wijn,
Bellen en verzamelen
De minidisk slaat
wel aan iit Japan
I
J
Duurste Nederlandse
kaart kost vijf mille
Hout als blikvanger
15,95
Grote voorraden zijn taboe,
magazijnen kosten alleen maar geld
Nederlandse telefoonkaart is tien jaar oud
pESTEM
SURPLUS
F2
bijzonders.
Loodgieter
Bel Ad Timmermans
Broeders B.V.
tilderwerken
W.VERDAAS
Itofferingen
toffeerderij Jan Vos
00
Tegelwerken.
Tegelhandel
de Boerderij
Fast fashion
Trendbreuk
Samenwerking
Belfris
Ingehaald
ONDER DE KURK
Zottenklap
X 56
VRIJDAG 17 MEI 1996
IKk,
M
mik-
CHAR DON \AV
nggn««isawBü»iBi
{QQI
r Miles en het Air Miles-logo zijn
ief,
lag-
ind
elgie
<uw
jes.
Voor reparatie of vern'ejf
en van dakbedekking, 9
ten, CV, sanitair en andere
loodgieterswerkz.hefl
076-5147767 Of 56148».
Ier.
Voor al uw binnen-en
buiten schilderwerK.
Tel: 076-5822565^
Kade 28, Rsd.Tel. 0165^3
wing
ze
/onds
Uw adres voor al
en vloertegels en „jj
Alles uit voorraad ie»
0167-572632^
Fast fashion:
mode als wegwerp-artikel
Fast Fashion heet het feno
meen in marketingtaal.
Kledingzaken als Hennes
Mauritz, Zara en The Box
presenteren maar liefst acht
tot twaalf nieuwe modecol
lecties per jaar. De consu
ment is namelijk even veel
eisend als grillig, ofschoon
hij beduidend minder geld
overhoudt voor mode.
Loopt Nederland straks en
masse in wegwerpkleding?
Door Ron Buitenhuis
Op het Rotterdamse hoofdkantoor van
kledingketen The Box is de zondag
avond een gewone werkdag. Directie,
managers en medewerkers buigen zich
dan in een hectische ambiance over me
terslange computerprints. Snelle analy
sesvan de verkoopcijfers uit de 24 filia
len zijn van levensbelang.
Nog diezelfde avond wordt beslist wat
confectie-ateliers in Turkije maandag
morgen gaan maken, zodat de kleren
vrijdags al in de winkels hangen (o.a.
Maastricht en Venlo). Grote voorraden
zijn taboe bij The Box, magazijnen kos
ten alleen maar geld.
Ondertussen houdt "een computerge
stuurd infosysteem permanent de we
reld .van mode glamour in de gaten.
Stel, filmster Sharon Stone verschijnt
ergens in een opvallend gifgroen col
bertje, dan wil The Box daar bij wijze
van spreken binnen een week op in kun
nen spelen.
Kort op de markt zitten, noemen ze dat
in de detailhandel. Het volgen en snel
vertalen van modetrends vergt echter
een door en door geoliede organisatie.
Ontwerpers, weverijen, confectie-ate
liers, inkopers, distributeurs, filiaal
houders, alles en- iedereen dient de
flexibiliteit van een rubberen stuitbal-
letje te hebben.
The Box, fakkeldrager van het voorma
lige Mac Maggie, beweegt zich in een
winkelsegment dat in marketingkrin
gen/ast fashion heet. De kledingvariant
op de fast food van McDonalds. Leuk,
snel, afwisselend, trendy zijn de tref
woorden voor kleurrijke kleding met
een scherpe prijs/kwaliteitsverhouding.
