiast ge
maakt door de vedetten van de baan, de pis-
tiers. En hij hoort Frits Vaerewijck zijn schla
ger 'In 't Sportpaleis' zingen, alsof er een zes
daagse aan de gang is.
Rijden, rijden is plezant,
met een veloke in de hand.
Rijden, rijden is plezant,
met een wefke heel charmant.
Rijden, rijden is plezant,
met een coureurken heel galant.
Rijden, rijden is plezant,
maar dan zonder platte band.
Toegegeven, geen tekstueel hoogstandje, wel
een hit in zo'n volle arena. Zoals de hele zes
daagse lange tijd enorme belangstelling ge
noot. „De kaarten voor de belangrijkste avon
den waren al maanden van tevoren uitver
kocht," herinnert Gérard Sillen zich de gou
den na-oorlogse tijd die met vallen en opstaan
voortduurde tot in de jaren zeventig. De
sportjournalist is 82 nu en sleet vele jaren in
het Sportpaleis. „Nou en of ik dat faillisse
ment erg vind." En zijn ex-collega Jos van
Landeghem van de Gazet van Antwerpen:
„Op de laatste avond van de zesdaagse in '47
zaten er bijna 28.000 mensen binnen. Meer
zijn er nooit geweest. 28.000 mensen. Als vijf
tig haringen in een tonneke voor twintig."
Ook Patrick Sercu, de keizer van de zesdaag
se en latere wedstrijdleider, herinnert zich de
goede tijden. „Antwerpen was de klassieker
onder de baanwedstrijden. Voor mij van bij
zondere betekenis, omdat ik op die baan heb
leren fietsen."
Geloof het of niet, Sercu heeft er ook zijn 'eer
ste mis gelezen'. In de dagen dat een zesdaag
se nog een echte zesdaagse was (de koppels
moesten 145 uur fietsen, diep in de nacht af-
sprinten, 's ochtends vroeg weer op de peda
len) werd op zondagochtend de mis gedaan op
het middenterrein. „Je moet beseffen dat we
het Sportpaleis niet uitkwamen. Daar was
geen tijd voor," aldus Sercu.
Artikel 1 en 2 van het reglement omschreven
de arbeidsuren secuur: 'De koers zal zes da
gen en een gedeelte duren: d.w.z. honderd
vijf-en-veertig uren. Elke dag zal de koers stil
gelegd worden van 6 tot 9 uur teneinde de
zaal en de piste te reinigen en het gebouw te
verluchten.'
De renners, die enkele uren slaap was gegund
in een bedompt hok, snakten op zondagoch
tend kennelijk naar de zegen. De belangstel
ling voor de mis was groot. „We waren ook
bijna allemaal goed katholiek," meent Sercu.
De tribunes bleven voor en na het Onze Vader
goeddeels leeg. Pas bij de hervatting van de
koers, kwam de massa weer toegestroomd.
Eigenlijk, zegt Sercu, is het Sportpaleis voor
de tweede keer failliet gegaan. De zesdaagse
was immers al niet meer, sinds '94. De voor
malige crack - winnaar van 88 zesdaagsen,
drie wereldtitels sprint, 14 etappes in de Giro
en 6 in de Tour - heeft zich daar bij neerge
legd. Zeker ook omdat de faam van de pistiers
niet meer die van vroeger is. Tilburger Pij
nenburg (de Kanonbal), Wals, Van Steenber
gen, Bosschenaar Schulte, Van Looy, Post en
Sercu, het zijn klinkende namen, maar wel uit
het verleden.
René Pijnen
De laatste Nederlandse renner die furore
maakte op het houten ovaal van Antwerpen
was René Pijnen, 49 inmiddels. Hij reed van
1969 tot '87 233 zesdaagses, 14 in Antwerpen.
In het Sportpaleis won hij 'een keer of acht'.
Net als Sercu leerde Pijnen er het vak van pi-
stier. Hij herinnert zich vooral 'het kenners-
publiek' en de lengte van de baan, 250 meter
(zo'n honderdduizend planken). „Het was een
mooie, grote baan. Het was moeilijk om een
ronde te pakken op je tegenstanders, maar
had je een ronde, dan was dat meteen ook een
flinke voorsprong."
Pijnen heeft de Antwerpse zesdaagse zien
veranderen: van een '24-uurs-koers' in een
avondwedstrijd, van een puur wielerevenent
in een commercieel circus. Maar het Sportpa-
Bekend beeld langs de El 9, het groene dak.
leis bleef achter. „Het verouderde. Renners
wilden niet meer in een hokje bij de verwar
mingsketel slapen. Mij maakte het niet zoveel
uit. Ik sliep toch wel," aldus Pijnen.
Blikvanger
De associatie tussen Sportpaleis en wielren
nen ligt voor de hand. De zesdaagse, die was
immers lange tijd de blikvanger. Maar van
het begin af aan, sinds de opening in oktober
1933, is het complex meer geweest dan alleen
een wielertempel. In de loop der jaren bood
het onderdak aan ijshockeyers, motorcros
sers, boksers, rodeo-rijders, balletdansers,
springruiters, popsterren, beursgangers, zan
gers als Sinatra en Pavarotti, komieken als
Laurel en Hardy, revue-artiesten, Power
Rangers en natuurlijk de veelverdienende
tennissers. Sinds 1982 strijden zij in het
Sportpaleis om baar geld en het met 1600 dia
manten bezette racket van het ECC-toernooi.