„Wij zijn een wegwerpkleding BV," ge
tuigt Box-directeur L. Houkamp tijdens
een themamiddag van marketinginsti-
tuut NIMA. Hij gebruikt het begrip
zonder schroom. Het vertaalt namelijk
exact de policy van winkelketens als
The Box, Hennes Mauritz, Zara en
Springfield. Ze jagen er jaarlijks acht
Fast Fashion is de kledingvariant op de McDonald's-formule. Het is rendabel als de consument weer snel uitgekeken is op zijn nieuwe
trui of broek. illustratie hans martens
tot twaalf nieuwe collecties doorheen.
Via hoge omzetsnelheden, eenvoudige
winkelinterieurs en minimale loon- en
productiekosten, kunnen ze de prijzen
aantrekkelijk houden. Wil het systeem
echter renderen, dan moet de consu
ment relatief snel uitgekeken zijn op
zijn nieuwe trui of broek. Vandaar de
term wegwerpkleding.
Toch heeft fast fashion zoals The Box
c.s. dat in de praktijk brengen noemt
volgens de branchevereniging Mitex
toekomst. De huidige consument is na
melijk even veeleisend als onvoorspel
baar. Hij wil kwaliteit voor niet te veel
geld, maar ook voldoende keuze en va
riatie. Winkeltrouw bestaat nauwelijks
meer, en modetrends zijn even grillig
als de beurskoersen op Wallstreet.
„Een jaar van tevoren je collectie voor
komende zomer samenstellen is echt
verleden tijd," meent Mitex-woord-
voerder Mijndert Stolk. „Dat leidt eerst
tot volle magazijnen en aan het eind van
het seizoen tot volle uitverkoop-rekken.
Je ziet dat ook de (duurdere) speciaal
zaken vandaag de dag twintig tot dertig
procent van de collectie vrij houden
voor het snelle inspelen op trends. Ze
moeten wel want het gaat niet goed in
de modewereld. Er worden nog altijd
meer kleren geproduceerd dan ver-
kocht." Dat heeft de branche deels aan
zichzelf te danken. Het aantal kleding
winkels/filialen in Nederland is met
16.500 tot ongekende hoogte gestegen.
Gevolg: men concurreert elkaar de
straat uit. Zelfs belangenvereniging Mi
tex vindt dat er vanuit economische
oogpunt duizenden kledingwinkels
moeten verdwijnen.
Mede door het overaanbod aan winkels
zijn de prijzen van kleding de laatste ja
ren iets gedaald. Desondanks is de con
sument niet méér kleren gaan kopen. In
1992 werd nog een totaalomzet van 17,5
miljard gulden gehaald, in 1995 was dat
al ruim twee miljard minder. Begin ja
ren negentig besteedde de Nederlander
gemiddeld 7,5 procent van zijn inkomen
aan kleding, vorig jaar was dat nog
maar 6,2 procent.
Deze terugloop maakt trouwens deel uit
van een algehele trendbreuk in het be
stedingsgedrag van de Nederlander.
Ondanks economische hoogconjunctuur
lijkt de koopkoorts afgelopen. Daar zijn
een aantal redenen voor. Allereerst
stagneren de inkomens: loonsverhogin
gen van meer dan twee procent zijn
zeldzaam.
Bovendien wordt er door de succesvolle
introductie van het spaarloon bedui
dend meer gespaard. Ook vergrijzing
speelt een rol: er komen steeds meer
ouderen die relatief weinig geld uitge
ven aan consumptiegoederen. Maar des
te meer 'eigen bijdragen' kwijt zijn aan
medische verzorging.
Daarnaast geldt dat door de forse ver
hogingen van de gemeentelijke belas
tingen (rioolrecht, ozb, vuilnis) en op
lopende kosten voor sociale lasten,
energie, water, vervoer, gezondheids
zorg en wonen, iedereen gewoon minder
overhoudt om van te leven. (Ter indica
tie: in 1977 was de Nederlander 8,9 pro
cent van zijn salaris kwijt aan wo
nen/huren. In 1995 was dat 15 procent).
„Wil de kledingindustrie overleven dan
moeten ondernemers nog beter inspelen
op het koop- en winkelgedrag van de
consument," meent dr. Will Rijnder,
marketinghoogleraar aan de universi
teit Tilburg. Hij adviseert de detailhan
del onder meer professioneel gebruik
van database-marketing. „Via de knip-
chip (creditcard voor kleine bedragen)
kan een winkelier straks precies in
kaart brengen wie zijn klanten zijn,
waar ze wonen, hoe oud ze zijn, hoe
vaak ze iets kopen. Zo kan hij zijn as
sortiment en advertenties beter afstem
men op zijn doelgroep."
Een andere oplossing voor de malaise is
volgens hem meer logistieke samenwer
king. „Momenteel wordt de winkelprijs
van kleren voor 40 procent bepaald
door logistieke kosten. Samen met an
dere winkeliers inkopen en distribueren
kan de winstmarges flink vergroten.
Fast fashion-ketens als Hennes Mau
ritz en The Box steken daar terecht veel
tijd, geld en aandacht in."
Piet Zoomers, directeur van de gelijk
namige kledingspeciaalzaak, ziet fast
fashion niet als wonderformule, laat
staan als een serieuze bedreiging voor
het gevestigde midden- en kleinbedrijf.
Volgens hem kiest de consument uitein
delijk toch voor persoonlijke service en
duurzame kleding, ook al is dat dan iets
duurder.
„Ga eens naar zo'n kleding-etage bij
een grootwinkelbedrijf," suggereert
Zoomers tijdens de NIMA-middag.
„Zeshonderd vierkante meter kleding
met twee medewerkers; als je pech hebt
weekendhulpen. Je kunt zelf wat schar
relen tussen de rekken. Mensen die een
paar honderd gulden uitgeven, willen
toch zeker service, kwaliteit, fatsoenlijk
te woord gestaan worden. En dan die
East Fashion-mode. Dat is toch één pot
nat.
Dezelfde stofjes, dezelfde kleuren, de
zelfde slechte pasvorm. Er zal best een
markt voor zijn onder jongeren - dat
worden er trouwens steeds minder -
maar zelfs die raken er na verloop van
tijd op uitgekeken. Neem Hennes
Mauritz, vorig jaar hebben ze nog eens
zes nieuwe filialen geopend en toch liep
de totale omzet met één procent terug."
Zoomers vindt net als Mitex dat de kle-
dingbranche 'uitgedund' moet worden.
„Iedereen begint maar een modewin
keltje." Anderzijds mist hij dadendrang
in de modewereld.
„Er zijn te veel zeikerds. Er wordt ge
klaagd, maar er komt niets van de
grond. Ik pleit al jaren voor modebeur
zen, niet voor de incrowd maar voor het
gewone publiek. Mensen willen kleding
zien en voelen, mooie fotootjes in tijd
schriften zeggen te weinig. Ik zeg wel
eens: Al die woon-, reis-, erotica- en
(tuin)meubelbeurzen gaan er met öns
geld vandoor."
Door Hans van den Heuvel
Over een jaar halen we de oude
ren van Rotterdam allemaal in.
Met een plastic kaartje betalen
Z1J nu al hun kopje koffie op het
station, hun busticket en het te-
)™ontje naar de kleinkinderen:
We komen eraan'. Het gemak
urent de mens, en dus lopen we
binnenkort allemaal met een
Mpknip' op zak. Kaart leeg?
gewoon even 'tanken' bij de be
taalautomaat, of zelfs bij de te-
etooncel met de 'chipper' van de
rostbank. Wie had dat kunnen
Denken toen tien jaar geleden de
efoonkaart werd ingevoerd in
Ms land. Op het Haagse Cen
tal Station liep een proef met
aarttelefooncellen. Daar zag je
wal eens van die rare groene
PTr'leSi met het l°g° van
ri Telecom, en later prentjes
n Vincent van Goghs kunst-
Werken.