Voor de automobilist op de E19 is het Sport
paleis ook een baken. Een markante, maar le
lijke blikvanger, die bijkans tegen de Ant
werpse ring aan schurkt. Een oude schuit, een
troosteloze hal nabij de afslag Merksem, met
een vies, groen dak, liefst 12.500 vierkante
meter groot.
Rouw
„Elk evenement was mooi in zijn eigen vorm,
voor zijn eigen publiek," zegt Arlette Wils,
sinds 1967 in dienst van het secretariaat van
het Sportpaleis. Ze stapt als een van'de laat
ste der Mohikanen door de lege, troosteloze
hal en langs kale kleedlokalen. Eind mei is
het werk ook voor haar gedaan. Het spreekt
voor zich, dat ze in de rouw is. Ze wil geen
kwaad woord horen.
„Natuurlijk ben ik in al die jaren vergroeid
met het Sportpaleis," zegt Wils. Ze diende
nog onder de regie van de familie De Winter,
tot '83 de beheerder van de hal. „Twee weken
geleden is de laatste van de De Winters over
leden, Walter. Ik ben nog naar zijn begrafenis
geweest. Ja, de aftakeling van het Sportpaleis
ging hem aan het hart. Het lijkt er nu op, dat
ze samen zijn heengegaan."
Sinds '83 bestiert Sportpaleis Antwerpen NV
het complex. Ze laat daarbij het oor hangen
naar de grote aandeelhouder City 7 (Invest
ments), het invloedrijke managementsbureau,
dat eens grote plannen had met de tempel.
De nieuwe bazen brachten weliswaar verbe
teringen aan - tribunes, kleedlokalen, dak -,
maar het geld voor permanent onderhoud en
een grondige renovatie ontbrak. Het complex
bleef oud en verouderd, zonder overigens echt
te vervallen.
„De plaats des onheils was het Sportpaleis,"
schreef een muziekrecensent nog in '91, nadat
hij in de troosteloze accommodatie weinig
plezier had beleefd aan een concert van Frank
Sinatra.
Lening
Om een begin te maken met de ambitieuze
plannen leende Sportpaleis Antwerpen NV
begin jaren '90 400 miljoen frank (ruim 2 mil
joen gulden) bij de bank Anhyp. Dat kon pas
nadat stads- (250 miljoen) en provinciebe
stuur (150 miljoen) zich garant hadden ge
steld.
Maar Anhyp zelf raakte ook in de financiële
problemen. De bank eiste zijn geld op. Toen
Sportpaleis Antwerpen NV niet in staat bleek
om de miljoenen franks op tafel te leggen,
volgde de faillissementsaanvrage. Gemeente
en provincie, de borgstellers, hebben Anhyp
inmiddels terugbetaling beloofd en zijn nu
plots de grote schuldeisers van de NV die 2
mei failliet is verklaard.
De grote houten baan in het verlaten Sportpaleis.
„Nee, van ons had het Sportpaleis niet ten on
der hoeven te gaan," zegt een woordvoerder
van het kabinet financiën van de stad Ant
werpen. „Een faillissement betekent voor ons
dat we moeten betalen zonder iets te kunnen
verhalen. Bovendien, we kennen ook een
soort vermakelijkheidsbelasting. Die krijgen
we nu ook niet binnen."
Interesse in een overname heeft het gemeen
tebestuur niet. „U kent misschien de finan
ciële situatie van de stad Antwerpen," zegt de
woordvoerder veelbetekenend. „We hopen
wel dat het goed wordt verkocht." En na eni
ge aarzeling: „Zoniet? Tsja, dan moeten we
het misschien wel kopen." Over een vergelijk
bare accommodatie beschikt de stad immers
niet.
Roman
Mr. Vanhoucke, mede-curator, schermt wel
met interesse van anderen voor de failliete
boedel. Investeringsgroepen uit België,
Frankrijk en Canada. „Eerst moeten we alles
eens goed analyseren," aldus Vanhoucke. Hij
suggereert onder meer 'een merkwaardige rol'
van de bank Anhyp. „Die verdient het nog
eens nader te worden onderzocht." Ook aan
de betrokkenheid van City 7 wil hij nog wat
uren besteden.
Georges Baudeweyns, de verantwoordelijke
bestuurder van Sportpaleis Antwerpen NV,
tevens werkzaam bij City 7, weigert elk com
mentaar. „Het verhaal is verteld, mijnheer.
Houdt u toch op. Er is zoveel geschreven.
Neem het allemaal met een korreltje zout. Ik
zou u een hele roman kunnen voorlezen, maar
ik heb er de tijd niet voor."
Het voorlopig laatste evenement had eind vo
rige maand plaats in het Sportpaleis. Gouwe
ouwe bands als Procol Harum, The Spencer
Davis Group en The Monkees probeerden het
publiek te vermaken. Of het ze net zo goed af
ging als Vaerewijck met 'Rijden, rijden is ple
zant' is om het even. Navrant was de naam
van het concert: Golden Years.
Toen dat was afgelopen, gingen de deuren op
slot.
I