Degenen die toen slim genoeg
aren om die op te rapen, zijn
f00Prnan. Het verzamelen
telefoonkaarten is een rage
v! eerste series
J bun gewicht in goud waard.
De PTT laat de 150.000 aan-
'NFORMATIE surplus!
Wie nadere informatie wil omtrent
deze bijlage, kan
oir «t!!t00ruren bellen naar
"'6-5312344 of 076-5312272.
•ijMtelijk reageren kan ook.
et adres daarvoor is:
redactie Surplus,
S® 5229,4800 MB Breda,
eindredactie: Wim van Leest.
hangers van de nieuwe verza-
melreligie natuurlijk niet zo
maar aan hun lot over. Integen
deel, gaf topman Wim Dik on
langs aan. Ze worden gekoes
terd. Ze brengen immers geld in
het laatje. En niet zo'n beetje
ook, vooral nu het mode is om de
kaarten ongebruikt te verzame
len. Het woord 'belfris' is er al
voor uitgevonden en zal onge
twijfeld in de eerstvolgende Dik
ke Van Dale staan. Elke serie
(vier per jaar) kost 45 gulden, en
dan zijn er nog de nodige extra
kaarten door het jaar heen.
Kassa voor de PTT dus. Niet in
het minst ook door de tientallen
bedrijven en instanties die zich
door het enthousiasme en de ver
kooptechniek van de kaarten-
producent hebben laten meesle
pen.
Elke maand verschijnen zo'n
tachtig nieuwe kaarten. Of het
nu de Brand bierbrouwerijen
zijn of het Okura hotel in Am
sterdam, het Academisch Ge
nootschap in Eindhoven of con
ferentiecentrum Ons Erf in Berg
en Dal, sportcentrum De Maas
poort in Den Bosch of het Cen
traal Bureau voor de Statistiek:
ze staan allemaal op een tele
foonkaart. De Nederlandse mili
tairen in Bosnië kunnen zelfs
kwartetten met hun eigen ver
schillende kaarten, waarmee ze
naar huis kunnen bellen.
Vanwege het tienjarig bestaan
van de telefoonkaart heeft PTT
Telecom een speciaal telefoon
kaartenspel laten ontwikkelen.
Identity Games International
maakte er een kleurrijk spel van:
'Kaartenjacht'.
Het gaat als bij een soort Mono
poly: door slim kopen en ruilen
moet je proberen complete series
telefoonkaarten te vergaren en
zo het spel te winnen. Als pri
meur zit er een bijzondere, echte
telefoonkaart bij: de eerste door
zichtige kaart ter wereld. Op het
spel kan tot 24 mei ingetekend
worden voor 59,95. Daarna
kost het een tientje meer.
Sommige bedrijven zijn al inge
haald door het succes van hun
eigen kaart. „Zet alstublieft on
ze naam niet in de krant," ver
zucht een woordvoerder. „We
worden nu al gek gebeld om zo'n
kaartje." Vrijwel alle instanties
laten dan ook weten: het heeft
geen zin, ze zijn op, of ze zijn al
leen voor onze relaties.
Uit Amerika (natuurlijk) is het
nieuwste snufje overgewaaid op
het gebied van de belkaart. Daar
kennen ze al een systeem dat
weliswaar ingewikkelder is dan
het Nederlandse, maar het heeft
één voordeel: je hebt er geen spe
ciale telefooncel voor nodig. Je
kunt hem ook gewoon thuis ge
bruiken, of bij elk willekeurig
toestel met druktoetsen.
De kaart wordt geactiveerd door
Marcello van Londen uit Breda is
een postzegelhandelaar die zich
al geruime tijd bezig houdt met
de handel in telefoonkaarten. De
duurste telefoonkaarten van Ne
derland? „Het begint met de eer
ste officiële serie van de PTT van
drie kaarten. Die staat onge
bruikt te boek voor 5000 gulden.
Niet gek voor een prijs van 40
gulden in 1986. De twee volgende
series doen respectievelijk 1250
en 4500 gulden."
Dan wordt het lastiger: „Dat zijn
een gratis 06-nummer in te toet
sen. Vervolgens druk je de 15 cij
fers tellende code van je eigen
kaart, en dan het nummer dat je
wilt bellen.
Er zijn al zeven verschillende
Tandenkaarten' te koop in ons
land. Daarmee kan 10 tot 20 pro
cent goedkoper gebeld worden
naar 'emigratielanden' als Cana
da en Nieuw-Zeeland en naar
'immigratielanden' als Marokko
vaak reclamekaarten van bedrij
ven. Zijn die ook voor buiten
staanders verkrijgbaar geweest
of niet? Je kunt zelf de vraag
creëren door weinig kaarten uit
te geven. Al is de tijd voorbij dat
de mensen zo maar betalen wat
je vraagt. Er komen te veel kaar
ten, dus ze gaan zich specialise
ren. Stripfiguren, voetballen,
treinen, dat soort onderwerpen."
Bij de duurdere exemplaren ho
ren zeker de kaarten van het Hel-
mondse bedrijf Planox (350 gul
den), Northern Telecom (650), èn
It (600). Van Londen is ook trots
op de door hemzelf uitgegeven
kaart van de gedempte haven in
Breda: „Die is inmiddels 125 gul
den waard."
Overigens raadt hij iedereen aan
uit te kijken: „De prijzen zijn ge
daald, al willen ze dat niet alle
maal horen. Chipkaarten kun je
ook wel mooi gebruikt verzame
len. Maar die komen er zo veel.
Een mooi afgerond gebied zijn de
optische kaarten, de voorgangers
van de chipkaarten. Ik zou zeg
ge»; specialiseer je daarin."
Daar hoorde ik het
weèr. Twee buikige
heren op de proeverij
waren het dik met elkaar eens.
Ze hadden dezelfde rode wijn
in het glas. „Dit is een typisch
vrouwelijke Wijn," zei de een.
De ander dacht er net zo over:
„Ja, heel delicaat en elegant,
zacht ook." En het is niet te
geloven, wat hij eraan toe
voegde.
Doch hij zei fret wel. „Wat een
mooie vormgeving."
Ik heb geen nadere uitleg ge
vraagd. De man had het ten
slotte niet tegen mij. Maar ik
had genoeg gehoord. Klink
klare kletskoek.
Dit soort mensen zullen best
heel aardig Zijn, maar je moet
er niet serieus ttlee gaan proe
ven. Afgezien van die onzin
over 'vormgeving" is het voor
mij vooral baarlijke nonsens
om onderscheid te maken tus
sen mannelijke en vrouwelijke
wijn.
Het gebeurt dus nog steeds. Je
denkt, de tijd van die flauwe
kul hebben we nu wel gehad.
Nee hoor, het is net als met
onkruid. Het komt steeds
weer terug.
In oude wijnboeken worden
die sekse-wijnen beschreven.
Een mooi voorbeeld was
Bourgogne. De betere wijnen
tlit die streek komen uit de
Cöte d'Or, die is onderver
deeld in het noordelijk gele
gen Cóte de Nuits en het zui
delijker Cöte de Beaune. Wel
nu, die van Beaune werden
vrouwelijk genoemd.
Ze waren relatief licht, subtiel,
verfijnd en vooral elegant. En
dat was «ten duidelijk verschil
met dé Jbngens uit de Nuits.
Die waren stoer, robuuSt
vaak, bezaten een warm tem
perament. En ze namen je
sneller in bezit dan de dames
van de Beaune. Je werd er
sneller door gepakt. Tja, als
dat niet mannelijk is.
De grote kolder wordt pas
goed helder wanheer je conse
quent bent. En dat ben je wan
neer je een wijn voor een ge
recht zoekt, voor kaas bijvoor
beeld en je twijfelt of het een
mannelijke of een vrouwelijke
versie moet zijn. Welk een af
schuwelijk en netelig vraag
stuk.
Want beschouw nu eens een
kaasje als het Franse Pont
1'EvêqÖe. Als je daar per on
geluk een zogenaamd vrouwe
lijke wijn bij gaat schenken,
dan ga je de fout in. Omdat de
harmonie dan zoek is. Die lek
kernij is immers bekend om
zijn (haar) volle, weelderige,
romige eb zacht-pikante ei
genschappen. Dat klinkt vrou
welijk. En vrouw bij vrouw dat
gaat meestal niet zo. Of wel
soms? Er zou dan dus een
mannelijke wijn bij moeten.
Door Hein Sluijter
Voor de harmonie, nietwaar.
En bij harde, korrelige, sterke
kaas zoals overjarige Goudse?
Dan kan het niet anders of de
kaös is deze keer het manne
tje. Een mooi vrouwtje erbij
dus. Moeilijker wordt het
wanneer er gerechten als ge
kookte spruitjes met kastan
jes, eekhoorntjesbrood of
taart van zuidvruchten op ta
fel verschijnen. Waar is me
vrouw en waar mijnheer? Je
zou er haast een dokter bij ha
len. Alleen bij hete bliksem
lijkt de keuze wat meer voor
demand liggend, want die is
natuurlijk een Don Juan, sme
kend om een fraaie maagd uit
Beaune.
En zo heb ik dan toch de com
plimenten voor Sopexa, het
promotiebureau voor Franse
landbouwprodukten. in dit ge
val voor de afdeling België.
Begin dit jaar is daar een
boekje verschenen met de in
trigerende titel 'Vrouwen en
Wijn'. Ik kreeg het na die
proeverij in handen. Tot mijn
niet geringe verbazing wordt
daarin weer vrouwelijke wijn
ten tonele gevoerd. Wat dus
ook mannelijke veronderstelt.
ZeS vrouwen geven er hun
meniflg over wijn.
Gelukkig: op één na vinden ze
het desgevraagd kennelijk niet
de moeite waard om over dit
onderwerp te praten of ze ma
ken onverbloemd hun afwij
zende standpunt kenbaar. „Ik
krijg er iets van als men onder
scheid maakt tussen typisch
vrouwelijke en mannelijke
wijn," zegt een van de geïnter
viewden hartverwarmend.
„Staat vrouwelijk synoniem
vóór fijn, lief en zacht en man
nelijk voor ruig en robuust? Ik
ken mannen die ook fijn en
zacht zijn en vrouwen die hard
en ruw zijn.
Waarom zou een Margaux
vrouwelijker zijn dan een an
dere Médoc-wijn?"
Dat is nog eens vrouwentaal.
Dezë Belgische vindt het
blijkbaar allemaal maar regel
rechte nonsens. Vrouwelijke
wiift of mannelijke? Zotten-
klap.
Door Nico Koolsbergen
Valt het anderefi ook op? Dat het
in Nederland al een tijdje stil is
rond de minidisk van Sony en de
DCC van Philips? In Japan is het
anders.
Daar is de DCC nauwelijks be
kend, maar is de minidisk bezig
aan een zegetefcht. Sinds de
komst van de compact disc vijf
tien jaar geleden is volgens Sony
geen audioprodüct zo succesvol
geweest.
Minidisk groeit al sneller dan
destijds de Compact disc. Sony
verwacht dat de minidisk de au
diocassette uiteindelijk voor 70
of 80 procent zal vervangen. In
1995 werden wereldwijd 1,2 mil
joen MD-appaTaten verkocht;
voor het jaar 20ÖÖ wordt een
verkoop van 20 miljoen MD-ap-
paraten votófcspeld. Ook andere
Japanse fabrikanten maken mi
nidisk-spelers. Sharp en JVC
brengen ze al een tijd op de
markt en Matsushita heeft plan
nen eraan te beginnen. Aanvan
kelijk bracht Matsushita - van
Panasonic en Technics - ook
DCC-apparatutir op de markt,
maar dat is op een laag pitje
gezet. Philips blijft onverdroten
DCC maken, zowel voor de huis
kamer als voor onderweg en in
de auto. I
n de nieuwste brochure van het
Èindhovense concern met auto-
audio staan toestellen met DCC
zelfs bovenaan. Tenslotte is dit
wat geluidskwaliteit betreft het
paradepaardje van de mensen
Van Jan Timmer.
De kwaliteit van DCC is vanaf
hét eerste begin onomstreden.
Minidisk bleef - ondanks wat
groter gebruiksgemak - daarbij
achter en was ook duurder. De
nieuwere generaties MD-spelers
hebben die achterstand wegge
werkt en zijn ook in prijs gezakt,
zij het dat ze nog altijd duurder
zijn dan DCC.
Beide systemen zijn op de markt
gebracht om de audiocassette op
te volgen.
MD en DCC zijn beide bestemd
voOr digitale opname en/of
weèrgave van geluid. DCC werkt
taet bandjes, en de spelers kun
nen ook 'oude' cassettebandjes
afspelen. MD gebruikt een soort
mini-cd-schijfjes die aan floppy
disks doen denken.
ii i
Vanwege het tienjarig bestaan van de telefoonkaart is een speciaal telefoonkaartenspel ontwikkeld:
'Kaartenjacht'. Als primeur zit er een bijzondere, echte telefoonkaart bij: de eerste doorzichtige kaart
ter wereld.
en Turkije. De telefoonkaart
haalt dus het jaar 2000 wel. Al
leen, wat je er in dat jaar alle
maal mee kunt doen? Verzin
maar wat. Het kan tegen die tijd
vast.
Door Anja Sparidaans
Restjes hout hoeven niet per defi
nitie bij het afval terecht te ko
men. Snoeihout, restjes hout ge
kregen van buren, bekenden of
van houthandelaren kunnen pri
ma als basis dienen voor tuinde-
coraties.
In Hout Als Decoratie In De Tuin
doen auteurs Carla Dallinga en
Marlinde Mèrx een aantal idee
tjes voor originele tuinaccessoi-
res aan de hand. Uitgangspunt is
dat de ideeën éénvoudig uit te
voeren zijn, waardoor snel een
leuk resultaat bereikt kan wor
den. Ingewikkeld gereedschap is
niet vereist; zaag, boor, schroe
vendraaier, schuurpapier, nijp
tang, duimstok en rolmaat vol
staan.
Het boekje is zowel geschreven
voor leken, die nog nooit met
hout hebben gewerkt, als voor de
meer gevorderde, knutselaar. De
ze laatste kan het inleidende
hoofdstuk, waarin zelfs wordt
stilgestaan bij het verschil tussen
schroeven en spijkers, beter over
slaan.
Het boekje wil vooral een inspi
ratiebron zijn om de doe-het-zel-
ver wat op weg te helpen. De au
teurs hebben zichzelf laten inspi-
reren door tien thema's, die in af
zonderlijke hoofdstukken aan
bod komen.
In het laatste hoofdstuk staat de
kindertuin centraal. Zandbak,
schoolbord, kleurige bloemen,
een giraffestoel en een glijbaan
zSrgen ervoor dat de tuin, hoe
klein ook, wordt omgetoverd in
een kinderparadijs. Achterin het
boek zit -een patronenblad mlt
werktekeningen van de meer be
werkelijke ontwerpen uit het
boek.
11 Flout Als Decoratie In De Tuin is
een uitgave van Tirion in Baarn.
ISBN: 90-5121 -619-X. Prijs: 18,90
gulden.
